s Morgens vertrokken we om 5 uur al richting San Pedro Sula. Daar kwamen we juist op tijd aan om een shuttlebus naar Antigua (Guatemala) te nemen. In Copan kwamen we in een minibusje terecht met helemaal geen comfort. Ook hadden we nog woorden met de eigenaar/chauffeur. Al bij al kwamen we goed aan in Antigua en vonden vrij snel een goedkoop en rustig hottelletje. De dag erop ging de tocht verder naar Chichicastenango. Bekend om zijn markt. Vonden alweer een goede kamer met een open haard.
In de namiddag verkenden we het dorpje en het was mooi te zien hoe de markt stilletjes aan werd opgebouwd. We bezochten de kerk en meteen kregen we een raar gevoel toen we de kerk betraden. De houten versieringen tegen de muren en aan het altaar zagen pikzwart en vielen meteen op tegen de witte muren. Ik had het gevoel dat er iets demonisch in de lucht hing. Door de vele kaarsen was het hele houtwerk zwart geworden. De kerk bestaat al van 1531 en er worden nog steeds Maya rituelen beoefend. Daardoor ook het rare sfeertje dat er heerste. Verder die dag informeerde ik links en rechts ook al naar de prijzen van de spullen die ik wilde kopen de dag erop. s Avonds staken we de open haard aan en dronken wijn.
We sliepen lang uit en in de namiddag bezochten we de markt. De markt was vrij groot en zeer kleurrijk. Het deed me een beetje denken aan Bolivie en Peru. Ik onderhandelde hard en kreeg bijna alle spullen aan een zeer goede prijs. Amaranta had soms een beetje medelijden met de verkopers. Voor mij was het meer een sport en een boeiende namiddag.
Zo waren we aan onze laatste vakantiedag beland en die begon al zeer vroeg richting de grens met Mexico. Met 3 bussen waren we uiteindelijk aan de grens. Aten een goede maaltijd en kochten de laatste quetzales op. Van de grens tot de douane van Mexico namen we een taxi. Ook hier kregen we onze stempels zonder problemen. En onmiddellijk erna zaten we op een bus naar Comitan. Eens daar begon de miserie. We moesten 4 uur wachten eer de bus vertrok naar Mexico stad. Uiteindelijk vertrok die een kwartier later dan gepland en dat is niet de gewoonte in Mexico. Ik had er een slecht gevoel bij omdat ik ziek begon te worden en dit niet de gewoonte is in Mexico. Om een lang verhaal kort te maken wisselde we 2x van bus. De eerste keer door een technisch probleem en de 2de keer door een botsing met een koe. We kwamen uiteindelijk 6 uur later aan in Mexico stad en ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld tijdens een busrit. Die avond vierden we Amaranta haar verjaardag een beetje in mineur.
Na een stevig ontbijt begonnen we aan de trip naar de grens. Dit was een van de gemakkellijkste grensovergangen die ik ooit gedaan had. De beide douanekantoren lagen in hetzelfde gebouw langs elkaar. In een paar minuten was de klus geklaard en een half uurtje later zaten we in Copan. Het jongetje dat zijn vader hielp in de bus wilde me meer dan het dubbelle aanrekenen voor het kwartiertje bus. We hadden ervoor al geinformeerd naar de prijs bij de lokale mensen. Toen de vader zich boos maakte op zijn zoon gaf hij eindelijk mijn wisselgeld terug. Ook in Copan zelf probeerden ze ons meerdere malen op te lichten. Uiteindelijk bleven we er toch 4 nachten omdat we ergens nieuwjaar wilden vieren en het niet mogelijk was om op de eerste te reizen.
En de voornaamste reden dat we daar waren was om de Copan ruines te bezoeken. Ook dit was afzetterij van het hoogste niveau. Inkom 15 $, tunnels (geen originele, maar archeologische) 15$ en museum ook nog eens een 8$. We bezochten alleen de ruines zonder de tunnels en het museum te doen. De ruines op zich waren niet zo indrukwekkend maar wel de beeldhouwwerken (steleas) die er stonden. Dit zijn de best bewaarde van de Maya periode en bevatten heel veel informatie over de koningen, gebeurtenissen en het alledaagse leven.
Diezelfde dag s avonds bezochten we het Via Via hostel/restaurant voor de oud op nieuw fuif. Dit is een belgisch hostel van de Jokergroep. Het stelde me toch wel teleur. Eerst de prijs voor een 2 persoons kamer (daarom dat we ergens anders logeerden) en daarna het feit dat ze nog niet eens belgisch bier hadden. De fuif daarentegen viel goed mee en we dansten het nieuwe jaar in tot 4 uur.
De 2de januari besloten we naar een strandje te gaan aan de caraibische kust. Niet naar het eiland Utila (backpackersparadijs van Honduras) zoals de meeste feestvierende backpackers. We kozen voor een rustig strandje bij de Garifuna gemeenschap. Zoals eerder vermeld is dit de afrikaanse gemeenschap die als slaven aangevoerd werden en zich nu gevestigd hebben langs de caraibische kustlijn van Honduras, Guatemala en Belize. Het was 3 dagen relaxen, genieten van de zon en de heerlijke vis die ons werd voorgeschoteld. De mensen waren supervriendelijk en we hebben nog steeds heimwee naar de schattige kinderen van het meisje dat ons telkens zo goed bediende in haar restaurant. Ook missen we de momenten dat we samen met de andere kinderen Rummy of Uno speelden. De laatste avond kregen we zelfs een dubbelle portie vis voor dezelfde prijs. Met spijt in het hart moesten we deze plaats en fijne mensen verlaten. Daar kunnen de geldwolven in Copan nog een lesje van leren.
Na het bezoek aan de ruines van Yaxchilan staken we de rivier over en waren in Guatemala. Ik wisselde genoeg pesos in quetzales om het busje tot Flores te betalen. Dit werd een hele onderneming. Eerst probeerde de douane beambte ons nog geld uit ons zakken te kloppen. Loog hem voor dat we geen geld op zak hadden en hij geloofde me. Amaranta was verbaasd hoe ik ons eruit geluld had. We konden de hemel prijzen dat we van voor zaten want op een gegeven moment liep het aantal in het busje (normaal 16 personen) op tot zeker 25 en dan nog een keuteljacht kinderen. Eens in Flores vonden we een hotel voor een nachtje. Veranderden de dag erna en deden het die dag rustig aan in Flores.
Onze reden om Flores te bezoeken was Tikal. Een van de machtigste Maya steden in zijn tijd. Met de mooie locatie midden in de jungle voor mij en ook Amaranta het absolute hoogtepunt van de Maya beschaving en onze reis. Rond 6 uur betraden we het park en wandelden 10 uur rond in dit prachtige natuurpark. Woorden kunnen niet uitdrukken hoe mooi en machtig het wel is. Daarom voldoende fotos op mijn blog en op youtube zijn er filmpjes te vinden op Lago76 (spijtig genoeg niet zo een goede kwaliteit op youtube). Het indrukwekendste was het bestijgen van de 44 meter hoge piramide langs een ongelooflijke steile houten trap. Het is verboden om dit langs de originele trappen te doen en begrijpelijk omdat dit levensgevaarlijk kan zijn. Zelfs langs de houten trappen was dit adembenemend. Vooral als je eens boven bent en uitkijkt over de hele jungle rondom je. In de verte zie je de topjes van de andere piramides uitstijgen en de roofvogels vliegen langs je door. Dan begrijp je dat dit eens heilige grond was maar sta je versteld hoe ze dit ooit hebben kunnen bouwen. Na 10 uur en niet alles bezocht te hebben (zoals museum) verlieten we zwaar onder de indruk het machtige Tikal.
De dag erop ook Flores met bestemming Rio Dulce. Dit is een van de andere hoogtepunten in Guatemala en absoluut een bezoekje waard. Dit is een rivier die uitmondt in de Caraibische zee en ten tijden van de spanjaarden druk bevolkt werd door piraten die in allerlei zijriviertjes zich verborgen hielden. We sliepen in het Backpackers hostel. Een mooi hostel gelegen aan de rivier en de opbrengsten gaan naar de weeskinderen die het hostel helpen uitbaten. Deze organisatie helpt een 250 weeskinderen met onderdak, eten en drinken, onderwijs enz... We bezochten er het kasteeltje langs de rivier dat de spanjaarden bouwden ter verdediging tegen de piraten. Zwommen er in de rivier en genoten van de mooie en rustige omgeving. Die avond vierden we kerstavond met ons tweetjes en 2 flessen wijn.
Op kerstdag besloten we plotseling om naar Livingston te varen over de Rio dulce. 2 uurtjes later kwamen we er aan en waren onder de indruk van de Garifuna gemeenschap die er leefde. Dit zijn afrikanen die ingevoerd werden als slaven en zich gevestigd hebben aan de caraibische kust in Guatemala maar ook Honduras en Belice. Vooral Amaranta keek haar ogen uit. Zij was totaal verbaasd over de afrikaanse gemeenschap in latino-amerika. Ik had het aan de caraibische kust in Colombia al gezien en was dus niet zo verbaast. We vierden kerstdag s avonds met Fernando, de eigenaar van het hotel, en zijn vrienden. Het werd een hele plezante avond en ik vond de 70-jarige avonturier en reiziger Fernando zijn verhalen onvergetelijk.
De dag erop besloten we voor 2 avonden naar "hotellito perdido" te gaan. Een klein zelfgebouwd hotelletje langs de rivier midden in de jungle van een engelsman/poolse. Die namiddag probeerden Amaranta en ik te kayakken maar dit werd geen groot succes. De dag erop s morgens ging ik met een ander koppeltje mee op een kayakexpeditie. Veel viel er niet te zien en onze gids had nog veel te leren. In de namiddag nam ik Amaranta mee op een 2de poging om naar de warmwaterbronnen te kayakken. Deze keer lukte het wel omdat ik vanachter zat en daar kan je de kayak beter besturen. We zaten zeker 2 uren in het warmwaterzwembad zelfs terwijl het regende. We kwamen er een belgisch koppel tegen dat ook in het hotelletje verbleef. Het was fijn om nog eens wat vlaams te praten.
De dag erop reisden we naar Honduras maar moesten een nachtje ergens in Guatemala slapen omdat het anders te laat zou worden om de grens over te steken.
Op woensdagavond vertrokken we dan eindelijk op vakantie. Het begin was al vrij chaotisch. We kochten een ticket in het noordstation maar de bus vertrok een anderhalf uurtje later in het weststation. Om daar te geraken namen we de metro. Eens in de metro werd het bericht omgeroepen dat er een technisch defect was. Omdat we niet wisten hoe lang het zou duren namen we uit alle voorzorg maar een taxi. Eens in de bus kwam ik weer tot rust. s Morgens wisselden we de bus in Tuxla Guttierez naar Palenque. Van daar namen we alweer een andere bus richting een Caladon dorpje. In de late namiddag kwamen we aan en zochten een kamer en aten iets. We gingen vroeg slapen die avond.
s Morgens vroeg op en na een ontbijt namen we een taxi tot Bonampak. Deze ruine is bekend om zijn frescos die goed bewaard zijn gebleven en verschillende belangrijke momenten uit het hoogtepunt van Bonampak weergeven. De ruines op zich zijn niet zo groot en indrukwekkend maar de frescos zien er bijna allemaal zeer goed uit en dus een bezoekje waard. Na Bonampak namen we onze spullen en was het tijd om naar de grens met Guatemala te reizen. Hier aangekomen kregen we meteen aanbiedingen om met de lanchas Yaxchilan te bezoeken. Omdat het al redelijk laat in de namiddag was zochten we een slaapplaats en iets te eten. We werden aangesproken door een kapitein die ons een goede prijs gaf en ons naar een goedkoop en zeer goed hotelletje stuurde.
In de morgen kwam hij ons uithalen en bracht ons naar zijn boot. Samen met een andere groep mexicaanse toeristen werden we langs de rivier naar de ruines van Yaxchilan gebracht. Hier hadden we 2 uur de tijd om rond te wandelen. De ruines waren uitgebreider dan we dachten. We hadden tijd te kort en vonden het spijtig dat we onze tijd niet konden nemen anders hadden we er zeker 2 uur langer in rondgewandeld. Yaxchilan is prachtig vooral door de ligging aan de rivier midden in de jungle. Ook het korte tunnelcomplex met de vleermuizen en op de achtergrond de brulapen is onvergeetlijk. Zeker en vast een aanrader voor de liefhebbers van de Maya cultuur. Bij terugkomst haalden we onze spullen uit en staken de rivier over en zo waren we in Guatemala beland.
Omdat ik nu terug een alledaags leven heb in Mexico stad ,zonder werk wel te verstaan, valt er niet zo veel boeiends meer te beleven. Maar toch gebeurde er vanalles wat het vermelden waard is. Hield me bezig met vooral Amaranta natuurlijk want dat is de reden dat ik nog altijd hier ben. Keek veel films, speelde veel poker op facebook, keek de geweldige serie "Carnivale" (spijtig genoeg maar 2 seizoenen) en begon Sudoku te spelen. Dit is vrij verslavend en tijddodend en ondertussen werkten mijn hersenen ook nog wat.
Elke dinsdagmorgen was ik op msn om met mijn ouders, Eva en Michelle en Myriam te praten. Een week was er zelfs een special guest en had ik Marie-Claire aan het woord. Veel gemakkellijker dan altijd die emails sturen. Kreeg wel een dinsdag minder goed nieuws terwijl mama mijn Visa-afschrift aan het voorlezen was. Ze hadden me 4000 pesos (230 euro) afgehouden die nooit uit een geldautomaat gekomen waren. Ondertussen zijn ze dat aan het regelen voor mij en is het bang afwachten of ik het geld ooit nog terug ga zien.
Mijn ouders verrasten me ook heel dikwijls met hun pakjes die ze me opstuurden. Het was telkens heerlijk smullen van de zelfgebakken speculoos en wafels. Amaranta was dan weer heel blij met onze wereldberoemde belgische chocolade. En met reden. Maar wat toch nog altijd het mooiste is was het moment dat ze bekend maakten dat ze me hier zouden komen bezoeken.
Ik was hier in Mexico stad getuigen van Dia del Muerte. Allerheiligen bij ons. Hier in heel Mexico is dat een groot feest en wordt alles kleurrijk versierd. Heel wat anders als bij ons. Ik herinner me Allerheiligen altijd als een triestige, grijze en miezerige dag die je zo snel mogelijk wilt vergeten. Het feit dat ik hier op die dag in t-shirt rondliep helpt ook natuurlijk. Op die dag en een week later werd ik opgebeld door mijn collegas (en tevens vrienden) Gino en Rachid. Heel fijn om die 2 nog eens te horen.
Ik bezocht in een weekend ook nog Valle de Bravo samen met Amaranta en haar moeder. Dit is een klein rustig, koloniaal dorpje aan een meer in de bergen zo n 2 uur van de stad. De ligging en natuur was prachtig maar niet echt een backpackers locatie en dus vrij saai. Het viel ook op dat hier vooral de rijkere burgers van Mexico stad hun weekend doorbrachten. Niet echt mijn stijl dus.
Verder verraste ik Amaranta met onze Sinterklaas traditie. Dat vond ze wel plezant maar het was wat verwarrend omdat ze dacht dat ik het over de kerstman had. Ik maakte ook nog een kalender voor haar die aftelde naar het moment dat we samen kunnen gaan reizen (nog 1 dag terwijl ik dit schreef). En van onze belevenissen in Mexico, Honduras en Guatemala krijgen jullie de volgende weken een verslag.
In deze weekjes in oktober kreeg ik steeds meer afkeer van de stad. Te veel drukte, mensen en lawaai rondom mij. Daarom bezochten we zoveel als we konden een park in de stad. Bezochten dat van Coayacan en Chapultepec. Ook de plaats waar we leven valt me steeds meer en meer tegen. Zo waren er die weken in oktober ook alweer problemen met het water en elektricitit. Geen rarigheid dat we in het hele hotel een paar dagen zonder water of elektriciteit zaten. En dan moest ik soms Amaranta toch gelijkgeven dat Mexico een derde wereldland is. Alhoewel ik nooit echt die indruk had.
Maar er gebeurde ook wel verschillende leuke dingen in die tijd. We bezochten de oma van Amaranta. Een grappige en lieve vrouw die spijtig genoeg door de ouderdom nogal vergeetachtig is. Meerdere keren legde ik dus uit waar ik van afkomstig was, wat ik deed enz... Tijdens een bezoekje aan haar moeder maakte ik pannekoeken klaar. Ze vielen goed in de smaak en dus voor herhaling vatbaar. Een andere dag verraste Amaranta me met een Duvel die ze ergens in een supermarkt had gevonden. Ik was overgelukkig en dat valt te bewonderen op Lago76 op Youtube. Er zijn ook nog vele andere filmpjes te zien van tijdens mijn verblijf in Mexico en de rest van mijn trip door latino-america.
Het beste echter wat in die periode gebeurde was het gesprek met mijn ouders, Myriam, Eva en enkele dagen later met Looske langs de webcam op msn. Dit deed zo n deugd om nog eens met hun te praten en dan ook nog te zien. Na enkele gesprekken met mijn ouders had ik zelfs al een beetje het gevoel dat ik er op bezoek was geweest. En natuurlijk was het ook plezant om nog eens in het vlaams te praten en het was mooi om te zien hoe Michelle al gegroeid is.
Samen met Amaranta bezochten we op een vrije dag van haar Tepoztlan. Dit is een koloniaal dorpje een uur rijden van de hoofdstad. Natuurlijk genoot ik weer van de natuur en de rust. Eens daar beklommen we de berg naar de piramide de Tepozteco. Deze piramide stelde niet zo veel voor en was vrij duur om te bezichtigen. De beesten rond de piramide waren meer een atractie dan de piramide zelf. Ook hier een paar leuke filmpjes op youtube. Na een stevige maaltijd op de markt bezochten we nog een oud klooster. We lagen onmiddellijk op het gras uitgeteld door de stevige wandeling. Na een uurtje gerust te hebben keerden we terug naar Mexico D.F
Een andere uitstap was een bezoekje aan Teotihuacan. Dit deed ik echter wel alleen omdat Amaranta het al bezocht had. Dit is een van de belangrijkste en grootste archeologische sites in Mexico. Het hoogtepunt van het Aztecenrijk. Onmiddelijk als je de site betreedt vallen de 2 grote piramides meteen in het oog. Piramide del sol is de 3de grootste piramide in de wereld. Piramide del luna is kleiner maar knapper van structuur. Ook de weg die naar deze piramide toeloopt is indrukwekkend met tal van kleinere piramides er langs gebouwd. Ik wandelde er 4 uur rond en bezocht ook nog het museum. Ik had belange alles nog niet gezien maar de hitte, de zon brandde fel die dag, het massatoerisme en de eentonigheid van de aztecenruines deden me besluiten om huiswaarts te keren. Maar het is zeker een plaats die je moet bezoeken als je naar Mexico komt en je iets wilt weten leren over de rijke cultuur.
s Maandags stond ik al om 5 uur op. Nam een douche en afscheid van Amaranta en ging met de metro naar het busstation. At er wat en nam de bus naar Cuernavaca. En vandaar weer een andere bus naar de ruines van Xochicalco. Die bevonden zich zo n 20 km uit de stad. Meteen genoot ik van de rust, stilte en de natuur. En natuurlijk ook van de ruines want die waren best wel de moeite. Deed deugd om nog eens ruines te zien want het was alweer even geleden. Eerst bezocht ik nog het museum maar dat kon me niet echt meer bekoren na mijn bezoek aan het archeologische museum in Mexico stad. Na de culturele uitstap moest ik terugkeren naar Cuernavaca om daar een bus naar Taxco te nemen. Kwam s avonds in Taxco aan omdat ik 3 uur moest wachten op mijn bus. Taxco is een heel mooi rustig bergstadje tegen een heuvel gebouwd dat vooral bekend werd door de zilverontginning in de buurt. Het is een mooi stadje met een wirwar van weggetjes waardoor je er gemakkellijk in kan verdwalen. Nam mijn intrek in een hostel en wandelde die avond nog wat rond en nam fotos van Taxco tijdens de nacht.
s Morgens was ik alweer vroeg uit de veren om de grotten van Cacahuamilpa te bezoeken. Die waren enorm. Heel grote stalagmieten en stalagtieten waren er te bewonderen met verschillende kleuren, grootte en ouderdom. Er was zelfs een zaal waar concerten werden gegeven. Heel het geheel was zeer mooi met prachtige verlichting maar een beetje te toeristisch. De gids vertelde alsof er een bandje afgespeeld werd en benoemde vooral veel figuren die je, met een beetje verbeelding, in de formaties zag. Terug in Taxco verkende ik het stadje nog wat meer en vond verschillende prachtige pitoreske plekjes met een mooi uitzicht op de hele stad. Ik miste Amaranta wel want het was veel plezanter geweest om er met haar rond te wandelen. Het zilver liet ik voor wat het was want daar heb ik het geld niet voor. Aan zilverwinkels anders geen gebrek in Taxco.
Op woensdagmorgen keerde ik alweer terug naar Mexico stad en liet de ruines van Teotenango voor wat ze waren. Was allemaal een beetje te moeilijk om er te geraken en had er ook niet meer zo veel zin in. Terug in de stad sliep ik in de namiddag uit en s avonds gingen Amaranta en ik samen uit eten.
In het weekend bezochten we samen met Amarantas moeder San Angel. Dit is een klein dorpje in de stad met veel kunstenaars en marktjes en winkeltjes met al hun kunstwerken. Eerst hadden we een heerlijk ontbijtbuffet op een terrasje aan de plaza waar de schilders verzamelen om hun werken te verkopen. Erna kuierden we wat rond in San Angel. Hele mooie buurt met knappe dingen maar zeer prijzig. In het appartement van de moeder kookten we de rest van het eten dat we de dag ervoor al klaargemaakt hadden voor ons tweetjes maar teveel bleek te zijn. Mijn taak was de aardappelen met ajuin te bakken. En ze werden goedbevonden.
De week erop bezocht ik de ruines van Tula en uiteindelijk ook Teotenango. Tula vond ik tegenvallen en die van Teotenango waren architecturaal zeer knap, mooi uitzicht over de hele omgeving en gemakkellijk gratis te betreden. Dit dankzij een zeer vriendelijke man in het dorp die ik de weg vroeg. Ook de prijzen van de bussen die ik moest nemen naar deze ruine waren zeer schappellijk. Tula was verschrikkellijk duur voor een dagtrip.
Na ons romantisch avondje hield ik me die week vooral bezig met films. Hier in Mexico city is er een cinema die Cineteca heet en de betere, onbekende films toont. Dus geen hollywoodbagger films. Amaranta schreef zich die week ook nog in aan de universiteit om lessen i.v.m film te volgen. We bezochten ook nog een museum en de universiteit. Die is zeer groot, een dorp op zich en bevindt zich juist buiten de stad in een prachtige groene omgeving. Zondag bezochten we het Parque nacional Desierto de los leones. Dit is een woud juist buiten de stad waar veel mexicanen naar toe gaan in het weekend. Voor mij was het ook meer dan welkom dat ik een dagje in de rustige groene natuur kon rondwandelen. De drukte, lawaai en gebouwen in de stad maakten me wat gek.
De hele week hield ik me wat bezig met mij spaans te studeren en vooral alles in mij schrifje te schrijven. Amaranta begon die week met haar lessen aan de universiteit en had dinsdag al meteen huiswerk. Ze moest een verhaal vertellen in maximum 60 fotos. We maakten fotos op een feestje van een vriendin op zaterdagavond. Op zondag namen we wat fotos in de stad en maandag werkten we alles af en brandde het eindwerk op een cd. Op dinsdag stelde Amaranta het voor in de les en ze kreeg goed kritiek.
Tijdens de week viel de elektriciteit uit in het hotel. Dat was al de 2de keer op zeer korte tijd. Gelukkig gingen we die avond juist uit en hadden we er niet veel last van. We gingen naar een disco waar een live salsaband speelde. Zolang we aan de tafeltjes bleven zitten viel het goed mee. Eens op de dansvloer vond ik het maar niks. Dit komt natuurlijk omdat ik geen salsa kan dansen. Op zaterdagavond zaten we dan ineens zonder water. Gelukkig hadden we op dat moment terug licht. Dit duurde tot woensdagmiddag omdat er in het weekend en op de nationale feestdag ( van maandagavond 15 september op dinsdag 16 september) niemand werkte. Hier maakt men zich niet druk als er een heel hotel voor 4 dagen zonder water zit.
Op maandagnamiddag bezochten we juist buiten de stad een hotelletje om het feestgebeuren en de drukte in de stad te ontvluchten. En we konden ons douchen wat mooi meegenomen was. De rest van de week keken we veel films en was ik veel op het internet omdat ik me een beetje begon te vervelen. Besliste die week ook om de week erop weer even te gaan reizen voor een paar dagen. Op zaterdag was er de belangrijke dag om de moeder van Amaranta voor het eerst te ontmoeten. Met een bos bloemen brak ik al meteen het ijs. Verder was er ook nog een vriendin van de moeder aanwezig en de tante van amaranta met haar dochter. Daar zat ik dus de hele dag alleen met 5 vrouwen die er lustig op los ratelden in het spaans. Ik kon niet steeds alles evengoed verstaan (spaans en vrouwenzaken!!!) maar bracht het er toch goed vanaf. En ik had een goede indruk gemaakt op iedereen vertelde Amaranta me de dag erna na een telefoontje met haar moeder. Op zondagavond pakte ik al mij spullen voor mijn mimitripje van 3 dagen.
Uitgeput kwamen we terug aan in Mexico city. Terwijl Amaranta sliep keek ik de laatste afleveringen van het laatste seizoen van de Sopranos. Later op de dag bezochten we een museum en een typische oude kantine. De plaatselijke cafes zeg maar. Verder die week bezochten we ook nog de cinema om de nieuwe "X-files" film te zien. Liep een paar dagen rond in de Zocala buurt om er de kathedraal, koninklijk paleis en andere belangrijke gebouwen te bezoeken. Tijdens mijn bezoek aan de kathedraal werd ik gevraagd voor een interview door enkele studenten die een eindwerk moesten maken voor hun engelse les. De dag erop bezocht ik de templo mayor en het bijhorende museum. De tempels werden allemaal vernietigd toen de spanjaarden de stad veroverden. De kathedraal en vele andere gebouwen werden zelfs over de overblijfselen van de tempels gebouwd. Bij opgravingen vele jaren geleden werd ook de steen met de azteecse zonnekalender gevonden. 2 jaar geleden vond men een ander belangrijke steen bij opgravingen. Het museum bevat zeer veel belangrijke archeologische vondsten en geeft een goed beeld van hoe de hoofdstad honderden jaren geleden gesticht werd. De hoofdtempel werd gebouwd op de plaats waar volgens de legende een adelaar met een slang werd gezien. Dit is ook het symbool op de mexicaanse vlag. Verder die week bezocht ik nog enkele andere museums omdat die soms gratis waren ofwel zeer goedkoop waren. En ondertussen leerde ik ook nog wat van kunst, cultuur en geschiedenis.
De 2de week bezocht ik nog enkele museums omdat ze gratis waren. Ik begon terug mijn spaans te studeren. Met Amaranta spreek ik meer engels dan spaans. Dat is voor ons beiden gemakkellijker om een goede conversatie te hebben. Daarom dat ik terug ben begonnen met werkwoorden en tijden te studeren en nieuwe woorden te noteren in een klein boekje. Er is dan ook nog het probleem dat de mexicanen met veel eigen woorden spreken die buiten Mexico niet gebruikt worden. Ik heb het hier ook veel moeilijker om de mensen te verstaan als in zuid-amerika. Op woensdag bezocht ik het archeologische museum. Een van de belangrijkste en grootste museo in de wereld. Het bevat een zeer grote en indrukwekkende collectie van de Olmecen, Toltecen, Maya en Aztecen periode. Hier bevindt zich ook de grote steen met de aztecen zonnekalender. Voor mij het hoogtepunt in het museum. Liep 6 uur rond in het museum.Ik was er vooral om de bovenvermelde beschavingen te bewonderen. In de rest van het museum wandelde ik vlug door omdat het me niet zo fel interesseerde en ik vrij moe was van rond te wandelen in de andere zalen. Al bij al een bom van een museum dat iedereen die Mexico city bezoekt zeker moet aandoen. Als we de kans hadden waren Amaranta en ik ook zoveel mogelijk samen en gingen naar de film, wandelde wat rond in de stad en gingen uit eten. Op zaterdag bezochten we een mooie hotelkamer met jacuzi in de kamer. Dit na 1 maand samen te zijn. Voor mij een hele prestatie omdat ik nogal snel verandering wil en graag reis. Maar zoals ik me nu met Amaranta voel zou ik hier nog wel eens een tijdje kunnen leven in Mexico city!
s Morgens kwamen we uitgeput aan in een stadje. Vandaar moesten we nog 3x van bus wisselen. Eens in Xilitla bezochten we eerst het museum van James Edward. Deze edele excentrieke engelsman begon in de jaren 60 zijn droom te verwezelijken in Xilitla. Hij was bevriend met de surrealistische kunstenaars Dali en de belgische Magritte. Zij inspireerden hem om Las Pozas te bouwen. Dit is een paar km verderop van Xilitla gelegen in een prachtige vallei naast een waterval. In het museum zijn fotos, mallen van de bouwwerken, persoonlijke spullen en andere dingen te bezichtigen die te maken hebben met Edward James. In een museum in Oaxaca was er een tentoonstelling van hem en al snel was ik onder de indruk van zijn werk. Het museum ligt vlak naast het hotel van Edward James. In dit hotel leefde hij en nodigde hij zijn gasten uit. Na het museumbezoek namen we onze intrek in de cabañas een beetje verder van Las Pozas. Deze zijn prachtig ingericht en hebben een mooi zicht op de vallei. Omdat het al redelijk laat was besloten we Las Pozas pas de dag erop te bezoeken.
Op zaterdag in de namiddag na een lange nachtrust bezochten we Las Pozas. We liepen er een 4 uur rond en ik was helemaal onder de indruk van zijn fantasie en werk. Het is onmogelijk om uit te leggen hoe het eruit ziet. Het is een beetje als een sprookje en een doolhof. Je zou het zelf moeten bezoeken om te weten hoe het eruit ziet. Ik hoop dat de 3 fotoreeksen die op mijn blog staan een beetje een beeld van het geheel kunnen geven. Na een heerlijke maaltijd later die avond in het dorpje en een fles wijn in de kamer gingen we tevreden slapen. Ook Amaranta was onder de indruk van Edward James werk en was blij dat ik haar hier mee naartoe had genomen.
We sliepen alweer lang uit en verlieten onze kamer pas om 6 uur s avonds omdat de eigenaars ons zeiden dat dit geen probleem was. Het hele weekend viel ons ook op hoe vriendelijk de mensen in Xilitla waren en hoe mooi de omgeving is. Een echte aanrader om te bezoeken voor mensen die ooit naar Mexico zouden gaan. Na een pizza namen we een bus naar ciudad de Valles en vandaar een nachtbus terug naar Mexico stad. Zo kwam er een einde aan een mooi sprookjesachtig weekend.
Na een helse busrit kwamen we s middags aan in Mexico city. Niet zozeer de busrit maar wel om het feit dat ik diarree had tijdens de rit. Veel slapen was er dus niet bij. Redelijk uitgeput rustte we eerst wat in Amarantas kamer en samen gingen we daarna de stad in. Op zondag bezochten we een museum waar een tentoonstelling was van de belgische kunstenaar James Ensor. Een knappe tentoonstelling van deze belgische surrealistische kunstenaar, waar het ook mogelijk was om iets bij te leren over de geschiedenis van Belgie. s Avonds keken we nog een dvd maar ik viel halverwegen al in slaap. Gelukkig moest Amaranta die week nog niet werken en konden we de meeste tijd samen doorbrengen. Op maandagavond ontmoette ik een paar vrienden van haar en het werd een gezellige avond. Soms was het wel moeilijk om alles in het spaans te volgen. Dinsdag bracht ik het grootste deel van de dag door met het laatste seizoen van de Sopranos te bekijken omdat Amaranta familieverplichtingen had. Woensdag gingen we weer samen de stad in en ze liet me enkele mooie plekjes en gebouwen zien die zelfs niet vermeld staan in de Lonely Planet. Op donderdag hield ik me weer zelf een beetje bezig en die avond reisden we naar Xilitla.
s Vrijdags nam ik dus afscheid van iedereen in Shambhala en ging samen met Amaranta naar Mazunte. Dit is een iets rustiger strand 5km van Zipolite. We vonden in de namiddag een zeer rustig hostel midden in de jungle aan de andere kant van het strand van Mazunte. Amaranta was de eerste 2 dagen ziek en ging zelfs een dokter bezoeken. Ze had uitdrogingsverschijnselen en moest veel drinken en rusten. We deden het dus heel rustig aan. Een van de laatste dagen was ik ook ziek. De hitte in Mazunte was veel intenser dan in Zipolite en op een morgen moest ik verschillende keren overgeven. Het strand dat kort bij ons hostel lag was zeer rustig en je kwam er nauwelijks mensen tegen. Uitstekend dus om samen te genieten van de zon, zee, zons op en-ondergangen. Verder bezochten we er ook het schildpaddencentrum. Dit was heel interessant omdat ze er verschillende soorten schildpadden hadden. En ook heel grote die ik nog nooit van mijn leven van zo kortbij gezien had. Een mooi spektakel om hen zo traag in het water te zien voorbijglijden.
De laatste dag in Mazunte hoorde Amaranta op de radio dat op een strand een half uurtje verder de schildpadden hun eieren aan het leggen waren. Diezelfde namiddag nog gingen we naar het strand en zagen dit spektakel. Alleen jammer dat het zowat de laatste dag was zodat er nu maar een paar schildpadden waren. De dagen ervoor waren er duizenden schildpadden. En dat moet adembenemend zijn om dit natuurlijk fenomeen te kunnen bewonderen. 7 tot 8 keer per jaar komen de schildpadden naar dit strand om hun eieren te leggen. Sommigen van hun hebben er lange reizen opzitten van enkele duizenden kilometers. Ze komen zelfs van Peru tot hier. Per beurt gooien ze zo n 50 tot 80 eieren. En die floepen eruit als ping pong balletjes. Erna bedekken ze alles goed en het lijkt alsof ze een vreemd dansje doen. En dan gaan ze terug de zee in. De dag erop gingen we naar Puerto Escondido, het surfparadijs, omdat Amaranta er nog spullen had in een hostel en we vandaar de bus naar Mexico city konden nemen. We brachten er de namiddag door en dat was voor mij meer dan genoeg.
Zondag s'morgens kwam ik aan in Zipolite en ging onmiddellijk naar hostel "Shambhala". Die hadden namelijk een hangmattenruimte. Ik kon hem jammer genoeg niet gebruiken omdat het dak van deze ruimte lekte. Nam mijn intrek dus maar in een dorm. Gelukkig was er niet zo veel volk in de kamer. Die week hield ik me vooral bezig met lezen, luieren, zonnen en zwemmen. Ik leerde ook Juan, Francesco en Chillo kennen. Deze gasten werkten in het hostel. Juan is de verantwoordelijke en Francesco en Chillo werken er als vrijwilligers voor gratis eten en een slaapplaats. Ik kon het onmiddellijk goed vinden met deze 2 gasten. Francesco is een 42 jarige mexicaan die vollebak van het leven geniet en met Jan en alleman praat. Chillo is een 30 jarige griek die al een 5 tal maanden in Shambala werkt. Hij leeft en denkt als een hippie en leefde zo ook voor enkele jaren ergens op een eiland dichtbij Kreta. Hij leerde zij gebrekkig engels en spaans tijdens deze trip. Een toffe en rustige kerel.
Mijn 2de week werkte ik ook als vrijwilliger samen met Francesco en Chillo omdat ze mij gevraagd hadden om dit te doen. De dag ervoor was ik met Amaranta (mexicaanse) en Panda (engelse) naar Pachutla gegaan om geld af te halen. Vooral met Amaranta had ik een hoop lol. Ze heeft een goed gevoel voor humor waar ik wel van hou. En ze is nog knap en lief tegelijk. Toen we terug in Zipolite waren gingen we in de late namiddag samen zwemmen in de zee. Omdat het een paar dagen na volle maan was was de zee vrij ruw met stevige golven. Ik kon me naar hartelust uitleven in de zee. De rest van de week na mij werk brachten Amaranta en ik altijd samen door en ik liet haar alle mooie plekjes zien die ik de eerste week ontdekt had. Zipolite had onmiddellijk een geweldige indruk op mij gemaakt de eerste dagen dat ik er was. Dit heeft ook te maken met de knappe lokatie van hostel "Shambhala". Het ligt aan de uiterste rechterkant van het strand schuin tegen de helling van de heuvel. Deze plaats deed onmiddellijk iets bij mij en is tot zover het prachtigste strand dat ik tot nu toe in latino-amerika gezien heb.
Op mij eerste werkdag zat het al meteen tegen. We moesten een hoop tuinafval verplaatsen en opstoken. Vlakbij de hoop die we moesten verplaatsen logeerden een amerikaans ouder stel waarvan de dochter die vrijdag zou trouwen in Shambhala. Daarom dat alles een grondige opknapbeurt kreeg op vraag van de amerikanen. In de helft van de hoop tuinafval zaten veel takken met doorns. Dus vonden Chillo en ik er niks anders op als die ter plaatsen in de fik te steken. Door de vele palmtakken ontstond er een grote rookontwikkeling die ook in de kamer van de amerikanen binnendrong. Al hun kleren hingen onder het roet en stonken naar de rook. Zij waren dus vrij lastig maar na mijn verontschuldigingen was het al weer vergeten. De rest van de week hielden we ons bezig met onkruid en wildernis weg te hakken met de machette. Ik verheugde me echter telkens op de vrije tijd na mijn werk die ik altijd met Amaranta doorbracht. En van het een kwam het ander natuurlijk. We werden verliefd op elkaar en besloten op vrijdag naar Mazunte te gaan, 5km verder.
De reis van Puerto Arista naar Oaxaca was ook weer een heel onderneming en een volledige dag reizen. Om middernacht vond ik uitgeput een hostel en kroop onmiddellijk in mijn bed.
s Morgens stond ik vroeg op en ging richting ruines van Monte Alban (witte berg) zo n 6 km buiten het centrum. De eerste keer was het bezet rond 500 v.c. waarschijnlijk door de Zapotecs. Zij waren de eerste mensen in Mexico die schreven en een geschreven kalender hadden. Het hoogtepunt was van 300 tot 700 n.c. en er was toen ongeveer een bevolking van 25.000 mensen. Het meeste wat we hier zien komt van deze tijd. Tussen 700 en 950 n.c. werd deze plaats verlaten en bekwam een ruine. Eerst bezocht ik het museum en daarna de site. Die is vrij groot en heeft een spectaculair 360 graden zicht op de hele vallei rondom. De ruines bevinden zich op een berg zo n 2000 meter boven de zeespiegel. Ik bracht er zo n 2 uur door om alles gezien te hebben en was vooral onder de indruk van de ligging. De ruines hebben ook duidelijk een andere bouwstijl dan al de andere Maya ruines die ik tot nu toe bezocht had. In het museum zie je ook schedels met holen in. Die komen uit de graven van de ruines en wijzen erop dat ze medische behandelingen uitvoerden die uniek zijn in het oude Mexico.
Volgende dag maakte ik een uitstap naar Mitla en de ruines van Yagul. Zuid en oost van Mitla staat bekend voor het produceren van de beste mezcal in de wereld. Juist als de neef tequila, is mezcal gemaakt van de maguey (agaaf) planten. Buiten de mezcal zijn er ook nog de ruines die dateren van 2 of 3 eeuwen voor de spaanse verovering. Dat moment was Mitla waarschijnlijk de meest belangrijke religieuze Zapotec gemeenschap. In 1494 n.c. namen de Aztecen Mitla over. De ruines zelf stellen niet zo veel voor ook door het feit dat de spanjaarden in 1590 een kerk over een van de groepsbinnenplaatsen bouwden. De stenen mozaieken van het oude Mitla zijn uniek in Mexico en daardoor zijn deze ruines dan weer wel belangrijk. Maar ik vond het al bij al een beetje tegenvallen en was blij dat ik er wat mezcal kon proeven. Goedgezind stapte ik op de bus en ging op naar de volgende ruines van Yagul een 12 km verder. Veel schiet er van deze ruines niet over. Het ballenspel plein is het best bewaard en 2de grootste in Mesoamerica. Boven op de immense rots die uitsteekt boven de ruines heb je een prachtig zicht op de hele omgeving en dit diende als fort. Hier en daar zie je nog resten van de verdedigingsmuren die tot 3 meter hoog gingen.
Mijn laatste dagje in Oaxaca bezocht ik het cultureel museum. Dit bevat de vondsten van graftombe 7 van Monte Alban. Het museum neemt je ook mee door de geschiedenis en cultuur van de staat Oaxaca tot de dag van vandaag. Op de benedenverdieping was er een tentoonstelling van de exentrieke engelsman Edward James. Later meer hier over als ik zijn surrealistisch Las Pozas ga bezoeken in Xilitla. Zag in het museum een groot gedeelte van een film over zijn leven. Was werkelijk helemaal onder de indruk van deze man zijn leven en zijn ideeen. Las Pozas is nu al iets waar ik naar uitkijk Eens buiten was er juist een (welgesteld) paar getrouwd in de Santa domingo kerk. Deze kerk behoort tot het museumcomplex. Knappe opgetutte mexicaanse vrouwen triepelden er rond en vonden al heel snel mijn aandacht na al dat culturele gedoe van de laatste dagen. In de namiddag slenterde ik wat rond in de Zocola buurt, maakte een praatje met een mexicaan en observeerde de voorbijgangers. Kocht mijn eerste spaanstalig boek over de drugssmokkel van Colombia naar Chicago. Bracht wat tijd door op het internet, at iets en wachtte op mijn bus die om 11 uur s avonds vertrok.
Eens in Puerto Arista zocht ik Josees Camping Cabañas en installeerde mijn hangmat. Veel spectaculairs gebeurde er verder niet in Puerto Arista. Het was een saaie boel: veel regen, ruwe zee, duur eten waardoor ik 2 dagen op brood, tonijn, tomaat en ajuin geleefd heb. Deed dus niks anders als in mijn hangmatje liggen, luieren, muziek luisteren en zelfs een niet geweldig boek lezen. Een namiddag was het dan toch iets of wat goed weer en waagde ik het te gaan zwemmen in de ruwe zee. Door de vele en hoge golven was dat dan toch nog plezant. Het enigste hoogtepunt zullen we maar zeggen. s Nachts werd ik dan ook nog eens onmiddellijk lastiggevallen door mijn lievelingsbeestjes de muggen. Na 2 dagen en 3 nachten hield ik het dus voor bekeken. Een voordeel na mijn verblijf in Puerto Arista was dat ik bijna niks opgedaan had. "Alles heb zen voordeel en nadeel" zou Johan Cruyf zeggen.
s Morgens vertrok David al terug richting Guatemala en ik bezocht het museum van Palenque omdat dit maandag gesloten was. Mooie collecties van maskers, sieraden, beelden enz... geven een goed beeld van de hele geschiedenis van Palenque. Je kan er enkele interessante filmpjes zien van de ontdekking van Pakal s sarcofaag en je ziet er een kopie van. Na het museum ging mijn reis naar Villahermosa om het parque-museo La venta te bezoeken. Archeologen verhuisden de sites meest belangrijke stukken naar Villahermosa in 1958 omdat olieboringen de belangrijke oude Olmec omgeving van La venta bedreigden. Ook is er een zoo waar je verschillende wilde dieren kan bewonderen. Na een nachtje in Villahermosa was het alweer tijd om verder te gaan. Deze keer reisde ik naar Paraiso, een klein dorpje aan de golf van Mexcio. Bezocht de wat verderop gelegen ruines van Comalcalco. Deze ruines zijn uniek omdat ze gemaakt zijn van bakstenen en de mortel van oesterschelpen. Het hoogtepunt van comalcalco was tussen 600 en 1000 n.c. geregeerd door de Chontals. Het was een belangrijk centrum van handel in: cacao, zout, herten-en jaguarhuiden, honing, schilden van schildpadden, tabak, chilies, katoen, jade... Omdat het bloedheet was hield ik een siesta maar in mijn kamer was het ook pokkeheet. Zelfs die avond had ik het moeilijk om de slaap te vatten. Daarom besliste ik s morgens om ervandoor te gaan naar La venta. Daar kwam ik in de vooravond aan omdat de bus meer dan een uur stil had gestaan bij straatwerken onderwegen. Vond een goedkoop maar vies hospedaje. Het krioelde er van de muggen en mieren. De waterkraan, wc en douche deed het niet en het was weer bloedheet. Om 8 uur s morgens, na een slechte nachtrust, was ik al aan de site van La venta. Het museum stelde niet veel voor en na een kwartier had ik het gezien. La venta heeft de fascinatie van de grootste en meest belangrijke "hoofdstad" van Mexico s moeder cultuur. De Olmec beschaving floreerde van 800 tot 400 v.c. Tot hier alle lofwoordjes vanuit de LP. Op de hele site is niks te zien. Een groot grasveld met een heuveltje van 20 meter met hier en daar kopieen van beelden die er ooit gestaan hebben. Het ergste van de hele site zijn de muggen die goed gegroepeerd gezamelijk aan vallen. Voelde mij een of ander oorlogsschip dat in Pearl Habor aangevallen werd door de Jappen. Hield het na een half uurtje voor bekeken omdat ik niks anders moest doen dan de muggen van me af meppen. Alweer maar een bus op tot Cardenas waar ik al van kwam. Vandaar een 5 uren bus tot Tuxtla Gutierrez. Eens daar besliste ik om door te reizen naar Tonala. Om 11 uur s avonds kon mijn tocht om een slaapplaats te vinden beginnen. Na 4 hotelletjes besloot ik dan maar een kamer voor 200 pessos te nemen. Normaal geef ik niet meer dan 100 pessos uit aan een kamer. Het was niet echt mijn dagje en zeker niet toen ik na een uurtje ontdekte dat ook de airco op de kamer niet werkte. Maar het was wel een goed bed en de douche deed wonderen. Sliep lang uit en stond nog eens een half uur onder de douche, at goedkope tacos en werkte mijn blog bij. Daarna ging ik naar Puerto Arista aan de pacifische oceaan om een beetje te relaxen van al het reizen de afgelopen dagen.
s Maandags na het afscheid met de familie namen David en ik afscheid in de school en begonnen onze tocht naar Mexico. Met 2 chickenbussen kwamen we aan de grens en zonder al te veel problemen kregen we onze stempels aan beide kanten. Omdat het al vrij laat was namen we een bus tot Comitan. Dit is een koloniaal dorpje 90 km van San Cristobal. De dag erop verkende we het dorpje een beetje. Vooral de plaza met de kiosk in het midden was mooi. En natuurlijk waren er nog een paar kerkjes. Na het middageten namen we een bus naar San Cristobal. San Cristobal, gesticht in 1528 door de spanjaarden, is vandaag het hart van een van de meest diep gewortelde indigeense gebieden in Mexico omgeven door tientallen Tzotzil en Tzeltal dorpjes waar eeuwenoude gebruiken samen gaan met moderne elementen. Het haalde het internationale nieuws toen op 1 januari 1994 de Zapatista rebellen de regeringsgebouwen overnamen om van daaruit hun revolutie te verkondigen. Een paar dagen en 150 doden (meeste Zapatista rebellen) later werden ze al verjaagd door het mexicaanse leger. Veel heeft hun propaganda voor meer indigeense rechten tot de dag van vandaag niet geholpen. Wij waren echter niet daar voor politieke redenen, maar om de halve finales van Euro2008 te zien. Die avond vonden we een gezellig cafeetje (Revolucion: what s in a name!!!) met live muziek. En de groepjes in San Cristobal kunnen er wat van. Na een tijdje luisteren kwam er een oude bekende binnen. Carolina, in hetzelfde hotel in san Pedro, en vriend kwamen bij ons zitten. Een half uurtje later kwam er zelfs nog een andere oude bekende heel onverwachts binnengewandeld. Daniel en ik vlogen elkaar onmiddellijk in de armen en we hadden heel wat bij te praten. Samen met hem reisde ik mijn 2 laatste weken van mijn vorige trip. Die avond werd er duchtig gefeest en ook de donderdagavond omdat dat de laatste dag was dat we samen waren. Op woensdag en donderdag keken we de halve finales.
Vrijdagnamiddag kwamen David en ik aan in Ocosingo, een klein dorpje midden tussen de koele mistige hooglanden en de hete laagland jungle. Vonden een goedkope kamer met tv, aten een beetje en verkende het dorp. Er was helemaal niks te beleven en dus keken we wat tv. Tijdens de film viel ik die avond al in slaap. s Morgens namen we een busje naar de ruines van Tonina, een van de Maya s meest indrukwekkende tempelcomplexen. Dit was de stad die het machtige Palenque op de knieen kreeg. De hoogdagen van Tonina was de aanstelling van de Slang Schedel-Jaguar Klauw dynastie in 688 n.c. Deze nieuwe leiders, ambitieus en militairgezind, vochten om de controle van het gebied met Palenque. Constant vielen ze hun rivaal lastig vanaf 690 n.c. De Palenque leider K an Joy Chitam 2 werd gevangen genomen in 711 n.c. en waarschijnlijk ook onthoofd. Deze stad werd bekend en berucht om zijn onthoofdingen. Je kan er nog een offeraltaar aantreffen in de ruines en ook vele afbeeldingen verwijzen ernaar. Hier zal Mel Gibson zijn inspiratie wel gevonden hebben voor zijn film "Apocalypto". De ruines waren indrukwekkend en zeker als je het hele verhaal errond kent. Het museum bevatte ook mooie en interessante beelden, en legt goed en duidelijk de geschiedenis van tonina uit. In de namiddag schreef ik een paar uur in mijn dagboek, at iets en keek een film. Alweer viel ik vlug in slaap.
Zondagmorgen beslisten we om naar Palenque te gaan. Eens in de stad zochten we een plaats om de finale te kijken. Die werd verdient gewonnen door Spanje. De meest constant spelende ploeg van het toernooi en geen enkele partij verloren. Na de match namen we onze intrek in Mayabell. Hier konden we onze hangmatten installeren onder een hutje midden in de jungle kort bij de ruines. Gelukkig was er een zwembad aanwezig want na al de vochtige tropische hitte was wat afkoeling meer dan welkom. Gelukkig was David ook een schaker en dus kregen we de avond vlot om met enkele partijtjes. Om 8 uur s morgens waren we de 1,5 km wandeling al begonnen naar de ruines. Eerder werden we al gewekt door de brulapen en niet mijn wekkertje. En die apen kunnen een hels lawaai maken. Palenque werd eerst bewoond rond 100 v.c. en het hoogtepunt was rond 630 n.c. tot 740 n.c. Honderden vervallen gebouwen zijn verspreid over 15 vierkante km, maar alleen een compakt centraal gedeelte is opgeknapt. Alles wat je hier ziet is gebouwd zonder metalen werktuigen, dieren en het wiel. De ruines zijn adembenemend mooi door de locatie midden in de jungle. De lagergelegen ruines liggen zelfs aan watervallen. Na 4 uur rondwandelen in deze prachtige ruines was het tijd om iets te gaan eten en inkopen te doen voor de volgende activiteit en dag. Alweer stonden we vroeg op om Agua azul te bezoeken. De spectaculaire donderende watervallen van agua azul liggen 60 km van Palenque en het duurde 2 uur vooraleer we er arriveerden. We wandelelden het hele pad langs de watervallen omhoog en namen enkele foto s van het hele gebeuren. Boven aan een rustige plek met een brede en minder harde stroming van de watervallen zwommen en doken we een beetje in de frisse wateren. We aten onze picknick, droogden wat op en keerden terug. In de late namiddag zocht ik nog wat meer verkoeling in het zwembad en de rest van de avond verbroederden we met een grote groep ieren in Mayabell.
Omdat ik dat weekend het rustig aan moest doen omwille van de antibiotica die ik nam zag ik alle matchen van Euro 2008. Tijdens die week keken we regelmatig de 2 de match van de dag in "Tecun". Op vrijdag bleven we met zijn allen in de school voetbal kijken met pizza en bier. De voetbal was een geschenk uit de hemel om de verveling een beetje tegen te gaan. De lessen verliepen vlot maar begonnen me een beetje te vervelen. Sommige dagen werd ik bijna gek van 5 uren in een lokaal te zitten. Had die week elke dag een uurtje extra omdat ik de dag dat ik ziek was moest inhalen. Had het ook lastig met me 5 uur lang te concentreren. Ana gaf me die week veel huiswerk omdat ik ernaar gevraagd had. Dat huiswerk en mijn notas overschrijven in mijn boek bezorgde me veel werk. Tijdens de week bezochten we een shoppingcenter. Wilde me een nieuwe broek kopen maar ik vond er niks dat me aanstond. Woensdagavond nodigde ik de studenten uit om iets te komen drinken bij Arthur en Dora. Het werd een gezellige avond waar iedereen moeite deed om spaans te praten. Op vrijdagavond was er een kookactiviteit. De bedoeling is dat de leerlingen iets typisch van hun land klaarmaken. Ik kwam op het plan om frit mosselen te maken maar dan op Yves Lagoda' s wijze. De mosselen smaakten goed maar wie een beetje te veel van de soep opschepte proefde de chilis die ik erin verwerkt had. Had niet dezelfde ingredienten als thuis voorhanden en moest dus een beetje improviseren. Die dag belde Dora ook naar de school dat ik moest oppassen als ik terug naar huis zou gaan. Er waren die namiddag gevechten uitgebroken in de gevangenis kortbij hun huis. De politie had de straten afgezet en traangas gespoten. Resultaat: 2 doden en een hoop gevangenen ontsnapt. Dat las ik de dag erna s morgens in de krant. In de gevangenis was het tot een gevecht gekomen tussen de bendes 18 en MS 13. Niemand ligt er hier van wakker want het geweld is hier in Guatemala elke dag. De kranten staan vol van aanslagen en overvallen, moorden en afrekeningen. In de namiddag gingen we met een hele bende naar het concert van "Carmelo Criminal". Een peruaanse hip-hop/reggea band uit Duitsland. Er speelden nog wat groepjes en dj's maar die waren al helemaal het vermelden niet waard. Ik amuseerde me goed, daar heb ik trouwens weinig moeite mee, want het weekend ervoor had ik me heel kalm moeten houden. De dag erna was er een barbeque bij Arthur en Dora. Arthur zijn broer kwam langs met vrouw en kinderen. Het lukte me vrij goed om alles te verstaan en om in het spaans te praten.
Die maandag kwam Ana niet opdagen en kreeg ik les van Irene. Dit was beter voor mij want zij ging meer voor de conversatie en ze liet me ook meer praten. Ana praatte zelf nogal graag veel. Diezelfde week leerden we ook hoe we tortillas moesten maken. Samen met wat kaas aten we die op. We bleven weer een namiddagje in de school om voetbal te kijken en pizza te eten. En vrijdagavond was er weer de traditionele kookactiviteit. Ik maakte deze keer pannekoeken klaar maar ze smaakten niet zo lekker als thuis. Met een bolletje ijs echter smaakten ze toch verrukkellijk. Die avond kregen Simon, david en ik ook ons diploma omdat de lessen er opzaten. Ik kreeg een b-attest voor gevorderden en gaf een korte speech. Natuurlijk werd er die avond een stapje in de wereld gezet om dit te vieren. De dag erna ging ik samen met Dora winkelen want ik ging mosselen en frit gereed maken voor de familie en studenten. s Morgens was ik ook al met Lulu (hond) gaan wandelen. Het duurde vrij lang om de 5 kg fritten te bakken in een klein pannetje op een gasvuur. Ook de mosselen kookten langer op het vuur dan thuis. De mosselen hier zijn veel kleiner als thuis en je koopt en kookt ze zonder schelp. Iedereen at zijn buik goed vol en we dronken whiskey en rum. Maandagmorgen nam ik afscheid van de familie en gaf ieder een cadeautje. Ergens was ik blij dat ik kon vertrekken maar ook tegelijkertijd droevig. Ze zorgden goed voor mij en ik had er een goede tijd maar het kriebelde weer om verder te trekken.
Op dondernamiddag kwam ik aan in Xela en zocht een goedkoop hotelletje. Rustte uit en de dag erop ging ik een paar scholen opzoeken. Uiteindelijk besliste ik op zaterdag om bij Eureka mijn spaanse lessen te gaan volgen. Dit omdat ik bij deze school onmiddellijk het beste gevoel had en omdat ik hier ook 4 uur les kon volgen i.p.v. 5 uur. In 2 dagen las ik ook het prachtige boek "duizend schitterende zonnen" van Khaled Housseini uit. De rest van het weekend hield ik me bezig met mijn spaans te studeren. Kwestie van geen mal figuur te slaan op maandag wanneer ze mij een test gaven om te zien hoe mijn spaanse kennis was. Maakte niet al te veel foutjes en al snel kon ik een verleden tijd (preterito) leren. Na de les kwam Dora me afhalen want ik ging ook bij een familie wonen. Buiten Dora is er haar man Arthur, de kinderen Laura (10) en Pablo (14), hond Lulu en kat Misi. Het hielp natuurlijk dat ik al spaans sprak want het lijkt me moeilijk en vreemd om bij een spaanssprekende familie terecht te komen als je geen woord spaans spreekt. En toch zijn er velen die het zo doen. In het begin had ik het wel wat moeilijk omdat je niet meteen alles verstaat en het is ook heel raar om zo ineens bij een vreemde familie te wonen. Ik moet niks doen, alleen op tijd zijn telkens voor het ontbijt, middag-en avondeten. Heb mijn eigen ruime kamer met 2-persoonsbed, tafel en stoel om te studeren en een televisie met 80 posten waarvan vele amerikaanse filmkanalen zijn. Dees dagen kan ik zelfs al het voetbal van Euro 2008 volgen vanuit mijn kamer. Hoef ik al niet op cafe te gaan. Ook dat is voor hun geen probleem. Ik heb een sleutel en kom en ga wanneer ik wil. Beter kon ik het niet getroffen hebben. De familie valt supergoed mee en Dora kookt voortreffelijk en afwisselend.
Voor 2 weken heb ik al spaanse les gevolgd. De eerste week verliep vlotjes. s Morgens 4 uur les en in de namiddag zijn er verschillende activiteiten. Zo bezocht ik de eerste week een traditionele weverij, oudste kerk in Guatemala en een museum over de traditionel klederdracht in Guatemala. Datzelfde weekend gingen we met 5 studenten en 3 leraars naar een klein plaatsje aan de zee. Juan Carlos (de eigenaar van de school) ouders hebben hier een vakantiehuisje met zwembad. Het werd een gezellige boel omdat er voldoende drank aanwezig was. Als enigste van de studenten sprak ik het meeste spaans met de leraars die ook wel engels kunnen. Mijn Jesus-immitatie in het spaans is nu al legendarisch onder lichte invloed van de rum natuurlijk. Op zondagnamiddag terug in Xela begon het te regenen en het hield niet op tot dinsdag. Daardoor hadden we maandag geen les omdat de orkaan Arthur door het land raasde. De regen veroorzaakte veel miserie in Guatemala. Vanaf dinsdag konden we terug normaal les volgen maar het bleef regelmatig stevig regenen. Dan hebben we in Belgie nog niet te klagen, want wat ik hier al gezien en gevoeld heb!!! Donderdagnacht sloeg er een nieuwe ramp toe. Deze keer wel alleen op mij. Werd wakker omdat ik me misselijk voelde. Moest overgeven en onmiddellijk erna naar de wc spurten. Dit herhaalde zich 5x diezelfde nacht. Een fikse buikgriep of voedselvergiftiging was mijn noodlot. In alle geval het ergste is voorbij. Moest de sterke middelen bovenhalen om mijn diarree (waterval) de baas te kunnen. Omwille van de antibiotica dus geen bier voor mij en een rustig weekend het gevolg.
Om in San Pedro te geraken moest ik 3 maal van bus veranderen. In Panajachel nam ik een bootje over het meer tot San Pedro. Eindelijk was ik ter plaatse. Al van in Mexico hoorde ik vele goede verhalen van deze plaats. Ik nam mijn intrek in hotel Pinochio. Betaalde een zeer goede prijs voor een hele week. Ik kocht me diezelfde dag nog een hangmat en installeerde die voor mijn eigen kamer. De 2de dag werd ik al uitgenodigd door een paar zwitserse meisjes om te komen kaarten. En de dag erop gingen we allemaal samen kayaken op het meer. We deden 2 strandjes en zwommen er telkens en genoten een beetje van de zon. Die avond toen ik terug kwam was Maud gearriveerd en ze had een oude bekende meegenomen. Bram een nederlander die ik enkele uurtjes had leren kennen op het strand van Isla Mujeres. We wandelden wat rond de volgende dag en Maud kwam ook oude bekenden tegen. Al snel vormden we een groepje en zeker toen een paar dagen later Joe ook nog aankwam. Hem kende ik van in Lanquin.
Op zatermiddag beklommen we de vulkaan San Pedro met een amerikaan, fotograaf Aron, Maud, Bram en ik en een duits meisje dat al na 3 km afhaakte. De amerikaan die er een toeristenkantoortje heeft wil tours opzetten om de vulkaan te beklimmen en zocht mensen om de vulkaan te beklimmen zodat hij fotos kon trekken voor in zijn brochure. Jawel ik word nog wereldberoemd. Het goede aan deze tocht was dat we s avonds op de top konden overnachten en dit voor maar 30 Q. Normaal is dit een dagtrip voor zo n 150 Q. De vulkaan ligt op zo n 3000 meter hoogte en het was een mooie wandeling. We zagen speciale rupsen en wilde fazanten. De dag erop vroeg in de morgen daalden we terug af.
De rest van de dagen in San Pedro gleden langzaam voorbij. En iedereen leefde op een vakantieritme. Laat opstaan, ontbijten, beetje kaarten en praten en s namiddags rustig een biertje drinken. Je leerde heel veel volk kennen omdat telkens iemand wel een ander persoon kende. Al snel vormden we een grote familie en begon ik te begrijpen waarom iedereen me vertelde dat het zo n gezellige plaats is. We gingen nog een keertje kayaken, bezochten San Marcos, beklommen de neus aan de andere kant van het eiland en er werd ook wat afgefeest natuurlijk. Langzaam aan begon iedereen te vertrekken, ofwel in groepjes ofwel alleen. Op donderdag nam ik ook afscheid en bij het vertrek kwam ik alweer oude bekende tegen van in Mexico. Voor hetzelfde geld had ik er dus een weekje langer gezeten. Maar na meer dan 2 weken San Pedro was het goed geweest en was ik toe aan mijn grote uitdaging in Xela. 4 weken spaans leren en bij een familie wonen.
