Die maandag al om 7 uur uit de veren en me deftig opgemaakt om naar de les te gaan. Want ik wist dat ik een vrouwelijke lerares zou krijgen. Om kwart na zeven stond ik al voor de poort. En daar heb ik nog 10 minuten langer gestaan. Een paar minuten voor de les begon werd de school eerst opengedaan. Ze zijn hier dus niet van de vroegste. Even later kreeg ik mijn lerares te zien. Gelukkig was het niet zo n oude tante zoals mijn eerste les in Argentinie. Mauge (mooie naam trouwens) is een jaartje jonger dan ik en ziet er nog goed uit ook. Altijd mooi meegenomen. Ze had al meteen mijn volledige aandacht. Het is ook fijn om priveles te krijgen en dit voor de helft minder dan in Buenos fucking Aires. Die eerste les vloog voorbij. Ik heb elke dag les van 8u30 tot 12u30. Namiddag een paar broodjes uitgehaald en mijn huiswerk gemaakt. Ik heb ook heel grondig al mijn vocabulair gestudeerd. Zelfs een apparte lijst gemaakt met alle nieuwe woorden. Om 4 uur ben ik er mee opgehouden en ben het Charcas colonial museum gaan bezoeken. Dit kostte me 10 Bs. Het gelijkvloers bevatte een tentoonstelling van schilderijen allerhande. Er waren een paar zeer geslaagde schilderijen bij van voor mij onbekende schilders. Durfde er ook niet goed foto s van trekken omdat ik stiekem mijn fototoestel had meegenomen zonder hiervoor de 10 extra Bs te betalen. En vanaf de inkom zag je de zaal met schilderijen. Het 2de verdiep hing vol met christelijke schilderijen van ongeveer elk bijbels thema. Hier was ik dus snel uitgekeken. Als ik 1 keer Jezus op het kruis heb zien hangen is het voor mij al voldoende geweest. Het derde verdiep was het mooiste. Hier vond je allerlei voorwerpen en doden van in het verleden. De schedels en mumies waren indrukwekkend. Het waren geen echte mumies maar goed bewaarde dode mensen. Waarschijnlijk in een of andere gletsjer gevonden. Een paar mooie foto s van getrokken. Ook de vroegere wapens waren zeer interessant. Zal wel zijn dat ze met deze wapens de duimen hebben moeten leggen tegen de spanjaarden. Spijtig dat wij belgen dit continent niet zijn komen veroveren. Had ik al geen spaans moeten leren. Maar ja dan was alles toch weer in het frans geweest. Er was ook nog een hele mooie collectie van vasen, borden enz... Hier heb ik niet veel foto s van kunnen trekken omdat ineens mijn batterij plat was en ik geen reserve bijhad. Ik had mijn tas in een locker moeten steken. Na dit museumbezoek was het tijd om iets te eten. Ben terug op de hoek van de straat gaan eten waar ik zaterdag ook al geweest was. Hier staat elke avond een vrouwtje met een eetkraampje. Zij bakt er vlees en patatten op een vuurtje. Dit dient ze samen met wat verse groenten op voor maar 3,5 Bs. En dit wordt dan overgoten met een lekker pikant sausje. En het mooiste van al vind ik is dat je met je handen moet eten. Waande me terug even in India. Na dit heerlijk en goedkoop etentje heb ik nog wat geblokt en ben gaan slapen.
De dinsdag verliep ongeveer hetzelfde als de maandag. Er gebeurde niet veel opwindens. Het mooiste moment was toen Mauge het werkwoord "saltar" (springen) moest uitleggen." Zoals de conejos (konijnen) doen" zei ze. Daar stelde ik me natuurlijk iets anders bij voor en ze had vrij snel door waar ik om moest lachen. Een beetje hilariteit in de les kan geen kwaad. Die dag gaf ze me ook heel veel huiswerk mee en ze moedigt me ook goed aan. Dit kan ik wel gebruiken want een echt blokbeest ben ik nooit geweest en zal ik waarschijnlijk ook nooit worden. Ik wil het spaans echt goed leren want er is niks zo ambetant als je je eigen niet kan uitdrukken. Die avond ben ik nog ergens in een chinees restaurant kip met rijst en noedels gaan eten. Namiddag nog even getwijfeld om de Champions League te gaan kijken in de Joyride maar heb het wijselijk toch maar niet gedaan. s Morgens heb ik ook nog een koppel van Maastricht leren kennen aan het ontbijt. Zij zaten achter mij te ontbijten en dat dialect herken je uit de honderd. Blijken ze ook nog naast mij te wonen en spaanse les te volgen. Wel in een andere school.
Woensdagnamiddag na de les was ik in het park naast de school gaan zitten. Daar werd ik op een gegeven moment aangesproken door een jonge boliviaanse kerel. Het bleek een student toerisme te zijn en wou me meenemen naar verschillende plaatsen. Ik had er helemaal geen goesting in en liet hem maar praten. Was ook goed om mijn spaans te leren. Natuurlijk kwam de aap weer uit de mouw en moest ik 30 Bs betalen als ik meeging naar de 7 watervallen. Na de Iguazu watervallen zullen er weinig watervallen zijn die me nog kunnen bekoren. Hij bleef maar doordrammen en plaatsen promoten. Als ik eenmaal mijn besluit genomen heb kan je beter tegen een muur praten maar daar moest die kerel nog achterkomen. het heeft hem toch een half uur geduurd eer hij dat door had. Hij heeft ook nog geprobeerd om mij ergens mee te nemen om te eten. Helaas pindakaas. Terug in mijn kamer had ik weinig zin om er een hele namiddag te zitten. Het was ook prachtig weer. Ben dan naar Recoletta gewandeld. Dit is het viewpoint waar ik zondagavond gezeten heb. Ik had mijn geel t-shirt aan en eens aangekomen aan het viewpoint werd ik aangesproken door een van de juwelenverkoopsters. Dit zijn een soort hippies die kettinkjes, armbandjes en van deze dingen maken. Ze dacht dat ik van Brazilie was. Ze hebben me al alle mogelijke nationaliteiten gegeven maar Brazilie was toch nieuw voor mij. Ze was van Peru en vroeg me wat ik kwam doen. De bedoeling was om er rustig mijn huiswerk te maken en te studeren. Ze vroeg mijn cursus en bekeek die. Ze was alles aan het nalezen en had overal comentaar op. Na een uurtje had ik het er helemaal gehad en maakte ik dat ik weg was. natuurlijk vroegen ze weer geld. Of ik moest hun allemaal een koffie betalen. Verkoop dan maar wat meer van uw juweeltjes dacht ik zo. Daar dus niks kunnen doen voor mijn lessen. Die dag wel veel praktijk gehad. Is ook heel belangrijk. De rest van de avond mij wat beziggehouden met mijn spaans.
De donderdag ook weer les gaan volgen. En ik merk dat ik er toch al op vooruit aan het gaan ben. Mauge legt ook alles heel goed uit en een betere lerares had ik me niet kunnen inbeelden. Heb die dag ook besloten om nog 2 weken meer les te nemen. Eerst wou ik er maar 2 doen maar dat gaat juist iets te weinig zijn. En Sucre is ook een geweldige plaats om te verblijven. Deze stad is niks voor niks een (daar zijn we weer) Unesco-wereld-erfgoed. Hier zijn maar liefst 14 kerken en een stuk of 6 kappels. Ook de gelovige mens komt hier goed aan zijn trekken. Die namiddag ben ik onmiddellijk begonnen aan mijn spaans omdat ik s avonds ging Walley-ballen. Dit ging door van 7 tot 8. Samen met Wietske(nederlandse), Melissa(australische), ne amerikaan, 2 leraars, een lerares en Pepe(directeur) hebben we dit gespeeld. Het is volleybal in een squashruimte. Je kan dus tegen de muren spelen en ook je voeten gebruiken. Na een half uurtje was ik al stikkapot. Niet meer gewend van te sporten. Na het uurtje sporten ben ik samen met Wietske en Melissa nog iets gaan drinken. Ik had hun tijdens de week al goed leren kennen en vooral met Melissa kan ik het goed vinden. Het is een die ook graag lacht en niet alles te serieus neemt. Een mens naar mijn hart dus. Na een gezellige avond kroop ik rond 12 uur in mijn bed.
Omdat ik niet dacht dat ik nog iets ging drinken na de wedstrijd had ik mijn "verbos reflextivos" niet kunnen leren en dat merkte ik vrijdag wel in de les. De hele dag ging het niet zo vlot en het leek wel net die dag te veel te zijn. Was dus ook zo blij als ne gek dat het weekend was. Ben s middags iets gaan eten op de overdekte markt. Dat was ook weer een belevenis. Ik als enige buitenlander tussen alleen maar bolivianen. Ik had weer veel bekijks en blijkbaar weer een uitzondering die dat doet. Zulke dingen doe ik eigenlijk het liefste. Hier kan je de echte sfeer van een land ontdekken. Niet in de restaurants waar alle toeristen samenhokken. In deze plaatsen kan je ook goedkoop eten. En het eten is ook altijd heel lekker. Namiddag een klein beetje huiswerk gemaakt en een internetshop gezocht. Daar heb ik weer een 4 uurtjes gezeten. Vooral de foto s op mijnalbum.nl plaatsen neemt heel veel tijd in beslag. Om 19u had ik afgesproken om met Wietske en Melissa iets te gaan eten. Dit hebben we gedaan in een zwitsers restaurant. Ik had een rijstschotel met kip curry genomen. Het was niet echt speciaal. Het eten op de markt was veel beter en 4x goedkoper. Erna ben ik samen met Melissa blijven hangen in het Bibliocafe. Het cafe was niks speciaals, alleen de muziek was vrij grappig. Dit ging van Nirvana tot Mc Hammer naar Jacques Brel. Vrij vreemd dus.
Zaterdag voormiddag was ik alweer wakker om 7 uur. Ben dan blijven liggen tot 8 en toen maar opgestaan. De hele voormiddag mijn huiswerk gemaakt en gestudeerd. Na een douche ben ik weer ergens in een plaatselijk restaurantje gaan eten. Om 4 uur hadden we weer afgesproken. Deze keer in Joyride. Daar hebben we even gezeten en zijn dan verhuist omdat er s avonds een fuif zou zijn omwille van "koninginnendag". Melissa en ik hadden ineens goesting om te polen. Een beetje rondgevraagd en in het centrum van Sucre blijkt er dus geen cafe te zijn met een pooltafel. Ben dan mijn kaarten gaan halen en daar hebben we ons toch verschillende uren mee zoet gehouden. Om 22u zijn we terug naar Joyride gegaan om te feesten. Het was ook Melissa haar laatste avond in Sucre. Heel de cafe was natuurlijk in het oranje versierd. Ook de meeste hollanders, en dat waren er een hoop, waren ook in het oranje verkleed. Ik snap echt niet dat die die oranje spullen mee op reis nemen speciaal voor die ene dag. Daarom zullen het ook wel hollanders zijn. Ik zie ons belgen dat nog niet doen. Maar goed ook. In het cafe zijn we direct naar de bovenste zaal gegaan. De eigenlijke filmzaal. Daar was ook de echte fuif. In het begin hebben we ons rustig op de bovenverdieping gezet. Na een paar biertjes zijn we ons tussen het feestgewoel gaan mengen. Daar ging mijn goed voornemen om niet te drinken tijdens mijn cursus spaans. Tja ik had tijdens de week al niks gedronken en het werd tijd dat ik nog eens wat stoom kon aflaten. Het was nodig en ik had goed gezelschap. Er werd redelijk goede muziek gedraaid. Natuurlijk kon "vandaag is rood" van Marco Borsato niet ontbreken. De bolivianen snapten er niks van maar danste lustig mee. Melissa en ik hebben ook ons best gedaan op de dansvloer. Ja ja het was dikke fun gisterenavond. Heb er ook een hele hoop mensen leren kennen. Niet moeilijk want ik was de hele tijd raar aan het doen met een oranje ballon. Dat was mijn denkbeeldige hollandse vriendin. Melissa heeft zich kapot gelachen en wij 2 zijn blijven plakken tot 3 uur. Wietske was toen ondertussen al een paar uurtjes naar huis. Het is ook niet zo n fuifbeest en ze drinkt niet. Om 3 uur zijn we dan doorgegaan en op straat werd ik aangesproken door de engelsen die ik op de fuif al had leren kennen. Zij gingen met nog enkele boliviaanse meisjes naar een dicotheek in de buurt. En vroegen of ik niet meeging. Ik heb dan afscheid genomen van Melissa en ze nog begeleidt tot ze veilig in een taxi zat. Een echte gentleman he. Ik ga ze toch een beetje missen hoor want het is een hele toffe madam. We hebben e-mail uitgewisseld en misschien zie ik ze terug in Peru. Dan zijn we met een stuk of 8 in een taxi gekropen en naar de discotheek gegaan. Die zat bomvol bolivianen en hier en daar enkele toeristen. We hadden veel bekijks en de meisjes stonden al snel rond ons te dansen. Dikke fun dus alweer. Bij het buitengaan werd ik aangesproken door een meisje en ik vertelde haar dat ik hier spaans studeerde. Zij gaf me haar telefoonnummer en zei me dat ik haar maar moest opbellen om eens af te spreken. Dan kon ik spaans praten tegen haar en zei engels tegen mij. Maandagnamiddag ga ik ze dan maar eens opbellen. Wie weet. Kan nog eens heel plezant worden(hehe). Om 6 uur s morgens ben ik mijn bedje dan maar ingekropen. De engelsen wilden nog doorgaan maar ik heb toen voor een keertje mijn verstand eens gebruikt. Het was goed geweest voor die dag.
Om 12 uur ben ik uit mijn bed gekropen. Na een goede douche en maaltijd ben ik nog maar eens richting internetshop gegaan. Heb er eentje gevonden met een vrij snelle verbinding. Alleen op dit moment is de verbinding met het internet uitgevallen. Het meisje beloofde me juist dat er binnen 15 minuten terug een verbing is. Ik hoop dat het waar is. Ten eerste heb ik geen goesting om die hele tekst nog eens te typen en ten 2de wil ik vanavond om 19u naar de film gaan in Joyride. Ze draaien een chileense film waar ik nog nooit van gehoord heb. En omdat die van vorige week zo goed was meegevallen ben ik wel eens benieuwd naar de deze. Heb op die 3 uurtjes weer maar 1 fotoreeks kunnen plaatsen. Jongens, jongens als dat zo doorgaat zit ik elke dag voor een paar uur in die klote shops. En dat ben ik echt niet van plan.
Om 7 uur s morgens arriveerde we in Sucre. Wat opviel was dat het hier heel koud was. Dit kwam ook omdat ik op mijn Havianas (braziliaanse teenslippers) aan het rondlopen was. Van het busstation tot het centrum was 2 km. En gepakt en gezakt kreeg ik het wel warm tijdens deze wandeling. Op een gegeven moment stopte de straat en had ik een prachtig uitzicht over de stad. Ooit zullen jullie dit wel eens zien. Het duurde juist een uur en 3 kwartier alvorens de reeks van Samaipata klaar was. Geduld moet een mens hier wel hebben in Bolivia. Terwijl ik een paar panoramische foto s aan het trekken was werd ik aangesproken door een oudere man. Hij was heel vriendelijk en vroeg me vanalles over Europa. Ik kon me aardig uit de slag trekken en na het praatje werd het tijd om de trappen af te dalen. Onder aan de trappen werd ik welkom geheten door een groep jongeren. Grappig en heel vriendelijk. Zo zou een mens overal ontvangen moeten worden. In de straten merkte ik ook al dat hier verschillende mensen traditioneel gekleed rondliepen. Het is ook een heel mooie stad met vele koloniale gebouwen. De hoofdstad van Bolivie is La Paz maar Sucre is de grondwettelijke stad en vele inwoners beschouwen het daarom nog steeds als de hoofdstad. Het was nog veel te vroeg om de hostels af te gaan en dus kocht ik me maar een paar broodjes op de plaatselijke markt. Op een bankje keek ik ondertussen toe hoe het leven op gang kwam op deze zaterdagmorgen. De schoenpoetsers waren ondertussen ook al massaal hun diensten komen aanbieden. Ik wees hun erop dat ze aan mijn slippers niet veel konden opblinken. Volgens hun konden ze toch een beurt gebruiken omdat ze vuil zagen. Daar moest ik ze wel gelijk in geven. Op dat gebied zijn het wel slimme gastjes. In Resedencial Bolivana kon ik afdingen op de prijs. Ik vertelde hun dat ik 15 dagen zou blijven en toen kreeg ik de kamer voor 30Bs. Ik vond deze plaats op aanraden van het australisch koppel in Salta. Ik kreeg ook al snel flyers toegestoken toen ik zei dat ik spaans zou volgen. De eerste school die ik deed was gesloten. Het was ook zaterdag. Op de 2de plaats werd ik heel vriendelijk ontvangen door het meisje dat er werkte. Even later kwam Pepe de baas. Die gaf me wat meer uitleg in het engels en liet me zelfs een examen afleggen om te zien hoe het met mijn kennis van het spaans gesteld was. Ik was helemaal overtuigd en heb me kandidaat gesteld om maandag s morgens te beginnen. Die dag heb ik de stad een beetje verkend door constant rond te wandelen. Het eerste moment dat ik de stad binnenwandelde werd ik al een beetje verliefd. En dat nam alleen maar toe hoe meer ik zag. Dit is echt een heel mooie stad en er valt heel veel te zien en bezoeken. Ben s avonds teruggewandeld naar de plaats waar ik s morgens de foto s getrokken had. Met een paar biertjes heb ik er naar de zonsondergang gekeken. Daar werd ik vergezeld door de straatjongetjes. Die zijn wel altijd heel vriendelijk en lief. Heb ze wat van mijn nootjes gegeven en een beetje met hun gepraat. Die dag nog wat in de LP gelezen en daar staat in dat La casa de indenpendencia gratis is op zondagmorgen. Ideaal om de zondag mee te beginnen dus.
Al vroeg wakker door al het lawaai dat er in het gebouw was. Het is een heel mooi gebouw met verschillende patios maar daardoor klinkt alles heel fel. Dat is wel een beetje een nadeel. Aan het ontbijt bij een meisje aan tafel gaan zitten. Bleek ze van Rotterdam te zijn. Dus konden we gezellig in het nederlands kletsen. Zij ging vandaag naar de markt in Tarabuco en vroeg wat mijn plannen waren. Ineens kreeg ik het in mijn hoofd om ze te vergezellen. Ik had blijkbaar nood aan een praatje. Op de plaza moesten we de bus nemen en daar viel het mij al op hoe druk ze was. Ze had al tegen iedereen zitten praten die er op de bus moest wachten en ik vreesde alweer het ergste. Gelukkig moest zij vanvoor gaan zitten en ik helemaal achter. Vond het niet erg. De hele rit heb ik met een oudere Canadese vrouw naast mij gepraat. Die kon het ook heel goed uitleggen en daar had ik ook niet veel rust. Eens van de bus af mij terug bij Yvonne gevoegd en die kende ondertussen alweer een nieuwe bende meisjes. Het eerste half uur heb ik met Yvonne over de markt rondgewandeld en toen was ik ze al een beetje beu. Heb ze dan vakkundig kwijtgespeeld en op mijn eentje wat rondgewandeld. Na anderhalf uur had ik het op die markt al gezien. In het begin is het heel mooi omdat iedereen er traditioneel gekleed bijloopt en alles heel kleurrijk en authentiek is. Heel veel foto s getrokken maar dat hebben deze bolivianen niet allemaal even graag. Sommige komen zelfs heel brutaal geld vragen als ze merken dat je een foto van hun trekt. Heb dan stiekem ook 2 filmpjes gemaakt. Op het eerste zie je ook duidelijk het oude vrouwtje komen bedelen voor geld. Als deze filmpjes ooit youtube halen want het gaat hier enorm traag. In de bus heb ik dan maar gedaan alsof ik wou slapen zodat ik niet de hele tijd met het vrouwtje naast mij moest praten. Zij was nogal vermoeiend en ik had er ook weinig goesting in. De rest van de namiddag ben ik dan maar met Yvonne op schok geweest. Niet dat ik dat zo geweldig vond maar een mens moet soms iets doen op een dag. Ondertussen had ik madam haar figuur al helemaal door en begon ik er zelfs plezier in te krijgen door ze zo bezig te zien. Ze was hopeloos op zoek naar mensen om mee te praten. En door al haar overdreven enthousiasme jaagde ze iedereen weg. En volgens mij had ze het nog niet eens door. Aan het viewpoint raakte ze dan ook nog eens aan de praat met andere hollanders die naast ons zaten. En uit ondervinding weet ik dan dat je je er best niet mee moeit want veel aandacht krijg je toch niet. Ondertussen genoot ik van het uitzicht en mijn biertje en liet ik ze maar wat zeveren. Na de zonsondergang zijn we dan richting Joyride gegaan om iets te eten. En jawel hoor onderwegen kwamen we weer iemand tegen die ze kende van de dag ervoor. Dat engels meisje zou normaal met haar meegaan naar de markt maar was nooit komen opdagen. Hoe zou dat toch komen. We hebben dan samen gegeten en naar een ecuadoriaanse film(Cronicas) gekeken. Hier in Joyride wordt elke avond de betere film vertoond. Gene Hollywood shit. Het cafe heeft 3 verdiepen en de bovenste is ingericht als een heuse filmzaal. Het is heel populair bij de toeristen en zit dus ook constant stampvol. Na de film was het engels meisje ineens weg naar mensen van haar hostel. Yvonne was ondertussen met weer een andere bende hollanders aan de praat. Ik heb afgerekend en ben vertrokken. De film was goed en daar zullen we het maar op houden. Na het checken van de voetbaluitslagen mijn bedje ingekropen. Ik wou namelijk een beetje fris voor de dag komen tijdens mijn eerste les spaans.
Die avond ben ik nog een pintje gaan drinken in de Irish pub. Dit viel enorm tegen. Zoals heel Santa Cruz. Ten eerste hadden ze nog eens geen bier van de tap. Dan maar het goedkoopste bier gekozen. Dit was een miniflesje en dan heb ik maar gekozen voor een flesje Stella Artois. "Overal waar mijn Stella is voel ik me thuis" of hoe gaat die slogan ook alweer? Awel hier voelde ik me toch niet echt thuis hoor. Ten eerste kostte dit flesje bier mij maar liefst 15Bs (1,5 euro). Even duur als thuis dus. En de meeste Irish pubs zijn altijd sfeervol ingericht. Hier was niet veel gezelligheid te bespeuren. Daarom ook dat ik er geen enkele toerist aantrof. We zijn beter gewend op andere plaatsen. Heb daar mijn flesje heel snel leeggedronken. De bus terug naar het hotel genomen en een praatje gemaakt met de hotelbaas. Een heel goede man. Hij had zich zelfs over mijn schoenen ontfermt. Ik had die namelijk op de gang gezet omdat die zeiknat waren van mijn nachtelijke escapade in de chacovlakte. Hij had ze op het dak in de zon gezet zodat ze beter zouden drogen.
De volgende morgen proberen uit te slapen wat lukte tot een uur of 10. Toen mijn luie reet maar eens uit het bed geheven en me picobello opgemaakt om naar Samaipata te gaan. Omdat ik toch tijd genoeg had alvorens de bus te nemen had ik een heel stuk gewandeld om een supermarkt te vinden. Daar een deodorant (Axe) en tandpasta (Colgate) gekocht en nog enkele dingen. Deze 2 waren de voornaamste. Zoals je ziet ben ik een propere jongen. Die nacht had ik ook beslist om de bus te nemen. Dit zou me weer wat geld uitsparen. Na een deftige maaltijd was het dan tijd om mijn biezen te pakken. De hotelbaas kribbelde nog wat op een papiertje voor mij. Iets in de aard van dat de heer mij zou beschermen op mijn reizen. Hij zal zijn werk hebben. Hij regelde ook nog een taxi voor mij en ik bedankte hem voor al zijn goede zorgen. Die taxichauffeur zette mij helemaal niet af waar ik moest zijn maar wel aan die taxipost. Ik had het weer te laat door en dus zat er niks anders op om met 3 andere mensen in een auto te kruipen. Ik was de derde die arriveerde en dus moesten we nog wachten op een 4de. Het moest weer lukken. Die 4de werd een 4de en 5de. Een opa met zijn kleinzoon kropen er ook nog bij. Die 2 gingen vanvoor naast de chauffeur zitten omdat de kleinzoon in de gips lag. Vanachter zat een man, moeder met haar baby en ik in een Corolla stationwagen. Al maar snel mijn i-pod opgezet om het eventuele geschreeuw van die kleine niet te fel te horen. Hij heeft de hele rit(een 2,5 uur) geen kick gegeven. Dit was niet moeilijk want de hele rit heeft hij aan de borst gehangen. Je zou voor minder stil zijn. Rond 18 uur kwamen we heelhuids aan in Samaipata. De LP opengeslagen om een verblijf te zoeken. Een of andere taxichauffeur duwde me een visitekaartje in de handen van een degelijk hotelletje. Ik toch koppig het advies gevolgd van de LP. Het probleem was dat er geen plannetje bij dit klein, rustig stadje stond. Ik moest 2 straten noord van de Plaza wandelen en dan naar links gaan. Begin in het donker maar eens uit te vissen waar het noorden is. Gelukkig is dit stadje maar een muggescheet groot en mijn survivaltechnieken onuitputtelijk groot. Binnen de korste keren stond ik in het hostel dat ik moest hebben. Voor 20 Bs kon ik hier slapen en dat was mij allemaal prima. Mijn intrek genomen in de kamer en het eerste wat ik kon doen was mijn muskietennet instaleren. Het stikte van deze lieve beestjes en op de een of andere duistere reden bleven ze mijn kamer maar belegeren. Ik was ook niet zeker of mijn net geimpegneerd was. Voor alle zekerheid had ik dat dan maar gedaan toen het eens hing. Dat net ophangen duurde ook weer even omdat ik de haakjes constant uit de muur trok. Een oude gazet en mijn leatherman brachten weer redding. Macgyver mag nog eens in de leer komen. Na een koude douche ben ik de buurt rond de gezellige maar kleine plaza gaan verkennen. Was heel snel rond en heb in een restaurantje een pizzaatje gegeten. Ik had dus ook dat net bespoten en dat was niet zo heel slim van mij om dat in de kamer te doen. Stinken dat dat deed. Ik werd ook niet echt goed van aldie chemicalien. Zou wel vervliegen dacht ik zo. Terug in die kamer stonk het nog altijd even fel als toen ik vertrok. Die avond wel onmiddellijk in slaap gevallen. Half verdoofd van die giftige troep denk ik zo. Rond 3 uur s avonds werd ik wakker van de haan die 20 meter verder in de tuin ineens het nodig vond om van zich te laten horen. Had heel veel goesting om hem te impegneren. Verder geen oog dichtgedaan.
Al vroeg op en klaar om mijn was te doen. De wasplaats bevond zich in de tuin waar ik die ambetanterik van tenacht tegenkwam. Ineens zong hij een toontje lager toen ik tegenover hem stond. Zijn kippen hadden het precies ook niet fel op mijnheer. Die probeerde constant te ontsnappen en werden dan vervolgens weer door de man des huizes de tuin ingejaagd. Als ik met zo een aansteller moest samenwonen was het voor mij ook elke dag Prison break. Na mijn was werd het tijd om El Fuerte te bezoeken. Dit was ook het doel van mijn bezoek aan dit charmante stadje. Deze pre-inca ruine ligt wel 10 km uit de stad in de bergen. Perfect dus voor een mooie wandeling. Onderweg broodjes en water uitgehaald en vol goede moed beginnen wandelen. Dit was een zeer mooie wandeling en ondertussen passeerde ik alles wat je op de eerste fotoreeks van Samaipata ziet. Als ik de foto s geplaatst krijg. Dat is hier ondertussen al meer als een uur bezig om die 19 fotootjes te plaatsen. Heb er geen goed oog in. Na een 2,5 uren wandelen kwam ik eindelijk aan aan de site. Het was een zeer mooie, rustige wandeling. Een 3-tal taxies hebben mij gepasseerd om de meer luie toeristen naar boven te brengen. En het ging geweldig bergop. Goed voor de kuiten. Eens aangekomen moest ik als vreemdeling weer meer betalen als de bolivianen. Daar word ik echt pissig van van zulke toestanden. Maar ja wat doe je. Omdraaien en doodleuk terugwandelen? Gelukkig was het zijn geld waard(32Bs) en was er een engelse uitleg op het fodertje. Deze ruine is dus van voor de inca periode en is een van de belangrijkste ter wereld. Het is ook een unesco-wereld-erfstuk. Deze site is niet alleen historisch belangrijk maar ook omwille van het ecologische aspect. En raar maar waar. De mensen waren er in die tijd al mee bezig. De berg die deze ruine herbergt ligt ook heel centraal en geeft een heel mooi uitzicht op de omgeving. De ruine bevindt zich op 1900 meter. Ik heb een 1,5 uur rondgewandeld om alles te zien en vond het zeer interresant. Op zich zie je niet zo veel van de beschaving maar met een beetje verbeelding en inlevingsvermogen is het toch knap om te beleven dat hiet 2000 jaar of meer terug mensen een hele nederzetting gesticht hebben. Na mijn wandeling onder de brandende zon werd het tijd voor een drankje. Dat die zon aan het branden was werd ik pas gewaar op mijn terugtocht. In de bergen was er constant een lekker fris windje. Ik had een wit t-shirt aan en mijn armen leken juist 2 rode worsten. 2 dagen erna voelde ik het nog. Na 2 biertjes voelde ik het ook in mijn kopke en werd het tijd om eens terug naar het hostel te gaan. Na een (nu wel gelukkig) frisse douche heb ik me een paar uurtjes op mijn bed gelegd voor een siesta. s Avonds nog iets gaan eten en daar ontdekte ik dat je er boeken kon ruilen. Heb mijn 2 engelse boeken kunnen ruilen voor een nederlandstalig boek van Stephen King. Was ook het enigste nederlandstalige boek. Op de kamer terug de draad opgepikt in mijn boek "life of Pi". Die avond met oorstopjes geslapen onder een al minder stinkend muskietennet.
s Morgens mijn busticket naar Sucre geregeld en toen de man mijn paspoort zag vroeg hij me of ik Karanaka productions (of zoiets kende) kende. Die naam zei me wel iets. Ik knikte van ja en toen begon hij uit te leggen wat hij moest doen en toen viel mijne euro of boliviano. Die kerel had meegeholpen aan Peking-Express terwijl ze ddor Bolivia reisden. 25 dagen lang heeft hij de crew van dit programma begeleid. Het waren lange en vermoeiende dagen maar heel fijn om mee te maken. Gevraagd of hij wist wie de winnaars waren maar de arme man wist er niks van. Ik dacht hier zeker een primeur te hebben maar nada. Hij heeft me zelfs zijn e-mail gegeven zodat ik hem een berichtje kan sturen wie de winnaar is. Die voormiddag het plaatselijke museum bezocht. Dat was gratis mijn mijn inkomkaart van El Fuerte. Moest er nog aan mankeren dat ik hier voor moest betalen. Het was niks speciaals. Alleen de kaart van de Unesco-wereld-erfgoederen kon mij bekoren. Dit was een kaart van de hele wereld. Zo ben ik er achter gekomen dat Italie de meeste beschermde Unesco-wereld-erfgoederen heeft. Een stuk of 30 meen ik. Ons apenlandje moet het doen met 4 stuks. Ze zijn duidelijk nog niet in Heusden-Zolder geweest. De grote markt van Brussel was er een van die ik me nog kan herinneren. De rest van de dag heb ik me op een bankje gezet in de koele schaduw. Het was nodig voor mijn teer huidje. Na een uurtje was mijn boek uit en ben nog maar eens wat gaan rondwandelen. Na een stevige hap ben ik rond 17 uur op de bus gaan wachten. Iedereen in het dorp vertelde me dat die om 19 uur zou paseren. Volgens de Peking kerel moest ik me gereed houden vanaf 17u30. Toen hij me er afzette was het ineens al 17u45. Uiteindelijk stapte ik op de bus om 19u. De plaatselijke bevolking had het bij het rechte eind. Op de bus ben ik meteen de film La Bamba beginnen volgen in het spaans. Een andere optie had ik niet. Dit was lachen. De film schat ik was zo een uur bezig. Hij (Richie) begon juist succes te krijgen. Ik zat ook nog maar 10 minuten in de bus tot er gestopt werd voor een plaspauze. Na een kwartier iedereen terug op die bus. Al onmiddellijk waren er hevige fans van Richie Vallens aan het roepen om de film terug te starten. En allemaal vrouwen. Het duurde even voor de buschauffeur de film terug kon starten, hij had hier zelfs de hulp van een passagier voor nodig. Die voelde zich ook heel even Richie Vallens. Het mooie was dat die film van voor af aan terug begon. Geen kat die er naar kraaide. De fans waren content. Ondertussen was ik al wat aan het indommelen. De film was bijna aan het punt tot waar hij de eerste keer stopte. Ineens ging de deur van de bestuurderscabine open en de kerel zette doodleuk de film en tv uit. Blijkbaar was het tijd om te slapen. Hevig protest van de vrouwelijke fans veranderde uiteindelijk toch niks aan de situatie. Ik kreeg het een beetje benauwd want samen op een bus met een bende gefrustreerde vrouwen zitten kan gevaarlijk zijn. Voor vele zal het dus een busrit in mineur geworden zijn. Ze zullen nooit weten wat met onze Richie gebeurt is. En de rest van het verhaal gaat de morgen erop verder in Sucre.
s Morgens toen ik wakker werd waren we al een stuk in Bolivie. Dit was een gewone zandweg waar we over reden. De befaamde Picada 500. Ik vind het vreemd dat ik zo lang heb kunnen slapen op deze weg. Heel de bus werd dooreen geschud. Een uurtje later was het tijd voor de stempel aan Boliviaanse zijde. Ook daar was het weer even moeilijk omdat mijn naam niet op de lijst stond. Ik kreeg ook maar een stempel voor 30 dagen. als ik die wil verlengen moet ik ergens in een stad naar de immigratiedienst gaan om die te verlengen. Man, man kunnen ze hier soms toch moeilijk doen hoor. Een goed uur later stonden we ineens stil op een zandpad. de bus had het begeven. Na een half uurtje waren we terug aan het rijden. Om 16 uur reden we het busstation van Santa Cruz binnen. Daar heb ik de chauffeurs betaald en een hotelletje gezocht vlak aan het station. Santa Cruz is momenteel de 2de grootste stad van Bolivie en ligt maar 451 meter boven de zeespiegel. Het is een zeer moderne stad en zeker niet wat ik van Bolivie verwachtte. Die zondag heb ik niet veel meer gedaan. Een beetje rondgehangen in de buurt van het station en het internet opgegaan. Moest de voetbaluitslagen checken. Ik was nog even op messenger gegaan en daar kwam ik Moes tegen. We hebben met elkaar gepraat via de webcam. Dit was raar voor mij om na 6 weken nog eens in mijn moedertaal te praten tegen iemand. Merci voor de fijne babbel Moes. Ik heb goed gelachen.
s Morgens de stad ingewandeld om meer geld af te halen. Heb de stad niet gehaald omdat ik een internetcafe was binnen gegaan. Had nog veel werk. Tekst en foto s. Een klein deel had ik nu al gedaan. Ben dan teruggegaan om de hotelbaas te betalen. Heb voor de tweede dag op rij kip gegeten. Dit is hier spotgoedkoop in de buurt van het station waar ik logeer. Gisteren betaalde ik 7 Bolivianos en vandaag voor een hele grote portie 20Bs. 1 Euro= ongeveer 9Bs. Het is hier ook weer heel warm. Daarom dat ik gisteren ook niet veel kon eten. Na het eten de microbus genomen naar het centrum. Hier is dus niet echt veel te zien. Het is een heel moderne stad zoals ik er hier al genoeg gezien heb. Ben naar een boekenwinkel gegaan want ik wil mijn boeken ruilen. Die was gesloten en zou morgen open zijn. De rest van de dag doorgebracht in verschillende internetcafes. Het internet is hier niet bepaald snel en goed. Ook nog wat rondgewandeld maar veel boeiends heeft deze stad niet te bieden naar mijn mening.
Vandaag naar de boekenwinkel gegaan. Daar werd ik in het Engels zeer goed geholpen door een jong koppel. Zij waren van La Paz maar waren nu hier omdat de gast zijn vader naar Buenos Aires was om boeken in te slaan. Er waren dus geen LP meer en heel weinig Engelsstalige boeken. Zij vroegen me wat ik van Santa Cruz vond. Ik vertelde hun dat het niet echt mijn ding was. Zij vonden Santa Cruz ook maar niks. Veel te druk en benauwd(het weer) en de mensen zijn veel te agressief zeiden ze me. Ze gaven me ook nog nuttige tips en wenstte me verder veel plezier in Bolivie. Ik heb dan toch maar wat foto s getrokken. Het mooiste is de kerk en de Plaza eraan. Gezellig en verfrissend om te zitten. Schaken is hier enorm populair. In de meeste bankjes is een schaakbord gemaakt en overal zie je de mannen dit spelen. Ga straks hier eens proberen om een partijtje te spelen. Als ze de gringos laten meespelen. s Avonds loopt iedereen hier ook aan ijsjes te likken. De ijssalons vind je met massas. Er wordt ook heel veel patiserie verkocht. Duidelijk te zien op de laatste foto. Morgen ga ik naar Samaipata. Alleen moet ik nog een beslissing maken hoe ik naar daar ga gaan. Volgens het koppel kan ik best s morgens naar de taxiplaats gaan en wachten tot we met 4 mensen zijn. Dit is wel duurder dan de bus. De plaats waar die bus vertrekt is dan weer niet zo veilig. Ik denk dat het de eerste optie gaat worden. En nu is alles bijgewerkt en tijd om eens iets te gaan eten. Naderhand nog een pintje drinken hier in de Irish pub.
Ik heb ook nog een filmpje gemaakt toen ik in het park aan het eten was. Dat park is waar al die rare bomen staan. Vond ze toch wel speciaal. Ik zat daar dus in dat park rustig mijn zelfgemaakte "hamburgers" op te eten. In feite had ik gewoon 3 stukken vlees gekocht en die tussen wat brood met mayonaise gegooid. In dat park krioelde het weer van de muggen en op de grond de rode mieren. En juist die rode mieren hadden ineens mijn aandacht toen die met een redelijk grote broodkruimel ervan doorgingen. Met een stuk of 20 hadden ze die in geen tijd tot bij hun hol. Ik vond het op dat moment verbazend en heb het dan ook gefilmd. Hier zijn de tags om dit idioot filmpje te bekijken: Lago watching red ants working Filadelfia. Tja ne mens begint raar dingen te doen als hij al een tijdje op zijn eigen leeft.
Die morgen toen ik opstond had ik ineens genoeg van dit dorpje en van hun overheersers in het algemeen. De dag ervoor had ik op de plaatselijke bank geprobeerd om geld af te halen met mijn Visa-kaart. Dit was niet mogelijk en nu begon ik tot het besef te komen dat ik wel eens geldproblemen zou kunnen krijgen. Een geldautomaat hebben ze hier in de hele weide omgeving niet. Dit speelde dus ook mee om vroeger te vertrekken als gepland. Aan de hotelbalie stuurde ze me door naar het enige toerismebureau in dit stadje. Daar aangekomen werd ik geholpen door een bejaarde Duitse. Ik vertikte het om Duits te praten en in mijn beste Spaans vroeg ik de uitleg die ik nodig had. Ik verstond niet onmiddellijk alles wat ze me zei en toen begon die zich nog op te jagen en blafte ze me kort af. De Paraguayaan die er bijstond gaf me vriendelijk de plaats aan waar de bus zou stoppen. Ik had verstaan dat ze zei dat die bus 280.000Gn zou kosten. Dat leek me toch overdreven veel. En ik had nog maar 100.000Gn. Nu begon ik me pas echt zorgen te maken. Maar die zorgen waren voor later. Eerst ging ik het Ungermuseum nog effe bezoeken tegenover mijn hotel. Dit was gratis en gaf een beetje de geschiedenis van Filadelfia weer. Op de eerste foto s zie je oude gebruiksvoorwerpen van vroeger. Zoals scheermesjes, tondeuse, slijpmachine, drukmachine, telefoon... De foto met het geld zijn oude Russische Roebels. En natuurlijk mochten er ook geen wapens ontbreken. Die hebben ze hier gebruikt in een of andere strijd. Het eerste verdiep was veel boeiender. Dit stond vol met opgezette dieren die hier allemaal op de Chacovlakte in het wild leven. Vele beesten bij die ik nog nooit van mijn leven gezien had. Laat staan dat ik de benamingen er van weet. Er zijn wel een paar mooi exemplaren bij. Vooral die op zij achterste poten staat met zijn andere poten open. Op een van de foto s zie je ook een gigantische waterrat die ze nog niet zo lang gelden gevonden hebben. De puma die ik op de foto helemaal getemd heb viel toch een beetje tegen in grootte. Dat soort vos daarintegen vond ik ferm uit de kluiten gewassen. Alleen die oren al. Buiten de mooie collectie zoogdieren hadden ze ook nog een indrukwekkende collectie vogels. Van kleine musjes tot reigers en verschillende soorten roofvogels.
Na het museumbezoek vond ik het nog eens tijd om terug te gaan informeren bij dat toerismebureau. Kon er nog altijd niet aan uit dat deze bustrip zoveel zou kosten. Toen ze mij zag binnenwandelen hing haar lip bijna op de grond. Ik had meer goesting om haar het eens ongewassen te zeggen maar ergens was een engeltje op mijn schouder dat zei:"Yves, vriendelijk blijven". Gevraagd of het mogelijk was om alle informatie op te schrijven. Dat wou ze niet doen want het was allemaal heel duidelijk wat ze zei. Kon me nog juist bedwingen om geen bepaalde groet te doen. Nu was ik helemaal klaar met dit ongemanierde boerenvolkje. En ik had het toch goed verstaan de eerste keer. Nu moest ik een oplossing gaan verzinnen. Ik had ergens gelezen dat liften vrij gemakkellijk en veilig was in Paraguay. Waarom dat dan niet eens proberen. Weet ik ook meteen hoe die zich van Peking-Express voelen. Op de eerste plaats had ik niet veel succes. Een paar mannen vertelde mij om wat verderop te gaan staan aan het kruispunt. Ik dus helemaal naar dat kruispunt gewandeld. Zo n 2 km in de vlakke zon en constant belaagd door een horde bloeddorstige muggen. Op die eerste plaats stond ik in de schaduw en bewoonde wereld. Hier was geen schaduw en werd ik omringd door stinkende modderpoelen die vele muggen herbergen. Nu kon ik wel genieten van de luchthaven van Filadelfia met zijn internationale uitstraling. Al vlug pikte iemand mij op en bracht mij zo n 20 km verder naar een geasfalteerde weg. Daar heb ik zo n 20 minuten gestaan tot de volgende lift. De laatste lift dropte mij dan tenslotte in Mariscal. Hier begon ik te twijfelen of ik verder zou liften of dat ik de bus zou nemen. Het spookte ook in mijn hoofd dat ik bij de immigratiediensten mijn stempels moest halen. Als ik de bus zou nemen zou dit allemaal niet zo moeilijk zijn. Naar de stopplaats gewandeld voor de bus en daar wat rondgevraagd en hun uitgelegd dat ik ondertussen nog maar 90.000Gn had. Daar verzekerde ze me dat het geen probleem was om pas in Santa cruz te betalen. Ze stuurde me ook al direct naar de immigratiedienst erlangs om mijn stempel te halen. Die weigerde omdat de bus pas rond 2 a 3 uur tenacht zou aankomen en dan moest ik maar terugkomen.
Ik moest dan nog een dikke 10 uur wachten. Mijn fles water was tijdens het liften er al door en dus ging ik naar het tankstation. Het eerste had geen bier en dus deed ik het tweede maar aan. De Paraguayaan zei me dat ik mijn biertje rustig buiten onder de boom kon opdrinken. En dit deed zo n deugd. Alle zorgen waren opgelost en nu was het alleen nog maar wachten tot die bus kwam. Ineens kwam er daar een Paraguayaan langs mij zitten die problemen had met zijn achterwiel. Hij vroeg of hij wat bier kon krijgen omdat het zo warm was. Geen probleem voor mij en die kerel wat ingeschonken. Het bleek een grappige man te zijn en hij bood me wat van zijn cocabladeren aan. Dit was nog geen slecht idee om die nu te kauwen. Het helpt tegen de honger en vermoeidheid. En ik moest nog een tijdje wakker blijven. Die eerste literfles was heel snel leeg en dan heb ik maar een tweede laten komen. Het bier was ook heel goed gekoeld. Ik zat daar ook goed onder die boom in de schaduw en ondertussen nam ik wat deel aan het dagelijkse leven van de plaatselijke bevolking. Iedereen die er passeerde kwam ook even een praatje slaan. En met Carlos kon ik het goed vinden. Hij gaf me regelmatig verse cocabladeren. Dit is heel iets anders dan het wit goedje dat wij thuis kennen en het is ook legaal in heel Zuid-Amerika. Ondertussen was het donker geworden en haalde Carlos de plaatselijke sterke drank uit. Samen met een andere kerel hebben we die soldaat gemaakt. Carlos kon het heel goed uitleggen (is die kerel met de snor) en ik verstond hem ook heel goed. Bij die andere had ik meer problemen om hem te verstaan. Ik informeerde ook eens rustig hoe het samenleven met de kolonisten verliep. De plaatselijke bevolking had het hier toch niet zo op zei hij mij. En ze waren ook heel autoritair. Juist hoe ik het ervaren had. Er kwam ook nog een oudere man bij. Een uurtje later lag die te slapen en soms wat te roepen. Hij was totaal bezopen. Carlos zei me om hier een foto van te trekken maar dat vond ik ongepast. Hij zei dat ik dit moest doen om thuis te laten zien wat een hard leven ze hier hadden en wat de meeste indianen hier doen om alles te vergeten. Toen ik om 1 uur s nachts doorging lag die man er nog altijd. Na de sterke drank zijn we overgeschakeld op de rode wijn. Carlos en de andere waren mij nu Guarani aan het leren. Dit is een heel moeilijk taaltje om uit te spreken. Ze vertelde me ook vele dingen over Paraguay die ik anders niet geweten zou hebben. Hoe verder de avond vorderde beschouwde ze mij meer en meer als een van hun. Ze vonden het heel tof dat ik daar bij hun aan het drinken was en meteen mijn bier deelde. Ik heb 3 filmpjes gemaakt terwijl Carlos het uit aan het leggen is. Dit zijn de tags: Lago drinking with Carlos in Mariscal. Het afscheid was hartverwarmend en we hebben adressen en e-mail uitgewisseld.
Om 1 s nachts wandelde ik terug naar de bushalte en onderwegen schoof ik me toch niet uit zeker in de modder. Het was pikdonker en ik was van het pad afgesukkeld. Terug opgestaan en een paar minuten later stond ik met mijn enkels in het water. Vloekend tegen mij eigen vlug de wc opgegaan en me ververst. Gelukkig was er niemand te bespeuren. Mijn schoenen en jeans afgespoeld en in plastieke zakjes gewikkeld. Ik zat 10 minuutjes op een bankje wat te suffen tot er plots iemand zei dat ik mijn stempel moest gaan halen. De mannen van de immigratie wakker gemaakt. Die weigerde weer en ik moest terugkomen als de bus werkelijk hier was. 5 minuten later was die dus daar. Snel terug gegaan en weer kreeg ik mijn stempel niet. Ik moest eerst vragen aan de chauffeur of die mij wilde meenemen. Het was een jonge kerel en als ik hem 20 dollar betaalde nam hij me mee. Mijn rug gedraaid en terug naar de bus gewandeld. Ondertussen was de douane daar gearriveerd en die mannen had ik mijn probleem namiddag al uitgelegd. Met mijn grote mond op hun afgestapt en gezegd dat ik niet meekon. Een druk over en weer gepraat. En ineens was het geen probleem. In Santa Cruz moest ik de maatschappij eerst betalen. Terug naar de immigratie. Die wilde mijn stempel nog steeds niet geven omdat ik niet op de lijst stond. Weer terug om dit probleem op te lossen. Een kwartier later als de rest kwam ik in de bus. Ik viel onmiddellijk in slaap. Het was me nogal wat geweest die dag.
Die avond had ik al beslist dat ik de volgende dag zou verder reizen naar Filadelfia. De thuisbasis van de Mennolieten. Later meer hierover eens we er gearriveerd zijn. Om half zes al opgestaan want volgens de hoteluitbater vertrok de bus om 7 uur. En er is er maar 1 per dag. Veel is er in Concepcion toch niet te zien. Buiten het immense Mariabeeld was er niks bijzonders. Misschien nog het feit dat je hier per kar en paard vervoerd kon worden. Zoals altijd ging ik ook nu weer dapper wandelen. Aangekomen in het station bleek de bus pas om half acht te vertrekken. Had de LP deze keer toch gelijk. Eens geinformeerd hoeveel een busticket zou kosten. Hier verschoot ik toch van. 60000Gn maar liefst. Niet zo erg, dan maar even wachten tot ze op het punt staan om te vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. Alleen deze keer gaven ze niks toe en zag ik me genoodzaakt om de volle pot te betalen. Toch een beetje een streep door mijn rekening. Het eerste stuk van de trip was redelijk boeiend. We staken de Rio Paraguay over en reden kilometers zonder iets tegen te komen. Nu en dan stonden er wat hutjes langs de weg. Zal wel voor al het vee zijn dat regelmatig in het verzopen landschap opdook. Bij de 2de resem hutjes keek ik tegoei en zag ik dat hier mensen in leefden. Er hing was buiten in de regen en kinderen waren in de plassen aan het spelen. Dan krijgen de dieren bij ons nog betere beschutting dan waar die mensen hier in leven. Het was triestig om te zien, maar dat heeft ook met het feit te maken dat het zo hard aan het regenen was. Ik heb onderwegen ook heel veel vogels gezien. Dit gebied krioelde ervan. Reigers, een soort buizerds en nog grotere roofvogels kwamen regelmatig voorbijgevlogen. Spijtig genoeg heb ik er geen kunnen fotograferen want de chauffeur hield er een stevig tempo in. Op de foto zie je hem in de achteruitkijkspiegel. Volledig geconcentreerd op de weg en ondertussen maar Mate slurpen. Boven de achteruitkijkspiegel zie je ook nog een afbeelding van Maria. In elke bus kom je wel prentjes tegen van heiligen. Is ook nodig want ze rijden als gekken en zonder al de hulpmiddelen waarmee een deftige bus is uitgerust. Tijdens deze rit was het de eerste uren stevig aan het regenen maar ik heb de ruitenwissers geen enkele keer op en af zien gaan. Waren ze stuk of kon hij zijn Matebeker niet loslaten om de ruitenwissers te gebruiken? We zullen het nooit weten en klaseren het daarom maar als een X-file. Rond 14 uur kwamen we Filadelfia binnengereden alvorens eerst ergens van bus te veranderen. Dit was ook weer zo bizar.
Dit is dus de stad gesticht in 1930 door de Mennolieten. Wie zijn nu eigenlijk deze rare kwieten? In 1927 namen zij de boot uit Canada. Op deze boot zat toen ook de Paraguayaanse president en die beloofde hen land. Maar goed dat toen onze koning niet op die boot zat. Anders zaten wij er weer mee te houden. Maar goed deze Mennolieten geloven in het doopsel voor volwassenen en de scheiding van kerk en gemeenschap. Der zal nog wel iets zijn wat hun maakt wat ze zijn maar dat ben ik ondertussen al weer vergeten. Je weet ik heb het niet zo voor godsdiensten. Alleszins een tijdje later kwam er ook een hele gemeenschap uit Duitsland. En deze gemeenschap heeft hier de touwtjes in handen. Dat werd me duidelijk na mijn derde hotelbezoek. Daar vroeg ik heel beleefd wat een kamer kostte. Het Paraguayaanse meisje antwoorde me 35000Gn en werd meteen afgesnauwd door de (Duitse) bazin die er langs zat. Ik vond het erg voor het meisje en heb me gewoon omgedraaid en ben naar buiten gewandeld. Bij zo n feeks wil ik niks te maken hebben. In de supermarkt dan maar even gestopt om een blikje bier uit te halen. Het was ondertussen weer goed aan het opwarmen en uiteindelijk moest ik helemaal terug wandelen naar hotel Florida. Dit bleek uiteindelijk toch de goedkoopste te zijn. De wegen hier in Filadelfia zijn gewoon zandwegen en met dit weer modderpoelen. Op de foto zie je een straat helemaal onder water. Terwijl ik mijn blikje aan het drinken was werd ik aangesproken door een Paraguayaan. En hier zijn het de echte indianentypes die er wonen. Want Filadelfia ligt in de Chacovlakte. De landschappen zijn hier eindeloos vlak en hetzelfde. In de zomer kan het hier gemakkellijk oplopen tot 45 a 50 graden. Nu het al een paar weken geregend heeft ziet het er mooi groen uit. Die kerel kon dus Duits praten maar het klonk meer als Nederlands en dat was wel grappig om te horen. Overal is hier ook alles in het Duits en Spaans aangeduid. In de LP staat ook dat ze hier harmonieus samenleven. Dat zal wel zijn want de Duitsers bezitten hier alles en laten de Indianen voor hun werken. Zo hebben ze het ooit ook 2x geprobeerd in Europa. Mijn eerste blikje handelde ik af met een plaatselijke hulp. Mijn 2de en ook meteen laatste blikje in die winkel handelde ik af met de bazin. Ze kon haar mottig bakkes nog niet eens opentrekken om ne merci te zeggen. Maar goed, iedereen kan wel eens een slechte dag hebben. Blijkbaar hebben de Indianen er minder last van. De meeste knikte naar mij of zeiden goede dag. De blanken daarintegen deden allemaal of ik lucht was. Tegenover mijn hotel lag een grote supermarkt. Laten we daar maar eens een kijkje gaan nemen. En dit was lachen vanaf de eerste minuut dat ik daar binnenkwam totdat ik terug naar buiten ging. Aan al de blanke mensen die er werkte scheelde wel iets. Een beetje te veel inteelt misschien. Ik heb daar inkopen gedaan en ben dan alles gaan opeten in het park. Erna naar de kamer gegaan en nog wat gelezen en patience gespeeld. Toen was het genoeg voor die dag.
Om kwart na vijf al opgestaan. Nog eens een goede douche genomen want dat zal er de volgende 40 uur niet meer inzitten, schatte ik zo. Bus 31 opgesprongen, die ging immers ook naar het centrum. Die nam wel weer een hele andere route en ik had geen idee waar ik het beste zou afstappen. Dat heb ik ook wel gemerkt toen ik weer een heel stuk moest terugwandelen. Op tijd aangekomen bij de boot. Ook hier stonden ze weer chipa s te verkopen. Dit zijn heel lekkere broodjes die in verscxhillende vormen en maten te verkrijgen zijn. Een beetje te vergelijken met onze picollos. Alleen zijn ze hartelijker. Het buitenste deel is krokant en van binnen zijn ze goed mals door de boter. Je kan ze zo opeten. Ze zijn ook spotgoedkoop. 1000 Gn voor 1 broodje. En ze vullen goed. Overal zie je ze ze ook verkopen. Je hoeft maar ergens te staan en ze komen met hun grote manden op je af om hun chipa s te verkopen. Je vindt ze altijd aan stations, pleintjes en zelfs op de hoek van een straat. Me een plaatsje gezocht op de boot en mijn chipa s beginnen op te eten. De boot was helemaal volgestauwd met de meest uiteenlopende dingen. Tomaten, eieren, mest, broden, drank, frigos, fietsen...enz. Heel veel volk zat er niet op en daar was ik al heel blij om. En ook geen blijtende kinderen. Er was weinig mogelijkheid om buiten op de boot ergens te zitten. Heb dan ook de hele tijd binnen gezeten waar je de hangmatten ziet. Dat had ik ook gelezen dat je best een hangmat meenam. Ik vond het te zot om er eentje te kopen voor 1 nacht en wat een gesleur is dat ook niet. Ik ben nu al zo zwaar gepakt vind ik. Laat staan daar nog een hangmat bij. Eens de boot vertokken zag je iedereen zijn hangmat installeren. De kerel die rondkwam voor het geld gevraagd of hij er nog eentje had. En voor 4000Gn had ik ook mijn slaapplaatsje. De overtocht kostte me 52000Gn. In het begin was ik redelijk opgewonden om deze boottocht te doen. Mijn enthousiasme was binnen het uur al helemaal gekoeld. Het landschap veranderde geen sikkepit. Langs beide kanten hetzelfde uitzicht. Een brug en een paar andere boten zorgde soms voor wat afwisseling. Al heel snel in mijn laatse boek beginnen lezen. En laat dat nu juist over een jongen gaan die een schipbreuk overleeft. Weer een gepast boek(the life of Pi) op het juiste moment. Gelukkig is het een heel goed boek. Een Indische jongen(Pi) zijn vader heeft een zoo in Pondicherry. Op een gegeven moment beslissen de ouders om te immigreren naar Canada. Samen met enkele dieren maken zij de overtocht. En opeens gaat het helemaal mis. Pi en enkele dieren komen in een reddingssloep terecht. En als je wil weten hoe het verder afloopt moet je het maar eens lezen. Het is een aanrader. Ik had dit boek vorig jaar in India gekregen van een gast die het gelezen had. Het is heel grappig en informatief.
Er werd regelmatig gestopt en dan kwamen en gingen er mensen en goederen. Soms werden die ook langszij gebracht door kleinere bootjes. Als er gestopt werd aan de kant moest het altijd snel gaan. Ze plaatsten dan altijd de smalste plank van de boot naar de oeverDe breedst lieten ze liggen. Voor die mannen was dit natuurlijk niks. Die liepen zwaar gepakt met goederen op hun slippers over die plank alsof het niks was. Ik dan telkens aan het wachten met mijn camera in aanslag om er eentje te zien afdonderen. Dat plezier werd me niet gegund. Het had de dag wat aangenamer kunnen maken. Een van de laatste stops voor de avond was ergens in the middle of nowhere. Hier werden ook de meeste goederen afgegooid. Die werden dan weer op hun beurt op een kar gegooid. Deze kar werd voorgetrokken door een soort koeien of buffels. Niet zo heel duidelijk op de foto s. Rond 18 uur is het altijd al donker hier. En dat gaat gepaard met de komst van vele muggen. En zeker als je op een rivier aan het varen bent. Direct mijn spray uitgehaald en me goed bespoten. Het was nodig want hier zaten er veel. Nog een paar uurtjes opgebleven maar zo in de donker was er niks aan. De hangmat ingekropen samen met mijn slaapzak. Dit was nodig. En wel om 2 redenen. Bescherming tegen de muggen en de kou. Er was natuurlijk toch weer iets wat moest tegenzitten. De tl-lamp boven mijn hangmat bleef de hele nacht aan. Dit trok de insecten aan en ik werd regelmatig wakker omdat er weer eentje in mijn gezicht vloog.
Al bij al toch vrij goed geslapen. En ook hier was het weer van dat. De zon was nog niet tegoei op of de Paraguayanen ook al. En dat gebeurt dus nooit stilletjes. Vanaf dat hun oogjes open zijn beginnen ze ook massaal hunne Mate te slurpen. Meestal 2 a 3 uurtjes later kruipen ze dan terug in hun hangmat en hoor je ze niet meer. Maar goed ook want er zijn hier 5 mannen aan boord die lawaai kunnen maken en zich soms gedragen als een bende kinderen. In de LP stond dat de overtocht 30 uur zou duren. Onderwegen hebben we wel even stil gelegen omdat er stukken waren. Ze lossen dit echter heel professioneel op door eens overal goed op te kloppen met een hamer. En bij wonder doet die het erna dan ook nog. Die morgen had ik niet veel goesting om uit die hangmat te komen. Het was volle bak aan het regenen en er zat nu ook wat meer volk bijeen. De tijd ging ook niet voorbij. Wat ik ook probeerde het leek een eeuwigheid te duren. Ik werd er ook stilletjes aan lichtjes depressief van. Begon mij al af te vragen wat ik eigenlijk toch op die boot deed. Kon met niemand praten en had er ook geen zin in. De dag ervoor had ik 10 minuutjes met een vriendelijke oudere man gepraat en dat was het. Achteraf bekeken weet ik goed hoe het komt dat ik me er zo slecht begon te voelen. Meer dan 30 uur op diezelfde kleine ruimte dat deugd niet voor mij. Ik heb ruimte en beweging nodig. En ik kan moeilijk tegen wachten. Op reis kan ik daar al wat beter mee om dan thuis. Om 16 uur meerde we dan uiteindelijk aan in Concepcion. Maar 3 uurtjes te laat. Dat valt nog mee. Ik was zo blij dat ik van die boot af kon. Dat het nog altijd regende en mijn voeten helemaal onder de modder hingen van het wandelen in de straten van Concepcion interesseerde me geen fluit. Ik was terug vrij en kon bewegen. Het derde hotel dat ik aandeed was het goede. Gedouchet en effe internet opgegaan om mijn mails te checken. En wat deed het deugd om die mails te lezen. Opslag was ik terug goed gezind. En dan was het tijd voor een stevige maaltijd. Een halve kip met groenten en manniok. s Avonds nog even met mijn i-pod liggen prullen en iik ontdekte dat er patience opstaat. Had ik dat maar eerder geweten.
Op dinsdag ben ik terug het centrum ingetrokken. Deze keer was het om Asuncion eens goed te bezichtigen. En ik zat meteen op de juiste bus. Ik ben dan naar het paleis gewandeld want daar vetrok de wandeling die ik zou doen. Die had ik in de LP zien staan en leek me wel vrij interessant om te doen. De fotoreeks van Asuncion heb ik ook gemaakt tijdens deze wandeltocht. Het begint dus met een paar fotootjes van het paleis. Niet zo een heel bijzonder paleis als je het mij vraagt. In de tijd dat Franco nog president was was het niet mogelijk om het paleis vanaf de straatkant zo te bezichtigen. Mensen die er te lang bleven ronddwalen werden zonder pardon neergeschoten. Aan de overkant van het paleis heb je de mooi bewaarde en kleurrijke huizen vanuit de koloniale periode. Het was mogelijk om een van dees huisje van binnen te bezichtigen. Alleen zag ik dat achteraf pas staan in mijn boek. Het paleis is ook redelijk dicht gelegen aan de Rio Paraguay en toen ik mijn tocht verder zette kwam er een veiligheidsagent van het paleis op me af. Hij waarschuwde me dat ik niet te kort naar de rivier toe moest wandelen. Dan zou ik zeker beroofd worden. Dit is dus die zone die beschreven staat in de LP. Wel vriendelijk van die man om mij daar attent op te maken. Het volgende wat ik tegenkwam was de kamer en senaat. Hier worden dus alle Paraguayaanse wetten gestemd. Een heel modern gebouw. Het plein dat er langs lag vond ik maar wat povertjes. Evenals de kathedraal. Niks speciaals en dus ook geen foto waard. Wat ik het mooist vond was "Casa de independencia". Het trok dadelijk mijn aandacht door de 2 soldaten die er de wacht hielden. Als die soldaten er niet gestaan hadden was het waarschijnlijk helemaal aan mijn aandacht voorbij gegaan. Hier moest ik meer over weten. In mijn LP beginnen bladeren en daar vond ik al gauw wat informatie. En wat nog mooier was. Je kan het gratis bezoeken. Ik dus naar binnen omdat de tocht al bijna afgelopen was. Ik dacht zeker dat ik hier wat meer tijd mee zou vullen. In dit huis werd de grondwet gemaakt of geschreven. Hoe je het wilt. De kamers zijn nog ingericht in de originele staat van toen. Vooral de kristallen(denk toch dat het kristal was) lusters vielen op in elke kamer. Er waren ook een paar mooie schilderijen en oude gebruiksvoorwerpen. In de slaapkamer vond ik het bed toch maar heel klein. Ze zullen vroeger precies niet zo groot geweest zijn. Alhoewel in de hotels is me ook al opgevallen dat de bedden kleiner zijn als thuis. Te veel zon is dan toch niet zo goed voor de groei. Zal meer te maken hebben met te weinig water. Na deze wetenschappellijke vaststelling belandde ik al aan het eindpunt van de tocht. De kapel ter nagedachtenis voor alle Paraguayaanse soldaten. Hoe mooi, ik werd er helemaal stil van! Buiten aan dit herdenkingsmonument was een manifestatie bezig tegen een wet die ze zopas goedgekeurd hebben. Dewelke weet ik ook niet maar het leverde een paar mooie foto s op. Bedankt heren ministers. Op de "Plaza de los heroes" heb ik me even neergezet en het dag dagelijkse leven van de Paraguayanen even aanschauwd. Een echt actief volkje is het niet. Maar dat kan je ze ook niet kwalijk nemen met zo n hitte. Nu gaat het nog maar in de zomer moet het hier echt om te bakken zijn. Overal zie je ze Mate slurpen terwijl ze verkoeling zoeken in de schaduw. Hier wordt het goedje nog meer gedronken dan in Argentinie. Iedereen, van jong tot oud, zie je sleuren met hun bekers en speciale thermossen. Hier drinken ze het wel met ijskoud water. Ice Mate dus.
Heb dan een heel lekkere pizza gegeten. Ook helemaal opgekregen. Hij was ook lekker belegd met verschillende ingredienten. Heel wat anders als die Argentijnse kaaspizzas. Ineens was het al 15u en het werd tijd om de Brittania pub op te zoeken. Het was Champions League tijd. Eens aan de pub bleek die pas s avonds open te gaan. Nu dacht ik eindelijk nog eens in een cafe te kunnen zitten en eventueel andere reizigers te ontmoeten. Maar het mocht weer niet zijn. Gevraagd of er nog ergens anders een pub, bar of cafe was? Die man stuurde me terug naar het centrum. Daar kwam ik van en had ik niks gezien. Dan maar op eigen houtje zoeken. Het is me hier ook al opgevallen dat meestal winkels van dezelfde soort allemaal kort bij elkaar liggen. Zo zag ik in het centrum zeker 5 optiekers naast elkaar. Raar maar waar. Heel toevallig kwam ik uit op een winkeltje dat ook bier verkocht. Ik had het ondertussen al opgegeven. En tot mijn grote verbazing stond daar een tv terwijl het laatste kwartier van Valencia-Chelsea bezig was. Niet zo erg want zoals het er nu voorstond kwamen er verlengingen aan. De oudere man in het winkeltje was heel enthousiast dat ik er voetbal kwam kijken en begon een hele uitleg te doen. Een andere man die in een hoekje zat te eten volgde onze conversatie en mengde zich ineens toen hij hoorde dat ik van Belgie was. Anderlecht, Brujas(inderdaad heksen) en Enzo Scifo kende hij. Geen verlengingen spijtig genoeg. De hoogtepunten van Man U-Roma nog gezien. Van een afstraffing gesproken. Was tijd om de bus eens terug te nemen. Een beetje inkopen gedaan voor de boottocht de dag erop en vroeger als anders gaan slapen.
De eerste maand zit er al op. Het gaat snel moet ik zeggen. Persoonlijk zou ik niet zo snel terugkeren naar Argentinie omdat het mij te fel doet denken aan Europa. Op zich is daar niks mis mee maar ik wil in een ander continent reizen en dingen ontdekken die er thuis niet zijn. Misschien zal ik ooit terugkomen. Dan zal het zeker op oudere leeftijd zijn want het reizen is vrij gemakkellijk en luxeues. Er is weinig avontuurlijks aan. Zelfs met een beperkte tot helemaal geen kennis van het Spaans lukt het je hier vrij eenvoudig om te verkrijgen wat je wil. Het zuiden zou ik dan zeker wel eens bezoeken. Nu niet echt gedaan omdat het mij te duur was. Dat was een ander minpuntje aan Argentinie. Ik las in de Lonely Planet dat het vrij goedkoop was om in Argentinie te reizen door de devaluatie van de Pesso in 2001. Persoonlijk vond ik het toch nog duur. Vooral de busreizen en de excursies. Ook de overnachtingen waren niet goedkoop. Gemiddeld zo n 5 euro/nacht voor een stapelbed in een gemeenschappellijke kamer. De mentaliteit van de Argentijnen stond mij ook niet zo aan. Ze voelen zich superieur tov de rest van Zuid-Amerika. En dan vooral de Portenos(inwoners van Beunos Aires). Hun fierheid slaat soms om in arrogantie. En daar heb ik het niet zo op. Dit waren zowat de minpuntjes die me van mijn orgineel plan hebben doen afwijken om 3 maanden door te brengen in Argentinie. 1 maandje was nu al voldoende voor mij om in te zien dat dit het niet is waarom ik naar hier ben gekomen. Argentinie zal ik altijd om 3 dingen onthouden. En deze zijn in een willekeurige volgorde: de mooie vrouwen, de prachtige landschappen en de heerlijke biefstuk. Mijn favoriete stad is Salta. De mensen zijn er heel anders dan in de andere steden die ik deed. Ligt ook heel dicht bij Bolivia. De prachtigste landschappen die ik ooit zag lagen er ook in de buurt.
Eerst en vooral vind ik het spijtig dat ik niet meer foto s van de Iguazu watervallen in mijn album kan plaatsen. Een paar dagen geleden kwam ik tot de vaststelling dat er een heel deel foto s gewist zijn. Dat is zeker en vast in die fotoshop gebeurt bij die prutser. Gelukkig heb ik ze wel op cd gebrand die verdwenen zijn. Die kerel heeft geluk dat ik er in Paraguay pas achtergekomen ben. Ik zat dus in die bus richting Paraguay en mijn grootste vrees was hoe ik aan mijn stempels zou komen om in orde te zijn met mijn paspoort. Dat ging dus vrij simpel. Op een gegeven moment stopt die bus bij de Argentijnse ambasade. Iedereen die bus uit en in een rijtje aanschuiven voor de exitstempel. Een beetje verder iedereen die bus terug in en we reden rustig verder. Toch was ik er niet zo gerust in met mijn enkel stempeltje. Ik zou er toch ook eentje moeten krijgen om Paraguay in te gaan. Enkele kilometers verder reden we een brug over en daar was het een drukte van jewelste. Om de 5 meter stond er wel iemand iets te verlappen op straat. Langs beide kanten van de weg hingen grote reclamepanelen met vanalles en nog wat. De bus stopte en het merendeel van het volk verliet de bus. Ik en enkele andere bleven zitten en nu begon mijn ongerustheid weer toe te nemen. De medewerker op de bus mijn paspoort getoond en gevraagd waar die afgestempeld moest worden. Dat was natuurlijk op die plaats waar iedereen eraf ging. Een dikke kilometer teruggewandeld in de snikhete zon met mijn zware rugzak. Dat was nog niet het ergste. Onderweg moest ik ook nog eens alle verkopers, geldwisselaars en taxichauffeurs van mij afwimpelen. Eens aan de douna bleek het daar ook gene zak vooruit te gaan. Eens mijn beurt werd ik doorgestuurd naar een ander loket. Daar ook weer aanschuiven. Gelukkig werd ik aangesproken door 2 vriendelijke Brazilianen(in het Engels) die zich verbaast afvroegen wat ik hier in Ciudad del Este kwam doen. Dat vroeg ik mezelf ook wel een beetje af want de stad wordt niet bepaald fraai beschreven in de Lonely Planet. Ik citeer: "Grubby, crumbling Ciudad del Este (population 167.000) has a justifiable reputation as one of South America s most corrupt cities, frequented by smugglers and money launderers." Verder wemelt het hier van de Brazilianen en Argentijnen die hier goedkope elektronische spullen, sigaretten en drank komen inslaan. Dit alles staat wel garant voor een levendig spektakel. Na het gesprekje dat het wachten een beetje deed vooruit gaan kreeg ik dan mijn stempel. Dit was pas na een norse vraag wat mijn plannen waren. Turista antwoordde ik heel vriendelijk. Nu werd het tijd om de plaatselijke valuta af te halen. Het plannetje van Ciudad del Este bovengetoverd in mijn LP en de eerste stop was de ABN-AMRO-bank. Daar bleek het geld op te zijn en dan maar een ander zoeken. Weer de LP geraadpleegd en deze keer was het wel raak. 500.000 Guarani afgehaald (zo n 85 euro) en ik voelde me wel rijk met zo n hoge bedragen op deze briefjes. Je ziet niet elke dag geldbriefjes met 100.000 op gedrukt. Wat me ondertussen opviel was dat er aan elke bank of dure winkel politieagenten stonden die zeer zwaar bewapend zijn. Met pistolen van zeer zwaar kaliber, shotguns tot M 16s. Zou het dan echt zo n corrupte stad en/of land zijn? De beschrijving van Paraguay zelf is ook niet echt rooskleurig. De regering is zo corrupt dat zelfs de politiekers in gestolen BMW s rondtouren. Buiten de corruptie en witwasserij van geld is het ook bekend om zijn weedplantages in het noorden. En het is dan ook nog eens het derde armste land van Zuid-Amerika. Een interressant land dus om eens een kijkje te gaan nemen. Hoe meer ik er over las des te meer goesting ik kreeg om het te verkennen. Een hotel gezocht en dit viel weer vies tegen. Volgens LP kostte het 20.000 tot 30.000 Guarani. Eens binnen kreeg ik wat anders te horen. 77.000Gn. De kerel mijn Lp laten zien en die antwoordde me doodleuk dat dit prijzen waren van 20 jaar terug. Begin "the bible of the backpackers" meer en meer te vervloeken. Tijd om wat af te koelen en een biertje te drinken. Ineens kreeg ik een champagneemmer voorgeschoteld. Tot mijn grote verbazing zat daar mijn bier in. Goed gevonden en ook nodig want die dag was het weer pokkewarm.Op eigen houtje dan een hotel gevonden voor 50.000Gn/nacht. Achteraf bleek dat dit hotelletje ook in de LP stond. Rond 17 uur begon ik de winkeltjes te verkennen en al snel werd ik aangeklampt om vanalles en nog wat te kopen. Eentje was een echte doorbijter. Die vond dat ik dringend een elektrisch scheerapparaat nodig had met batterijen. Zeer belangrijk. Zijn prijs ging op 400 meter van 10$ (is overal in Zuid-Amerika de andere betaalmogelijkheid)naar 3$. Het merendeel van de marktkramers was hun boeltje ook al aan het opruimen. Ben dan teruggewandeld om een douche te nemen. Toen ik s avonds terug de straat opging om een restaurant te zoeken wist ik niet wat ik zag. De eens zo drukke bedoening was totaal uitgestorven. Je kon de mensen tellen die nog op straat rondliepen. Na de chinese noodels mijn hotelkamer dan ook maar opgezocht. Er was toch nergens iets te beleven.
Die morgen een bus genomen naar de Itaipu-dam.Die ligt een 20-tal km van Ciudad del Este. Dit is de grootste dam ter wereld en levert 75% van de energie voor Paraguay en 25% van de energie voor Brazilie. Het bezoek is gratis en was heel leerrijk. In 1966 kwamen Paraguay en Brazilie overeen om een dam te bouwen op de rivier Parana. Dit omwille van het natuurlijke hoogteverschil. In 1975 begonnen de eerste werkzaamheden. Die verliepen in 4 fases. In 1991 waren alle werkzaamheden achter de rug en werkte alle 18 generatoren. Vorig jaar leverde deze dam 12.6 millioen KW. En dit zou nog opgetrokken worden tot 15 miljoen KW. Er werkte 32.000 arbeiders aan mee. Om die allemaal op te vangen werden er nieuwe dorpen met alle aangepaste infrastructuren gebouwd. Heel deze omgeving heeft daardoor een enorme boost gekregen. Heel de stroming van de rivier werd aangepast en het is echt ongelooflijk hoe ze dit hebben kunnen bouwen. De dam is 8 km lang en het hoogteverval is 162 m. Boven aan de dam is nu een soort meer gecreeerd en dit heeft de natuurlijke omgeving helemaal verandert. Met de werken is er ook veel tijd en werk gestoken in de onderzoeken en verbetering van de fauna en flora en de leefgewoonten van de vissen en zoogdieren. Volgens het Itaipu Binacional( de onderneming) is de kwaliteit van het water zowel boven als onder de dam erop vooruitgegaan. Ook hebben ze een beter zicht gekregen op de leefomstandigheden van de zoogdieren. Dit project zorgt er ook wel voor dat dit een goede broeihaard is voor muggen en de bijhorende ziekten. Dit is echt een megaproject en tijdens het introductiefilmpje (in het Engels voor mij alleen) heb ik meermaals mij afgevraagd hoe ze dit ooit klaargespeeld hebben. Zij noemen het een van de wonderen van de moderne wereld. Daar ben ik het helemaal mee eens. Het is zo belangrijk dat de dam op de briefjes van 100.000 Gn staat. Ik heb ook een foto getrokken van de brochure om een totaalbeeld te laten zien van die dam. Die middag gaan eten in een Koreaans restaurant dat aangeprezen werd in de LP. Het was heel lekker en weer eens iets anders. Ik kreeg 6 verschillende kommetjes voorgeschoteld en dacht dat het dat was. Ineens kwamen ze nog aangedragen met een gril en noodels met vlees en groenten. Moest ik die zelf nog even bakken. Van een verrassing gesproken. Het viel me ook al op die dag dat er weinig beweging was vergeleken met de dag ervoor. Tien voor twee kwam ik het station binnengewandeld en de kerel wilde mij per se de bus op voor 40.000Gn. Niet met den deze dacht ik zo. Als ze me beginnen dwingen ga ik meestal dwarsliggen. Het loket ernaast had ook bus reizen naar Encarnacion. Daar kon ik mee voor 38.000Gn. De kerel van de andere maatschappij verlaagde stante pede naar 38.000Gn. Voor 35.000Gn ga ik mee vertelde ik hem en dit was zo geregeld. Mooi als je kan afpingelen op de busreizen. Deze busreizen zijn totaal niet te vergelijken met Argentinie. In het begin ging het nog maar hoe verder we vorderde hoe erger het werd. Elke halte stopte de chauffeur en kwam er meer en meer volk bij. Die bus zat halverwege dus stampvol en ik was blij dat ik zat. Sommige straten bestaan ook gewoon uit een laag stenen die aangestampt zijn en de bussen zouden thuis al 20 jaar afgeschaft zijn. De meeste Paraguyaanse gezinnen bestaan uit vele kinderen en dat brengt een hoop kabaal en herrie mee op de bus. Altijd is er wel ergens eentje aan het janken. De vrouwen praten heel luid. Ook hier ergelijke gsm-toontjes en kinderen die een nepgsm hebben en een uur lang die laten afgaan. Blij dat we aankwamen in Encarnacion. Een zeer proper en goedkoop hotel gevonden(33.000Gn). s Avonds op zoek gegaan naar een plaats om te eten maar er was niks open. Dit had alles te maken met de donderdag voor Pasen.
De dag erop wou ik de ruines van Trinidad en Jesus bezoeken. Het weer besliste er anders over. Regen, regen en nog eens regen. Ben dan in mijn ander boekje beginnen lezen. The postmen van David Brinn. En dit is wel een goed boekje om te lezen. In de namiddag een beetje dul van al dat lezen en het was ook opgeklaard. Tijd om eens rond te wandelen en iets te eten. Maar je gelooft het of niet, alles gesloten. Aan het station juist wat chips en bier kunnen kopen. Verder gelezen en wat spaans liggen studeren. Zover deze prachtige dag. Ja ja ik zal nooit deze Goede Vrijdag vergeten.
Rond 7 al weer wakker. Elke dag is het van dat. Dan staan de Paraguayanen op en dit gaat niet ongemerkt voorbij. Luid getetter op de gang, slaan met deuren en gekrijs van kinderen. Nog een uurtje of 2 blijven liggen. Was ook zo moe van de inspanningen van de dag ervoor. De bus op richting Trinidad. Een klein uurtje rondgewandeld op de site. Deze Jesuitenkolonie was een 400 jaar geleden gesticht. Op de foto s zie je de overblijfselen. Hierna richting Jesus gewandeld om de ruines daar ook eens te bezichtigen. Onderwegen zou ik wel op de bus springen want het was 12 km verder. Terwijl ik moedig aan het wandelen was begon het ineens te druppelen. Niet zo erg een beetje regen. Een kwartier later was het geen drupellen meer maar goot het eruit. Een beetje beschutting gezocht onder een boom voor een oprit van een huisje. Opeens riep de vrouw me dat ik mocht komen schuilen onder het afdak van hun huisje. De man des huizes kwam naar buiten en stelde mij de gewoonlijke vraagjes. Ineens kon ik het niet meer zo goed volgen wat hij zei en hij stelde voor om door te gaan in het Duits. Hij wist ondertussen dat ik van Belgie was. Nu kon ik alles verstaan wat hij zei. Mijn Jean Marie Pfaff-Duits dan maar boven gehaald en we hebben toch een 20 minuutjes gebabbeld. 30 jaar geleden is hij hier komen wonen. Het is een vrij hard land om in te leven omdat de Paraguayanen zeer laidback zijn en er dus niet veel veranderd. Ze laten alles maar op hun afkomen en zien wel. Ook de regering deugt niet. En een groot deel van Paraguay is ook helemaal ontbost vertelde hij me. Vroeger moest hij door het woud rijden naar Ciudad del Este en nu is er een verharde weg. Buiten een beetje landbouw produceert Paraguay niet veel. Een pluspunt is dan wel dat de Amerikaanse Dollar zo hard gezakt is. Paraguay koopt bijna alles aan en dan is dit economisch heel goed voor hun dat de Dollar zwak staat. In 98 was hij nog eens in Duitsland en daar kon hij zijn draai helemaal niet meer vinden. Zal wel zijn als je zag hoe afgelegen hij woonde met zijn gezinnetje. In Paraguay zitten heel veel uitgeweken Duitsers. In het noorden bij de Mennonieten wordt er zelfs Duits gesproken.De hemel klaarde terug open en het was tijd om mijn tocht verder te zetten. Er was al een bus gepasseerd en de volgende zou een half uurtje later komen. De volgende kwam pas toen ik er bijna was. Die laatste 2 of 3 km heb ik dan ook maar gewandeld. Hier in Jesus leek het echt of de tijd had stilgestaan. Wel mooi om te zien hoe ze hier op de boerenbuiten nog leven. Zal te vergelijken zijn met hoe wij een 50 jaar terug leefde. Nog een halve km van de ruines verwijderd kwam de 2de grote bui van de dag eraan. Juist op tijd het buskotje kunnen invluchten om te schuilen. Volgens de Duitser waren de ruines van Jesus niet zo veel bijzonders. Alleen de kerk was groter en beter onderhouden. Die zag ik vanuit het buskotje. Vlug een foto getrokken en de bus opgesprongen. Zo ruinegeil ben ik ook niet om ze in dat weer te bewonderen. De busrit van Trinidad naar Encarnacion was ook weer een hel. De hele tijd rechtstaan plus de hierboven vermelde taferelen. En toch vind ik dit veel boeiender dan Argentinie. Dit past beter met het beeld wat ik een beetje had over bepaalde Zuid-Amerikaanse landen. Hier zie je soms wel een zootje ongeregelde. Vooral aan het busstation. Iedereen loopt er iets te verkopen. Van broodjes,drankjes tot horloges en tandenborstels. Overal ook geldwisselaars en daklozen. Veel honden en zelfs dwergen. En de politie is ook steeds massaal aanwezig. Een beetje gegeten(stomme hamburger) toen ik terug aan het busstation arriveerde en naar het plaatselijk voetbal gekeken.
Weer hetzelfde liedje deze morgen. Opgestaan en direct een bus genomen naar Asuncion. Weer kunnen afpingelen. 10.000Gn van de prijs af. Dit is de hoofdstad met een bevolking van 1.2 miljoen inwoners. De totale bevolking is iets van een 6 miljoen. Weer een helse rit met een jongetje naast mij dat niet echt stil kon zitten. Eens in Asuncion was er een heel vriendelijk meisje dat mij wou helpen met een hotel te zoeken. Ze heeft me op het goede pad gezet. De eerste vroeg 35.000 en bij het 2de hotelletje moest ik niet lang twijfelen. 20.000Gn/nacht (iets meer dan 3 euro). Eerst de kamer gecheckt. Alles was heel proper, de douche, verlichting en ventilator werkt. Wat moet je meer hebben. Het is wel weer vrij basic maar op dit moment moet ik wat aan mijn geld denken. Argentinie heeft me meer dan genoeg gekost. Tijd om iets fatsoenlijks te eten. Een salade met kip en frieten genomen. Dit smaakte zo heerlijk. Niet moeilijk als je nagaat dat mijn laatste fatsoenlijke maaltijd bij de Koreaan was. Veel is er niet te doen in Paraguay. Het is helemaal niet toeristisch aangelegd. Heb tot dat moment ook nog geen enkele andere backpacker gezien. Lijkt wel of ik hier alleen in het land aan het rondreizen ben. Ik vind het allemaal muy bien. Zo houd ik me wat meer bezig met het spaans. Moet wel want buiten Guarani en Spaans verstaan ze hier niks anders.
Deze morgen de LP nog eens geraadpleegd welke bus ik moest nemen naar het centrum. Nr 8 was de beste oplossing. Aan de chauffeur gevraagd of die naar het centrum ging. Hij knikte overtuigend ja. Na een paar zijstraatjes had ik al zo het gevoel dat dit niet de goede weg opging. Toch maar blijven zitten. En plots moest ik eruit omdat de bus aan een stopplaats kwam. Kon ik natuurlijk weer een bus terug nemen. Het bleek dan toch de 8 te zijn , alleen had ik die naar een verkeerde richting genomen. Na wat vertraging aan gekomen in het centrum. Iets gaan eten en opgezocht waar de boot vertrekt en of ik een ticket moet kopen. Hier waren ze weer heel vriendelijk om mij te helpen. Woensdagmorgen om 7 vertrekt die en je moet pas op de boot betalen. Normaal zal die mij van Ascuncion naar Concepcion varen over de Rio Paraguay. Dit zou een 30 uurtjes duren. Een foto getrokken van dit gammel ding waar ze vollebak werkzaamheden op aan het uitvoeren waren. Oordeel zelf maar wat je er van denkt. En nu nog eens op het internet om alles bij te werken. En nu ga ik stilletjes alles afronden. Heb hier weer lang genoeg gezeten.
Die zondag 8 uurtjes doorgebracht in de internetshop. Niet dat ik het erg vond want ik moest toch wachten tot 23 uur om mijn bus te nemen. Beter zo dan weer ergens doelloos rond te lopen. Na al dat internetten heb ik me op een bankje in het busstation neergezet en ben beginnen lezen in een van mijn boekjes die ik in Salta gekocht heb. "Last man standing" naar de gelijknamige film met in de hoofdrol Bruce Willis. Vanaf de eerste bladzijde had ik al een slecht voorgevoel met dit boekje maar het dood de tijd zoals Bruce de personages dood. Het heeft weinig om het lijf en ik zal het daarom maar een stationromannetje noemen. Na een tijdje had ik het al helemaal gehad met dit "boeiend" verhaal. Een hambeurgesa completa ging er weer vlotjes in evenals het goudkleurige drankje. Geen goesting meer in nog meerdere slachtoffers en voor de verandering de i-pod opgezet. Het werd 23 uur maar nog steeds geen bus die arriveerde. Gelukkig was de i-pod helemaal opgeladen en vond ik het wachten niet zo erg. Uiteindelijk kwam de bus pas om 0u30 de hoek om.
Zoals gewoonlijk deed ik de oogjes weer dicht en lukte het mij vrij goed om te slapen. Ergens heel vroeg in de morgen werd ik wakker geschud door de bus. Die reed namelijk op een ongeasfalteerde weg en dat was dus duidelijk te voelen. Heel even nog geprobeerd. En daarna was het gedaan met de pret. Het werd zelfs erger en erger. Het landschap was ook helemaal veranderd. Dit had ik nog niet gezien in Argentie. Het landschap was heel groen en dicht begroeid. Zoals een tropisch regenwoud. Niet verwonderlijk want Puerto Iguazu ligt op het 3 landenpunt met Brazilie en Paraguay. Nog maar net van de bus werd ik alweer opgewacht door een kerel met een flyer. Mij was het allemaal om het even. Voor 22 Ps had ik een slaapplaats dicht bij het station. Was hier niet van zin om een eeuwigheid te blijven. Na een douche die meer dan welkom was de bus genomen om de watervallen te gaan verkennen. Ergens in het park werd ik ineens aangesproken in het Vlaams. Na de vraag waar ik van was natuurlijk. Bleek die kerel van Knokke te zijn en kon hij onmiddellijk raden dat ik van "DE" Limburg was. Mijn tocht verder gezet in het vrij grote park. Wat opviel was dat het er krioelde van de vlinders. Daarom dat er thuis weinig of geen zijn. Die zitten allemaal hier. Het was ook abnormaal warm die dag. Niet te doen. T-shirt dan ook maar uitgegooid om een beetje kleur te vangen. En weer die rode kleur als eerst opgevangen. Duidelijk te zien op de foto waar ik een vlinder geadopteerd heb. Was ook niet moeilijk met die hele bende in dat park. De watervallen op zich waren wel de moeite maar het was zo toeristisch dat het ambetant werd. Heb alles vrij vlug afgehandeld daar en kwam tot het besluit dat ik ze aan Braziliaanse zijde niet ging bezoeken. Het zijn trouwens dezelfde watervallen. En het is ook niet dat ik er zo opgewonden door werd. Terug aan de bushalte vond ik het dan maar eens tijd om mijn eigen te trakteren. Nee, nee deze keer niet op een biertje maar op een heerlijk fris ijsje. Ben dan naar de post gewandeld om zeer belangrijke documenten te posten. Terug in het hostel had ik me voor de tv gezet en was ik het hoofdstuk van Paraguay weer aan het doornemen. Niet voor lang want een rare kerel kwam mij vragen om te poolen. Het was Thor...nogiets uit Zweden. Een liefhebber van nationale parken. Nu wou hij eerst nog zoveel mogelijk met mensen praten alvorens hij voor 7 dagen of langer afgezonderd zou leven van de wereld. Dat doet hij zijn eigen natuurlijk aan. Het poolen verliep niet zo goed. Te wijten aan de mindere staat van de tafel(was ook gratis) en het feit dat ik half uitgehongerd was. s Avonds nog een douche genomen. Dit viel ook een beetje tegen. Toen ik me wou afspoelen kwam er geen water meer uit de douchekop. Er hingen ook overal papiertjes met "save water". Het was me meteen duidelijk waarom. Gelukkig kwam er uit de kraan nog een beetje water en zo kwam alles weer tot een goed einde. Een blokje omgewandeld op zoek naar iets goedkoops om te eten. Ik zag alleen dure restaurants en dan heb ik maar laten bellen voor een pizza. Deze was al van een betere kwaliteit die ik gewoon ben hier in Argentinie. Misschien kwam hij van juist over de grens? Met de mannen nog een beetje gepoold. Veel beterschap was er niet merkbaar. Zal de tafel dan wel geweest zijn. En om 23 uur mijn bedje ingekropen.
Midden in de nacht wakker geworden van de regen. Bij het opstaan was het nog steeds van dat. Het plan was om die dag al te vertrekken. Alleen met regenweer reizen is niet zo plezant. Heel snel beslist om dan een dagje langer te blijven. Naar het dorpje gewandeld en toen ik een fotoshop passeerde kwam er de idee om mijn foto s eens te laten branden. Ik heb hun 3x heel duidelijk gevraagd om ze in de juiste volgorde te plaatsen en dit was natuurlijk vanzelfsprekend dat dit zou gebeuren. Had bij de vorige trips er telkens al slechte ervaringen mee. Ik dan ook weer het volle vertrouwen in deze mensen omdat het hun wel vrij duidelijk was wat ik wou. Tot ik deze cd s ging testen in de internetshop. Een heel deel weer dooreen. Als je alles niet zelf doet! Zo erg is dit nu ook weer niet want het regende nog steeds oude wijven. Een beetje bezig gehouden met surfen. Erna beginnen chatten met de familie en Looske en Melo. Erna wat inkopen gedaan en mijn eigen potje gekookt. Was weer niet heel lekker. Samen met de rare Zweed Champions League gekeken. Ole ole Van Buyten. De rest van de namiddag gepoold en gedronken. Om 2 uur goed geladen het bedje in.
Opgestaan en mijne bazaar beginnen pakken. Tot 14 uur me bezig gehouden en dan de bus richting Ciudad del Este(Paraguay) genomen. Dit lezen jullie morgen wat er daar allemaal gebeurde. Ik wordt hier binnen 5 minuten buitengejaagd. De kerel zal op stap willen gaan denk ik zo!
Tenacht heerlijk geslapen en wel al vroeg wakker. Helemaal klaar om er vandaag eens in te vliegen en blij dat ik nog eens iets kan doen. Altijd dat rondhangen in een stad en het hostel is ook niet altijd alles. Wat actie is dus welkom. s Morgens rustig ontbeten en nog wat naar de straffe verhalen van een zweed zitten luisteren. Ik dacht er het mijn van maar heb wijselijk mijne mond gehouden. Tegen half twaalf zijn we de auto gaan oppikken. We hebben nog een extra verzekering genomen van 40 Ps. In geval van een accident betalen we nu maar 600 Ps ipv 4000 Ps. Dit i9s toch een wereld van verschil. En daar de Aussies op een krap budget leven is dit beter voor Colon en mij om eventueel de kosten te delen. Dit was de afspraak die we gemaakt hebben. Colon is dus mijn co-piloot. Het eerste stuk van de rit is mijn grootste zorg. Zonder kleerscheuren uit de stad geraken. Als je weet dat die Argentijnen als zotten rijden. Helemaal geen respect voor fietsers en voetgangers hebben. In Beunos Aires vond ik het verkeer het gevaarlijkste wat er was. Soms snijden ze hun bochten zo kort af dat je zelfs op het voetpad niet veilig bent. En ipv te vetragen als je oversteekt beginnen ze te toeteren en met hun lichten te plimpen. En dan kan je maar beter maken dat je aan de kant gaat. In Bariloche hetzelfde toen ik op die mountainbike zat. Er zijn daar een paar auto s zo dicht tegen mij aan komen rijden dat ze mij bijna de berm in ramde. Nu was het dus mijn beurt om ze eens op stang te jagen. Me maar meteen aanpassen aan hun mentaliteit. En ik bleek er al meteen ne goeie in te zijn. Eens uit de stad was het meer relaxed rijden op de snelweg. Na een 10-tal kilometers gingen we rechtsaf en passeerde enkele kleine dorpjes. En toen kon het avontuur pas goed beginnen. Bij de eerste bochtjes in de bergen was het al prijs. Door de hevige regenval van de dag ervoor was de weg helemaal ondergestroomd. Gelukkig reed er toen net een autovoor mij. Eerst maar eens even kijken hoe die er door geraakt en eventueel hetzelfde spoor nemen. Het water stond hoger dan ik verwachtte. Ik reed er stilletjes door en dat had ik juist niet moeten doen. Ik geraakte er nipt door en was blij dat ik niet stilgevallen was. Gas geven is dus de boodschap. En dat had ik goed begrepen. Het eerste stuk in de bergen was nog over asfalt maar dat veranderde al snel in verharde zandpaden. Ondertussen had ik de besturing van het Opeltje al goed onder de knie. Hier is het echter Chevrolet. Het is ook een 1600 en dat is wel nodig in de bergen. Ik begon er ook meer en meer plezier in te krijgen en was de andere al dankbaar dat ze niet wilden rijden. Hoe hoger ik moest hoe vlotter het ging. Ikbegon de gas al goed in te duwen en stuurde de Corsa vlotjes en soepel door de bergen. Voor Colon ging dit allemaal een beetje te vlotjes want op een gegecen moment hield hij het dashboard met beide handen vast. Ik deed het niet slecht en waarom zou ik dus gas moeten minderen. Ondertussen waren we al tot een 3300 meter hoog gereden en zaten we tussen de wolken te rijden. Het landschap verschilde ook regelmatig van rotsachtig naar zeer groen naar heel kleurrijk. De eerste cactussen doken ook al op in het landschap. Na de stopplaats aan het kappelletje(op 3300 meter) was het tijd om een beetje af te dalen. Het landschap veranderde weer compleet en er werd ook niet veel gezegd in de auto. Iedereen zat met open ogen en mond te genieten van het landschap. Om de 10 km was er weer een nieuwe kleurenpracht te bewonderen. Ik had hier wel honderden foto s kunnen trekken maar eigenlijk zou iedereen dit zelf eens moeten kunnen zien. Dan pas besef je hoe mooi en speciaal het is. In Bariloche was ik al onder de indruk maar dat was toch niks vergeleken met dit. Om 4 uur waren we gestopt in Cachi. Een heel klein dorpje te midden van al deze pracht. De bedoeling was er een hapje te eten. We hadden weer geen rekening gehouden met het feit dat ze hunne siesta hielden. Dan maar een pintje gedronken en wat chips gegeten. Toen kreeg ik te horen dat ik als een gek reed, maar wel eentje die wist wat hij deed. En de Aussies vonden ook dat ik prima reed. Ik voelde mij dan soms ook als Collin McRay. Na de pauze er terug ingevlogen en toen wel regelmatig van Collin gehoord dat we geen haast hadden. Hij heeft ze soms toch liggen pitsen hoor. En ik natuurlijk er plezier in. Ik kan het wel verstaan dat hij niet op zijn gemak was. Het eerste uur na onze pauze was vrij vermoeiend omdat het nu heel kleine paadjes waren en ik me moest concentreren op de weg en weinig kon genieten van het landschap. Tegen de avond werd het landschap weer terug interressant. Nu kregen we om de 2 km telkens een nieuw landschap te zien. Van vuurrode bergen tot een soort maanlandschap. Ik weet niet of dit te maken heeft met de stand van de maan en zon maar iets zal het toch invloed hebben. We konden ook moeilijk voor elke verandering stoppen want dan schoten we niks op. Zou hier een boek over willen kopen maar dan ben ik dat weer de hele tijd aan het meesleuren en mijn rugzak is nu al zo zwaar. Het laatste uur voor het donker werd was dan ook genieten van de eerste tot de laatste minuut. Ik heb dan ook nog een uur in het donker rondgecrost op deze slecht berijdbare zandpaden zonder enige verlichting. Om 20 uur reden we Cafayate binnen. Het eerste hostel dat we vonden hebben we direct genomen. Wij waren de enige gasten en een overnachting kostte maar 15Ps. We zijn dan een restaurant gaan zoeken want buiten het onbijt had ik nog niks gegeten die dag. Na het avondeten nog een paar biertjes gedronken en wat zitten kaarten. Rond 12 er al ingekropen.
Weer heel slecht geslapen tenacht. Denk 1 of 2 uurtjes. En bij het rondwoelen in mijn bed begon Collin als een bezetene te snurken. Dit kon ik al helemaal missen. Om 7 uur een douche genomen en de rest uit bed getrommeld. Om 8 uur stipt zaten we weer in de auto richting de ruines van Quilmes. Dit vond ik een beetje tegenvallen. Had er meer van verwacht. Dit is ook de enige ruine in Argentinie die er is. Ik hoop dat ze in de andere landen mooier zijn. De ruines bestonden uit wat overgebleven muurtjes die ik zelf ook wel had kunnen stapelen. Al goed toen moesten we nog 200 km terug rijden naar Salta en dit voor 12 uur. Het autootje dus nog eens alles laten geven. Nu kon Collin zijn excuus niet bovenhalen dat we niet gehaast waren. De hele rit door de bergen heeft hij dan ook krampachtig het dashboard vastgehouden. We dachten dat we alles al gezien hadden maar dit was weer minder waar. Dezelde pracht speelde zich weer voor ons af maar dan weer in andere kleuren en formaties. Soms wisten we niet waar eerst kijken. Ondertussen begon ik het ook een beetje benauwd te krijgen. Het reservoirpeil was beduidend hard aan het zakken en hier tussen de bergen was het niet evident om meteen een tankstation tegen te komen. Ik had er ook geen benul van hoe lang die weg nog tussen de bergen zou blijven gaan. Een 60-tal km voor Salta hadden we prijs. Voor 90 Ps de tank volgegooid en het laatste stuk nog goed doorgereden naar Salte. Onderwegen een paar risicos genomen en daar was Collin weer niet zo gelukkig mee. Zal ook wel zijn leeftijd zijn zeker. Hij is 40 jaar en heeft een taverne ergens in Ierland. Om 5 voor een kwamen we binnen gereden. Ze zeiden niks van het feit dat we te laat waren en er was ook geen schrammetje op de autobijgekomen. Missie volbracht dus. Een goede wasbeurt kan hij wel gebruiken. Hij zag eruit. Heb mijne waarborg ook volledig teruggekregen. De papieren daarvan heb ik wel nog gehouden. Je weet nooit. Ben dan mijn busticket gaan kopen voor de dag erop. De bedoeling was dat ik die avond nog zou vertrekken maar de aussies vroegen mij om nog een nacht te blijven. Dat dus maar gedaan. Een beetje rust kan ik wel nog gebruiken alvorens naar Puerto Igazua te gaan. In het busstation vertelde ze me dat ik pas dinsdag een rechtstreekse rit naar daar heb. Dan maar een ticket gekocht voor Corrientes. Dat ligt ook op de weg. En het ligt eraan hoe ik me voel of ik er een nacht ga blijven of onmiddellijk doorreis naar de watervallen. Nog eens in dat goedkoop restaurantje gaan eten waar ik dinsdag ook geweest was. Voor anderhalve euro een lekker stuk vlees met groenten en een drankje gehad. Als dat niet goedkoop is. En Bolivia zou nog goedkoper zijn. Alleen het eten is niet zo goed zeggen ze. Maakt niet uit want ik moet dringend gaan besparen. Na het eten naar het postkantoor geweest om nog wat postzegels te kopen. Om 4 uur ging dit pas open en me buiten dan maar neergezet voor een 20 minuutjes. Eens binnen werd ons na 5 minuten doodleuk gezegd dat we allemaal weer konden gaan. Ze waren een nieuw systeem of zoiets op poten aan het zetten en daardoor konden ze de klanten niet helpen. Jihaa voor niks zitten wachten. Dan maar internetten. Ik had nog vele foto s en filmpjes te plaatsen. En ook hier liep het weer van gene meter. Op 3 uur tijd welgeteld een fotoreeks en 4 filmpjes op youtube kunnen zetten. Ben dan maar opgestapt om me niet verder op te jagen. In het hostel was de bende weer aan het kaarten. Tegen de avond is er een Argentijn inkopen gaan doen en heeft de asado aangestoken. Ondertussen waren wij al stevig aan de drank. Wie verloor moest drinken. Later die avond nog met de argentijnen op cafe gegaan. Tot 6 uur heeft dit geduurd.
Om 10 uur al wakker en opgestaan. Denk dat ik de eerste uren nog op de alcohol aan het gaan was want eens rond de middag kreeg ik mijne klop. Heb dan wat doelloos rondgelopen in Salta met mijne i-pod op mijne kop. Lekker stevige metal op en mij terug nuchter wandelen. Onderwegen gestopt voor een Lasagna en beginnen lezen in mijn boek wat ik in de week gekocht had. Rond 5 uur terug in het hostelgekomen, mijn boeltje genomen en naar de bushalte gewandeld. In de bus ben ik het hoofdstuk over Paraguay beginnen lezen omdat ik dit land helemaalwil doorkruisen tot in Bolivia. Er staat niet zoveel in over Paraguay. Het plan zal als volgt zijn. 1 of 2 nachten in Puerto Igazua. Dan de watervallen aan de Braziliaanse kant bekijken. Vervolgens de grens over naar het eerste Paraguyaanse stadje en zo naar de hoofdstad. Daar eventueel een nachtje of 2 en dan de verschrikkelijke busrit van meer dan 30 uur naar Bolivia. Als Paraguay een beetje meevalt kan het ook zijn dat ik er een weekje blijf. De rest van de busrit geslapen. Dit viel ook weer tegen. Ik had een plaatsje boven voor het raam gereserveerd. Een goede plaats omdat je dan ziet wat er allemaal gebeurt. Die dag was hetook niks te warm en ik had mijn jacket aan. In de bus was het nog kouder omdat de airco hier constant aanstond. En ik kon hem niet dichtdraaien of iets dergelijks. Ik heb toch wat kunnen slapen. Midden in de nacht ben ik verhuist. De bus zat halfvol en er was midden in de bus ook nog plaats. daar dan maar gaan zitten. Hier voelde ik de airco ook en ik snapte echt niet waarom die de hele tijd opstond. Warm was het alleszins niet.
Om 8 uurgearriveerd in Corrientes en het besluit genomen om diezelfde avond nog de bus naar Puerto Igazua te nemen. Mijn brugzak ergens veilig laten opbergen en naar de winkeltjes tegenover het station gewandels. 5 croissants gekocht en die op straat opgegeten. Bij wonder deze internetshop gevonden en alles op mijn gemak bijgewerkt. En deze werkt teminste alhoewel ik dat niet verwacht had. Ga hier nog even zitten en dan terug in het station rondhangen. Om 23 uur vetrekt de bus en ik kom aan om 7u30. Morgen ga ik helemaal een wrak zijn.
Ik was benieuwd of er al reactie was gekomen op mijn papiertjes die ik had op gehangen. Ik had ondertussen weer een paar uurtjes doorgebracht in de internetshop. Ivana vertelde mij dat er nog niemand gereageerd had. Het was ook zij die mij deze morgen verwittigde dat de trip duurder zou zijn. Ik heb die dan ook maar afgezegd want die was eigenlijk ook veel te duur. Ik heb me dan terug bij het Australisch koppel gezet die aan het kaarten waren met 2 andere meisjes. Zij waren ook op hun gemak een biertje aan het drinken en ik kreeg al meteen een glas aangeboden. Ook aan hun had ik eerder op de dag al gevraagd of ze niet mee wilden met de auto maar ik kreeg niet veel reactie. Ik moest ook nog altijd vlees gaan kopen en gelukkig moest Ivana nog gaan winkelen. Ik ben dan met haar meegegaan naar de slager. Heb me er een chorizoworst, 1/4 kip en 200gr biefstuk besteld. Dit alles voor maar 7,5 Ps. Nog geen 2 euro. Terwijl we aan het winkelen waren ontdekte ik dat er mensen met frietpuntzakjes rondliepen. Zoals thuis dus. De rest was nog altijd aan het kaarten en ik heb dan maar terug meegedaan. Iets later kwam ookde Ier binnen. Hij had vandaag een trip gedaan en wist dus niks van de asado. Ook de Israelische kwam even later binnen. En dit is wel een plezante meid. Ze doet me denken aan Jane uit de serie Coupling(met de zwarte haren). Zij heeft juist dezelfde maniertjes en later op de avond heb ik dat haar ook gezegd. Heb het zelfs op internet opgezocht die avond om het haar te laten zien. Zij noemt mij nu Jerry. Ik zou niet weten wie ze daar mee bedoeld. Om 22 uur was het dan tijd om de asado aan te steken. Niks te vroeg vond ik zo want ik verrekte van de honger. Ikheb de Ier dan een stuk van mijn chorizo gegeven. Hij was onmiddellijk geinterresseerd om mee te gaan met de auto. En later op de avond na nog meer bier en wijn waren de Aussies ook overtuigd om mee te gaan. Mijn plan was om s morgens de auto te huren en s avonds binnen te leveren. Zij hadden een heel ander plan wat eigenlijk nog beter was. Hun plan was om die om 12 uur te halen en s anderendaags om 12 uur terug in te leveren en een nachtje in Cafayate te blijven. Dit is ook beter omdat je de auto toch voor 24 uur hebt. De asado was vrij goed. De kerel die het vlees gebakken had had er verstand van. Vooral de biefstuk was goed gegrild en dat heb ik graag. Rond 1 uur als laatste mijn bed ingekropen.
s Morgens al heel vroeg wakker geworden van de regen en daarna begon ik last te krijgen van krampen. Ze waren zo fel da tik ben moeten opstaan. En ja hoor op de wc was het bijna water wat er uit kwam. Terug mijn bed ingekropen maar als ik lag werden de krampen erger. Zo toch maar wat liggen ronddraaien en proberen te slapen. Een uurtje later weer de wc opgegaan en maar op gebleven. Ik wilde wat koffie drinken en dat beviel me ook al niet echt. Terug die wc op. Ondertussen aan het nadenken geweest van wat dit zou kunnen zijn en ik verdenk de kip ervan. Dan maar 2 immodiums genomen en een dafalgan. Ik had het ook afwisselend koud en warm. De hele morgen als een suf konijn in de zetel blijven zitten en maar hopen dat het over zou gaan. Rond de middag ging het al wat beter en dan ben ik samen met Conal(Ier) gaan rondkijken voor kaartjes, postzegels en een bankautomaat. Ik heb dan voorzichtig een sandwich met ham gegeten en de hele dag door gewoon plat water gedronken. In de late namiddag kreeg ik echter heel veel honger en toen moest ik terug denken aan die frieten. Voor 1,5 Ps kreeg ik een portie met mayonaise en even voelde ik me terug in Belgie. De portie was wel niet zo groot. Ineens begon het te regenen en onweren en ik was genoodzaakt om te schuilen. En laat dat nu net in de buurt zijn van nog zo n fritkraam. Ik kon er toch niet door zo hevig was de regen, dus nog maar een fritje besteld. Het meisje uitgelegd dat dit in Belgie het nationaal gerecht is en ik mocht een foto nemen van het hele gebeuren. Ze wou er ook meteen eentje van mij trekken met de frit in mijn handen. Het bleef oude wijven regenen en dan is het best om ergens binnen te zitten. Ik kwam op het prachtidee om maar eens naar de kapper te gaan. Met handen en gebaren heb ik de man uitgelegd wat er moest gebeuren en veel heb ik niet moeten zeggen want hij had meteen door wat er moest gebeuren. Na een kwartiertje wachten was het dan mijn beurt. Ik zat nog niet goed of de kapper begon me al meteen uit te vragen en een hele uitleg te doen over Zuid-Amerika. Hij kon het goed uitleggen die kerel. Maar dat is een eigenschap die elke kapper wel heeft. Hij deed het al 45 jaar en zijn vrouw 40 jaar. Hij liet me ook heel fier een beker zien van een of ander kampioenschap in Cannes in 1984. Toen ik hem vertelde dat mijne pa ook kapper was kreeg ik een kleine attentie in mijn handen geduwd. Een veil verpakt met reclame van zijn zaak. Hij heeft mijn haren heel goed geknipt en was een pietje precies. Bij het buitengaan deed hij nog de groeten aan mijn vader. Bij deze is dat dus gebeurt. Conol en ik zijn er dan op uitgegaan om een auto te huren. Bij 2 maatschappijen was er niks meer te krijgen en ik vreesde alweer het ergste. Deze trip wou ik echt doen. Nog eens vlug bij Avis gecheckt maar daar hadden ze ook niks. Pas vanaf de derde of zoiets. Ze zeiden dat we moesten wachten en Conol met zijn droge Ierse humor antwoordde dan wacht ik hier wel. De kerel keek raar op en ineens was er toch een auto beschikbaar. Een Opel Corsa voor 160 Ps per dag. Onmiddellijk genomen en al mijn gegevens doorgegeven. Maar goed dat ik mijn rijbewijs meegenomen heb. De anderen zijn namelijk niet van plan om te rijden. Ze rijden allemaal links in hun land. Die avond met zijn allen nog even gekaart en rond 23 uur al mijn bed ingekropen. Nog eens mijn oorstopjes ingestoken zodat ik zeker goed slaap.
