s Morgens al vroeg op pad gegaan en de plaatselijke ruine bezocht. Niet binnengegaan omdat deze heel duidelijk zichtbaar was vanaf het hek. In vergelijking met Peru was het ook niet veel soeps. Na een tochtje langs de rivier kwam ik aan in het busstation. Hier wilde ik de reisuren checken voor de dag erna. Alleen jammer dat ik in het verkeerde station uitkwam. Het werd die dag ook nog eens tijd om cds te laten branden. Dit was me weer een hele onderneming. In de eerste zaak stonden ze niet in volgorde en ontbraken er fotos. De tweede had het wel door hoe het moest, maar ik vertrouwde het zaakje niet. In een internet de cds gechekt en dat zag er prima uit. Me nog een tijdje beziggehouden op het net en ineens voelde ik 2 handen op mijn schouders. Stonden daar ineens Alex en Julia achter mij. Het duits koppel dat bij ons in de bus zat naar Rurrenabaque. Zij hadden mij blijkbaar een mail gestuurd waar ik zat maar op een verkeerd adres. Zij waren dus niet zo verbaast om mij te zien maar ik was effe de kluts kwijt. Zo n toeval is toch niet meer mogelijk. Na 2 maanden elkaar tegenkomen in een internetshop ergens in Ecuador. In alle geval het was een prettige ontmoeting en bij een megapizza voor 3 personen hadden we heel wat bij te praten.
De dag erna bezochten we samen het museum voor Panamese hoeden en een klein dorpje even buiten Cuenca. Niet veel speciaals hoor. s Avonds zijn we dan de bus opgesprongen naar Alousi. Hier kwamen we aan om half twee s nachts en toen konden we nog een hostel zoeken. Een rare manier van reizen maar zij hadden nog maaqr 6 dagen over en wilden nog verschillende dingen bezoeken in Ecuador. De reden van ons bezoek aan dit klein stadje was de befaamde Devils Nose treinrit.
Om 7 uur waren we er alweer uit omdat we op tijd onze tickets wilden. Het kantoor was toen natuurlijk nog niet open. Een uur later weer van hetzelfde en rond 9 uur hadden we onze tickets. Deze treinrit was heel speciaal omdat je vroeger op het dak kon zitten en zo een onvergeetlijk zicht had op het landschap rondom. Nu is het echter verboden en de juiste oorzaak daarvan weet ik niet echt. Ik hoorde wel een mooi verhaal terwijl we op de trein aan het wachten waren. Er zouden 2 japanners onthoofd geweest zijn op het dak door een paar elektriciteitskabels. Reden genoeg om het te verbieden maar wel jammer voor ons. We konden plaats nemen in een enkel wagon die meer weg had van een bus. Het klonk als een bus en de bestuurder had een stuur (als in een bus) voor zich. Op zich vond ik het niet zo speciaal en had ik het geweten dan had ik het niet gedaan. De charme van het hele gebeuren is weg omdat je nu niet meer op het dak zit. Erna boekten we nog een treinticket voor Riobamba en na die 5 uur trein waren we het een beetje beu. In het busstation eindigde ook onze wegen want zij beslisten door te reizen naar Quito. Mijn plan was de zonnige stranden van Ecuador te gaan bezoeken. Eindelijk was het zo ver. Na maanden in de bergen gezeten te hebben en in de kou s nachts was het tijd voor wat lui lekker niks doen op een strand.
s Morgens heel vroeg in de bus blijven zitten i.p.v. uit te stappen in Tumbes. Een taxichauffeur vertelde me dat de bus door reed naar Aguas Verdes. Het laatste dorpje voor de grens met Ecuador. Aan de grens werd ik al snel aangeklampt door taxichauffeurs, geldwisselaars en ander raar volk. Na mijn stempel nam ik een soort rickshaw tot aan de grens. Ben aan de grens heel snel doorgewandeld want er liep nogal wat onguur volk rond. Ik zocht een geldautomaat op en haalde me dollars af. Dit is de munt waarmee betaald wordt in Ecuador. Ervoor hadden ze nog een andere en die hebben ze in 2000 afgeschaft. Erna een taxi genomen naar de immigratiedienst in Ecuador 5 km buiten de stad. De chauffeur opdracht gegeven dat hij moest wachten. Het duurde hem te lang en hij gaf de rit en mijn wisselgeld door aan een ander taxichauffeur. Ik betrouwde de kerel voor geen haar en dat bleek een goed voorgevoel te zijn. Bij de nieuwe chauffeur vroeg ik mijn geld en hij gaf me maar 2 dollar terug. Ik betaalde met 10 $ en de rit kostte 3 $. Vlug uit de taxi en naar de andere gelopen die juist op het punt stond te vertrekken. De kerel deed natuurlijk alsof hij het vergeten was. Tot zo ver was mijn eerste indruk over Ecuador niet vrij positief. Het busticket naar Loja was vrij snel geregeld en in de namiddag kwam ik er aan. Hotel Mexico was de goedkoopste keuze in de stad en dat was te zien ook. In de wc dreven de resten die doorgespoeld moesten worden en de douche was ook niet de meest propere. In de stad een beetje rondgezworven en dan ook maar besloten om Mexicaans te eten.
De dag erop naar Vilcabamba gereden. De hele rit ging door de bergen en het dorpje zelf is heel mooi en rustig gelegen. Het eerste het beste hostel genomen. Een kijkje in het dorp gaan nemen. Dat was snel gebeurd want het is maar een vliegenscheet groot. Het plaatselijke toeristenbureau binnengegaan om wat informatie te vragen ivm met wandelingen rondom Vilcabamba. Ik kreeg een klein papiertje met een onduidelijk plannetje in mijn handen geduwd. Tijdens mijn mexicaanse salade (we blijven in de sfeer) het nog eens bestudeerd maar veel wijzer werd ik er niet van. In het hostel aan de praat geraakt met een paar mensen die er al een paar dagen waren en die hun uitleg was nuttiger dan het geweldig plan. s Avonds een biertje gedronken op een van de terrasjes en naar de Vilcabamba feesten gekeken. Zoiets als de braderie bij ons maar wat kleiner. Veel vuurwerk, muziek en drukte tot s morgens vroeg. Die avond mijn oorstopjes ingestoken en zeer goed geslapen.
s Morgens aan mijn was begonnen en dit ging nogal wat moeizaam omdat het puppietje mijn voeten als zijn doelwit uitgekozen had. Ook mijn was werd ineens aangevallen. Blij als een gek dat de kinderen het overactieve beestje kwamen wegplukken van mijn voeten. Bij de plaatselijke bakker verschillende broodjes uitgehaald en mijn wandeling naar het kruis boven op de berg aangevat. Eerst moest ik een dollar betalen omdat ik iemands eigendom moest oversteken. De vrouw vroeg me of ik veel waardevolle spullen bij had. De kans bestond dat ik overvallen zou worden. Dat verhaaltje ben ik ondertussen al beu gehoord. Ik hoop dat ze me eens echt gaan waarschuwen wanneer het gevaarlijk wordt. Ze wijs gemaakt dat ik met 1000$ aan het zeulen was. Ze trok grote ogen op en wist het effe niet meer. Op de vraag of het mogelijk was om een andere weg terug te wandelen kreeg ik een negatief antwoord. We zullen wel zien als we boven zijn en ik zette mijn kruistocht verder. Onderwegen 2 andere kerels tegengekomen en die vertelde me dat er een andere weg terug was. Al wat meer gelukkiger berijkte ik het kruis en had een mooi uitzicht over Vilcabamba en de aangrenzende dorpjes. Mijn oog viel al snel op een massieve rots rechts van me. Er liep een pad naar toe en een half uur later stond ik op het hoogste punt. Van hier zag ik verschillende paadjes lopen over de omliggende bergen. Ik koos er eentje uit dat me meer westelijk bracht. Bij bepaalde momenten was het vrij gevaarlijk omdat er een hele stevige wind stond en de paadjes heel smal waren. Aan weerskanten van het pad ging het zeer steil naar onder en eens een slippertje dan was het gedaan met mij. Ik vervloekte mijn eigen even en was blij toen ik eens weer op veiliger gronden aan het afdalen was. Ik kwam iets verder terug uit waar ik begonnen was. Terug in het dorp bestelde ik me een biertje en er volgde nog verschillende. Ondertussen had ik gesprekken met de meest uiteenlopende figuren die het terras kwamen opzoeken. Van een zatte duitser (what s in a name) tot bejaarde amerikanen die een healthfarm wilden openen. Hierna me even in de hangmat gelegd met een goed deuntje op mijn i-pod. s Avonds na mijn pizza geinformeerd of er een cafe was. Alleen de terrasjes op de plaza gingen door als cafe en dan ben ik maar opgestapt.
Die nacht vergeten mijn oorstopjes in te steken en te mottig geweest om ze uit te halen. Resultaat de hele nacht geen oog dichtgedaan omdat de Vilcabambafeesten tot 6 uur s morgens duurden. Een uurtje later op gestaan en vertrokken. In Loja 2 uurtjes moeten wachten op mijn bus naar Cuenca. In het station van Cuenca 5 uurtjes later werd ik door een vrouw aangesproken om haar hostel te nemen. Ze was heel vriendelijk en 5 minuten later zat ik in de jeep van haar man richting het hostel. Zij waren er 2 maanden geleden mee begonnen en waren supervriendelijk. Ik had een gesprekje met een van de andere gasten en daarna trok ik het centrum in. Het deed me een beetje denken aan Sucre. Ook hier vele kerken en verschillende kathedralen, koloniale gebouwen en parkjes. Terwijl ik naar het uitkijkpunt wandelde passeerde ik het voetbalstadion. Daar ging elk moment een match uit eerste klasse beginnen. Heel even gedacht om te gaan kijken maar me de vraag gesteld of ik 1 Ecuadoiraanse ploeg kon opnoemen. Dat was niet het geval en dus zal het ook niet veel voor stellen. Tijdens de Copa America afgelopen maand schitterde de nationale ploeg ook al niet echt. Op het uitzichtpunt had ik een mooi zicht op de hele stad en die was schitterend verlicht die avond. s Avonds nog even met enkele gasten en de familie gepraat in het hostel.
Na een fruitsapje s morgens aan het station nam ik een bus naar Huanchaco. Hostel Casa Suisa genomen uit de LP. Prima hostel alleen een beetje leeg. Het strand zag er goed uit, maar ook alweer leeg. Dit had wel met het weer te maken. Bewolkt en een beetje motregen. Ik voelde me wel thuis en dacht direct aan onze kust. Het is hier op het moment winter en dat zal er ook wel veel mee te maken hebben. s Morgens al meteen richting de Chan Chan ruines gegaan. Eerst het museum bezocht en mijn ticket gekocht voor de ruines en de Huaco Arco Iris en Esmeralda. Op een half uurtje was ik er buiten. Na het bezoek verstond ik een beetje beter hoe deze gemeenschap zo n 3000 jaar geleden leefde. Dit was dus pre-inca. Deze ruines zijn de grootste in oppervlakte die er te vinden zijn in Peru. Het merendeel is helemaal bedolven onder het zand en alleen het tempelcomplex is min of meer gerestaureerd. Het is de moeite om hier in rond te lopen en je af te vragen hoe ze zo n grote stad in die tijd hebben kunnen bouwen. Het moet een echt doolhof geweest zijn. Het is ook verbluffend hoe ze toen al alles versierde. Ze gebruikte het zand en hier werden stenen van gemaakt waar de hele stad mee gebouwd was. Er zouden zo n 60.000 mensen geleefd hebben in deze stad. Na de ruines was het de beurt om de tempels te gaan bezoeken. Die waren niet zo veel bijzonders. Huaco Arco Iris was vrij klein en lag midden in een woonwijk. Het enigste wat ik daarvan herinner is het goede restaurant dat de gids mij aanraadde. Hij vertelde me ook dat ik moest oppassen voor overvallen omdat ik er alleen aan het rondwandelen was. Volgens hem en de LP was het een onveilige buurt om rond te wandelen. Dat had ik ondertussen al meer gehoord in Peru en het schrok me niet echt af. Huaco esmeralda was groter en had een paar goed bewaarde en gerestaureerde versieringen op de muren. Voor de rest ook niet veel speciaals. Onderwegen ook nog mijn busticket geregeld voor de dag erna. s Avonds het strand en de hoofdstraat een beetje verkend. Ik kwam in een surfersbar terecht waar ik een paar biertjes dronk en met de eigenaar een praatje maakte. Het weer was de dag ervoor veel beter met veel zon en s avonds kwamen de toeristen te voorschijn volgens hem. Het zou de volgende dag ook beter worden. Mijn beslissing was echter al lang gemaakt om te vertrekken.
s Morgens vroeg wakker en het eerste wat me opviel was dat het geregend had. Toch niet zo n goede Armand Pien die surfdude. Mijne rugzak bij de busmaatschappij achtergelaten en te voet naar het centrum gewandeld. Een bus genomen en nog eens 2 tempels gaan bezoeken. Dit zouden de laatste worden hier in Peru. Huaco del Sol stelde helemaal niks voor. Het was een berg zand. Hier en daar zag je dat het een tempel geweest was. Een stuk verder lag Huaco de Luna gescheiden door een zandvlakte. Als ik die afwandelde was ik veel sneller dan als ik de weg volgde. Ineens wandelde ik tussen rare muurtjes en gaten. Plots riep er iemand op mij dat ik er onmiddellijk weg moest. Zat ik tussen de belangrijke ruines te lopen. Ik wandelde de trap op en dacht dat ik binnen was. Een bewaker stuurde me terug om een ticket te kopen en vroeg me van waar ik kwam. Er zat blijkbaar een lek in hun bewakingssysteem. Aan de kassa vroeg ik een ticket voor studenten en ook deze keer lukte het weer. Voor de helft van de prijs was ik weer binnen. Op het eerste zicht dacht ik dat hier niet veel te zien zou zijn maar eens binnen moest ik mijn mening al meteen bijstellen. Ik was helemaal onder de indruk van de goed bewaarde muren die ze opgegraven hadden. De tempel was ook veel groter dan je aan de buitenkant kon zien. In de loop van de eeuwen hebben ze ook 2 keer over de originele tempel heengebouwd. Dit is heel duidelijk te zien en een beetje jammer. Want zo gaat er veel verloren. Na een uurtje was ik uitgekeken en ging nog vlug even het souvenirwinkeltje binnen. Hier hadden ze hele mooie spullen allerhande. Het meest uit het oog springend waren de vasen versierd met tekeningen uit de pre-inca periode. Me maar snel omgedraaid want de neiging om te kopen kwam weer opzetten. Tijdens het wachten op de bus het hoofdstuk Ecuador beginnen lezen.
Heel vroeg in de morgen aangekomen en mij laten meenemen door een peruaan naar een hotelletje voor 15S. Ook onmiddellijk een trip geboekt naar Chavin de Huantar. Dit was 35S en maar 5 S duurder als ik het zelf allemaal moest regelen. En ik had er een gids bij ook nog. In de tussentijd een beetje geluierd en gelezen. Om 8 uur de plaatselijke markt opgegaan en me een paar broodjes gekocht. Doe op mijn gemak opgegeten in het zonnetje. Iets na 9 pikten ze me op om de tour te doen. Ik mocht helemaal vanvoor naast de chauffeur gaan zitten. Dat vond ik helemaal niet erg want de bus zat helemaal vol met peruanen. De gids sprak ook uitsluitend spaans. Tijdens de rit sukkelde ik constant in slaap omdat ik nog vermoeid was van het reizen de dag en nacht ervoor. Het landschap was mooi maar had ik ondertussen al verschillende keren gezien. Ook het meer dat we bezochten kon me niet meer fel bekoren. Ook hier stonden de peruanen weer met hun lamas om samen op de foto te gaan. Heb het ondertussen al zoveel keren gezien en ik werd er een beetje moe van. Allen terug de bus in na een half uurtje en op weg naar Chavin de Huantar. Daar deden we eerst een restaurant en ik ging ik bij de enigste gringo buiten mij in de bus zitten. Het was een amerikaan en werkte in Lima al een tijdje voor zijn thesis. Het was hij die me vertelde dat het in Lima altijd bewolkt was en de stad constant onder de smog hing. Aangekomen aan de ruines zag ik tot mijn verbazing dat ik alweer inkom moest betalen. Ik zag dat universtitairen maar de helft van de gebruikelijke 11S moesten betalen. Aan het loket een beetje gelogen dat ik universtitair was en mijn studentenkaart vergeten was. Zonder moeilijk te doen kreeg ik de korting. De Chavin zijn de oudste grootste cultuur van Peru. Zij gingen de Incas 2000 jaar vooraf . Deze 3000 jaar oude site heeft een ondergronds goed geventileerd tunnelcomplex. De tempel is versierd met de figuren van de condor, slang, jaguar en puma. Ik had verwacht dat we in deze ondergrondse gangen zouden rondlopen. We deden 2 korte tunnels en de rest was afgesloten voor het publiek. Soms was het moeilijk om alles te volgen wat de gids zei maar de amerikaan hielp me goed als ik iets niet verstond. Ondertussen was het ook heel donker aan het worden en het zag er naar uit dat het elk moment kon regenen.Na het museum met vooral fotos en rotsgraveringen konden we alweer het busje op. Ik wisselde van plaats met de amerikaan omdat hij graag de omgeving wilde zien. Ik zette mijn i-pod op en viel al snel in slaap. In een tunnel werd ik wakker en toen we daar uitreden was het tot mijn grote verbazing aan het sneeuwen. We zaten ook immers op 4000 meter hoogte. Hoe meer we afdaalden hoe beter het weer werd en de zon alweer scheen. s Avonds vlug iets gaan eten bij de chinees en mijn bed ingekropen. Een tijdje gelezen en in slaap gevallen.
Al vroeg wakker en maar opgestaan omdat de 2 andere chilenen op mijn kamer ook al vroeg in de weer waren. Gedouchet en een wandelingetje gemaakt op de overdekte markt. Een beetje gegeten en mijn spullen gepakt. De rest van de dag opgevuld met mijn blog wat bij te werken en een beetje gelezen in de LP. Die avond stond de tocht naar Trujillo mij te wachten maar hoeveel andere plaatsen ik in Peru nog ging aandoen was op dat moment een raadsel. Hoe langer in Peru hoe meer het gevoel onstond om naar Ecuador te gaan op dat moment.
s Morgens om 9 uur de bus genomen naar Ica. Daar het museo regional de Ica bezocht. Het had een heleboel kunstwerken zoals vazen, juwelen, wapens en gebruiksvoorwerpen uit de Paracas, Nazca en Inca cultuur. Ook veel weefstoffen uit de Paracas cultuur. Spijtig genoeg waren er een paar waardevolle en grote stukken gestolen. Het 2de deel bevatte veel goedbewaarde mummies. Ook van kinderen. Er waren ook veel schedels te bezichtigen. Zo zag je ook dat ze zich al bezig hielden met schedelboringen. Aan de skeletten konden ze al vaststellen dat ze in die tijd ook last hadden van rabies. Ook probeerden ze bij kinderen de schedels te vervormen als een soort versiering. Allemaal heel bizar om te zien. Daarna nam ik een taxi 4 kilometer westwaarts van Ica. Hier ligt Huancachina als een soort oase midden in de zandduinen. Het kleine meertje is omgeven door hotelletjes, winkeltjes en restaurants en de metershoge duinen.. Het staat bekend om het sandboarden in de duinen. Ik liet me afzetten in hostal "Casa de Arena". Daar zag ik een hoop jong volk rond een zwembad zitten met een vrij grote bar. Dat stond me wel aan. Voor 15 S had ik een bed in een dormitorie van 15 bedden. Ik had er een beetje schrik voor, maar toen ik de kamer zag viel het allemaal wel mee. De kamer was vrij groot en de helft van de bedden waren maar bezet. Voor die avond mij ook maar ingeschreven voor de bbq die ze elke avond houden. Dit kostte wel 20 S maar ze verzekerde mij dat ik zoveel kon drinken als ik wou. Geen bier maar Pisco Sour en Cuba Libre. Mijn short aangetrokken en een pintje en een hamburger besteld aan de bar. Erna het internet opgezocht en mijn hele tekst nog maar eens opnieuw uitgeschreven. Ook kwam ik Andres tegen op msn. Ondertussen staat het vast dat ik hem de 21ste augustus ga opzoeken in Bogota. Terug in het hostal was het tijd voor de duinen eens te verkennen. Het was al tegen zonsondergang op aan het gaan en een ideaal moment om eens naar boven te gaan. Dit was vermoeiender als ik dacht maar wel de moeite om de zon te zien onder gaan. Erna een douche genomen en naar de bbq gegaan. Ik zat aan een tafel met een hollands koppel en een australier en een engelse. Je kon zoveel vlees krijgen als je wilde. Er waren alleen maar hamburgers en kip. De groenten en rest was in buffetvorm. Op gebied van eten kwamen we niks te kort maar de drank was al snel uitgeput en niet de hele tijd gratis zoals verteld. Na een tijdje voegde we ons bij een andere tafel. Een hele hoop was al afgezakt naar een andere plaats en samen met 3 andere australiers kwamen we die tegen in een pizzeria/bar. Daar was het heel gezellig maar verdomd koud. Ben dan ook vroeger dan de rest doorgegaan omdat het me te koud was.
s Nachts wakker geworden van de kou en ook wel omdat ik dringend naar de wc moest. Erna nog een beetje geslapen en geluierd. Aan het zwembad terug aan de praat geraakt met de australiers en ook het hollands koppel terug tegengekomen. Er een hele tijd gechild en een paar biertjes gedronken. Om 16 u had ik me opgegeven om te gaan sandboarden. Hier zaten ook allemaal oude bekende in de buggy van de nacht er voor. Moet zeggen dat ik iedereen van het hotel al vrij goed kende na dat nachtje. Het deed ook nog eens deugd en ik had me goed geamusseerd. De buggy reed harder door de duinen dan ik verwacht had. Het was vooral kicken als hij zich in de diepte van een duin af liet vallen. Het filmpje op Youtube geeft wel aan hoe hard de buggy ging. Ondertussen staan ook eindelijk de filmpjes van Machu Pichu op Youtube. De eerste stop was op een klein duintje zodat we eens konden oefenen hoe het sandboarden zou verlopen. De eertse keer deed ik het op mijn buik en dit was fijner als ik gedacht had. De 2de keer probeerde ik het al staand, maar dat werd geen groot succes. Nog nooit gesnowboard en dat was duidelijk. De mensen die vertrouwd waren met snowboarden waren er onmiddellijk mee weg. Na de eerste heuvel werden we weer rondgereden en stopte we deze keer bij een veel hogere duin. Hier ging ik al glijdend op mijn buik naar onder omdat dit toch veel beter en sneller naar mijn goesting ging. De laatste duin die we deden was een hele stijle en hier ging ik verschrikkelijk hard op omdat ik ondertussen ook al wat meer ervaring had. Het was meteen ook de laatste. We stopten nog even om de zonsondergang te zien en toen was het voorbij met de pret. Het was een hele fijne activiteit en zeker aan te raden voor iedereen. Het enige nadeel was dat ongeveer alles onder het zand zat. Zelfs na een goede douche trof ik nog zand aan in mijn oren. Die avond met het hollands koppel uit gaan eten en nog even doorgezakt met 2 meisjes die ook aan de bar waren blijven plekken.
s Morgens mijn boeltje gepakt en een taxi genomen naar Ica. Daar had ik onmiddellijk een bus naar Lima. In de vroege namiddag kwam ik aan en ben direct op zoek gegaan voor een verbinding met Huaraz diezelfde avond. Wat opviel was dat het weer heel grauw en triestig was in Lima alsof het elk moment kon beginnen regenen. Het deed me een beetje denken aan Belgie. Later vertelde iemand me dat hij tijdens zijn 3 weken verblijf in Lima mss maar 2 uurtjes zon heeft gezien en dat het weer er zo de hele tijd is door de smog. Ik wilde zo wie zo al niet in Lima blijven en met dit gegeven erbij was ik blij dat ik er maar een 7 uurtjes moest blijven alvorens door te reizen. Mijn rugzak veilig laten opbergen en een paar blokken verder iets gevonden om te eten. Naderhand terug naar het station gegaan en mij er neergezet en in alle rust beginnen lezen totdat het tijd was om te vertrekken.
De hele avond met de i-pod opgezeten in de bus en toen ik die afzette hoorde ik pas hoe hard de kerel naast mij aan het snurken was. Het was ook weer een goed gezeete gast en hij lag dus weer heel breed. s Nachts hem dikwijls wakker geduwd omdat hij te hard aan het snurken was of te breed lag. Ik heb nu ook eens nooit geluk met wie er naast mij zit. De laatste tijd zijn het altijd van die gevallen. Opeens hoorde ik iemand Nazca roepen en dat was het signaal om uit te stappen. Al snel werd ik omringd door de mensen die de hostels aanprezen. Er eentje uitgekozen voor 10 soles per nacht. Mijn bagage afgegooid en naar de bushalte gewandeld. Voor 2 sol bracht die mij naar een platform vanwaar ik 2 tekeningen kon zien. Op de fotos zie je die ook. De een al duidelijker dan de ander. Het gaat hier om de figuur van de handen en de boom. Ik was niet echt geweldig onder de indruk van deze figuren en blij dat ik mijn geld er niet aan uit gegeven heb om ze met een vliegtuigje te bekijken. Heb van verschillende mensen gehoord dat het niet echt de moeite was. Heb dan maar besloten om een paar postkaarten te kopen. Hier zie je ze heel duidelijk op en zijn ze mooi gefotografeerd. Het is mss mogelijk dat je de lijnen vanuit de lucht heel duidelijk ziet maar ze niet fatsoenlijk kan fotograferen. Ik heb er 2 gezien en dat was voldoende voor mij. Na een babbeltje met de kaartenverkoper ging ik door naar de heuvels een beetje verder. Hij vertelde me dat hij pas een belgische vriend had gehad en dit heel leuk vond. Heel snel antwoordde ik hierop dat ik een peruaanse vriendin had en dit ook heel fijn vond. Nog ne hasta luego kreeg hem en weg was ik. Op die heuvels zag je een hoop lijnen door de woestijn lopen maar verder niks spectaculairs. In de lucht zag je ook de hele tijd kleine vliegtuigjes rondcirkelen. Nazcalijn spotters. Met mijn duim kwam ik terug in het centrum waar ik de rest van de dag doorgebracht heb in een internetshop. Had niet veel goesting om doelloos rond te lopen en mijn weblog kon wel eens wat aandacht gebruiken. De hele tekst van "Terug naar Arequipa" was om de een of andere duistere reden weer helemaal verdwenen. Tijd om op te stappen en iets te eten. In een plaatselijk restaurantje een goedkope maaltijd genomen en erna een beetje rondgewandeld aan de plaza. Zoals ik al vermoedde was er niet veel bijzonders te beleven en dan ben ik maar teruggekeerd naar het hostel en heb een beetje gelezen in mijn turf van een boek. Een terreurroman van Robert Ludlum genaamd "De Icarus intrige". Hier ga ik mijn tijd voor nodig hebben om me door de 800 blz dikke kanjer te lezen.
Die morgen vroeg wakker door een of ander meisje dat heel veel lawaai had terwijl ze opstond. Dit moet al rond 5 uur geweest zijn. 2 uurtjes later ben ik dan ook maar opgestaan. Deze keer een warme douche genomen en me geschoren. Schone kleren aangetrokken en een ontbijt genomen. Al mijn spullen ook eens terug gepakt en geordend. Was een werkje. Mijn gehuurd matje teruggebracht en gebeld naar Vanessa om te vragen hoe laat ik kon langs komen. Nog eens een kebabje gaan eten bij El Turko. Ja dat kan soms smaken. Heb die namiddag ook eindelijk "Apocalypto" uitgekeken die. Al bij al vond ik de film een beetje tegenvallen. De rest van de namiddag een beetje doorgebracht met mails te beantwoorden. Om 18u Vanessa ontmoet en mijn spullen in het hostel gaan uithalen en me geinstalleerd bij haar thuis.
Die morgen lang in bed gelegen. In de namiddag zijn we naar het centrum gegaan waar ik een bank bezocht heb om een grote som geld af te halen. Dan betaal ik niet telkens de 4 of 5 sol commisie. Zij ging een van haar vrienden ontmoeten en dat gaf me tijd om even mijn eigen ding te doen. In de supermarkt kocht ik waspoeder en bij het buitengaan stootte ik op Erik en Michal die juist voorbij kwamen. Hun moest ik juist hebben om s avonds iets af te spreken om op stap te gaan. Ervoor waren Vanessa en ik nog gaan winkelen in een centro commercial voor een nieuw jacket. De rode psycho- jacket is als een gatenkaas. Als ik zo met haar rondwandel ben ik een beetje beschaamd.En toch kan ik hety niet weggooien. Ik denk dat ik alle winkels afgewandeld heb voor ik er eentje had. En dat zijn er veel, zeker weten. s Avonds hebben we Erik en Michal dan ontmoet op de plaza. Na het eten zijn we nog een beetje gaan drinklen in een zweeds cafe waar het happy hour was. Toen wegoed geladen waren zijn we richting disco gegaan. Een paar danspasjes gewaagd en al vrij vlug terug wat drank besteld. Op een gegeven moment zijn Vanessa en ik doorgegaan omdat we beide nogal moe (en dronken) waren.
Lang in bed gelegen want ik had ook helemaal geen benul om hoe laat we doorgegaan zijn. Vanessa voelde zich helemaal niet zo goed. Ze kan niet echt goed tegen de drank en als ze wat te veel op heeft is ze daar echt slecht van. Ik voelde me eerlijkl gezegd ook niet zo super en dus kwam het goed uit dat we een lui dagje hadden. Kon het ook wel gebruiken na die toch wel vermoeiende trekking. Gisteren ook afscheid genomen van Erik en Michal. Maar we blijven in contact om elkaar ergens te ontmoeten als het mogelijk is. Die avond zijn we in een chinees restaurant gaan eten. Het was heel lekker en anders als thuis. Dat was de voornaamste activiteit van de dag.
Om 10 uur opgestaan en vervolgens begonnen aan de was. Daar ben ik even zoet meegeweest omdat ik ook al mijn jackets en de bedsprei gewassen heb. En dat laatste was een heel werk. Amai nie.Ik kreeg er een geweldige honger van en het was de bedoeling om een kleine snack te gaan eten. Uiteindelijk kwamen we in een restaurant terecht dat bekend stond om allerlei soorten vis. Ik bestelde calamares met fritten. Was me dat een schotel die ze me brachten. Ook moest ik haar helpen met haar visschotel. Die was ook gigantisch. Achteraf konden ze me buitenrollen. We hebben dan ook Peru-Argentinia op haar kamer gekeken. Argentinia droogde Peru af met 4-0. Spijtig want ik had liever Peru zien doorgaan. s Morgens naar hetzelfde centro commercial gegaan als waar ik mijn jacket gekocht had. Deze keer had ik een lange broek en short nodig. Vanessa hielp me heel goed met het kiezen van een broek, maar soms een beetje te goed naar mijn goesting. Ik ben een vrij rustige shopper maar zij spreekt constant iedereen aan in elke winkel. Ik werd er soms ellendig van om weeral eens te zeggen dat ik niks moest hebben. Ik kijk eerst als er iets mij aanstaat en begin dan pas vragen te stellen. Na 2 uurtjes had ik dan ook nood aan een pauze. Ben nooit en zal ook nooit een hardcore shopper worden. Heb de broek gekocht die ik in de eerste shop zag. Het zoeken naar een short verliep beter en sneller. Terwijl zij verschillende jeansbroeken aan het passen was viel mijn oog op een broek die in de winkel tegenover hing. Gepast en goedbevonden en ook maar gekocht. Als ik dan toch bezig ben. Erna ook maar beginnen uitkijken voor schoenen. Een van de laatste winkeltjes vond ik dan gepaste Vans voor onder mijn broeken. Mijn Adidaskes beginnen een beetje te verslijten en zijn aan vervanging toe. Na het shoppen wilde ik zo snel mogelijk terug naar haar thuis want ik voelde me een beetje als een muilezel. Terug in de kamer begon ik me te beseffen dat ik nooit alles in mijn rugzak kwijt kon.
Het eerste die dag wat we deden was het postkantoor op zoeken om vanalles naar huis te sturen. Hoe groter het aantal kilos hoe goedkoper het wordt. Ik had het veel duurder verwacht. Had spijt dat ik niet meer mee verstuurd had. Zal voor een volgende keer zijn. Ondertussen ook nog een paar dingen geregeld ivm haar hostel en elk onze eigen weg gegaan voor een paar uurtjes. Naderhand een beetje rondgeslenterd in winkeltjes allerhande en een fles wijn gekocht. s Avonds na 2 glaasjes was ze al aan het slapen en dan heb ik nog een beetje gelezen en wijn gedronken. Die avond "The Zahir" van Paulo Coelho uitgelezen.
Die avond verschillende keren wakker geworden van de hitte. Het was precies of ik koorts had. s Morgens voelde ik me ook heel slecht en koortsig. Mijn temperatuur genomen en alles was normaal, maar zo voelde ik me toch niet. Die dag ook beginnen denken om terug te gaan reizen. Het begint weer te kriebelen en ik zit ondertussen ook al een lange tijd in Arequipa. In de namiddag zijn we naar de cinema gegaan. De taxichauffeur zette ons een paar blokken voor het complex af omdat hij bang was dat hij aangevallen zou worden omdat hij aan het werken is. Er zijn hier al een paar dagen stakingen aan de gang in het zuiden omdat de bevolking het niet eens is met de regering. En als ze hier staken dan staken ze hier ook serieus. Daar zal ik de volgende dagen nog wel merken. In het shoppingcomplex stikte het van de fastfoodrestaurants en ik kon het niet laten om iets te bestellen bij Burger King. Hier hadden ze geen halfliter bekers en ik verrekte van de dorst. Toen ik uit de supermarkt op het eerste verdiep kwam botste ik op oude bekenden. Patricia en Carlitos waren ook aan het winkelen. Carlito vroeg waar iedereen was en gaf me zijn telefoonnummer als ik nog eens goesting had om iets te gaan drinken. De film "El 4 fantasticos" was niet zo geweldig en in het spaans. Gelukkig was het verhaal niet zo moeilijk om te volgen. De film moest het meer hebben van de special effects als van het verhaal.
s Morgensvroeg al onmiddellijk naar het internet gegaan om nog eens iets op mijn blog te plaatsen en wat fotos op te laden. Terwijl ik dat aan het doen was had ik de hele tijd last van krampen. Terug bij haar thuis in de namiddag moest ik onmiddellijk naar de wc. Diarree was de boosdoener. Immodium genomen en gehoopt op beterschap. Ondertussen was het wel gedaan met de krampen. We zijn dan terecht gekomen in hetzelfde restaurant van te zondag en deze keer bestelde ik ook een visschotel. Erna hebben we de halve finale Argentinie- Mexico gekeken. Ondertussen hielp ze me een beetje met mijn spaanse lessen die ik aan het bestuderen was. De Argentijnen wonnen alweer overtuigend. Deze keer met 3-0. Messi was schitterend en scoorde een sublieme goal. Dat ze die maar vlug naar Anderlecht halen. De finale zal dus Brazilie-Argentinie worden. Een droomfinale met andere woorden. Die avond geen oog dichtgedaan van de krampen. Ook dikwijls naar de wc moeten gaan.
De hele nacht bijna geen oog dichtgedaan. s Morgens dan maar aan het zware spul begonnen omdat de Immodium niet meer hielp. Ben dan de Taravid beginnen slikken. Dit is een antibiotica. Vorig jaar in India heeft het me er ook bovenop geholpen. De hele dag heb ik geslapen en tijdens de dag had ik niet veel last van de krampen. Het gevolg was wel dat ik s avonds niet kon slapen. Die avond wat in mijn LP gelezen en mijn doel staat vast. Maandagavond begin ik terug te reizen. Die avond terug last gekregen van de krampen maar deze keer niet zo erg. Tegen de morgen was het ook voorbij.
Voelde me s morgens zo goed dat ik onmiddellijk mijn was ben beginnen doen. Na een douche samen het centrum ingetrokken om mijn boek om te ruilen. Ik kreeg een ander en moest 10 sol bijbetalen. De afzetters. Daar ga ik nooit nog iets omruilen. Erna wilde ik absoluut niet meer in het centrum rondlopen. Ze nam me mee naar een typisch peruaans restaurant buiten het centrum. Daar hebben we een tijdje gezeten omdat er live muziek was. De peruanen lieten zich al goed gaan in de late namiddag. Ondertussen was Vanessa verschillende woorden aan het opzoeken in mijn woordenboek. Dit doet ze al de hele tijd. Sommige woorden die ze uitspreekt klinken heel grappig. Over het algemeen klinkt haar nederlands vrij goed en soms sta ik te kijken hoe ze die woorden kan onthouden. Naderhand was het de bedoeling om in een park rond te wandelen. Dit was gesloten spijtig genoeg. Na een korte wandeling kwamen we weer in het centrum uit. Een koffie en een kleine pizza later namen we een taxi naar haar thuis. Genoeg gegeten en gedronken voor die dag.
Zondags naar een ander centro commercial gewandeld. Ik dacht dat ik ze ondertussen allemaal gezien had. Blijkbaar is heel Arequipq begeven van de centro commercials. Deze bevond zich kortbij de busterminal en was uitsluitend bevolkt met peruanen. Geen toerist te bekennen. Bij die andere eigenlijk ook al niet hoor. Zij moest een plant hebben om vanvoor aan het huis te planten. Hier was ook weer een apparte markt voor. Op een gegeven moment kwamen we aan de afdeling met de dvds. Hier ging ik op zoek naar dvds van Pantera. En bij wonder en na een weddenschap met haar hadden ze die ook nog. Hier liggen zelfs al de films die nog in de filmzalen moeten uitkomen. Ene grote piraterij hier in Peru. Onderwegen stopte we in een park om een biertje te drinken. Ik kreeg eentje gratis en gaf dat aan haar. Na het biertje was zij behoorlijk aangeschoten en zigzagde ze een beetje over straat. Dit was zo een komisch zicht met haar plant in haar handen en haar zonnebril half op haar neus. Ze zag eruit als een gedrogeerde hippie. Ze had ook lol in alles en iedereen. Terug thuis legde ze zich even op bed, maar veel tijd had ze niet want ik wilde de finale van de copa America zien. Toen we in de taxi richting centrum stapte was tot mijn grote verbazing de finale al bezig. In de Irish pub waren we op tijd om de samenvattingen en de 2de helft te zien. Deze keer kregen de Argentijnen een pak voor de broek terwijl ze de favorieten waren. Ook trad Brazilie niet aan in zijn sterkste bezetting. De 2 grote biertjes op de antibiotica voelde ik al goed en dus stelde ik voor om een pizza te gaan eten. naast onze tafel kwamen 2 meisjes zitten. Een ervan had een ongelooflijke tik met haar ogen. Ik keek er constant op en werd er gek van. Op een gegeven moment maakte ik Vanessa er attent op door het meisje na te doen. Vanessa bekeek me heel raar en dacht dat ik zat was. Toen ik het meisje aanwees kreeg ze de slappe lach en wist meteen wat ik bedoelde. Gelukkig hadden we betaald en konden we naar buiten. We hadden de slappe lach totdat we gingen slapen.
Deze morgen alweer naar de busterminal gewandeld en vandaag reden er zelfs helemaal geen bussen owv de stakingen. Het kon zeker nog een tijdje duren met de stakingen en daarom wandelden we namiddag naar het centrum(ook geen taxies) om te kijken voor een vlucht naar Lima. Die waren ondertussen dubbel zo duur geworden en dat geld kon ik er absoluut niet aan geven. De vrouw van het laatste bureau vertelde ons ook dat er de dag erop weer bussen zouden rijden. Een dagje wachten kon absoluut geen kwaad. Dan maar een partijtje gaan polen om de tijd een beetje te doden. Erna in een parillada gaan eten en nog wat rondgewandeld. Zij ging al heel vroeg slapen terwijl ik nog een beetje aan het lezen was in mijn nieuw boek.
s Morgens alweer naar het busstation gegaan en deze keer kon ik mijn ticket kopen voor Nazca. Die dag hebben we alles heel rustig gedaan. Nog eens naar de markt gewandeld om een dvdtje van Bruce Springsteen te kopen. Onderwegen gezellig iets gaan drinken en ondertussen kwam het besef dat de laatste uren samen aan het wegtikken waren. Ik beloofde haar dat ik terug zou keren. We hebben samen een goede tijd gehad. De laatste dagen waren heel plezant en hoe beter we elkaar leerde kennen hoe meer plezier we hadden. Na een emotioneel afscheid nam ik een taxi naar de busterminal. Daar kon ik nog een tijdje wachten alvorens de bus vertrok. Heb dan mijn i-pod maar opgezet om de tijd een beetje te doden. Om 22 uur reden we Arequipa uit. Ik werd er een beetje stilletjes van en dacht terug aan alle mooie momenten die ik er had en hopelijk nog ga beleven.
Vrijdagmorgen al vroeg wakker en afscheid genomen van Vanessa. Om 9 uur stipt was ik terug in het hostel. Hier kon ik nog eens een ontbijtje nemen samen met Erik en Michal. Na een douche was het tijd om alles te pakken. Ik kreeg ook een zak toegestopt met eten en andere dingen voor onderwegen. De rugzak zat toch goed vol en ik was verrast met wat je allemaal niet moet meesleuren op zo n trekking. Om 12 uur zaten we op de bus richting Cabanoconde. Onderwegen probeerde een vrouw ons tickets aan te smeren voor 35 soles die we moetsen kopen om de Colca canyon te kunnen bezoeken. Ik zei tegen Erik dat ik helemaal niks betaalde en na een tijdje droop de vrouw toch af. Tegen de avond kwamen we aan in Cabanoconde en hadden al vrij vlug een bed voor 8 sol per nacht. Dit was niet zo moeilijk omdat een kerel op de bus ons al benaderde om in zijn hostel te slapen. Hij kwam naast me zitten en begon een gesprekje. Ik vroeg hem ook of we een gratis Pisco sour kregen om te lachen en hij stemde meteen in. In Arequipa centrum krijg je namelijk overal een Pisco sour gratis als je in een restaurant gaat eten. Mijn kamer was dik in orde en ik had een eigen badkamer. Bij het avondeten kregen we dan onze Pisco sour zoals hij ons beloofd had. We deden nog een paar inkopen voor de trekking zoals cocabladeren, water en fruit. Later hebben we dan nog even gekaart en een paar biertjes gedronken. Ik heb Erik en Michal toen geleerd om "Shithead" te spelen. Ze waren meteen verkocht.
s Morgens al weer vroeg wakker van al het kabaal in het hostel. Om 7 uur opgestaan en een douche genomen. Het zou een van de laatste zijn voor een tijdje omdat we vanaf nu in de tenten zouden slapen. Na hetontbijt namen we op de Plaza een vrachtwagen die ons aan het beginpunt van onze tocht zou brengen. Na 2 uurtjes kwamen we aan aan de brug en kon de trekking eindelijk beginnen. Waar we gelost werden stond een hele kolonne ezels, paarden en mensen te wachten om alle goederen naar Choco te brengen. Dit zou ook ons einddoel worden voor de eerste dag. Het eerste stuk was al meteen klimmen. Het eerste uur ging me goed af en ik moest regelmatig wachten op Erik en Michal. In het begin had ik een beetje schrik dat ik niet zou kunnen volgen maar die angst bleek ongegrond te zijn. Voor het werk loop ik ook de hele dag met zware dingen op mijn schouder te sleuren. Was het dus nog steeds niet verleerd. En ook het tempo zat er nog goed in. Rond half elf hielden we onze eerste pauze en kon de salami bovengehaald worden. Die was 4 kilo en een serieuze worst. De dagen ervoor had die al voor de nodige schunnige grappen gezorgd en ook deze keer kon ik het niet laten om er trots mee op de foto te poseren. Mooie foto trouwens. Samen met kaas, tomaat en oregano tussen een broodje smaakte het voortreffelijk. Iedereen was meteen verlekkerd op de salami en die werd bestempeld als een superaankoop. Ik vond het niet erg dat er veel van gegeten werd want hij zat in mijn rugzak. Een paar koekjes als dessert en we waren weer klaar om voluit te gaan. De rest van de tocht was redelijk vlak en niet echt een uitdaging meer na de klim. Toch nog eens een langere stop gemaakt om een fruitdrankje te prepareren. Erik en Michal hadden in de supermarkt zakjes met poederextracten gevonden. Deze hadden verschillende smaken zoals mango, sinaasappel en andere exotische soorten. Een ware verfrissing en lekker zoet. In de vroege namiddag kwamen we het dorpje Choco binnengewandeld en werden door iedereen vriendelijk begroet en/of aangesproken. We werden doorgestuurd naar het voetbalveld dat hogerop gelegen was. Hier was ook rivierwater dat uit een klein kraantje stroomde. Erik en Michal hadden ook chloordruppeltjes om in het water te doen. Het was hun eerste trekking niet. Toen de tenten opgezet waren begreep ik Erik meteen nadat hij me vertelde dat het een heel erg klein tentje was waar ik in zou slapen. Al snel kregen we bezoek van enkele vrouwen met kinderen. Ze waren vrij nieuwsgierig en moesten alles weten. We waren waarschijnlijk een soort atractie voor hun. Na een soepje was het tijd om de match Peru-Venezuela te gaan kijken. Peru verloor jammerlijk met 2-0 en dan zijn we na de match maar ons potje gaan koken. Het was ondertussen al goed donker maar de volle maan zorgde er eigenlijk voor dat we niet constant onze zaklampen moesten gebruiken. Na het eten haalde ik de rum ook nog boven omdat het ondertussen al flink koud was.
Die nacht wakker geworden van de koude en vervolgens niet veel meer geslapen. Was al heel vroeg uit de veren. Na een mate de coca en wat harde, oude broodjes ons boeltje gepakt. Het was een hele mooie wandeling met prachtige zichten in canyons. Het enige minpuntje was dat het hele pad bezaaid lag met keien. Ik liep de hele trekking op mijn adidaskes en dat was niet echt bevordelijk voor mijn voeten. De zolen zijn al goed afgesleten en dat voelde ik wel. Erik en Michal hadden er minder last van met hun trekkingschoenen. Ook vandaag hield ik er weer een goed tempo in. Soms voelde ik me als een steenbok die door de bergen huppelde. Onze pauze hielden we aan een bergriviertje en omdat de zon goed scheen gooide ik mijn kleren uit om een plonsje te maken in het riviertje. Dit water was ijskoud. Langer dan een halve minuut kon je er niet in blijven zitten of het begon pijn te doen van de kou. Het laatste stuk naar het dorp ergerde me mateloos omdat het hele pad weer met die ergerlijke keien bezaaid lag. Hier in Mina waren de mensen ook niet zo vriendelijk als in Choco. Ze zaten nog verder van de buitenwereld afgesloten en dat was te merken. In dit dorpje was er ook geen winkeltje te bespeuren. De hele tocht had ik liggen dromen over een heerlijk fris biertje en ik had er dus ook ongelooflijk veel goesting in. Toen ze me vertelden dat het niks zou worden met mijn droom werd ik een beetje lastig. Marco Borsato had dus weer overschot van gelijk. Gelukkig viel onze kampplaats een beetje mee en vooral het oude vrouwtje dat ons er binnen liet. Het was boven op een berg naast de oude kerk. Nu het bier me niet langer bezig hield zag ik onmiddellijk dat alles er aanwezig was om een mooi kampvuurtje te maken. Erik gevraagd om mijn tentje ook op te maken terwijl ik me bezighield met hout te sprokkelen. Een half uurtje later hadden we een vuurtje en werden we bezocht door de heer des huizes. Gevraagd of hij ons de dag erop kon helpen met onze bagage. Dat was namelijk geen probleem want hij had ezels en paarden. Had de lieve oude man wat van mijn rum gegeven en ik denk bij de 2de kop dat het al naar zijn hoofd schoot. Hij begon het vlot uit te leggen en de hele tijd te giegelen. De rest van de avond hebben zijn kleinkinderen ons gezelschap gehouden. Het kampvuur had goed dienst gedaan en toen het laatste hout opgestookt was zijn Erik en ik maar gaan slapen.
De hele nacht bijna geen oog dichtgedaan door alweer de koude. Mijn slaapzak is niet echt bestand tegen de koude hier in de bergen. We hadden gepland om om 7 uur te vertrekken. Uiteindelijk was het 9 uur en al na een half uur klimmen was ik blij dat we de ezel gehuurd hadden. Gisteren had Andres ons ook nog patatten gebracht om te eten. Vandaag had zijn vrouwtje ook weer vanalles klaargemaakt voor ons. De ezel huurde we voor 50 sol maar we hadden al afgesproken dat we ieder 20 sol zouden betalen zodat Andres uiteindelijk 60 sol zou krijgen. Een mooie extra van 10 sol. Het eerste uur bleef hij mooi achter ons hangen maar daarna ging hij rustig verder op zijn paardje met de ezel voorop. Dit was na onze eerste korte pauze. Omdat we geen deftig ontbijt genomen hadden opende ik de zak met de nootjes. Die gingen er bij Andres ook wel vlot binnen. Eens we over de eerste top waren en een beetje afgedaald was het tijd voor de lunch. Er waren een 4 tal soorten gepofte mais, zelfgemaakte kaas en patatten. Ondertussen gaven wij hem stukjes salami en onze zelfgemaakte fruitdrank. Toch mooi zo in de natuur. Het water van de riviertjes of beekjes drinken. Lekker fris ook nog op elk moment van de dag. Na de lunch was het tijd voor het laatste stuk. Een klim naar de pas op5100 meter hoogte. Dit ging al een heel stuk trager omdat de hoogte hier natuurlijk weer meespeelde. Eens boven hebben we afscheid genomen van Andres en zijn beginnen afdalen aan de andere kant wel te verstaan. Dit viel me vies tegen omdat ik weinig of niks grip had op mijn adidaskes. Ik schoof voortdurend weg en dacht dat ik elk moment mijn nek kon breken. Ook was ik helemaal moe van de klimpartij. Het begon ook al te schemeren en we moetsen nog een slaapplaats vinden. Een goede 5 minuten later zagen we eindelijk een groene vlakte onder ons op duiken. Daar werd onze kampplaats opgezet en deze keer hield ik me bezig met het koken. Ik was ondertussen al aan het verrekken van de koude. Na het eten ben ik dan ook onmiddellijk gaan slapen met al mijn kleren aan die ik had .
s Morgens vroeg wakker en de afgelopen nacht meer geslapen als de beide vorige bijeen. Mij meteen een goede stevige coca thee gemaakt en beginnen op te ruimen. Even later waren Erik en Michal ook present en heb ik nog een soepje gekookt. Deze laatste dag was het constant afdalen en dat schoot natuurlijk lekker op. Ook omdat we een heel stuk afsneden door recht naar onder te gaan en niet de weg te volgen. Volgens de boek van Erik was er een bus om 14 uur van Chacas naar Andagua. En zoals het er naar uitzag was het mogelijk dat we op tijd zouden zijn om die te halen. Op een gegeven moment zagen we 2 dorpjes in de verte. We zouden het linkse dorpje moeten hebben. We volgden een pad en dit was vrij simpel te volgen. Ik ging voorop en hield er een stevig tempo in. Het was nu ook niet zo ver meer. De gedacht aan een fris pintje begonnen weer de bovenhand te krijgen en ik kreeg precies eens zoveel energie. Bijna onder kreeg ik twijfels of ik het juiste dorpje wel aan het volgen was. Onderwegen aan 2 dames gevraagd of het Chacas was en die bevestigden het. Eens in het dorp bleek het toch het verkeerde te zijn. Het zou me een half uur kosten om het andere te berijken en het was ondertussen 13u30 op de klok van mijn fototoestel. Ik wist ook niet waar Erik en Michalondertussen zaten. Als die wel juist gewandeld waren kon het zijn dat die er toch op tijd zouden zijn. Mijn besluit stond vast. Ik moest zeker en vast op tijd in Chacas te zijn. En ik kwam op tijd aan. De bus stond te wachten en het was na 14 uur dus ik dacht dat ze misschien zouden wachten tot die vol zou zijn. Ik haalde me mijn verdiend biertje uit en dronk het op mijn gemak op. Een 15 minuutjes later zag ik ineens Erik de hoek omkomen. Helemaal bezweet en uitgeput. Bleek dus dat die mij gewoon gevolgd waren. En mijn klok van mijn fototoestel stond een hele tijd voor. Het was dus eerst een half 2 toen ik op het plein van Chacas arriveerde. De bus op en 2 uur later waren we in Andagua. Eerst was ik nog van zin om meteen door te gaan naar Arequipa maar Erik en Michal overtuigden me om te blijven. Dit was ook beter.Kon ik eindelijk na 4 dagen nog eens een douche nemen en fatsoenlijk slapen alvorens de bus op te gaan. Ze beloofden ons warm water maar dat was weer niet waar. Met lauw water dan maar vlug gedouchet. Na het eten en het 2-2 gelijkspel van Peru tegen Bolivia was het tijd om nog even te kaarten. Om 22 uur het licht uitgedaan omdat ik mijn ogen toch niet kon openhouden om mijn boek te lezen.
Tot 10 uur in mijn bed gelegen en toen samen met Erik en Michal een heeluitgebreid ontbijt genomen. Het stadje nog een beetje verkend en op het gemak een paar biertjes gedronken en gekaart. Om 16u zaten we op de bus naar Arequipa. De hele tijd naar muziek geluisterd op de i-pod. Na de stop om 19u de hele rit geslapen. In Arequipa werd ik wakker om 1u30. Een taxi genomen naar het hostel en meteen het bed ingegaan.
Om 12 uur was ik al weer uit de veren want we hadden afgesproken om 2 uur aan de plaza. Ik kreeg natuurlijk weer de hele bende over me heen waar ik zo lang gebleven was en wat er gebeurt was. Alles een beetje uitgelegd en me wat opgemaakt. Tja moest natuurlijk een 2de goede indruk geven want ik wist niet of de eerste zo geslaagd was. Aan de kussen die ik s morgens kreeg zo te zien wel. Eens aan de plaza begon ik schrik te krijgen dat ik ze niet direct zou herkennen en ik was haar naam ook vergeten. Dat heb ik nu wel al eens regelmatig aan de hand dat ik iemand zijn naam vergeet. Al heel mijn leven noem ik iedereen dus Jan en An. Aan de plaza werd ik langs achter verrast door mijn date. Dat was al een meevaller. Nu nog achter de naam komen en dit best zo subtiel mogelijk aanpakken. Ze stelde voor om naar de film te gaan en dat vond ik prima. Pirates of the Carribean 3 zou het worden maar dat duurde nog even. Ze nam me mee door het shoppinggedeelte en daar was ineens mijn kans om haar naam te achterhalen. Ze zei me namelijk dat een van haar vrienden heel slecht was in namen. Hier speelde ik al lachend op in door haar een verkeerde naam te geven. Ze lachtte en noemde haar naam. Verstond ik dit toch niet zeker en wist ik nog steeds niet hoe ze heette. Na een ijsje was het tijd voor de film. Gelukkig was die in het engels met spaanse ondertitels. Tja met mijn spaans is het een beetje gesteld als met de namen die ik moet onthouden. Maar nu met deze peruaanse chica kon ik mijn spaans natuurlijk wat opkrikken. Alleen zij praat engels en wil dit dan ook oefenen. En haar engels is beter als mijn spaans. De film kon me niet echt bekoren. Heb deel 1 en 2 nog niet eens gezien en er is toch wat meer voorhistorie nodig bij deze film dan pakweg Rambo 3. In de taxi op weg richting centrum hengelde ik naar haar familienaam en plots klaarde de wereld voor me op en waren al mijn problemen van de baan. Vanessa is de naam en dit zal ik niet snel meer vergeten. Voor we iets eten keren we terug naar het hostel voor een jacket uit te halen. Zonder goed op te letten wandel ik de verkeerde kant uit vast overtuigd dat we de juiste weg volgen. Na een paar blokken merk ik dat we hopeloos verkeerd zitten. Zij vindt dit vrij grappig maar ik voel me een beetje onozel dat ik na een week in hetzelfde hostel de weg nog niet eens direct terugvind. Ik zal wel een beetje in de war geweest zijn door haar aanwezigheid. Na het hostel vinden we zeer gemakkellijk de weg naar een restaurant. Na een pizza en sangria werd ik uitgenodigd bij haar thuis. Zij woont in een soort van hostel waar zij de eigenares van is. Dit is wel een voor peruanen en niet voor toeristen. Haar moeder doet het kleine winkeltje onderaan.
De volgende dag keer ik s morgens terug naar het hostel. Daar stel ik vast dat Erik en Michal al vertrokken zijn naar Arica (Chili) omdat Michal nieuwe stempels nodig heeft in haar paspoort. Na me opgefrist te hebben en wat gesprekjes met Katie en de Ierse zusjes is het tijd om Vanessa terug te ontmoeten bij haar thuis. In het centrum eten we in een van de restaurants op het balkon met een geweldig zicht op de plaza. Ondertussen speelt Peru zijn eerste match in de Copa America en wint overtuigend met 3-0 van Uruguay. Mendoza (ex fucking Brugge) valt in en speelt een goede partij evenals de rest van Peru. Die avond keren we terug naar haar thuis. Spelen wat Jenga, en met elkaar, en vallen in slaap.
s Morgens keer ik terug naar het hostel en doe mijn spullen op de post die ik wil verzenden. In de namiddag probeer ik ook mijn film te kijken die ik voor 3 soles gekocht heb. Ik haal het einde van "Apocalypto" niet omdat ik in slaap val en er de tijd niet voor heb. Tot mijn verbazing blijkt dat ik mijn woordenboek bij Vanessa vergeten ben. Daar had ze haar adres in geschreven. Ik herinner me gelukkig de straat nog en neem een taxi naar haar thuis. Eens daar blijken alle straten van de wijk "Agricultura" te heten. Na wat zoekwerk en een kwartier later dan afgesproken kom ik aan. Echter geen Vanessa te zien en de vrouw van het winkeltje geeft me haar gsmnr. Vanessa neemt niet op en ze biedt me aan om op haar kamer te wachten. Iets later komt ze binnen en vraagt me heel verbaasd hoe ik de weg wist omdat ik mijn boek niet had. Zij was naar het hostel gegaan om mij op te pikken omdat ze dacht dat ik de weg nooit zou weten na mijn zoektocht ervoor naar het hostel. Soms laat mijn verstand me gelukkig niet in de steek. In de namiddag bezoeken we het centrum en spelen wat pool in de Irish pub. Deze keer gaat het al een stuk beter, maar toch blijft het moeilijk om de ballen te potten. En mijn tegenstandster blijkt geoefend te zijn op deze te kleine openingen.
Gisteren zond ik een bericht naar Michal en Erik om te zeggen dat ik wel geinterresserd was om mee te gaan op hun trekking. Terwijl ik in het hostel binnen wandel was Erik juist een mail naar mij aan het schrijven. We spreken af om de dag erna samen te komen en al het nodige te voorzien voor de trekking. In de namiddag bezoek ik een uitkijkpunt ergens buiten de stad samen met Vanessa. Hierna vinden we weer een pooltafel en spelen een uurtje. Deze keer word ik genadeloos afgemaakt.
Terug in het hostel maakten we een lijst op van wat we nodig hadden. Blijkt dat ik toch een matje nodig ga hebben om te slapen in Eriks tent. Na wat rond gevraagd te hebben is het best dat ik dit huur. De helft voordeliger dan kopen. In de supermarkt slaan we voedingswaren en een beetje drank in. Voor zo n 50 soles de man zijn we gesteld. Na alles geregeld te hebben en een misverstand keer ik terug naar Vanessa. Ik dacht verstaan te hebben om haar aan de plaza te ontmoeten. Na een kwartier wachten belde ik en was het blijkbaar bij haar thuis. Die avond gezellig samen door gebracht want het zou de laatste zijn voor een tijdje.
Na een 10 uur durende busrit kwamen we uiteindelijk om 6 uur s morgens aan in het busstation van Arequipa. Daar sprak ik een meisje aan dat ook bij mij in de bus zat. Ik vroeg haar of ze geen goed hostel wist en we hebben dan samen een taxi genomen naar "Arequipays backpackers". Daar moest ik wachten tot 11 uur eer ik op de kamer kon en een bed had in de dormitorie. Ondertussen was ik aan het ontbijt met een ander koppel aan de praat geraakt dat ook pas gearriveerd was. Samen zijn we dan Juanita gaan bezoeken in een museum. Dit is een ijsmummie die ze in 96 gevonden hebben in de bergen rond Arequipa. Het is de best bewaarde mummie in zijn soort en is een 500 jaar oud. Juanita werd in de Incaperiode geofferd aan de goden. In de buurt van El Misti (vulkaan) ontdekte ze haar en wat later nog een paar mummies. Zij is heel belangrijk omdat er grote delen van haar huid intact zijn gebleven. ook haar kleren waren zo goed als ongeschonden. Ze ontdekten dat op de dag van de ceremonie het 12 a 14 jarige meisje eerst werd verdoofd met chicha (plaatselijk bier) en daarna werd er een soort blaaspijp op haar slaap gezet om haar te doden. In het begin van het museumbezoek krijg je een 20 minuten durend filmpje van National Geographic over de expeditie naar Juanita. Erna werden we in het museum rondgeleid door een gids met een uitleg in het Engels. Als laatste kregen we dan Juanita te zien. Dit stelde een beetje teleur omdat ze in een vriesbak ligt met 4- lagen glas eromheen. Hierdoor lijkt ze kleiner dan ze is. Omdat het constant -20 moet zijn is ze ook grotendeels bedekt met ijs en zie je niet alles heel duidelijk. Na dit interressante museumbezoek was het tijd om iets te gaaan eten. Na de maaltijd ben ik terug richting hostel gegaan om een filmpje te kijken. Ik had namelijk gezien dat in de tv-ruimte een groot aanbod aan dvd s lagen. Heb Babel dan ingestoken en gekeken. Ik vond hem niet zo goed als zijn vorige films. s Avonds met het koppel nog iets gaan drinken en vroeg mijn bed ingekropen.
s Morgens in het hostel met enkele gasten aan de praat geraakt en die hadden een 4x4 gehuurd en de canyons op die manier verkend. Ik was meteen voor het idee gewonnen en zag het nog wel eens zitten om rond te touren in een gehuurde wagen. Een beetje rondgevraagd aan iedereen in het hostel maar ik kreeg weinig reactie van iedereen. Alle hadden ze tijd te weinig om het te doen of anderen verkozen om te wandelen. s Middags ben ik met Erik (Nederland) en Michal (Israel) samen in de mercado iets gaan eten. We namen Recotto omdat niemand van ons wist wat het was. Het bleek een gevulde paprika te zijn met vlees, maar dan wel heel pikant. Ik vond het overheerlijk en wist toen al dat dat mijn laatste Recotto niet zou zijn. Het klikte ook meteen tussen ons en met Erik was het ook fijn praten in het Nederlands. Er werden verhalen uitgewisseld en ineens kwamen mijn avonturen van de San Pedro gevangenis in La Paz boven. Bleek dat Erik het boek "Marching powder" had. Dit boek beschrijft de avonturen van een Engelse drugskoerier in de San Pedro gevangenis. Hij werd in de luchthaven gepakt met coke en eindigde in de meest bizarre gevangenis ter wereld. Een aantal jaren geleden was het mogelijk om bezoeken aan de gevangenis te brengen die hij organiseerde. Nu is het heel moeilijk om er nog binnen te geraken en ik ben dus een van de weinige geweest die het gelukt is. En dan ook nog zonder te betalen. Het boek was dus super interressant en leest als een sneltrein. Alhoewel het in het engels is. Ik ben er namiddag in begonnen en s avonds was ik al halfweg.
Opgestaan en meteen door beginnen lezen in het boek. In de namiddag meegeweest met Erik en Michal naar een goede koffieshop. Daar zag ik dat ze chai thee hadden. Dus had ik me er zo eentje besteld. Het was niet hetzelfde als in India maar deed nog eens goed om het te drinken. Weet nu ook al dat ik thuis de mate de coca zal missen. Terwijl ik mijn chai opslurpte beeindigde ik ook het boek. Op minder dan 24 uur was ik erdoor en het was nog zoeens een boek dat je niet loslaat, mede doordat het heel vlot geschreven is. Die namiddag hebben we nog even in het centrum rondgewandeld waar een staking bezig was van de taxichauffeurs. Dit omdat de brandstof prijzen omhoog gegaan waren. Een hoop lawaai en mensen het gevolg. s Avonds zijn we iets gaan drinken en ook Ross vergezelde ons. Na enkele pisco sours in "Deja Vu" wilden we iets anders. Op straat sprak ik 2 gasten tegen om de weg naar "The Point" te vragen. Die wisten het ook niet en dus bezochten we de plaatselijke pizzeria. Daar werden we aangesproken door de 2 meisjes die er zaten. Bleken het de vriendinnen te zijn van die 2 gasten die we op straat aanspraken. Zij namen ons mee naar een plaatselijke drankshop omdat wij nog wilden drinken. Daar kochten we 2 flessen pisco en sprite om dit te mengen. In een park begonnen we te drinken en op het einde bleef ik nog alleen over met de 2 peruvanen. Bij Carlito zijn thuis zijn we verder gaan drinken.
Die morgen toen ik opstond wist ik niet veel meer. Ineens was ik in een vreemd huis en ik wist niet hoe ik er geraakt was de eerste momenten. Toen ik naar onder ging kwam ik een vrouw tegen die mij vanalles begon te vragen. Half verward en in mijn beste spaans probeerde ik te antwoorden. Na het ontbijt heb ik vriendelijk afscheid genomen en een bus richting centrum genomen. In het hostel kwamen Ross, Erik en Michal ondertussen vragen hoe het verder afgelopen was. Dat was een goede vraag. Wist ik het zelf ook maar. Tot op het gras bij Carlitos thuis wist ik het nog allemaal, maar daarna is het licht uitgegaan. Na een goede douche voelde ik me al een stuk beter. In de namiddag kwamen Carlito en zijn vriendin ons oppikken. Carlito vertelde me wat er gebeurd was. Ik ben dus gewoon in slaap gevallen in de tuin en dan heeft Carlito me op de logeerkamer gelegd. We zijn in een restaurant buiten de stad Recotto gaan eten maar ik moet zeggen dat die niet zo goed was als in de mercado. En in de mercado was die 5x goedkoper. In de namiddag zijn we teruggewandeld naar het hostel. Eens daar heb ik me op mijn bed gelegd omdat ik supermottig was. Te veel gegeten en de pisco van de dag ervoor speelde me nog parten. Iets voor acht s avonds maakte Ross en Jo me wakker. We hadden alweer afgesproken met Carlito en zijn vriendin om deze keer bij Carlito zijn thuis te gaan drinken. Na veel bier en pisco vertrokken we naar het forum met een hele bende om wat te gaan dansen. De meeste zagen er maar tam uit van al de drank en ik begon juist terug een beetje op te leven. Na een uurtje disco gingen ze allemaal nog wat eten en terug naar huis. Ben ik ook maar gevolgd.
Lang in bed gelegen en de hele dag niks speciaals gedaan. Geluierd en een hele dag films gekeken met de rest van de bende. Zo passeerden Shrek 3, The constant gardener en anderen.
Opgestaan en de andere gasten een beetje leren kennen die ondertussen de gezellige bende in "Arequipay backpackers" was komen vergezellen. Die middag afscheid genomen van Ross en Jo die naar Cuzco vertrokken voor de Inti Whari. s Avonds zijn Erik, Michal en ik uit gaan eten en daarna hebben we de rest ontmoet in "Deja vu". Na happyhour kwamen we toevallig in een Irish pub terecht met pool. De 2 Ierse zusjes die ons vergezelden waren ineens zwaar in de whiskey cola gevlogen, samen met Katie. Wij 4 bleven op het einde over en besloten ons aan een wedstrijdje pool te wagen. Dit was verre van gemakkellijk omdat de openingen veel kleiner zijn als thuis. Katie en ik namen het op tegen de Ierse zusjes. Die waren ondertussen al goed in de wind en hadden verschillende discussies onderling. Heel lachwekkend om de 2 bezig te zien. Na een uurtje pool en maar 2 ballen gepot zijn we er mee opgehouden. Iedereen was nu ineens ook aan de praat met iemand anders en voor we het wisten zaten we in een taxi richting discotheek. Het personeel en enkele gasten nam ons mee naar een salsadiscotheek. Even binnen werd ik voorgesteld aan een meisje dat daar zat. Met mijn zatte kop vertelde ik haar dat ik salsa wou leren dansen. Een paar minuten later stond ik met haar op de dansvloer. In het begin ging het mij van geen kanten maar zij leidde me heel goed en ineens begon ik het wel plezant te vinden. Na een uurtje dansen was het goed geweest en gingen we terug aan de tafel zitten. De meesten waren vertrokken en hadden de fles rum op tafel laten staan. Nog wat liggen praten en drinken en s morgens met haar mee naar huis gewandeld. Om 8 uur zag ik mijn bed in het hostel.
De zatermorgen niet echt fris uit mijn bed gekomen. Ik had het weer redelijk laat gemaakt, maar vraag me niet hoe laat! Na een warme douche ben ik dan maar eens richting busstation gewandeld. Het wordt namelijk tijd om te vertrekken hier in Cuzco. De enige reden dat ik hier nog ben blijven hangen is omdat Stijn Elsen zou langskomen deze dag. En het lijkt me toch wel bijzonder om iemand die je goed kent te ontmoeten aan de andere kant van de wereld. Het enige probleem was dat ik al een tijdje niks meer gehoord had van hem. Alvorens mijn ticket te kopen was ik nog vlug een ontbijt gaan nemen een stuk buiten het centrum. Dit ontbijt bestond uit biefstuk, rijst en fritten voor maar 2,5 soles. Bij de eerste busmaatschappij moest ik 60 soles betalen, bij de 2de was dit maar 30 voor een semi-cama op de onderste vloer. De keuze was dus snel gemaakt. Heel op mijn gemak ben ik dan terug naar het centrum gewandeld en controleerde ik mijn email. Eindelijk nieuws van Stijn. Heb hem dan gemaild om elkaar te ontmoeten om 13u30 aan de fontein op de Plaza del Armas. En daar was hij ook op dat afgesproken uur. Deed deugd om iemand bekends te zien en we zijn dan een mate de coca gaan drinken. Het enige nadeel was dat hij verkouden was. We hebben wat bijgepraat en dan is hij vertrokken om zich even neer te leggen. In de tussen tijd heb ik me bezig gehouden op het internet. Om 20u30 zouden we elkaar terug ontmoeten aan de Plaza. Na een uur wachten in de koude was er nog altijd geen stijn te zien. Om 22u ben ik dan richting zijn hotel gewandeld. En daar lag hij inderdaad in bed want hij was ondertussen nog zieker geworden. Ik heb dan een tijdje met hem gepraat en hij heeft iets ingenomen. Na een tijdje was hij beter en zijn we iets gaan eten. Na de (veel te dure) pizza zijn we naar de "Uptown club" gegaan. Daar had ik namelijk nog wat drinkbonnetjes voor en onderwegen kregen we er nog in ons handen geduwd. Ik had ook weer geluk want Stijn dronk geen alcohol en de bonnetjes waren alleen geldig voor Cuba Libre. Stijn stond al snel op de dansvloer maar ik had niet zoveel behoefte die dag om te dansen. Heb me de hele tijd bezig gehouden met te praten met andere mensen. Toen Stijn doorging ben ik teruggekeerd naar de club omdat ik er ondertussen met ne belg aan de praat was geraakt die ik de dag ervoor had leren kennen. Hij had een peruvaanse vriendin en stelde me s morgens vroeg aan de rest voor. Vooral het meisje die er tapte interesseerde me wel en was de nicht van de belg zijn vriendin. We zijn dan s morgens allemaal nog iets gaan eten en daar beloofde ik het meisje om terug te komen naar Cuzco. Maar ja dat was weer onder invloed natuurlijk. Toen ze allemaal de taxi instapten kwam ik 2 andere kerels tegen en daar ben ik dan samen iets mee gaan drinken. Hierna ben ik nog bij een peruvaanse familie terechtgekomen waar ik nog wat meer mee gedronken heb en om 1 uur was ik eindelijk terug in het hostel om te slapen. Mijn afspraak met Stijn heb ik dan ook helemaal gemist want ik had nood aan wat slaap. Om 17u ben ik opgestaan en heb mijn boeltje gepakt. Een taxi zette me af aan het busstation. Daar heb ik wat gegeten en gedronken. Om 20u op de bus onmiddellijk in slaap gevallen en van de hele rit niet veel gemerkt.
s Morgens een ontbijtje genomen buiten het centrum. Dit was nogal een straf ontbijt om de dag te beginnen. Biefstuk, rijst en fritten voor maar 2 soles. Erna hebben we wat gewinkeld en ben ik nog een boek gaan omruilen. s Avonds hebben we wat gedronken en een vriend ontmoet van haar.
Die dinsdagmorgen is ze vroeg vertrokken naar de luchthaven. Ik heb dan eindelijk eens kunnen uitslapen en de rest van de dag rondgehangen en een beetje gelezen.
Woensdagmorgen vroeg opgestaan en naar de ruine van Tambomachay gewandeld. Deze was het verste gelegen van Cuzco. Eigenlijk had ik eerst deze kleine ruines willen bezoeken omdat na Machu Pichu je het hoogtepunt hebt gehad. Ik had dit toeristenbiljet al gekocht en ik was wel te vinden voor een goede dagwandeling. Die eerste ruine stelde dus niet zo veel voor en na een half uurtje was ik al naar Puka Pukara aan het wandelen een km verder. Deze was al iets interessanter en een plaatselijke gids gaf me wat uitleg. Na een paar minuten heb ik hem bedankt want ik vreesde weer voor het betaalscenario. Aan elke ruine kom je ook de vrouwen en kinderen in traditionele kleren tegen met lamas, die je dan kan fotograferen tegen betaling. Daar doe ik dus niet aan mee. Peru is al duur genoeg. Duurder dan Bolivia. In een dorpje vroeg ik een oude man de weg door de bergen en hij raadde me aan om Salapauka te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan. De bergen in gewandeld en dit was een hele mooie wandeling. Geen toerist te zien, prachtige uitzichten, authentieke dorpjes en behulpzame Peruanen. Onderwegen wat chips en drank gekocht en van het simpele leven in de dorpjes genoten. Deze ruine was die van de maan en er werden offers gebracht. Deze stelde ook niet zo veel voor. Het was meer een grot met wat gangetjes en de offertafel. Toen heeft het even geduurd eer ik op de goede weg was voor Qenqo. Hierna zette ik me in een wei. In de verte zag ik ineens 2 honden naar mij toe lopen. Ik had er geen erg in tot ze plots een 100 meter voor me nog steeds even gedreven door bleven lopen. Hoe korter ze kwamen hoe beter ik zag dat ze er woest bijliepen. Eens bij me gingen ze tot de aanval over. Heb ze een beetje kunnen wegschoppen en over een muurtje gesprongen. Een kleine bijtwonde, gescheurde broek en de schrik van mijn leven het resultaat. Ben dan door naar het Christusbeeld gewandeld en vervolgens Saqsaywaman, ook we bekend als sexywoman, bezocht. Deze ruine is de moeite om te bezoeken en vrij groot. De oppervlakte die je kan bezoeken is echter maar 20 procent van het geheel. Hier wordt volgende week het Inti Raymi feest gegeven. Het belangrijkste feest in Cuzco en er worden dan duizenden toeristen van over de hele werdeld verwacht. Het is het feest van de zon als ik me goed herinner. Ze waren er nu al de tribunes in elkaar aan het steken. Dit is een vertoning in de ruine met alle traditionele dingen uit de Incatijd. De hele maand juni is eigenlijk een feestmaand in Cuzco. Er is wel altijd iets te doen. Voor de zonsondergang begon ben ik terug naar Cuzco gewandeld. Die avond heb ik nog een andere broek gekocht.
Die donderdag ben ik naar de bank gegaan om een groot bedrag af te halen omdat ze me hier aan de automaten telkens 5 soles aanrekenen. Waarom dat is weet ik ook niet. De dinsdag had ik dat al geprobeerd maar toen duurde het me te lang en ben ik het afgetrapt. Ook nu duurde het nog 2 uur eer ik met 2000 soles naar buiten kon. De rest van de dag een beetje op het internet geweest en wat gelezen.
Vrijdagmorgen vroeg opgestaan en toen vroegen de gasten van het hostel of ik het niet erg vond om te verhuizen omdat ze volgeboekt waren. Ik had daar geen enkel probleem mee en heb mijn spullen dan maar gepakt.Erna de bus naar Pisq genomen en de ruine aldaar bezocht. Die was heel hoog en het heeft meer dan een uur geduurd eer ik boven was. Het was een vermoeiende klim maar het was de moeite. Terug in het dorpje een biertje genomen en op naar de volgende gegaan. Dat was Ollantaytambo. Die dag had ik ook alles zelf geregeld met het openbare vervoer en heeft me weer een 15 euro uitgespaard. Je hebt dan wel geen uitleg van een gids maar als je je soms bij een groepje voegt pik je ook veel op. s Avonds om 21 uur was ik terug en heb ik ingecheckt in het andere hostel. Daar ben ik beginnen meekaarten in het cafeetje en s avonds zijn we op stap gegaan in Cuzco. In Mamas Africa ben ik een paar belgen tegengekomen en heb nog met ne hoop ander volk van over de hele wereld gezeverd.
Na de pizze hebben we nog verschillende uurtjes zitten babbelen. De Peruanen lagen toen al allemaal te ronken in de bus. Voor ons was het wat moeilijker omdat we op de achterste bank zaten en onze zetels niet konden verstellen. Na een uur geprobeerd te hebben de slaap te vatten, ben ik van miserie in het gangpad gaan liggen. Daar lukte het ook niet echt omdat de bus de hele tijd over onverharde wegen door de bergen reed. Om 4 uur s morgens stopte die in Santa Maria en daar moesten we een minibusje richting Santa Theresa nemen. En ook in die bus hadden we weer slechte plaatsen. We zaten op uitklapstoeltjes en hadden geen kopsteunen. Slapen zat er nu alweer niet in. Om 7 uur s morgens hebben we ontbeten en toen stond er ons een wandeling te wachten tot Agua Calientes. Eens bij de rivier moesten we een kabelbaan met een bakje nemen om over de rivier te gaan. Eerst ging Catrine zodat ik ze een duwtje kon geven. Eenmaal halverwegen stopte het bakje en hing ze een beetje hopeloos boven de rivier Urubamba. Gelukkig kwam er juist aan de andere kant een vrouw aan die Catrine helemaal tot de andere kant getrokken had. Erna was het mijn beurt en ook deze keer hielp de vrouw ons. Tijdens de wandeling kwamen we niet veel toeristen tegen en we schoten niet echt op omdat we nogal vermoeid waren. S Middags in hydraulica heb ik een biertje gedronken. En dat pepte me een beetje op. Dat was nodig want Catrine had op dat moment een dipje. Ze begon zich zorgen te maken over vanalles en nog wat en dan heb ik dat maar uit haar hoofd gepraat. Ze wilde constant alles organiseren en liep zich zorgen te maken over vanalles en nog wat. En ik liep er natuurlijk weer een beetje bij met mijn houding van we zullen wel zien en alles komt wel goed. En dat blijkt toch wel altijd te werken als je reist. Niet te veel plannen en zorgen maken. Om 16 u kwamen we in Aguas Calientes aan en vonden een goedkoop hotelletje. Het water van de douche was ijskoud en dat verfristte me wel. Na het eten hebben we nog even gekaart en naar bed gegaan.
s Morgens alweer vroeg uit de veren. We hebben ontbijt gemaakt in de keuken van de eigenares en zijn dan naar Machu Pichu beginnen wandelen. Aan de eerste controle hebben we ons er goed uitgeluld. Eigenlijk heeft Catrine dat gedaan want haar spaans is heel goed. Het eerste stuk hebben we langs de trappen gewandeld en dat was best vermoeiend. Dan zijn we overgeschakeld op het buspad omdat we de bochten moetsen tellen. In de derde bocht van de inkom af moesten we een pad volgen. Wij hadden de eerste bocht genomen omdat we dachte dat we een pad zagen dat tot boven zou leiden. Na een honderd meter stopte dit pad al en zijn we op goed gevoel doorgewandeld. Het eerste stuk ging vrij goed omdat dit alleen maar door gras was. Ineens was er helemaal geen pad meer te volgen en ben ik recht omhoog beginnen wandelen. Dit ging goed tot we bomen en struiken begonnen tegen te komen. We hebben zitten kruuipen en klimmen en hadden helemaal geen idee waar we zouden uitkomen. Op een gegeven moment zag ik het ook niet echt meer zitten, maar dat liet ik niet blijken en ben er constant positief in gebleven. Catrine had al langer haar twijfels. Na 3 uur kwamen we aan een muur en eens daar over waren we binnen. Onderwegen hadden we al een glimp van Machu Pichu kunnen opvangen. We wandelden de weg naar onder en daar lag het ineens voor ons in al haar pracht en praal. En ik moet zeggen dat dit heel indrukwekkend is. Ik had ook niet verwacht dat het zo groot zou zijn. Ik was voor een paar minuten toch helemaal onder de indruk. Het is ook perfect gelegen tussen de bergen. De omgeving is adembenemend. Het is moeilijk te beschrijven en ik hoop dat de fotos en filmpjes een goed beeld kunnen geven hoe het is. Eigenlijk zou je het met je eigen ogen moeten zien. We waren helemaal uitgeput en dorstig van de klim en ons water was op. Binnen werd er geen drank of iets anders verkocht. Aan de uitgang hebben we de situatie uitgelegd aan andere toeristen en dan is er een vrouw zo vriendelijk geweest om water voor ons te gaan kopen. Na de verfrissing hebben we ons een half uurtje neergelegd. Dan hebben we een dikke 3 uur rondgewandeld en Machu Pichu tegoei bezichtigd. Eens onder hebben we meteen eten besteld en nog een beetje gewinkeld voor de dag erna.
Ook deze morgen weer vroeg parraat. Na het ontbijt stond ons de wandeling terug te wachten. Deze keer was Catrine zich ook zorgen aan het maken dat we het nooit op tijd zouden halen en dat we op een gegeven moment het verkeerde treinspoor aan het volgen waren. Ja ja dacht ik bij mezelf en ik wandelde in een stevig tempo door. Om 11uur s morgens waren we al in Agua Calientes. Het volgende probleem was dat de bussen op deze zondag heel onregelmatig reden en we s morgens de dag erop eerst in Cuzco zouden aankomen. Zij moest absoluut in Cuzco zijn om haar vlucht te regelen en betalen. Terwijl ik op een terrasje rustig aan het bekomen was vroeg ze aan elk busje om vervoer. Uiteindelijk zijn we achter in een truck geklommen en die heeft ons heel de weg meegenomen naar Cuzco. In het begin was dit wel fun totdat het donker werd en de koude kwam. Onderwegen kregen we natuurlijk weer een platte band, we werden door de douane gecontroleerd , de chauffeurs stopten 2 maal om te eten, en bij wegenwerken hebben we een uur stilgestaan omdat de heren in slaap gevallen waren. Ze gaven ons een deken en ik had mijn slaapzak. We waren helemaal verkleumd toen we s morgens om 2 uur in Cuzco aankwamen. Dit was me wel een expeditie de laatste dagen. Machu Pichu en dit avontuur zal ik niet snel vergeten.
We waren nog maar juist Peru binnengereden of het noodlot sloeg al toe. De bus had een panne en we stonden 2 uur stil langs de kant. Zo kon ik rustig mijn boek uitlezen.De chauffeurs hebben gelukkig de panne kunnen herstellen en rond 1 uur s nachts waren we in Cuzco. Samen met een koppel heb ik een taxi genomen naar het centrum. Daar werden wij gedropt bij een hostal en ben ik in een kamer voor 3 terecht gekomen voor 20 soles. En ik lag alleen op de kamer. Dat leek me wel een redelijke prijs omdat ik in het hartje van het centrum lig aan de Plaza del Armas. Ik had ook geen goesting om s nachts nog te gaan zoeken.
s Morgens heb ik wat informatie gekregen betreffende tours die ik kon doen om de ruines te bezoeken. Ik had nog niks geboekt en dat bleek later een goede zet geweest te zijn. Ik heb dan een paar berichtjes gestuurd naar Leahna en Catrine. Ondertussen was er een vriendelijke vrouw die me probeerde een paar tours te verkopen. Ze vertelde me ook dat ik een toeristisch biljet moest kopen om verschillende ruines te bezoeken. Dit was wel vrij duur. 70S=ongeveer 17,5 euro. Na een ontbijt ben ik beginnen rondwandelen in de stad. En die is echt geweldig. Er zijn vele kerken en cathedralen, plazas en zelfs goed behouden incamuren. Je kan hier eindeloos door de straatjes dwalen. De stad is ook heel proper en ze doen er alles aan om het de toeristen zo goed mogelijk te maken. Vele Cuzcenen praten ook heel goed engels. Deze stad is zelfs nog mooier dan Sucre en heeft ook meer te bieden. Restaurants, cafes en discos zijn er in overvloed. Tijdens mijn wandeling kwam ik weer oude bekende tegen. Amy en Tim lagen bij mij op de kamer in Potosi. We hebben even bijgepraat en plannen gemaakt om s avonds samen te gaan eten. In de namiddag ben ik ergens een internetshop ingegaan en die kerel was zo vriendelijk en legde mij alles uit van de ruines. Hij vertelde me ook dat ik er 4 al wandelend kan doen. Hij liet me ook foto s zien en zei me welke ik zeker moest bezoeken. En het voornaamste van al is dat het internet hier heel snel gaat. Mijn foto s plaatsen duurde deze keer maar 20 tot 30 minuten. Wat een vooruitgang tegenover Bolivia. Omdat ik zo lang op het internet was geweest mistte ik het etentje met Amy en Tim. Ze lieten me een papiertje achter om de volgende dag samen naar Corpus Christi te kijken in Norton s Rat. Een pub die uitkijkt over de Plaza del Armas.
Die morgen mijn mails gecheckt om te zien waar Leahna en Brad zaten. Ik kreeg een berichtje van Catrine of ik goesting had om de Machu Pichu op alternatieve manier te bezoeken. Dat zag ik wel zitten en heb onmiddellijk iets teruggestuurd. Om 11uur ontmoette ik Tim en Amy en zijn in Norton s Rat gaan zitten. Daar heb ik een boek gewisseld voor "The Zahir" van Paulo Coelho. We hebben een beetje naar de stoet gekeken. Dit was eigenlijk constant hetzelfde. Ze liepen met grote heilige beelden rond en dit werd ondersteund door verschillende fanfares. Even later kwamen er nog vrienden van Amy en Tim binnen en zijn we beginnen drinken. Na een hamburger werden de kaarten bovengehaald en werd er nog meer bier aangebracht. Om 17u waggelde ik redelijk aangeschoten naar buiten om mijn mail te checken en op de Plaza del Armas verschoot Catrine me door bijna in mijn nek te springen. In een theehuisje legde ze haar plannen uit en voor mij was het allemaal goed. Iemand had haar verteld dat je gratis binnen kon geraken en ze had daar een plannetje voor. Ze wilde het zo snel mogelijk doen omdat ze een beetje in tijdsnood zat. Een 5 tal dagen later had ze een vlucht naar Lima. Na de cocathee wilde ze per se de busuren naar Santa Theresa gaan vragen. Daar aangekomen vertelde ze ons dat er een bus diezelfde avond nog vertrok. Zij kwam met het gek plan om die nog te nemen. Goed dat ik wat zat was en er niet echt bij nadacht. Nu moest ineens alles snel gaan. We moesten terugwandelen, spullen pakken en terug naar de bus. Onderwegen hadden we nog snel een pizza uitgehaald. Eens in de bus kalmeerde ze een beetje en was niet meer zo gehaast. En zo vertrokken we dus op ons avontuur naar Machu Pichu.
s Morgens om 7 uur was ik wakker en klaar om de bus te nemen naar Copacabana. Eens aan het Titicacameer moesten we allemaal uit de bus en werden we door een veerbootje afgezet. In Copacabana ben ik de eerste de beste resendencial binnengegaan en heb een kamer genomen. Daarna ben ik mijn busticket naar Cuzco gaan regelen en de boottocht naar Isla del sol. Terwijl ik dat aan het doen was kwam ik oude bekende tegen van in Potosi. Om de namiddag om te krijgen ben ik dan naar het uitkijkpunt gewandeld. Copacabana is een soort bedevaartsoord. Hier zou ooit een of andere heilige verschenen zijn en dat is nu ook de patroonheilige van Bolivia. Het was een vrij vermoeiende klim maar het uitzicht was prachtig. Heb er een tijdje gezeten en een biertje gedronken. Eens onder heb ik mijn wandeling verdergezet aan het strand. Daar kwam ik Alex tegen die ik eerder op de dag al gezien had. s Avonds zijn we uit gaan eten. Toen ik naar het restaurant wandelde kwam ik opeens Debby en Jeroen tegen. Zij kwamen juist terug van Isla del sol en vonden het prachtig. Omdat het restaurant van onze keuze gesloten was kwamen we bij een mexicaan terecht. Het eten was niet echt bijzonder en viel een beetje tegen. Alex en ik zijn dan na het eten nog wat gaan drinken in Nemo s bar. Er stond een bord buiten met live muziek en een uurtje later was het ook van dat. De band speelde carraibische muziek maar het had wat meer weg van salsa vond ik. Vooral de trompetist was heel goed. Toen ik hem bezig hoorde had ik goesting om zelf terug te beginnen. Toen de band gedaan had zijn we doorgegaan.
Paniek die morgen toen ik opstond. Ik had nog maar 100Bs en daar moest ik nog 2 dagen mee toekomen. Ik was van plan om een nachtje door te brengen op Isla del sol. Dat idee had ik diezelfde morgen maar laten schieten omdat ik niet wist wat een kamer mij zou kosten op het eiland. In de Lonely Planet stond ook dat alles duurder was in Isla del sol. Wat begrijpelijk is omdat alles aangevoerd moet worden van Copacabana. Om 8u30 stipt vertrok de boot en al snel was ik met de mensen langs mij aan de praat. Catrine (zweedse) en Stefan (fransman) waren een paar dagen samen aan het reizen en bleken plezante mensen te zijn. De tijd van de overtocht ging snel voorbij. Zij stapten af in zuid en ik ben dan maar gevolgd. Het was beter dat ik met hun die wandeling deed dan op mijn eentje. Zij gingen de wandeling van zuid naar noord doen en bleven voor 2 nachten op het eiland. Eigenlijk had ik in noord moeten uitstappen en de wandeling andersom moeten doen zodat ik om 16u de laatste boot terug kon nemen. Maar ja ik kreeg het weer in mijne kop om met hun af te stappen. Eens de boot weg was begon ik te beseffen dat het moeilijk was om op tijd in noord te zijn voor de boot. De laatste vertrekt daar namelijk om half 2. Het eerste stuk ging steil omhoog langs trappen en zo kwamen we in het eerste dorpje. Het zuiddeel is het meest toeristisch en dat was ook te zien. Er worden verschillende nieuwe restaurants en hotels gebouwd. De meeste toeristen blijven hier ook slapen. In het dorpje hebben we een andere weg genomen dan de wandelroute. Zo kwamen we niet al te veel toeristen tegen en alleen maar bolivianen, lamas, varkens, ezels, honden en katten. Na een tijdje waren we zo ver van het pad afgeweken dat we ergens in de bergen uitkwamen. We zijn dan op goed geluk naar onder beginnen wandelen en na een tijdje zagen we weer leven en konden onze tocht verder zetten. Aan een strandje met winkel zijn we gestopt want we hadden vreselijke dorst. Tijdens het drinken van ons biertje kwamen de plaatselijke kinderen caramellen vragen aan ons. Stefan heeft ze zijn koeken gegeven en dat vonden ze ook wel prima. Om 15u kwamen we aan in noord en natuurlijk was ik te laat voor mijn boot. Nog een poging gedaan om er weg te geraken met een priveboot maar dat geld had ik zelfs niet meer. Het goede nieuws was dat een kamer maar 10Bs kostte. Het noordgedeelte is heel relaxed en er waren maar een stuk of 4 andere toeristen buiten ons. Er zijn 2 hotelletjes en 1 restaurantje en dan heb je het gehad Na het eten zijn we eventjes op het strand gaan liggen en daarna zijn we de bergen ingetrokken om de zonsondergang te zien. Die was indrukwekkend omwille van de vele kleuren die er te zien waren. Ik heb zo goed mogelijk het op foto proberen vast te leggen. Samen met een kerel van Wales die we eerder op de dag hadden leren kennen hebben we een uur lang foto s zitten maken. We konden er niet genoeg van krijgen. We zijn dan maar opgehoudenn omdat het ondertussen donker aan het worden was en we nog een stuk terug moetsen wandelen. De rest van de avond hebben we met ons 4 zitten kaarten in het restaurantje. En ik was regelmatig het weinige geld dat ik had aan het tellen om te zien of ik rond zou komen. Spijtig dat ik zonder geld kwam te zitten en mijn busticket al geregeld had want anders had ik hier gerust een tijdje kunnen blijven op dit eiland. Het was zo rustgevend en mooi om het simpele plattelandsleven te aanschouwen.
s Morgens vroeg al opgestaan omdat we het hele stuk moesten terugwandelen. De kerel van Wales is die morgen met mij meegewandeld en hij had een stevig tempo. Ik moest zeker op de boot van half elf zitten want mijn bus naar Cuzco vertrok om 13u. Ik had het allemaal een beetje krap gepland. De boot terug zat stampvol en schoot niet echt op. Ik begon het op het einde een beetje warm te krijgen of ik het wel zou halen. Een half uur voordat mijn bus vertrok kwamen we aan. Vliegensvlug ben ik mijn spullen in de resendencial gaan halen en daar vroegen ze me waar ik de hele nacht gebleven was. Heb een beetje van de prijs kunnen afpingelen omdat ik de kamer niet gebruikt had. Er bleef nu juist genoeg over om een paar empenadas en een flesje water te kopen. Missie gelukt dus. Als een gek kwam ik het reisbureau ingevlogen en de vrouw keek me verbaast aan. Bleek die bus een half uur later te vertrekken. Ik had weer goed gekeken op mijn ticket. Bij het instappen van de bus had ik ook weer problemen. De vrouw zei me de rode bus te nemen. Er stonden er 2 achtereen en beide waren ze rood. Ik had mijn rugzak al in de bagageruimte van de eerste geflikkerd. En het moest weer lukken. Ik had de 2de moeten nemen, en alweer niet goed op mijn ticket gekeken voor de juiste busmaatschappij. Door dit misverstand heb ik beide bussen laten wachten en kreeg ik een paar boze blikken. Aan de grens verliep alles heel vlotjes en hier kreeg ik wel een stempel van 90 dagen. Vaarwel Bolivia en welkom Peru. Met een beetje pijn in het hart heb ik afscheid moeten nemen van Bolivia. Ik heb er een fijne tijd gehad en tot zover het beste land tijdens deze trip.
Woensdagmorgen aangekomen en geprobeerd om in hotel El Solario te slapen. Dat zat vol en dan heb ik maar ergens een kamer appart genomen. Kon ik ook wat op rust komen. Heb dan een beetje proberen te slapen en ben namiddag het internet opgegaan om mijn weblog een beetje bij te werken. Dat lukte weer van geen meter. Had geen enkele foto kunnen plaatsen, maar het De rest van de avond heb ik het kalm aangedaan omdat ik nu ook een serieuze verkoudheid te pakken had. Een restant van mijn hevige koorts in de pampas. Die avond mijn boek van Stephen King uitgelezen en onmiddellijk in mijn ander begonnen. Lunar Park van Brett easton Ellis. Dit las zo vlot dat ik die avond al een derde achter de boeg had.
De dag erop ben ik na de douche het internet weer opgegaan en ben er 8 uur bezig geweest. Toen was het mij wel genoeg geweest. De rest van de avond weer rustig doorgebracht. Iets gaan eten en gelezen.
Vrijdag heb ik weer een 6 uurtjes nodig gehad in de internetshop om alle foto s te plaatsen. Daarna heb ik het cocamuseum bezocht. Dit was vrij interessant en heeft me weer wat slimmer gemaakt. Ik kreeg er de uitleg in een nederlandstalig boekje. Dat was heel handig omdat er veel wetenschappelijke tekst aan te pas kwam.Ze hebben al restanten van cocabladeren gevonden in mensenlichamen een 2000 v.c. Toen men goud begon te ontginnen in Potosi was coca bijna even veel waard als goud en zilver. De kerk wou cocabladeren verbieden omdat het volgens hun iets duivels had. Maar toen ze zagen dat de goudontginning erop achteruit ging liet men het toch toe. Freud was de eerste die het cocaine snuiven onder de aandacht bracht en na vele jaren was zijn neus dan ook letterlijk en figuurlijk kapotgesnoven. Einde 19de eeuw en begin 20ste eeuw werd cocaine gebruikt in geneesmiddellen. Tot de dag van vandaag zijn er nog altijd 21 landen in de hele wereld die cocaine mogen aanmaken voor medische doeleinden. Belgie stond daarbij op de 5de plaats met zo n 145 kg per jaar. Ook het wereldberoemde drankje Coca Cola is gemaakt op een recept van cocabladeren. Zij gebruiken nog steeds miljoenen kilos om hun drankje te fabriceren. Ergens in de begin jaren 20 van vorige eeuw is er een verbod gekomen op het produceren van cocaine omdat dit meer en meer opdook. Nog steeds wordt dit gefrabiceerd in de jungle in klein labos van 3meter op 3. Ze zijn heel moeilijk op te sporen en meestal is een hele dorpgemeenschap er in actief. Voor 1 kilo cocainepastei heeft men 368 kg cocabladeren nodig. Deze worden met de voeten fijngestampt en er worden 4 chemische middellen bijgevoegd. Naderhand worden er nog een stuk of 12 chemische stoffen bijgevoegd maar dit gebeurt ergens anders omdat dit een zeer ingewikkeld chemisch proces is waar men een chemicus voor nodig heeft. De bolivianen wijten de schuld aan de V.S. omdat er daar zoveel vraag is naar het goedje. Het zal wel een oorlog zijn die de V.S. nooit zal kunnen winnen. Remember de drooglegging. Maar omdat de westerse wereld hier zijn ideale partydrug in gevonden heeft vind ik het belachelijk dat men een eeuwenoude traditie zou moeten verbieden. Coca is een deel van de zuid-amerikaanse cultuur van voor dat we er iets van wisten.Manco Capac, de zoon van de zonnegod, denkt men is verantwoordelijk voor het ter aarde brengen van de bladeren. Dus laat deze mensen toch rustig hun coca kauwen. Tot zover het cocamuseum. Daarna was het tijd om mijn trip naar Tiahuanaco te regelen. Dit had ik toch nog graag gezien alvorens ik La Paz zou verlaten.
s Morgens al vroeg uit de veren om mijn spullen te pakken. Na Tiahuanaco zou ik immers doorreizen naar Copacobana. Op de bus was ik al snel aan de praat geraakt met 2 mannen van 42 jaar. De ene amerikaans en de andere engels. Vooral met de amerikaan heb ik hardop moeten lachen. Voor deze trip had ik 50 Bs betaald en de vrouw op het kantoortje verzekerde me dat de toegang voor deze archeologische site inbegrepen was. Eens aangekomen moesten we 80 Bs betalen om 2 museums te zien. Die moest ik niet zien en ik ben dan ook niet mee binnen gegaan. Buiten heb ik een praatje geslaan met de verkoopster in de souvenirstalletjes. Na het eerste museum kwam de gids op mij af en vroeg waarom ik geen ticket gekocht had. Dit bleek ook de inkom te zijn van de archeologische site. Ik heb hem toen uitgelegd dat het vrouwtje me verzekerd had dat de inkom inbegrepen was. Na heen en weer gebel bleek dit dus niet te zijn. Ik hield mijn been stijf en kocht geen ticket. Toen we de site bezochten heeft de gids mij geholpen en heb ik uiteindelijk maar 15 Bs meer moeten betalen om op de site binnen te mogen. En maar goed ook want heel veel stelde het niet voor. De beschaving van Tiahuanaco zou de oorsprong van het hele incarijk geweest zijn. Het zou ontstaan zijn aan het Titicacameer dat zich in de loop der jaren heeft terug getrokken. Ik vond de site maar teleurstellend. Het kerkje verderop is gemaakt van de stenen van de pyranide die er ooit heeft gestaan. Zo vertelde de gids ons ook dat de spanjaarden alle incamonumenten bedekten onder het zand. Als ze die dan al niet afgebroken hadden om de stenen te gebruiken.Eens terug in La Paz was er een groot dansfestival bezig in de straten. Ik heb er niet veel van gezien omdat het hele parcour goed afgedekt werd en je moest betalen om in de tribune een glimp op te vangen van het hele gebeuren. Terwijl we terugwandelden kwam ik oude bekenden tegen in de straat van mijn hotel. Ik ben dan samen met Elke en Wim iets gaan eten en drinken en we hebben nog wat bijgepraat. Ik ben in La Paz heel veel mensen tegengekomen van op andere plaatsen en dan blijkt dat iedereen ongeveer dezelfde route doet. s Avonds ben ik met de engelsman van de tour nog een paar pinten gaan drinken. Mijn plan om na de tour naar Copacobana te gaan viel dus in duigen. Je kan ook niet altijd alles laten verlopen hoe je het plant.
Rond een uur of 9 was ik weer helemaal klaar en ben toen gaan informeren bij Brad en Leanah. Zij gingen de pampastour regelen en dan had ik nog even tijd om het internet te gebruiken. Om 11 uur vertrok onze bus en ik dacht zeker als ik om half elf in het hotel ben hebben we tijd genoeg. De vrouw van het reisbureau vroeg meteen of ik Yves was. Brad en Leanah waren al weg en de plaats waar de bus vertrok was een 25 minuten van het hotel. Nu kreeg ik het toch even benauwd. Ineens moest alles heel snel gaan. Heb onmiddellijk de pampastour betaald, het busticket hadden zij al betaald en ik moest nog een taxi regelen. De vrouw zou er eentje bellen en dan moest ik 10 minuutjes wachten. Zoveel tijd had ik niet meer. Vlug mijn rugzak gaan halen, afscheid genomen van het frans koppel en naar onder gestormd. Gevraagd aan de vrouw of ze de busmaatschappij wilde opbellen om te zeggen dat ik iets later zou zijn. De straat opgelopen en de eerste de beste taxi tegengehouden. Diue vertelde me dat het een kwartiertje tot 20 minuten rijden was. Dan zou ik het nog juist halen en daardoor begon ik een beetje te relaxen. Toen ik uitstapte zag ik geen Brad of Leanah. Er stonden een vijftal bussen en geen een van hen stond op het punt te vertrekken. Voor niks me zo gehaast. Een paar minuten later kwamen Brad en Leanah ook aangehijgd. Zij hadden op de post een pakketje opgestuurd en dachten ook dat ze de bus zouden missen. Het mooiste van al was dat de bus pas om half 2 afreed. Ondertussen had ik mij al een 4-tal blikjes bier soldaat gemaakt. Zo ging het wachten een beetje sneller voorbij. We waren ook met een ander koppel aan de praat geraakt. Alex en Julia uit Duitsland. Na 2 uur rijden stopte de bus ineens langs de weg. Bleek er iets te schelen aan de motor. We zijn dan buiten in het gras gaan zitten en hebben de kaarten bovengehaald. Daar hebben we de hele tijd gezeten tot het donker en koud begon te worden. Toen zijn we naar het restaurantje iets verder gegaan. Daar heb ik vis met rijst gegeten en hebben we een fles rum gekocht om ons op te warmen. Ik schat dat we toch een dikke 5 uur stil hebben gestaan. Er moest iemand van La Paz komen om een stuk na te brengen. De 2 koppeltjes waren er zich in aan het opjagen. Onze pampastour starte namelijk al de dag erop. Ik vond het allemaal geen probleem en zag er de lol van in. s Avonds zijn we dan terug kunnen vertrekken. De fles met rum cola ging nog even rond en kort daarna lag iedereen goed te pitten. Behalve ik weer. Het was onmogelijk om mijn raampje gesloten te houden. Door de slechte weg ging het altijd vanzelf terug open en kwam er een koude wind binnen. De eerste uren heb ik me bezig gehouden met muziek te luisteren. Ik kon toch niet slapen. De boliviaan langs mij nam het zich ook nogal breed. Heb hem regelmatig wakkergeduwd. Normaal moest hij langs het raam zitten. Hij vroeg me om te wisselen en ik stemde toe. Achteraf had ik dat beter niet gedaan. Dan had ik niet de hele rit met muts en kap op moeten zitten omdat de koude wind binnenkwam. Tegen de morgen ben ik dan toch in slaap gesukkeld.
Rond 10 uur werd ik wakker omdat de bus stopte. Het werd tijd om iets te eten. Daarna heeft de bus nog 5 uur gereden. Om 15 uur kwamen we aan in Rurrenabaque. Julia was helemaal door het dolle heen na de 28 uur bus. Heel hun planning viel nu in duigen omdat ze een pampastour en jungletour geboekt hadden en daarna ook al meteen hun vlucht. Ze vroeg ook aan de kerel die in het kantoortje zat om een vergoeding te krijgen omdat het zo uit de hand was gelopen. Wat ik hun op voorhand al verteld had kwam ook uit. Ze hadden amper oor naar wat onze eisen waren en lachtte er eens goed mee. Na een maand Bolivia begin ik ze al een beetje te kennen en kan je je beter neerleggen met hun mentaliteit. Zo bespaar je jezelf een hoop frustraties. Even was er ook nog paniek toen een tas van Brad en Leanah niet onmiddellijk opdook. Leanah stond toen ook op het punt om te breken en ik ben haar dan maar wat gaan troosten. De tas bleek ergens onderin te liggen en de glimlach kwam ook weer boven. Met ons allen op dan naar een hotelletje. Na een goede douche zijn we naar het reisbureau gegaan. Daar was het geen probleem om de tour een dag later te doen. Al bij al was dit nog het beste als je het mij vraagt. Als we om 6 uur s morgens aangekomen waren en 2 uurtjes later aan die tour begonnen waren dan waren we na een paar uurtjes helmaal uitgeteld geweest. s Avonds zijn we zoals elke toerist terecht gekomen in de moskitobar. Daar hebben we nog wat gekaart en gedronken tot het tijd was om te gaan slapen.
s Nachts wakker geworden van de haan die een paar meter verder weer de interessante moest uithangen. Ineens had ik het ook heel koud en heb ik mijn kleren moeten aantrekken. De rest van de morgen geen oog meer dichtgedaan en blij dat ik kon opstaan. Na onze spullen afgegooid te hebben zijn we een stevig ontbijt gaan nemen. De dag ervoor had ik al gezien dat er 2 belgische meisjes en een hollander in onze groep zaten. Elke het vlaamstalig meisje was het vriendinnetje van Wim de hollander. Zoe was een waals meisje maar sprak heel goed nederlands en engels. Verder was er nog een duits meisje en een ander koppel. Zij was frans en hij was ook een waal. Dit zal ik wel niet meer tegenkomen denk ik dat er zoveel belgen in een tour samenzitten. Het eerste stuk was 5 uur in een jeep zitten die over een uiterst slechte weg reed. En we zaten dan ook nog eens als sardienen op een hoopje. Onderwegen hebben we een luiaard in een boom zien hangen. Het was te veraf voor mijn camera. Voor de rest gebeurde er tijdens die tocht niet veel opwindens. Was blij toen we aan de rivier arriveerde en konden inschepen in het kleine bootje. We waren nog geen 5 minuten aan het varen of we zagen de eerste roze dolfijnen. Spijtig genoeg heb ik ze niet kunnen vastleggen op mijn camera. Op de een of andere manier lukt het mij nooit om op het juiste moment af te drukken. Erna zie je altijd alleen maar een beweging in het water. Vorig jaar in Goa was het juist van hetzelfde. Na 10 pogingen ben ik er dan ook mee opgehouden. Deze camerea is ook niet geschikt om beesten te fotograferen. Dan moet je al een camerea met een telelens hebben. En ik heb ze met mijn eigen ogen gezien, dat is al meer dan genoeg. Onderwegen kwamen we ook een hele hoop wilde vogels tegen. Ook arends, buizerds, valken, ooievaars... Ik denk dat ik een 3 tal foto s heb van een of andere rare vogelsoort. Die ik gefotografeerd heb leken wel een beetje dood. Dacht al dat ze er een paar opgezette vogels tussengeplaatst hadden om de sukkelaars zoals ik toch ook een fotootje te gunnen. In verschillende bomen krioelde het ook van de aapjes. En dit is altijd een plezier om naar te kijken. Heb dan altijd het idee dat ik verschillende vrienden aan het observeren ben. Ze laten zich ook altijd vrij goed fotograferen. Na een paar uurtjes begon ik het al een beetje gezien te hebben. We zaten daar maar constant in dat bootje en nu en dan vloog er iets voorbij of zat er iets langs de kant. Ik zat helemaal tegen de rugzakken en andere goederen. Dat was de beste plek omdat ik zo op de rugzakken kon liggen en het landschap mooi aan me voorbij kon laten glijden. Al de andere hoorde ik al een beetje grommellen omdat ze niet echt comfortabel op de houten bankjes zaten. Tijdens de hele tocht moest ik ook de hele tijd hoesten en dat stond me niet echt aan. We passeerden allerlei kampen die opgetrokken waren langs de waterkant. Opeens stopte onze gids en wisten we ook meteen wat ons kamp was. Het was gebouwd op een moerasachtige ondergrond en het hele kamp was onderstud door een palenconstructie. Was knap gebouwd. Er waren 4 slaapzalen een eetruimte en een keuken. Iets verderop waren de douches en wcs. Er liep ook een looppad naar een uitkijkpunt. Daar was het mogelijk om te genieten van de zonsondergang. Dat hebben we dan ook maar gedaan met een heerlijk fris biertje. Het avondeten was heel lekker en uitgebreid. Hierna was het tijd om de pitslampen boven te halen want we gingen krokodillen spotten. Of kaaimannen of alligators. Veel verschil zie ik niet tussen deze lieve beestjes. Als je met een licht op hun schijnt dan reflecteren hun ogen. Je ziet dan in de verte rode puntjes. Iedereen in de boot schoot in de lach toen ik met mijn opwindbare pitslamp tevoorschijn kwam. Eerst dachten ze dat het geluid uit de oevers kwam van een of ander raar beest. Onze gids Roberto is een echte kenner. Hij stuurde het bootje zo dicht mogelijk tot dat wij ook iets zagen. Echt grote beesten waren het niet. Ik vond het een beetje tegenvallen. Had grote gevaarlijke beesten verwacht. We moesten heel goed kijken om er in de verte een paar te kunnen zien. Ook nu was het hopeloos om foto s te trekken. Die avond ging iedereen vroeg naar bed. Onder mijn bed hadden de poes en haar jongen zich genesteld. 4 kleine bandieten van ongeveer een maand oud.
Die nacht bijna geen oog dicht gedaan en wel omwille van al deze redenen: de rare geluiden van alle beesten in deze pampas, het ongelooflijke luide gesnurk van Eric(wou hem in de pampas gooien) de menden die midden in de nacht naar de wc moesten, en de kleine bandieten die door de kamer opvlogen. Het ergste was het dierengeluid van Eric. s Morgens toen ik opstond voelde ik me niet bepaald fit. Na een stevig ontbijt ging het een beetje beter. Om 9 uur vaarden we af om anacondas te gaan zoeken. Tijdens dit boottochtje voelde ik de vermoeidheid terugkomen en ik begon me ook steeds slechter en slechte te voelen. Na een tochtje van een paar uur kwamen we dan aan in de savanne. Daar moesten we door een soort grasvlakte wandelen die onder water stond. We hadden dan wel botten gekregen maar die van mij waren helemaal niet waterdicht. Het water stond op verschillende plaatsen ook veel hoger dan onze laarzen. Het krioelde er van de muggen en de mieren. Ik voelde me steeds slechter voelen en die anacondas interesserde me geen reet meer. Er waren ook 3 andere groepen het gebied aan het uitkammen. Op een gegeven moment zag ik iedereen bijeen troepen. En ja hoor er werd een anaconda gevangen. Ik er ook maar naar toe om het eens te bekijken. Roberto had ons de avond ervoor verteld dat het niet goed is voor slangen als ze in aanraking komen met insektenspray die wij mensen dragen. Natuurlijk wordt die slang in verschillende nekken gelegd voor de foto. En als het arme beest dan in aanraking komt met die insektenspray sterft ze binnen de 4 dagen. Natuurlijk ging het beestje vlot rond en werd het gedragen als een slinger in een kerstboom. Ik gruwde er helemaal van en begon me een beetje schuldig te voelen. Enkel de mensen van onze groep deden dit niet. Ik had goesting om ze allemaal eens duchtig tegen hun oren te meppen. Het staat stoer om later zulke foto s aan familie en vrienden te laten zien. Ik begon al spijt te krijgen dat ik aan deze tour meedeed. Het is beter om de toeristen weg te houden van zulke unieke natuurplaatsen. Ze verpesten het toch maar. En de beestjes worden er niet beter op. Was blij dat ik hier uit dit gebied kon en heb me op de terugweg te slapen gelegd in het bootje. Bij aankomst stond het middageten al te wachten. Dit was weer voortreffelijk. Ik voelde dat er iets aan het broeien was in mij en daarom meette ik mijn koorts. Hola lalala 39 graden gaf de thermometer aan. Ik kreeg van Elke meteen pillen en heb die dan ook maar genomen en mij neergelegd de hele namiddag. De anderen gingen allemaal de volgende activiteit doen. Met de dolfijnen in de rivier zwemmen. Ik vond het niet erg dat ik dat moest missen want ik geloofde er geen dikkepit van dat deze beestjes met ons zou komen spelen. Roberto had ook al verteld dat de dolfijnen gestrest raakten van al de toeristen die er kwamen. Waarom stoppen ze dan ook niet gewoon met die zever. Het is toch het welzijn van de beesten dat primeert in parken dacht ik zo. En dan zie je weer dat het belang om geld de bovenhand haalt. Er wordt alles aan gedaan om de toerist te lokken en tevreden te stellen. Ik heb mijn eigen nu al voor genomen om aan zulke tours niet meer deel te nemen. s Avonds ging het alweer een beetje beter met mij en begon mijn neus volle bak te lopen. Heb nog even gedacht dat het malaria was maar volgens Roberto was het een griepje.
Die nacht al een pak beter geslapen en ook helemaal niet wakker geworden rond 5 uur om de zonsopgang te zien. Ik had die morgen zelfs een douche genomen om me wat frisser te voelen. En dat hielp. Na het ontbijt zijn we dan op piranhas gaan vissen. Dit was wel plezant. Je voelde ze constant aan je lijn bijten. Het was heel moeilijk om ze boven te halen omdat deze beestjes supersnel zijn. Ik vond het heel boeiend om er mee bezig te zijn. En wie mij kent weet dat vissen mij niks zegt. Dit was gewoon de vislijn in je hand en je voelde elke beweging. Het was een kwestie van tijd voor ik er eentje zou vangen. Elke lachtte er mee dat ik zo supergeconcentreerd bezig was. Hierop antwoordde ik dat ik binnen de 15 minuten beet zou hebben. Algemene hilariteit in de boot door mijn grootspraak. 5 minuten later had ik prijs en was de eerste die een piranha bovenhaalde. Zo fier als ne gieter natuurlijk en de andere met grote verwondering aan het kijken. Even later haalde ook Roberto er eentje boven en daar bleef het bij. Dit vond ik wel een plezante activiteit en hier doe je helemaal geen kwaad mee. De piranhas zijn namelijk zo snel dat ze meer eten als gevangen worden. Na het middageten was het tijd om te gaan. Na een 2 uur boot stond er ons weer een aangename jeeptocht te wachten. Deze keer was het niet zo erg omdat we al de hele dag aan het zetten waren. Heb de laatste tijd ook nogal wat afgekaart. Sommige spelletjes al met meer plezier dan de andere. Rond 18 uur kwamen we terug aan in Rurrenabaque. Moe en uitgeput in mijn geval. Ik had weer het gevoel dat de koorts teruggekomen was en dat klopte ook toen ik mijn koorts weer neette. De hele dag heb ik ook liggen snotteren. Het was lang geleden dat ik het nog zo erg had zitten. Ik voelde me maar heel miserabel. Er nog wat dafalgans binnen gegooid en met de rest van de groep die avond uit gaan eten. Het was happyhour in de moskitobar en na 2 sex on the beach ging het mij weer al heel wat beter. Met de gasten hebben we samen ook nog een uurtje gepoold. Toen iedereen ging slapen ben ik samen net Alex in de plaatselijke karaokebar nog een pintje gaan drinken.
Die morgen afscheid genomen van Leanah en Brad want ik moest om 8 uur mijn bus nemen. Zij gingen het vliegtuig terug nemen omdat ze een beetje in tijdsnood beginnen te zitten en helemaal niet meer wilden meemaken wat we op de heenweg hadden meegemaakt. Om 8 uur was ik ter plaatsen en ik betaalde mijn ticket dat ik gereserveerd had. Ik moest wachten tot half twaalf. Dan zou de bus vertrekken. Dat begon weer goed dacht ik zo omdat ze mij vrijdag vertelde dat de bus om 8 uur zou vertrekken. Dan maar teruggewandeld naar het hotel en Brad en Leanah terug opgezocht. Die moesten hun vlucht nog regelen. Ze hadden dat gevraagd aan de vrouw van het reisbureau maar die had hun op een veel te late datum ingeboekt. Hier in Bolivia kan je beter zo veel mogelijk zelf regelen. Brad bleef in bed liggen en dan ben ik maar met Leanah meegewandeld. Die avond was het beginnen regenen en de hele voormiddag was het nog steeds van dat. En omdat de startbaan hier bestaat uit een strook gras worden de vluchten bijna allemaal afgezegd bij fel regenweer. Na de vlucht geregeld te hebben gingen we voor een ontbijt en daar kwamen we Eric en zijn vriendin tegen. Die waren ook aan het wachten op hun vluchtgegevens. Zij vlogen met de andere maatschappij. Het grappige was dat het restaurantje juist in het midden van deze 2 maatschappijen in lag. Telkens zeiden ze dat ze binnen een half uurtje moesten terugkomen omdat ze dan meer zouden weten. En Leanah en Eric om beurten gingen ze checken en natuurlijk kregen ze dan te horen dat ze binnen een 20 minuutjes, half uurtje of uurtje eens moesten terugkomen. Die gekken deden dat ook nog. Zo zot kregen ze mij niet hoor. Om kwart na elf heb ik dan nog maar eens afscheid genomen en ben naar de bus gewandeld. Tot mijn grote verbazing was deze bus wel heel stipt en ik was maar juist op tijd. Een minuut later en ik had ze gemist. In deze bus had ik wel minder beenruimte als de ander. De eerste uren stopte die ook heel veel en er kwam volk in het gangpad te staan. Ben onmiddellijk beginnen lezen en voor ik het wist was het donker. Dan maar de i-pod opzetten want het was helemaal nog geen tijd om te slapen. s Avonds om 9 uur stopte de bus een laatste keer om te eten.
Maandagmorgen al vroeg uit de veren om alles te pakken. Na de deathride zouden Brad, Leanah en ik immers in hotel Esmeralda overnachten ipv onmiddelijk terug te keren naar La Paz. Als eerste stond ik te wachten aan het kantoortje van Madness Bikes. Na 10 minuten begon het al vol te stromen en het bleek dat we met een hele grote groep zouden zijn. Dat is natuurlijk niet zo plezant. Zaterdag bij de inschrijvingen bleken er maar 6 personen te zijn. Met 2 busjes reden we dan af naar de befaamde doden weg van Cumbre naar Coiroco. Een busje bestond uit alleen maar israeliers en die zag ik liever niet dan wel. Onze gids benadrukte ons er op dat we altijd achter hem moesten blijven en nooit langs rechts mochten voorbij steken. In La Paz hadden we al een broek, vest, helm en handschoenen gekregen ter bescherming. Het eerste stuk dat we reden was over de openbare weg en ging goed bergafwaarts. In het begin is het een beetje wennen. Eens je de fiets een beetje kende was het tijd om volle gas naar onder te gaan. Ik denk wel dat we soms snelheden van 70 km/h haalde. Het landschap was ook heel mooi tijdens de afdaling. Daar had ik echter weinig oog voor want ik kon me beter concentreren op de weg en mijn medebikers. En dat was soms wel nodig. Onderwegen namen de medewerkers van Madness Bikes foto s en filmpjes voor de cd die we achteraf zouden krijgen. Een mooi souvenir zo bleek later. Ergens onderwegen moesten we plots 25Bs betalen om de rest van de weg te kunnen fietsen. Dit was een paar maanden geleden nog niet en weer een extra inkomst op de kap van de toerist. We stinken toch van het geld redeneren ze hier. Daar kroop ook het grootste deel van de israeliers in het busje omdat we een heel stuk bergop moesten fiesten. Te mottig om hun een half uurtje moe te maken. Dit stuk klimmen ging echt wel af omdat we op een grote hoogte aan het fietsen waren en de helm me het ademen bemoeilijkte. Die had ik dus al snel van mijn hoofd gezwierd. Ik was nu ook te dik aan en begon al snel te transpireren als een rund. Aan het begin was het ijskoud om af te dalen. Met mijn tong uit mijn bek kwam ik dan toch aan en was fier dat ik volgehouden had. Daar stond het groepje losers aan het busje te roken en het druk uit te leggen. Zelfs onze oude boliviaanse begeleider had het gehaald. Hij stond te hijgen en we dachten allemaal dat hij erin zou blijven. Hier kregen we een eerste versnapering en een flesje water. Dat was meer dan welkom. We hebben dan nog een stukje afgedaald en een kleine beklimming gemaakt. Hier kwamen we uit aan een zandweg. De echte deathride kon nu beginnen. Alle fietsen werden goed gecontroleerd. Ik kon de mijne al onmiddellijk wissellen omdat mijn versnellingen niet goed werkten. Het eerste stuk reden we samen naar onder en hier heb ik me alweer eens stevig liggen opjagen in ons groepje losers. Ze waren constant aan het springen en van links naar rechts aan het rijden. Heel onverantwoord dus. Verbaasde me ook niks dat ik later te horen kreeg dat in de dodenbocht al een stuk of 8 israeliers in de afgrond zijn beland. Deze zandweg was kicken en ook wel gevaarlijk. Na de eerste stop werden er groepen gevormd. De snelle en ervaren rijders, de middelmatigen en dan die het een beetje trager willen doen. Ik zat in het eerste groepje en het tempo van afdalen lag heel hoog. De begeleider en 3 andere gasten moest ik altijd een stuk voorlaten. Die mannen namen me wat te veel risicos. Op mijn eigen tempo ben ik naar onder gevlogen en dit was echt wel de moeite. Ik vond het alleen jammer dat er zoveel gestopt werd en de afdaling op zich duurde ook niet zo heel lang. Die dag zijn we van 4600 meter naar 1300 meter afgedaald. Ik kan het iedereen aanraden om het eens te doen. Het is een hele belevenis. Eigenlijk zou ik die hele zandweg wel eens op mijn eigen willen afdalen. Zonder die vele stops en het gehinder van de anderen. Aangekomen in de vallei was het tijd voor wat biertjes. En die smaakten. Het was hier ook een prachtig weertje. Aangekomen in hotel Esmeralda had ik mijn intrek genomen in een kamer voor 4 personen. Hier heb ik wel 5 minuten hard voor moeten onderhandelen. Ze hadden me gezegd dat deze kamer 5 dollar kostte maar de bazin wou er nu 7 voor omdat ik er alleen in lag. Heb haar duidelijk gemaakt dat dit dikke bulshit was en dat dat niet mijn probleem was of die kamer vol lag of niet. Met mijn laatste dreigement dat ik dan een kamer in het dorp ging zoeken stemde ze dan toch toe. We hebben er genoten van het zwembad, het prachtige uitzicht en de gratis pooltafel.
De dag erop hebben we wat rondgehangen in hotel en geprobeerd om vervoer terug te regelen naar La Paz. Madness Bikes had ons beloofd om de dag erop met de volgende groep terug mee te rijden naar La Paz. Nu was die groep echter zo klein dat ze een jeep hadden en er voor ons geen plaats meer was. Rond 14 uur kwamen de eerste afdalers binnen van andere maatschappijen. Hier rondgevraagd of we eventueel met hun terug meekonden naar La Paz. Met eentje konden we mee en die vertrokken om 15 uur. Nog tijd genoeg dus om vlug een pizzaatje te eten in het dorpje. Iets voor drie waren we terug maar het busje was toen al verdwenen. Dan zat er niks anders op dan een bus richting La Paz te nemen. Die kostte ons wel 15 Bs. Na een vermoeiende en krappe busrit van 3 uur kwamen we dan uiteindelijk in La Paz aan. Daar zijn we ingetrokken in El Solario omdat ik bericht had gekregen van Jeroen en Debby dat zij daar zouden logeren. Ben hun gaan opzoeken. Zij lagen juist in hun bed. Ze waren stikkapot van hun 3 daagse bergbeklimming. In het kantoortje van Madness Bikes zijn we onze cd en t-shirt gaan afhalen. Achteraf hebben we een gezellig en goed arabisch restaurantje gevonden. We hadden er een mix genomen van verschillende menus. Dit smaakte verukkelijk. Na het beeindigen van de anderhalve liter fles wijn zijn we richting ons hotelletje gewandeld. Daar aangekomen moest ik onmiddellijk naar het toilet en spoot alles eruit. Vlug ne immodium geslikt en midden in de nacht ben ik nog 1x moeten gaan.
De dag erop niks last meer gehad. In de voormiddag ben ik nog eens naar een internetshop gegaan om mijn blog nog eens bij te werken. Dit was alweer een tijdeje gelden. De eerste 2 fotoreeksen waren vrij snel geplaatst. Sneller dan ik verwacht had. De derde bevatte wat meer foto s en duurde ook meteen langer. Tijd was ook weer heel snel op aan het geraken. Ik had afgesproken met Brad en Leanah om 12 uur. Ik had heel mijn tekst van La Paz toegevoegd en ging nog vlug effe checken of die er ook daadwerkelijk opstond. Tot mijn grote verbazing was de tekst helemaal in het wit geplaatst. Alle letters waren dus gewoon wit. Een heel uur weer voor niks liggen typen. Gelukkig had ik niet veel tijd om me er druk over te maken. Heb alles vlug afgesloten en terug naar het hotel gewandeld. Het plan was om onmiddellijk naar Ollivers travel te gaan. Een cafe waar je kan eten en om de champions league finale te kijken. Alleen hadden Leanah en Brad het ineens in hun hoofd gekregen om de pampas tour te gaan regelen. We hebben een uur in een reisbureau gezeten en ondertussen hadden ze nog niks geregeld. In Ollivers travel hadden we ons al snel goede plaatsen ingenomen in de zithoek. Ons eten besteld en ook meteen het bier laten aanrukken. Ondertussen bewgon het goed vol te lopen en ik was maar wat blij dat we zo vroeg gekomen waren. De match was nog geen 3 minuten bezig toen ineens onze televisie uitviel. Daar gingen onze goede plaatsen. Om op de andere tv te kunnen volgen moesten we nu rechtstaan en wel helemaal vanachter. Dat was dus weer flink balen. De ierse kerel gaf niet op en deed er alles aan om de tv te repareren. En het lukte ook nog bij wonder. Bleek er gewoon een kabeltje achter in de tv los te zitten. En zo zagen we een paar minuten voor rust Milaan 1 0 voor komen door een lullige goal. Toen wist ik het al hoe laat het was. Na de match kreeg iedereen een gratis tequilla shot en zijn we nog even blijven hangen. In het hotel hebben we nog geinformeerd naar vluchten naar Rurrenabaque. Die bleken uitgesteld omdat het er volle bak aan het regenen was. Er bleef maar 1 optie over en dat was de lange busrit van 18 uur nemen. Voor mij was dit niet zo erg omdat die 400 Bs goedkoper was en ik toch tijd genoeg had. We hebben dan nog een uurtje over "the witches market" gewandeld en zijn terug richting Ollivers travel gewandeld omdat Brad er een boek wilde wisselen. Daar hebben we nog wat gedronken tot het tijd was om Jeroen en Debby op te pikken in het hotel. Die bleken ook goed in de wind te zijn. Zij hadden de voetbal ergens anders gevolgd en hadden het bier ook goed laten vloeien. Samen zijn we dan iets gaan eten en hebben we wat kunnen bijpraten. Jeroen had de top gehaald van hun 3daagse beklimming maar hij was wel tot het uiterste moeten gaan. Op die hoogte is het heel moeilijk ademen en elñke inspanning is een hel. Als ik die verhalen hoor denk ik toch niet dat het iets voor mij is. Na het eten ben ik nog door op stap geweest en ben in 2 discotheken terechtgekomen. De eerste was wel plezant maar in de 2de heb ik het al na 15 minuten voor bekeken gehouden. Het was ondertussen ook al 4 uur. Tijd om te gaan pitten.
s Morgens om 6 uur kwamen we aan in La Paz. Samen met een belgisch koppel nam ik een taxi naar een hotel. Dat bleek vol te zitten en gaf ik de laatste kamer aan het meisje dat ons vergezelde. Mijn LP dan maar bovengehaald en richting hotel Torino gewandeld. Daar heb ik de kamer gedeeld met 2 andere gasten. We hebben s morgens een beetje gechild en tegen 10 uur zijn we een pub gaan opzoeken om de FA-cup te zien. Die werd gewonnen door Chelsea en stelde niet zo veel voor. Om 13 uur ben ik dan naar Plaza San Francisco gewandeld om Brad, Leanah en Jos terug te zien. Tijdens een maaltijd werden de verhalen van de busrit uitgewisseld. Erna ben ik mijn foto s gaan laten branden. Dit was weer een hele onderneming. Ik had voor 740 MB foto s en op de cd was maar plaats voor 700MB. Heb er een heel deel dus niet opstaan. Na het branden ben ik die onmiddellijk gaan controleren in een internetshop. Bleek dat de foto s van de 2de memorycard er niet op stonden. Ik dus terug gegaan naar de fotozaak en het rustig uitgelegd. Hij heeft dan een volledige cd gemaakt voor die 2de memorycard en nu had ik dus toch alle foto s. En hij rekende me niks meer aan. Een geluk bij een ongelukje. Even later zijn we dan met ons alle uitgegaan. Heel lang hebben we het niet uitgehouden. De vermoeidheid en het vroege drinken zorgde ervoor dat ik om middernacht al in mijn bedje lag.
Die avond heb ik een paar uurtjes heel vast geslapen tot dat die 2 gasten iets kwamen halen op de kamer. Toen was het gedaan met slapen voor mij. Dit kwam ook door de parketvloer die er lag. Die kraakte geweldig hard. Het minste dat iemand in de gang liep hoorde je al. Na een goede warme douche ben ik dan richting internet gegaan. Daar kon ik mijn foto s niet plaatsen en ben dan maar even msn opgegaan. Om 11 uur ben ik Scott gaan uithalen omdat die mee wou gaan om de San Pedro gevangenis te bezoeken. Die gevangenis ligt midden in het centrum aan een mooie, rustige plaza. Bij de eerste poging werden we weg gestuurd omdat het tegenwoordig verboden is om de gevangenis te bezoeken. Er hangt hier ook een bordje aan de muur dat het verboden is om de gevangenis te bezoeken. Na een biertje op de plaza werd het tijd om nog eens te proberen. We gingen in de rij staan met al de bolivianen. Eens we aan de beurt waren werden we de toegang weer geweigerd. We bleven een beetje voor de poort staan en ineens deed er iemand teken dat we moesten wachten. Ik zag dat het een blanke was. Een minuutje later kreeg ik een briefje in mijn handen geduwd. Het was Sebastian, een hollander. Als we binnen wilden moesten we 150Bs per persoon betalen. Dit vonden we veel te veel en na nog enkele briefjes uitgewisseld te hebben mocht ik ineens met hem praten. We moesten wachten tot de kolonel weg was en dan zou de sergant ons wel binnen laten mits betaling van 150Bs per persoon. Buiten dan nog eens overlegd met de anderen. Die vonden het veel te veel. Een paar minuten later keek ik naar de poort en werd er druk gewenkt dat ik moest komen. Ben dan naar binnen gewandeld en eens de poort dicht was stond ik daar op de binnenkoer tussen al die gedetineerden en hun familie. Ik vroeg onmiddellijk aan Sebastian of ik nu 150Bs moest betalen. Dat was dus het geval en ik was er mooi ingelopen. Sebastian had een boliviaanse lijfwacht die hem en mij moest beschermen. Ik was er toch niet gerust in. Hij vroeg me al onmiddellijk om te betalen maar dat weigerde ik omdat ik het niet vertrouwde met al die criminelen rond mij. Ik maakte hem duidelijk dat ik zou betalen als we ergens rustig alleen waren. Terwijl we weg wandelde van de binnenkoer zag ik Brad nog wat gebaren maken. Ik wist ook niet goed wat er ging gebeuren en gebaarde dat ze buiten maar moesten wachten op mij. Sebastian werd 2 jaar geleden gepakt op de luchthaven met 7 kilo cocaine. Ervoor had hij al 2 kilo naar Nederland gesmokkeld. Als het die keer gelukt was zou hij er 35000 euro voor vangen. Niet echt veel als je het mij vraagt. Hij moet 2000 dollar betalen voor zijn borg en dan mag hij gaan. Hij heeft geen familie in Nederland en zijn enigste zuster leeft van de bijstand en kan hem niet helpen. Ik had er zo mijn twijfels over of hij wel de waarheid sprak. Het zag er een heel marginaal geval uit. Hij had het heel moeilijk in de gevangenis en had al 2 maal geprobeerd om zelfmoord te plegen. Alles in de gevangenis kost geld en het is er heel corrupt. Tot een paar jaar terug werden er wel bezoeken toegestaan. Er zijn toen eens rellen uitgebroken en toen zijn ze er mee gestopt omwille van de veiligheid van de toeristen. Sebastian zijn versie was dat er teveel drugs in de gevangenis gebruikt werd. Ik denk dat ik eerder de eerste versie zou geloven. Terwijl we naar de sportplaats wandelden vroeg zijn lijfwacht of ik drugs moest hebben. Heb vriendelijk zijn aanbod afgeslaan. Bij het rondwandelen viel me op dat het er juist hetzelfde uitzag in deze gevangenis als buiten de muren. Er waren winkeltjes waar je chips, chocolade, koekjes, frisdrank... kon kopen. De winkeltjes veschilden niks van die je in de straten van La Paz tegenkomt. Er was een restaurantje waar je hamburgers, kip, chorizzo en meer kon eten. Dit allemaal echter tegen betaling. Er zaten ook vrouwen aan de kassa en dat was meestal de vrouw van de gevangene. Die werd toegestaan om manlief een handje toe te steken. Volgens Sebastien was het leven er heel hard omdat hij geen geld had. Hij poetste schoenen voor een halve Bs. Dit was zijn manier om aan geld te komen. En door de toer die hij gaf aan de toeristen zei ik hem. Dat ontkende hij. Hij zei dat hij al het geld moest afgeven aan de sergant waar hij goed mee bevriend was. Daar geloofde ik niet veel van. Volgens mij was het een mooi handeltje wat die mannen daar opgezet hadden. Hij zei dat hij ook afhankelijk was van de giften van de toeristen. In deze blok zaten 2000 gedetineerden bij elkaar van moordenaars tot dieven en van smokkelaars tot verkrachters. Een mooi zootje bijeen dus. Die zondag was er gelukkig veel bezoek zodat ik me toch nog iet of wat op mijn gemak voelde. Terwijl we naar het hospitaal wandelde kwam er iemand ons informeren dat we onmiddellijk terug naar de poort moesten wandelen. Ineens ging het heel vlug en was ik niks op mijn gemak. Aangekomen aan de poort wilden ze die voor mijn neus dichtdoen omdat ik nog niet betaald had maar ik heb me er vlug tussen gewrongen en ben naar buiten gewandeld zonder op het geroep om hun geld te reageren. Er trok nog iemand aan mijn arm. Ben ijskoud doorgewandeld en op de plaza zaten Brad, Leanah en Scott te wachten. Die kwamen rustig op mij af gewandeld en ik gebaarde hun om zo snel mogelijk van die gevangenis weg te wandelen. Mijn hart ging te keer van de adrenaline. Ik had ze daar wel mooi te kakken gezet door er rustig buiten te wandelen en niks te betalen. De criminelen opgelicht. Ben uiteindelijk ook maar 10 minuten binnen geweest en het is mijn geluk geweest dat ik plotseling heel snel naar buiten moest. Was misschien ook allemaal opgezet spel. We zijn dan snel een paar blokken verder gewandeld en hebben erna een taxi genomen naar het Hardrockcafe van La Paz. Daar hebben we gegeten en een paar biertjes gedronken. Later op de avond zijn we terug gegaan om er poker te spelen. Shaun en ik lagen er al vlug uit. Had al mijn geluk eerder die dag al opgebruikt denk ik zo. Heel verrassend ging Leanah lopen met de pot. Het enige meisje van het gezelschap had ons mooi afgedroogd. Brad en Leanah zijn dan doorgegaan en ik ben nog effe blijven hangen met de jongens. Ook niet te lang want de volgende dag stond de deathride op het programma.
s Morgens om 5 uur moesten we eruit omdat we vandaag ergens een zonsopgang gingen bekijken. Eenmaal buiten vond ik dit al geen goed idee niet meer. Volgens Octavio was het min 15. Gelukkig was het windstil want anders hadden we nog meer afgezien. Zonder ontbijt zijn we dan allemaal in de jeep gekropen. Hier begon je pas de koude te voelen. We zaten stil en de verwarming werkte niet. Al snel waren de achterruiten bedekt met een ijslaag. We bezochten geisers. Bij de eerste stapte iedereen nog uit voor een foto te trekken. Bij de 2de reeks geisers bleef iedereen mooi zitten en vroegen Octavio om door te rijden. Na een half uurtje kwamen we aan de warmwaterbron. Dit was een soort klein zwembadje met heel warm water. Ik heb me meteen omgekleed en ben er ingegaan. Buiten was het nog altijd stevig aan het vriezen en de zon moest ook nog opkomen. Voor mij waren er dan ook maar een 3 tal personen die er ingingen. De rest stond aan de kant wat afwachtend te kijken. Het is natuurlijk ook niet plezant om bij -15 in een zwermbad te springen. Ben er heel vlug ingesprongen en de eerste momenten deed dit warm water wel pijn aan vingers en voeten. Na een minuutje was het echter zalig en was ik blij dat ik erin zat. Op dat moment dank ik dat er maar een 8 personen in het water zaten. Ineens kwam de zon op en dat was gewoon prachtig. In een warm bad zitten met een zonsopgang terwijl het aan het vriezen is is een vrij unieke ervaring. Toen vond ik het toch de moeite dat we zo vroeg opgestaan waren. Terwijl ik op mijn gemak aan het genieten was kwamen er meer en meer mensen in het bad, de zon warmde alles ook een beetje op. Het werd me wat te druk en ik bne er dan uitgegaan. Bij het afdrogen merkte ik dat mijn haar bevroren waren. Heb dan op de rest van de groep gewacht tot die eruit kwamen. Ondertussen een beetje fotograaf gespeeld voor de rest. Een beetje verderop in een gebouwtje wachtte het onbijt op ons dat Octavio en Daria ondertussen hadden gereed gemaakt. En deze keer hadden ze zich echt overtroffen. Het ontbijt was megagroot en de avond ervoor had Daria nog 2 grote cakes gebakken. Die gingen er goed binnen en smaakte overheerlijk. Was lang gelden dat ik nog zo n ontbijt voorgeschoteld kreeg. Voldaan terug de jeep in en op weg naar het laatste meer. Dit bevond zich aan de grens met Chili en Argentinie. Het was ondertussen nog steeds koud maar de zon warmde ons toch goed op. Dit was welkom want nu was het nog een lange weg terug naar Uyuni. Het werd een beetje saai in de jeep. We hielden de fun erin door verhalen te vertellen. In een klein, uitgestorven dorpje hielden we halt voor een laatste maaltijd. Nicolas en ik zijn dan op zoek gegaan naar bier. En dit vonden we vrij vlug. Na het eten zijn we nog wat meer gaan uithalen. We moesten toch nog een lange saaie rit ondergaan. Het bier bracht het plezier er terug een beetje in. We bezochten nog een bizarre rotsformatie. Die konden me al niet meer zo hard boeien. Ik had het ondertussen een beetje gezien. Ze hadden mij nog aangeraden dat 2 dagen meer dan genoeg was. Een half uurtje voor we Uyuni zouden arriveren kreeg we nog een platte band. Dit was de derde keer. De andere keren kregen we die altijd op het juiste moment. Altijd als we ergens arriveerde om iets te bezichtigen. Octavio had dit klusje op een kwartiertje tijd geklaard. Rond 18 uur reden we Uyuni binnen en hebben we afscheid genomen van Nicolas en Mary. Die gingen richting Argentinie. De rest van de groep ging allemaal naar La Paz. Jos en ik zaten in de dezelfde bus en de amerikanen hadden nog tijdig hun ticket kunnen omruilen. Voor de busrit zijn we samengekomen om iets te drinken en af te spreken hoe we elkaar terug zouden vinden in La Paz. Om 20 uur de bus opgestapt en nog wat liggen zeveren met Jos. Erna proberen te slapen. Dit lukte niet zo goed omdat het veel te warm was in de bus. De verwarming stond op maximum. Na een tijdje begonnen er verschillende mensen genoeg van te krijgen. De bus stond al een kwartier stil en de chauffeurs waren in geen wegen te bespeuren. Ze kregen de deur naar de bestuurderscabine ook niet open en sommigen geraakten al in paniek. Uiteindelijk kreeg toch iemand een raampje open en konden ze op de chauffeur roepen. Nu kon de rit verder gezet worden zonder problemen.
