In Santa Marta namen we al vlug het besluit om naar Taganga te verhuizen. een rustig vissersdorpje met een rustig strandje in een baai. Ons oog viel meteen op "Casa Blanca". Een hotel vlak aan het strand met balkons en hangmatten voor elke kamer. Even later begon het hard te regenen en we liepen maar wat graag rond in deze plensbuien omdat het een beetje voor afkoeling zorgde. Die avond bouwden we een feestje met ons vieren op het terras met rum en muziek. Rohan (australier) zorgde regelmatig voor wat muziek op zijn gitaar en Charlie(Ier) zong de mufdivingsong voor ons. Later volgen hier de foto s en filmpjes nog van als ik een snellere internetverbinding vind.
De dag erop gebeurde niet veel speciaals. Een beetje rondhangen aan het strand, mails checken en het organiseren van de tocht naar de Ciudad perdida. s Avonds kregen we nog het aangenaam gezelschap van Caroline, een 22 jarig engels meisje. Zij vervoegde ons gezelschap om naar de Ciudad perdida te gaan. Eerst moesten we het nodige geld gaan afhalen in Santa marta en later betaalden we de 440.000 pesos. Die avond was iedereen snel naar bed omdat we nog vermoeid waren van de avond ervoor en al weer vroeg eruit moesten om de tocht te doen.
Na een ontbijtje en het inslaan van de rum was iedereen gereed voor de tocht. In Santa Marta was er nog een andere jeep met 4 mensen die ons naar het startpunt bracht. Daar leerden we de 2 Marks kennen. Beiden van Manchester. Ook was er nog Nathalie(belgische) en Aran(Israelier). De eerste klim was al meteen een serieuze en het kaf werd meteen van het koren gescheiden. Met de tropische hitte werd het een zware beklimming. Eenmaal boven werden we beloond met verse ananas. Dit bracht ons er een beetje bovenop. 2 uurtjes later berijkten we de eerste kampplaats. Sommige waren daar heel gelukkig om omdat ze al een beetje op het einde van hun krachten zaten. Na het avondeten en een paar glaasjes rum lag iedereen al om 20 uur te doezelen in de hangmatten. Uitgeput en voldaan.
s Morgensvroeg al meteen gewekt door een haan. Erna geen oog dichtgedaan en maar vroeg opgestaan. Na een stevig ontbijt van eieren en empenadas was het tijd om de tocht verder te zetten. Die morgen had ik het heel zwaar met omhoog te gaan. De hitte was drukkend en het weinige slapen speelden me duidelijk nadelen. Eens de grootste bekliming gedaan was en we even aan een riviertje konden bekomen ging het me weer en was ik al snel in de kopgroep te bevinden. We passeerden enkele typische dorpjes van indigenen. Dit waren een paar hutjes opgetrokken uit hout en bananenblaren als dak. Een half uurtje voor we de volgende kampplaats aandeden trokken de hemelsluizen zich open en we werden zeiknat tot op onze onderbroeken. De kleren werden te drogen gehangen eenmaal we onze intrek namen in het nieuwe kamp. Mark en Mark begonnen te schaken en dat trok mijn aandacht wel. Even later zat ik tegenover een van hen en 2 uur later was het partijtje afgelopen. Ik moest het onderste uit de kan halen om hem te verslaan. Eindelijk in 6 maanden vond ik iemand om mee te schaken en er bleken er meer te zijn die het spelletje kenden. Als winnaar bleef ik een tijdje aan het bord zitten tot s avonds Rohan me versloeg. Toen was het ook tijd om te gaan pitten.
Die nacht geslapen als een hoentje en deze keer waren er geen hanen in de buurt. De eerste rivier die we over moesten was al meteen een moeilijke omdat de stroming zeer sterk was door de overvloedige regen van de dag ervoor. Onze gidsen spanden een koord over de rivier zodat we enige houwvast hadden. Nat tot aan ons middel berijkten we de overkant. Diezelfde dag passeerden we dezelfde rivier nog een 7 of 8 maal. Als afsluiter kregen we die dag nog een wandeling omhoog van een 1500 trappen. Deze trappen werden aangelegd door de Tayronas, de stam die de stad gesticht heeft. En het waren gevaarlijke en kleine treden. Ze waren helemaal begroeid met mos en toen we helemaal boven waren begon het weer te stortregenen. Dit gaf wel een prachtig zicht toen we boven aan de hoofdplaats waren en een weids zicht hadden op de omliggende jungle. Lang bleven we niet genieten van dit spektakel omdat we al de hele dag doornat waren van de rivieren te doorkruisen. Eens we de droge kleren aanhadden werden we al snel omsingeld door een horde muggen. Iedereen bedekte zoveel mogelijk vlees en de insektenspray werd bovengehaald. Toch bleven deze ambetanterikken aanvallen. De rest van de avond werd gevuld met eten en een beetje kaarten. Deze keer sliepen we op matrassen en toen ik in mijn bed kroop zag ik dat er een hele opening was in mijn muskietennet. Te moe om het te veranderen kroop ik er maar in en hoopte op het beste voor die nacht.
Die morgen leek het wel een reunie te zijn onder mijn net. Raar maar waar hadden ze mij niet echt aangevallen. Toch had ik niet goed geslapen. Die dag bezochten we de stad en we konden zwemmen in een rivier. Dit zorgde voor de nodige afkoeling. Na het middageten gingen de meesten een dutje doen en ik pijnigde mijn hersenen op een partijtje schaak tegen Rohan en Mark. Tegen deze laatste kwam er een zeer irritante kerel van een andere groep naast ons zitten die het allemaal veel beter wist. Na het partijtje had ik genoeg van hem en gelukkig kwam Sammy naar onder en gingen we voor een wandelingetje door de stad. Deze keer was het veel relaxter en hoorde je meer dierengeluiden. Met de hele bende in de morgen was er meer lawaai en had je niet zo veel oog voor al het schoons in de jungle. De hemel kleurde weer donker en het was tijd om terug te keren naar de kampplaats. Ik ging onmiddellijk naar bed en kwam er zelfs niet meer uit voor het avondeten. Het was tijd voor mij om wat slaap op te halen.
De 5de dag beloofden ze ons zou de zwaarste zijn omdat we toen dag 2 en 3 diezelfde dag zouden wandelen. En het werd ook zwaar omdat alle wegen modderig waren en daardoor zeer slipperig. Er begonnen zich blaren te vormen op mijn voeten omdat ik zonder sokken in mijn doornatte schoenen aan het rondlopen was. Kwestie van s avonds droge sokken aan te trekken als bescherming tegen de muggen. Het meest opwindenste wat er die dag gebeurde was de crash van Rohans gitaar. Hij en Charlie en een gids vormden de kopgroep en waren er een race van aan het maken. Natuurlijk gleed hij uit op een van deze modderige paadjes en viel bovenop zijn gitaar. Al die tijd had hij de moeite gedaan om die gitaar mee te slepen en dan gebeurde dit. Ook zorgde hij en Charlie er altijd voor dat onze jungledog veilig over de rivier geraakten. Deze begon samen met ons mee te wandelen vanaf de eerste dag. Hij zag er eigenlijk niet uit met zijn blauw en bruin oog, een beetje ondervoed en hinkend op 3 poten. We ontfermde ons over hem en gaven hem regelmatig eten en wat liefde. Hij bleef ook altijd in onze buurt en al snel waren we gehecht aan hem. De gidsen vertelden ons dat hij dit constant doet. Hij gaat constant met groepen mee.
Die morgen voor het ontbijt hadden we de kans om een druglabo te bezoeken. Dit zijn kleine tentjes van 2 op 3 waar ze de cocabladeren bewerken tot cokepasta. Onze gids deed ons voor hoe door toevoeging van chemicalien dit bekomen werd. Hij legde ook uit dat er honderden van deze labootjes zijn en ze daardoor een beetje bij kunnen verdienen. Het was heel interessant om dit eens te zien en het is de dagdagelijkse realiteit in dit toch soms zotte land waar alles kan. We hebben er dikwijls mee gelachen. Als je dit thuis vertelt dat je effe na een jungletocht een druglabo gaat bezoeken dan verklaren ze je voor zot. Na het ontbijt was het tijd om het laatste stuk aan te vatten. De laatste afdaling duurde eindeloos lang en ik was blij toen ik de rivier zag en me kon verfrissen. Ik was zeiknat van het zweten. Een half uurtje later waren we terug bij het begin. Zelfs een lauw biertje smaakte toen geweldig. Ook blij dat ik de schoenen kon uitgooien want mijn voeten hadden fameus afgezien van deze laatste dag. Vol blaren en muggenbeten keerde we terug naar Taganga. De hele groep nam zijn intrek in "Casa Blanca" en die avond werd er zwaar gefeest door ons en nog andere gasten op het balkon van onze kamer omdat het Carolines vejaardag was.
De dag erna was het chillen en wat rondhangen op het strand. Tegen de avond was iedereen weer een beetje opgeknapt en gingen we wat drinken in een cafeetje in Taganga. Het was weer laat dat we in ons bed lagen.
Caroline maakte me al vroeg wakker want zij vertrok naar Cartagena waar zij een vlucht verspreid over enkele continenten en dagen terug naar Engeland nam. Aan het ontbijt waren een heleboel zware kopjes te zien. Iedereen vermoeid en een beetje een kater van het vele feesten. Toen Caroline vertrok was het onze beurt om alles te pakken. Wij gingen namelijk naar het nationale park in Tayrona. Na geld af te halen en rum in te slaan kwamen we om kwart na 5 aan in het park en konden er niet meer binnen. Een colombiaan bracht ons een paar km verder naar een familie met een privestrand waar we konden kamperen. We dronken die avond een fles rum en Sam en ik kropen samen in een tent. Het was echter zo mottig in die tent dat ik de hele nacht geen oog heb dichtgedaan.
s Morgens aan het ontbijt werden we ons gewaar dat we in een Jehovagezin terecht waren gekomen. De grootvader zat eindeloos gebeden te prevelen en zingen en was volgens mij volledig seniel. Een andere kerel riep Sammy en mij toen we naar buiten gevlucht waren en bleef eindeloos door vertellen over god en vanalles meer. Nadat Rohan en ik een paar kokosnoten hadden gekapt was het tijd om er te vertrekken alvorens ze ons helemaal wilden bekeren. Aan de ingang van het nationaal park werden we helemaal gecontroleerd en onze 2de fles rum werd af gepakt. Het werd nog een lange wandeling tot aan het laatste strand waar we wilden verblijven toen de taxichauffeur ons eenmaal gedropt had. We betaalden 23.000pesos om het park te betreden en nog eens 12.000p voor een hangmat. We voelden ons onmiddellijk een beetje bestolen en ook het eten was pokkeduur. Die nacht lagen we er al allemaal om 20 uur in omdat er niet veel te beleven was en iedereen een beetje het gevoel had dat we afgezet werden.
De dag erop zagen we de schoonheid van het strand en de omgeving omdat de zon heerlijk scheen. Het was prachtig om de hangmat uit te komen en onmiddellijk een duik in de zee te nemen. Na de zwempartij eindigde ik mijn boek en kon ik het daar omwisselen voor een ander. In de namiddag deden we de wandeling naar Peublito, een stadje een beetje te vergelijken met de Ciudad perdida maar veel kleiner. Het was een mooie wandeling over een geplaveid pad met stenen en rotsen. s Avonds na het eten was er een verjaardagsfeestje van enkele lokalen die er werkten. We kregen wat hapjes en rum. Terwijl het feest nog in alle hevigheid bezig was kropen we in de hangmat en ik zette mijn i-pod op om het lawaai niet te veel te horen.
Die morgen slopen we stilletjes weg van de kampeerplaats zodat we onze laatste nacht niet moesten betalen. Niet echt mooi van ons maar dan moesten ze ons zo maar niet afzetten. Na 4 uur gewandeld te hebben kwamen we terug aan de ingang en vroegen onze rum terug. De politie wist natuurlijk weer van niks en we konden fluiten naar onze grote fles rum van 50.000p. De rotzakken zullen wel goed zat geweest zijn. Die nacht dat we niet betaalde compenseerde het een beetje. Terug in Taganga besloten Rohan en Sammy nog een nachtje langer te blijven. Ik had het er al helemaal gezien en nam die namiddag nog de bus naar Cartagena. Het was tijd om te moven voor mij.
40 minuutjes nadat ik andres belde stond hij langs mij en dat gaf wel een raar gevoel. Terugdenkend aan hoe we elkaar hadden leren kennen in Pushkar(India) op die heuvel. En nu stond ik hier langs hem in Bogota. Na een uurtje rijden berijkten we zijn huis waar hij met zijn ouders leeft. Onmiddellijk leerde ik zijn zuster en haar zoontje kennen. Ik kreeg Andres kamer om in te slapen. Na een goede douche voelde ik me al wat frisser. Hij bracht me meteen naar de nieuwe zaak die zijn ouders geopend hadden een week ervoor. Het is een koffiehuisje waar ze hun eigen brood verkopen. Het was smaakvol ingericht door de zus van Andres die binnenhuisarchitecte is. s Avonds ontmoette ik Natty de vriendin van Andres en haar zus en een paar vrienden. Na een coctailke was ik zo moe dat ik erna onmiddellijk mijn bed ingekropen ben.
Na een heerlijke nachtrust s morgens een ontbijt gehad en Andres legde me uit hoe het transmillenio systeem werkte. Dit is een bus met een speciale rijstrook die van noord tot zuid en terug rijdt. Zo ging ik rond de middag op weg naar de ambasade voor een nieuw 5-jarig paspoort omdat ik nu met mijn 6 maanden paspoort niet uit zuid-amerika zou geraken. Eerst moest ik weer pasfoto s laten trekken en daarvoor mijn haren nog eens fatsoeneren. Op de ambasade was weer niemand te berijken en ik kreeg een afspraak de dag erna om 9 uur s morgens. In de namiddag wat rondgewandeld in Bogota en het is een redelijk moderne stad die heel proper is. Je treft er ook heel veel politie aan en het is te merken dat ze het imago van hun land aan het opkrikken zijn. Wat ook meteen opviel waren de mooie meisjes en vrouwen die er rondliepen. Op een gegeven moment kwam ik in de wijk "La Candelaria" terecht. Er zijn vele kleurrijke typische oude huisjes die de buurt een levendige en aangename indruk geeft. Jawel Bogota heeft heel wat moois te bieden. s Avonds kwam ik in een studentencaffeetje terecht en na ettelijke pintjes raakte ik aan de praat met enkele studenten. Eentje van hen was redelijk bezopen en toen was het tijd om naar huis te gaan.
Om 8 uur zat ik al op de bus op weg naar de ambasade. Ik werd er ontvangen en moest onmiddellijk de kosten betalen. Omdat ik mijn visakaart en niet genoeg geld op zak had kon ik weer terugkeren naar Andres thuis. Naar de bank gegaan waar ik de betaling moest uitvoeren en met dit bewijsje teruggekeerd naar de ambasade. Deze keer werd ik goed en snel geholpen en in het nederlands zoals het hoort. Hier kan de consul in Quito nog iets van leren. In de avond ging ik uit met Andres en zijn vriend Mando. We kwamen terecht in een Bluescafe dat bomvol zat. Ik vond het toch een beetje raar omdat het een gewone woensdagavond was. Er was echter een live optreden van een groep en dat klonk heel goed. Ik ben niet zo n een bluesliefhebber maar dit kon me wel bekoren. En toen was het tijd om Sammy te ontmoeten. Eerst vertelden ze ons dat hij niet in het hostel was en we lieten Andres gsm-nr achter. Terwijl we naar een danscafe wandelde waar we dachten dat hij zat kregen we een telefoontje. Hij zat nog steeds in het hostel. Het was een blij weerziens en we praatten wat bij. In de danscafe was dit wat moeilijker en we probeerden in ons beste spaans tot Andres en Mando te praten. Om 3 uur ging de boel dicht en Mando en Andres gingen naar huis. Wij werden echter nog uitgenodigd op een afterparty bij een colombiaans meisje haar thuis. Dit duurde tot de vroege uurtjes.
Eenmaal ontwaakt in het appartement van het meisje was het tijd voor ons om terug te gaan. De hele namiddag zat ik bij Sammy in het "Platypus hostel" en tegen de avond keerde ik terug naar Andres waar ik al vroeg mijn bed in kroop.
Die morgen naar "foto Japon" gegaan en me een nieuwe digitale camera gekocht. Een 7.1 megapixel van Canon, superklein en handig en met een zeer zuiver beeld. In de namiddag een beetje geexperimenteerd met mijn nieuwe speelgoedje en het was onmiddellijk goed bevonden. Sammy terug gaan opzoeken en samen het goudmuseum bezocht. Hier had ik veel meer van verwacht en het viel dus een beetje tegen. Die avond ging Sammy met mij mee eten in het restaurant "Mr rib". Andres zat er samen met zijn zus en een kennis. Zij gaven ons goede tips wat we allemaal konden bezoeken in Colombia. Naderhand ging Sammy naar huis want hij was heel moe en ik ging samen met Andres en Mando nog een biertje drinken in een cafeetje waar ze hun eigen bier brouwen. Alweer laat in mijn bed en stikkapot.
Die morgen alweer vroeg uit de veren want we gingen de kathedraal in de zoutmijnen een uurtje buiten Bogota bezoeken. In het begin was het niet zo geweldig en ik vond er gene zak aan. Ook omdat ik zeer vermoeid was. De afgelopen nacht had ik niet zo goed geslapen. Hoe verder de tour vorderde hoe spectaculairder het werd. De grote zaal was een 30 meter hoog en het kruis alleen al was ook iets van een 20 meter hoog. Heel mooi omdat alles ook speciaal verlicht was. Spijtig genoeg had ik toen nog niet de nachtmodus op mijn camera ontdekt. De foto s in de kathedraal zijn dus niet echt goed. Al bij al was het heel knap om te zien en zeker aan te raden om eens te bezoeken. Andres liet me in het dorpje nog een typisch colombiaans gerecht proeven maar was niet heel tevreden hoe het klaargemaakt was. s Avonds ging ik met hem mee naar een afscheidsfeestje van een vriend van hem die terug naar Australie vertrok om daar met zijn bandje te touren. Ik had een goede babbel en lach met Natty die avond. Zij is echt een toffe madam. Andres heeft het goed getroffen met haar.
Alles gepakt alweer die morgen omdat ik samen met Sammy en 2 andere gasten naar Santa Marta ging reizen. Andres schreef me nog snel nuttige informatie neer in mijn Lonely Planet. En toen was het tijd om afscheid te nemen. Achteraf gezien was het heel fijn om daar te verblijven maar ik zal het toch niet snel meer doen om bij iemand zijn thuis te verblijven waar bijna de hele familie woont. Ik was toch niet echt op mijn gemak en na 2 dagen was ik al aan het denken om naar een hostel te verhuizen. Als je bijna 6 maanden alleen reist ben je nogal op je vrijheid gesteld. Toen ik in het "Platypus hostel" arriveerde was het wachten tot iedereen gemobiliseerd was. In de namiddag namen we dan eindelijk een taxi naar het busstation. Een paar uur later zaten we op de bus naar Santa marta. Dat zou ons 20 uur kosten. In de bus begon ik "the motorcycle diaries" te lezen dat ik diezelfde middag nog omgeruild had met iemand in het hostel. Al snel werd ik overmand door de slaap. En dat was meer dan welkom.
Vrijdagmorgen ons boeltje gepakt. Vlug nog iets gaan eten en afscheid genomen van de kerels die in het hostel werkten. In de namiddag zaten we (ik en een australier) op de bus richting Otavalo. We vonden het beter om samen de grens over te steken naar Colombia. En alvorens dat te doen wilden we nog een stopje maken in Otavalo omdat dit befaamd is voor zijn zaterdagmarkt. Eens in Otavalo zagen we al vele kraampjes met de typische ecuadoriaanse toeristische spulletjes. We wilden eerst een hostel nemen uit de LP dat gerund werd door een belg. De prijs liet ons daar al snel van terugkomen en we chekte in in een klein rustig hotelletje voor 5$ per persoon per nacht. Tot onze verbazing hadden we ook een tv op de kamer. Die kwam heel goed van pas want in Otavalo zelf was niet zo veel te doen. Na het avondeten het bed opgezocht en even tv gekeken en al vroeg gaan slapen.
De dag van de markt al vroeg op pad en me een geldbeugel gekocht omdat de vorige versleten was en mijn kleingeld er bijna uitviel. En de laatste tijd had ik al genoeg geld verloren. Na een goed uur waren we da markt al een beetje bue. Het was altijd van hetzelfde. De hele dag een beetje doelloos rondgelopen en de tijd proberen op te vullen tot s avonds. Het internet doodde de tijd een beetje als ook de tv op de kamer. En dan kwam het moment waarom ik eigenlijk naar Otavalo gekomen was. Het hanen vechten. Om 21 uur zaten we als eerste in het gebouw samen met 2 amerikaanse meisjes die we s middags ontmoet hadden. Het duurde een tijdje vooraleer het eerste gevecht begon. Het was het wachten meer dan waard want het was redelijk spectaculair hoe die hanen op elkaar in stormen. Er zullen er nu waarschijnlijk velen zijn die dit maar niks vinden omdat het natuurlijk niet echt dierenvriendelijk is. Ik kon er best mee leven omdat het hier dieren tegen elkaar is en niet mens-dier zoals bv. een stierengevecht waar de stier dikwijls niet veel kans maakt en altijd eraan gaat voor de moeite. Rond de ring werd er lustig gedronken en gegokt en dit wekte de gemoederen een beetje op. Al snel onstond er een vechtpartij tussen enkele ecuadorianen. Dit was wel amusant om te zien. Achteraf begreep ik dat het zo ver kon komen omdat er soms wel tot 250-300$ gegokt word. Na enkele hanengevechten werd het tijd voor de tombala. En mijn nummertje werd getrokken. Dit leverde mij een fles whiskey op. Die moest natuurlijk soldaat gemaakt worden en dat was een beetje buiten onze planning gerekend. We wilden juist vertrekken omdat we de dag erop vroeg op moesten. Gelukkig waren er nog een paar andere toeristen die ons wilden helpen.
Na 2 uurtjes slaap waren we al om 5u30 op pad om een bus te nemen. De eerste busrit duurde een 3 uurtjes en die gebruikte ik nuttig door een beetje bij te slapen. De volgende bus bracht ons tot Tulcan en daar namen we 2 korte busritten tot juist aan de grens. Aan de immigratiedienst deden ze natuurlijk moeilijk omdat ik geen stempel had in mijn paspoort. Voor 5$ werd dit in orde gemaakt en kon ik op weg naar Colombia. Eens onze stempel voor Colombia namen we een taxi naar Ipiales. Een deel van mijn dollars gewisseld in Colombiaanse pessos en een busrit geregeld naar Popayan. Eens in de bus vertelden ze me dat ik beter kon doorreizen naar Cali. Daar had ik meer verbindingen naar Bogota. Gelukkig reed deze bus door naar Cali. Tijdens deze rit werden we 5 maal gecontroleerd door de politie. Een maal moesten alle mannen zelfs met de armen gespreid tegen de bus gaan staan en werden we gefouilleerd. In Popayan afscheid genomen van de australier en doorgereist naar Cali. Daar kwam ik om middernacht aan en 2 uur later zat ik in de bus naar Bogota. In de namiddag kwam ik aan. Moe maar blij dat ik Andres zou zien. Na 34 uur reizen had ik wel nood om hem te zien.
