Al vroeg in de weer die morgen omdat ik absoluut mijn vlucht niet wilde missen. De internationale luchthaven van Bogota kan je helemaal niet vergelijken met de europese luchthavens. Bij ons is alles machinaal. Hier moesten ze de bagage nog met de hand wegbrengen. Het gaat ook allemaal een heel stuk trager op het zuid-amerikaanse ritme. Een keer in het vliegtuig bij het opstijgen kreeg ik een heel andere kijk op Bogota. Het is immens groot en alles is mooi onderverdeeld in blokken. Na een dutje werden we wakker gemaakt voor een kleine snack. Omdat we hoog boven de wolken hingen was het moeilijk om de jungle onder me te zien. Bij momenten was die welgoed zichtbaar en onmiddellijk viel de Amazona op die door deze reusachtige jungle stroomt. Een goed uurtje later kwamen we in Leticia aan en onmiddellijk werden we gegrepen door de drukkende hitte. We besloten om in Tabatinga een hotelletje te nemen. En meteen zaten we daardoor in Brazilie. Leticia ligt op een 3 landen punt en zonder moeite kan je van het ene land naar het andere reizen. Je hoeft zelfs geen stempels te hebben in je paspoort om te veranderen van land. Daar in Tabatinga aangekomen hadden we het na een paar uurtjes al gezien. Ik wilde ook zo snel mogelijk naar Iquitos om daar een jungletocht te doen en omdat de rest toch besluiteloos was en niet echt wist wat te doen had ik veel goesting om nog diezelfde nacht te vertrekken. Uiteindelijk ben ik dan toch maar gebleven en vroeg ik de jongens om concrete plannen.
Die middag vertrokken we naar Puerto Narino. Een klein rustig vissersdorpje midden in de jungle aan de Amazona. Op de boot werden we aangesproken door een kerel die propaganda aan het voeren was voor de komende verkiezingen. Hij wilde wel met ons de jungle in en als we tot zondag wachtte was dit geen probleem. Ik vond dat hij het allemaal een beetje te mooi uitlegde en betrouwde het niet zo. De andere waren meteen ingepakt en lazend enthousiast. Ik dacht er het mijne van en hield mijn mond maar. De eerste kennismaking met het dorpje was goed alhoewel we meer dan een uur op onze hamburgers moesten wachten. Ondertussen was er een meisje(Sandra) dat bij ons op de boot zat dat zich over ons ontfermde. Zij bleef ook slapen bij de fray. Een soort geestelijke die 20 jaar geleden zonder toestemming toch begonnen was met een hostal. s Avonds kwamen we er aan en we kregen hutjes om in te slapen. We haalden die avond de rum boven en het werd een plezante avond.
s Morgens werd ik al vroeg gewekt door Charlie die met een kaaiman de hut ingestormd kwam. Wel een kleintje. De fray had er ook 3 honden en 2 katten rondlopen. Hij had ook 4 papagaaien en die zaten op een gegeven moment allemaal op mij. Scherpe klauwen hebben die beestjes en ze bijten ook. Ik had het er niet zo op en was blij toen ze verplaatsts werden naar Charlie en Sammy. Na een ontbijt werden we meegenomen door Pancho op zijn bootje. We gingen vissen op de Amazonas. Bij het ophalen van een visnet bleek er niks in te zitten. We spanden een ander en zwommen in de Amazonas. Op sommige plaatsen konden we gemakkellijk op de bodem staan omdat het waterpeil zo laag was. Het was toch raar om er in te zwemmen zeker als er soms kleine visjes opsprongen. Omdat we niks gevangen hadden gingen we in een klein dorpje, dat uit een paar hutten bestond, vis kopen. Even later bracht Pancho ons naar een plaats in de schaduw waar we op piranhas konden vissen. Ik haalde 2 visjes boven maar spijtig genoeg geen piranhas. Terug bij de fray werd de vis op een bbq gegooid en smikkelden we zoveel als we konden. Daarna was het tijd voor wat platte rust. De zon had namelijk een hele dag op mij geschroeid en dat voelde ik wel. Die avond gingen we iets eten en een hels onweer met regen zorgde ervoor dat je geen 5 meter voor je uit kon kijken. Pancho had een tentenzeil bij zich en zo konden we toch nog een beetje droog de plaatselijke disco binnen. Daar dronken we Aguardientes, Colombiaanse sterke drank, en op een 2 uurtjes waren we zo zat als schuppen. Toen maar terug naar de hutjes gewandeld.
Jeroen was de enige die de avond ervoren niet mee was gegaan en die voelde zich kiplekker. De rest had een beetje last van een kater. Er werd veel geluierd en in de namiddag brachten we toch een bezoekje aan het dorp. Die avond wilden we weer op stap gaan maar de kracht was er niet meer echt. Alleen Jeroen die was straalbezopen en viel in slaap op de toog.
De rest van de dagen gingen gezapig voorbij en ik bezocht nog een dorpje aan de andere kant van de Amazona samen met Sandra. Dit was dus in Peru. We aten vis en praatten een beetje met de mensen. Allemaal heel relaxed. Ondertussen waren de mannen terug naar Leticia gegaan en regelden met Hairo de jungletrip. Ze belden me een paar keer of ik zeker mee zou gaan. Ik voelde er eigenlijk niet veel voor om die trip te doen maar uiteindelijk heb ik dan toch maar toegestemd. Zo moesten de jongens dan ook ieder 100.000 pessos minder betalen.
Rond de middag kwam ik terug aan in Leticia en toen moest ik alles nog regelen. Het was weer een gecross om alles klaar te krijgen. Ik ging ook naar de DAS in Leticia en de federale politie in Tabatinga om een Braziliaanse stempel te halen. Mijn Colombiaanse was bijna afgelopen en zo kon ik mijn verblijf gemakkellijk verlengen. Ik had wel een probleempje bij de federale politie in Brazilie. Als je Brazilie binnen komt moet je een bewijs van een vacinatie voor gele koorts kunnen voorleggen. Dit boekje was ook gestolen met de rest van mijn andere documenten in Ecuador. Ik vertelde ze dus maar dat ik mijn boekje vergeten was. Gelukkig deed de man niet zo moeilijk en gaf me de nodige stempel. In de late namiddag namen we een taxi naar km 11 waar onze tocht zou beginnen. We kwamen in een knappe houten hut terecht. Hairo kwam te laat die eerste avond. Hij had problemen met zijn motor. Ik vond het al onmiddellijk een praatjesmaker en dat gevoel werd sterker. Hij vloog al meteen in de rum en er waren weer extraatjes die betaald moesten worden. Toen ik hem eerder die dag zag was het eerste wat hij me vroeg geld. Die avond gingen we deelnemen aan een ritueel bij de indianen. We gingen "Mambo" gebruiken. Dit is een mengsel van cocabladeren met de assen van nog iets anders. Het was een droge bedoening om dit poeder te gebruiken. Geef me dan maar de cocabladeren zoals ze die in Bolivie en Peru gebruiken. Ik voelde er ook niks van en vond het maar flauwe zever. Even later ging er ook nog een kerel ons vertellen wat er aan de hand was. Hij trok aan een sigaret en blaasde die domp over ons. Hierbij kwam hij tot de conclusie dat ik een rebel was. Daar kon ik prima mee leven. Was wat blij dat we er konden oprotten want het werd een beetjem hilarisch. Ik had moeite om mijn lach in te houden maar dat zullen mijn rebelse trekjes wel zijn zeker. In het hutje trokken we nog een fles rum open en werd er eens goed gelachen met al de zever.
Rond 10 uur vertrokken we envooral Hairo kon het tempo niet volgen. Hij zag er ook maar beroerd uit. Waarschijnlijk een beetje te veel mambo genomen. Na een uurtje wandelen haakte hij dan ook af en bleef ergens aan een man zijn hutje wachten. Wij trokken nog een uurtje verder de jungle in en er moest een volledig kamp heropbouwd worden. Het vorige was totaal rot van de aanhoudende vocht. Onze 2 gidsen Arnold en Pihachu klusten het jobje in goed anderhalf uur. Nu hadden we dus een dak boven ons hoofd. Het was een houten constructie met plastiek bedekt. Wij zorgden voor het vuur en eventjes later waren we aan het eten. Die avond kraakte ik ook nog een klein flesje rum dat later zo bleek een geschenk was voor een van de stamhoofden waar we konden slapen. Tja die eeuwige rebel in mij.
Charlie en Jeroen hadden de dag ervoor meer dan genoeg van omdat we niet teveel eten hadden en zo veel moesten betalen. Hij vroeg ons ook nog 60.000 pessos vertalings kosten. s Morgens visten we een beetje. Het was niet geweldig. 4 kleine visjes was de buit. Eens terug bij Hairo gingen Charlie en Jeroen met hem spreken. Even later was er wat ruzie omdat Jeroen hem verschillende verwijten naar het hoofd had geslingerd. Uiteindelijk werd alles toch uitgepraat en kregen we kortingen. Die avond slaapten we in Arnolds hut die hij helemaal zelf gebouwd had.
s Morgens al vroeg wakker en me gewassen in de amazona. Dat deed deugd want ik stonk een uur in de wind van het vele zweten tijdens de dag. Na een heerlijk ontbijtje met roereieren was het tijd om het harnas uit te testen want vandaag gingen we in bomen klimmen. Arnold instaleerde heel het ding in de hut en daarna was het onze beurt om het te proberen. Dit lukte niet zo goed omdat we ondersteboven moesten hangen. Na een kleine stop in een winkeltje waar ik nog eens een fris pintje kon drinken werd er verder gewandeld tot weer een hutje ergens langs een riviertje. Daar werd het eten klaar gemaakt. En deze keer hadden ze een speciaal stuk vlees voor ons in de soep gegooid en gegrild. Het was een afstammeling van de rat maar vraag me niet meer hoe het beestje heet. Hierna werd het tijd om de boom eens op te zoeken. Arnold had alles geinstalleerd en ik bood me als eerste aan om in de boom te kruipen. Terwijl we de veiligheid uittestte bleek er iets niet in orde. Toen begon ik het toch eventjes warm te krijgen. Arnold kroop terug helemaal omhoog en organiseerde alles. Toen was het mijn beurt. Het eerste stuk was een kaal boompje en met behulp van de kracht in de voeten haalde ik het tot de eerste takken. Toen ging het een stuk gemakkellijker en was ik redelijk snel boven. Daar moest ik van de ene boom naar de andere springen an dat zag ik echt niet zitten. Ik zat ondertussen toch op een 20 meter hoogte. Ben dan maar mooi terug naar onder gegaan. Na mij was het Jeroen die het ging proberen. Hij geraakte tot dezelfde hoogte als ik en zag het ook niet zitten om die sprong te wagen. Charlie en Sammy bedankten voor de eer en we ruimden alles op. Terwijl we naar onze laatste slaapplaats gingen begon het weer oude wijven te zeiken. We kregen een soort fruitdrankje als verwelkoming maar dat smaakte me niet echt. Water was niet aanwezig en toen zette ik maar een kom buiten om het regenwater op te vangen. Een goed uur later hadden we drinkwater. Die avond er vroeg ingekropen.
s Morgens arriveerden we in het busstation van Bogota. We kwamen met een taxi in het verkeerde hostal "Sue" terecht. Er zijn er namelijk 2. We kropen in bed omdat het nog heel vroeg was en een beetje slaapp konden we nog wel gebruiken. Eens wakker wandelden we naar de belgische ambasade om mijn paspoort op te pikken. De consul was er niet en dus gingen we maar eens kijken voor een nieuwe camera voor Charlie. Alhoewel ik hem aangeraden had om een Canon te kopen ging hij toch voor een Panasonic. s Avonds in het hostal had hij al spijt dat hij deze camera gekocht had. Die avond werd er gepokerd en spijtig genoeg werd ik al snel kapot gespeeld.
Die morgen was ik al vroeg uit de veren omdat ik tussen 9 en 11 bij de consul moest zijn. Deze keer kreeg ik mijn paspoort en ook mijn voorlopig paspoort mocht ik behouden. Charlie zijn camera kon niet omgewisseld worden omdat het betalingssysteem niet werkte. s Avonds werd er op stap gegaan met de hele bende.
Vrijdag werd een vrij culturele dag. Eerst gingen we het Botero museum bezoeken. Dit is volledig gratis en wel de moeite. Naast de kunstwerken van Botero waren er ook nog Picassos, Monets en andere bekende schilders te bewonderen. De hemelsluizen werden volledig opengetrokken en binnen de 5 minuten stonden de straten rondom het museum helemaal blank. Dan maar vlug ernaast een koffietje gaan drinken bij Juan Valdez. Hierna wandelden we naar het museum voor moderne kunsten.Dat was minder interessant en kostte ons 4000 pessos om binnen te gaan. Toch amuseerden we ons door op onze eigen manier foto s te trekken in het museum. We waren allemaal helemaal geinspireerd door de fotokunsten en klikten op straat er op los. Die avond werd er weer gepokerd en ook deze keer had ik niet veel geluk.
Op zaterdag en zondag werd er zwaar op stap gegaan. Vooral zaterdagavond toen Sammy en ik nog alleen overbleven. Op zondag was er nog een bbq en daarna bezochten we een discotheek.
s Maandags was de kaars helemaal uit en werd de dag gevuld met chillen in de tv-ruimte. Een paar goede films passeerden de revue.
Mijn plan was om naar Leticia te vliegen en daar week ik niet van af alhoewel Charlie en Jeroen aan mijn kop aan het zagen waren om mee naar San Gil te gaan. Uiteindelijk ging nu iedereen met mij mee en die middag regelden we ons vliegticket naar Leticia. s Avonds werd er nog eens gepokerd en ik was blij dat ik de vals spelende fransen eruit gepokerd had. Met ne air van in Bogota tot in Parijs meenden ze dat ze de mannen van de tafel waren. Dat was dan toch zonder mij gerekend. Op het moment dat ik bijna uitgespeeld was kwamen de kaarten en met een paar all ins speelden ik ze een voor een naar huis.
s Morgens wisselden we van bus in Cali. Rond 9 uur reden we het station van Popayan binnen. Eens we van de bus waren bleek de tas van Charlie gestolen te zijn. Hij was vlug naar de wc geweest omdat hij wist dat David die naast hem zat een oogje in het zeil kon houden. Die was dus niet aan het opletten omdat hij naar de i-pid van Charlie aan het luisteren was en ook niet bijster slim is op dat gebied. Dat merkte ik de avond ervoor al toen wij samen een taxi naar het busstation namen. Eens daar vroeg ik hem om op de rugzakken te passen terwijl ik iets ging kopen. Toen ik mijn rug draaide aan het winkeltje zag ik hem doodleuk wegwandelen. Toen wist ik al genoeg. In het busstation van Popayan zijn we dan onmiddellijk naar de politie gegaan en die hielpen ons zeer goed. Ze doorzochten de bus helemaal en brachten ons naar het politiebureau. Daar hebben we 2 uur gezeten om een verklaring af te leggen. Een flik volgde ons zelfs tot het hostel waar we naar toe gingen om te zien dat we veilig waren. Een heel verschil met Ecuador. In de namiddag na een hapje gingen we de stad verkennen. Een mooie stad met vele koloniale gebouwen zoals ik er ondertussen al genoeg gezien heb. Ergens een beetje uit de stad boven op een berg hadden we een mooi uitzicht over de stad. Verder nog een beetje rondgeslenterd in de stad. En toen had ik het er al gezien. s Avonds weer gaan eten en wat toen opviel was dat er veel schooiers rondliepen. Raar voor zo n rustig stadje overdag. Die avond al vroeg mijn bed ingekropen.
s Morgens om kwart voor 5 waren we alweer paraat om onze bus naar San Augustin te nemen. Op voorhand waren we al verwittigd dat dit een helse busrit zou worden. En ze hadden niet gelogen. De weg was een gewone zandweg die vol zat met gaten van de regen en het zware verkeer. Op een gegeven moment kwamen we op een t-weg in moesten eruit. Even later kwam er ons een jeep oppikken en die bracht ons naar San Augustin. Ingecheckt in het prachtige El Jardin hotel. De kamers waren proper en basic en goedkoop. Meer moesten we niet hebben. In de namiddag naar het archeologische park gewandeld. Het museum stelde niet zo veel voor en na een half uurtje rondlopen in het bosgedeelte hadden we alle 4 hetzelfde gevoel van: "alweer een beeld". San Augustin is mss wel de belangrijkste site van Colombia omdat ze hier ongelooflijk veel beelden ontdekt hebben. Alleen trekken die een beetje veel op elkaar. Bij het terugwandelen gestopt bij een restaurantje om chorizo te eten. Erna begonnen we wat te shoppen ondat er vele winkeltjes waren met mooie spullen. Ik kon best nog wel een t-shirt gebruiken omdat er al veel gesneuveld zijn tijdens deze trip. Het werd ook nog eens tijd om het internet op te gaan. Spijtig genoeg kon ik er niet lang genoeg mee bezig zijn want we moesten terugkeren naar het hostel want het was David zijn verjaardag en hij trakteerde. Na wat pintjes en rum cola hropen we rond 1 uur in ons bed.
En alweer stonden we vroeg op die morgen want we gingen paardrijden. De dag ervoor had ik voor een traag paard gevraagd omdat ik nog nooit van mijn leven op een paard gereden had. In het begin voelde het toch raar aan om op een paard te zitten. Vooral als het begon te lopen was ik toch niet op mijn gemak. Ik had dus wel duidelijk een traag paard want ik hing altijd vanachter. Dit hwam wel goed uit want Manuel, de kerel die de paarden verhuurden, bleef altijd bij mij rijden en legde me vanalles uit wat we ondertussen zagen. Zo passeerden we vele koffieplantages en andere fruitbomen. De bedoeling van deze tocht was om de omringende sites te bezoeken. En het was eens wat anders om die te bezoeken op een paard. Er was 1 site die eruit spring omdat dit de enige was met gekleurde beelden. Na de 4 sites kwamen we terug aan in San Augustin. Mijn kont deed pijn van al dat paardrijden en dat zou ik de komende dagen nog genoeg voelen. Vooral bij de busritten. Iedereen was wat moe en David en Anthony gingen voor een middagdutje. Ik eindigde in de internetshop maar zonder veel geluk. Tijdens het uploaden van mijn foto s viel ineens de stroom uit. Terug in het hostel waren Charlie en ik er achter gekomen dat we het grootste deel van het archeologische park vergeten te bezoeken waren. Met een taxi gingen we diezelfde namiddag nog terug. Gelukkig begrepen ze ons aan de site en lieten ons binnen zonder een 2de keer te betalen. Die avond lagen we al vroeg in ons bed wat te lezen en ik mijn dagboek bij te werken.
Die morgen alweer vroeg op om deze keer een jeep te nemen naar Pitalito. Daar in het busstation namen we een andere jeep richting Plata. Deze keer wel zonder David omdat die niet wilde meegaan. Hij vertrok naar Ecuador. Eens in Plata ontstond er een misverstand en zo mistte we de bus van 10 uur. Nu moetsen we wachten tot 13 uur alvorens er een volgende vertrok. De tijd een beetje omgekregen door te schaken tegen Anthony en wat rond te wandelen. Om 13 u konden we dan eindelijk vertrekken en de rit was zeer mooi door een prachtige bergzame omgeving. Een paar uurtjes later arriveerden we en kozen voor het hotel "Los Lagos". Een toepasselijke naam voor mij. Door al dat reizen en jeeps wisselen waren we vreeslijk moe en hebben de rest van de dag wat geluierd.
Een beetje uitgeslapen en op het gemak gaan ontbijten. Erna op pas om de omliggende sites van Tierro Dentro te bezoeken. Al snel werden we gevolgd door een hond en die zou de hele dag bij ons blijven. Ook in de 2 museums die we als eerste bezochten kwam de hond mee binnen en dat was allemaal geen probleem. Daar betaalden we ook ons ticket om alles te bezoeken. Na de 2 tegenvallende museums was het tijd om naar de eerste site te wandelen. Voor we daar geraakten wandelden we echter een dik half uur verkeerd. De eertse site die we bezochten was meteen de grootste. Hier in Segovia hadden ze de meeste tombes of begraafkamers. Een 20-tal konden bezocht worden. De eerste waren een beetje mooi en beschilderd. We bezochten ze zelfs niet allemaal omdat ze bijna allemaal hetzelfde zijn. Dan wandelden we verder naar El Duende. En ook hier weer van hetzelfde. Een half uur later waren we bij El Tablon. Op deze site waren er alleen maar beelden van dezelfde stijl als in San Augustin. Er was nog het plan om naar een andere site te wandelen op 3000 meter maar daar zijn we nooit geraakt omdat we eerst terug naar San Andres gingen om drinken te kopen. Daar kwamen we de duitser tegen die bij ons in het hotel logeerde. Na een praatje met hem kwam het idee om terug naar Popayan te gaan. De laatste bus was om 4 uur en als we ons haasten was het misschien nog mogelijk. Ik vond het maar niks dat we zo hals over kop vertrokken en achteraf kwam dan ook weer het besef dat ik een paar sokken op de wasdraad had laten hangen. Nu bleef er nog maar 1 paar over. We hadden geluk dat we juist een bus konden nemen naar de plaats waar we moesten zijn. Die bus was al vertrokken en daarop begon onze chauffeur als een gek door de bochten in de bergen te crossen. Na een wilde achtervolging van een half uur had hij de bus ingehaald. Blij dat ik heelhuids op die andere bus kon kruipen. s Avonds laat kwamen we helemaal uitgeput terug aan in Popayan.
Na een ontbijt vertrokken Charlie en ik naar Salento. Deze keer lieten we Anthony achter. We moesten een bus nemen naar Cali en daarna naar Armenia. Van Armenia was het dan nog een uurtje naar Salento. Toen we daar aankwamen was het oude wijven aan het regenen. Terwijl we in onze kamer wilden inchecken kwaneb we Sammy, Lance en Renee tegen. We wisten dat zij hier ook zaten omdat zij al een dag vroeger daar waren. Ze vertelden ons onmiddelijk dat het de hele dag al geregend had en koud was. Dat merkten we echter onmiddellijk. Die avond dus maar een flesje rum gekocht om me een beetje op te warmen.
De dag erna was het weer hetzelfde. Regen en koud. Charlie en ik kwamen al snel tot het besluit om diezelfde avond nog naar Bogota te vertrekken. Ook Sammy, Renee en Lance volgden. En dus namen we diezelfde avond nog een nachtbus naar Bogota.
Eens aangekomen in Medellin tosten we een munt om te zien wat we gingen doen. Met het engels koppel mee naar Casa del sol of naar Casa Kiwi. Het werd Casa del sol. Dit was echt wel een tranquillo hostel. De eigenaars waren een colombiaans meisje en jongen van zoiets mijn leeftijd. na de eerste kennismakingen gingen we shoppen. Het engels koppel ging die avond curry gereed maken en wij kochten in om spagetti te maken. De curry smaakte verukkelijk en was pikant genoeg om de rum goed te laten vloeien. Die nacht werd er in het hostel goed doorgevierd en in de vroege morgen kropen we in ons bedje.
Die middag ontwaakten de meesten en in de vroege namiddag gingen Sammy en ik naar het stadion om Nacional Medellin te zien voetballen. De eerste helft was gewoonweg saai en zeker geen eersteklas voetbal waardig. In de 2de helft kwamen ze al snel op achterstand en toen schoten ze ineens in actie. De supporters van Medellin waren wel vurig en trouw. De eerste helft bleven ze aldoor zingen en toen ze op achterstand kwamen zongen ze eens zo fel. Prachtig om te zien. Het bleef niet lang 0-1. 10 minuutjes later hing de gelijkmaker al in de netten. En toen ontplofte het stadion helemaal. 5 minuten later was het alweer prijs en liet het hele stadion samen met Sammy en mij zich nog eens horen. Na de match nog vlug een hotdogje gaan eten en dit was van het walgelijkste wat ik ooit in mijn leven heb geproefd. Alle soorten smaken doorheen. Na 3 beten hield ik het voor bekeken.
De dag erop trokken we er eindelijk eens op uit om de stad te bezichtigen. Met de metro geraakten we tot het stadscentrum. Aan een plein waar een kathedraal en een museum (van alweer Boltero) lagen werd het hele plein opgefleurd met de beelden van Boltero. Hij werd geboren in Medellin en schonk deze beelden aan de stad. Er stonden een paar knappe kunstwerken tussen. We wandelden nog even rond in de winkelstraten en een shoppingcentrum en besloten toen terug te gaan naar het hostel omdat het heel fris werd. Die avond kookten we onze spagetti. Wel zonder vlees omdat dit slecht was. Het rook verschrikkellijk. Het werd dus een vegetarische pikante spagetti.
Dinsdags werd er niet veel meer nuttigs gedaan dan tv kijken en wat rondhangen in het hostel.
Toen we opstonden waren we het er beiden over eens dat we moesten verhuizen naar een ander hostel dichter bij het centrum. 5 taxis wisten niet waar Casa Kiwi lag en dan lieten we ons maar droppen in Zona Rosa. Op het internet vonden we het adres van "the black sheep" en dat was maar een paar blokken verder. Al snel geraakten we aan de praat met iedereen en diezelfde avond ging de hele bende op stap zonder mij. Ik was voor een keertje eens zo verstandig om op tijd in mijn bed te kruipen.
De rest van de volgende dagen werd er evenmin veel nuttigs gedaan in het hostel omdat het vol zat met partymensen. Het voornaamste op de volgende 5 dagen was drinken, op stap gaan, het graf van Pablo Escobar bezocht, de kabelmetro genomen, een barbeque en het centrum nog eens bezocht. Niet veel soeps dus. En ik was blij dat ik op dinsdagavond kon vertrekken samen met David(koreaan), Anthony(amerikaan) en Charlie de hollander van in Taganga.
Zondagavondavond aangekomen in Cartagena en een taxi genomen naar Casa Vienna omdat er geen bussen meer reden. In het hostel had ik meer geluk omdat er nog juist 1 bed vrij was in de dormitorie. Die avond nog een beetje gepraat met de rest van de backpackers en redelijk vroeg mijn bed ingekropen.
Wat meteen opviel die morgen toen ik opstond was de drukkende warmte die er heerste in Cartagena. In de kamer had ik er geen last van omdat er een airco is waar ik ook nog eens vlak naast sliep. Alvorens te douchen moest ik wat inkopen gaan doen want ik was weer ergens mijn zeep verloren. Toen ik eindelijk wat opgefrist was kon ik op pad om de oude stad te verkennen. En die is gewoonweg prachtig. De oude stad is helemaal ommuurd en op sommige muren zijn zelfs nog restanten van de kanonnen die ze indertijd gebruikten. Tussen deze muren bevind zich dus de stad die vol staat met knappe koloniale huizen, kerken, pleintjes en ook nog eens versierd is met allerlei beelden van onder andere Boltero. Dit is misschien wel de beroemste Colombiaanse kunstenaar. Hij schildert en maakt beelden van dikke personen en dieren. Het heeft wel iets vind ik, maar spijtig genoeg heb ik zijn museum in Bogota nog niet bezocht. Dat is voor als ik terug ga. Ergens op de kasteelmuren zette ik me neer na al het rondgestruin in de stad. Bestelde me een biertje en werkte mijn dagboek nog wat bij. Toen het donker werd was het tijd om terug te keren naar het hostel. Op mijn terugweg werd ik in mijn rug verrast door Rohan. Die avond samen in het hostel doorgebracht en ook nog 3 hollanders van Eindhoven leren kennen.
s Morgens waren Rohan en ik al vroeg in de weer om een duikbril, snorkel, zwemvliezen en een harpoen te kopen. Hij ging de vrijdag erop met een zeilboot voor 5 dagen naar Panama. De meest interessante weg om naar Panama te gaan. Hij vroeg me om mee te komen maar ik ik heb nog een tijdje te reizen in Colombia. Na een ontbijtje met een empenada en een fruitmixje kochten we ons ieder een mini magnetisch schaaksetje. Dat werd onmiddellijk uitgetest in een parkje ergens in de schaduw omdat het weer pokkewarm was die dag. Het haalde gemakkellijk de 35gr. Na een indrukwekkende remise gingen we verder op zoek naar zijn gereedschap. Veel succes hadden we niet omdat de meeste spullen te duur waren ofwel speelgoed waren. s Avonds werd er weer gechild in het hostel terwijl we Champions League keken. Een kwartiertje voordat Rohan doorging kwam Sammy plotseling het hostel binnengewandeld. Er was echter geen plaats en hij werd naar een ander hostel gestuurd. De "filthy few" herenigd.
Op gestaan met alweer een vreselijk gevoel in mijn maag. Het was al aan de gang van de dag er voor. En s middags het eten overgeslaan omdat ik helemaal geen honger had. In de namiddag gingen we op zoek voor Rohan zijn spullen in de nieuwe stad. Eens we uit de taxi kwamen werden we onmiddellijk belaagd door allerlei verkopers van t-shirts, zonnebrillen, sigaren en sigaretten. eens we die ontvlucht waren en in de winkeltjes rondliepen vlogen de "a la orden" ons rond de oren. Dit zeggen de verkopers telkens als je nog maar juist hun winkeltje binnenstapt. Heel vervelend maar na een tijdje moesten we er om lachen. Verschillende shops afgegaan die namiddag en niks gevonden. Van miserie omdat we niet met rust gelaten werden namen we een taxi terug naar het hostel. Daar keken we weer een champions league match en praatte wat met de andere gasten.
Omdat we s morgens Rohan niet vonden trokken Sammy en ik maar naar de oude stad omdat Sammy die nog niet gezien had. Na wat fotootjes en rondwandelen werd het tijd om wat te verfrissen op een terrasje. Daar werden we aangesproken om de "chivas" te nemen. Dit is een partybus waar je zoveel rum kan drinken als je wil en om 23 u droppen ze je ergens in een disco. Ik had er zo mijn bedenkingen bij maar we schreven ons toch in. Betalen moest namelijk later. In de namiddag hielden we ons bezig met elkaars foto s op cd te branden. s Avonds werd er alweer gechild in het hostel. Behoorlijk rustig elke dag maar de warmte deed je niet meer doen. Ook schaakte Rohan en ik onze laatste partijtjes.
Die morgen was het een drukte in de dormitorie omdat een heleboel volk vertrok. Ook ik pakte mijn spullen want diezelfde avond gingen we naar Medellin. De stad van Pablo Escobar en de plastische chirurgie. Volgens de Lonely Planet en de mening van vele andere mannen lopen er de mooiste vrouwtjes van Colombia rond met al dan niet valse borsten. In de namiddag gingen we Rohan nog uitwuiven die met de zeilboot naar Panama vertrok (zonder zijn gereedschap). s Avonds een taxi proberen te nemen naar het busstation en dit was geen gemakkellijke opgave omdat het vrijdagavond was en het verkeer stropvast zat. We vonden er uiteindelijk toch eentje maar we moesten wel meer betalen als anders. Terwijl we op de bus aan het wachten waren geraakten we aan de praat met een engels koppel die in dezelfde bus zaten. Eens weg viel ik al snel in slaap. s Morgens werd ik wakker terwijl de bus stil stond. Uiteindelijk heeft die 4 uur stilgestaan en waarom weet ik nog altijd niet echt. Ik was te dul om me ergens iets van aan te trekken. s Morgens werd ik gewekt door het oorverdovende geknal van machinegeweren. Hadden ze een film opgezet met het volume op maximum mijn inziens. En natuurlijk hingen die boxen weer juist boven onze zetels. Gedaan met slapen en maar wachten dat we er snel zouden zijn. Het was s nachts ook weer ijskoud in de bus en ik had spijt dat ik mijn slaapzak niet had meegenomen. Zeker als ik Sammy zo zalig zag slapen in zijn slaapzak. In de namiddag arriveerden we eindelijk in Medellin.
