Daniel en ik besloten die dag naar Panama city te gaan waar we Nick en Ben terug zouden ontmoeten. Na 2 bussen kwamen we aan in het "vojager hostel". We gingen uit eten met ons vieren en kochten nog wat bier voor s avonds. We speelden alweer het dobbelspel van Daniels grootmoeder en leerden de andere mensen in het hostel kennen.
Voor de rest van de week hebben we dan ook niet veel nuttigs gedaan in Panama city. Een beetje in het stadscentrum rondlopen en Daniel geholpen een camera te kopen. Had ook totaal geen goesting om in mijn laatste week nog vanalles te bezoeken. Was ondertussen al stilletjesaan met mijn gedachten terug naar Belgie aan het komen. Zaterdags bezochten we het Panama-kanaal. Dat was ook het enigste wat ik nog wilde doen. En dat viel een beetje tegen. Het filmpje gaf wel mooi de historie van het hele concept weer maar het was wat magertjes gebracht. In het museum waren er een paar leuke dingen maar Daniel en ik waren meer geinteresseerd in de bloedmooie canadese die ons die namiddag vergezelde. Eenmaal de boot door het kanaal kwam speelden we ze jammergenoeg kwijt. Dit was ook minder spectaculair dan ik gedacht had. Of misschien was het allemaal de reismoeheid die zich een beetje manifesteerde. Zo veel gezien en gedaan het laatste jaar zodat je niet snel meer opgewonden raakt van al het mooie en speciale. Het was ook een grappig zicht om dit cruiseschipje zien door te komen. De toeristen keken naar de toeristen. s Avonds kocht ik rum en bier want mijn verjaardag werd in stijl gevierd. Daniel en ik bleven tot het einde over omdat een heel deel die morgen vertrok op de zeiltocht naar Colombia.
Ondertussen gleden de dagen langzaam verder en werd het dinsdagmorgen tijd om mijn vlucht naar Mexico city te nemen. Ik nam ook afscheid van Daniel en er werden plannen gemaakt om elkaar terug te ontmoeten ergens in Mexico. De vlucht verliep vlot en eens in Mexico city nam ik een taxi naar Zona Rosa.
Woensdag was ik alweer vroeg op omdat er die dag gezeilt ging worden. Moest heel mijn boeltje weer pakken. En dat was deze keer een beetje een puinhoop. En ik vergat mijn handdoek. Terwijl de anderen inkopen aan het doen waren keerde ik terug naar Casa Viena. Daar had eerder op de dag de vrouw die er werkt afscheid van me genomen. We konden goed met elkaar opschieten. Terug in de supermarkt kocht ik samen met Daniel en de kapitein Marcos rum en bier. Ook kocht ik een doosje pillen tegen de reisziekte. Ik betrouwde het toch niet zo goed. Het zou de eerste keer worden dat ik op de zee ging zeilen. Ik nam er onmiddellijk 2 en een paar uurtjes later zaten we op de boot. Daar hebben we gewacht tot 7 uur s avonds vooraleer we van wal konden gaan. Marcos bleef zo lang achter omdat de man die onze paspoorten moest stempelen in een vergadering zat. Er waren er al een paar ongerust en zich aan het opjagen. Ik schaakte op mijn gemak met Luke en probeerde me er niet druk in te maken. Eens we een heel stuk uit de haven waren konden we op het voorste zeil varen en werden de taken verdeeld. Ieder moest om beurten 2 uur sturen. Voor Ben is dit nooit gebeurd omdat hij al na een uur begon over te geven. Pas toen we in de San Blas eilanden aankwamen voelde hij zich beter. Arme jongen. Omdat ik ergens een shift in de nacht had besliste ik om wat te gaan slapen. Eens onder in de boot voelde je pas hoe ruw de zee was. Tot mijn verbazing kon ik toch wat slapen. Om 5 uur s morgens nam ik het roer over en toen was de zee best ruw. De golven sloegen soms wild over ons heen. In het begin had ik het wat moeilijk met het sturen. Ik maakte te grote bewegingen met het roer waardoor 2 keer het zeil naar de andere kant oversloeg. Het kan hierdoor breken en dan is het gedaan met zeilen. Na een half uurtje ging Marcos slapen en was er alleen Ben nog die mij gezelschap hield. Daar kwam natuurlijk niks anders uit dan zijn maaginhoud. De zee was op dat moment ook zeer ruw. Na mijn shift ging ik terug slapen. Veel kon je niet doen op de boot en dus sliepen we allemaal veel tussendoor. In de avond was het terug mijn beurt en nu ging het vlotter. Sliep s nachts nog een beetje en de volgende morgen begonnen we te drinken omdat we de San Blas eilanden aan het naderen waren. Goed dronken gingen we aan land en toen begon er een conflict. Het enige meisje aan boord had haar bedenkingen bij de hele tocht en was daarbij vrij grof tegen de kapitein. s Avonds aten we samen en de kinderen waren constant rond ons. Ze waren heel lief en vriendelijk. Ze wonnen onmiddellijk onze harten.
De dag erop vertrokken er 3 personen van de boot. Het meisje en de 2 slovaken. Zij konden niet met de kapitein om en zijn manier van werken. Hij had nooit een echt plan en trok zich daar ook niet veel van aan. Die dag lagen we wat op de boot, zwommen wat en gingen s avonds terug op het eiland om te eten. Het werd een rustig avondje omdat we de dag ervoor allemaal grellig gefeest hadden. De volgende dag s morgens voeren we naar Miramar. Daar aten we bij vrienden van Marcos en konden even in het zwembad zwemmen. Een van de vrienden bracht ons naar Portobello waar Marcos woont. Die avond werd er weer duchtig gefeest omdat het Daniel zijn verjaardag was. Er werd rum en bier gedronken en we speelden verschillende partijtjes pool in Marcos huis. De dag erop vertrokken Ben en Nick omdat ze in een week tijd nog tot Costa Rica moesten reizen. We brachten de jongens naar Colon waar ze de bus konden nemen. Hadden een gezellige namiddag en s avonds doken we weer in de rum.
Zaterdags bezocht ik het fort van Cartagena samen met Jaime en erna wandelde we nog wat rond in dat gebied. In het hostel ontmoette ik de anderen weer en we dronken wat bier en gingen s avonds weer naar dezelfde salsaclub. Omdat de fut er niet echt inzat bij iedereen gingen we al vroeg naar huis.
De rest van de dagen verliep op hetzelfde stramien. Een beetje rondhangen in het hostel. Rum kopen, wat kaarten en s avonds een gezellig plekje zoeken om te feesten. Die zondagavond kwam Daniel in het hostel terecht en kon ik nog eens nederlands praten. Hij ging ook op een boot naar Panama en had er eentje gevonden voor maar 250$. Ik had echter al een voorschot van 50$ betaald aan de andere kapitein. Ondertussen had ik de dag ervoor ook mijn vlucht van Panama city naar Mexico city geboekt.
De rest van de dagen bezocht ik nog het strand in Cartagena en hadden we die avond een pina colada avond. Als je eenmaal een stel ieren ontmoet dan is het drinken geblazen. Niet dat ik dat erg vind natuurlijk. En ons groepje was goed in het feesten.
Op dinsdagmorgen ontmoette ik Daniel opnieuw en hij vroeg me om met hun mee te gaan. Na een half uurtje nadenken hakte ik de knoop door en besloot met hun mee te zeilen. Ik moest wel mijn voorschot laten vallen maar uiteindelijk kwam de prijs op hetzelfde uit omdat ik nu 50$ minder betaalde. Die avond feesten we nogmaals goed en kwamen in een leuke club terecht met goede techno-house muziek en prachtige vrouwen. Een ideale avond om afscheid te nemen van Cartagena en de mensen waar ik een weekje mee gefeest had. Ik was klaar om de boot op te gaan en Colombia te verlaten.
Eens in Cartagena namen Scott en ik een bus naar het centrum. Op die bus leerden we een zwitser kennen en samen zochten we een hostel. Casa Vienna zat weer vol en dus gingen we naar Familiar. Daar kregen we een kamer voor 3 personen. Na het eten gingen Scott en ik terug naar de kamer en al snel vielen we in slaap.
De dag erna zochten Scott en ik een ander hotel want familiar was te duur. We kwamen uit bij hotel Español. Spotgoedkoop maar niet de gezelligste plaats om rond te hangen. Dat werd later diezelfde avond duidelijk. We gingen naar de haven voor informatie ivm boten. Ik voor die om naar Panama te gaan en hij naar Playa Blanca. Al snel gaf iemand mij het telefoonnummer van David. Deze franse kapitein zocht ik ook omdat Rohan (australische vriend) de boottocht met hem deed in september en me hem aanraadde. Verder wandelde we wat rond in de stad. Speelden schaak in het park en keerden rond middernacht terug in het luizige hotel. Daar kwamen we tot de vaststelling dat er wel veel hoeren rondliepen die natuurlijk hun diensten aanboden. Toen ik in de kamer mijn matras controleerde lagen er zelfs condooms onder de matras. Gooide mijn slaapzak als extra bescherming op het bed en sliep die nacht niet echt schitterend.
Scott vertrok s morgens vroeg om zijn boot te nemen en even later hield ik het er ook voor bekeken. De vrouw aan de balie wilde me ook nog alles laten betalen maar ik protesteerde hevig dat ik alleen mijn deel zou betalen. Ze chekte het bij de nachtwaker en ineens was het in orde. Gelukkig was er in Casa Vienna een bed vrij en kon ik meteen verhuizen. Die dag belde ik de kapitein op en maakte een afspraak om hem de dag erna te ontmoeten. In de avond leerdde ik een groepje mensen kennen en samen met hun gingen we iets eten en dronken achteraf nog iets. s Nachts werd ik wakker van de kou omdat de airco vlak langs mijn bed hing.
Om 9 uur ontmoette ik David en hij plandde de week erop woensdag naar Panama te vertrekken. Ik was de eerste op dat moment. De tocht kost 300$ voor 5 of 6 dagen met eten inbegrepen. Toen ik mijn mails chekte kreeg ik het blijde nieuws van mama dat ik onkel geworden was. Meteen erna ging ik 2 biertjes drinken om dit te vieren. Terug in het hostel leerde ik 2 ierse broers kennen en eentje van hen bleef 2 uur nonstop doorratelen. Het probleem echter was dat hij heel moeilijk te verstaan was. Ik was dan ook heel blij dat ik om 15 uur terug naar de haven moest om een voorschot te betalen. Later kwam een van de ieren op het idee om die avond de chiva tour te doen. Met 7 personen van het hostel vertrokken we om 20 uur op die bus om rond te rijden door de stad met een orkest dat typische muziek (vallenato) van de caraiben speelden. Het 3 koppige orkest bestond uit een djembespeler, accordionist en een gast die op een metalen ding raspte. We kregen ook Cuba libres voorgeschoteld. We stopten aan een van de oude kasteelmuren waar alle bussen verzamelden. Vroeg aan de verantwoordelijke van de drank voor meer rum en dat deden we tijdens de stop ettelijke keren. Eens op de bus zat de stemming er goed in en werden we aan een discotheek gedropt. Er werd enkel salsa gedraaid en omdat het bier er duur was zochten we een andere plaats. In dit cafe werd er lustig op los gedronken en een van de jonge engelse gastjes moest vroeger naar huis. Omdat het zijn verjaardag was had hij vanalles gemixt. Ik leerde verschillende colombianen kennen die me shots rum aanboden. Het was een uur of 5 toen ik besliste om te gaan slapen.
Na een korte en alweer koude nacht ging ik die morgen met Jaime en Matt naar de nieuwe stad. Wandelden er wat rond en s avonds at ik met Jaime pizza en dronk een lekkere fruitshake. Opnieuw verzamelde de bende om te gaan drinken. Onderwegen naar een andere cafe gingen 2 gasten van onze groep geld afhalen. Ze bleven lang achter en eens terug kregen we het verhaal te horen waarom. Ze werden tegengehouden door de politie en gefouilleerd. Een van de kerels had een kleine hoeveelheid coke op zak en dat was genoeg om hem 700.000 pessos (230 euro) te laten betalen. Hij wilde niet in de gevangenis belanden en daar profiteerden deze corrupte flikken van. Het mooie van heel het verhaal was dat ze hem vroegen of hij zijn coke terug wilde. Even later ging ik door want ik begon vermoeid te geraken. En maar goed ook want de rest werd later op de morgen opnieuw door de politie meegenomen nadat bij controle bleek dat ze geen paspoort op zak hadden. En opnieuw moesten ze betalen. De flikken waren zeer actief die nacht en hadden gemakkellijk geld verdient.
Rond de middag vertrok ik naar Barranquilla voor het carnaval. Het beste nadat van Rio de Janeiro vertelde vele colombianen mij. Maar daar moet je een beetje mee oppassen omdat alles hier het beste is als je hun moet geloven. Maar uiteraard hebben ze een prachtig land en een goede mentaliteit en ze weten wat feesten is! Onderwegen werd de bus gestopt en de vracht gecontroleerd. We moesten allemaal uit de bus omdat een of andere gast geen facturen had van een hoop sterke drank. Later dan verwacht kwam ik in Barranquilla en daar werd ik gedropt aan het voetbalstadion. Met een bus geraakte ik in het centrum en zocht ik naar een hotel. Na 5 of 6 hotels had ik er eentje waar de prijs me van aanstond. Na een douche en een maaltijd probeerde ik 2 kerels te ontmoeten ergens in het centrum. Hun beschrijving van waar het was was zo vaag dat ik er geen goesting meer in had en terug naar mijn kamer ging.
De dag erna belde ik hun weer op en zij waren een heel stuk verder de stoet aan het bekijken dan waar ik was. Na een uurtje internet dan toch maar naar calle 75 gewandeld maar daar vond ik niemand en ik kon hun ook niet meer berijken op hun gsm. De hele namiddag dan maar een beetje rondgewandeld langst de stoet op tot het eindpunt. Eventjes internet opgegaan en Dave stuurde me een bericht om s avonds iets te gaan drinken. Hun hotel was vlakbij het mijne en dat was dus heel handig. Eens bij hun gingen we naar andere vrienden van hun en hielden een drinkspelletje met kaarten en rum. Toen iedereen goed geladen was vertrokken we naar een stadium waar elke avond een groot feest was met live muziek. Ik vond de inkom te duur en zwerfde op mijn eentje wat rond en al snel leerde ik een colombiaan kennen. s Morgens rond 8 uur was ik terug in mijn hotel. Het duurde wel even want ik had geen flauw benul waar ik ergens was.
Na een paar uurtjes slaap schoot ik wakker. Wandelde naar Dave en Emely en samen gingen we naar de stoet kijken. Al snel waren we samen met een groep colombianen aan het drinken en feesten. Ze waarschuwden ons dat we moesten oppassen voor dieven. Nog geen 10 minuten later hadden ze mijn geldbuideltje al gestolen. Niet het einde van de wereld want er zat niet veel meer in. Daarvoor hadden we al teveel gedronken. Een van de colombianen gaf me onmiddellijk 10.000 pessos. Ik weigerde maar hij drong erop aan. Hij vond het erg voor mij. Die namiddag hing ik ook helemaal vol met verf en talkpoeder. Ik zag eruit als een figuur uit een horrorfilm. Leverde wel mooie fotos op. Na een stevige chinese maaltijd was het dan ook maar eens tijd voor een douche. Erna verzamelden we weer en werden er nog een paar flessen rum doorgejaagd.
De derde dag besloten we allemaal te vertrekken naar andere oorden. Iedereen had zich 2 nachten vollebak gegeven en dat was er aan te zien. Er zat niet veel leven in ons. Met Scott kwam ik naar Cartagena om het laatste deel van mijn reis te ondernemen.
Op maandagmorgen vertrok ik in Taganga. Het duurde even voor ik op de bus naar santa Marta zat. De man van het hostel wilde me helpen maar werkte me op mijn zenuwen. Ik moest de bus aan zijn hostel nemen en mijn rugzak aan de kant houden. Geen enkele bus stopte en dus ging ik naar de plaats waar ik altijd de bus nam. Zo weg en in Santa Marta was de politie zo behulpzaam om de bus naar de terminal voor mij tegen te houden. Alweer een bus op deze keer naar Riohacha. Eens daar was het te laat om nog naar Cabo de la Vela te gaan. Een vriendelijke man gaf me een lift om te vragen hoe laat er een taxi naar Cabo de la Vela ging. Hij zette mij ook af aan een hotel. In het centrum wat rondgewandeld, geen bal te zien, en langs het strand. In een torismebureautje binnengegaan en informatie gevraagd aan de vriendelijke juffrouw. Zij wilde me natuurlijk een tour verlappen maar daar trapte ik niet in.
Om 4 uur was ik al parraat want de taxies vertrokken rond 5 uur. Die dropte me aan een 4 wegen punt en daar moest ik weer een andere taxi nemen naar Uribia. En daar moest ik een jeep nemen naar Cabo de la Vela. Die vertrok pas als hij helemaal vol zat. En dat is hier ook helemaal vol. Rond de middag nam ik mijn intrek in een strandhutje en even later stond er al een middagmaal voor mijn neus. Met de jeep cruisten we de hele tijd door een woestijn met hier en daar wat hutjes van de bevolking. Het is een troosteloze boel en ik denk dat de mensen een hard leven hebben. De vrouwen lopen allemaal rond in lange kleren. Het deed me een beetje denken aan India. Cabo de la Vela zelf is gelegen langs een strand. Hier en daar zijn er wat gemetste huisjes maar het merendeel is uit hout opgebouwd. Eens in mijn hutje kwamen de plaatselijke kinderen allemaal over de vloer en alles hadden ze vast of hadden ze gezien. Mijn reisklokje was zeer populair en werd naar alle kanten gedraaid. Telkens kon ik het uur veranderen als ze langs geweest waren. Ze vroegen ook telkens of ze al mijn spullen kregen als cadeau. Het meisje gaf ik een klein busje shampoo en een diadeem die toch nutteloos was. Zelfs de vader en oudere broer vroegen mijn zakmes en trui als cadeau. Niet te doen. Was snel door het dorpje gewandeld en zette me dus maar op het strand met mijn boek. Zag de zonsondergang en ging terug naar mijn hut. Ze vroegen of ik arepas met ei wilde en dat was prima voor mij. s Avonds keerde ik nog terug naar het winkeltje om kaarsen te kopen omdat er geen electriciteit was. s Avonds las ik mijn boek uit en ging slapen.
s Morgens wandelde ik op mijn gemakje langs het kilometers lange strand naar de vuurtoren. Daar had ik een mooi uitzicht over de uitgestrekte woestenij van La Guajira en de caraibische zee. Toen ik terug kwam was de vrouw des huizes juist de kreeft aan het klaarmaken. Ondertussen moest ik bij de geburen een praatje slaan. Ze waren allemaal benieuwd waar ik van kwam. Maar van "Belgica" hadden ze nog nooit gehoord en dus dachten ze dat het "America" was. Voor mij maakte het allemaal niet uit en zeker niet toen ik de kreeft voor mijn neus kreeg geschoteld. Dat was ongelooflijk lekker. Een aanrader voor iedereen. Had hem helemaal opgepeuzeld tot er niks meer van overschoot. Erna hield ik een siesta van 2 uurtjes. In het winkeltje dronk ik een paar biertjes en erna keek ik naar de zonsondergang. Terug aan mijn hutje werden er me van alle zelfgemaakte spulletjes aangeboden. En het lukte hun weer om me iets te verlappen. Na het avondeten mijn deur dichtgetrokken en in een nieuw boek beginnen lezen. De oudste broer kwam nog even langs en vroeg me of ik alles al had gepakt. Op een paar spullen na was alles in orde maar ik had toch nog tijd tot in de namiddag.
s Morgens om 4 uur stond diezelfde kerel aan mijn deur te kloppen. Half slaperig ging ik naar de deur en ik dacht dat hij gewoon afscheid kwam nemen. Kroop terug in mijn bed en een half uur later was hij weer daar. Toen werd het me duidelijk dat ik om 5 uur de jeep naar Uribia moest nemen. Had de dag ervoor verstaan dat er een ging in de namiddag. Vlug alles gepakt en de hele weg terug weer gedaan. In Riohacha hetzelfde hotel terug genomen en me een beetje beziggehouden op het internet.
