Rond een uur of 9 was ik weer helemaal klaar en ben toen gaan informeren bij Brad en Leanah. Zij gingen de pampastour regelen en dan had ik nog even tijd om het internet te gebruiken. Om 11 uur vertrok onze bus en ik dacht zeker als ik om half elf in het hotel ben hebben we tijd genoeg. De vrouw van het reisbureau vroeg meteen of ik Yves was. Brad en Leanah waren al weg en de plaats waar de bus vertrok was een 25 minuten van het hotel. Nu kreeg ik het toch even benauwd. Ineens moest alles heel snel gaan. Heb onmiddellijk de pampastour betaald, het busticket hadden zij al betaald en ik moest nog een taxi regelen. De vrouw zou er eentje bellen en dan moest ik 10 minuutjes wachten. Zoveel tijd had ik niet meer. Vlug mijn rugzak gaan halen, afscheid genomen van het frans koppel en naar onder gestormd. Gevraagd aan de vrouw of ze de busmaatschappij wilde opbellen om te zeggen dat ik iets later zou zijn. De straat opgelopen en de eerste de beste taxi tegengehouden. Diue vertelde me dat het een kwartiertje tot 20 minuten rijden was. Dan zou ik het nog juist halen en daardoor begon ik een beetje te relaxen. Toen ik uitstapte zag ik geen Brad of Leanah. Er stonden een vijftal bussen en geen een van hen stond op het punt te vertrekken. Voor niks me zo gehaast. Een paar minuten later kwamen Brad en Leanah ook aangehijgd. Zij hadden op de post een pakketje opgestuurd en dachten ook dat ze de bus zouden missen. Het mooiste van al was dat de bus pas om half 2 afreed. Ondertussen had ik mij al een 4-tal blikjes bier soldaat gemaakt. Zo ging het wachten een beetje sneller voorbij. We waren ook met een ander koppel aan de praat geraakt. Alex en Julia uit Duitsland. Na 2 uur rijden stopte de bus ineens langs de weg. Bleek er iets te schelen aan de motor. We zijn dan buiten in het gras gaan zitten en hebben de kaarten bovengehaald. Daar hebben we de hele tijd gezeten tot het donker en koud begon te worden. Toen zijn we naar het restaurantje iets verder gegaan. Daar heb ik vis met rijst gegeten en hebben we een fles rum gekocht om ons op te warmen. Ik schat dat we toch een dikke 5 uur stil hebben gestaan. Er moest iemand van La Paz komen om een stuk na te brengen. De 2 koppeltjes waren er zich in aan het opjagen. Onze pampastour starte namelijk al de dag erop. Ik vond het allemaal geen probleem en zag er de lol van in. s Avonds zijn we dan terug kunnen vertrekken. De fles met rum cola ging nog even rond en kort daarna lag iedereen goed te pitten. Behalve ik weer. Het was onmogelijk om mijn raampje gesloten te houden. Door de slechte weg ging het altijd vanzelf terug open en kwam er een koude wind binnen. De eerste uren heb ik me bezig gehouden met muziek te luisteren. Ik kon toch niet slapen. De boliviaan langs mij nam het zich ook nogal breed. Heb hem regelmatig wakkergeduwd. Normaal moest hij langs het raam zitten. Hij vroeg me om te wisselen en ik stemde toe. Achteraf had ik dat beter niet gedaan. Dan had ik niet de hele rit met muts en kap op moeten zitten omdat de koude wind binnenkwam. Tegen de morgen ben ik dan toch in slaap gesukkeld.
Rond 10 uur werd ik wakker omdat de bus stopte. Het werd tijd om iets te eten. Daarna heeft de bus nog 5 uur gereden. Om 15 uur kwamen we aan in Rurrenabaque. Julia was helemaal door het dolle heen na de 28 uur bus. Heel hun planning viel nu in duigen omdat ze een pampastour en jungletour geboekt hadden en daarna ook al meteen hun vlucht. Ze vroeg ook aan de kerel die in het kantoortje zat om een vergoeding te krijgen omdat het zo uit de hand was gelopen. Wat ik hun op voorhand al verteld had kwam ook uit. Ze hadden amper oor naar wat onze eisen waren en lachtte er eens goed mee. Na een maand Bolivia begin ik ze al een beetje te kennen en kan je je beter neerleggen met hun mentaliteit. Zo bespaar je jezelf een hoop frustraties. Even was er ook nog paniek toen een tas van Brad en Leanah niet onmiddellijk opdook. Leanah stond toen ook op het punt om te breken en ik ben haar dan maar wat gaan troosten. De tas bleek ergens onderin te liggen en de glimlach kwam ook weer boven. Met ons allen op dan naar een hotelletje. Na een goede douche zijn we naar het reisbureau gegaan. Daar was het geen probleem om de tour een dag later te doen. Al bij al was dit nog het beste als je het mij vraagt. Als we om 6 uur s morgens aangekomen waren en 2 uurtjes later aan die tour begonnen waren dan waren we na een paar uurtjes helmaal uitgeteld geweest. s Avonds zijn we zoals elke toerist terecht gekomen in de moskitobar. Daar hebben we nog wat gekaart en gedronken tot het tijd was om te gaan slapen.
s Nachts wakker geworden van de haan die een paar meter verder weer de interessante moest uithangen. Ineens had ik het ook heel koud en heb ik mijn kleren moeten aantrekken. De rest van de morgen geen oog meer dichtgedaan en blij dat ik kon opstaan. Na onze spullen afgegooid te hebben zijn we een stevig ontbijt gaan nemen. De dag ervoor had ik al gezien dat er 2 belgische meisjes en een hollander in onze groep zaten. Elke het vlaamstalig meisje was het vriendinnetje van Wim de hollander. Zoe was een waals meisje maar sprak heel goed nederlands en engels. Verder was er nog een duits meisje en een ander koppel. Zij was frans en hij was ook een waal. Dit zal ik wel niet meer tegenkomen denk ik dat er zoveel belgen in een tour samenzitten. Het eerste stuk was 5 uur in een jeep zitten die over een uiterst slechte weg reed. En we zaten dan ook nog eens als sardienen op een hoopje. Onderwegen hebben we een luiaard in een boom zien hangen. Het was te veraf voor mijn camera. Voor de rest gebeurde er tijdens die tocht niet veel opwindens. Was blij toen we aan de rivier arriveerde en konden inschepen in het kleine bootje. We waren nog geen 5 minuten aan het varen of we zagen de eerste roze dolfijnen. Spijtig genoeg heb ik ze niet kunnen vastleggen op mijn camera. Op de een of andere manier lukt het mij nooit om op het juiste moment af te drukken. Erna zie je altijd alleen maar een beweging in het water. Vorig jaar in Goa was het juist van hetzelfde. Na 10 pogingen ben ik er dan ook mee opgehouden. Deze camerea is ook niet geschikt om beesten te fotograferen. Dan moet je al een camerea met een telelens hebben. En ik heb ze met mijn eigen ogen gezien, dat is al meer dan genoeg. Onderwegen kwamen we ook een hele hoop wilde vogels tegen. Ook arends, buizerds, valken, ooievaars... Ik denk dat ik een 3 tal foto s heb van een of andere rare vogelsoort. Die ik gefotografeerd heb leken wel een beetje dood. Dacht al dat ze er een paar opgezette vogels tussengeplaatst hadden om de sukkelaars zoals ik toch ook een fotootje te gunnen. In verschillende bomen krioelde het ook van de aapjes. En dit is altijd een plezier om naar te kijken. Heb dan altijd het idee dat ik verschillende vrienden aan het observeren ben. Ze laten zich ook altijd vrij goed fotograferen. Na een paar uurtjes begon ik het al een beetje gezien te hebben. We zaten daar maar constant in dat bootje en nu en dan vloog er iets voorbij of zat er iets langs de kant. Ik zat helemaal tegen de rugzakken en andere goederen. Dat was de beste plek omdat ik zo op de rugzakken kon liggen en het landschap mooi aan me voorbij kon laten glijden. Al de andere hoorde ik al een beetje grommellen omdat ze niet echt comfortabel op de houten bankjes zaten. Tijdens de hele tocht moest ik ook de hele tijd hoesten en dat stond me niet echt aan. We passeerden allerlei kampen die opgetrokken waren langs de waterkant. Opeens stopte onze gids en wisten we ook meteen wat ons kamp was. Het was gebouwd op een moerasachtige ondergrond en het hele kamp was onderstud door een palenconstructie. Was knap gebouwd. Er waren 4 slaapzalen een eetruimte en een keuken. Iets verderop waren de douches en wcs. Er liep ook een looppad naar een uitkijkpunt. Daar was het mogelijk om te genieten van de zonsondergang. Dat hebben we dan ook maar gedaan met een heerlijk fris biertje. Het avondeten was heel lekker en uitgebreid. Hierna was het tijd om de pitslampen boven te halen want we gingen krokodillen spotten. Of kaaimannen of alligators. Veel verschil zie ik niet tussen deze lieve beestjes. Als je met een licht op hun schijnt dan reflecteren hun ogen. Je ziet dan in de verte rode puntjes. Iedereen in de boot schoot in de lach toen ik met mijn opwindbare pitslamp tevoorschijn kwam. Eerst dachten ze dat het geluid uit de oevers kwam van een of ander raar beest. Onze gids Roberto is een echte kenner. Hij stuurde het bootje zo dicht mogelijk tot dat wij ook iets zagen. Echt grote beesten waren het niet. Ik vond het een beetje tegenvallen. Had grote gevaarlijke beesten verwacht. We moesten heel goed kijken om er in de verte een paar te kunnen zien. Ook nu was het hopeloos om foto s te trekken. Die avond ging iedereen vroeg naar bed. Onder mijn bed hadden de poes en haar jongen zich genesteld. 4 kleine bandieten van ongeveer een maand oud.
Die nacht bijna geen oog dicht gedaan en wel omwille van al deze redenen: de rare geluiden van alle beesten in deze pampas, het ongelooflijke luide gesnurk van Eric(wou hem in de pampas gooien) de menden die midden in de nacht naar de wc moesten, en de kleine bandieten die door de kamer opvlogen. Het ergste was het dierengeluid van Eric. s Morgens toen ik opstond voelde ik me niet bepaald fit. Na een stevig ontbijt ging het een beetje beter. Om 9 uur vaarden we af om anacondas te gaan zoeken. Tijdens dit boottochtje voelde ik de vermoeidheid terugkomen en ik begon me ook steeds slechter en slechte te voelen. Na een tochtje van een paar uur kwamen we dan aan in de savanne. Daar moesten we door een soort grasvlakte wandelen die onder water stond. We hadden dan wel botten gekregen maar die van mij waren helemaal niet waterdicht. Het water stond op verschillende plaatsen ook veel hoger dan onze laarzen. Het krioelde er van de muggen en de mieren. Ik voelde me steeds slechter voelen en die anacondas interesserde me geen reet meer. Er waren ook 3 andere groepen het gebied aan het uitkammen. Op een gegeven moment zag ik iedereen bijeen troepen. En ja hoor er werd een anaconda gevangen. Ik er ook maar naar toe om het eens te bekijken. Roberto had ons de avond ervoor verteld dat het niet goed is voor slangen als ze in aanraking komen met insektenspray die wij mensen dragen. Natuurlijk wordt die slang in verschillende nekken gelegd voor de foto. En als het arme beest dan in aanraking komt met die insektenspray sterft ze binnen de 4 dagen. Natuurlijk ging het beestje vlot rond en werd het gedragen als een slinger in een kerstboom. Ik gruwde er helemaal van en begon me een beetje schuldig te voelen. Enkel de mensen van onze groep deden dit niet. Ik had goesting om ze allemaal eens duchtig tegen hun oren te meppen. Het staat stoer om later zulke foto s aan familie en vrienden te laten zien. Ik begon al spijt te krijgen dat ik aan deze tour meedeed. Het is beter om de toeristen weg te houden van zulke unieke natuurplaatsen. Ze verpesten het toch maar. En de beestjes worden er niet beter op. Was blij dat ik hier uit dit gebied kon en heb me op de terugweg te slapen gelegd in het bootje. Bij aankomst stond het middageten al te wachten. Dit was weer voortreffelijk. Ik voelde dat er iets aan het broeien was in mij en daarom meette ik mijn koorts. Hola lalala 39 graden gaf de thermometer aan. Ik kreeg van Elke meteen pillen en heb die dan ook maar genomen en mij neergelegd de hele namiddag. De anderen gingen allemaal de volgende activiteit doen. Met de dolfijnen in de rivier zwemmen. Ik vond het niet erg dat ik dat moest missen want ik geloofde er geen dikkepit van dat deze beestjes met ons zou komen spelen. Roberto had ook al verteld dat de dolfijnen gestrest raakten van al de toeristen die er kwamen. Waarom stoppen ze dan ook niet gewoon met die zever. Het is toch het welzijn van de beesten dat primeert in parken dacht ik zo. En dan zie je weer dat het belang om geld de bovenhand haalt. Er wordt alles aan gedaan om de toerist te lokken en tevreden te stellen. Ik heb mijn eigen nu al voor genomen om aan zulke tours niet meer deel te nemen. s Avonds ging het alweer een beetje beter met mij en begon mijn neus volle bak te lopen. Heb nog even gedacht dat het malaria was maar volgens Roberto was het een griepje.
Die nacht al een pak beter geslapen en ook helemaal niet wakker geworden rond 5 uur om de zonsopgang te zien. Ik had die morgen zelfs een douche genomen om me wat frisser te voelen. En dat hielp. Na het ontbijt zijn we dan op piranhas gaan vissen. Dit was wel plezant. Je voelde ze constant aan je lijn bijten. Het was heel moeilijk om ze boven te halen omdat deze beestjes supersnel zijn. Ik vond het heel boeiend om er mee bezig te zijn. En wie mij kent weet dat vissen mij niks zegt. Dit was gewoon de vislijn in je hand en je voelde elke beweging. Het was een kwestie van tijd voor ik er eentje zou vangen. Elke lachtte er mee dat ik zo supergeconcentreerd bezig was. Hierop antwoordde ik dat ik binnen de 15 minuten beet zou hebben. Algemene hilariteit in de boot door mijn grootspraak. 5 minuten later had ik prijs en was de eerste die een piranha bovenhaalde. Zo fier als ne gieter natuurlijk en de andere met grote verwondering aan het kijken. Even later haalde ook Roberto er eentje boven en daar bleef het bij. Dit vond ik wel een plezante activiteit en hier doe je helemaal geen kwaad mee. De piranhas zijn namelijk zo snel dat ze meer eten als gevangen worden. Na het middageten was het tijd om te gaan. Na een 2 uur boot stond er ons weer een aangename jeeptocht te wachten. Deze keer was het niet zo erg omdat we al de hele dag aan het zetten waren. Heb de laatste tijd ook nogal wat afgekaart. Sommige spelletjes al met meer plezier dan de andere. Rond 18 uur kwamen we terug aan in Rurrenabaque. Moe en uitgeput in mijn geval. Ik had weer het gevoel dat de koorts teruggekomen was en dat klopte ook toen ik mijn koorts weer neette. De hele dag heb ik ook liggen snotteren. Het was lang geleden dat ik het nog zo erg had zitten. Ik voelde me maar heel miserabel. Er nog wat dafalgans binnen gegooid en met de rest van de groep die avond uit gaan eten. Het was happyhour in de moskitobar en na 2 sex on the beach ging het mij weer al heel wat beter. Met de gasten hebben we samen ook nog een uurtje gepoold. Toen iedereen ging slapen ben ik samen net Alex in de plaatselijke karaokebar nog een pintje gaan drinken.
Die morgen afscheid genomen van Leanah en Brad want ik moest om 8 uur mijn bus nemen. Zij gingen het vliegtuig terug nemen omdat ze een beetje in tijdsnood beginnen te zitten en helemaal niet meer wilden meemaken wat we op de heenweg hadden meegemaakt. Om 8 uur was ik ter plaatsen en ik betaalde mijn ticket dat ik gereserveerd had. Ik moest wachten tot half twaalf. Dan zou de bus vertrekken. Dat begon weer goed dacht ik zo omdat ze mij vrijdag vertelde dat de bus om 8 uur zou vertrekken. Dan maar teruggewandeld naar het hotel en Brad en Leanah terug opgezocht. Die moesten hun vlucht nog regelen. Ze hadden dat gevraagd aan de vrouw van het reisbureau maar die had hun op een veel te late datum ingeboekt. Hier in Bolivia kan je beter zo veel mogelijk zelf regelen. Brad bleef in bed liggen en dan ben ik maar met Leanah meegewandeld. Die avond was het beginnen regenen en de hele voormiddag was het nog steeds van dat. En omdat de startbaan hier bestaat uit een strook gras worden de vluchten bijna allemaal afgezegd bij fel regenweer. Na de vlucht geregeld te hebben gingen we voor een ontbijt en daar kwamen we Eric en zijn vriendin tegen. Die waren ook aan het wachten op hun vluchtgegevens. Zij vlogen met de andere maatschappij. Het grappige was dat het restaurantje juist in het midden van deze 2 maatschappijen in lag. Telkens zeiden ze dat ze binnen een half uurtje moesten terugkomen omdat ze dan meer zouden weten. En Leanah en Eric om beurten gingen ze checken en natuurlijk kregen ze dan te horen dat ze binnen een 20 minuutjes, half uurtje of uurtje eens moesten terugkomen. Die gekken deden dat ook nog. Zo zot kregen ze mij niet hoor. Om kwart na elf heb ik dan nog maar eens afscheid genomen en ben naar de bus gewandeld. Tot mijn grote verbazing was deze bus wel heel stipt en ik was maar juist op tijd. Een minuut later en ik had ze gemist. In deze bus had ik wel minder beenruimte als de ander. De eerste uren stopte die ook heel veel en er kwam volk in het gangpad te staan. Ben onmiddellijk beginnen lezen en voor ik het wist was het donker. Dan maar de i-pod opzetten want het was helemaal nog geen tijd om te slapen. s Avonds om 9 uur stopte de bus een laatste keer om te eten.
Maandagmorgen al vroeg uit de veren om alles te pakken. Na de deathride zouden Brad, Leanah en ik immers in hotel Esmeralda overnachten ipv onmiddelijk terug te keren naar La Paz. Als eerste stond ik te wachten aan het kantoortje van Madness Bikes. Na 10 minuten begon het al vol te stromen en het bleek dat we met een hele grote groep zouden zijn. Dat is natuurlijk niet zo plezant. Zaterdag bij de inschrijvingen bleken er maar 6 personen te zijn. Met 2 busjes reden we dan af naar de befaamde doden weg van Cumbre naar Coiroco. Een busje bestond uit alleen maar israeliers en die zag ik liever niet dan wel. Onze gids benadrukte ons er op dat we altijd achter hem moesten blijven en nooit langs rechts mochten voorbij steken. In La Paz hadden we al een broek, vest, helm en handschoenen gekregen ter bescherming. Het eerste stuk dat we reden was over de openbare weg en ging goed bergafwaarts. In het begin is het een beetje wennen. Eens je de fiets een beetje kende was het tijd om volle gas naar onder te gaan. Ik denk wel dat we soms snelheden van 70 km/h haalde. Het landschap was ook heel mooi tijdens de afdaling. Daar had ik echter weinig oog voor want ik kon me beter concentreren op de weg en mijn medebikers. En dat was soms wel nodig. Onderwegen namen de medewerkers van Madness Bikes foto s en filmpjes voor de cd die we achteraf zouden krijgen. Een mooi souvenir zo bleek later. Ergens onderwegen moesten we plots 25Bs betalen om de rest van de weg te kunnen fietsen. Dit was een paar maanden geleden nog niet en weer een extra inkomst op de kap van de toerist. We stinken toch van het geld redeneren ze hier. Daar kroop ook het grootste deel van de israeliers in het busje omdat we een heel stuk bergop moesten fiesten. Te mottig om hun een half uurtje moe te maken. Dit stuk klimmen ging echt wel af omdat we op een grote hoogte aan het fietsen waren en de helm me het ademen bemoeilijkte. Die had ik dus al snel van mijn hoofd gezwierd. Ik was nu ook te dik aan en begon al snel te transpireren als een rund. Aan het begin was het ijskoud om af te dalen. Met mijn tong uit mijn bek kwam ik dan toch aan en was fier dat ik volgehouden had. Daar stond het groepje losers aan het busje te roken en het druk uit te leggen. Zelfs onze oude boliviaanse begeleider had het gehaald. Hij stond te hijgen en we dachten allemaal dat hij erin zou blijven. Hier kregen we een eerste versnapering en een flesje water. Dat was meer dan welkom. We hebben dan nog een stukje afgedaald en een kleine beklimming gemaakt. Hier kwamen we uit aan een zandweg. De echte deathride kon nu beginnen. Alle fietsen werden goed gecontroleerd. Ik kon de mijne al onmiddellijk wissellen omdat mijn versnellingen niet goed werkten. Het eerste stuk reden we samen naar onder en hier heb ik me alweer eens stevig liggen opjagen in ons groepje losers. Ze waren constant aan het springen en van links naar rechts aan het rijden. Heel onverantwoord dus. Verbaasde me ook niks dat ik later te horen kreeg dat in de dodenbocht al een stuk of 8 israeliers in de afgrond zijn beland. Deze zandweg was kicken en ook wel gevaarlijk. Na de eerste stop werden er groepen gevormd. De snelle en ervaren rijders, de middelmatigen en dan die het een beetje trager willen doen. Ik zat in het eerste groepje en het tempo van afdalen lag heel hoog. De begeleider en 3 andere gasten moest ik altijd een stuk voorlaten. Die mannen namen me wat te veel risicos. Op mijn eigen tempo ben ik naar onder gevlogen en dit was echt wel de moeite. Ik vond het alleen jammer dat er zoveel gestopt werd en de afdaling op zich duurde ook niet zo heel lang. Die dag zijn we van 4600 meter naar 1300 meter afgedaald. Ik kan het iedereen aanraden om het eens te doen. Het is een hele belevenis. Eigenlijk zou ik die hele zandweg wel eens op mijn eigen willen afdalen. Zonder die vele stops en het gehinder van de anderen. Aangekomen in de vallei was het tijd voor wat biertjes. En die smaakten. Het was hier ook een prachtig weertje. Aangekomen in hotel Esmeralda had ik mijn intrek genomen in een kamer voor 4 personen. Hier heb ik wel 5 minuten hard voor moeten onderhandelen. Ze hadden me gezegd dat deze kamer 5 dollar kostte maar de bazin wou er nu 7 voor omdat ik er alleen in lag. Heb haar duidelijk gemaakt dat dit dikke bulshit was en dat dat niet mijn probleem was of die kamer vol lag of niet. Met mijn laatste dreigement dat ik dan een kamer in het dorp ging zoeken stemde ze dan toch toe. We hebben er genoten van het zwembad, het prachtige uitzicht en de gratis pooltafel.
De dag erop hebben we wat rondgehangen in hotel en geprobeerd om vervoer terug te regelen naar La Paz. Madness Bikes had ons beloofd om de dag erop met de volgende groep terug mee te rijden naar La Paz. Nu was die groep echter zo klein dat ze een jeep hadden en er voor ons geen plaats meer was. Rond 14 uur kwamen de eerste afdalers binnen van andere maatschappijen. Hier rondgevraagd of we eventueel met hun terug meekonden naar La Paz. Met eentje konden we mee en die vertrokken om 15 uur. Nog tijd genoeg dus om vlug een pizzaatje te eten in het dorpje. Iets voor drie waren we terug maar het busje was toen al verdwenen. Dan zat er niks anders op dan een bus richting La Paz te nemen. Die kostte ons wel 15 Bs. Na een vermoeiende en krappe busrit van 3 uur kwamen we dan uiteindelijk in La Paz aan. Daar zijn we ingetrokken in El Solario omdat ik bericht had gekregen van Jeroen en Debby dat zij daar zouden logeren. Ben hun gaan opzoeken. Zij lagen juist in hun bed. Ze waren stikkapot van hun 3 daagse bergbeklimming. In het kantoortje van Madness Bikes zijn we onze cd en t-shirt gaan afhalen. Achteraf hebben we een gezellig en goed arabisch restaurantje gevonden. We hadden er een mix genomen van verschillende menus. Dit smaakte verukkelijk. Na het beeindigen van de anderhalve liter fles wijn zijn we richting ons hotelletje gewandeld. Daar aangekomen moest ik onmiddellijk naar het toilet en spoot alles eruit. Vlug ne immodium geslikt en midden in de nacht ben ik nog 1x moeten gaan.
De dag erop niks last meer gehad. In de voormiddag ben ik nog eens naar een internetshop gegaan om mijn blog nog eens bij te werken. Dit was alweer een tijdeje gelden. De eerste 2 fotoreeksen waren vrij snel geplaatst. Sneller dan ik verwacht had. De derde bevatte wat meer foto s en duurde ook meteen langer. Tijd was ook weer heel snel op aan het geraken. Ik had afgesproken met Brad en Leanah om 12 uur. Ik had heel mijn tekst van La Paz toegevoegd en ging nog vlug effe checken of die er ook daadwerkelijk opstond. Tot mijn grote verbazing was de tekst helemaal in het wit geplaatst. Alle letters waren dus gewoon wit. Een heel uur weer voor niks liggen typen. Gelukkig had ik niet veel tijd om me er druk over te maken. Heb alles vlug afgesloten en terug naar het hotel gewandeld. Het plan was om onmiddellijk naar Ollivers travel te gaan. Een cafe waar je kan eten en om de champions league finale te kijken. Alleen hadden Leanah en Brad het ineens in hun hoofd gekregen om de pampas tour te gaan regelen. We hebben een uur in een reisbureau gezeten en ondertussen hadden ze nog niks geregeld. In Ollivers travel hadden we ons al snel goede plaatsen ingenomen in de zithoek. Ons eten besteld en ook meteen het bier laten aanrukken. Ondertussen bewgon het goed vol te lopen en ik was maar wat blij dat we zo vroeg gekomen waren. De match was nog geen 3 minuten bezig toen ineens onze televisie uitviel. Daar gingen onze goede plaatsen. Om op de andere tv te kunnen volgen moesten we nu rechtstaan en wel helemaal vanachter. Dat was dus weer flink balen. De ierse kerel gaf niet op en deed er alles aan om de tv te repareren. En het lukte ook nog bij wonder. Bleek er gewoon een kabeltje achter in de tv los te zitten. En zo zagen we een paar minuten voor rust Milaan 1 0 voor komen door een lullige goal. Toen wist ik het al hoe laat het was. Na de match kreeg iedereen een gratis tequilla shot en zijn we nog even blijven hangen. In het hotel hebben we nog geinformeerd naar vluchten naar Rurrenabaque. Die bleken uitgesteld omdat het er volle bak aan het regenen was. Er bleef maar 1 optie over en dat was de lange busrit van 18 uur nemen. Voor mij was dit niet zo erg omdat die 400 Bs goedkoper was en ik toch tijd genoeg had. We hebben dan nog een uurtje over "the witches market" gewandeld en zijn terug richting Ollivers travel gewandeld omdat Brad er een boek wilde wisselen. Daar hebben we nog wat gedronken tot het tijd was om Jeroen en Debby op te pikken in het hotel. Die bleken ook goed in de wind te zijn. Zij hadden de voetbal ergens anders gevolgd en hadden het bier ook goed laten vloeien. Samen zijn we dan iets gaan eten en hebben we wat kunnen bijpraten. Jeroen had de top gehaald van hun 3daagse beklimming maar hij was wel tot het uiterste moeten gaan. Op die hoogte is het heel moeilijk ademen en elñke inspanning is een hel. Als ik die verhalen hoor denk ik toch niet dat het iets voor mij is. Na het eten ben ik nog door op stap geweest en ben in 2 discotheken terechtgekomen. De eerste was wel plezant maar in de 2de heb ik het al na 15 minuten voor bekeken gehouden. Het was ondertussen ook al 4 uur. Tijd om te gaan pitten.
s Morgens om 6 uur kwamen we aan in La Paz. Samen met een belgisch koppel nam ik een taxi naar een hotel. Dat bleek vol te zitten en gaf ik de laatste kamer aan het meisje dat ons vergezelde. Mijn LP dan maar bovengehaald en richting hotel Torino gewandeld. Daar heb ik de kamer gedeeld met 2 andere gasten. We hebben s morgens een beetje gechild en tegen 10 uur zijn we een pub gaan opzoeken om de FA-cup te zien. Die werd gewonnen door Chelsea en stelde niet zo veel voor. Om 13 uur ben ik dan naar Plaza San Francisco gewandeld om Brad, Leanah en Jos terug te zien. Tijdens een maaltijd werden de verhalen van de busrit uitgewisseld. Erna ben ik mijn foto s gaan laten branden. Dit was weer een hele onderneming. Ik had voor 740 MB foto s en op de cd was maar plaats voor 700MB. Heb er een heel deel dus niet opstaan. Na het branden ben ik die onmiddellijk gaan controleren in een internetshop. Bleek dat de foto s van de 2de memorycard er niet op stonden. Ik dus terug gegaan naar de fotozaak en het rustig uitgelegd. Hij heeft dan een volledige cd gemaakt voor die 2de memorycard en nu had ik dus toch alle foto s. En hij rekende me niks meer aan. Een geluk bij een ongelukje. Even later zijn we dan met ons alle uitgegaan. Heel lang hebben we het niet uitgehouden. De vermoeidheid en het vroege drinken zorgde ervoor dat ik om middernacht al in mijn bedje lag.
Die avond heb ik een paar uurtjes heel vast geslapen tot dat die 2 gasten iets kwamen halen op de kamer. Toen was het gedaan met slapen voor mij. Dit kwam ook door de parketvloer die er lag. Die kraakte geweldig hard. Het minste dat iemand in de gang liep hoorde je al. Na een goede warme douche ben ik dan richting internet gegaan. Daar kon ik mijn foto s niet plaatsen en ben dan maar even msn opgegaan. Om 11 uur ben ik Scott gaan uithalen omdat die mee wou gaan om de San Pedro gevangenis te bezoeken. Die gevangenis ligt midden in het centrum aan een mooie, rustige plaza. Bij de eerste poging werden we weg gestuurd omdat het tegenwoordig verboden is om de gevangenis te bezoeken. Er hangt hier ook een bordje aan de muur dat het verboden is om de gevangenis te bezoeken. Na een biertje op de plaza werd het tijd om nog eens te proberen. We gingen in de rij staan met al de bolivianen. Eens we aan de beurt waren werden we de toegang weer geweigerd. We bleven een beetje voor de poort staan en ineens deed er iemand teken dat we moesten wachten. Ik zag dat het een blanke was. Een minuutje later kreeg ik een briefje in mijn handen geduwd. Het was Sebastian, een hollander. Als we binnen wilden moesten we 150Bs per persoon betalen. Dit vonden we veel te veel en na nog enkele briefjes uitgewisseld te hebben mocht ik ineens met hem praten. We moesten wachten tot de kolonel weg was en dan zou de sergant ons wel binnen laten mits betaling van 150Bs per persoon. Buiten dan nog eens overlegd met de anderen. Die vonden het veel te veel. Een paar minuten later keek ik naar de poort en werd er druk gewenkt dat ik moest komen. Ben dan naar binnen gewandeld en eens de poort dicht was stond ik daar op de binnenkoer tussen al die gedetineerden en hun familie. Ik vroeg onmiddellijk aan Sebastian of ik nu 150Bs moest betalen. Dat was dus het geval en ik was er mooi ingelopen. Sebastian had een boliviaanse lijfwacht die hem en mij moest beschermen. Ik was er toch niet gerust in. Hij vroeg me al onmiddellijk om te betalen maar dat weigerde ik omdat ik het niet vertrouwde met al die criminelen rond mij. Ik maakte hem duidelijk dat ik zou betalen als we ergens rustig alleen waren. Terwijl we weg wandelde van de binnenkoer zag ik Brad nog wat gebaren maken. Ik wist ook niet goed wat er ging gebeuren en gebaarde dat ze buiten maar moesten wachten op mij. Sebastian werd 2 jaar geleden gepakt op de luchthaven met 7 kilo cocaine. Ervoor had hij al 2 kilo naar Nederland gesmokkeld. Als het die keer gelukt was zou hij er 35000 euro voor vangen. Niet echt veel als je het mij vraagt. Hij moet 2000 dollar betalen voor zijn borg en dan mag hij gaan. Hij heeft geen familie in Nederland en zijn enigste zuster leeft van de bijstand en kan hem niet helpen. Ik had er zo mijn twijfels over of hij wel de waarheid sprak. Het zag er een heel marginaal geval uit. Hij had het heel moeilijk in de gevangenis en had al 2 maal geprobeerd om zelfmoord te plegen. Alles in de gevangenis kost geld en het is er heel corrupt. Tot een paar jaar terug werden er wel bezoeken toegestaan. Er zijn toen eens rellen uitgebroken en toen zijn ze er mee gestopt omwille van de veiligheid van de toeristen. Sebastian zijn versie was dat er teveel drugs in de gevangenis gebruikt werd. Ik denk dat ik eerder de eerste versie zou geloven. Terwijl we naar de sportplaats wandelden vroeg zijn lijfwacht of ik drugs moest hebben. Heb vriendelijk zijn aanbod afgeslaan. Bij het rondwandelen viel me op dat het er juist hetzelfde uitzag in deze gevangenis als buiten de muren. Er waren winkeltjes waar je chips, chocolade, koekjes, frisdrank... kon kopen. De winkeltjes veschilden niks van die je in de straten van La Paz tegenkomt. Er was een restaurantje waar je hamburgers, kip, chorizzo en meer kon eten. Dit allemaal echter tegen betaling. Er zaten ook vrouwen aan de kassa en dat was meestal de vrouw van de gevangene. Die werd toegestaan om manlief een handje toe te steken. Volgens Sebastien was het leven er heel hard omdat hij geen geld had. Hij poetste schoenen voor een halve Bs. Dit was zijn manier om aan geld te komen. En door de toer die hij gaf aan de toeristen zei ik hem. Dat ontkende hij. Hij zei dat hij al het geld moest afgeven aan de sergant waar hij goed mee bevriend was. Daar geloofde ik niet veel van. Volgens mij was het een mooi handeltje wat die mannen daar opgezet hadden. Hij zei dat hij ook afhankelijk was van de giften van de toeristen. In deze blok zaten 2000 gedetineerden bij elkaar van moordenaars tot dieven en van smokkelaars tot verkrachters. Een mooi zootje bijeen dus. Die zondag was er gelukkig veel bezoek zodat ik me toch nog iet of wat op mijn gemak voelde. Terwijl we naar het hospitaal wandelde kwam er iemand ons informeren dat we onmiddellijk terug naar de poort moesten wandelen. Ineens ging het heel vlug en was ik niks op mijn gemak. Aangekomen aan de poort wilden ze die voor mijn neus dichtdoen omdat ik nog niet betaald had maar ik heb me er vlug tussen gewrongen en ben naar buiten gewandeld zonder op het geroep om hun geld te reageren. Er trok nog iemand aan mijn arm. Ben ijskoud doorgewandeld en op de plaza zaten Brad, Leanah en Scott te wachten. Die kwamen rustig op mij af gewandeld en ik gebaarde hun om zo snel mogelijk van die gevangenis weg te wandelen. Mijn hart ging te keer van de adrenaline. Ik had ze daar wel mooi te kakken gezet door er rustig buiten te wandelen en niks te betalen. De criminelen opgelicht. Ben uiteindelijk ook maar 10 minuten binnen geweest en het is mijn geluk geweest dat ik plotseling heel snel naar buiten moest. Was misschien ook allemaal opgezet spel. We zijn dan snel een paar blokken verder gewandeld en hebben erna een taxi genomen naar het Hardrockcafe van La Paz. Daar hebben we gegeten en een paar biertjes gedronken. Later op de avond zijn we terug gegaan om er poker te spelen. Shaun en ik lagen er al vlug uit. Had al mijn geluk eerder die dag al opgebruikt denk ik zo. Heel verrassend ging Leanah lopen met de pot. Het enige meisje van het gezelschap had ons mooi afgedroogd. Brad en Leanah zijn dan doorgegaan en ik ben nog effe blijven hangen met de jongens. Ook niet te lang want de volgende dag stond de deathride op het programma.
s Morgens om 5 uur moesten we eruit omdat we vandaag ergens een zonsopgang gingen bekijken. Eenmaal buiten vond ik dit al geen goed idee niet meer. Volgens Octavio was het min 15. Gelukkig was het windstil want anders hadden we nog meer afgezien. Zonder ontbijt zijn we dan allemaal in de jeep gekropen. Hier begon je pas de koude te voelen. We zaten stil en de verwarming werkte niet. Al snel waren de achterruiten bedekt met een ijslaag. We bezochten geisers. Bij de eerste stapte iedereen nog uit voor een foto te trekken. Bij de 2de reeks geisers bleef iedereen mooi zitten en vroegen Octavio om door te rijden. Na een half uurtje kwamen we aan de warmwaterbron. Dit was een soort klein zwembadje met heel warm water. Ik heb me meteen omgekleed en ben er ingegaan. Buiten was het nog altijd stevig aan het vriezen en de zon moest ook nog opkomen. Voor mij waren er dan ook maar een 3 tal personen die er ingingen. De rest stond aan de kant wat afwachtend te kijken. Het is natuurlijk ook niet plezant om bij -15 in een zwermbad te springen. Ben er heel vlug ingesprongen en de eerste momenten deed dit warm water wel pijn aan vingers en voeten. Na een minuutje was het echter zalig en was ik blij dat ik erin zat. Op dat moment dank ik dat er maar een 8 personen in het water zaten. Ineens kwam de zon op en dat was gewoon prachtig. In een warm bad zitten met een zonsopgang terwijl het aan het vriezen is is een vrij unieke ervaring. Toen vond ik het toch de moeite dat we zo vroeg opgestaan waren. Terwijl ik op mijn gemak aan het genieten was kwamen er meer en meer mensen in het bad, de zon warmde alles ook een beetje op. Het werd me wat te druk en ik bne er dan uitgegaan. Bij het afdrogen merkte ik dat mijn haar bevroren waren. Heb dan op de rest van de groep gewacht tot die eruit kwamen. Ondertussen een beetje fotograaf gespeeld voor de rest. Een beetje verderop in een gebouwtje wachtte het onbijt op ons dat Octavio en Daria ondertussen hadden gereed gemaakt. En deze keer hadden ze zich echt overtroffen. Het ontbijt was megagroot en de avond ervoor had Daria nog 2 grote cakes gebakken. Die gingen er goed binnen en smaakte overheerlijk. Was lang gelden dat ik nog zo n ontbijt voorgeschoteld kreeg. Voldaan terug de jeep in en op weg naar het laatste meer. Dit bevond zich aan de grens met Chili en Argentinie. Het was ondertussen nog steeds koud maar de zon warmde ons toch goed op. Dit was welkom want nu was het nog een lange weg terug naar Uyuni. Het werd een beetje saai in de jeep. We hielden de fun erin door verhalen te vertellen. In een klein, uitgestorven dorpje hielden we halt voor een laatste maaltijd. Nicolas en ik zijn dan op zoek gegaan naar bier. En dit vonden we vrij vlug. Na het eten zijn we nog wat meer gaan uithalen. We moesten toch nog een lange saaie rit ondergaan. Het bier bracht het plezier er terug een beetje in. We bezochten nog een bizarre rotsformatie. Die konden me al niet meer zo hard boeien. Ik had het ondertussen een beetje gezien. Ze hadden mij nog aangeraden dat 2 dagen meer dan genoeg was. Een half uurtje voor we Uyuni zouden arriveren kreeg we nog een platte band. Dit was de derde keer. De andere keren kregen we die altijd op het juiste moment. Altijd als we ergens arriveerde om iets te bezichtigen. Octavio had dit klusje op een kwartiertje tijd geklaard. Rond 18 uur reden we Uyuni binnen en hebben we afscheid genomen van Nicolas en Mary. Die gingen richting Argentinie. De rest van de groep ging allemaal naar La Paz. Jos en ik zaten in de dezelfde bus en de amerikanen hadden nog tijdig hun ticket kunnen omruilen. Voor de busrit zijn we samengekomen om iets te drinken en af te spreken hoe we elkaar terug zouden vinden in La Paz. Om 20 uur de bus opgestapt en nog wat liggen zeveren met Jos. Erna proberen te slapen. Dit lukte niet zo goed omdat het veel te warm was in de bus. De verwarming stond op maximum. Na een tijdje begonnen er verschillende mensen genoeg van te krijgen. De bus stond al een kwartier stil en de chauffeurs waren in geen wegen te bespeuren. Ze kregen de deur naar de bestuurderscabine ook niet open en sommigen geraakten al in paniek. Uiteindelijk kreeg toch iemand een raampje open en konden ze op de chauffeur roepen. Nu kon de rit verder gezet worden zonder problemen.
Die avond ben ik bij "Minuteman pizza" nog iets gaan eten. Deze zaak stond aangegeven in de LP als een waar festijn voor de pizza liefhebber. Dat was ook te merken toen ik binnenkwam. Het zat bomvol en ik had nog juist een tafeltje. En deze keer moet ik de LP volledig gelijk geven. Het was inderdaad een heel lekkere pizza. De zaak wordt gerund door een amerikaan en hij kent er wat van. Terug in de kou heb ik me gehaast naar mijn hotel. Onderweg nog vlug gestopt om 2 kleine flesjes rum en whiskey te kopen. Als het hier zo koud is wat zal het dan tijdens die trip geven. Een beetje drank warmt een mens al eens op en brengt de sfeer er ook terug in. Op de kamer een beetje muziek geluisterd en ik viel al snel in slaap tot er ineens op mijn deur geklopt werd. Stond daar een zatte boliviaan voor mijn deur iets te brabellen. Mijn deur dichtgedaan en doorgeslapen.
s Morgens in de kou een douche genomen. Dit is echt geen pretje hoor. Gelukkig is het water redelijk warm, het mocht toch nog warmer naar mijn goesting. Om kwart voor 10 was ik al present in het lokaal van Oasis tours. Bleek de jeep pas om half 11 te vertrekken. Al eens geinformeerd wie er in de groep zat en dat zag er goed uit. Ook betaald voor mijn ticket naar La Paz die avond na de tour. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om hier een nacht langer te blijven in dit kil stadje. Ik zag nog steeds geen volk naar het agentschap komen en vond dit heel raar. Plots werd ik naar een jeep gebracht. Daar stapte 3 personen uit. Brad en Leanah, een koppel uit California en op en top amerikaans. De andere persoon was Jos een hollander uit Arhnem. En na mij kwam er nog een koppel aan. Nicolas en Mary uit Lyon, Frankrijk. De gesprekken met Jos en de amerikanen verliep al direct heel vlot en soepeltjes. Alleen met de fransen lukte het niet zo goed. Hij sprak nog een klein beetje engels , maar zij sprak helemaal niks engels. In het begin verliep het dus ook niet zo vlot met hun. Nicolas ziet er ook een beetje uit als de zanger van "System of a down". Althans dat vond ik toch. De eerste plaats waar we stopten was een paar kilometer buiten Uyuni. Het was een kerkhof voor treinen. Hier lagen verschillende vooroorlogse wrakken. Eventjes foto s trekken en terug in de jeep. We bezochten een fabriekje waar al het zout wordt bewerkt en verpakt. We kregen een korte uitleg en na afloop werd er natuurlijk weer gevraagd naar onze bolivianos. Toen reed Octavio(chauffeur) ons de zoutvlakte in. Bij de eerste stop maakten we verschillende leuke foto s. Was echt lachen terwijl we ons aan het uitleven waren. Hopelijk kan ik ze hier zo snel mogelijk op mijnalbum.nl plaatsen. In deze shop lukte het al niet. Dat belooft alweer. Omdat we hier in het begin van de zoutvlakte waren beseften we nog niet hoe groot die was. We zagen wel dat het eindeloos leek. Eens we terug onze tocht verder zette in de jeep begon het stilletjes tot ons door te dringen hoe immens groot die vlakte wel is. Alles wat je rondom je kan zien is wit. Het lijkt wel of je op een grote ijsvlakte zit. En het is zo vlak als een biljarttafel. Ongelooflijk om te zien en heel moeilijk om te beschrijven. Dit zou iedereen zelf eens moeten zien. Het is een prachtige plaats. De lucht ziet ook helder blauw. Precies veel helderder en zuiverder als ergens anders. Zal ook wel met de reflextie op deze zoutvlakte te maken hebben. Midden in deze grote vlakte bezochten we het zouthotel. Dit is helemaal gebouwd van zout en heel mooi ingericht. Ik heb er een biertje gedronken en een paar foto s getrokken van dit toch wel bijzonder hotel. De tocht werd verder gezet en ineens doemde er een eiland op. Dit eiland was helemaal begroeid met cactussen. Een raar zicht hoor. Dit eiland hebben we bezocht en er een wandeling gemaakt waar we 10Bs voor moesten betalen. Ondertussen maakten Octavio en zijn vrouwtje Daria het eten klaar. Dit smaakte heerlijk omdat iedereen verrekte van de honger. Alleen was het een beetje weinig vond ik. De proporties zullen op boliviaanse maatstaven berekend zijn. Terwijl zij alles opruimden(we hebben een beetje geholpen hoor) konden wij nog wat nagenieten van de zoutvlakte. Ik kreeg een paar prachtige ideeen om foto s te maken. Vooral Jos bekeek me maar raar toen ik op hem ging liggen. Het resultaat was hilarisch en al snel deed de rest hetzelfde. Vooral Leanah was dolenthousiast en vond alles wonderfull. Na de zoutvlakte trokken we de bergen in en zagen enkele mooie landschappen aan ons voorbijtrekken. Een beetje in de stijl van Argentinie. In de late namiddag arriveerde we in een dorpje (San Jose) waar we zouden slapen. Een korte wandeling gemaakt en een paar biertjes uitgehaald in het winkeltje. De man wou mij vanalles aan de hand doen. Half zijn winkelwaar heeft op de toonbank gestaan. Voor we begonnen te eten zijn we met ons zessen gezellig samen gaan zitten en zijn beginnen drinken. Tijdens het eten hebben we Daria en Octavio een beetje uitgevraagd. Ze hebben 8 kinderen en zijn al 35 jaar getrouwd. Ze doen dit werk al 2 jaar en zijn 56 jaar. Na het eten heb ik mijn kaarten en flesjes bovengehaald. We hebben een kaartspel gespeeld dat ik in Salta geleerd heb. Wie verliest moet drinken. Al snel kreeg ik de naam Lucifer van Nicolas. Het franse koppeltje kwam ondertussen ook wat los. Ik merkte dat ze in het engels niet zo goed konden volgen en heb dan voorgesteld dat we in het spaans zouden spreken. Dit was lachen omdat er alle soorten talen doorheen gemixt werden. Spaans, engels, frans en nederlands. Om 22 uur ging het licht uit en dan hebben we doorgespeeld met wat kaarsenlicht. Er werden nog verschillende flessen wijn gekraakt. Daar zat ik voor een groot deel tussen. Tegen middernacht kroop iedereen voldaan in zijn bedje. Er voor hebben we een dikke 5 minuten genoten van de prachtige sterrenhemel. Zo klaar heb ik ze nog niet dikwijls gezien. Pikkedonker en op een hoogte van zo n 4000 meter levert dit een prachtig schouwspel.
Die nacht heb ik geslapen als een roosje en het was helemaal niet zo koud als ze me verteld hadden. Wel koud genoeg om s morgens de douche over te slaan. De 2de dag hebben we veel tijd doorgebracht in de jeep en dat was niet altijd even plezant. Zeker niet voor de 3 personen die helemaal vanachter moesten zitten. Daar zat je maar heel krap en telkens ik er zat begonnen mijn voeten te slapen. Veel bewegingsruimte was er niet. Gelukkig bestond onze groep uit heel fijne mensen en werd er regelmatig van plaats gewisseld. Hoe verder de tocht vorderde hoe hechter de groep werd. Ook het contact met Daria en Octavia verliep uitstekend. We hebben verschillende meren bezocht. De namen ben ik alweer allemaal vergeten maar het waren meestal namen van kleuren. Elk meer leek wel een andere kleur te hebben. Wat heel raar was dat er aan deze meren heel veel flamingos zaten. Dit ging mijn verstand een beetje te boven want de temperatuur was heel koud op deze hoogte. We passeerden ook vele lamas en de kleinere broertjes. Het landschap was weer verbluffend en werd nu en dan vervolledigd met een vulkaan. De plaats waar we s avonds logeerde was ijskoud. Tijdens de zonsondergang ben ik heel eventjes buiten geweest. Deze koude was het me allemaal niet waard. Die avond doorgebracht met een frans kaartspelletje en vroeg onder de wol gekropen.
Die vrijdagavond dus gaan pokeren. Er was een massale opkomst van zowel leerlingen als leraressen en kennissen. Er werden 2 tafels gevormd van 8 personen. Ik zat aan de tafel met allemaal leerlingen en 1 boliviaan. De regels waren toch wat anders als thuis en na een paar inspeel rondes kwam ik er volledig in. De kaarten kwamen ook goed en al snel had ik er 2 kapot gespeeld. Na een half uurtje was ik al chipleader aan de tafel en kon ik ongeveer doen wat ik wilde. De rest durfde al niet goed meer meegaan als ik inzette. Heb dus ook lekker wat binnengehaald door te bluffen. Al vlug waren we ook maar met 4 spelers. Toen werd er niet meer gegokt omdat de 3 beste spelers naar de finale zouden gaan. Aan de andere tafel schoot het niet fel op. Opeens kwam er toch beroering langs ons. In 1 spelletje was er alles beslist. Er waren nog 3 spelers over. We hebben toen beslist om de finale met 7 te spelen omdat er bij ons toch geen schot meer in kwam. De chipleader van die tafel had zeker 4x meer chips dan ik. We keken allemaal naar elkaar en hadden zoiets van:"dit is onmogelijk". Chris, de amerikaan van mijn tafel, ging al direct in de aanval. En ik wist dat hij door te bluffen een hoop chips binnen aan het halen was. De chipleader durfde niet door te spelen, wat ik nog altijd niet begrijp. Ik hield me heel rustig en was aan het wachten op een paar goede kaarten. Ineens kreeg ik die en en speelde all-in tegen Chris. En ik had hem. Toen begon ik al wat meer slagkracht te krijgen. Uiteindelijk bleven er 3 bolivianen en ik over. En een uurtje later ging ik met de pot lopen. Daar was het mij niet echt om te doen want die bedroeg maar 75Bs. Ik wilde gewoon winnen en met wat meeval is dat ook nog gelukt. Ben erna met die 3 laatste bolivianen meegeweest naar iemand zijn thuis en daar hebben we nog wat gekaart en gezeverd. Uiteindelijk heb ik met mijn geld dat ik gewonnen had de jongens getrakteerd op bier. Het was weer eens iets anders en ook weer vrij laat.
Die morgen kon ik moeilijk uit mijn bed en ben ook vrij lang blijven liggen. Een 5 minuten voor het ontbijt stopte er toch maar uitgekomen. Ineens realiseerde ik me dat ik de lessen van de 6 laatste dagen nog moest betalen. Ik moest ook nog mijn hele hebben en houden pakken. Dit lag verspreid over de hele kamer. Hier heb ik toch een tijdje mijn werk aan gehad. In de school nog vlug afscheid genomen van enkele leraressen en mijn schulden betaald. Moest ook nog een tekstje in een boek krabbelen. Pppfff daar had ik op dat moment weinig goesting in omdat ik nogal gehaast was. Wilde er iets in het nederlands inzetten maar dat wilden ze niet. De taxi heeft me dan afgezet in de busterminal en daar vertrok de bus een half uur later als gepland. Ik had het kunnen weten. Beter op tijd dan te laat. In de bus sukkelde ik al snel in slaap. een uurtje voor we arriveerde werd ik wakker en maar goed ook. Het landschap was prachtig en de dorpjes eenvoudig, armzalig en autenthiek. Toch was het mooi om te zien. Eens aangekomen in Potosi viel meteen de "Cerro Rico" in het oog. Deze stad werd gesticht in 1545 door de ontdekking van goud in deze berg. Al gauw werd het de rijkste en grootste stad van zuid-amerika. Miljoenen mensen hebben in deze mijn gewerkt. Zelfs slaven uit Afrika. Deze stad is ook de hoogstgelegen stad van de wereld. Potosi ligt op 4070 meter. Als je van het platteland arriveert moet je het de eerste dagen rustig aandoen. Alle inspanningen op zo n hoogte kunnen zeer belastend zijn als je niet voldoende geklimatisseerd bent. Zelfs als dat zo is kan het voor problemen zorgen. Sucre lag ook al op 2790 meter hoogte, dus had ik weinig last. Met een microbus bereikte ik de plaza in het centrum. Deze microbussen rijden in heel Bolivia en ze zijn redelijk klein. Er kunnen hoop en al een 20 mensen in en zijn iets groter als een volkswagen transporter camionette. Veel ruimte heb je er dus niet in en het is heel onhandig om er met een zwaar geladen rugzak in te gaan zitten. De mensen in dit busje waren heel behulpzaam. Op de plaza mij een beetje geconcentreerd en een eerste hostel bezocht. Dit was niet zo simpel omdat er weinig of geen straatnamen staan aangegeven in het centrum. Het eerste wat ik bezocht was te duur naar mijn goesting. Ik kreeg er een korting van 10% door de flyer die ik had. Dan maar op naar de Koala Den. Dit leek me wel een tof hostel door de beschrijving die de LP gaf. Ik werd heel vriendelijk ontvangen en voor 30 Bs had ik een kamer dacht ik. Ik moest helemaal naar boven wandelen en daar kwam ik op het dak terecht. Toen ik de deur opendeed kwam ik op een kamer voor 8 personen terecht. Dat was niet echt wat ik wilde maar het was ok voor mij omdat ik toch maar 2 nachten zou blijven. Er zat een koppel uit nieuw-zeeland, 2 zusters uit Wales, een australier en een zuid-koreaan. Ik zette me er bij en we hebben zo n 3 uurtjes zitten praten. Onmiddellijk voelde ik me thuis en s avonds zijn we allemaal uit gaan eten. Behalve de koreaan, die ging zelf koken. Na het eten zijn de australier, een engelsman, een van de gezusters en ik op stap geweest. Het was een hele plezante avond en het bier vloeide rijkelijk. Amai niet, we hebben daar wat verzet. s Morgens hebben we nog een beetje door gefeest op het dakterras waar je een prachtig uitzicht hebt over Potosi.
Na 3 uurtjes slaap werd ik al wakker door de bedrijvigheid van de rest op de kamer. Dat heb je wel als je met zo n bende bijeen ligt. Ben dan ook maar opgestaan. Na de douche ben ik wat empenadas gaan eten als ontbijt. Het ontbijt in het hostel was maar tot 9 uur. Heb ook nog 2 mate de coca gedronken. Dit is thee getrokken van cocabladeren. Met wat suiker best lekker en je wordt er wat wakkerder van. Terug naar het hostel gegaan. Een beetje van het uitzicht genoten en erna terug op mijn bedje gekropen. Om half 2 terug opgestaan en het internet opgezocht. En tot mijn grote verbazing gebeurde waar ik stiekem op gehoopt had: ANDERLECHT KAMPIOEN. Heb alle beelden bekeken en alle verslagen gelezen die ik kon vinden. Na een uurtje terug gegaan en de prachtige fotoboeken bekeken die er lagen. Ben dan de tv-ruimte ingegaan en heb samen met een paar andere reizigers Hotel Rwanda gekeken. Deze film gaat over de Hutsis en de Tootsies in 1994. Vooral hoe een van deze bevolkingsgroepen wordt afgeslacht. En ons landje speelt er een klein hoofdrolletje in. Niet echt positief hoor. Ik had het moeilijk om mij wakker te houden. Niet dat de film slecht was maar de vermoeidheid van de laatste dagen begon een rol te spelen. Gelukkig waren de zetels heel slecht en was ik constant aan het vechten om een goede positie te vinden. Na 2 uur film had ik die nog niet gevonden. Na de film werd er niet veel gezegd door de aanwezigen. Iedereen was een beetje onder de indruk van de gruwel die er zich afspeelde. En deze keer wist je dat het geen fictie was. Even later zijn we dan met ons 6 weer uit gaan eten. Na het eten werd ik nog luier. Op de kamer hebben we met ons drietjes (dezelfde die gingen stappen) nog shithead gespeeld.
Die nacht weer niet echt goed geslapen. Dikwijls wakker geworden van de kou. Omdat je hier op zo n hoogte ligt koelt het s nachts enorm af. Ik denk dat het zelfs enkele graden aan het vriezen was. Om 7 uur opgestaan en mijn boeltje gepakt. Mij niet gedouchet omdat het mijnbezoek op het programma stond. Kon me beter erna douchen. Normaal was ik van plan om dat zondag te doen maar dan werken de mannen niet en is het niet zo interessant. Na het ontbijt werden we opgepikt door een busje. Met zo n 20 toeristen werden we naar een plaats gevoerd waar we onze kleren kregen. Fotos komen later. Ik hoop in La Paz een redelijk snelle verbinding te vinden want ik zal een hoop foto s te plaatsen hebben. De gidsen spraken heel goed engels en we werden in groepjes van 8 verdeeld. Onze outfit bestond uit een broek, vest, botten, mijnlamp met batterij en een doek die je kon kopen voor 10Bs. Onze spullen werden opgeborgen en we konden allemaal terug het busje in. Ik zat naast de koreaan en merkte dat hij niet op zijn gemak was. Toen ik hem dat vroeg zei hij me ook dat hij het er niet op had. Deze toer wordt ook afgeraden voor astmatische en claustrofobische mensen. Achteraf begreep ik waarom. Eerst moesten we nog naar de mijnwerkersstraat en markt. Hier konden we geschenken kopen voor de mijnwerkers zoals frisdrank, cocabladeren en dynamiet. Vooral dat laatste trok de aandacht van de australier en mij. Van andere mensen had ik al gehoord dat op het einde van de tour dynamiet word opgeblazen. Later zal je dat ook op een filmpje kunnen zien. Ze lieten ons ook nog een bus alcohol zien van 96%. We hebben er ieder een klein dopje van gedronken. Dit drinken de mijnwerkers iedere vrijdag na hunne post ondergronds. Als ze terug boven komen zijn ze zo zat als een schup. We hebben ieder ongeveer 25Bs uitgegeven aan deze geschenken. Alleen de australier kocht een 2de pakket dynamiet. Voor 17Bs had je alles. Een ontstekingslont van 6 minuten, een staaf dynamiet en nog wat korrels om er rond te doen. Misschien moet Al Quada reizen organiseren naar Bolivie. We hebben er s morgens nogal meegelachen. We liepen er rond met cocabladeren en dynamiet en eventueel pure alcohol. In onze landen zaten we nu allang vast. Zelfs kinderen van 10 jaar kunnen hier vrij de dynamiet komen kopen. Een leuke anekdote (alle niet echt leuk). Een groepje engelse jongens (rond de 18) wilden hier een lama opblazen met dynamiet. Ze zouden ervoor betalen want ze hadden toch geld genoeg. Dit gebeurde niet en deze gasten hadden hun dynamiet dan maar meegenomen naar de zoutvlakte. Daar hebben ze een hostel opgeblazen. Gelukkig zijn er geen gewonde gevallen. Ze hebben deze gasten 2 nachten opgesloten en alle schade laten betalen. Nu zitten ze waarschijnlijk in Engeland ergens af te kicken van de coke. Deze keer welliswaar het witte goedje. Een paar weken ervoor blies een jonge boliviaan zijn eigen op omdat zijn vriendinnetje het had uitgemaakt. Tja speelgoed is het duidelijk niet. Het eerste wat we bezochten richting mijn was een bedrijf waar men het ziver uit de mineralen haalt. Dit is niet puur. Bijna alles wordt verhandeld aan Europa en Amerika en nu ook Azie. Vroeger in de koloniale periode werd er goud uitgehaald. Daarna werd er overgeschakeld op zilver. In het begin van de 19de eeuw ging het bergafwaarts met de zilverwinning. Maar nu zijn het terug goede tijden voor zink en zilver. Op een paar jaar tijd is de populatie van de mijn werkers ook bijna verdubbeld. Van 8000 tot 15000. Men weet ook niet hoelang men nog grondstoffen uit deze mijn kan halen. Sommigen voorspellen nog max 5 jaar. Maar eigenlijk weet men het niet. De mijnwerkers die hier werken worden blootgesteld aan allerlei giftige gassen. Als ze er 20 jaar in werken leven ze naderhand nog gemiddeld 5 jaar en sterven daarna door longziektes, kankers of andere ziektes. Ze verdienen hier een heel goed loon. Gemiddeld zo n 4000Bs (400 euro) per maand. Het gemiddeld loon van een boliviaan is 600Bs (60 euro). Dit zijn toch cijfers om eventjes bij stil te staan. Als je dan bedenkt hoe wij ons geld soms verkwanselen aan de meest nutteloze dingen. En toen was het tijd voor het echte werk. In de mijn gaan rondkruipen. Het eerste stuk verliep goed en we konden redelijk rechtop lopen en moesten nu en dan ons eens bukken of verschansen voor een wagentje dat voorbijkwam. Op een gegeven stegen we naar niveau 2 en dat voelde je meteen. Omdat er asbest aanwezig was werd het warmer en de zuurstof minder. Dit voelde je goed. En dan moet je ook nog bedenken dat je hoger dan 4000 meter aan het rondkruipen bent. Ik had het heel moeilijk met ademen toen we stopte en begon ineens toch een beetje in paniek te geraken. Je bent hier niet op 1, 2 , 3 in de buitenlucht. Maar vlug aan iets anders gedacht en rustig door blijven ademen. Na een tijdje ging het beter. Er hing ook wat stof in de lucht en de zuurstof was niet zuiver. We kropen verder en de gangen werden kleiner en smaller. Er is ook nergens licht in die mijnen. Alleen het licht op onze helmen. We stopten ergens waar 2 mijnwerkers aan het wachten waren met de stenen naar boven te vervoeren. Geen van dze mannen eet terwijl ze werken. Ze kauwen alleen op cocabladeren de hele dag. Dit geeft hun kracht, neemt de vermoeidheid en eetlust weg. Nu en dan bevoorraadde we de mijnwerkers. Ineens kwam er een kar aangetrokken en geduwd door 4 mijnwerkers. Een kar van zomaar eventjes 2000 kg. En er zat een goed tempo achter. Hoe meer ze produceren hoe meer ze verdienen. We hebben dan in nog nauwere gangen rondgekropen. Op eens was er een uitdaging voor de avonturiers. Onze gids ging niet mee en zei ons wat te doen. Ik heb de 2 de keer maar het voortouw genomen en onze groep veilig door de tunnels geloosd. Ik was bekaf na ik schat zo n 100 meter kruipen. Moest toch laten zien dat ik afkomstig ben van een mijngemeente. Eens buiten kwam er nog een mooie afsluiter. Nu werd het dynamiet gekneed en gevormd tot een bom. Er werden 2 bommen gemaakt en onze gidsen staken die aan en duwde die doodleuk in onze handen. Om een foto te maken. Het lont hadden ze ondertussen verkort tot een 4 minuten. Nadat iedereen met de bom op de foto stond liepen ze zo n 100 meter verder om ze te laten ontploffen. Hier heb ik ook 2 filmpjes van. Uiteindelijk was het allemaal toch heel indrukwekkend en heb ik heel veel respect voor die mannen die dit werk doen. Het heeft me ook een beetje een beeld kunnen vormen hoe het thuis geweest moet zijn. Maar de omstandigheden hier zijn toch nog veel anders als thuis. Men is deze berg al meer dan 500 jaar aan het ontginnen en dynamieteren. Niemand heeft hier een idee van waar alle gangen en schachten lopen. Er zijn zo n 200 bedrijven in bezig en iedereen doet maar op. Er is ook helemaal geen ingenieur bij. Dus vroeg of laat moet het hier eens duchtig fout gaan. Het is een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Terug in het hostel had de grappige hotelbaas ons een grote kom met aardappelen gereed gemaakt. Dit smaakte omdat er 3 soorten aardappelen waren. Die wij kennen, de hartige en nog een derde soort die ik minder vond. Om 16 uur heb ik mijn boeltje gepakt en afscheid genomen van iedereen. De rest van de bende ging naar Sucre en de australier ging een jungletocht doen. Aangekomen in het busstation moest ik wachten tot 19 uur voor de bus naar Uyuni. Ik begon me ineens heel mottig te voelen. De vermoeidheid en het rondkruipen in de mijn begon zijn tol te eisen. Eens in de bus onmiddellijk mijn ogen dichtgedaan. Slapen zat er niet in want de hele weg werd de bus doorheengerammeld. Zo n slecht weg heb ik nog niet dikwijls meegemaakt. Dit was een van de verschrikkelijkste busritten uit mijn leven. Gelukkig was ik zo moe dat ik het me allemaal niet te veel aantrok.
Om 1 uur s nachts kwamen we aan in Uyuni. Het was echt temenes koud tenacht en ik was blij dat ik me een muts gekocht had in Sucre. Toen kon ik nog beginnen zoeken vooe een slaapplaats. Alles was allang gesloten natuurlijk. Bij hotel Sucre heb ik aangebeld en heb ik een heel simpele kamer genomen zonder maar iets luxe. Op dat moment interesseerde het me bitter weinig want ik was stikop. Er was geen water voor het toilet en de kraan werkte ook niet. Ik kreeg een fles met water om mijn tanden te poetsen. Ben onmiddellijk met mijn kleren aan in bed gekropen. Om 9 uur ben ik opgestaan, heb betaald(maar 15Bs) en ben een beter hotel gaan opzoeken. Daar heb ik me eindelijk een douche kunnen nemen. Na het mijnbezoek had ik dat niet gedaan en het werd stilletjesaan tijd. Ik heb me hier een 3 daagse tour door de zoutvlaktes geboekt. Ik hoop dat het een beetje meevalt. Ik heb het dan op de andere mensen in de tour en de koude. Het kan er s avonds min 15 worden. Ik heb namiddag hier een beetje rondgelopen maar veel valt er hier in dit triestige stadje niet te beleven. Heb het internet dan maar opgezocht om de tijd een beetje te doden. Het is hier ook heel koud. In de zon is het goed te doen overdag. Na mijn avondeten ga ik dan ook onmiddellijk naar mijn kamer en leg me mooi in mijn bed en ga een boek beginnen lezen. Morgen om 10 uur begint deze tour. s Vrijdags een uur na aankomst stap ik al meteen op de bus naar La Paz.
Die maandag met veel tegenzin opgestaan. Een beetje meer rust had ik nog wel kunnen gebruiken. Begon ook zo het idee te krijgen dat dit wel eens het weekje te veel zou kunnen zijn. Omdat iedereen vertrekt begint het zelf ook weer te kriebelen om terug op pad te gaan. En deze maandag had Mauge me ook een test gegeven waar ik niet heel gerust in was. Telkens als er bij mij testen of toetsen aan te pas komen gaat het om de een of andere reden niet zo goed. Bij de eerste vraag wist ik al niet wat ze bedoelde. Doorgegaan naar de zaken die ik wel wist. Naderhand zag Mauge dat ik wat aan het kloten was en heeft me toen wat doorgeholpen. Uiteindelijk was het eind resultaat toch heel positief. De test was ook niet al te moeilijk. Sommige dagen wil het goed lukken met het spaans en sommige dagen krijg ik precies niks klaar en heb ik veel goesting om er mee te stoppen. Had weer gedacht dat het allemaal veel simpeler en gemakkelijker zou zijn. Het is ook een kwestie van te oefenenen. En hier wringt het schoentje dikwijls. Als je andere reizigers tegenkomt praat iedereen engels en zo oefen je natuurlijk niks. En zo maar op straat tegen jan en alleman beginnen praten gaat ook niet. Dit doe ik al zeker niet als ik een taal niet heel machtig ben. Niks zo ambetant als daar maar staan en je woorden niet vinden. Het willen uitleggen maar niet kunnen. Soms kan ik me daar al meer overzetten en heb ik iets van: "ik doe teminste de moeite en zo moet iedereen het leren". Maar niet alle dagen heb ik daar goesting in. Het zou dus eigenlijk goed zijn om een tijdje tussen alleen maar spaanstaligen te leven. Misschien later als mijn spaans naar een hoger niveau gaat. Nu heb ik er totaal geen zin in. Die middag eidelijk de chorizo gaan proeven in "las 7 lunares". En het was inderdaad heel lekker. Je krijgt 2 gebakken chorizos tussen een broodje met salade, ajuin, tomaat en locotos. Dit laatste is een soort peper, alleen nog veel pikanter. Ik vroeg er naar en de vrouw gaf me niet te veel omdat het heel pikant is. Nu ik ben hier ondertussen al weer wat gewend op gebied van pikant eten. In elk Boliviaans restaurant staat er altijd een potje met zelfgemaakte pikante saus op tafel. Ik besprenkel mijn rijst en /of fritten er altijd rijkelijk mee. In het ene restaurant is het ook al pikanter als in het andere. Ik begin er zelfs een beetje verslaafd aan te worden. Die avon al om 22u30 in mijn bed gekropen. Mijn ogen vielen gewoon dicht. Soms als ik 4 uur les heb gehad en veel heb moeten babbelen ben ik redelijk moe als ik de les verlaat. Zo 4 uur geconcentreerd zijn gaat me soms moeilijker af als een ganse dag werken.
Dinsdagmorgen voelde ik me al een stuk beter en was daardoor ook redelijk opgewekt. Dit zou later ineens omslaan. Na een koude douche alweer 2 broodjes met confituur gegeten. Het onbijt is hier elke dag hetzelfde. En de koffie met melk is meer warme melk met koffie. s Morgens kan dit soms wel goed doen omdat het hier s avonds en s morgens heel fris en soms ook wel koud is. Velen hebben me al verteld dat dit in Uyuni en La Paz nog erger is. Voor ik hier vertrek moet ik me een warme trui of fleece bijkopen want tegen de kou ben ik niet echt voorzien. Rafael zij me zelfs dat een muts en handschoenen geen overbodige luxe is. Ik lig hier in Sucre s morgens soms al te bevriezen, wat moet dat in die andere plaatsen gaan geven. Overdag is het hier nochtans meestal prachtig weer. Maar ik merk toch dat het kouder aan het worden is. Zit hier natuurlijk ook op zo n 2500 meter hoogte. Zoiets was het toch dacht ik. Daarom ook dat ik het plan heb om na Bolivie naar Ecuador te trekken. Om daar Melissa terug te ontmoeten ergens aan een strand. En erna eventueel terug de bergen in in Peru. Maar de plannen zijn nog allemaal vaag en kunnen elk moment veranderen. Na de les die al wat beter ging dan de dag ervoor weer richting overdekte markt gegaan voor een broodje chorizo. Wat meer locotos gevraagd. Het smaakte weer voortreffelijk maar stilde niet echt mijn honger die dag. Naar calle Hernando Siles gewandeld om een empenada uit te halen. Dit is zowat de drukste straat in Sucre en ligt vol winkels en restaurantjes allerhande. Het is er meestal een drukte van jewelste. Zeker rond 1 uur als er ook veel leerlingen rondlopen. Ik had juist mijn empenada binnengesmikkeld toen ik iets op mijn rug voelde. Ik had daar mijn tas hangen en voelde precies iets raar. Op dat moment viel er ook juist een rugzak van iemand voor mijn voeten. Ik keek onmiddellijk naar achteren en zag iemand zijn hand wegtrekken. Hij keek ook heel schuw omdat ik hem betrapte. Hij wandelde rustig weg en ik ging er achter aan en begon in het nederlands heel luid van mijn neus te maken. Dit om de aandacht van andere mensen te trekken. Hier reageerde ook geen kat naar terwijl het pokkedruk was op dat moment. Misschien wel het drukste moment van de dag.. Een paar leerlingen keken heel raar en een paar oudjes begonnen te lachen. Ze zullen gedacht hebben: "die gringos hebben toch geld genoeg". Terwijl ik naar die kerel toeging kwam zijn kompaan ook op mij afgestapt. Ik heb niks gedaan omdat ik een beetje perplex stond en na een vlugge controle merkte dat alles er nog was. Die 2 kerels zijn dan weggewandeld en ik controleerde mijn tas nog eens. Toen zag ik pas wat er gebeurd was. Er zat een hele snee in mijn tas. Die rugzak werd voor mijn voeten gegooid om mij af te leiden. Om de een of andere reden heb ik een onnatuurlijke reactie gehad op dat moment. De meesten zouden gefocust zijn op die rugzak en terwijl zou mij rugzak leeggeroofd worden. In die straat botsen er ook constant mensen tegen je op en soms reageer ik hier helemaal niet op. Moet wel zeggen dat die tas heel dicht tegen me ophangt en ik steeds alles voel. Ik heb wel al veel verhalen gehoord van hoe ze je beroven. Het doet wel raar als je het zelf meemaakt. Gelukkig is het niet gelukt want al mijn kostbaarheden zaten erin. Mijn paspoort, bankkaart, camera en alle benodigdheden, i-pod... Ik heb verdomme veel chance gehad. Erna lang getwijfeld om een echte rugzak te kopen. Ze zijn niet duur hier. 7 euro voor een mooi klein, sportief rugzakje. Alleen bij deze rugzakken kunnen ze het ook doen en dan voel je volgens mij niks. Ben ook te fel gehecht aan deze tas en heb besloten om er verder mee te reizen. Zo snel laat ik me ook niet afschrikken. Op straat heb ik mijn tas laten stikken voor 5Bs. Het is wel een goede les geweest want nu ben ik nog meer op mijn hoede. Zeker waar veel volk bijeen is. Die namiddag de dienst immigratie gaan opzoeken omdat ik een nieuwe stempel moet hebben. De eerste 30 dagen zijn al bijna voorbij. Het eerste adres bleek niet meer te kloppen en een vrouwtje stuurde me naar calle La Paz. Daar nog eens rondgevraagd en een vriendelijke man stuurde me naar een kruispunt. Hier zag ik niet meteen iets en 2 voorbijwandelenden agenten stuurde me weer 3 blokken terug. Daar ergens aangebeld, geen reactie. Zal wel gesloten zijn, het was ook al tegen 5 uur. Terug gewandeld en ondertussen een internetshop opgezocht waar ik vrijdag gezeten had. Ben een van mijn boekjes kwijtgeraakt. Gelukkig niet mijn woordenboek. Daar hadden ze het ook niet. Zal wel iemand meegepakt hebben of ik heb het ergens anders laten liggen. Na een goede maaltijd nog een beetje gestudeerd en mijn bed ingekropen.
De dag erop na veel moeite de dienst immigratie gevonden en mijn stempels gekregen. Voor een ding is het dan toch goed dat ons landje niet moeilijk doet in verband met vreemdelingen. Dan doen ze in de andere landen ook niet moeilijk om ons belgskes te helpen. Australiers die een stempel moeten hebben kunnen telkens geld op tafel gooien of visums aanvragen. En die kosten tijd en geld. Voor de rest van de dag niet veel opwindens gebeurt maar daar had ik ook geen nood aan na de mislukte poging tot diefstal. Was in een of ander goedkoop restaurant gaan eten s avonds. Na 2 uur moest ik ineens dringend naar de wc. En dat had niet langer moeten duren. Het spoot eruit. Het leek wel de Iguazu watervallen op dat moment op de wc. Dat zag er dus niet goed uit. En ruiken ook niet bepaald. Terug op de kamer een immodium instant(mijn laatste) er binnen gegooid. Uit ervaring weet ik dat die immodium instant niet veel afdoet en dat was te merken. Voor ik ging slapen ben ik nog 3 keer waterval gaan spelen en s nachts werd ik wakker van de krampen. Ne Dafalgan afgeslikt en terug proberen te slapen.
Weinig of niks geslapen die avond en met een rotgevoel in mijn maag wakker geworden. Toen de echt immodium maar bovengehaald (de capsules). Er 2 met alle plezier ingenomen en naar de les gegaan. Hier ging het mij niet echt bepaald. Moe en ellendig. Een keer naar de wc moeten gaan tijdens de les. Er kwan niks uit en de immodium werkt dus prima. Beter dan die instantbrol. Allen ik heb er maar 1 doosje van. Snap niet dat ik er meer van gekocht heb. Als Sammy langs komt kan hij mij nog een doosje extra meenemen. Was al blij dat het gedaan was omdat het donderdag was. En dan wordt er altijd walleybal gespeeld. Alleen had ik weer niet goed opgelet. Deze keer was walleybal een dag vroeger. Spijtig genoeg heb ik het dus gemist. Die avond was er een andere activiteit. In het openluchttheater was er een optreden van 2 boliviaanse groepen. Inkom 20Bs. Ik had niet meteen betaald omdat ik toch liever wou afwachten hoe het mijn darmen ging evolueren. Namiddag had ik zo een honger. Had s morgens uit voorzorg niks gegeten. Ik had een temenese goesting in pizza. Ben dan nog eens naar een degelijk restaurant gegaan en bestelde me er eentje. Ik kreeg er pikante saus bij en wist dat het beter was om dit te laten maar ik kon er niet aan weerstaan. Had er achteraf geen last van en dus wist ik dat het in orde was. Om 20 u naar de plaza gewandeld om de andere leerlingen en leraars op te zoeken. Met een hele bende zijn we naar het concert gegaan. We hadden met een paar leerlingen wat bier uitgehaald en dit op de plaza opgedronken. Tijdens het concert was er geen bier te verkrijgen vertelde ze ons. Stel u voor: Werchter of Pukkelpop zonder bier. Het zou niet lang bestaan. Om 9 uur zou het beginnen. Uiteidelijk begon de eerste groep te spelen om 23u. Ondertussen hadden we ons beziggehouden met een balonnengevecht. Voor 1 Bs kon je van die lange worstbalonnen krijgen. Een of andere louche boliviaan verkocht een lerares een sterk drankje in een fantaflesje. Het zag er ook uit als fanta alleen een beetje straffer. En dat was welkom. Het bracht de stemming er terug een beetje in. De eerste groep was een stevige rockgroep met traditionele pamfluit. Het had wel iets en de bolivianen waren er wild van. Alleen verstond ik er niet echt veel van. De 2de groep was meer exotisch en vooral hun danspasjes waren hilarisch. Na 5 nummertjes heb ik het samen met een lerares en leerlinge voor bekeken gehouden. Het was toen ook al 1 uur. Eenmaal aan de plaza heb ik me laten afzetten aan de joyride. Daar ben ik nog vlug een pint gaan drinken en heb een babbeltje geslaan met de barman.
Deze vrijdag mijn laatste les gehad. Nu ik zo terugdenk zal ik het toch missen. Het was ondertussen al een beetje routine geworden en ik kende de meeste leraars en leraressen al. Ook de leerlingen. Eerst ga ik deze avond (over 40 minuten, moet mij haasten) nog meedoen aan de laatste activiteit die ik kan meedoen. Jawel jongens we gaan Texas hold m spelen. Eindelijk nog eens pokeren. Ben benieuwd of ik het nog kan. Heb tegen iedereen al gezegd dat ze maar genoeg geld moeten meenemen. Ik hoop ook een beetje dat ze wat doorspelen. En als de winst hoog is ga ik zeker en vast nog een stapje doen hier in Sucre. Tijdens de les dus afscheid genomen van Mauge. Ze wenste mij het beste tijdens mijn reis en zei ook uitdrukkelijk om mijn spaans te blijven onderhouden. Ik heb haar mijn engels boek"Life of Pi" cadeau gedaan en ze was er heel blij mee. Ze had me al ergens verteld dat het in Bolivie heel moeilijk was om engelse boeken vast te krijgen en dat ze heel graag leest. Ik moest er ook een tekst in het spaans inschrijven. In de namiddag heb ik mijn was nog eens gedaan en 2 paar sokken gekocht. En nu ga ik pokeren. Tot de volgende.
Zaterdag alweer vroeg uit de veren. Kan gewoon niet uitslapen. Ik word telkens automatisch wakker rond 7 uur. Aan het ontbijt aan de praat geraakt met Rafael (zwitser). Die is vandaag aangekomen. Aan een het ontbijt al een gesprek gevoerd van meer dan een uur. Het is een grappige kerel en heeft Peru en Ecuador al gedaan. Heeft me goede tips gegeven. Rond 11 uur Debbie en Jeroen uitgewuifd. Ervoor was ik al naar de supermarkt gewandeld en had ik waspoeder gekocht. Het werd nog eens tijd om de was te doen en daar was het schitterend weer voor. In de namiddag ben ik nog eens in de overdekte markt gaan eten. Eigenlijk was ik op zoek naar de zaak "Las 7 lunares". Mauge vertelde me dat de chorizo er zo goed moet zijn. Heb het deze keer weer niet gevonden. Heb wel aan de vrouw van het restaurantje gevraagd waar het lag en ze wees het mij aan. Dat ik daar telkens naastgekeken heb kan ik nog altijd niet begrijpen. Na de maaltijd ben ik naar het park naast mijn school gewandeld. Daar is het heel rustig om te zitten en dat is ideaal om een beetje te studeren. Ik heb er een paar uurtjes doorgebracht en toen de zon onderging ben ik teruggewandeld en heb mijn was opgehaald. Die was al opgedroogd en nu kan ik er weer effe tegen. Tegen acht uur naar Rafael zijn kamer gewandeld en dan zijn we weer naar Gnadelos gegaan. Ik heb er een boek gewisseld. Deze eigenaar is teminste niet zo n afzetter als die van de Joyride. Daar kan je een boek wisselen en toch moet je nog 10 Bs betalen. Ik heb nu het boek Hannibal in het nederlands. Rafael en ik besloten er dan ook maar te eten. De vriendelijke cafebaas kwam een praatje met ons slaan. Op het einde van het jaar verkoopt hij zijn cafe en keert terug naar Duitsland. Al lachend vroeg hij of we niet geinteresseerd waren. De volgende plaats was Locots. Dit omdat ik nog bonnetjes gekregen had van Jeroen en Debbie. Na 2 pintjes zijn we dan afgezakt naar de Joyride. Dit zat weer zo stampvol dat we gevraagd hadden of we bij 2 andere gasten aan een tafeltje mochten zitten. Het waren de 2 enige stoelen die nog vrij waren. Het waren 2 fransen. We hebben samen nog wat gedronken en rond 1 uur was de zaak redelijk leeg. Een taxi genomen naar een discotheek. Die was niet zo goed als die van vorige week. De andere lag om de hoek en na een drankje zijn Rafael en ik naar Mitos gegaan. Hier zat het wel weer stampvol. We waren nog niet goed binnen of werden al aangeklamt door enkele Boliviaanse meisjes. Die had Rafael vakkundig kunnen kwijtspelen. We dachten van ons biertje te genieten maar de volgende waren al daar. Deze keer was ik het slachtoffer. Ik werd in het engels aangesproken en direct de dansvloer opgesleurd. We keken eens heel verbaasd naar elkaar en hebben het dan maar laten gebeuren. Al snel werden we aan de hele groep voorgesteld. Roxanne liet me geen moment met rust. Ja daar zat pit in in die meid. Na een half uurtje ben ik er vlug tussenuit kunnen knijpen om vers bier te halen. Terug aangekomen werd het alleen maar erger. Ze begonnen ook nog juist Boliviaanse muziek te draaien en ik werd ook hennig heen en weer gedraaid door Roxanne. Ze probeerde mij een paar danspassen te leren en wie mij kent weet dat dit geen zicht is. Rafael ondertussen wat meer op de achtergrond had een brede greins op zijn gezicht en was allicht blij dat hij die marteling niet moest ondergaan. Na een uur shaken had ik er ook een beetje mijn buik van vol. Het moet plezant blijven. Toen ik naar de wc vluchtte kwam ik een oude bekende tegen. Een kerel uit Buenos Aires waar ik vorige week een praatje mee geslaan had. Daar ben ik even bij gaan zitten. Ondertussen was ik Rafael uit het oog verloren en ik vond hem ook niet meteen. Ik heb dan maar een taxi alleen naar huis genomen met mijn laatste kleingeld. De eerste chauffeur wou me niet brengen omdat het te weinig was. Ik had zogezegd niet meer op zak en de 2de vond het geen probleem.
s Morgens kwam ik Rafael tegen aan het ontbijt.Die had een half uurtje voor mij een taxi teruggenomen de dag ervoor. Hij voelde zich niet zo geweldig. Superfit was ik nu ook niet bepaald. Had weer maar 3 uurtjes geslapen. Dit heb ik de hele zondagnamiddag wel gevoeld. Rond 11 uur ging ik eindelijk "la casa del libertad" bezoeken. Toen ik binnenwandelde werd ik teruggeroepen door de kerel aan het loket. Heel verbaasd vroeg ik wat er aan de hand was. Ik moest 15 Bs inkom betalen. Volgens de LP was hetzondags gratis. Niet dus. Dit geld wou ik er niet aan geven. Geen probleem. Het was ook nog eens tijd om mijn blog bij te werken. Weeral eens een internetshop binnen. Het ging allemaal heel goed. Moest nog een paar regeltjes typen alvorens ik mijn weekverslag kon toevoegen. Ik klikte met de muis op een letter die ergens te veel stond en ineens was alles verdwenen. Hoe dit mogelijk is weet ik nog altijd niet. Ik kon de computer wel door de zaak opgooien. De nederlandse meisjes merkte mijn frustratie en vertelde me doodleuk om rustig in en uit te ademen. Ja doei. Alles afgesloten en vertrokken. Wat hebben die pc s hier tegen mij. Na een maaltijd de kamer opgegaan en een beetje gestudeerd. Rafael zijn planning was om naar de voetbal te gaan. Die is er nooit geraakt. Hij is terug zijn bed opgekropen. Rond half zeven zijn we naar Joyride gegaan voor de film. Ze draaide "The motorcycle diaries". Ik heb hem wel al 3 of 4 keer gezien maar het blijft een prachtige film. Zeker nu ik de beelden van Argentinie in de film terug zie. Nu snapte ik ook terug waarom ik Buenos Aires als mijn vetrekpunt gekozen heb. De film zal onrechtstreeks mijn beginkeuze wel beinvloed hebben. Bij het naar buiten wandelen kwamen we een groep belgen tegen. Rafael had die in het reisbereau leren kennen en mij er over verteld. Het waren 5(knappe) meiden en ene gast. Het meisje waar ik mee praatte was van Leuven. De dag erop vlogen ze allemaal naar La Paz. En Rafael die gelukzak zit samen bij hun op de vlucht. Na de film nog vlug de uitslag van Anderlecht gaan checken. De titel is stilletjes aan het komen. Nog een beetje met Rafael liggen lullen in het hostel en rond 23 uur mijn bedje ingekropen. Dit deed zo goed.
De verbinding kwam er dus niet meer diezelfde avond. Ik heb dan heel mijn tekst opgeslaan op een diskette. Dit was niet mijn idee, maar dat van het meisje. Achteraf moest ik wel voor deze diskette betalen. Geprobeerd om dit niet te betalen maar ik kon ze niet overhalen. Voor ik de film ging kijken ben ik vlug een hamburger gaan uithalen op de overdekte markt. Dat kennen ze hier ook. Het is wel anders als de MacDonalds. Maar goed ook. In heel Bolivie hebben ze zelfs geen MacDonalds volgens Mauge. Dat zou toch een van de enigste landen ter wereld zijn. De film die avond was niet zo geweldig. Viel zelfs een beetje tegen. Ik had moeite om mij wakker te houden. Na de film ben ik meteen doorgegaan. Mijn lessen in mijn bed nog wat nagekeken en vrij vlug in slaap gevallen.
Maandag na de les ben ik het plaatselijke kerkhof gaan bezoeken. Dit is immens groot en en er is duidelijk een onderscheid tussen de rijken en gewone mens. De gewone stervelingen liggen allemaal opgeborgen aan de zijkanten in een muur. Een beetje zoals thuis op het kerkhof met de gecremeerden. Ik was van plan om me er ergens rustig neer te zetten en een beetje te studeren. Maar ik vond het al bij al toch niet zo een geschikte plek. Heb het internet weeral eens opgezocht om mijn tekst te plaatsen. Was heel blij dat dit lukte. Kon zelfs foto s plaatsen. Dit heeft weer uren geduurd. Een mail met 7 foto s sturen duurde ook een eeuwigheid. Mijn geduld wordt hier danig op de proef gesteld. Wat mis ik soms mijn laptopke alhoewel die ook niet van de snelste is. Heb weer lekker goedkoop kunnen eten in een klein Boliviaans restaurantje. Toen er een kerel op zijn blokfluit begon te spelen heb ik me snel uit de voeten gemaakt. Anders is het weer van te betalen. De rest van de avond mijn neus nog eens in mijn spaanse notas gestoken.
Die morgen weer rond 7 uur wakker geworden en dat was jammer want vandaag was er geen les omwille van de dag van de arbeid. Ben wel nog tot 8 uur blijven liggen. Heb alle tijd genomen om te ontbijten en daarne de boeken nog maar eens opengegooid. Rond 1 uur par een douche genomen. Dan is er een lekker temperatuurtje. Telkens als ik s morgens moet douchen is het redelijk koud en het water is lauw. Dat is dus zo snel mogelijk er onder uit. Namiddag naar Joyride gewandeld om de Champions League te kijken. Ik had graag Liverpool-Chelsea gezien. Het cafe zat echter stampvol en had helemaal geen zin om 2 uur recht te staan. In plaats van een fijn matchke te zien heb ik me alweer maar eens in een internetshop geplaceerd. Hoopte dat het vandaag eens zou meezitten. Kan beter terug in Sinterklaas gaan geloven. Op een gegeven moment liep heel de pc vast. Was ook zijn dag van de arbeid aan het vieren peins ik zo. Kon niks meer doen. De eigenaar schakelde die dan maar uit en terug aan. Al de foto s verdwenen die ik erop had gezet. Deze man was wel zo vriendelijk om mij niet de hele volle pot aan te rekenen. Vond ik wel mooi. Het kon de teleurstelling een beetje drukken. Die dag was ik nogal redelijk koppig en zocht een andere plaats op. Daar kon ik 1 fotoreeks plaatsen. Bij de 2de sloeg het noodlot weer toe. Hier viel de verbinding gewoon weg. Ik stond op ontploffen op dat moment. Begon al aan een complot te denken. Het werd tijd om iets te eten en mijn zinnen een beetje te verzetten.
Die dag kreeg ik in de les een cassetje met teksten te horen. Ik verstond er niet veel van want er werd redelijk snel gepraat. En ze vergeten hier dat ik uit Limburg kom. Mauge heeft me ook weer een hoop huiswerk gegeven. Dat is maar goed ook , dan doe ik tenminste iets. Onderwegen had ik me 3 lekkere verse empenadas uitgehaald. Terug op de kamer was het maastrichts koppel (Debbie en Jeroen) ook aanwezig. We hadden samen afgesproken om de voetbal te gaan kijken. Zij gingen lunchen en vroegen of ik meeging. Daar zat ik met mijn empenadas. Heb ze er dan alle 2 eentje aangeboden. Ik kon ze er niet mee plezieren omdat het vegetariers zijn. Het restaurantje dat ze bezochten was ook vegetarisch. Voor een keertje vond ik het wel ok. Na het eten zijn we dan door gegaan naar de Joyride. Deze keer was er wel plaats en wat opviel: het zat vol met israeliers. De rest van mijn verblijf hier in Sucre ben ik er geen tegengekomen en nu lijken ze allemaal ineens gearriveerd te zijn. Het koppel bij ons aan de tafel viel wel goed mee en we hebben een fijne babbel gehad. Om 17 uur direct na de match doorgegaan want ik had nog een berg huiswerk. Mijn i-pod opgezet en met een leuk muziekje erbij studeert het eens zo goed. Plots was mijn muziek niet meer zo goed hoorbaar. Alles werd overstemd door de muziek die op de gang weerklonk. En dat kan je hier letterlijk nemen. Het complex bevat 2 patios en daardoor weerklinkt alles heel fel. Daarom dat ik s morgens altijd zo vroeg wakker ben. Ook om het feit dat de douche en wc vlak langs mijn kamer ligt. Die kerels hun muziek stond niet alleen heel luid, zelf hadden ze ook heel veel lawaai. 3x raden welke nationaliteit ze hadden. Juist ja. 2 uur heb ik hier naar geluisterd en toen werd het me teveel. Ben de kamer uitgevlucht en een beetje op het internet gaan prullen. Daar heb ik me een anderhalf uurtje bezig gehouden. Terwijl ik betaalde vroeg de kerel of ik engels sprak. Knikte overtuigend en het volgende moment was ik zijn huiswerk aan het verbeteren. Hij moest 2 spaanse teksten vertalen naar het engels. Man man wat ik daar te lezen kreeg dat sloeg alles. Ik denk dat hij een of ander computer programma gebruikt heeft om dit te vertalen. Heb daar dus wel even werk gehad. Voor mij was het een goede oefening. De tekst was wel niet moeilijk. Gelukkig maar want anders had ik daar mooi gestaan. Na zijn huiwerk verbeterd te hebben kreeg ik een stuk chocolade in mijn handen geduwd. Terug op mijn kamer was er nog steeds lawaai. Tot half 2 bezig geweest met mijn spaans en toen van vermoeidheid in slaap gevallen.
Had problemen om uit bed te komen vandaag. Was zo lui en had helemaal geen goesting om op te staan. Er toch maar uit gesukkeld en na een frisse douche ging het al een stuk beter. Na de les vlug iets gaan eten. De hele namiddag vlijtig gestudeerd. s Avons was het weer tijd om te walleyballen. Deze keer waren we met 13 spelers. Een hele boel nieuwelingen, de meeste had ik nog nooit gezien. We speelden vandaag ook 2 uur en omdat we met 13 waren werden er 3 ploegen gemaakt. Om beurt kon er dan een ploeg rusten. Na dit sportspektakel ben ik samen met 3 meiden in de Joyride nog iets gaan drinken. En nee jongens ik heb er geen foto s van getrokken. Ik snap dat jullie die meiden allemaal eens willen zien. Niet alles moet voorgekauwd worden he. Laat de verbeelding maar eens werken. Misschien later dat ik eens een reportage maak, ergens op een strand of zo. Om 23 uur terug in het hostel was het weer hetzelfde als de dag ervoor. Veel lawaai van dezelfde groep. Dat ze op cafe lawaai gaan maken zoveel als ze willen. Daar dient een cafe voor. Daar zijn ze te gierig voor waarschijnlijk. Om 1 uur van vermoeidheid in slaap gevallen. Niet voor lang. Om 3 uur schoot ik wakker van het gepraat van een koppeltje van die groep. De maat was vol. Mijn deur opengetrokken en "silent please" geschreeuwd.
Vrijdag was ik helemaal een wrak en dan moest de les nog beginnen. Die les duurde deze keer een eeuwigheid en het lukte me van geen kanten. Mauge had dit ook snel door en dan heb ik ze de situatie maar uitgelegd. Zelf werd ze er ook moe van. Ze heeft me een hele hoop huiswerk meegegeven en maandag gaat ze mij een test geven over alles wat ik al gezien heb. Ik weet niet of ik daar zo gelukkig mee moet zijn. Die namiddag heb ik me op mijn bed gelegd en een beetje geslapen en in mijn LP gelezen. Eens kijken wat de volgende bestemmingen gaan worden. Het begint terug een beetje te kriebelen om te gaan rondtrekken. Dit zal ook wel te maken hebben dat iedereen hier vertrekt. Vorig zondag Melissa en morgen Debbie en Jeroen. s Avonds zijn we samengekomen in het cafe gnadelos. Het werd een heel plezante avond en hebben e-mail uitgewisseld. Spijtig dat ze vertrekken. De kans zit er in dat ik ze later ergens terug tref. Zij gaan zowat dezelfde route doen die ik in gedachten had. En anders zoek ik ze eenmaal thuis wel eens op in Maastricht. Dat ligt toch vlak bij de deur.
