Zondags om 8 uur was ik al uit de veren. Na een frosties ontbijt pakte ik mijn spullen en nam de bus naar Chetumal. Op de bus slaapte ik bijna de hele tijd. Werd gewekt door een meisje dat mij vroeg of ik naar Belize ging. Eens in Chetumal begon ik terug met haar te praten en uiteindelijk ging ze met me mee omdat het veel te laat zou worden wanneer ze in Belize arriveerde. We deelden een kamer in een goedkoop hotelletje omdat het hostel vol zat. Bezochten het museo de cultural maya. Katharina (duitse) was studente en liet haar studentenkaart zien. Daardoor betaalden we 10 ipv 50 pessos. Het museum is onderverdeeld in 3 verdiepingen gespiegeld aan de Maya cosmologie. Het gelijkvloers stelt onze wereld voor. De eerste verdieping de hemel en de kelder de onderwereld. Het museum bevat ook veel schaalmodellen van verschillende ruines. Verder is er veel informatie over hun numerieke-en kalender systeem. Alvorens we het museum binnen gingen bezochten we de gratis tentoonstellingen van 5 artiesten in 5 verschillende zalen behorend tot het museum. Op de terugweg werden we aangesproken door een libanees die iets te eten zocht. Hij wandelde met ons mee en bood Katharina een gratis vlucht aan. Na het eten gingen we nog iets drinken en speelden pool. s Avonds in het hotel regelden ze de laatste details en ineens vroeg hij 200 pessos omdat hij geen geld op zak had. Ik vertrouwde het zaakje niet en ging naar de kamer. Even later kwam Katherina naar boven en zij vertrouwde het ook voor geen haar en was kwaad dat ze hem 40 pessos had gegeven.
De dag erop checkten we op het internet de vluchtgegevens en wat we dachten was waar. Geen vlucht te vinden met die gegevens. Ik ging met haar mee naar het bustation, nam afscheid en besloot om in Chetumal te blijven. Zocht opnieuw een slaapplaats en at iets. zocht internet maar alles was gesloten. Hield een siesta van een 4-tal uurtjes. De internetshops waren nog altijd gesloten en dus besloot ik nog een dagje langer te blijven.
Gelukkig was die dinsdag de internetshop wel open. Kon ik mijn blog eens bijwerken en mijn fotos plaatsen. Vanaf nu staan de fotos van mijn 2de jaar reizen aan de RECHTERKANT van mijn blog. Schreef mijn spaanse lessen over en was die dag dus zeer produktief.
Na 2 uurtjes slaap werd ik wakker gemaakt door mijn ouders die me naar de luchthaven in Zaventem brachten. De vlucht werd vertraagd en ik schat dat het rond 11 uur was dat we uiteindelijk vertrokken. Na een lange en vermoeiende vlucht werd er een hoop volk gedropt en opgepikt in Varadero in Cuba. Toen was het nog een uurtje vliegen tot Cancun. Ondertussen was ik al aan de praat geraakt met de belg naast mij. Samen namen we de bus naar het centrum en op die bus leerden we een hollander en poolse kennen. Samen namen we een kamer in een hostelletje dat iemand ons aanwees. We aten iets en douchten. Erna was iedereen murf en we vielen al snel in slaap.
De dag erop kocht ik een paar noodzakelijke dingen en nam afscheid van de rest. Ze gingen ieder hun eigen weg. Ik besloot om een bus naar Playa del Carmen te nemen. Na een uurtje kwam ik daar aan. Het viel me meteen op hoe toeristisch het was en de massa volk. Achteraf vertelde iemand me dat het semana santa was voor de mexicanen. Ik checkte in in het "Playa hostel". Besloot een wandeling te maken over het strand en in de straatjes daar rond. Een beetje te toeristisch naar mijn goesting was de conclusie. Terug in het hostel begon ik mijn spaanse lessen in een boekje te schrijven. Lang duurde dit echter niet want er kwam al onmiddellijk iemand bij me zitten om een praatje te maken. Ging met hem en zijn vriend iets mee drinken en s avonds ontmoette we nog meer mensen in het hostel.
Werd al vroeg wakker van het lawaai in het hostel en na een douche maakte ik een wandeling over het strand. s Morgens was het al een stuk rustiger. Winkelde in de supermarkt "Wal mart" en ging terug naar het hostel. Daar stond Lori gereed om naar het strand te gaan. ik vergezelde haar en brachten een paar uurtjes door op het strand. s Avonds speelden we een drankspelletje en gingen uit. In de keet werd er drum and bass gespeeld. Na een uurtje dansen hield ik het voor bekeken. Praatte nog wat door met Lori in het hostel en kroop in mijn bed.
Alweer vroeg wakker en tijd om Daniel en Morgan wakker te schudden. We gingen namelijk de ruines van Tulum bezoeken. Deze ruines werden gebouwd en bewoond van 1200 tot 1521. De ruines met grijsachtige gebouwen aan de caraibische zee zijn prachtig omwille van de ligging. De gebouwen zelf stellen niet zo veel voor architecturaal als andere. Dit komt ook dat het eens grote Maya-rijk toen al in het verval was. Het was mijn eerste Maya ruine en dus wel de moeite om te bezoeken. Vooral het feit dat het vlak langs de zee ligt en je er kan zwemmen aan het mooie aanpalende zandstrandje maakte het een hele belevenis.
De dag erop was weer een luilekker dagje aan het strand. Een beetje eten en s avonds kaarten en drinken met de anderen in het hostel. Niet veel wereldschokkends dus. Terwijl iedereen in de veel te dure discotheken de nacht verder zette dronken Herman (mexicaan) en ik de rest van de rum op in de straten. Zo oefende ik mijn spaans een beetje en spaarde ik veel geld uit.
Terug thuis de eerste dagen waren vermoeiend en raar tegelijkertijd. Raar omdat het leek alsof mijn gedachten nog op reis waren. Voelde me ook alsof ik de eerste dagen niet in deze wereld thuis hoorde. Vermoeiend omdat het nogal een gefeest was. Onmiddellijk zei iedereen me dat ik mager was en dat was ook zo. Ik woog 70 kilo bij aankomst en 75 in het vertrek. Niet erg want door het heerlijke eten dat mijn moeder me elke dag voorschotelde kwamen de kilootjes er al snel terug bij.
Ik wilde ook zo snel mogelijk terug aan mijn 2de jaartje beginnen en vond enkele dagen later al een heel goedkope vlucht Brussel-Cancun voor 218 euro. Dat kon ik niet laten liggen. Tussendoor probeerde ik nog zo veel mogelijk mensen te bezoeken en zag ik Anderlecht 2x aan het werk. Er moest ook nog vanalles geregeld worden: verzekering, nieuwe bankkaarten, diefstal van in Ecuador aangeven, nieuwe rugzak kopen, enz...
Voor ik het goed en wel besefte was het alweer tijd om terug te vertrekken. Deze keer zonder zenuwen zoals de laatste keer. Moet me namelijk niet meer afvragen of het gaat lukken met mijn spaans. Wil het na dit 2de jaar reizen wel nog beter onder de knie hebben. Boekte daarom na 1 maand Mexico ook al een vlucht naar Guatemala. En ook omdat men mij een beetje schrik aanjoeg dat ik een bewijsje moest hebben dat ik binnen de 3 maanden Mexico zou verlaten.
Eens aangekomen in Mexico nam ik een taxi richting centrum. Hostal Cathedral was gelegen in de zona rosa. Het hostal was vrij duur vergeleken met wat ik gewend was in zuid-amerika. Het was ook niet echt speciaal maar het zat wel goed vol. Ik liep wat rond in de stad en at wat. Erna hield ik me bezig op het internet omdat ik helemaal geen zin had om dingen te doen of te bezoeken zo de dag voor mijn vertrek terug naar huis. Mijn eerste indruk van Mexico city was wel positief. Dat kwam dan misschien ook omdat ik vlak in het centrum zat en niet in een of andere buitenwijk. Grote mooie, indrukwekkende gebouwen en alles heel proper en netjes. Veel grote winkels zoals thuis waardoor je dus helemaal niet het gevoel krijgt alsof je in een ander land zit.
Die morgen werd ik later wakker dan gepland en moest ik alles snel doen omdat de check-out tijd al om 11 uur was. Wandelde weer een beetje rond in de stad en deed me tegoed aan de overheerlijke tacos. In de vroege namiddag nam ik de metro richting luchthaven en dit bespaarde me een hoop geld. Was wel veel te vroeg aan de luchthaven maar ik wilde absoluut mijn vlucht niet missen. Eens ik aan de beurt was om in te checken moest ik 100 euro betalen omdat ik mijn vlucht verandert had. Gelukkig had ik genoeg dollars op zak en kon ik het bedrag betalen. Achteraf zou ik hier wel het geld terugeisen van Joker-reizen want zij verzekerde mij dat ik voor deze wijziging niks zou betalen. Ik liet me op de luchthaven nog 3 flessen Tequilla aanpraten. Het was promotie. 3 flessen voor de prijs van 2. Ze verzekerde me ook dat ik geen problemen zou hebben met mijn flessen in Heatrow (Londen).
De vlucht verliep vlotjes en we kwamen zelfs vroeger aan dan gepland. In Londen begon de miserie echter. Ik moest al langs een andere gate inchecken met mijn flessen en voor de tussenvlucht werd ik niet toegelaten met mijn flessen. Deze moesten ingecheckt worden als bagage. Gelukkig was er iemand zo vriendelijk om mij een plastieke tas, kranten en karton te geven om mijn flessen in te transporteren. Dit was echter niet genoeg om ze te beschermen. Vond ergens nog plastiek afval en dat hielp me weer verder. Mijn deodorant werd afgenomen (meer dan 100ml vloeistof) en mijn tandpasta moest in een plastiek zakje. Bij de bagagecontrole moest ook iedereen zijn schoenen uit doen. Welkom terug in het paranoia Europa dacht ik zo. Misschien in een paar jaar moeten we ons helemaal uitkleden en weet ik wat nog allemaal. De vlucht naar Brussel liep enkele vertragingen op en eens daar was het ook een tijdje wachten op de bagage. Mijn flessen kon ik nog juist opvangen toen die van de band kwamen. In de luchthaven was het een blij weerziens met mijn vrienden. Een jaar reizen zat er op. Een jaar dat ik nooit zal vergeten.
Daniel en ik besloten die dag naar Panama city te gaan waar we Nick en Ben terug zouden ontmoeten. Na 2 bussen kwamen we aan in het "vojager hostel". We gingen uit eten met ons vieren en kochten nog wat bier voor s avonds. We speelden alweer het dobbelspel van Daniels grootmoeder en leerden de andere mensen in het hostel kennen.
Voor de rest van de week hebben we dan ook niet veel nuttigs gedaan in Panama city. Een beetje in het stadscentrum rondlopen en Daniel geholpen een camera te kopen. Had ook totaal geen goesting om in mijn laatste week nog vanalles te bezoeken. Was ondertussen al stilletjesaan met mijn gedachten terug naar Belgie aan het komen. Zaterdags bezochten we het Panama-kanaal. Dat was ook het enigste wat ik nog wilde doen. En dat viel een beetje tegen. Het filmpje gaf wel mooi de historie van het hele concept weer maar het was wat magertjes gebracht. In het museum waren er een paar leuke dingen maar Daniel en ik waren meer geinteresseerd in de bloedmooie canadese die ons die namiddag vergezelde. Eenmaal de boot door het kanaal kwam speelden we ze jammergenoeg kwijt. Dit was ook minder spectaculair dan ik gedacht had. Of misschien was het allemaal de reismoeheid die zich een beetje manifesteerde. Zo veel gezien en gedaan het laatste jaar zodat je niet snel meer opgewonden raakt van al het mooie en speciale. Het was ook een grappig zicht om dit cruiseschipje zien door te komen. De toeristen keken naar de toeristen. s Avonds kocht ik rum en bier want mijn verjaardag werd in stijl gevierd. Daniel en ik bleven tot het einde over omdat een heel deel die morgen vertrok op de zeiltocht naar Colombia.
Ondertussen gleden de dagen langzaam verder en werd het dinsdagmorgen tijd om mijn vlucht naar Mexico city te nemen. Ik nam ook afscheid van Daniel en er werden plannen gemaakt om elkaar terug te ontmoeten ergens in Mexico. De vlucht verliep vlot en eens in Mexico city nam ik een taxi naar Zona Rosa.
Woensdag was ik alweer vroeg op omdat er die dag gezeilt ging worden. Moest heel mijn boeltje weer pakken. En dat was deze keer een beetje een puinhoop. En ik vergat mijn handdoek. Terwijl de anderen inkopen aan het doen waren keerde ik terug naar Casa Viena. Daar had eerder op de dag de vrouw die er werkt afscheid van me genomen. We konden goed met elkaar opschieten. Terug in de supermarkt kocht ik samen met Daniel en de kapitein Marcos rum en bier. Ook kocht ik een doosje pillen tegen de reisziekte. Ik betrouwde het toch niet zo goed. Het zou de eerste keer worden dat ik op de zee ging zeilen. Ik nam er onmiddellijk 2 en een paar uurtjes later zaten we op de boot. Daar hebben we gewacht tot 7 uur s avonds vooraleer we van wal konden gaan. Marcos bleef zo lang achter omdat de man die onze paspoorten moest stempelen in een vergadering zat. Er waren er al een paar ongerust en zich aan het opjagen. Ik schaakte op mijn gemak met Luke en probeerde me er niet druk in te maken. Eens we een heel stuk uit de haven waren konden we op het voorste zeil varen en werden de taken verdeeld. Ieder moest om beurten 2 uur sturen. Voor Ben is dit nooit gebeurd omdat hij al na een uur begon over te geven. Pas toen we in de San Blas eilanden aankwamen voelde hij zich beter. Arme jongen. Omdat ik ergens een shift in de nacht had besliste ik om wat te gaan slapen. Eens onder in de boot voelde je pas hoe ruw de zee was. Tot mijn verbazing kon ik toch wat slapen. Om 5 uur s morgens nam ik het roer over en toen was de zee best ruw. De golven sloegen soms wild over ons heen. In het begin had ik het wat moeilijk met het sturen. Ik maakte te grote bewegingen met het roer waardoor 2 keer het zeil naar de andere kant oversloeg. Het kan hierdoor breken en dan is het gedaan met zeilen. Na een half uurtje ging Marcos slapen en was er alleen Ben nog die mij gezelschap hield. Daar kwam natuurlijk niks anders uit dan zijn maaginhoud. De zee was op dat moment ook zeer ruw. Na mijn shift ging ik terug slapen. Veel kon je niet doen op de boot en dus sliepen we allemaal veel tussendoor. In de avond was het terug mijn beurt en nu ging het vlotter. Sliep s nachts nog een beetje en de volgende morgen begonnen we te drinken omdat we de San Blas eilanden aan het naderen waren. Goed dronken gingen we aan land en toen begon er een conflict. Het enige meisje aan boord had haar bedenkingen bij de hele tocht en was daarbij vrij grof tegen de kapitein. s Avonds aten we samen en de kinderen waren constant rond ons. Ze waren heel lief en vriendelijk. Ze wonnen onmiddellijk onze harten.
De dag erop vertrokken er 3 personen van de boot. Het meisje en de 2 slovaken. Zij konden niet met de kapitein om en zijn manier van werken. Hij had nooit een echt plan en trok zich daar ook niet veel van aan. Die dag lagen we wat op de boot, zwommen wat en gingen s avonds terug op het eiland om te eten. Het werd een rustig avondje omdat we de dag ervoor allemaal grellig gefeest hadden. De volgende dag s morgens voeren we naar Miramar. Daar aten we bij vrienden van Marcos en konden even in het zwembad zwemmen. Een van de vrienden bracht ons naar Portobello waar Marcos woont. Die avond werd er weer duchtig gefeest omdat het Daniel zijn verjaardag was. Er werd rum en bier gedronken en we speelden verschillende partijtjes pool in Marcos huis. De dag erop vertrokken Ben en Nick omdat ze in een week tijd nog tot Costa Rica moesten reizen. We brachten de jongens naar Colon waar ze de bus konden nemen. Hadden een gezellige namiddag en s avonds doken we weer in de rum.
Zaterdags bezocht ik het fort van Cartagena samen met Jaime en erna wandelde we nog wat rond in dat gebied. In het hostel ontmoette ik de anderen weer en we dronken wat bier en gingen s avonds weer naar dezelfde salsaclub. Omdat de fut er niet echt inzat bij iedereen gingen we al vroeg naar huis.
De rest van de dagen verliep op hetzelfde stramien. Een beetje rondhangen in het hostel. Rum kopen, wat kaarten en s avonds een gezellig plekje zoeken om te feesten. Die zondagavond kwam Daniel in het hostel terecht en kon ik nog eens nederlands praten. Hij ging ook op een boot naar Panama en had er eentje gevonden voor maar 250$. Ik had echter al een voorschot van 50$ betaald aan de andere kapitein. Ondertussen had ik de dag ervoor ook mijn vlucht van Panama city naar Mexico city geboekt.
De rest van de dagen bezocht ik nog het strand in Cartagena en hadden we die avond een pina colada avond. Als je eenmaal een stel ieren ontmoet dan is het drinken geblazen. Niet dat ik dat erg vind natuurlijk. En ons groepje was goed in het feesten.
Op dinsdagmorgen ontmoette ik Daniel opnieuw en hij vroeg me om met hun mee te gaan. Na een half uurtje nadenken hakte ik de knoop door en besloot met hun mee te zeilen. Ik moest wel mijn voorschot laten vallen maar uiteindelijk kwam de prijs op hetzelfde uit omdat ik nu 50$ minder betaalde. Die avond feesten we nogmaals goed en kwamen in een leuke club terecht met goede techno-house muziek en prachtige vrouwen. Een ideale avond om afscheid te nemen van Cartagena en de mensen waar ik een weekje mee gefeest had. Ik was klaar om de boot op te gaan en Colombia te verlaten.
Eens in Cartagena namen Scott en ik een bus naar het centrum. Op die bus leerden we een zwitser kennen en samen zochten we een hostel. Casa Vienna zat weer vol en dus gingen we naar Familiar. Daar kregen we een kamer voor 3 personen. Na het eten gingen Scott en ik terug naar de kamer en al snel vielen we in slaap.
De dag erna zochten Scott en ik een ander hotel want familiar was te duur. We kwamen uit bij hotel Español. Spotgoedkoop maar niet de gezelligste plaats om rond te hangen. Dat werd later diezelfde avond duidelijk. We gingen naar de haven voor informatie ivm boten. Ik voor die om naar Panama te gaan en hij naar Playa Blanca. Al snel gaf iemand mij het telefoonnummer van David. Deze franse kapitein zocht ik ook omdat Rohan (australische vriend) de boottocht met hem deed in september en me hem aanraadde. Verder wandelde we wat rond in de stad. Speelden schaak in het park en keerden rond middernacht terug in het luizige hotel. Daar kwamen we tot de vaststelling dat er wel veel hoeren rondliepen die natuurlijk hun diensten aanboden. Toen ik in de kamer mijn matras controleerde lagen er zelfs condooms onder de matras. Gooide mijn slaapzak als extra bescherming op het bed en sliep die nacht niet echt schitterend.
Scott vertrok s morgens vroeg om zijn boot te nemen en even later hield ik het er ook voor bekeken. De vrouw aan de balie wilde me ook nog alles laten betalen maar ik protesteerde hevig dat ik alleen mijn deel zou betalen. Ze chekte het bij de nachtwaker en ineens was het in orde. Gelukkig was er in Casa Vienna een bed vrij en kon ik meteen verhuizen. Die dag belde ik de kapitein op en maakte een afspraak om hem de dag erna te ontmoeten. In de avond leerdde ik een groepje mensen kennen en samen met hun gingen we iets eten en dronken achteraf nog iets. s Nachts werd ik wakker van de kou omdat de airco vlak langs mijn bed hing.
Om 9 uur ontmoette ik David en hij plandde de week erop woensdag naar Panama te vertrekken. Ik was de eerste op dat moment. De tocht kost 300$ voor 5 of 6 dagen met eten inbegrepen. Toen ik mijn mails chekte kreeg ik het blijde nieuws van mama dat ik onkel geworden was. Meteen erna ging ik 2 biertjes drinken om dit te vieren. Terug in het hostel leerde ik 2 ierse broers kennen en eentje van hen bleef 2 uur nonstop doorratelen. Het probleem echter was dat hij heel moeilijk te verstaan was. Ik was dan ook heel blij dat ik om 15 uur terug naar de haven moest om een voorschot te betalen. Later kwam een van de ieren op het idee om die avond de chiva tour te doen. Met 7 personen van het hostel vertrokken we om 20 uur op die bus om rond te rijden door de stad met een orkest dat typische muziek (vallenato) van de caraiben speelden. Het 3 koppige orkest bestond uit een djembespeler, accordionist en een gast die op een metalen ding raspte. We kregen ook Cuba libres voorgeschoteld. We stopten aan een van de oude kasteelmuren waar alle bussen verzamelden. Vroeg aan de verantwoordelijke van de drank voor meer rum en dat deden we tijdens de stop ettelijke keren. Eens op de bus zat de stemming er goed in en werden we aan een discotheek gedropt. Er werd enkel salsa gedraaid en omdat het bier er duur was zochten we een andere plaats. In dit cafe werd er lustig op los gedronken en een van de jonge engelse gastjes moest vroeger naar huis. Omdat het zijn verjaardag was had hij vanalles gemixt. Ik leerde verschillende colombianen kennen die me shots rum aanboden. Het was een uur of 5 toen ik besliste om te gaan slapen.
Na een korte en alweer koude nacht ging ik die morgen met Jaime en Matt naar de nieuwe stad. Wandelden er wat rond en s avonds at ik met Jaime pizza en dronk een lekkere fruitshake. Opnieuw verzamelde de bende om te gaan drinken. Onderwegen naar een andere cafe gingen 2 gasten van onze groep geld afhalen. Ze bleven lang achter en eens terug kregen we het verhaal te horen waarom. Ze werden tegengehouden door de politie en gefouilleerd. Een van de kerels had een kleine hoeveelheid coke op zak en dat was genoeg om hem 700.000 pessos (230 euro) te laten betalen. Hij wilde niet in de gevangenis belanden en daar profiteerden deze corrupte flikken van. Het mooie van heel het verhaal was dat ze hem vroegen of hij zijn coke terug wilde. Even later ging ik door want ik begon vermoeid te geraken. En maar goed ook want de rest werd later op de morgen opnieuw door de politie meegenomen nadat bij controle bleek dat ze geen paspoort op zak hadden. En opnieuw moesten ze betalen. De flikken waren zeer actief die nacht en hadden gemakkellijk geld verdient.
Rond de middag vertrok ik naar Barranquilla voor het carnaval. Het beste nadat van Rio de Janeiro vertelde vele colombianen mij. Maar daar moet je een beetje mee oppassen omdat alles hier het beste is als je hun moet geloven. Maar uiteraard hebben ze een prachtig land en een goede mentaliteit en ze weten wat feesten is! Onderwegen werd de bus gestopt en de vracht gecontroleerd. We moesten allemaal uit de bus omdat een of andere gast geen facturen had van een hoop sterke drank. Later dan verwacht kwam ik in Barranquilla en daar werd ik gedropt aan het voetbalstadion. Met een bus geraakte ik in het centrum en zocht ik naar een hotel. Na 5 of 6 hotels had ik er eentje waar de prijs me van aanstond. Na een douche en een maaltijd probeerde ik 2 kerels te ontmoeten ergens in het centrum. Hun beschrijving van waar het was was zo vaag dat ik er geen goesting meer in had en terug naar mijn kamer ging.
De dag erna belde ik hun weer op en zij waren een heel stuk verder de stoet aan het bekijken dan waar ik was. Na een uurtje internet dan toch maar naar calle 75 gewandeld maar daar vond ik niemand en ik kon hun ook niet meer berijken op hun gsm. De hele namiddag dan maar een beetje rondgewandeld langst de stoet op tot het eindpunt. Eventjes internet opgegaan en Dave stuurde me een bericht om s avonds iets te gaan drinken. Hun hotel was vlakbij het mijne en dat was dus heel handig. Eens bij hun gingen we naar andere vrienden van hun en hielden een drinkspelletje met kaarten en rum. Toen iedereen goed geladen was vertrokken we naar een stadium waar elke avond een groot feest was met live muziek. Ik vond de inkom te duur en zwerfde op mijn eentje wat rond en al snel leerde ik een colombiaan kennen. s Morgens rond 8 uur was ik terug in mijn hotel. Het duurde wel even want ik had geen flauw benul waar ik ergens was.
Na een paar uurtjes slaap schoot ik wakker. Wandelde naar Dave en Emely en samen gingen we naar de stoet kijken. Al snel waren we samen met een groep colombianen aan het drinken en feesten. Ze waarschuwden ons dat we moesten oppassen voor dieven. Nog geen 10 minuten later hadden ze mijn geldbuideltje al gestolen. Niet het einde van de wereld want er zat niet veel meer in. Daarvoor hadden we al teveel gedronken. Een van de colombianen gaf me onmiddellijk 10.000 pessos. Ik weigerde maar hij drong erop aan. Hij vond het erg voor mij. Die namiddag hing ik ook helemaal vol met verf en talkpoeder. Ik zag eruit als een figuur uit een horrorfilm. Leverde wel mooie fotos op. Na een stevige chinese maaltijd was het dan ook maar eens tijd voor een douche. Erna verzamelden we weer en werden er nog een paar flessen rum doorgejaagd.
De derde dag besloten we allemaal te vertrekken naar andere oorden. Iedereen had zich 2 nachten vollebak gegeven en dat was er aan te zien. Er zat niet veel leven in ons. Met Scott kwam ik naar Cartagena om het laatste deel van mijn reis te ondernemen.
Op maandagmorgen vertrok ik in Taganga. Het duurde even voor ik op de bus naar santa Marta zat. De man van het hostel wilde me helpen maar werkte me op mijn zenuwen. Ik moest de bus aan zijn hostel nemen en mijn rugzak aan de kant houden. Geen enkele bus stopte en dus ging ik naar de plaats waar ik altijd de bus nam. Zo weg en in Santa Marta was de politie zo behulpzaam om de bus naar de terminal voor mij tegen te houden. Alweer een bus op deze keer naar Riohacha. Eens daar was het te laat om nog naar Cabo de la Vela te gaan. Een vriendelijke man gaf me een lift om te vragen hoe laat er een taxi naar Cabo de la Vela ging. Hij zette mij ook af aan een hotel. In het centrum wat rondgewandeld, geen bal te zien, en langs het strand. In een torismebureautje binnengegaan en informatie gevraagd aan de vriendelijke juffrouw. Zij wilde me natuurlijk een tour verlappen maar daar trapte ik niet in.
Om 4 uur was ik al parraat want de taxies vertrokken rond 5 uur. Die dropte me aan een 4 wegen punt en daar moest ik weer een andere taxi nemen naar Uribia. En daar moest ik een jeep nemen naar Cabo de la Vela. Die vertrok pas als hij helemaal vol zat. En dat is hier ook helemaal vol. Rond de middag nam ik mijn intrek in een strandhutje en even later stond er al een middagmaal voor mijn neus. Met de jeep cruisten we de hele tijd door een woestijn met hier en daar wat hutjes van de bevolking. Het is een troosteloze boel en ik denk dat de mensen een hard leven hebben. De vrouwen lopen allemaal rond in lange kleren. Het deed me een beetje denken aan India. Cabo de la Vela zelf is gelegen langs een strand. Hier en daar zijn er wat gemetste huisjes maar het merendeel is uit hout opgebouwd. Eens in mijn hutje kwamen de plaatselijke kinderen allemaal over de vloer en alles hadden ze vast of hadden ze gezien. Mijn reisklokje was zeer populair en werd naar alle kanten gedraaid. Telkens kon ik het uur veranderen als ze langs geweest waren. Ze vroegen ook telkens of ze al mijn spullen kregen als cadeau. Het meisje gaf ik een klein busje shampoo en een diadeem die toch nutteloos was. Zelfs de vader en oudere broer vroegen mijn zakmes en trui als cadeau. Niet te doen. Was snel door het dorpje gewandeld en zette me dus maar op het strand met mijn boek. Zag de zonsondergang en ging terug naar mijn hut. Ze vroegen of ik arepas met ei wilde en dat was prima voor mij. s Avonds keerde ik nog terug naar het winkeltje om kaarsen te kopen omdat er geen electriciteit was. s Avonds las ik mijn boek uit en ging slapen.
s Morgens wandelde ik op mijn gemakje langs het kilometers lange strand naar de vuurtoren. Daar had ik een mooi uitzicht over de uitgestrekte woestenij van La Guajira en de caraibische zee. Toen ik terug kwam was de vrouw des huizes juist de kreeft aan het klaarmaken. Ondertussen moest ik bij de geburen een praatje slaan. Ze waren allemaal benieuwd waar ik van kwam. Maar van "Belgica" hadden ze nog nooit gehoord en dus dachten ze dat het "America" was. Voor mij maakte het allemaal niet uit en zeker niet toen ik de kreeft voor mijn neus kreeg geschoteld. Dat was ongelooflijk lekker. Een aanrader voor iedereen. Had hem helemaal opgepeuzeld tot er niks meer van overschoot. Erna hield ik een siesta van 2 uurtjes. In het winkeltje dronk ik een paar biertjes en erna keek ik naar de zonsondergang. Terug aan mijn hutje werden er me van alle zelfgemaakte spulletjes aangeboden. En het lukte hun weer om me iets te verlappen. Na het avondeten mijn deur dichtgetrokken en in een nieuw boek beginnen lezen. De oudste broer kwam nog even langs en vroeg me of ik alles al had gepakt. Op een paar spullen na was alles in orde maar ik had toch nog tijd tot in de namiddag.
s Morgens om 4 uur stond diezelfde kerel aan mijn deur te kloppen. Half slaperig ging ik naar de deur en ik dacht dat hij gewoon afscheid kwam nemen. Kroop terug in mijn bed en een half uur later was hij weer daar. Toen werd het me duidelijk dat ik om 5 uur de jeep naar Uribia moest nemen. Had de dag ervoor verstaan dat er een ging in de namiddag. Vlug alles gepakt en de hele weg terug weer gedaan. In Riohacha hetzelfde hotel terug genomen en me een beetje beziggehouden op het internet.
Omdat ik toch nog moet terugkeren naar Cartagena en er al eens 5 dagen was vertrok ik naar Taganga in de namiddag. Daar zou ik Dave ook terug ontmoeten om samen naar Cabo de la Vela te reizen. Na zijn bericht gelezen te hebben had ik al een klein vermoeden dat hij langer in Taganga zou blijven. Iedereen blijft langer in Taganga dan voorzien of keert er naar terug. Het is een klein rustig vissersdorpje aan de caraibische kust. Maar eerst moest ik nog naar Santa Marta gaan. Ik stapte op een bus en vroeg of de bus naar de terminal reed. De chauffeur bevestigde dat en dus zat ik met een gerust hart in de bus te luisteren hoe een straatmuzikant nog meer kleur aan het geheel gaf. Een half uurtje later gebood de chauffeur me uit te stappen omdat we er waren. Ik zag nergens een terminal, alleen maar zandwegen en een hoop bussen en drukte. Vanaf hier kon ik ook een bus nemen naar Santa Marta. Ik vertrouwde het helemaal niet. Kon 4000 pessos afpingelen omdat ik wist dat een ticket maar 20.000 kostte vanuit de terminal. Had de dag ervoor geinformeerd. 2 uurtjes verder werd ik weer de bus uitgejaagd omdat we er waren maar dit was helemaal Santa Marta niet. We stonden in Barranquilla onder een brug en moesten van bus veranderen. Voor ik het wist was er een klein oud ventje met mijn rugzak vandoor, luid van zijn oren aan het maken tegen de buschauffeur en companen. Hij kreeg geld in zijn handen geduwd en zou de rest van mijn rit naar Santa Marta regelen. Dit was echter te weinig en geen enkele bus nam me mee. Ondertussen ging mijn geld al 2 keer van hand tot hand naar kerels die mijn bus zouden regelen. Was al een keer teruggelopen naar de andere chauffeur om meer geld te krijgen maar hij weigerde. Na ongeveer een half uur was ik er helemaal klaar mee. Greep het geld uit de handen, helemaal opgenaaid stapte ik naar de buschauffeur en begon te tieren dat ik meer geld moest hebben. Blijkbaar hielp dat. Die avond kwam ik laat aan in Santa Marta en zocht er een hostel voor 1 nacht.
De dag erna s middags nam ik een bus naar Taganga. In "hostal Moramar" kwam ik Dave en zijn nieuwe vriendin meteen tegen. We praatten wat bij en een uurtje later lagen we aan een klein, rustig strandje. Na een frisse duik in het water was het tijd voor een partijtje schaak. Na anderhalf uur van constant verdedigen zag ik een kans om hem op sluwe manier schaakmat te zetten in een paar zetten. s Avonds kookten we spagetti en speelden kaart terwijl we een fles rum leegdronken. Toen we op het punt stonden om te vertrekken naar een fuif riep ineens iemand mijn naam. Het waren Marten en Fred. De 2 hollanders van op de boot naar Iquitos in Peru. Na 5 minuten besloot ik met hun mee te gaan want de andere bleven maar achter. Na een restaurant bezochten we de disco "garaje". Dronken een biertje en toen viel ineens de stroom uit in de zaak. Na een half uurtje hielden we het voor bekeken en ik ging nog even bij hun langs in het hostal.
Na een ontbijtje keken we een match van de premier league live op tv in het hostal. Zochten wat informatie voor het carnaval in Baranquilla op het internet. Dan was het alweer tijd om wat te eten en vervolgens om op het strand wat te luieren. s Avonds kookten we bonen met rijst, keken Boca juniors-River plate. Na een filmpje las ik nog wat in bed en viel in slaap.
Die morgen zocht ik de hollanders op in hun hostal en die mannen vertrokken juist naar Tayrona nationaal park. Ik gaf Marten mijn hangmat mee en wandelde deze keer naar een strandje aan de linkerkant. Daar was ik de enige blanke tussen de lokale Colombianen. Na 3 uurtjes lezen in mijn boek werd het me wat te heet in de zon en ik had ook nog altijd Dave en Emelie niet gezien. Terug op de heuvel zag ik ze op het strandje erlangs liggen. Dit was helemaal verlaten op ons drietjes na. s Avonds vroeg op mijn bed gaan liggen en doorgelezen in mijn boek omdat het vrij spannend is. Maakte nog een praatje met de zwitser in mijn kamer en toen hij sliep heb ik maar hetzelfde gedaan.
s Morgens zat ik al om 9 uur op de bus naar El Banco. In totaal zaten er maar 4 mensen in het busje. Vandaar dat de rit zo duur was. Eens we van de geasfalteerde weg afgingen veranderde het landschap. Langs de brede zandweg waren kilometers lange grasvelden met grazende koeien, grote boerderijen, waterplassen en veel verschillende vogels. Na meer dan een uur stopte het pad ineens en moesten we een veerboot op om de rivier over te steken. Daar begon een vrouw met me te praten en ze vertelde me dat ik een moto moest nemen van El Banco tot Mompos omdat er geen bus-of bootverbinding was. Eens in El Banco bood het meisje dat in de bus zat aan dat haar broer mij naar Mompos zou brengen. Wel tegen betaling. En dit was ook niet goedkoop maar er was geen andere mogelijkheid. Met mijn 20 kg zware rugzak stapte ik achterop de moto. Mijn klein rugzakje zat tussen ons in zodat geen van mijn kostbare bezittingen onderwegen verloren konden gaan. Na een half uurtje begon de broeierige hete rode zon onder te gaan en ik voelde me een beetje als Che in "the motorcycle Diaries". Ik slaagde erin om zelfs 2 filmpjes te maken vanop de moto. (Op Youtube onder Lago76) Eens de zon onder was hoopte ik dat we er zo snel mogelijk waren. De zandweg was bij momenten vreselijk slecht en er was natuurlijk geen verlichting. De insecten vlogen constant in mijn ogen bij het minste wat ik opkeek en de rugzak begon serieus door te wegen. Na 2 uur dropte hij mij aan een hotel. Ik ging nog iets eten en nam een douche. Toen ik me wilde afspoelen stopte de douche ineens. Daar stond ik mooi ingezeept. Gelukkig stond er een emmer met water zodat ik me toch kon afspoelen. Zal wel vaker gebeuren dat ze zonder water zitten.
s Morgens bezocht ik het centrum. Dit is niet zo heel groot en is gelegen langs de rivier Magdalena. In de koloniale tijd was dit een belangrijk havendorpje omdat vele goederen van Cartagena naar hier verscheept werden waarna het verder inlands werd vervoerd. Tegenwoordig heeft het geen functie meer als haven en als je in dit prachtig dorpje rondwandelt met de koloniale gebouwen en 6 kerken is of je terug in de tijd ronddwaalt. Het merendeel van de bevolking zijn negers die in die tijd aangevoerd werden als slaven. Dit en het weer zorgen voor een speciale sfeer. Het was er zeer rustig buiten de brommertjes gerekend. Een beetje te rustig en na 1 dagje had ik het er eigenlijk al gezien. Maar ik bleef nog een 2de dagje wat rondhangen. Op woensdag nam ik een bus naar Cartagena. Alweer moesten we een ferry op om ons deze keer een heel stuk verder te laten droppen. In de namiddag kwamen we aan in cartagena waar ik in hotel Familiar terechtkwam omdat hostel Vienna vol zat. Al snel kwam ik aan de praat met 2 duitsers en een zwitser. De rest van de dag bracht ik door met hun.
Die nacht er eens over geslapen en beslist om El fosil en el infiernito niet te bezoeken. Het geraamte van de krokosaurus had ik de dag ervoor op de camera van een zwitserse gezien. Het was zoals een krokodil maar dan iets groter. En El infiernito bestaat uit een stuk of 30 stenen in de grond geplaatst. Het was me ook een beetje te fris in de namiddag in Villa de Leyva wanneer het telkens begon te regenen. Tijd om andere oorden op te zoeken en dus sprong ik op de bus naar San Gil. In hotel San Andres nam ik de goedkoopste kamer en at er ook iets. Na enig speurwerk in de Lonely Planet kwam ik op het idee om Parque el Gallineral te bezoeken. Hier waren een hoop bomen met van die slingers in. Ben ondertussen alweer de naam vergeten maar als je de fotos bekijkt snap je het wel. Ik vind deze bomen ongelooflijk knap en later ga ik heel mijn tuin er vol mee planten. Hier en daar waren er wat speciale (voor mij toch) planten en bloemen. Middenin het park was er een zwembad. Als ik dat had geweten had ik zeker mijn zwembroek meegenomen want hier in San Gil was de temperatuur meer dan aangenaam.
Na een goede nachtrust nam ik die morgen een bus naar Barichara. Een dorpje 40 minuutjes van San Gil. Onderwegen reden we door de bergen en kwamen mooie villas of finchas tegen gebouwd in de spaanse koloniale stijl. Barichara was meer van dat. Een beetje te vergelijken met Villa de Leyva en Raquira. Het is nu eenmaal de streek om dit type van dorpjes tegen te komen. Heel mooi en rustig, maar na een paar uurtjes heb je het wel gezien. Ik bezocht de kerk, het kerkhof en het uitkijkpunt. Het kerkhof vond ik wel de moeite. Alle graven een beetje kris kras doorheen vlak naast de kerk. De ene al mooier dan de andere. En het geheel ademde een speciale sfeer uit. Nog beter tijdens de nacht met een volle maan en zwarte katten. Na mijn morbide gedachten op het kerkhof wandelde ik wat verder, at een snack en nam de bus terug naar San Gil. Die avond eindigde ik mijn boek van Brusselmans. Eigenlijk 3 romans van hem gebundeld. Moe en tevreden ging ik slapen.
Omdat de douches naast mijn kamer waren werd ik vroeg in de morgen al gewekt. Veel meer had San Gil mij niet te bieden want de andere activiteiten zouden te veel geld kosten. Dit zijn rafting, speologie, rapellen en andere dingen. Met een 4 uur durende busrit was ik opeens in Bucaramanga. De hoofdstad van de provincie Santander. Niks speciaals, gewoon een grote, drukke stad met een 600.000 inwoners. Hier verbleef ik 1 nachtje om de reis naar Mompos een beetje te breken. Mijn kamer had een tv met 77 kanalen, waarvan vele amerikaans, en dus zapte ik de hele avond van het ene naar het andere kanaal. Was lang geleden dat ik me daar nog eens mee bezighield. Probeerde Jurrasic Park te kijken. Maar vond er geen bal aan omdat de krokosaurus niet meedeed. Zag wel dat Justine Henin de ballen vrij goed sloeg.
Zondagmorgen om 5 uur stonden we op. Nathan moest bij een familie ergens naar toe in de buurt van Cali. Dave en ik gingen samen naar het busstation. Ik kocht een ticket voor de bus van 8 uur s avonds naar Bogota. Dave vertrok naar Cartagena. We maakten plannen om elkaar in het noorden terug ergens te ontmoeten om La Guajira te bezoeken. Dit is het uiterste noorden van Colombia aan de grens met Venezuela. Het is een woestijn heb ik me laten vertellen met mooie stranden. In geen enkele LP vind je er informatie van. Excellent om eens te gaan verkennen. De hele dag zat ik dus in het busstation en de hele voormiddag kreeg ik rond met mijn blog een beetje bij te werken op het internet. In de namiddag kwam de vermoeidheid opzitten van het weinige slapen de dagen ervoor. Ik legde me even neer op een bankje en was meteen vertrokken met slapen. Na een uurtje werd ik wakker geschud door de politie. Het was verboden languit op een bankje in het station te slapen. Ik voelde me eens zo mottig en besloot maar wat rond te wandelen. Ik haalde 20u en in de bus was viel ik onmiddellijk in slaap.
s Morgens kwam ik aan in Bogota en na een half uurtje wachten nam ik een taxi naar Hostel Sue 2 in La Candelaria. In oktober waren we er ook en het hostel viel goed mee. Ik moest wachten tot 12 uur eer ik een bed had en de jonge kat Candelario hield me wat gezelschap. Na een uurtje ging ik ontbijten en even het internet op. In de namiddag keerde ik terug en fristte me op. Ik belde Andres en in de namiddag pikte die me op. We dronken een paar pintjes en ik vertelde mijn avonturen die ik beleefd had sinds ik hem verlaten had. Hij reed met mij een 40 minuutjes buiten Bogota waar hij en zijn vriendin een huisje huren op het platteland. Het is een klein gezellig huisje, perfect voor 2 personen, rustig gelegen in de natuur weg van alle drukte in Bogota. Vooraleer we iets gingen eten haalden we Mando uit. Dit is Andres´ kameraad die ik vorige keer ook al ontmoet had. Na een pizza gingen we naar de "Bogota beer company". Daar hadden ze mij vorige keer ook naar toe genomen. Deze keten in Bogota brouwt zelf blond en bruin bier. Een lekker biertje daar niet van maar bij het binnen komen in deze cafe zag ik een Duvel bord tegen de muur hangen. Onmiddellijk begon ik op de kaart te speuren naar dit duivels bier. En ja hoor ze hadden het. Ik verkeerde even in een lichte vorm van hysteria en sprak Andres en Mando er over aan. We bestelde een karaf van anderhalve liter en Andres herkende meteen het bier want ik liet het hem als eens proeven in Brugge. De opdienster (knap ding) kon de Duvel zelfs perfect ingieten. In mijn ogen werd ze alleen maar mooier. Dit smaakte hemels na meer dan 10 maanden geen belgisch bier meer gedronken te hebben. Andres moest de dag erop werken en rond 1 uur vertrokken we. Omdat iedereen in de kamer sliep ging ik op de tast naar mijn bed. Ik voelde ineens iets harigs op mijn bed en verschoot me een ongeluk. Bleek het Candelario te zijn die zich op mijn bed genestelt had. Ik liet hem liggen en kroop over hem in bed. Pas in de vroege morgen vertrok hij.
Na een douche en het pakken van mijn spullen was ik op weg naar Villa de Leyva. Zag het nut niet om nog langer in Bogota te blijven. Was trouwens al de 3de keer dat ik er was en het was er koud vergeleken met Cali. En het is niet meteen mijn favoriete stad. s Avonds arriveerde ik in Villa de Leyva waar ik direct op zoek ging naar "hostel Dinos". Dit bestond niet meer na enige navraag. Daarom ook dat ik het niet vond. Nogal logisch natuurlijk. Dan maar naar "hospederia la villa". Eens daar bleef ik er ook omdat het fel regende. Villa de leyva is een klein koloniaal dorp gesticht in 1572. Het is ongeveer authentiek gebleven als toen en je vind er een van de fijnste architectale gebouwen. Het was er vrij rustig omdat het een weekdag is. In de weekends verandert het in een drukte van jewelste omdat velen mensen van Bogota dan afkomen. Na een heerlijke biefstuk op crioolse wijze las ik nog een beetje in mijn boek van Herman Brusselmans (gevonden in Quito).
Ik sliep uit tot 10 uur en nam een douche en zocht de bakkerij op. Vandaar ging ik naar het busstation en tijdens het wachten at ik mijn broodjes. Ik plande die dag een trip naar Raquira. Op aanraden van Andres en mijn LP. Dit is een klein dorpje 25 km van Villa de Leyva. Het is bekend om zijn kwaliteit van aardewerk zoals potten en beelden, houten eetgerei, hangmatten,ponchos, houtbewerking etc... Het dorpje ziet er heel levendig uit door de vele kleuren die de mensen gebruiken om hun huizen te verven. Wat me meteen opviel was het manneke pis op het plein voor de kerk. Na 2 uurtjes rondwandelen in de straten en de winkeltjes had ik het gezien. Terwijl ik op de bus wachtte kreeg ik gezelschap van 3 oudere dames. Zij zetten zich naast mij en begonnen een praatje. Ik kreeg complimenten omdat ik mijn spaans zo goed kon. Het verstaan is tegenwoordig niet zo zeer het probleem maar wel het praten. Na mijn 3 weken spaans in Bolivie heb ik mijn boeken niet meer open gehad met resultaat dat ik geen progressie meer maak. Ach ja ik heb nooit de perfectie nagestreefd. Even later zat ik met wat souveniertjes terug in de bus richting Villa de Leyva. Daar gaf ik een ouder duits koppel nog wat nuttige tips voor de rest van hun trip in Colombia.
Na 2 dagen van drinken en feesten besloten we om naar Cali te gaan. Dit was niet echt mijn bedoeling om er heen te gaan. Maar het ligt op de weg naar Bogota en ik kon gratis in Nathan zijn appartement verblijven. s Avonds kwamen we aan nadat ik bijna de hele busreis geslapen had. De naweeen van al het gefeest. Onmiddellijk voelde ik het milde klimaat in Cali. Stukken beter dan de koude avonden in Pasto en Quito. Nathan zijn appartement bevind zich in "San Antonio" een 20 meter van het park bij de kerk. Dit park was goed gevuld op een zondagavond. Dit omdat de dag erna een feestdag was. Welke heilige ze nu weer eren weet ik niet maar het lijkt alsof de colombianen altijd aan het feesten zijn. En vooral hier in Cali, de stad van de salsa. Een ander ding wat meteen opviel waren de mooie meisjes en vrouwen. Samen met Medellin word gezegd dat deze steden de mooiste vrouwen van Colombia hebben en dat kan ik alleen maar beamen.
Die nacht werd ik wakker van stemmen in het appartement en s morgens toen ik opstond lag Dave (australier) in de living te slapen. Nathan kende hem van in Chili en ontmoette hem terug in het hostel in Pasto. s Middags zochten we wat te eten en bezochten het centrum. s Avonds keken we een dvd die we gekocht hadden. De kwaliteit van de dvd was slecht, alsook de film zelf. Maar wat wil je met "Aliens vs predator 2" Ik viel dan ook al snel in slaap en toen ik terug wakker werd hield ik het voor bekeken.
De dag erop ging Dave de zoo van Cali bezoeken en ik vergezelde hem. De Lonely Planet beschreef de zoo van Cali als belangrijkste van Colombia. Na een 3 kwartiertjes wandelen kwamen we aan en betaalden 8000 pessos (ongeveer 3 euro) inkom. En voor dit geld zagen we allerlei rare beesten, vogels en reptielen. Eindelijk zag ik nu ook eens een condor. Spijtig genoeg was het in een kooi. Deze keer lukte het mij ook vrij goed om de lieve beestjes te fotograferen. Alleen gruw ik nog altijd van het idee van een dier in een kooi. Vooral toen ik bij de katachtigen kwam zoals de pumas, jaguars, tijgers en leeuwen, kreeg ik een slecht gevoel. Op 4 uurtjes hadden we de zoo bezocht en op de terugweg kochten we de ingredienten om spagetti te koken. Dit was Dave zijn taak, ik zorgde ondertussen voor de drank.
De rest van de dagen gingen rustig voorbij in Cali. Meestal speelden we s morgens wat schaak en als we honger hadden gingen we op zoek naar eten. We wandelde wat rond en zaten dikwijls in het park al het vrouwelijk moois te bewonderen. s Avonds zagen we Nathan dan altijd terug omdat hij tijdens de dag les geeft. Op vrijdagavond lieten we ons nog eens gaan en het was 7 uur s morgens eer we ging slapen. Paar uurtjes erna voelde iedereen zich belabberd en levensloos. Na een heerlijke lasagna kwam er een beetje verandering in. Diezelfde avond bezochten Dave en ik een reggea concert. Een mooie afsluiter van een rustig weekje in Cali want de dag erna gingen Dave en ik verder op pad. Hij naar Cartagena en ik weer naar Bogota.
Na een douche en een stevig ontbijt nam ik afscheid van iedereen in "hostal Huauki". Na een uurtje zat ik al op de bus naar Tulcan. Eens in tulcan deelde ik een taxi met een man die ook naar de grens moest. Kwestie van de kosten te drukken. Toen er ineens een 2de man instapte kreeg ik het even warm en spookten er al scenarios van overvallen in mijn hoofd. Gelukkig was het loos alarm en werd ik veilig aan de grens gedropt. Daar stond een meterslange rij aan te schuiven om een stempel te bemachtigen. Geduldig ging ik ook aanschuiven en na een uurtje was ik aan de praat met de colombiaan voor me en even later ook met de amerikaan, Nathan, achter me. Hij stond al een ganse dag aan te schuiven om zijn werkvisum voor Colombia in orde te krijgen. Hij is namelijk leraar engels in cali. Na 4 uur wachten hadden we dan uiteindelijk toch onze stempel. Aan de colombiaanse zijde was er minder volk en na een kwartiertje namen Nathan en ik een taxi naar Ipiales. De traditionele kip met rijst was ons avondeten en daarna keerden we terug naar het hotel.
s Morgens namen we een bus naar Santiario de las lajas. Dit is een neo-gotische kerk gebouwd tussen 1926 en 1944 voor de verschijning van de maagd. Volgens de legende verscheen die 45 meter hoog op een enorme vertikale rots. Waar de verschijning was werd het altaar gebouwd op deze klif. Het is een spectaculair zicht om deze kerk over de rivier te zien. Na ons christelijk voormiddagje genoten we nog even van het carnaval in Ipiales en gingen daarna voor het echte werk in Pasto. In deze regio viert men carnaval in de eerste week van januari. Het is een oud feest dat terug gaat in de tijd van de slaverij. In Pasto is dit feest het grootst. In de namiddag liepen we al vrolijk scheerschuim te spuiten op iedereen. s Avonds kochten we ook nog kalk om mee te gooien. Op het einde van de avond hingen we helemaal vol en moesten we terugkeren naar het hostel omdat Nathan een heel deel talk recht in zijn oog kreeg.
In de voormiddag schaakten we wat op de kamer en terwijl we rond de middag voor eten zochten werden we meermaals aangevallen en besmeurt met scheerschuim en talk. Ons ook maar scheerschuim en talk aangeschaft om ons te verdedigen. Het volgende belangrijke was rum kopen. Eens we die hadden trokken we ons terug op de kamer en begonnen te drinken. Na enkele uurtjes kregen we bezoek van een oostenrijks koppel dat we de dag ervoor hadden leren kennen. Samen gingen we de straat op om te feesten maar tot onze grote spijt was alles al afgelopen. Gelukkig vonden we nog rum en met ons viertjes feestten we door op de kamer.
Die morgen nog eens lang gedouchet en mijn boeltje gepakt. Op pad gegaan om mijn stempel te halen voor mijn paspoort. Natuurlijk was het kantoor weer gesloten. Een politieman aangesproken en die belde in het politiekantoor de mannen van de immigratiedienst op. In de namiddag kon ik terug gaan en toen was er ook inderdaad iemand. Zonder problemen kreeg ik mijn stempel terwijl ik al 3 dagen in het land was. Na mijn bezoekje aan de politie kocht ik een busticket om die avond naar Quito te gaan. In het park aan de rivier maakte ik nog filmpjes van de apen die de mensen aan het entertainen waren. Dit was kostelijk tijdverblijf. De filmpjes vind je op Youtube onder Lago76. Na een biertje ging ik het internet op om mijn belevenissen van de Amazonas neer te schrijven. Na alweer kip met rijst was het tijd om mijn bus te nemen. In de bus vroeg ik me af waarom al die zuid-amerikanen telkens toch zo moeilijk kunnen doen om de juiste plaats te vinden. En toen ze er mij mee kwamen lastigvallen veranderde ik omdat er toch plaats genoeg was. Nog geen minuut later was het weer prijs en deze keer antwoordde ik hun. Bleek dat ik de hele tijd verkeerd zat en op een verkeerd nummer aan het kijken was. Stilletjes mijn boeltje genomen en op de juiste plaats gaan zitten.
Later als verwacht kwamen we in Quito omdat we onderwegen 2 politiecontroles hadden. Alleen de mannen werden gecontroleerd. Iets later was ik in Mariscal(nieuwe stadsgedeelte). Ik liet me afzetten aan "hostel Huauki". Daar zat ik de vorige keer ook. Het was een blij weerziens met Oscar(eigenaar), Mario en Carolina(kuisvrouw). Zij zei me dat ik er mager uitzag. De Amazonas liet dus zijn sporen na. Een uurtje later ging ik een boek omwisselen in "The english bookshop". De beste boekenwinkel in Quito. De eigenaar maakte een praatje met me en gaf me zelfs een kopje thee. Van engelse gastvrijheid gesproken. Ook belde ik even later naar huis omwille van de feestdagen. In de namiddag kon ik in mijn kamer en ontmoette ik ook al meteen mijn kamergenoten. Een koreaan en 3 jonge amerikaanse meisjes. Hield het die dag bij wat lezen en ging vroeg slapen.
De dag erna was ik al vroeg uit de veren en ging mijn vuile was binnen doen. Installeerde me erna in de tv-ruimte en las mijn boek verder. Erik ontmoette ik daar en hij vroeg me of ik meekwam naar de teleferico. En omdat ik vorige keer niet zoveel bezocht had ging ik dus maar mee. Daar leerde ik nog 3 andere zweden kennen en ook Lee(koreaan) was van de partij. Ik vond het niet zo geweldig. Had al veel mooiere bergen en uitzichten gezien in zuid-amerika. Maar zo leerde ik de andere in het hostel kennen en dat was mooi meegenomen de laatste dag van het jaar. Toen we terug onder kwamen maakte we ook nog een bezoekje aan het pretpark. Ook niet veel fameus en mijn dollars niet waardig. Terug in het centrum en vooral op Av. Amazonas was het al een drukte van jewelste. Mensen liepen verkleed(leek wel carnaval), dronken bier en zagen er gelukkig uit dat er een nieuw jaar op komst was. Her en der stonden karikaturen opgesteld van politiekers(Chavez, Mendez, Fidel...), voetballers en andere belangrijke weet-ik-veel-wat. Die zouden dan middernacht bij de overgang naar het nieuwe jaar in brand gestoken worden. Wel een mooie traditie maar niet voor mij. De rest van de bende buiten Lee en ik kochten zich ook een masker. Ik was wel de eerste om ons groepje aan te moedigen om een frisse pint te drinken. En we waren vertrokken. Terug in het hostel kregen we nog bier van Oscar. We gingen ook sterke drank inslaan en begonnen er meteen aan. Gelukkig gingen we die avond met ons allen nog iets eten want buiten alcohol had ik nog niks geconsumeerd. Erna stonden we buiten aan het hostel met ons allen de pop te verbranden klokslag 12 uur. Toen de drank op was doken we het nachtleven in in verschillende discotheken.
Na 2 of 3 uurtjes werd ik wakker en besloot om op te staan. Ik voelde me vrij goed voor zoveel gemixt te hebben en besloot het thuisfront op te bellen. Toen ik papa een gelukkige verjaardag wenste besefte ik dat ik toch nog zat was. Maar er zijn ergere momenten geweest. De rest van de dag heb ik geluierd en verschillende films gekeken. Die dag ook nog afscheid genomen van Suzanne. Een toffe madam waar ik goed mee opschoot. Spijtig dat ze haar bus naar Lima moest nemen.
Die dag ook nog geluierd en me een paar films gekocht. Ook nog een hele tijd met Oscar gebabbeld en zijn volgend plan is om een "hostel Huauki" aan de kust in Ecuador te openen. Als hij het dit jaar geregeld krijgt ga ik zeker eens langs beloofde ik hem. s Avonds gingen de zweden, amerikanen, Lee en ik samen uit eten. Iedereen vertrok de dag erna naar andere bestemmingen.
s Maandags het eerste wat ik deed was naar de haven gaan om te vragen wanneer er een boot naar Pantoja vertrok. Daar kreeg ik te horen dat het de volgende dag zou zijn. Om de verveling wat tegen te gaan begon ik de rest van mijn boek maar uit te lezen. Ondertussen nam ik die dag ook nog afscheid van Simon. Hij kon wel zijn boot op. Die avond passeerde ik een supermarkt toen ik op zoek was naar eten en kocht me brood en kaas. Dat was al een tijdje geleden.
Op dinsdag weer hetzelfde als de dag ervoor en ook weer hetzelfde antwoord. Alleen had ik het deze keer aan de kapitein gevraagd. Dit moest wel niet meer te lang gaan duren want ik zat ondertussen ook met het probleem dat ik het land uit moest. Ik had maar 60 dagen aangevraagd omdat ik dacht dat ik sneller Peru zou verlaten. Maar plannen veranderen zo dikwijls als je aan het reizen bent. In het restaurant met het irritante "Jingle bells" wisselde ik mijn boek.
Alweer s morgens naar de haven en die avond zou de boot vertrekken. Terug in het hostel alles gepakt, vlug mijn mails gecheckt, 100 dollar afgehaald en terug naar de boot gegaan. Ervoor zag ik al dat er hangmatten hingen en hoe vroeger hoe beter je je plekje kan uitkiezen. Rond de middag installeerde ik me. Mijn rugzak vergrendelde ik aan een middenpaal en ook deze keer gebruikte ik mijn beschermhoes tegen water en andere vuiligheid. Mijn hangmat bevestigde ik ook langs deze paal zodat ik mijn rugzak goed in het oog kon houden. Ik begon dan maar in een van mijn 2 boeken te lezen. En dit was een heel spannend boek. Ik kon niet stoppen met lezen en toen ik ging slapen was ik al over de helft. In de namiddag kreeg ik ook te horen dat de boot eerst de dag erna zou vertrekken. Dat begon weer heel goed.
De dag erop was dus weer wat luieren in de hangmat en wachten tot de boot vertrok. Toen deze vertrok had ik mijn eerste boek al uit en had ik geen tijd meer om het te gaan wisselen. Ondertussen had ik de boot ook al geinspecteerd en er waren geen douches of kranen. Alles zou dus moeten gebeuren met het water uit de rivier.
Onderwegen stopte de boot regelmatig aan kleine dorpjes langs de rivier. Soms zelfs bij enkele hutjes. Hier werden dan mensen opgepikt of goederen gedropt. Zondag stonden we zelfs een hele dag stil bij Santa Clotilda. Hier kon ik dan de benen even strekken en een wandelingetje maken. De tijd ging heel traag voor bij. De voornaamste activiteiten waren luieren in mijn hangmat, mijn 2de boek lezen, kaarten met het jongetje dat enkele hangmatten verder lag, 3x per dag met mijn voederbakje eten halen, dromen van al het lekkers dat ik zou gaan eten als ik thuis kwam en slapen.
In totaal zat ik 8 dagen op de boot en heel dikwijls heb ik me afgevraagd waarom ik eraan begonnen was. De avond van het vertrek zat de boot vol met mensen en goederen. Een kerel had zijn hangmat iets hoger vlak tegen de mijne opgehangen zodat ik de eerste 2 nachten niet recht in mijn hangmat kon liggen. Als hij bewoog dan ging mijn hangmat mee. Hij kwam er de hele dag ook niet uit en voor mij was er totaal geen comfort. Ook was er de bende jongeren die de hele dag hun Cumbia muziek keihard draaide en dan steeds dezelfde nummertjes. Om knettergek van te worden. Als dat ook nog niet genoeg was begon er iets verderop ook nog een 2de zijn muziek loeihard te spelen. Heb meerdere malen op het punt gestaan om hun radios in de rivier te flikkeren. Elke dag regende het ook een paar keer heel flink want het is namelijk het regenseizoen. En dat merk je hier in het Amazona gebied wel. s Nachts is het redelijk fris met resultaat dat ik de dag voor kerstmis een snotneus had. s Avonds voelde ik me miserabel en koortsig. 2 Dafalgans genomen en om 20 u lag ik al te knorren. Op kerstdag was het zelfs nog erger. Mooie kerstdag was het. Op dat moment heb ik veel aan thuis gedacht en me afgevraagd wat ik aan het uitspeken was. Toen ik die avond niet voor mijn eten ging kwam de vrouw van het winkeltje me vragen wat er aan de hand was. Even later kwam ze terug met 2 pijnstillers en een flesje water en bracht ze me een kop warme koffie. Nog nooit was ik zo blij met een kop koffie. En toen voelde ik toch ook een beetje dat het kerstmis was.
De dag erop s morgens kwamen we aan in Pantoja en ik was zo blij als een zot dat ik van die boot kon. Ik regelde mijn stempel bij de immigratiedienst en een paar uur later zat ik op een speedbootje richting Roca Fuerte. Daar nam ik een kamer waar ik mijn hangmat kon ophangen. Ging diezelfde dag 2 keer naar de immigratiedienst maar de brave man zat in Coca voor de feestdagen. De mariniers verzekerden mij dat het geen probleem was om mijn stempel in Coca te halen. De rest van de dag hing ik alweer in mijn hangmat omdat ik nog altijd koorts had en ook heel hard moest hoesten. De dag erop keerde ik terug naar de mariniers omdat er eentje mij vertelde dat het mogelijk was om met hun mee te varen naar Coca. Niks van waar dus en weeral maar een dagje luieren in de hangmat en wachten. Rocafuerte is een heel klein dorpje waar geen zak te beleven valt. Op een half uurtje ben je er rondgewandeld. s Avonds passeerde er 2 duitsers en samen met hun heb ik dan wat gegeten en gepraat. Het waren de eerste toeristen die ik zag in 9 dagen.
De dag erop was ik om 4 uur al wakker om op tijd de boot naar Coca te nemen. Die nacht kon ik moeilijk slapen omdat ik de hele nacht moest hoesten. Ik legde me dus op de bank in de boot en voor een uurtje was dit geen probleem. Naderhand begon de boot helemaal vol te zitten en had ik zelfs bijna geen ruimte om mijn benen te strekken. Ook de koorts kwam weer opzetten. Slapen was onmogelijk en bewegen haast onmogelijk. Op dat moment heb ik mezelf beloofd nooit nog terug te keren naar de Amazonas. Ik had het helemaal gehad. s Avonds om 18 u kwamen we aan in Coca en ik nam een kamer met prive badkamer. Ik heb toen een half uur onder de douche gestaan. Na 10 dagen niet wassen en scheren zag ik er niet al te fameus uit. Erna ging ik naar een kapper die me een goede scheerbeurt gaf. Ik voelde me terug een beetje mens. Na een maaltijd kroop in in mijn bedje. Einde van mijn Amazonas avonturen.
Die morgen in Pucallpa kocht ik nog wat te eten alvorens ik de boot opging. In de namiddag arriveerde ik in de haven en ging aan boord. Daar was het al een drukte van jewelste maar ik vond gelukkig nog een goed plaatsje om mijn hangmat op te hangen. Ik vroeg wat me de tocht zou kosten en dit was meer dan ik verwacht had. De tocht kostte 100 soles (25 euro) en zou 4 dagen duren. Ik ging me nog iets te drinken kopen en wandelde wat rond . Toen ik terug bij mijn hangmat kwam had ik al heel wat minder plaats. Legde me neer en begon wat te lezen. Het duurde een tijdje voor de boot vertrok. Uiteindelijk was het 9 uur s avonds. Die dag kregen we niks te eten en ik was blij dat ik wat te snoepen gekocht had.
Ik werd al vroeg wakker van al het leven op de boot. Op een gegeven moment zag ik iedereen naar het eerste verdiep spurten. ook maar hetzelfde gedaan en daar stond een hele lange rij aan te schuiven voor het ontbijt. Ik merkte ook dat iedereen een kom of tas of iets dergelijks vast had. Ik besefte al snel dat dit was om te eten. Dat had ik natuurlijk niet en dus vroeg ik aan de mannen van de keuken of ze mij niks konden bezorgen. Even later had ik dus ook een voederbakje. Het was een beetje melk met 3 droge broodjes. De melk was niet zo lekker en na dat ik mijn broodjes hier in gesopt had gooide ik de rest overboord. Onmiddellijk hoorde ik opmerkingen van de peruanen naar mij (de gringo) toe. Volgende keer dus maar niet meer doen. Ik merkte ook dat er andere gringos op de boot zaten en maakte die dag verschillende keren een praatje met een oudere amerikaan (68 jaar). Hij was op weg naar Colombia naar zijn vriendin en bezocht daar ook de stierengevechten. De rest van de dag vulde ik met lezen en nog 2 keer eten te halen. Vele peruanen begonnen ook een praatje met mij. s Avonds vond ik een paar peruaanse metgezellen om wat te drinken.
Die 3de dag op het schip ontmoette ik de hollanders die op het bovenste verdiep in een kajuit sliepen. Zij reisden met een oostenrijker op dit schip. Hij had hun namelijk geholpen om op deze boot te geraken. Verse reizigers en dus nog niet veel kennis van het spaans. Zo beginnen er veel aan hun trip. De dag ging vlot voorbij met verhalen uitwisselen, schaken en wat in de hangmat luieren. s Avonds werden we ook nog bevriend met Simon, een engelsman die hier al in Peru zat van oktober 2006. Hij had een tijdje vrijwilligerswerk gedaan. s Namiddags ontdekte ik ook nog dat mijn ruzak nat was geworden de nacht ervoor door de regen. Had mijn rugzak onder een bankje vastgelegd tegen diefstal. Blijkbaar had het wat binnengeregend met resultaat dat nu al mijn kleren zeiknat waren.
De dag erop ging weer rustig op hetzelfde stramien voorbij met deze uitzondering dat de gringos meestal op het bovendek verbroederden. We leerden vele peruanen kennen en hadden er regelmatig een praatje mee. Ze entertainden ons ook met hun muziekinstalatie die ze meesleepten. Die behoorde toe tot een gehandicapte peruaan zonder benen en met een kort en een misvormd armpje. Hij trok dan zijn danskleren aan en begon op zijn manier te dansen. Lachen geblazen. s Avonds hadden we de kans om even van boord te gaan om in het plaatselijke dorpje wat eten en drank te kopen. De kip en rijst kwam ons al de oren uit.
Vrijdagmorgen kwamen we uiteindelijk aan in Iquitos. Simon en ik namen de bus naar het centrum en namen een hostel kort aan de plaza. "Mad Micks bunkhouse" is een vrij speciaal hostel. Het eerste deel is een kantoortje voor zijn jungletrips en waar hij ook materiaal verkoopt om deze trips te doen. Vandaar kom je dan in het hostel terecht. Een kamer met 8 bedden en nog een ruimte met de douchen en wc s. Ik ging mijn was meteen naar een wasserij doen en daarna vroeg ik in de haven rond naar boten voor Ecuador op de rio Napo. Daar vertelde ze mij dat ik elke dag maar eens moest komen checken wanneer deze vertrokken. s Avonds ontmoette ik de hollanders terug en gingen we wat drinken. Zo kwamen we in contact met Peter, een gids die ons naar een muziekfestival bracht. Hier werden we gecharmeerd door de danseressen op het podium. Achteraf belandde ik nog bij Peter zijn thuis en leerde zijn familie kennen.
Zaterdags bezocht ik Belen. Dit is een arm dorpje een beetje buiten Iquitos. Het is speciaal omdat al de woningen van hout gebouwd zijn zodat ze kunnen drijven bij hoogwaterstand van de Amazona. We vaarden ook nog een uurtje rond in een zelfgebouwde kano. De rest van de dag rustte ik wat en schaakten een paar partijtjes met Simon en John. De dag erop verliep heel rustig. Samen met Simon keek ik Arsenal-Chelsea in een plaatselijk restaurant "The yellow rose of Texas". Uitgebaat door een amerikaan, en die zitten er genoeg in Iquitos. Het restaurant ligt tegenover het hostel en s avonds gaat dan zijn kerstmislichtreclame aan en de hele tijd weerklinkt er het irritante melodietje van "jingle bells".
Die morgen toen ik opstond was het een pak rustiger als de dag er voor. Er was geen markt en het was geen probleem om een bus of taxi te nemen. Het werd een taxi voor maar 2,5 soles omdat ik dacht dat ik daar comfortabeler in zou zitten. Niks was minder waar. Ik zat samen met een peruaan vanvoor naast de chauffeur. Gelukkig was het maar voor een 20 km. Ik liet me droppen aan het meer van Pucacha. Van daar moest ik nog een stuk te voet naar de ruines van Sondor. Onderwegen passeerde ik kleine boerendorpjes. Velen waren aan het werk op het veld en enkele vrouwen waren een doek aan het weven. Nog op ambachtelijke wijze. De sondor ruine bevond zich op een heuvel en eens daar had ik een mooi uitzicht over het meer en de rest van de omgeving. Deze ruine is pre-inca. En dat is er ook aan te zien. De ruines zijn niet zo goed geconserveerd en indrukwekkend. Toch vond ik het de moeite om hem te bezoeken. Dit waren de voorlopers van het grote Inca-rijk. Op mijn weg terug stopte ik bij een winkeltje om een biertje te drinken en wat met de plaatselijke bevolking te praten. Kreeg onderwegen ook veel "gringo" te horen. Vooral van kinderen en ouderen. Na een trucha gegeten te hebben was het tijd om terug te keren naar Andahuaylas. Die avond nam ik een bus naar Ayacucho.
Dit was een zeer vermoeiende rit in de bergen. Had bijna geen oog dichtgedaan omdat de bus constant over hobbelige zandpaden reed. Snap nog altijd niet hoe die peruanen hier in kunnen slapen. Die morgen kroop ik dan ook meteen in bed toen ik een hospedaje gevonden had. Rond de middag was het tijd om de stad een beetje te verkennen. Die bevat vele kerken van de 16de, 17de en 18de eeuw en was veel grote dan ik verwacht had. Bij de toeristische dienst haalde ik de informatie uit die ik nodig had. En hier is veel meer te zien en bewonderen in de streek dan mijn Lonely Planet aangaf.
s Morgens was ik al vroeg present om een bus naar de Wari ruines te nemen. Ook deze zijn pre-Inca. De Huari beschaving ging de Inca beschaving zo n 500 jaar vooraf. De ruines verspreidden zich enkele kilometers langs de autoweg naar Quinua. Hier en daar staan er nog grote stukken muur recht van in de tijd. Het merendeel van de ruines zijn een hoopje stenen. Er zijn ook nog duidelijk graven en ceremoniele plaatsen zichtbaar. Het landschap is zeer dor en staat vol met grote cactussen. In de verste verte zag ik geen meer of waterval. Het moet hier moeilijk leven geweest zijn dacht ik zo. Na het kleine museum wandelde ik nog een stuk bergopwaarts naar het andere gedeelte. Dit was meer van hetzelfde en ik hield het dan ook maar voor bekeken. Terwijl ik aan het wachten was op de bus kwamen er enkele peruaanse studentes me vrij verlegen de overschot van hun lunch brengen. Deze bestond uit een stuk vlees en gekookte bonen, mais en andere peulvruchten. Was niet echt heel lekker maar dit is dus wat de indigeense kinderen meekrijgen als ze op schoolreis gaan. Gelukkig vertrokken ze juist en kwam mijn bus er aan. In Quinua bezocht ik de pampasvlakte waar de peruaanse patriotisten en andere zuid-amerikanen in 1824 een belangrijke overwinning behaalde op de spanjaarden. Er staat een grote obelisk om dit heldhaftige gebeuren te verdenken. De generaals die de legers leidden indertijd staan afgebeeld op dit monument. De peruanen die er werkten waren er heel fier over en beveelden mij om foto s te trekken om thuis te laten zien. Kan goed begrijpen dat het heel wat was in die tijd om de spanjaarden te verslaan. Erna wandelde ik rond in het mooie gezellige Quinua. Het staat bekend om zijn keramieke beeldjes. Elk huis heeft er eentje op zijn dak staan. Een heel grappig zicht en heel orgineel. De huisjes zijn ook mooi versierd en verzorgd in dit dorpje. Meer als ergens anders. Je komt er ook veel werkplaatsen tegen waar ze deze beeldjes maken. s Avonds zette ik de vele foto s die ik gemaakt had op mijn blog.
Die dag was het gewoon wachten tot s avonds op mijn bus. Ideaal dus om mijn boek "lord of the flies" uit te lezen. s Avonds werd ik geambeteerd door een peruaan die constant tegen mij in slaap viel op de bus. En zoals de busrit naar Ayacucho was ook deze naar Huancayo weer een hel.
Nam mijn intrek in een goedkoop hospedaje en deed s morgens mijne was. Wandelde wat rond in de stad en ruilde mijn boek in de namiddag. Kocht me ook een busticket rechtstreeks naar Pucallpa. Dit was 15 uur reizen. Ik had ook nog Tarma en Huanuco gepland om te bezoeken maar ik was helemaal klaar met die busreizen. Het werd tijd voor iets anders.
Om 1 uur s middags vertrok de bus en deze keer was het constant op straten. Wat een luxe was dat. Kon rustig in mijn boek lezen en de bus zat ook niet stampvol. We passeerden prachtige zichten in de bergen op zo n 4000 meter hoogte. In Huanuco hadden we even de tijd om de benen te strekken en iets te eten. Het werd ook steeds warmer want we naderden het amazonas gebied. s Morgens merkte ik het onmiddellijk toen ik van de bus stapte. De warmte en de mensen waren hier de oorzaak van. Met meer lawaai en drukte probeerden de mototaxi chauffeurs me mee te krijgen. Ik zocht zelf mijn weg en het hotel wat ik wilde was maar 2 blokken verder. Ik zocht de nodige informatie ivm de boot die ik wilde nemen naar Iquitos, kocht me alweer een hangmat. De vorige had ik naar huis opgestuurd omdat mijn plannen er toen nog anders uitzagen. Struinde wat rond in de stad en ging vroeg slapen.
