Die morgen terug in Arequipa nog een beetje geslapen maar het lukte me niet zo goed. In het centrum nog maar eens wat foto s geupload. In de namiddag zag ik Jo terug. De belg die naast me zat in de vlucht naar Lima. hij had zijn jong peruaans vriendinnetje bij en nog een andere belg van bij hem in de buurt. Eventjes met de mannen rondgehost en afgesproken om s avonds iets te gaan doen. s Avonds bezochten we een Mexicaans restaurant in het centrum. Het was heel lekker en pikant. Goed om de dorst wat op te wekken zodat de pintjes er goed in zouden gaan. Die pintjes werden cuba libre en mojittos omdat het happy hour was. Na een partijtje pool dat we nipt verloren gingen we andere oorden opzoeken. Op maandag was er niet veel keus en kwamen we in een klein discotheekje terecht. Daar was niet zoveel te beleven als tijdens het weekend en na een uurtje hielden we het voor bekeken.
Die week belde ik ook naar het werk om eens te vragen of het mogelijk was om een jaartje loopbaanonderbreking meer te krijgen. Dat was helemaal geen probleem. Ik natuurlijk zo blij als ne zot. Ik zag het niet meer zitten om nog tot Mexico te reizen in die korte tijd. Dan was het ook niet meer mogelijk om de rest van mijn reis rustig aan te doen. Ook contacteerde ik Joker-reizen om mijn vlucht te verzetten van Mexico-city naar Lima. Mijn plan weer helemaal gewijzigd.
De dag erop kreeg ik minder prettig nieuws. Het was niet mogelijk mijn vlucht te verzetten naar een andere stad. Alleen datumwijziging was mogelijk. Onmiddellijk ging ik op zoek naar vluchten van Lima tot Mexico. Dit viel me duurder uit dan gedacht. Ook bogota-Mexico was vrij duur. Nu kon ik weer een ander plan gaan verzinnen. Begon dan ook onmiddellijk in mijn Lonely planet te zoeken naar goedkopere opties. Mijn plan was nu om tot Panama te reizen en daar een vlucht te nemen.
Vrijdagmorgen deden we een uitstapje naar Characato. Het kostte ons een uur voordat we in de juiste bus zaten. Na een tijdje kreeg ik het zo fel op mijn zenuwen van de peruanen dat vanessa mij vergelijkte met "the tasmanian devil". Niemand wist waar de bus juist vertrok en toch stuurden ze ons telkens ergens anders naar toe. Als je iets niet weet zwijg je. Dat is mijn mening, maar blijkbaar geldt dit niet voor de peruanen die het zogezegd wisten. Eens op de bus werd het nog meer lachen. Op een gegeven moment zaten we met bijna 30 mensen in een Volkswagen transporter busje. Spijtig dat dit niet zo duidelijk te zien is op de foto door de reden: te veel volk. Na een ander busje kwamen we aan in een klein dorpje hogerop gelegen in de bergen. Het was er vrij rustig en al snel vonden we een mooi plekje om te picknicken en wat te relaxen. Na een paar uurtjes in de zuivere lucht en rust keerden we terug naar het hectische Arequipa. s Avonds ontmoette we Yarden aan de plaza. We namen hem en nog een amerikaan die er zat mee drinken. Zowaar belandde ik samen met Vanessa op de dansvloer die avond in de "Deja-vu". Ook Yarden was niet meer alleen toen we doorgingen.
Het weekend ging rustig voorbij en op maandag gingen we wat basketten. Vanessa speelde in haar universiteit met de eerste ploeg en dat was wel te zien. Ze scoorde vlot en in een wedstrijdje verloor ik nipt. Die week postte ik ook nog mijn papieren voor een jaartje loopbaanonderbreking. Het was weer een heel gedoe alvorens mijn papieren uitgeprint waren. Het kostte me veel geduld en een bezoek aan 3 internetzaken.
En toen was het alweer de dag van afscheid omdat ik die donderdagavond naar Cuzco zou reizen. In het centrum gingen we nog even een balletje poolen. Onderwegen kwamen we de amerikaan terug tegen. Een heel rare kerel. Dat wisten we al van vrijdag maar vandaag viel het nog meer op. Na een paar partijtjes hielden we het voor bekeken en gingen nog eens mexicaans eten. Hierna hadden we nog een uurtje om afscheid te nemen van elkaar. Op dat moment had ik nog steeds het plan om naar Panama te reizen en dat betekende dat we elkaar zeker een jaar niet zouden zien. En dat is een lange tijd. Met de nodige traantjes kwam dan het moment dat ik moest gaan. Eens in de taxi besefte ik dat een jaar wel heel lang kan zijn.
Veel woorden werden er niet gebruikt de eerste uren. Dat was pas toen we de stad introkken. En toen ik weer over de plaza liep met aan 3 kanten de ronde bogen en 1 kant helemaal opgevuld met de kathedraal was het precies als een beetje thuiskomen. Die namiddag slenterden we wat rond in de stad en vertelde ik wat ik allemaal een beetje meegemaakt had. De rest van de dagen vlogen voorbij. Een namiddagje was het nodig om nog eens te gaan winkelen. Had bijna geen sokken en onderbroeken meer. Ja er gaat veel verloren en stuk als je een tijdje onderweg bent. Ik probeerde ook mijn foto s op mijn blog te plaatsen daar ik hopeloos achter zat. Spijtig genoeg lukte dit 3 dagen op een rij niet en toen had ik het er helemaal mee gehad. Ook was ik blij dat ik weer de lekkere typische gerechten in Arequipa kon eten zoals Rocotto. Om maar meteen mijn favoriet te noemen. Zondagmorgen stonden we hier speciaal vroeg voor op. s Maandags bezochten we de sauna en ik had nooit gedacht dat dit zo fijn kon zijn. Dinsdag deden we een filmpje en diezelfde dag haalde ik nog de bustickets om naar Cuzco te gaan.
Woensdagavond vertrokken we dan met de bus naar Cuzco. En dit voor mij wel om een speciale reden. Ik wilde namelijk nog enkele tattoos bij op mijn been. Bij mijn vorig bezoek had ik er 2 laten zetten en dat viel zo goed mee dat ik ondertussen beslistte om de rest van mijn been ook te laten doen. Tijdens een telefoontje naar "Black line" bleek Oscar er niet meer te zijn. Maar nu was het Coco die het deed. Ik was er toch niet gerust in maar we beslisten toch maar te gaan omdat Cuzco op zich ook wel de moeite is. s Morgens rond half zes kwamen we aan in Cuzco. De hele rit had ik slecht geslapen en het laatste uur was ik getuigen van het aanbreken van de dag. Dit ging gepaard met prachtige kleuren boven het Andesgebergte. We namen een taxi naar "the flying dogs hostel" vlakbij de plaza. Daar kenden ze mij nog en we kregen een kamer. Meteen kropen we in bed om nog een beetje meer te rusten. Erna gingen we meteenrichting "Black line". Dit was nog altijd gesloten en een paar uur later nog steeds en dit omwille van de stakingen die weer volop aan de gang waren. Dit keer omdat de prijzen van de goederen heel fel gestegen waren door de komst van de nieuwe president een paar maanden terug. Om de tijd een beetje te doden bezochten we de Santa Domingo kerk. En mijn smoesje dat we studenten waren en ons pasje vergeten waren in het hostal werkte nog steeds. Nu waren we binnen aan de helft van de prijs. En dat was maar goed ook want zo bijzonder was het niet. Naderhand gingen we naar Norton s Rat om een boek te wisselen en iets te eten en drinken. Alvorens ik Vanessa meenam naar een mooi uitkijkpunt over Cuzco passeerden we nog even langs De tattooshop. Deze keer was die open en koos ik mijn tekening. Vervolgens wandelden we naar de "San Cristobal" kerk waar je een mooi uitzicht hebt over de plaza en de rest van Cuzco. Vooral s nachts is dit heel mooi met al de lichtjes en de stilte boven op deze heuvel. Vanessa vond het geweldig en ja soms komt de romanticus in mij naar boven. Bij het afdalen vonden we een leuk restaurantje met lekkere forel.
Na een pover ontbijt (1 broodje met jam, fruitdrankje en gelukkig mate de coca met echte cocabladeren) richting Coco. Na een 4 uurtjes werk was het eerste deel voltooid. Zijn stijl is anders als Oscar en hij gebruikt heel veel schaduwen. Ik vond het resultaat zelfs nog beter meevallen als ervoor. Van een meevaller gesproken. Terug in het hotel was er een berichtje van David. Hij zou later terugkomen. Met zijn drietjes gingen we dan maar een pintje drinken in Norton's Rat. Terwijl we daar zaten kwam er nog een rare stoet voorbij. Daarna speelden we nog een uurtje pool. Toen was het tijd voor David om terug te gaan naar Arequipa met de nachtbus.
Rond de middag vertrokken naar de vele overdekte artesaanse marktjes. Een paar inkopen gedaan en de bustickets geregeld voor de dag erop. s Namiddags ging ik alweer onder de naald. En deze keer deed het pijn. Ik heb nog nooit zo gehoopt dat het snel voorbij was. Maar het resultaat mag er weer wezen. Prachtig werk leverde hij af. s Avonds nog een piza gaan eten. Spijtig genoeg was die barslecht. Moe maar tevreden erna mijn bedje ingekropen.
Alweer vroeg uit de veren om deze keer de bus naar Urubamba te nemen. Het landschap was prachtig onderwegen. Alleen hiervoor zou je de bus al nemen. Ik had mijn Lonely Planey niet meegenomen en eens ter plaatsen wisten we niet goed wat doen. Op de markt gegeten en dan maar een bus teruggenomen. In de bus vielen we direct in slaap. We waren die dag wat vermoeid van het weinige slapen de dagen ervoor. We werden op tijd wakker een beetje voor Cuzco om de prachtige ruines te bewonderen die we onderwegen tegenkwamen. Ik had ze al allemaal bezocht maar toch bleef het mooi en interessant om ze terug te zien. Omdat we vrij vroeg terug waren had ik nog wat tijd om een paar spulletjes te kopen. Na een biertje was het tijd om te gaan. Terwijl we incheckten bij de busmaatschappij werden we verzocht om ons te haasten omdat de bus op het punt stond te vertrekken. Dit was een half uur vroeger als voorzien. Met veel gehaast en nerveus gedoe waren we dan toch op tijd op de bus. De dag erop s morgens waren we terug in Arequipa.
s Morgens was ik al vroeg wakker door al het kabaal in de hut. Omdat ik zo snel mogelijk weg wilde stond ik dan ook maar meteen op. 2 uurtjes later waren we terug op weg richting Leticia. Daar aangekomen lieten we ons goed gaan bij de plaatselijke bakker want die morgen hadden we nog niks gegeten en een flinke wandeling achter de rug. Daarna was het tijd om alle vuile spullen naar de wasserette te doen en alles terug te reorganiseren. Ik wilde diezelfde avond nog de boot naar Iquitos nemen. Dus wandelde ik in de namiddag naar de haven en informeerde er naar de uren van de trage vrachtboten. Om 17u30 zou er een vertrekken en iemand anders vertelde me om 20u. Nu moest ik dus snel nog vanalles regelen alvorens ik de boot op kon. Ik moest een stempel gaan halen bij de braziliaanse politie, geld afhalen en nog was ophalen. Ik haalde alles juist op tijd. Ook moest ik mijn pessos nog omruilen in soles. Want de boot vertrok in Santa Rosa aan de andere kant van de Amazona. En dit is Peru. En de boot vertrok ook pas om 20u. Had ik dus tijd zat om de stempel in mijn paspoort te regelen. De boot vertrok vrij snel op tijd en nadat ik mijn hangmatje uitgehangen had op het bovendek was het al tijd om te slapen. Was vrij vermoeid van de dagen ervoor.
Veel vernoemenswaardig gebeurde er niet op die boot. Nu en dan meerde die aan bij kleine dorpjes naast de Amazona om volk en goederen op te pikken of dumpen. 3x per dag werd er een maaltijd tot bij de hangmat gebracht. Ideaal om te luieren dus. De 2de avond begon ik mijn flesje rum te drinken samen met een peruaan en daarna haalde hij nog een ander sterk drankje. Toch goed zat op het einde en de hangmat sliep die avond heel goed. Dit was zowat het hoogtepunt van de hele tocht. De laatste dag nog wat biertjes gedronken met verschillende peruanen en toen kende iedereen me wel op de boot. Was ook niet moeilijk want ik was de enigste gringo op die boot. Toch wel een unieke ervaring achteraf bekeken. Heb me er geen moment verveeld waar ik toch schrik voor had. De derde avond kwamen we s morgens om 5 uur aan in de haven van Iquitos. Het was me daar een geduw en een getrek om van die boot te geraken. Ik werd er een beetje zot van. Uiteindelijk kwam ik in een hotelletje terecht samen met de peruaan waar ik mee gedronken had. Voor 15 soles was het niet veel speciaals. De kakkerlakken kropen weg toen ik het deurtje van de badkamer opentrok. Na een douche samen met die kerel het centrum ingegaan en ontbeten. Internet opgegaan en erna mijn vlucht naar Lima geregeld. Voor 96$ was ik gesteld. De hele namiddag ook nog doorgebracht op internet en s avonds terug Jeroen ontmoet die diezelfde dag met de snelle boot was gekomen.
s Morgens om 6 uur werd ik wakker van het lawaai van de tv van de zatte peruaanse naast mij. De avond ervoor had ik nog een biertje met haar gedronken en ze was vrij ambetant. Terwijl ik lastig opstond zag ik nog juist de kakkerlak die ik de avond ervoor had platgetrapt weglopen. Hij liet een soort huid achter en was de kloten op. Toch taaie beestjes. Toen had ik er helemaal genoeg van. Nam mijn boeltje en vertrok naar het centrum. Na 6 uur in een internetshop iets gaan eten en de motortaxi al naar de luchthaven genomen. Daar een tijdje gewacht tot ik op de vlieger kon. Gelukkig zijn de veiligheidsmaatregelen er niet zo strikt want ik had mijn zakmes nog in mijn handbagage zitten. In het vliegtuig duurde het een half uur met de kerel die naast me zat voordat we doorhadden dat we beiden van Belgie waren. Samen met een andere kerel namen we een taxi naar de buurt Miraflores. Omdat het halloween was die avond ging ik nog uit met 2 peruaanse meisjes die in het hostel zaten. Overal was het stampesvol en werd halloween uitbundig gevierd.
Na een douche geld gaan afhalen en geinformeerd hoe laat er een bus naar Arequipa vertrok. Om half vier zat ik op de bus naast alweer 2 belgen. Ik kwam ze wel tegen de laatste dagen. De dag erna arriveerden we s morgens in het busstation van Arequipa. Ik nam meteen een taxi naar Vanessa haar thuis. Die was blij verrast om mij al zo vroeg te zien.
Al vroeg in de weer die morgen omdat ik absoluut mijn vlucht niet wilde missen. De internationale luchthaven van Bogota kan je helemaal niet vergelijken met de europese luchthavens. Bij ons is alles machinaal. Hier moesten ze de bagage nog met de hand wegbrengen. Het gaat ook allemaal een heel stuk trager op het zuid-amerikaanse ritme. Een keer in het vliegtuig bij het opstijgen kreeg ik een heel andere kijk op Bogota. Het is immens groot en alles is mooi onderverdeeld in blokken. Na een dutje werden we wakker gemaakt voor een kleine snack. Omdat we hoog boven de wolken hingen was het moeilijk om de jungle onder me te zien. Bij momenten was die welgoed zichtbaar en onmiddellijk viel de Amazona op die door deze reusachtige jungle stroomt. Een goed uurtje later kwamen we in Leticia aan en onmiddellijk werden we gegrepen door de drukkende hitte. We besloten om in Tabatinga een hotelletje te nemen. En meteen zaten we daardoor in Brazilie. Leticia ligt op een 3 landen punt en zonder moeite kan je van het ene land naar het andere reizen. Je hoeft zelfs geen stempels te hebben in je paspoort om te veranderen van land. Daar in Tabatinga aangekomen hadden we het na een paar uurtjes al gezien. Ik wilde ook zo snel mogelijk naar Iquitos om daar een jungletocht te doen en omdat de rest toch besluiteloos was en niet echt wist wat te doen had ik veel goesting om nog diezelfde nacht te vertrekken. Uiteindelijk ben ik dan toch maar gebleven en vroeg ik de jongens om concrete plannen.
Die middag vertrokken we naar Puerto Narino. Een klein rustig vissersdorpje midden in de jungle aan de Amazona. Op de boot werden we aangesproken door een kerel die propaganda aan het voeren was voor de komende verkiezingen. Hij wilde wel met ons de jungle in en als we tot zondag wachtte was dit geen probleem. Ik vond dat hij het allemaal een beetje te mooi uitlegde en betrouwde het niet zo. De andere waren meteen ingepakt en lazend enthousiast. Ik dacht er het mijne van en hield mijn mond maar. De eerste kennismaking met het dorpje was goed alhoewel we meer dan een uur op onze hamburgers moesten wachten. Ondertussen was er een meisje(Sandra) dat bij ons op de boot zat dat zich over ons ontfermde. Zij bleef ook slapen bij de fray. Een soort geestelijke die 20 jaar geleden zonder toestemming toch begonnen was met een hostal. s Avonds kwamen we er aan en we kregen hutjes om in te slapen. We haalden die avond de rum boven en het werd een plezante avond.
s Morgens werd ik al vroeg gewekt door Charlie die met een kaaiman de hut ingestormd kwam. Wel een kleintje. De fray had er ook 3 honden en 2 katten rondlopen. Hij had ook 4 papagaaien en die zaten op een gegeven moment allemaal op mij. Scherpe klauwen hebben die beestjes en ze bijten ook. Ik had het er niet zo op en was blij toen ze verplaatsts werden naar Charlie en Sammy. Na een ontbijt werden we meegenomen door Pancho op zijn bootje. We gingen vissen op de Amazonas. Bij het ophalen van een visnet bleek er niks in te zitten. We spanden een ander en zwommen in de Amazonas. Op sommige plaatsen konden we gemakkellijk op de bodem staan omdat het waterpeil zo laag was. Het was toch raar om er in te zwemmen zeker als er soms kleine visjes opsprongen. Omdat we niks gevangen hadden gingen we in een klein dorpje, dat uit een paar hutten bestond, vis kopen. Even later bracht Pancho ons naar een plaats in de schaduw waar we op piranhas konden vissen. Ik haalde 2 visjes boven maar spijtig genoeg geen piranhas. Terug bij de fray werd de vis op een bbq gegooid en smikkelden we zoveel als we konden. Daarna was het tijd voor wat platte rust. De zon had namelijk een hele dag op mij geschroeid en dat voelde ik wel. Die avond gingen we iets eten en een hels onweer met regen zorgde ervoor dat je geen 5 meter voor je uit kon kijken. Pancho had een tentenzeil bij zich en zo konden we toch nog een beetje droog de plaatselijke disco binnen. Daar dronken we Aguardientes, Colombiaanse sterke drank, en op een 2 uurtjes waren we zo zat als schuppen. Toen maar terug naar de hutjes gewandeld.
Jeroen was de enige die de avond ervoren niet mee was gegaan en die voelde zich kiplekker. De rest had een beetje last van een kater. Er werd veel geluierd en in de namiddag brachten we toch een bezoekje aan het dorp. Die avond wilden we weer op stap gaan maar de kracht was er niet meer echt. Alleen Jeroen die was straalbezopen en viel in slaap op de toog.
De rest van de dagen gingen gezapig voorbij en ik bezocht nog een dorpje aan de andere kant van de Amazona samen met Sandra. Dit was dus in Peru. We aten vis en praatten een beetje met de mensen. Allemaal heel relaxed. Ondertussen waren de mannen terug naar Leticia gegaan en regelden met Hairo de jungletrip. Ze belden me een paar keer of ik zeker mee zou gaan. Ik voelde er eigenlijk niet veel voor om die trip te doen maar uiteindelijk heb ik dan toch maar toegestemd. Zo moesten de jongens dan ook ieder 100.000 pessos minder betalen.
Rond de middag kwam ik terug aan in Leticia en toen moest ik alles nog regelen. Het was weer een gecross om alles klaar te krijgen. Ik ging ook naar de DAS in Leticia en de federale politie in Tabatinga om een Braziliaanse stempel te halen. Mijn Colombiaanse was bijna afgelopen en zo kon ik mijn verblijf gemakkellijk verlengen. Ik had wel een probleempje bij de federale politie in Brazilie. Als je Brazilie binnen komt moet je een bewijs van een vacinatie voor gele koorts kunnen voorleggen. Dit boekje was ook gestolen met de rest van mijn andere documenten in Ecuador. Ik vertelde ze dus maar dat ik mijn boekje vergeten was. Gelukkig deed de man niet zo moeilijk en gaf me de nodige stempel. In de late namiddag namen we een taxi naar km 11 waar onze tocht zou beginnen. We kwamen in een knappe houten hut terecht. Hairo kwam te laat die eerste avond. Hij had problemen met zijn motor. Ik vond het al onmiddellijk een praatjesmaker en dat gevoel werd sterker. Hij vloog al meteen in de rum en er waren weer extraatjes die betaald moesten worden. Toen ik hem eerder die dag zag was het eerste wat hij me vroeg geld. Die avond gingen we deelnemen aan een ritueel bij de indianen. We gingen "Mambo" gebruiken. Dit is een mengsel van cocabladeren met de assen van nog iets anders. Het was een droge bedoening om dit poeder te gebruiken. Geef me dan maar de cocabladeren zoals ze die in Bolivie en Peru gebruiken. Ik voelde er ook niks van en vond het maar flauwe zever. Even later ging er ook nog een kerel ons vertellen wat er aan de hand was. Hij trok aan een sigaret en blaasde die domp over ons. Hierbij kwam hij tot de conclusie dat ik een rebel was. Daar kon ik prima mee leven. Was wat blij dat we er konden oprotten want het werd een beetjem hilarisch. Ik had moeite om mijn lach in te houden maar dat zullen mijn rebelse trekjes wel zijn zeker. In het hutje trokken we nog een fles rum open en werd er eens goed gelachen met al de zever.
Rond 10 uur vertrokken we envooral Hairo kon het tempo niet volgen. Hij zag er ook maar beroerd uit. Waarschijnlijk een beetje te veel mambo genomen. Na een uurtje wandelen haakte hij dan ook af en bleef ergens aan een man zijn hutje wachten. Wij trokken nog een uurtje verder de jungle in en er moest een volledig kamp heropbouwd worden. Het vorige was totaal rot van de aanhoudende vocht. Onze 2 gidsen Arnold en Pihachu klusten het jobje in goed anderhalf uur. Nu hadden we dus een dak boven ons hoofd. Het was een houten constructie met plastiek bedekt. Wij zorgden voor het vuur en eventjes later waren we aan het eten. Die avond kraakte ik ook nog een klein flesje rum dat later zo bleek een geschenk was voor een van de stamhoofden waar we konden slapen. Tja die eeuwige rebel in mij.
Charlie en Jeroen hadden de dag ervoor meer dan genoeg van omdat we niet teveel eten hadden en zo veel moesten betalen. Hij vroeg ons ook nog 60.000 pessos vertalings kosten. s Morgens visten we een beetje. Het was niet geweldig. 4 kleine visjes was de buit. Eens terug bij Hairo gingen Charlie en Jeroen met hem spreken. Even later was er wat ruzie omdat Jeroen hem verschillende verwijten naar het hoofd had geslingerd. Uiteindelijk werd alles toch uitgepraat en kregen we kortingen. Die avond slaapten we in Arnolds hut die hij helemaal zelf gebouwd had.
s Morgens al vroeg wakker en me gewassen in de amazona. Dat deed deugd want ik stonk een uur in de wind van het vele zweten tijdens de dag. Na een heerlijk ontbijtje met roereieren was het tijd om het harnas uit te testen want vandaag gingen we in bomen klimmen. Arnold instaleerde heel het ding in de hut en daarna was het onze beurt om het te proberen. Dit lukte niet zo goed omdat we ondersteboven moesten hangen. Na een kleine stop in een winkeltje waar ik nog eens een fris pintje kon drinken werd er verder gewandeld tot weer een hutje ergens langs een riviertje. Daar werd het eten klaar gemaakt. En deze keer hadden ze een speciaal stuk vlees voor ons in de soep gegooid en gegrild. Het was een afstammeling van de rat maar vraag me niet meer hoe het beestje heet. Hierna werd het tijd om de boom eens op te zoeken. Arnold had alles geinstalleerd en ik bood me als eerste aan om in de boom te kruipen. Terwijl we de veiligheid uittestte bleek er iets niet in orde. Toen begon ik het toch eventjes warm te krijgen. Arnold kroop terug helemaal omhoog en organiseerde alles. Toen was het mijn beurt. Het eerste stuk was een kaal boompje en met behulp van de kracht in de voeten haalde ik het tot de eerste takken. Toen ging het een stuk gemakkellijker en was ik redelijk snel boven. Daar moest ik van de ene boom naar de andere springen an dat zag ik echt niet zitten. Ik zat ondertussen toch op een 20 meter hoogte. Ben dan maar mooi terug naar onder gegaan. Na mij was het Jeroen die het ging proberen. Hij geraakte tot dezelfde hoogte als ik en zag het ook niet zitten om die sprong te wagen. Charlie en Sammy bedankten voor de eer en we ruimden alles op. Terwijl we naar onze laatste slaapplaats gingen begon het weer oude wijven te zeiken. We kregen een soort fruitdrankje als verwelkoming maar dat smaakte me niet echt. Water was niet aanwezig en toen zette ik maar een kom buiten om het regenwater op te vangen. Een goed uur later hadden we drinkwater. Die avond er vroeg ingekropen.
s Morgens arriveerden we in het busstation van Bogota. We kwamen met een taxi in het verkeerde hostal "Sue" terecht. Er zijn er namelijk 2. We kropen in bed omdat het nog heel vroeg was en een beetje slaapp konden we nog wel gebruiken. Eens wakker wandelden we naar de belgische ambasade om mijn paspoort op te pikken. De consul was er niet en dus gingen we maar eens kijken voor een nieuwe camera voor Charlie. Alhoewel ik hem aangeraden had om een Canon te kopen ging hij toch voor een Panasonic. s Avonds in het hostal had hij al spijt dat hij deze camera gekocht had. Die avond werd er gepokerd en spijtig genoeg werd ik al snel kapot gespeeld.
Die morgen was ik al vroeg uit de veren omdat ik tussen 9 en 11 bij de consul moest zijn. Deze keer kreeg ik mijn paspoort en ook mijn voorlopig paspoort mocht ik behouden. Charlie zijn camera kon niet omgewisseld worden omdat het betalingssysteem niet werkte. s Avonds werd er op stap gegaan met de hele bende.
Vrijdag werd een vrij culturele dag. Eerst gingen we het Botero museum bezoeken. Dit is volledig gratis en wel de moeite. Naast de kunstwerken van Botero waren er ook nog Picassos, Monets en andere bekende schilders te bewonderen. De hemelsluizen werden volledig opengetrokken en binnen de 5 minuten stonden de straten rondom het museum helemaal blank. Dan maar vlug ernaast een koffietje gaan drinken bij Juan Valdez. Hierna wandelden we naar het museum voor moderne kunsten.Dat was minder interessant en kostte ons 4000 pessos om binnen te gaan. Toch amuseerden we ons door op onze eigen manier foto s te trekken in het museum. We waren allemaal helemaal geinspireerd door de fotokunsten en klikten op straat er op los. Die avond werd er weer gepokerd en ook deze keer had ik niet veel geluk.
Op zaterdag en zondag werd er zwaar op stap gegaan. Vooral zaterdagavond toen Sammy en ik nog alleen overbleven. Op zondag was er nog een bbq en daarna bezochten we een discotheek.
s Maandags was de kaars helemaal uit en werd de dag gevuld met chillen in de tv-ruimte. Een paar goede films passeerden de revue.
Mijn plan was om naar Leticia te vliegen en daar week ik niet van af alhoewel Charlie en Jeroen aan mijn kop aan het zagen waren om mee naar San Gil te gaan. Uiteindelijk ging nu iedereen met mij mee en die middag regelden we ons vliegticket naar Leticia. s Avonds werd er nog eens gepokerd en ik was blij dat ik de vals spelende fransen eruit gepokerd had. Met ne air van in Bogota tot in Parijs meenden ze dat ze de mannen van de tafel waren. Dat was dan toch zonder mij gerekend. Op het moment dat ik bijna uitgespeeld was kwamen de kaarten en met een paar all ins speelden ik ze een voor een naar huis.
s Morgens wisselden we van bus in Cali. Rond 9 uur reden we het station van Popayan binnen. Eens we van de bus waren bleek de tas van Charlie gestolen te zijn. Hij was vlug naar de wc geweest omdat hij wist dat David die naast hem zat een oogje in het zeil kon houden. Die was dus niet aan het opletten omdat hij naar de i-pid van Charlie aan het luisteren was en ook niet bijster slim is op dat gebied. Dat merkte ik de avond ervoor al toen wij samen een taxi naar het busstation namen. Eens daar vroeg ik hem om op de rugzakken te passen terwijl ik iets ging kopen. Toen ik mijn rug draaide aan het winkeltje zag ik hem doodleuk wegwandelen. Toen wist ik al genoeg. In het busstation van Popayan zijn we dan onmiddellijk naar de politie gegaan en die hielpen ons zeer goed. Ze doorzochten de bus helemaal en brachten ons naar het politiebureau. Daar hebben we 2 uur gezeten om een verklaring af te leggen. Een flik volgde ons zelfs tot het hostel waar we naar toe gingen om te zien dat we veilig waren. Een heel verschil met Ecuador. In de namiddag na een hapje gingen we de stad verkennen. Een mooie stad met vele koloniale gebouwen zoals ik er ondertussen al genoeg gezien heb. Ergens een beetje uit de stad boven op een berg hadden we een mooi uitzicht over de stad. Verder nog een beetje rondgeslenterd in de stad. En toen had ik het er al gezien. s Avonds weer gaan eten en wat toen opviel was dat er veel schooiers rondliepen. Raar voor zo n rustig stadje overdag. Die avond al vroeg mijn bed ingekropen.
s Morgens om kwart voor 5 waren we alweer paraat om onze bus naar San Augustin te nemen. Op voorhand waren we al verwittigd dat dit een helse busrit zou worden. En ze hadden niet gelogen. De weg was een gewone zandweg die vol zat met gaten van de regen en het zware verkeer. Op een gegeven moment kwamen we op een t-weg in moesten eruit. Even later kwam er ons een jeep oppikken en die bracht ons naar San Augustin. Ingecheckt in het prachtige El Jardin hotel. De kamers waren proper en basic en goedkoop. Meer moesten we niet hebben. In de namiddag naar het archeologische park gewandeld. Het museum stelde niet zo veel voor en na een half uurtje rondlopen in het bosgedeelte hadden we alle 4 hetzelfde gevoel van: "alweer een beeld". San Augustin is mss wel de belangrijkste site van Colombia omdat ze hier ongelooflijk veel beelden ontdekt hebben. Alleen trekken die een beetje veel op elkaar. Bij het terugwandelen gestopt bij een restaurantje om chorizo te eten. Erna begonnen we wat te shoppen ondat er vele winkeltjes waren met mooie spullen. Ik kon best nog wel een t-shirt gebruiken omdat er al veel gesneuveld zijn tijdens deze trip. Het werd ook nog eens tijd om het internet op te gaan. Spijtig genoeg kon ik er niet lang genoeg mee bezig zijn want we moesten terugkeren naar het hostel want het was David zijn verjaardag en hij trakteerde. Na wat pintjes en rum cola hropen we rond 1 uur in ons bed.
En alweer stonden we vroeg op die morgen want we gingen paardrijden. De dag ervoor had ik voor een traag paard gevraagd omdat ik nog nooit van mijn leven op een paard gereden had. In het begin voelde het toch raar aan om op een paard te zitten. Vooral als het begon te lopen was ik toch niet op mijn gemak. Ik had dus wel duidelijk een traag paard want ik hing altijd vanachter. Dit hwam wel goed uit want Manuel, de kerel die de paarden verhuurden, bleef altijd bij mij rijden en legde me vanalles uit wat we ondertussen zagen. Zo passeerden we vele koffieplantages en andere fruitbomen. De bedoeling van deze tocht was om de omringende sites te bezoeken. En het was eens wat anders om die te bezoeken op een paard. Er was 1 site die eruit spring omdat dit de enige was met gekleurde beelden. Na de 4 sites kwamen we terug aan in San Augustin. Mijn kont deed pijn van al dat paardrijden en dat zou ik de komende dagen nog genoeg voelen. Vooral bij de busritten. Iedereen was wat moe en David en Anthony gingen voor een middagdutje. Ik eindigde in de internetshop maar zonder veel geluk. Tijdens het uploaden van mijn foto s viel ineens de stroom uit. Terug in het hostel waren Charlie en ik er achter gekomen dat we het grootste deel van het archeologische park vergeten te bezoeken waren. Met een taxi gingen we diezelfde namiddag nog terug. Gelukkig begrepen ze ons aan de site en lieten ons binnen zonder een 2de keer te betalen. Die avond lagen we al vroeg in ons bed wat te lezen en ik mijn dagboek bij te werken.
Die morgen alweer vroeg op om deze keer een jeep te nemen naar Pitalito. Daar in het busstation namen we een andere jeep richting Plata. Deze keer wel zonder David omdat die niet wilde meegaan. Hij vertrok naar Ecuador. Eens in Plata ontstond er een misverstand en zo mistte we de bus van 10 uur. Nu moetsen we wachten tot 13 uur alvorens er een volgende vertrok. De tijd een beetje omgekregen door te schaken tegen Anthony en wat rond te wandelen. Om 13 u konden we dan eindelijk vertrekken en de rit was zeer mooi door een prachtige bergzame omgeving. Een paar uurtjes later arriveerden we en kozen voor het hotel "Los Lagos". Een toepasselijke naam voor mij. Door al dat reizen en jeeps wisselen waren we vreeslijk moe en hebben de rest van de dag wat geluierd.
Een beetje uitgeslapen en op het gemak gaan ontbijten. Erna op pas om de omliggende sites van Tierro Dentro te bezoeken. Al snel werden we gevolgd door een hond en die zou de hele dag bij ons blijven. Ook in de 2 museums die we als eerste bezochten kwam de hond mee binnen en dat was allemaal geen probleem. Daar betaalden we ook ons ticket om alles te bezoeken. Na de 2 tegenvallende museums was het tijd om naar de eerste site te wandelen. Voor we daar geraakten wandelden we echter een dik half uur verkeerd. De eertse site die we bezochten was meteen de grootste. Hier in Segovia hadden ze de meeste tombes of begraafkamers. Een 20-tal konden bezocht worden. De eerste waren een beetje mooi en beschilderd. We bezochten ze zelfs niet allemaal omdat ze bijna allemaal hetzelfde zijn. Dan wandelden we verder naar El Duende. En ook hier weer van hetzelfde. Een half uur later waren we bij El Tablon. Op deze site waren er alleen maar beelden van dezelfde stijl als in San Augustin. Er was nog het plan om naar een andere site te wandelen op 3000 meter maar daar zijn we nooit geraakt omdat we eerst terug naar San Andres gingen om drinken te kopen. Daar kwamen we de duitser tegen die bij ons in het hotel logeerde. Na een praatje met hem kwam het idee om terug naar Popayan te gaan. De laatste bus was om 4 uur en als we ons haasten was het misschien nog mogelijk. Ik vond het maar niks dat we zo hals over kop vertrokken en achteraf kwam dan ook weer het besef dat ik een paar sokken op de wasdraad had laten hangen. Nu bleef er nog maar 1 paar over. We hadden geluk dat we juist een bus konden nemen naar de plaats waar we moesten zijn. Die bus was al vertrokken en daarop begon onze chauffeur als een gek door de bochten in de bergen te crossen. Na een wilde achtervolging van een half uur had hij de bus ingehaald. Blij dat ik heelhuids op die andere bus kon kruipen. s Avonds laat kwamen we helemaal uitgeput terug aan in Popayan.
Na een ontbijt vertrokken Charlie en ik naar Salento. Deze keer lieten we Anthony achter. We moesten een bus nemen naar Cali en daarna naar Armenia. Van Armenia was het dan nog een uurtje naar Salento. Toen we daar aankwamen was het oude wijven aan het regenen. Terwijl we in onze kamer wilden inchecken kwaneb we Sammy, Lance en Renee tegen. We wisten dat zij hier ook zaten omdat zij al een dag vroeger daar waren. Ze vertelden ons onmiddelijk dat het de hele dag al geregend had en koud was. Dat merkten we echter onmiddellijk. Die avond dus maar een flesje rum gekocht om me een beetje op te warmen.
De dag erna was het weer hetzelfde. Regen en koud. Charlie en ik kwamen al snel tot het besluit om diezelfde avond nog naar Bogota te vertrekken. Ook Sammy, Renee en Lance volgden. En dus namen we diezelfde avond nog een nachtbus naar Bogota.
Eens aangekomen in Medellin tosten we een munt om te zien wat we gingen doen. Met het engels koppel mee naar Casa del sol of naar Casa Kiwi. Het werd Casa del sol. Dit was echt wel een tranquillo hostel. De eigenaars waren een colombiaans meisje en jongen van zoiets mijn leeftijd. na de eerste kennismakingen gingen we shoppen. Het engels koppel ging die avond curry gereed maken en wij kochten in om spagetti te maken. De curry smaakte verukkelijk en was pikant genoeg om de rum goed te laten vloeien. Die nacht werd er in het hostel goed doorgevierd en in de vroege morgen kropen we in ons bedje.
Die middag ontwaakten de meesten en in de vroege namiddag gingen Sammy en ik naar het stadion om Nacional Medellin te zien voetballen. De eerste helft was gewoonweg saai en zeker geen eersteklas voetbal waardig. In de 2de helft kwamen ze al snel op achterstand en toen schoten ze ineens in actie. De supporters van Medellin waren wel vurig en trouw. De eerste helft bleven ze aldoor zingen en toen ze op achterstand kwamen zongen ze eens zo fel. Prachtig om te zien. Het bleef niet lang 0-1. 10 minuutjes later hing de gelijkmaker al in de netten. En toen ontplofte het stadion helemaal. 5 minuten later was het alweer prijs en liet het hele stadion samen met Sammy en mij zich nog eens horen. Na de match nog vlug een hotdogje gaan eten en dit was van het walgelijkste wat ik ooit in mijn leven heb geproefd. Alle soorten smaken doorheen. Na 3 beten hield ik het voor bekeken.
De dag erop trokken we er eindelijk eens op uit om de stad te bezichtigen. Met de metro geraakten we tot het stadscentrum. Aan een plein waar een kathedraal en een museum (van alweer Boltero) lagen werd het hele plein opgefleurd met de beelden van Boltero. Hij werd geboren in Medellin en schonk deze beelden aan de stad. Er stonden een paar knappe kunstwerken tussen. We wandelden nog even rond in de winkelstraten en een shoppingcentrum en besloten toen terug te gaan naar het hostel omdat het heel fris werd. Die avond kookten we onze spagetti. Wel zonder vlees omdat dit slecht was. Het rook verschrikkellijk. Het werd dus een vegetarische pikante spagetti.
Dinsdags werd er niet veel meer nuttigs gedaan dan tv kijken en wat rondhangen in het hostel.
Toen we opstonden waren we het er beiden over eens dat we moesten verhuizen naar een ander hostel dichter bij het centrum. 5 taxis wisten niet waar Casa Kiwi lag en dan lieten we ons maar droppen in Zona Rosa. Op het internet vonden we het adres van "the black sheep" en dat was maar een paar blokken verder. Al snel geraakten we aan de praat met iedereen en diezelfde avond ging de hele bende op stap zonder mij. Ik was voor een keertje eens zo verstandig om op tijd in mijn bed te kruipen.
De rest van de volgende dagen werd er evenmin veel nuttigs gedaan in het hostel omdat het vol zat met partymensen. Het voornaamste op de volgende 5 dagen was drinken, op stap gaan, het graf van Pablo Escobar bezocht, de kabelmetro genomen, een barbeque en het centrum nog eens bezocht. Niet veel soeps dus. En ik was blij dat ik op dinsdagavond kon vertrekken samen met David(koreaan), Anthony(amerikaan) en Charlie de hollander van in Taganga.
Zondagavondavond aangekomen in Cartagena en een taxi genomen naar Casa Vienna omdat er geen bussen meer reden. In het hostel had ik meer geluk omdat er nog juist 1 bed vrij was in de dormitorie. Die avond nog een beetje gepraat met de rest van de backpackers en redelijk vroeg mijn bed ingekropen.
Wat meteen opviel die morgen toen ik opstond was de drukkende warmte die er heerste in Cartagena. In de kamer had ik er geen last van omdat er een airco is waar ik ook nog eens vlak naast sliep. Alvorens te douchen moest ik wat inkopen gaan doen want ik was weer ergens mijn zeep verloren. Toen ik eindelijk wat opgefrist was kon ik op pad om de oude stad te verkennen. En die is gewoonweg prachtig. De oude stad is helemaal ommuurd en op sommige muren zijn zelfs nog restanten van de kanonnen die ze indertijd gebruikten. Tussen deze muren bevind zich dus de stad die vol staat met knappe koloniale huizen, kerken, pleintjes en ook nog eens versierd is met allerlei beelden van onder andere Boltero. Dit is misschien wel de beroemste Colombiaanse kunstenaar. Hij schildert en maakt beelden van dikke personen en dieren. Het heeft wel iets vind ik, maar spijtig genoeg heb ik zijn museum in Bogota nog niet bezocht. Dat is voor als ik terug ga. Ergens op de kasteelmuren zette ik me neer na al het rondgestruin in de stad. Bestelde me een biertje en werkte mijn dagboek nog wat bij. Toen het donker werd was het tijd om terug te keren naar het hostel. Op mijn terugweg werd ik in mijn rug verrast door Rohan. Die avond samen in het hostel doorgebracht en ook nog 3 hollanders van Eindhoven leren kennen.
s Morgens waren Rohan en ik al vroeg in de weer om een duikbril, snorkel, zwemvliezen en een harpoen te kopen. Hij ging de vrijdag erop met een zeilboot voor 5 dagen naar Panama. De meest interessante weg om naar Panama te gaan. Hij vroeg me om mee te komen maar ik ik heb nog een tijdje te reizen in Colombia. Na een ontbijtje met een empenada en een fruitmixje kochten we ons ieder een mini magnetisch schaaksetje. Dat werd onmiddellijk uitgetest in een parkje ergens in de schaduw omdat het weer pokkewarm was die dag. Het haalde gemakkellijk de 35gr. Na een indrukwekkende remise gingen we verder op zoek naar zijn gereedschap. Veel succes hadden we niet omdat de meeste spullen te duur waren ofwel speelgoed waren. s Avonds werd er weer gechild in het hostel terwijl we Champions League keken. Een kwartiertje voordat Rohan doorging kwam Sammy plotseling het hostel binnengewandeld. Er was echter geen plaats en hij werd naar een ander hostel gestuurd. De "filthy few" herenigd.
Op gestaan met alweer een vreselijk gevoel in mijn maag. Het was al aan de gang van de dag er voor. En s middags het eten overgeslaan omdat ik helemaal geen honger had. In de namiddag gingen we op zoek voor Rohan zijn spullen in de nieuwe stad. Eens we uit de taxi kwamen werden we onmiddellijk belaagd door allerlei verkopers van t-shirts, zonnebrillen, sigaren en sigaretten. eens we die ontvlucht waren en in de winkeltjes rondliepen vlogen de "a la orden" ons rond de oren. Dit zeggen de verkopers telkens als je nog maar juist hun winkeltje binnenstapt. Heel vervelend maar na een tijdje moesten we er om lachen. Verschillende shops afgegaan die namiddag en niks gevonden. Van miserie omdat we niet met rust gelaten werden namen we een taxi terug naar het hostel. Daar keken we weer een champions league match en praatte wat met de andere gasten.
Omdat we s morgens Rohan niet vonden trokken Sammy en ik maar naar de oude stad omdat Sammy die nog niet gezien had. Na wat fotootjes en rondwandelen werd het tijd om wat te verfrissen op een terrasje. Daar werden we aangesproken om de "chivas" te nemen. Dit is een partybus waar je zoveel rum kan drinken als je wil en om 23 u droppen ze je ergens in een disco. Ik had er zo mijn bedenkingen bij maar we schreven ons toch in. Betalen moest namelijk later. In de namiddag hielden we ons bezig met elkaars foto s op cd te branden. s Avonds werd er alweer gechild in het hostel. Behoorlijk rustig elke dag maar de warmte deed je niet meer doen. Ook schaakte Rohan en ik onze laatste partijtjes.
Die morgen was het een drukte in de dormitorie omdat een heleboel volk vertrok. Ook ik pakte mijn spullen want diezelfde avond gingen we naar Medellin. De stad van Pablo Escobar en de plastische chirurgie. Volgens de Lonely Planet en de mening van vele andere mannen lopen er de mooiste vrouwtjes van Colombia rond met al dan niet valse borsten. In de namiddag gingen we Rohan nog uitwuiven die met de zeilboot naar Panama vertrok (zonder zijn gereedschap). s Avonds een taxi proberen te nemen naar het busstation en dit was geen gemakkellijke opgave omdat het vrijdagavond was en het verkeer stropvast zat. We vonden er uiteindelijk toch eentje maar we moesten wel meer betalen als anders. Terwijl we op de bus aan het wachten waren geraakten we aan de praat met een engels koppel die in dezelfde bus zaten. Eens weg viel ik al snel in slaap. s Morgens werd ik wakker terwijl de bus stil stond. Uiteindelijk heeft die 4 uur stilgestaan en waarom weet ik nog altijd niet echt. Ik was te dul om me ergens iets van aan te trekken. s Morgens werd ik gewekt door het oorverdovende geknal van machinegeweren. Hadden ze een film opgezet met het volume op maximum mijn inziens. En natuurlijk hingen die boxen weer juist boven onze zetels. Gedaan met slapen en maar wachten dat we er snel zouden zijn. Het was s nachts ook weer ijskoud in de bus en ik had spijt dat ik mijn slaapzak niet had meegenomen. Zeker als ik Sammy zo zalig zag slapen in zijn slaapzak. In de namiddag arriveerden we eindelijk in Medellin.
In Santa Marta namen we al vlug het besluit om naar Taganga te verhuizen. een rustig vissersdorpje met een rustig strandje in een baai. Ons oog viel meteen op "Casa Blanca". Een hotel vlak aan het strand met balkons en hangmatten voor elke kamer. Even later begon het hard te regenen en we liepen maar wat graag rond in deze plensbuien omdat het een beetje voor afkoeling zorgde. Die avond bouwden we een feestje met ons vieren op het terras met rum en muziek. Rohan (australier) zorgde regelmatig voor wat muziek op zijn gitaar en Charlie(Ier) zong de mufdivingsong voor ons. Later volgen hier de foto s en filmpjes nog van als ik een snellere internetverbinding vind.
De dag erop gebeurde niet veel speciaals. Een beetje rondhangen aan het strand, mails checken en het organiseren van de tocht naar de Ciudad perdida. s Avonds kregen we nog het aangenaam gezelschap van Caroline, een 22 jarig engels meisje. Zij vervoegde ons gezelschap om naar de Ciudad perdida te gaan. Eerst moesten we het nodige geld gaan afhalen in Santa marta en later betaalden we de 440.000 pesos. Die avond was iedereen snel naar bed omdat we nog vermoeid waren van de avond ervoor en al weer vroeg eruit moesten om de tocht te doen.
Na een ontbijtje en het inslaan van de rum was iedereen gereed voor de tocht. In Santa Marta was er nog een andere jeep met 4 mensen die ons naar het startpunt bracht. Daar leerden we de 2 Marks kennen. Beiden van Manchester. Ook was er nog Nathalie(belgische) en Aran(Israelier). De eerste klim was al meteen een serieuze en het kaf werd meteen van het koren gescheiden. Met de tropische hitte werd het een zware beklimming. Eenmaal boven werden we beloond met verse ananas. Dit bracht ons er een beetje bovenop. 2 uurtjes later berijkten we de eerste kampplaats. Sommige waren daar heel gelukkig om omdat ze al een beetje op het einde van hun krachten zaten. Na het avondeten en een paar glaasjes rum lag iedereen al om 20 uur te doezelen in de hangmatten. Uitgeput en voldaan.
s Morgensvroeg al meteen gewekt door een haan. Erna geen oog dichtgedaan en maar vroeg opgestaan. Na een stevig ontbijt van eieren en empenadas was het tijd om de tocht verder te zetten. Die morgen had ik het heel zwaar met omhoog te gaan. De hitte was drukkend en het weinige slapen speelden me duidelijk nadelen. Eens de grootste bekliming gedaan was en we even aan een riviertje konden bekomen ging het me weer en was ik al snel in de kopgroep te bevinden. We passeerden enkele typische dorpjes van indigenen. Dit waren een paar hutjes opgetrokken uit hout en bananenblaren als dak. Een half uurtje voor we de volgende kampplaats aandeden trokken de hemelsluizen zich open en we werden zeiknat tot op onze onderbroeken. De kleren werden te drogen gehangen eenmaal we onze intrek namen in het nieuwe kamp. Mark en Mark begonnen te schaken en dat trok mijn aandacht wel. Even later zat ik tegenover een van hen en 2 uur later was het partijtje afgelopen. Ik moest het onderste uit de kan halen om hem te verslaan. Eindelijk in 6 maanden vond ik iemand om mee te schaken en er bleken er meer te zijn die het spelletje kenden. Als winnaar bleef ik een tijdje aan het bord zitten tot s avonds Rohan me versloeg. Toen was het ook tijd om te gaan pitten.
Die nacht geslapen als een hoentje en deze keer waren er geen hanen in de buurt. De eerste rivier die we over moesten was al meteen een moeilijke omdat de stroming zeer sterk was door de overvloedige regen van de dag ervoor. Onze gidsen spanden een koord over de rivier zodat we enige houwvast hadden. Nat tot aan ons middel berijkten we de overkant. Diezelfde dag passeerden we dezelfde rivier nog een 7 of 8 maal. Als afsluiter kregen we die dag nog een wandeling omhoog van een 1500 trappen. Deze trappen werden aangelegd door de Tayronas, de stam die de stad gesticht heeft. En het waren gevaarlijke en kleine treden. Ze waren helemaal begroeid met mos en toen we helemaal boven waren begon het weer te stortregenen. Dit gaf wel een prachtig zicht toen we boven aan de hoofdplaats waren en een weids zicht hadden op de omliggende jungle. Lang bleven we niet genieten van dit spektakel omdat we al de hele dag doornat waren van de rivieren te doorkruisen. Eens we de droge kleren aanhadden werden we al snel omsingeld door een horde muggen. Iedereen bedekte zoveel mogelijk vlees en de insektenspray werd bovengehaald. Toch bleven deze ambetanterikken aanvallen. De rest van de avond werd gevuld met eten en een beetje kaarten. Deze keer sliepen we op matrassen en toen ik in mijn bed kroop zag ik dat er een hele opening was in mijn muskietennet. Te moe om het te veranderen kroop ik er maar in en hoopte op het beste voor die nacht.
Die morgen leek het wel een reunie te zijn onder mijn net. Raar maar waar hadden ze mij niet echt aangevallen. Toch had ik niet goed geslapen. Die dag bezochten we de stad en we konden zwemmen in een rivier. Dit zorgde voor de nodige afkoeling. Na het middageten gingen de meesten een dutje doen en ik pijnigde mijn hersenen op een partijtje schaak tegen Rohan en Mark. Tegen deze laatste kwam er een zeer irritante kerel van een andere groep naast ons zitten die het allemaal veel beter wist. Na het partijtje had ik genoeg van hem en gelukkig kwam Sammy naar onder en gingen we voor een wandelingetje door de stad. Deze keer was het veel relaxter en hoorde je meer dierengeluiden. Met de hele bende in de morgen was er meer lawaai en had je niet zo veel oog voor al het schoons in de jungle. De hemel kleurde weer donker en het was tijd om terug te keren naar de kampplaats. Ik ging onmiddellijk naar bed en kwam er zelfs niet meer uit voor het avondeten. Het was tijd voor mij om wat slaap op te halen.
De 5de dag beloofden ze ons zou de zwaarste zijn omdat we toen dag 2 en 3 diezelfde dag zouden wandelen. En het werd ook zwaar omdat alle wegen modderig waren en daardoor zeer slipperig. Er begonnen zich blaren te vormen op mijn voeten omdat ik zonder sokken in mijn doornatte schoenen aan het rondlopen was. Kwestie van s avonds droge sokken aan te trekken als bescherming tegen de muggen. Het meest opwindenste wat er die dag gebeurde was de crash van Rohans gitaar. Hij en Charlie en een gids vormden de kopgroep en waren er een race van aan het maken. Natuurlijk gleed hij uit op een van deze modderige paadjes en viel bovenop zijn gitaar. Al die tijd had hij de moeite gedaan om die gitaar mee te slepen en dan gebeurde dit. Ook zorgde hij en Charlie er altijd voor dat onze jungledog veilig over de rivier geraakten. Deze begon samen met ons mee te wandelen vanaf de eerste dag. Hij zag er eigenlijk niet uit met zijn blauw en bruin oog, een beetje ondervoed en hinkend op 3 poten. We ontfermde ons over hem en gaven hem regelmatig eten en wat liefde. Hij bleef ook altijd in onze buurt en al snel waren we gehecht aan hem. De gidsen vertelden ons dat hij dit constant doet. Hij gaat constant met groepen mee.
Die morgen voor het ontbijt hadden we de kans om een druglabo te bezoeken. Dit zijn kleine tentjes van 2 op 3 waar ze de cocabladeren bewerken tot cokepasta. Onze gids deed ons voor hoe door toevoeging van chemicalien dit bekomen werd. Hij legde ook uit dat er honderden van deze labootjes zijn en ze daardoor een beetje bij kunnen verdienen. Het was heel interessant om dit eens te zien en het is de dagdagelijkse realiteit in dit toch soms zotte land waar alles kan. We hebben er dikwijls mee gelachen. Als je dit thuis vertelt dat je effe na een jungletocht een druglabo gaat bezoeken dan verklaren ze je voor zot. Na het ontbijt was het tijd om het laatste stuk aan te vatten. De laatste afdaling duurde eindeloos lang en ik was blij toen ik de rivier zag en me kon verfrissen. Ik was zeiknat van het zweten. Een half uurtje later waren we terug bij het begin. Zelfs een lauw biertje smaakte toen geweldig. Ook blij dat ik de schoenen kon uitgooien want mijn voeten hadden fameus afgezien van deze laatste dag. Vol blaren en muggenbeten keerde we terug naar Taganga. De hele groep nam zijn intrek in "Casa Blanca" en die avond werd er zwaar gefeest door ons en nog andere gasten op het balkon van onze kamer omdat het Carolines vejaardag was.
De dag erna was het chillen en wat rondhangen op het strand. Tegen de avond was iedereen weer een beetje opgeknapt en gingen we wat drinken in een cafeetje in Taganga. Het was weer laat dat we in ons bed lagen.
Caroline maakte me al vroeg wakker want zij vertrok naar Cartagena waar zij een vlucht verspreid over enkele continenten en dagen terug naar Engeland nam. Aan het ontbijt waren een heleboel zware kopjes te zien. Iedereen vermoeid en een beetje een kater van het vele feesten. Toen Caroline vertrok was het onze beurt om alles te pakken. Wij gingen namelijk naar het nationale park in Tayrona. Na geld af te halen en rum in te slaan kwamen we om kwart na 5 aan in het park en konden er niet meer binnen. Een colombiaan bracht ons een paar km verder naar een familie met een privestrand waar we konden kamperen. We dronken die avond een fles rum en Sam en ik kropen samen in een tent. Het was echter zo mottig in die tent dat ik de hele nacht geen oog heb dichtgedaan.
s Morgens aan het ontbijt werden we ons gewaar dat we in een Jehovagezin terecht waren gekomen. De grootvader zat eindeloos gebeden te prevelen en zingen en was volgens mij volledig seniel. Een andere kerel riep Sammy en mij toen we naar buiten gevlucht waren en bleef eindeloos door vertellen over god en vanalles meer. Nadat Rohan en ik een paar kokosnoten hadden gekapt was het tijd om er te vertrekken alvorens ze ons helemaal wilden bekeren. Aan de ingang van het nationaal park werden we helemaal gecontroleerd en onze 2de fles rum werd af gepakt. Het werd nog een lange wandeling tot aan het laatste strand waar we wilden verblijven toen de taxichauffeur ons eenmaal gedropt had. We betaalden 23.000pesos om het park te betreden en nog eens 12.000p voor een hangmat. We voelden ons onmiddellijk een beetje bestolen en ook het eten was pokkeduur. Die nacht lagen we er al allemaal om 20 uur in omdat er niet veel te beleven was en iedereen een beetje het gevoel had dat we afgezet werden.
De dag erop zagen we de schoonheid van het strand en de omgeving omdat de zon heerlijk scheen. Het was prachtig om de hangmat uit te komen en onmiddellijk een duik in de zee te nemen. Na de zwempartij eindigde ik mijn boek en kon ik het daar omwisselen voor een ander. In de namiddag deden we de wandeling naar Peublito, een stadje een beetje te vergelijken met de Ciudad perdida maar veel kleiner. Het was een mooie wandeling over een geplaveid pad met stenen en rotsen. s Avonds na het eten was er een verjaardagsfeestje van enkele lokalen die er werkten. We kregen wat hapjes en rum. Terwijl het feest nog in alle hevigheid bezig was kropen we in de hangmat en ik zette mijn i-pod op om het lawaai niet te veel te horen.
Die morgen slopen we stilletjes weg van de kampeerplaats zodat we onze laatste nacht niet moesten betalen. Niet echt mooi van ons maar dan moesten ze ons zo maar niet afzetten. Na 4 uur gewandeld te hebben kwamen we terug aan de ingang en vroegen onze rum terug. De politie wist natuurlijk weer van niks en we konden fluiten naar onze grote fles rum van 50.000p. De rotzakken zullen wel goed zat geweest zijn. Die nacht dat we niet betaalde compenseerde het een beetje. Terug in Taganga besloten Rohan en Sammy nog een nachtje langer te blijven. Ik had het er al helemaal gezien en nam die namiddag nog de bus naar Cartagena. Het was tijd om te moven voor mij.
40 minuutjes nadat ik andres belde stond hij langs mij en dat gaf wel een raar gevoel. Terugdenkend aan hoe we elkaar hadden leren kennen in Pushkar(India) op die heuvel. En nu stond ik hier langs hem in Bogota. Na een uurtje rijden berijkten we zijn huis waar hij met zijn ouders leeft. Onmiddellijk leerde ik zijn zuster en haar zoontje kennen. Ik kreeg Andres kamer om in te slapen. Na een goede douche voelde ik me al wat frisser. Hij bracht me meteen naar de nieuwe zaak die zijn ouders geopend hadden een week ervoor. Het is een koffiehuisje waar ze hun eigen brood verkopen. Het was smaakvol ingericht door de zus van Andres die binnenhuisarchitecte is. s Avonds ontmoette ik Natty de vriendin van Andres en haar zus en een paar vrienden. Na een coctailke was ik zo moe dat ik erna onmiddellijk mijn bed ingekropen ben.
Na een heerlijke nachtrust s morgens een ontbijt gehad en Andres legde me uit hoe het transmillenio systeem werkte. Dit is een bus met een speciale rijstrook die van noord tot zuid en terug rijdt. Zo ging ik rond de middag op weg naar de ambasade voor een nieuw 5-jarig paspoort omdat ik nu met mijn 6 maanden paspoort niet uit zuid-amerika zou geraken. Eerst moest ik weer pasfoto s laten trekken en daarvoor mijn haren nog eens fatsoeneren. Op de ambasade was weer niemand te berijken en ik kreeg een afspraak de dag erna om 9 uur s morgens. In de namiddag wat rondgewandeld in Bogota en het is een redelijk moderne stad die heel proper is. Je treft er ook heel veel politie aan en het is te merken dat ze het imago van hun land aan het opkrikken zijn. Wat ook meteen opviel waren de mooie meisjes en vrouwen die er rondliepen. Op een gegeven moment kwam ik in de wijk "La Candelaria" terecht. Er zijn vele kleurrijke typische oude huisjes die de buurt een levendige en aangename indruk geeft. Jawel Bogota heeft heel wat moois te bieden. s Avonds kwam ik in een studentencaffeetje terecht en na ettelijke pintjes raakte ik aan de praat met enkele studenten. Eentje van hen was redelijk bezopen en toen was het tijd om naar huis te gaan.
Om 8 uur zat ik al op de bus op weg naar de ambasade. Ik werd er ontvangen en moest onmiddellijk de kosten betalen. Omdat ik mijn visakaart en niet genoeg geld op zak had kon ik weer terugkeren naar Andres thuis. Naar de bank gegaan waar ik de betaling moest uitvoeren en met dit bewijsje teruggekeerd naar de ambasade. Deze keer werd ik goed en snel geholpen en in het nederlands zoals het hoort. Hier kan de consul in Quito nog iets van leren. In de avond ging ik uit met Andres en zijn vriend Mando. We kwamen terecht in een Bluescafe dat bomvol zat. Ik vond het toch een beetje raar omdat het een gewone woensdagavond was. Er was echter een live optreden van een groep en dat klonk heel goed. Ik ben niet zo n een bluesliefhebber maar dit kon me wel bekoren. En toen was het tijd om Sammy te ontmoeten. Eerst vertelden ze ons dat hij niet in het hostel was en we lieten Andres gsm-nr achter. Terwijl we naar een danscafe wandelde waar we dachten dat hij zat kregen we een telefoontje. Hij zat nog steeds in het hostel. Het was een blij weerziens en we praatten wat bij. In de danscafe was dit wat moeilijker en we probeerden in ons beste spaans tot Andres en Mando te praten. Om 3 uur ging de boel dicht en Mando en Andres gingen naar huis. Wij werden echter nog uitgenodigd op een afterparty bij een colombiaans meisje haar thuis. Dit duurde tot de vroege uurtjes.
Eenmaal ontwaakt in het appartement van het meisje was het tijd voor ons om terug te gaan. De hele namiddag zat ik bij Sammy in het "Platypus hostel" en tegen de avond keerde ik terug naar Andres waar ik al vroeg mijn bed in kroop.
Die morgen naar "foto Japon" gegaan en me een nieuwe digitale camera gekocht. Een 7.1 megapixel van Canon, superklein en handig en met een zeer zuiver beeld. In de namiddag een beetje geexperimenteerd met mijn nieuwe speelgoedje en het was onmiddellijk goed bevonden. Sammy terug gaan opzoeken en samen het goudmuseum bezocht. Hier had ik veel meer van verwacht en het viel dus een beetje tegen. Die avond ging Sammy met mij mee eten in het restaurant "Mr rib". Andres zat er samen met zijn zus en een kennis. Zij gaven ons goede tips wat we allemaal konden bezoeken in Colombia. Naderhand ging Sammy naar huis want hij was heel moe en ik ging samen met Andres en Mando nog een biertje drinken in een cafeetje waar ze hun eigen bier brouwen. Alweer laat in mijn bed en stikkapot.
Die morgen alweer vroeg uit de veren want we gingen de kathedraal in de zoutmijnen een uurtje buiten Bogota bezoeken. In het begin was het niet zo geweldig en ik vond er gene zak aan. Ook omdat ik zeer vermoeid was. De afgelopen nacht had ik niet zo goed geslapen. Hoe verder de tour vorderde hoe spectaculairder het werd. De grote zaal was een 30 meter hoog en het kruis alleen al was ook iets van een 20 meter hoog. Heel mooi omdat alles ook speciaal verlicht was. Spijtig genoeg had ik toen nog niet de nachtmodus op mijn camera ontdekt. De foto s in de kathedraal zijn dus niet echt goed. Al bij al was het heel knap om te zien en zeker aan te raden om eens te bezoeken. Andres liet me in het dorpje nog een typisch colombiaans gerecht proeven maar was niet heel tevreden hoe het klaargemaakt was. s Avonds ging ik met hem mee naar een afscheidsfeestje van een vriend van hem die terug naar Australie vertrok om daar met zijn bandje te touren. Ik had een goede babbel en lach met Natty die avond. Zij is echt een toffe madam. Andres heeft het goed getroffen met haar.
Alles gepakt alweer die morgen omdat ik samen met Sammy en 2 andere gasten naar Santa Marta ging reizen. Andres schreef me nog snel nuttige informatie neer in mijn Lonely Planet. En toen was het tijd om afscheid te nemen. Achteraf gezien was het heel fijn om daar te verblijven maar ik zal het toch niet snel meer doen om bij iemand zijn thuis te verblijven waar bijna de hele familie woont. Ik was toch niet echt op mijn gemak en na 2 dagen was ik al aan het denken om naar een hostel te verhuizen. Als je bijna 6 maanden alleen reist ben je nogal op je vrijheid gesteld. Toen ik in het "Platypus hostel" arriveerde was het wachten tot iedereen gemobiliseerd was. In de namiddag namen we dan eindelijk een taxi naar het busstation. Een paar uur later zaten we op de bus naar Santa marta. Dat zou ons 20 uur kosten. In de bus begon ik "the motorcycle diaries" te lezen dat ik diezelfde middag nog omgeruild had met iemand in het hostel. Al snel werd ik overmand door de slaap. En dat was meer dan welkom.
Vrijdagmorgen ons boeltje gepakt. Vlug nog iets gaan eten en afscheid genomen van de kerels die in het hostel werkten. In de namiddag zaten we (ik en een australier) op de bus richting Otavalo. We vonden het beter om samen de grens over te steken naar Colombia. En alvorens dat te doen wilden we nog een stopje maken in Otavalo omdat dit befaamd is voor zijn zaterdagmarkt. Eens in Otavalo zagen we al vele kraampjes met de typische ecuadoriaanse toeristische spulletjes. We wilden eerst een hostel nemen uit de LP dat gerund werd door een belg. De prijs liet ons daar al snel van terugkomen en we chekte in in een klein rustig hotelletje voor 5$ per persoon per nacht. Tot onze verbazing hadden we ook een tv op de kamer. Die kwam heel goed van pas want in Otavalo zelf was niet zo veel te doen. Na het avondeten het bed opgezocht en even tv gekeken en al vroeg gaan slapen.
De dag van de markt al vroeg op pad en me een geldbeugel gekocht omdat de vorige versleten was en mijn kleingeld er bijna uitviel. En de laatste tijd had ik al genoeg geld verloren. Na een goed uur waren we da markt al een beetje bue. Het was altijd van hetzelfde. De hele dag een beetje doelloos rondgelopen en de tijd proberen op te vullen tot s avonds. Het internet doodde de tijd een beetje als ook de tv op de kamer. En dan kwam het moment waarom ik eigenlijk naar Otavalo gekomen was. Het hanen vechten. Om 21 uur zaten we als eerste in het gebouw samen met 2 amerikaanse meisjes die we s middags ontmoet hadden. Het duurde een tijdje vooraleer het eerste gevecht begon. Het was het wachten meer dan waard want het was redelijk spectaculair hoe die hanen op elkaar in stormen. Er zullen er nu waarschijnlijk velen zijn die dit maar niks vinden omdat het natuurlijk niet echt dierenvriendelijk is. Ik kon er best mee leven omdat het hier dieren tegen elkaar is en niet mens-dier zoals bv. een stierengevecht waar de stier dikwijls niet veel kans maakt en altijd eraan gaat voor de moeite. Rond de ring werd er lustig gedronken en gegokt en dit wekte de gemoederen een beetje op. Al snel onstond er een vechtpartij tussen enkele ecuadorianen. Dit was wel amusant om te zien. Achteraf begreep ik dat het zo ver kon komen omdat er soms wel tot 250-300$ gegokt word. Na enkele hanengevechten werd het tijd voor de tombala. En mijn nummertje werd getrokken. Dit leverde mij een fles whiskey op. Die moest natuurlijk soldaat gemaakt worden en dat was een beetje buiten onze planning gerekend. We wilden juist vertrekken omdat we de dag erop vroeg op moesten. Gelukkig waren er nog een paar andere toeristen die ons wilden helpen.
Na 2 uurtjes slaap waren we al om 5u30 op pad om een bus te nemen. De eerste busrit duurde een 3 uurtjes en die gebruikte ik nuttig door een beetje bij te slapen. De volgende bus bracht ons tot Tulcan en daar namen we 2 korte busritten tot juist aan de grens. Aan de immigratiedienst deden ze natuurlijk moeilijk omdat ik geen stempel had in mijn paspoort. Voor 5$ werd dit in orde gemaakt en kon ik op weg naar Colombia. Eens onze stempel voor Colombia namen we een taxi naar Ipiales. Een deel van mijn dollars gewisseld in Colombiaanse pessos en een busrit geregeld naar Popayan. Eens in de bus vertelden ze me dat ik beter kon doorreizen naar Cali. Daar had ik meer verbindingen naar Bogota. Gelukkig reed deze bus door naar Cali. Tijdens deze rit werden we 5 maal gecontroleerd door de politie. Een maal moesten alle mannen zelfs met de armen gespreid tegen de bus gaan staan en werden we gefouilleerd. In Popayan afscheid genomen van de australier en doorgereist naar Cali. Daar kwam ik om middernacht aan en 2 uur later zat ik in de bus naar Bogota. In de namiddag kwam ik aan. Moe maar blij dat ik Andres zou zien. Na 34 uur reizen had ik wel nood om hem te zien.
Zaterdagmorgen vroeg wakker en weinig geslapen. Patrick moest een paar dingen regelen en daarna hebben we een paar pintjes gedronken. Rond de middag ben ik dan terug mijn bed ingekropen. Deze keer sliep ik goed. Toen ik wakker werd was het al 6 uur en tijd om iets te gaan eten. De rest van de avond doorgebracht in de loungeruimte van het hostel en een paar films gekeken.
Die zondag ook niet veel bijzonders uitgericht. Mijn blog nog eens bijgewerkt op het internet en wat mails gestuurd. Verder gelezen in het boek "Mr Nice" van Howard Marks. s Avonds rond half acht ging ik het balkon op om een luchtje te scheppen en ineens was ik ooggetuige van een overval op straat. Een man werd door 3 jonge gasten tegen de muur geduwd en zijn broekzakken werden vakkundig geplunderd. Daarna liepen de 3 gasten weg. Toch een beetje geschokt van wat ik daar zag omdat het evengoed mij had kunnen overkomen. En het toch wel uitkijken is hier in Quito. s Avonds na een filmpje toen ik de straat wilde oversteken naar ons kamer zag ik de 3 gasten de hoek omkomen. Ik zei tegen de engelsman bij me van door te lopen en de poort binnen te gaan. Ook Mario van het hostel was buiten en toen vertrokken de kerels.
Al vroeg uit de veren deze dag omdat ik mijn bankkaart kon gaan afhalen. Ook mijn emergencycard was gearriveerd en ineens zat ik dus met 2 bankkaarten. Nadat ik contact had opgenomen met Argenta was het alleen nog maar een kwestie van tijd eer ik terug over geld beschikte. Het werd tijd want na 2x bij Western Union geld gekregen te hebben was het daar ook afgelopen. Zonder paspoort mochten ze mij eigenlijk niks geven maar ik had ze toch kunnen overtuigen. Na een uurtje wachten probeerde ik mijn kaart. Bij de eerste poging kwam er niks, ook niet bij de 2de en 3de. Dan maar even wachten en eens bij een andere bank proberen. Waar ik het ook probeerde er gebeurde niks. Nu begon ik toch een beetje hopeloos te worden want ik moest verschillende mensen nog geld teruggeven en de man van de ambasade had ik beloofd de dag erna zijn 40 $ terug te geven. De rest van de dag mij wat zorgen liggen maken over de nieuwe situatie. Al snel kwam ik met een oplossing. Patrick zou woensdagmorgen terugkomen van Puerto Lopez en dan kon ik geld overmaken op zijn rekening en hij het mij uitbetalen. Ondertussen was ik met een australische gast (Steven) aan de praat geraakt. Hij zocht een boekenwinkel. Ik ben dan met hem rondgewandeld en heb hem al de boekwinkels laten zien die er waren. Onderwegen probeerde ik mijn kaart nog eens en die werd ingeslikt. Ook dat nog. Nu was het helemaal compleet. Ik stelde voor aan Steven om iets te gaan drinken. Van een paar biertjes werden het een paar cuba libres. Uiteindelijk eindigde we in een cafe met gratis pool en waar alle drankjes aan 1$ waren. Die avond had ik mijn laatste 10$ opgedronken. Het was een plezante avond.
Om 7 uur zat ik al aan de computer te chatten met het thuisfront om te horen wat er nu ging gebeuren. Ik moest dus alweer eens gaan wachten op een nieuw codenummer. Na de chatsessie terug mijn bedje ingekropen. s Middags naar de bank gegaan om mijn kaart terug te vragen. Voor een keertje deden ze eens niet moeilijk om iets te krijgen. De afgelopen dagen had ik er al genoeg miserie mee gehad. s Morgens aan een kerel in mijn kamer 5$ gevraagd en daar de hele dag het mee gedaan. Wat betekende bij de chinees gaan eten en een grote fles water gekocht voor de hele dag.
Blij dat het woensdag was want dat betekende dat Patrick terug zou zijn en ik geld zou hebben. Hij leende me onmiddellijk 200$. Na een ontbijt de bus op gesprongen richting ambasade. Ik bedankte hun voor al de moeite met een fles wijn. Ondertussen was de secretaresse naar Lima aan het bellen met de vraag hoe het opschoot met mijn paspoort. Daar bleek dus nog niks aan gedaan te zijn, de hele procedure moest nog gestart worden. De hele situatie nog eens uitgelegd en daarop besloot de heer Delamarche om er een rapportje van op te maken. Dat mocht wel gebeuren ja. Hij vertelde me ook dat het mogelijk was om een tijdelijk paspoort aan te vragen en regelde een afspraak met de consul. Een beetje gefrustreerd keerde ik terug naar het hostel. s Middags zijn Patrick en ik iets gaan eten en hij gaf me nog 200$ bij nadat ik het geld overgemaakt had op zijn rekening. Ik moest Sibby ook nog 60$ en mijn voorlopig paspoort zou 70$ kosten. Nu was het wachten tot 15 uur voor de aanvraag van mijn voorlopig paspoort. Als die consul me dat van in het begin had gezegd dan had ik niet zo veel tijd en moeite verloren. En was ik al in Colombia geweest. Ondertussen dat ik zat te wachten hielp ik de jongens van het hostel met het verhuizen van de bedden. Het gebouw tegenover het hoofdgebouw wordt namelijk veranderd in een frans restaurant. De procedure voor het voorlopig paspoort ging snel en hij beloogde mij dat ik het vrijdag zou hebben. s Avonds met Patrick iets gaan eten en een fles Vodka gekocht. Terwijl we aan het drinken waren nodigde we ook Steven uit en een Venezueelse kerel. Iets later toen de vodka leeg was en de rum halfweg werd het tijd om een cafeetje te doen. Daar gingen we aan het bier tot middernacht en toen wilden we wel een dansje wagen in een of andere disco. Ik en Steven hadden echter geen goesting om inkom te betalen omdat er tegenover een danscafeetje was dat gratis was. Terwijl we aan het overleggen waren wat we wilden doen hoorde ik 2 mooie meisjes vlaams praten. Ze aangesproken en ze waren ook meer te vinden om geen inkom te betalen. Met zijn allen nog een beetje doorgefeest tot s morgens vroeg.
De dag erna werd ik s middags al gebeld door de consul. Ik kon mijn voorlopig paspoort gaan afhalen. Buiten dat heb ik die dag niet veel gepresteerd. Had een beetje last van de drank de dag ervoor.
Al heel vroeg werd ik wakker die morgen op de kamer. Sarah en de spanjaard vertrokken en dan ben ik ook maar opgestaan. Afscheid genomen van de 2 en mijn was gaan uithalen. Ondertussen mijn tijd een beetje doorgebracht met mails checken en mijn spullen pakken. Toen ik Sibby tegenkwam zijn we wat gaan eten en hebben een taxi naar het station genomen. Iets later zaten we op de bus naar Banos. De busreis verliep vlot en in de late namiddag kwamen we aan. Al snel vonden we het hostal dat we wilden en checkten in. Het was wel iets duurder dan welke ik normaal altijd neem maar deze kamer had een open haard. Gezellig dus voor tijdens de avonden. Toen ik de bus uitstapte in Banos had ik het gevoel dat ik iemand bekends ging tegenkomen en terwijl we s avonds het dorpje aan het verkennen waren gebeurde het ook nog. Ik zag ineens Patrick op een terrasje zitten. Deze Antwerpenaar had ik leren kennen in Cuzco. Ons er maar bijgezeten en het was natuurlijk plezant om verhalen uit te wisselen wat we de laatste 2 maanden allemaal hadden uitgespookt. Samen met de 2 amerikanen die er bijzaten zochten we een cafe op en het werd een gezellige avond langs nog meer cafeetjes en een disco.
De dag erna duurde het even eer we uit ons bed konden. De dag ervoor hadden Sibby en ik al wat inkopen gedaan om de bergen rondom Banos te verkennen. Volgens de Lonely Planet was het een prachtige wandeling die je langs het Mariabeeld en het verlichte kruis van Banos bracht. De wandeling tot het Mariabeeld verliep vlot. Het volgende stuk daarintegen was heel wat moeizamer. Het ging steil bergop en het pad was dikwijls moeilijk te beklimmen vanwege de regen de dag ervoor. Ook hoorden we achteraf dat iedereen op dit pad naar onder gaat. Wij dus niet. Eens boven werden we beloond met een prachtig uitzicht. Iets verderop zaten we een heel tijdje te kijken naar een vulkaan die een paar jaar geleden nog zeer actief was. Ze hebben Banos en de omliggende dorpen toen geevacueerd. Een frans koppel vertelde ons dat ze de vulkaan gehoord hadden en er rook uit zagen opstijgen. Het enige wat wij hoorden waren de koeien rondom ons. De rook die wij meenden te zien waren de wolken die er rond hingen. Na een half uurtje hielden we het voor bekeken en wandelden op ons gemak naar het kruis. Uit de verte zagen we dat dit niet veel speciaals was en dan zijn we maar terug richting Banos gewandeld. s Avonds ben ik wat rode wijn gaan uithalen en een familiepizza. De open haard aangestoken en muziek opgezet. Het werd een gezellig avondje dat werd verstoord door onze buren omdat die niet konden slapen. De muren zijn hier blijkbaar niet zo geisoleerd als thuis.
Laat onze nest uitgekropen en wat rondgehangen in het dorpje. s Avonds de beroemde thermische baden bezocht. Eentje ervan is ijskoud, het 2de heeft een aangename warme temperatuur en de derde is zeer warm. De 2 warme baden worden verwarmd door de vulkaan. In het ijskoude bad was geen kat te bespeuren maar de 2 andere zaten stampvol. Het was verre van aangenaam om er in te zitten. Constant gedrum en geduw om een plaatsje te bemachtigen. Na 40 minuten hadden we het dan ook helemaal gehad. Na een heerlijk etentje in een restaurant keerden we vlug terug naar het hotel. De flessen wijn bij de rustgevende open haard smaakten voortreffelijk.
Die morgen vroeg uit de veren want we gingen moutainbikes huren en helemaal tot Puyo fietsen een 65 km van Banos. Het eerste stuk ging lekker bergafwaarts en toen we het eerste bordje zagen met watervallen vonden we het niet erg om een paar km te klimmen. Het materiaal van de fietsen was niet zo goed. Veel problemen met het schakelen en de remmen betrouwde ik ook niet helemaal. Spijtig dat ik hier mijn eigen mountainbike niet had. Ik moest ook regelmatig op Sibby wachten omdat die nog nooit zoiets gedaan had. Onderwegen raakte we ook aan de praat met een Zwitsers meisje dat op haar eigen aan het rondfietsen was. We stelden voor dat ze met ons kon meefiesten. Hoe meer zielen hoe meer vreugde. We bezochten onderwegen een van de mooiste watervallen van Ecuador waar ik de naam alweer van vergeten ben. Na een hapje sprongen we terug op de fiets en we meende gelezen te hebben dat na 2 beklimmingen het constant downhill zou zijn tot Puyo. Een heel stuk ging bergafwaarts en zeer snel. Wat er toen aankwam was zelfs voor mij afzien terwijl ik het toch een beetje gewoon ben. Ook de afstanden die volgens onze bijbel aangegeven werden klopten van geen kanten. Onderwegen rond een uur of 5 vroeg ik hoe ver het nog was en hoe lang dat nog zou duren. Toen we dat antwoord hoorde stond ons besluit vast. De eerste bus die passeerde namen we terug en gooide onze fietsen in de bagageruimte. Na een anderhalf uur durende busrit en een film met the muscles from Brussels waren we terug in Banos. Moe maar voldaan van de prachtige uitzichten en watervallen namen we een douche en fristen ons een beetje op om s avonds uit te gaan eten met het zwitserse meisje. Een laatste keer brachten we de avond door aan de open haard met ettelijke glaasjes rode wijn.
Die vrijdag splitte onze wegen omdat ik terug ging naar Quito op de hoop dat mijn zaken in orde zouden zijn en sibby vervolgde haar weg naar Vilcabamba en zo door naar Peru. Samen een laatste maaltijd genuttigd en nog vlug haar fotos op cd gebrand. Ik beschikte nog steeds niet over een camera omdat ik geen Visa kaart had. Afscheid genomen en haar veel succes gewenst op haar verdere tocht. Nu was het de eerste keer dat ze helemaal alleen was en ze sprak weinig tot geen spaans. Voor ze in Quito aankwam leefde ze 1 maand bij haar halfbroer in Salvador(Brazilie). Toen ze helemaal alleen in Quito aankwam had ze totaal geen idee wat ze moest doen. Al snel leerde ze Anette en later mij kennen. En we hadden ze goed opgevangen en geholpen. Nu moest ze voor de eerste keer alleen de bussen gaan nemen en alles uitvlooien. Ik heb ze zoveel mogelijk geholpen en tips gegeven. Het is niet gemakkellijk als je daar alleen staat en geen spaans kunt. Deed me terugdenken aan mijn eerste dagen en weken. s Avonds kwam ik terug aan in Quito en ik checkte terug in in hostel Huaki. Daar kende ik ondertussen iedereen al goed die er werkte en ook Patrick wachtte er op mij. Na een uurtje ontmoette we elkaar terug en we zijn die avond eens goed op stap geweest. Was ook nog eens fijn om een hele avond in het vlaams te praten.
s Morgens kwam ik aan in Quito en terwijl ik de bus uitstapte controleerde ik mijn tas. Ik vond mijn heuptasje en camera niet. Ik wist onmiddellijk dat dit gestolen moest zijn. De chauffeur controleerde een paar tassen van andere passagiers maar dit leverde natuurlijk niks op. Ik ben dan naar het politiekantoortje gegaan in het busstation. De agent hielp me niet en dan ben ik maar de nodige telefoontjes gaan plegen naar mijn ouders die direct mijn Visakaart blokkeerden. Na een tochtje in een trolleybus en een pittige wandeling kwam ik aan bij de ambasade. Daar was niemand op zondag en volgens de bewaker was er ook niemand te bereiken. Terug op straat stapte ik naar een paar agenten om mij naar het politiebureau te brengen. Die maakte daar niet veel aanstalten voor en de vrouwelijke politieagente overtuigde hun dan toch maar. Op het politiebureau wilden ze eerst geen verklaring opmaken omdat het niet in Quito gebeurd zou zijn. Ik heb me daar toen serieus lastig gemaakt en uiteindelijk kreeg ik mijn verklaring. Ze zette me terug af aan de ambasade met de belofte dat er iemand zou zijn. Daar was weer niks van aan. Ben dan 2 uur lang naar het centrum gewandeld en het eerste het beste hostel chekte ik in. Ik legde de kerel uit wat er gebeurt was en dat ik maar 1,5 $ op zak had. De rest van de namiddag me bezig gehouden met mails te versturen op het gratis internet in het hostel en wat lezen en praten met de gasten. Verschillende boden me geld aan om me te helpen.
s Maandags al vroeg op en te voet naar de ambasade. Daar werd ik doorgestuurd naar de consul. Die kerel kon nog niet eens deftig Nederlands praten. Hij verwijsde me door naar Western Union om geld af te halen en hij duwde me een e-mailadres van de belgische ambasade in Lima in mijn handen. Hij kon (of wilde) niks doen voor de rest.Tot zo ver mijn hulp. Terug in het hostel een mail gestuurd met de vraag om mij iets te laten weten wanneer mijn paspoort zou aankomen. De rest van de dag maar wat meer gelezen en wat mails gestuurd.
Die morgen 10 $ geleend van Nadav en terug naar de ambasade gegaan. Een beetje de zielige uitgehangen en de heer Meerschaert heeft me dan 40 $ geleend. Dan heb ik ook een telefoontje kunnen doen naar huis. s Avonds met Nadav gaan eten in een goedkoop chinees restaurant en vroeg gaan slapen.
Woensdag een film gekeken in het hostel en een beetje rondgewandeld in de stad. In een park een tijdje in mijn boek gelezen en s avonds met andere gasten films gekeken in het hostel.
Donderdagmorgen op het internet kreeg ik het heugelijke nieuws van mijn ouders dat er geld overgezet was op Western Union. Ik kwam eraan met een kopie van de politieverklaring. Ik werd teruggestuurd om het orgineel te halen. Terug daar was dat niet voldoende en moesten ze een verklaring hebben van iemand die mij kende. Ben dan maar naar de consul gegaan en hij stelde mij een papier op. Ook dat was niet voldoende en dan ben ik maar een kopie van een scan van mijn paspoort gaan maken die mijn ouders me doorgestuurd hadden. Na veel rondgeloop had ik dan uiteindelijk mijn geld. Zo blij als een zot was ik. Heb pasfotos laten maken en die onmiddellijk opgestuurd naar Lima. Ook naar de consul stuurde ik een kopie van mijn paspoort en ook nog maar eens naar de ambasade in Lima. Van die ambasade kreeg ik een bericht in het frans dat ze niet wisten waarom ik die kopie doorstuurde. En ik had hun maandag al een kopie gestuurd met een hele uitleg van wat er gebeurt was en ook al mijn gegevens. Dan begint een mens zich toch af te vragen wat die allemaal uitspoken.
Vrijdagmorgen hoorde ik plotseling mijn naam roepen. Dacht dat dit in mijn droom was maar toen besefte ik dat het van buiten kwam. Ik zag Anette en Sibby buiten aan de deur van het hostel staan. Anette hing al tegen de tralies van het venster om omhoog te kruipen. Ik liet hun binnen en zag dat ze alle twee goed beschonken waren. Ze waren me zo dankbaar dat ik hun binnenliet en vroegen of ik niet mee iets ging drinken. Ze stonden erop dat ze me trakteerden en dus had ik iets van waarom niet. Het zal me eens goed doen om de zinnen te verzetten. Tot s morgens 7 uur hebben we in een hamburgertentje gedronken en zijn dan teruggekeerd naar het hostel. Sibby en ik konden echter niet slapen en dan zijn we terug op pad gegaan. Enkele uurtjes later zijn we dan toch maar gaan slapen. In de late namiddag zijn we met 4 personen iest gaan eten op een terrasje en naderhand ben ik met een zweeds meisje doorgegaan naar een Irish pub om wat te poolen. Daar hebben we de hele avond doorgebracht en zowat iedereen naar huis gespeeld. We leerden ook een hoop mensen kennen en ineens kwamen de Ecuadorianen die in het hostel werkten binnen. Met een bende van zo n 20 man zijn we dan nog door naar een fuif geweest.
Op zaterdag was ik totaal uitgeput en we hebben de dag al luierend in het hostel doorgebracht met films te kijken. Ik stelde Sibby voor om de dag erna de Ecuatorlijn te gaan bezoeken en de dag erop eventueel naar Banos te gaan.
s Morgens al vroeg wakker en mijn was gaan binnen doen. Een paar uurtjes later waren Anette, Sibby en ik op weg naar de thermische baden buiten Quito in plaats van de ecuatorlijn. Ze plaatsten ons op de verkeerde bus terwijl we duidelijk gevraagd hadden om naar die plaats te gaan. Anette was er serieus kwaad van. Zij reist namelijk door zuid-amerika op een moto en is dus niet gewoon van het openbaar vervoer te nemen en de daar bijhorende problemen. Omdat ze ook wat ziekjes was keerde ze terug naar het hostel. Sibby en ik gingen dan maar over op het orginele plan. Het eerste museum stelde niet zo veel voor en daar waren we dan ook snel weg. Hier ligt ook niet het echte nulpunt omdat ze in 1990 met gps-apparatuur de ecuatorlijn opnieuw berekend hebben. We zijn dan het andere minder toeristische museum gaan bezoeken. Dit was de moeite om te doen. Er werden allerlei proeven gedaan. Op de ecuatorlijn stroomt het water recht naar onder zonder een kolkje. Aan de andere kant draait het water naar links naar onder. En op de andere kant weer omgedraaid. Heel raar om dit te zien. Ook was het mogelijk om een ei op een nagel te laten balanceren. Een leuke proef was met de ogen dicht en gespreidde armen over de ecuatorlijn lopen. Je had constant het gevoel dat je ging omvallen en een stuk in de voeten had. Ze lieten ons oude gewoonten van de indianen zien en kregen op het einde een certificaat dat we het ei konden laten balanceren. Na nog maar eens een filmpje in de avond gekeken en op tijd mijn bedje ingekropen.
s Avonds afscheid genomen en ik kon nog tot 2 uur s nachts op mijn bus wachten. Het waren lange uren en de i-pod hielp het wachten wat sneller gaan. Het eerste uur sliep ik goed en toen werd ik wakker van de kou. Ik vroeg een van de chauffeurs vriendelijk of de deur van de cabine dicht mocht omdat ik de slaap niet meer kon vatten van de kou. Ik kreeg een barse nee te horen en daar kon ik het mee doen. Even later kwam er een plaats vrij achter mij en dus verhuisde ik. s Morgens kwam ik in de grootste stad van Ecuador terecht (Huayaquill). Na een half uurtje zat ik al op een andere bus naar Salinas. Daar kon ik nog eens een andere nemen om dan in de namiddag in Montanita aan te komen. Wat ik al vreesde en ze me voor gewaarschuwd hadden werd werkelijkheid. Een heel donkere lucht waar geen enkel streepje zon te bekennen viel. Het leven in het surfersdorpje even aanschouwd met een frisse pint. Een goedkoop hostel gevonden en gedoucht. In het dorpje was ik snel rond. Na een thaise schotel de kamer opgegaan en me in slaap gelezen.
Lang uitgeslapen en daarna onmiddellijk in een hangmat gekropen. Het weer was zelfs nog slechter (regen) en had me daar door tot 11 uur in bed gehouden. In de hangmat mijn LP gelezen want dit weer maakte me depressief. Onmiddellijk mijn reisplannen aangepast en beslist om de dag erop naar Puerto Lopez te reizen. Die avond weer een boek uitgelezen en vroeg onder de wol.
s Morgens de bus genomen naar Puerto Lopez een vissersdorp een anderhalf uur verder met de bus. Na een verkenningsronde me een tochtje op de zee laten aanpraten om walvissen te spotten. Eens zien of ik met deze beesten meer succes heb om ze duidelijk te zien. Met de dolfijnen is het me al 2 keer tegengevallen. En jawel tot mijn grote verrassing zag ik er. Natuurlijk niet zo duidelijk als in de documentaires van National Geographic. Per 3 zwommen ze. De ene al groter als de andere en soms toch wel indrukwekkend. Dat lag er aan hoe dichtbij de boot was. Dit leverde een hoop geschreeuw en geroep op van de Ecuadorianen die bij mij op de boot zaten. Het waren alle volwassen mensen maar als ik ze bezig hoorde dacht ik dat ik met een klas kleuters te doen had. Na een half uur walvissen zien had ik het alweer gehad met de lieve beestjes. Door het vele lawaai van mijn kleuters doken ze altijd even snel weer weg als ze gekomen waren. Voor wie ze zich interressant aan het maken waren met hun flauw grappen en eindeloos lawaai weet iik nog altijd niet. Zowel de walvissen als ik moesten er niet van weten. Er was ook nog een gelegenheid om te snorkelen maar daar was ik niet op voorzien. Blij als een gek dat we daarna terug richting strand gingen. Onderhand is het me wel duidelijk geworden dat ik en dieren spotten in een boot geen goed plan is. Een paar uurtjes later zat ik op de bus richting Quito en daar voel ik me normaal gezien veel beter op. DEZE KEER ECHTER NIET...
s Morgens al vroeg op pad gegaan en de plaatselijke ruine bezocht. Niet binnengegaan omdat deze heel duidelijk zichtbaar was vanaf het hek. In vergelijking met Peru was het ook niet veel soeps. Na een tochtje langs de rivier kwam ik aan in het busstation. Hier wilde ik de reisuren checken voor de dag erna. Alleen jammer dat ik in het verkeerde station uitkwam. Het werd die dag ook nog eens tijd om cds te laten branden. Dit was me weer een hele onderneming. In de eerste zaak stonden ze niet in volgorde en ontbraken er fotos. De tweede had het wel door hoe het moest, maar ik vertrouwde het zaakje niet. In een internet de cds gechekt en dat zag er prima uit. Me nog een tijdje beziggehouden op het net en ineens voelde ik 2 handen op mijn schouders. Stonden daar ineens Alex en Julia achter mij. Het duits koppel dat bij ons in de bus zat naar Rurrenabaque. Zij hadden mij blijkbaar een mail gestuurd waar ik zat maar op een verkeerd adres. Zij waren dus niet zo verbaast om mij te zien maar ik was effe de kluts kwijt. Zo n toeval is toch niet meer mogelijk. Na 2 maanden elkaar tegenkomen in een internetshop ergens in Ecuador. In alle geval het was een prettige ontmoeting en bij een megapizza voor 3 personen hadden we heel wat bij te praten.
De dag erna bezochten we samen het museum voor Panamese hoeden en een klein dorpje even buiten Cuenca. Niet veel speciaals hoor. s Avonds zijn we dan de bus opgesprongen naar Alousi. Hier kwamen we aan om half twee s nachts en toen konden we nog een hostel zoeken. Een rare manier van reizen maar zij hadden nog maaqr 6 dagen over en wilden nog verschillende dingen bezoeken in Ecuador. De reden van ons bezoek aan dit klein stadje was de befaamde Devils Nose treinrit.
Om 7 uur waren we er alweer uit omdat we op tijd onze tickets wilden. Het kantoor was toen natuurlijk nog niet open. Een uur later weer van hetzelfde en rond 9 uur hadden we onze tickets. Deze treinrit was heel speciaal omdat je vroeger op het dak kon zitten en zo een onvergeetlijk zicht had op het landschap rondom. Nu is het echter verboden en de juiste oorzaak daarvan weet ik niet echt. Ik hoorde wel een mooi verhaal terwijl we op de trein aan het wachten waren. Er zouden 2 japanners onthoofd geweest zijn op het dak door een paar elektriciteitskabels. Reden genoeg om het te verbieden maar wel jammer voor ons. We konden plaats nemen in een enkel wagon die meer weg had van een bus. Het klonk als een bus en de bestuurder had een stuur (als in een bus) voor zich. Op zich vond ik het niet zo speciaal en had ik het geweten dan had ik het niet gedaan. De charme van het hele gebeuren is weg omdat je nu niet meer op het dak zit. Erna boekten we nog een treinticket voor Riobamba en na die 5 uur trein waren we het een beetje beu. In het busstation eindigde ook onze wegen want zij beslisten door te reizen naar Quito. Mijn plan was de zonnige stranden van Ecuador te gaan bezoeken. Eindelijk was het zo ver. Na maanden in de bergen gezeten te hebben en in de kou s nachts was het tijd voor wat lui lekker niks doen op een strand.
s Morgens heel vroeg in de bus blijven zitten i.p.v. uit te stappen in Tumbes. Een taxichauffeur vertelde me dat de bus door reed naar Aguas Verdes. Het laatste dorpje voor de grens met Ecuador. Aan de grens werd ik al snel aangeklampt door taxichauffeurs, geldwisselaars en ander raar volk. Na mijn stempel nam ik een soort rickshaw tot aan de grens. Ben aan de grens heel snel doorgewandeld want er liep nogal wat onguur volk rond. Ik zocht een geldautomaat op en haalde me dollars af. Dit is de munt waarmee betaald wordt in Ecuador. Ervoor hadden ze nog een andere en die hebben ze in 2000 afgeschaft. Erna een taxi genomen naar de immigratiedienst in Ecuador 5 km buiten de stad. De chauffeur opdracht gegeven dat hij moest wachten. Het duurde hem te lang en hij gaf de rit en mijn wisselgeld door aan een ander taxichauffeur. Ik betrouwde de kerel voor geen haar en dat bleek een goed voorgevoel te zijn. Bij de nieuwe chauffeur vroeg ik mijn geld en hij gaf me maar 2 dollar terug. Ik betaalde met 10 $ en de rit kostte 3 $. Vlug uit de taxi en naar de andere gelopen die juist op het punt stond te vertrekken. De kerel deed natuurlijk alsof hij het vergeten was. Tot zo ver was mijn eerste indruk over Ecuador niet vrij positief. Het busticket naar Loja was vrij snel geregeld en in de namiddag kwam ik er aan. Hotel Mexico was de goedkoopste keuze in de stad en dat was te zien ook. In de wc dreven de resten die doorgespoeld moesten worden en de douche was ook niet de meest propere. In de stad een beetje rondgezworven en dan ook maar besloten om Mexicaans te eten.
De dag erop naar Vilcabamba gereden. De hele rit ging door de bergen en het dorpje zelf is heel mooi en rustig gelegen. Het eerste het beste hostel genomen. Een kijkje in het dorp gaan nemen. Dat was snel gebeurd want het is maar een vliegenscheet groot. Het plaatselijke toeristenbureau binnengegaan om wat informatie te vragen ivm met wandelingen rondom Vilcabamba. Ik kreeg een klein papiertje met een onduidelijk plannetje in mijn handen geduwd. Tijdens mijn mexicaanse salade (we blijven in de sfeer) het nog eens bestudeerd maar veel wijzer werd ik er niet van. In het hostel aan de praat geraakt met een paar mensen die er al een paar dagen waren en die hun uitleg was nuttiger dan het geweldig plan. s Avonds een biertje gedronken op een van de terrasjes en naar de Vilcabamba feesten gekeken. Zoiets als de braderie bij ons maar wat kleiner. Veel vuurwerk, muziek en drukte tot s morgens vroeg. Die avond mijn oorstopjes ingestoken en zeer goed geslapen.
s Morgens aan mijn was begonnen en dit ging nogal wat moeizaam omdat het puppietje mijn voeten als zijn doelwit uitgekozen had. Ook mijn was werd ineens aangevallen. Blij als een gek dat de kinderen het overactieve beestje kwamen wegplukken van mijn voeten. Bij de plaatselijke bakker verschillende broodjes uitgehaald en mijn wandeling naar het kruis boven op de berg aangevat. Eerst moest ik een dollar betalen omdat ik iemands eigendom moest oversteken. De vrouw vroeg me of ik veel waardevolle spullen bij had. De kans bestond dat ik overvallen zou worden. Dat verhaaltje ben ik ondertussen al beu gehoord. Ik hoop dat ze me eens echt gaan waarschuwen wanneer het gevaarlijk wordt. Ze wijs gemaakt dat ik met 1000$ aan het zeulen was. Ze trok grote ogen op en wist het effe niet meer. Op de vraag of het mogelijk was om een andere weg terug te wandelen kreeg ik een negatief antwoord. We zullen wel zien als we boven zijn en ik zette mijn kruistocht verder. Onderwegen 2 andere kerels tegengekomen en die vertelde me dat er een andere weg terug was. Al wat meer gelukkiger berijkte ik het kruis en had een mooi uitzicht over Vilcabamba en de aangrenzende dorpjes. Mijn oog viel al snel op een massieve rots rechts van me. Er liep een pad naar toe en een half uur later stond ik op het hoogste punt. Van hier zag ik verschillende paadjes lopen over de omliggende bergen. Ik koos er eentje uit dat me meer westelijk bracht. Bij bepaalde momenten was het vrij gevaarlijk omdat er een hele stevige wind stond en de paadjes heel smal waren. Aan weerskanten van het pad ging het zeer steil naar onder en eens een slippertje dan was het gedaan met mij. Ik vervloekte mijn eigen even en was blij toen ik eens weer op veiliger gronden aan het afdalen was. Ik kwam iets verder terug uit waar ik begonnen was. Terug in het dorp bestelde ik me een biertje en er volgde nog verschillende. Ondertussen had ik gesprekken met de meest uiteenlopende figuren die het terras kwamen opzoeken. Van een zatte duitser (what s in a name) tot bejaarde amerikanen die een healthfarm wilden openen. Hierna me even in de hangmat gelegd met een goed deuntje op mijn i-pod. s Avonds na mijn pizza geinformeerd of er een cafe was. Alleen de terrasjes op de plaza gingen door als cafe en dan ben ik maar opgestapt.
Die nacht vergeten mijn oorstopjes in te steken en te mottig geweest om ze uit te halen. Resultaat de hele nacht geen oog dichtgedaan omdat de Vilcabambafeesten tot 6 uur s morgens duurden. Een uurtje later op gestaan en vertrokken. In Loja 2 uurtjes moeten wachten op mijn bus naar Cuenca. In het station van Cuenca 5 uurtjes later werd ik door een vrouw aangesproken om haar hostel te nemen. Ze was heel vriendelijk en 5 minuten later zat ik in de jeep van haar man richting het hostel. Zij waren er 2 maanden geleden mee begonnen en waren supervriendelijk. Ik had een gesprekje met een van de andere gasten en daarna trok ik het centrum in. Het deed me een beetje denken aan Sucre. Ook hier vele kerken en verschillende kathedralen, koloniale gebouwen en parkjes. Terwijl ik naar het uitkijkpunt wandelde passeerde ik het voetbalstadion. Daar ging elk moment een match uit eerste klasse beginnen. Heel even gedacht om te gaan kijken maar me de vraag gesteld of ik 1 Ecuadoiraanse ploeg kon opnoemen. Dat was niet het geval en dus zal het ook niet veel voor stellen. Tijdens de Copa America afgelopen maand schitterde de nationale ploeg ook al niet echt. Op het uitzichtpunt had ik een mooi zicht op de hele stad en die was schitterend verlicht die avond. s Avonds nog even met enkele gasten en de familie gepraat in het hostel.
Na een fruitsapje s morgens aan het station nam ik een bus naar Huanchaco. Hostel Casa Suisa genomen uit de LP. Prima hostel alleen een beetje leeg. Het strand zag er goed uit, maar ook alweer leeg. Dit had wel met het weer te maken. Bewolkt en een beetje motregen. Ik voelde me wel thuis en dacht direct aan onze kust. Het is hier op het moment winter en dat zal er ook wel veel mee te maken hebben. s Morgens al meteen richting de Chan Chan ruines gegaan. Eerst het museum bezocht en mijn ticket gekocht voor de ruines en de Huaco Arco Iris en Esmeralda. Op een half uurtje was ik er buiten. Na het bezoek verstond ik een beetje beter hoe deze gemeenschap zo n 3000 jaar geleden leefde. Dit was dus pre-inca. Deze ruines zijn de grootste in oppervlakte die er te vinden zijn in Peru. Het merendeel is helemaal bedolven onder het zand en alleen het tempelcomplex is min of meer gerestaureerd. Het is de moeite om hier in rond te lopen en je af te vragen hoe ze zo n grote stad in die tijd hebben kunnen bouwen. Het moet een echt doolhof geweest zijn. Het is ook verbluffend hoe ze toen al alles versierde. Ze gebruikte het zand en hier werden stenen van gemaakt waar de hele stad mee gebouwd was. Er zouden zo n 60.000 mensen geleefd hebben in deze stad. Na de ruines was het de beurt om de tempels te gaan bezoeken. Die waren niet zo veel bijzonders. Huaco Arco Iris was vrij klein en lag midden in een woonwijk. Het enigste wat ik daarvan herinner is het goede restaurant dat de gids mij aanraadde. Hij vertelde me ook dat ik moest oppassen voor overvallen omdat ik er alleen aan het rondwandelen was. Volgens hem en de LP was het een onveilige buurt om rond te wandelen. Dat had ik ondertussen al meer gehoord in Peru en het schrok me niet echt af. Huaco esmeralda was groter en had een paar goed bewaarde en gerestaureerde versieringen op de muren. Voor de rest ook niet veel speciaals. Onderwegen ook nog mijn busticket geregeld voor de dag erna. s Avonds het strand en de hoofdstraat een beetje verkend. Ik kwam in een surfersbar terecht waar ik een paar biertjes dronk en met de eigenaar een praatje maakte. Het weer was de dag ervoor veel beter met veel zon en s avonds kwamen de toeristen te voorschijn volgens hem. Het zou de volgende dag ook beter worden. Mijn beslissing was echter al lang gemaakt om te vertrekken.
s Morgens vroeg wakker en het eerste wat me opviel was dat het geregend had. Toch niet zo n goede Armand Pien die surfdude. Mijne rugzak bij de busmaatschappij achtergelaten en te voet naar het centrum gewandeld. Een bus genomen en nog eens 2 tempels gaan bezoeken. Dit zouden de laatste worden hier in Peru. Huaco del Sol stelde helemaal niks voor. Het was een berg zand. Hier en daar zag je dat het een tempel geweest was. Een stuk verder lag Huaco de Luna gescheiden door een zandvlakte. Als ik die afwandelde was ik veel sneller dan als ik de weg volgde. Ineens wandelde ik tussen rare muurtjes en gaten. Plots riep er iemand op mij dat ik er onmiddellijk weg moest. Zat ik tussen de belangrijke ruines te lopen. Ik wandelde de trap op en dacht dat ik binnen was. Een bewaker stuurde me terug om een ticket te kopen en vroeg me van waar ik kwam. Er zat blijkbaar een lek in hun bewakingssysteem. Aan de kassa vroeg ik een ticket voor studenten en ook deze keer lukte het weer. Voor de helft van de prijs was ik weer binnen. Op het eerste zicht dacht ik dat hier niet veel te zien zou zijn maar eens binnen moest ik mijn mening al meteen bijstellen. Ik was helemaal onder de indruk van de goed bewaarde muren die ze opgegraven hadden. De tempel was ook veel groter dan je aan de buitenkant kon zien. In de loop van de eeuwen hebben ze ook 2 keer over de originele tempel heengebouwd. Dit is heel duidelijk te zien en een beetje jammer. Want zo gaat er veel verloren. Na een uurtje was ik uitgekeken en ging nog vlug even het souvenirwinkeltje binnen. Hier hadden ze hele mooie spullen allerhande. Het meest uit het oog springend waren de vasen versierd met tekeningen uit de pre-inca periode. Me maar snel omgedraaid want de neiging om te kopen kwam weer opzetten. Tijdens het wachten op de bus het hoofdstuk Ecuador beginnen lezen.
Heel vroeg in de morgen aangekomen en mij laten meenemen door een peruaan naar een hotelletje voor 15S. Ook onmiddellijk een trip geboekt naar Chavin de Huantar. Dit was 35S en maar 5 S duurder als ik het zelf allemaal moest regelen. En ik had er een gids bij ook nog. In de tussentijd een beetje geluierd en gelezen. Om 8 uur de plaatselijke markt opgegaan en me een paar broodjes gekocht. Doe op mijn gemak opgegeten in het zonnetje. Iets na 9 pikten ze me op om de tour te doen. Ik mocht helemaal vanvoor naast de chauffeur gaan zitten. Dat vond ik helemaal niet erg want de bus zat helemaal vol met peruanen. De gids sprak ook uitsluitend spaans. Tijdens de rit sukkelde ik constant in slaap omdat ik nog vermoeid was van het reizen de dag en nacht ervoor. Het landschap was mooi maar had ik ondertussen al verschillende keren gezien. Ook het meer dat we bezochten kon me niet meer fel bekoren. Ook hier stonden de peruanen weer met hun lamas om samen op de foto te gaan. Heb het ondertussen al zoveel keren gezien en ik werd er een beetje moe van. Allen terug de bus in na een half uurtje en op weg naar Chavin de Huantar. Daar deden we eerst een restaurant en ik ging ik bij de enigste gringo buiten mij in de bus zitten. Het was een amerikaan en werkte in Lima al een tijdje voor zijn thesis. Het was hij die me vertelde dat het in Lima altijd bewolkt was en de stad constant onder de smog hing. Aangekomen aan de ruines zag ik tot mijn verbazing dat ik alweer inkom moest betalen. Ik zag dat universtitairen maar de helft van de gebruikelijke 11S moesten betalen. Aan het loket een beetje gelogen dat ik universtitair was en mijn studentenkaart vergeten was. Zonder moeilijk te doen kreeg ik de korting. De Chavin zijn de oudste grootste cultuur van Peru. Zij gingen de Incas 2000 jaar vooraf . Deze 3000 jaar oude site heeft een ondergronds goed geventileerd tunnelcomplex. De tempel is versierd met de figuren van de condor, slang, jaguar en puma. Ik had verwacht dat we in deze ondergrondse gangen zouden rondlopen. We deden 2 korte tunnels en de rest was afgesloten voor het publiek. Soms was het moeilijk om alles te volgen wat de gids zei maar de amerikaan hielp me goed als ik iets niet verstond. Ondertussen was het ook heel donker aan het worden en het zag er naar uit dat het elk moment kon regenen.Na het museum met vooral fotos en rotsgraveringen konden we alweer het busje op. Ik wisselde van plaats met de amerikaan omdat hij graag de omgeving wilde zien. Ik zette mijn i-pod op en viel al snel in slaap. In een tunnel werd ik wakker en toen we daar uitreden was het tot mijn grote verbazing aan het sneeuwen. We zaten ook immers op 4000 meter hoogte. Hoe meer we afdaalden hoe beter het weer werd en de zon alweer scheen. s Avonds vlug iets gaan eten bij de chinees en mijn bed ingekropen. Een tijdje gelezen en in slaap gevallen.
Al vroeg wakker en maar opgestaan omdat de 2 andere chilenen op mijn kamer ook al vroeg in de weer waren. Gedouchet en een wandelingetje gemaakt op de overdekte markt. Een beetje gegeten en mijn spullen gepakt. De rest van de dag opgevuld met mijn blog wat bij te werken en een beetje gelezen in de LP. Die avond stond de tocht naar Trujillo mij te wachten maar hoeveel andere plaatsen ik in Peru nog ging aandoen was op dat moment een raadsel. Hoe langer in Peru hoe meer het gevoel onstond om naar Ecuador te gaan op dat moment.
s Morgens om 9 uur de bus genomen naar Ica. Daar het museo regional de Ica bezocht. Het had een heleboel kunstwerken zoals vazen, juwelen, wapens en gebruiksvoorwerpen uit de Paracas, Nazca en Inca cultuur. Ook veel weefstoffen uit de Paracas cultuur. Spijtig genoeg waren er een paar waardevolle en grote stukken gestolen. Het 2de deel bevatte veel goedbewaarde mummies. Ook van kinderen. Er waren ook veel schedels te bezichtigen. Zo zag je ook dat ze zich al bezig hielden met schedelboringen. Aan de skeletten konden ze al vaststellen dat ze in die tijd ook last hadden van rabies. Ook probeerden ze bij kinderen de schedels te vervormen als een soort versiering. Allemaal heel bizar om te zien. Daarna nam ik een taxi 4 kilometer westwaarts van Ica. Hier ligt Huancachina als een soort oase midden in de zandduinen. Het kleine meertje is omgeven door hotelletjes, winkeltjes en restaurants en de metershoge duinen.. Het staat bekend om het sandboarden in de duinen. Ik liet me afzetten in hostal "Casa de Arena". Daar zag ik een hoop jong volk rond een zwembad zitten met een vrij grote bar. Dat stond me wel aan. Voor 15 S had ik een bed in een dormitorie van 15 bedden. Ik had er een beetje schrik voor, maar toen ik de kamer zag viel het allemaal wel mee. De kamer was vrij groot en de helft van de bedden waren maar bezet. Voor die avond mij ook maar ingeschreven voor de bbq die ze elke avond houden. Dit kostte wel 20 S maar ze verzekerde mij dat ik zoveel kon drinken als ik wou. Geen bier maar Pisco Sour en Cuba Libre. Mijn short aangetrokken en een pintje en een hamburger besteld aan de bar. Erna het internet opgezocht en mijn hele tekst nog maar eens opnieuw uitgeschreven. Ook kwam ik Andres tegen op msn. Ondertussen staat het vast dat ik hem de 21ste augustus ga opzoeken in Bogota. Terug in het hostal was het tijd voor de duinen eens te verkennen. Het was al tegen zonsondergang op aan het gaan en een ideaal moment om eens naar boven te gaan. Dit was vermoeiender als ik dacht maar wel de moeite om de zon te zien onder gaan. Erna een douche genomen en naar de bbq gegaan. Ik zat aan een tafel met een hollands koppel en een australier en een engelse. Je kon zoveel vlees krijgen als je wilde. Er waren alleen maar hamburgers en kip. De groenten en rest was in buffetvorm. Op gebied van eten kwamen we niks te kort maar de drank was al snel uitgeput en niet de hele tijd gratis zoals verteld. Na een tijdje voegde we ons bij een andere tafel. Een hele hoop was al afgezakt naar een andere plaats en samen met 3 andere australiers kwamen we die tegen in een pizzeria/bar. Daar was het heel gezellig maar verdomd koud. Ben dan ook vroeger dan de rest doorgegaan omdat het me te koud was.
s Nachts wakker geworden van de kou en ook wel omdat ik dringend naar de wc moest. Erna nog een beetje geslapen en geluierd. Aan het zwembad terug aan de praat geraakt met de australiers en ook het hollands koppel terug tegengekomen. Er een hele tijd gechild en een paar biertjes gedronken. Om 16 u had ik me opgegeven om te gaan sandboarden. Hier zaten ook allemaal oude bekende in de buggy van de nacht er voor. Moet zeggen dat ik iedereen van het hotel al vrij goed kende na dat nachtje. Het deed ook nog eens deugd en ik had me goed geamusseerd. De buggy reed harder door de duinen dan ik verwacht had. Het was vooral kicken als hij zich in de diepte van een duin af liet vallen. Het filmpje op Youtube geeft wel aan hoe hard de buggy ging. Ondertussen staan ook eindelijk de filmpjes van Machu Pichu op Youtube. De eerste stop was op een klein duintje zodat we eens konden oefenen hoe het sandboarden zou verlopen. De eertse keer deed ik het op mijn buik en dit was fijner als ik gedacht had. De 2de keer probeerde ik het al staand, maar dat werd geen groot succes. Nog nooit gesnowboard en dat was duidelijk. De mensen die vertrouwd waren met snowboarden waren er onmiddellijk mee weg. Na de eerste heuvel werden we weer rondgereden en stopte we deze keer bij een veel hogere duin. Hier ging ik al glijdend op mijn buik naar onder omdat dit toch veel beter en sneller naar mijn goesting ging. De laatste duin die we deden was een hele stijle en hier ging ik verschrikkelijk hard op omdat ik ondertussen ook al wat meer ervaring had. Het was meteen ook de laatste. We stopten nog even om de zonsondergang te zien en toen was het voorbij met de pret. Het was een hele fijne activiteit en zeker aan te raden voor iedereen. Het enige nadeel was dat ongeveer alles onder het zand zat. Zelfs na een goede douche trof ik nog zand aan in mijn oren. Die avond met het hollands koppel uit gaan eten en nog even doorgezakt met 2 meisjes die ook aan de bar waren blijven plekken.
s Morgens mijn boeltje gepakt en een taxi genomen naar Ica. Daar had ik onmiddellijk een bus naar Lima. In de vroege namiddag kwam ik aan en ben direct op zoek gegaan voor een verbinding met Huaraz diezelfde avond. Wat opviel was dat het weer heel grauw en triestig was in Lima alsof het elk moment kon beginnen regenen. Het deed me een beetje denken aan Belgie. Later vertelde iemand me dat hij tijdens zijn 3 weken verblijf in Lima mss maar 2 uurtjes zon heeft gezien en dat het weer er zo de hele tijd is door de smog. Ik wilde zo wie zo al niet in Lima blijven en met dit gegeven erbij was ik blij dat ik er maar een 7 uurtjes moest blijven alvorens door te reizen. Mijn rugzak veilig laten opbergen en een paar blokken verder iets gevonden om te eten. Naderhand terug naar het station gegaan en mij er neergezet en in alle rust beginnen lezen totdat het tijd was om te vertrekken.
