|
s Morgens al vroeg op pad gegaan en de plaatselijke ruine bezocht. Niet binnengegaan omdat deze heel duidelijk zichtbaar was vanaf het hek. In vergelijking met Peru was het ook niet veel soeps. Na een tochtje langs de rivier kwam ik aan in het busstation. Hier wilde ik de reisuren checken voor de dag erna. Alleen jammer dat ik in het verkeerde station uitkwam. Het werd die dag ook nog eens tijd om cds te laten branden. Dit was me weer een hele onderneming. In de eerste zaak stonden ze niet in volgorde en ontbraken er fotos. De tweede had het wel door hoe het moest, maar ik vertrouwde het zaakje niet. In een internet de cds gechekt en dat zag er prima uit. Me nog een tijdje beziggehouden op het net en ineens voelde ik 2 handen op mijn schouders. Stonden daar ineens Alex en Julia achter mij. Het duits koppel dat bij ons in de bus zat naar Rurrenabaque. Zij hadden mij blijkbaar een mail gestuurd waar ik zat maar op een verkeerd adres. Zij waren dus niet zo verbaast om mij te zien maar ik was effe de kluts kwijt. Zo n toeval is toch niet meer mogelijk. Na 2 maanden elkaar tegenkomen in een internetshop ergens in Ecuador. In alle geval het was een prettige ontmoeting en bij een megapizza voor 3 personen hadden we heel wat bij te praten.
De dag erna bezochten we samen het museum voor Panamese hoeden en een klein dorpje even buiten Cuenca. Niet veel speciaals hoor. s Avonds zijn we dan de bus opgesprongen naar Alousi. Hier kwamen we aan om half twee s nachts en toen konden we nog een hostel zoeken. Een rare manier van reizen maar zij hadden nog maaqr 6 dagen over en wilden nog verschillende dingen bezoeken in Ecuador. De reden van ons bezoek aan dit klein stadje was de befaamde Devils Nose treinrit.
Om 7 uur waren we er alweer uit omdat we op tijd onze tickets wilden. Het kantoor was toen natuurlijk nog niet open. Een uur later weer van hetzelfde en rond 9 uur hadden we onze tickets. Deze treinrit was heel speciaal omdat je vroeger op het dak kon zitten en zo een onvergeetlijk zicht had op het landschap rondom. Nu is het echter verboden en de juiste oorzaak daarvan weet ik niet echt. Ik hoorde wel een mooi verhaal terwijl we op de trein aan het wachten waren. Er zouden 2 japanners onthoofd geweest zijn op het dak door een paar elektriciteitskabels. Reden genoeg om het te verbieden maar wel jammer voor ons. We konden plaats nemen in een enkel wagon die meer weg had van een bus. Het klonk als een bus en de bestuurder had een stuur (als in een bus) voor zich. Op zich vond ik het niet zo speciaal en had ik het geweten dan had ik het niet gedaan. De charme van het hele gebeuren is weg omdat je nu niet meer op het dak zit. Erna boekten we nog een treinticket voor Riobamba en na die 5 uur trein waren we het een beetje beu. In het busstation eindigde ook onze wegen want zij beslisten door te reizen naar Quito. Mijn plan was de zonnige stranden van Ecuador te gaan bezoeken. Eindelijk was het zo ver. Na maanden in de bergen gezeten te hebben en in de kou s nachts was het tijd voor wat lui lekker niks doen op een strand.
10-08-2007 om 04:59
geschreven door Lago 
|
