verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
27-08-2012
Olympische aflossing
's Vrijdags hadden we een bbq met de lopersgroep van Jos. En daar werd heel wat gedronken . Op gegeven moment werd de idee geopperd om een aantal ploegen samen te stellen voor de olympische aflossing van de Atla-meeting 's anderendaags. Voor ik het wist, zou ik de 800m gaan lopen, gevolgd door Bart W (400m), Guido G en Dirk M (beiden 200m). Gevolg: een aantal tegenstanders op de 800m kwamen me spontaan extra Duvels presenteren ... Die ik dan ook even spontaan opdronk...
Gevolg: ziek! Ziek, zaterdag... Helemaal ontregeld, hoofdpijn, niet kunnen eten, kokhalsen bij het gedacht aan alcohol. Misschien wel een katertje? Nee, een serieuze kater, met alle problemen vandien. Gelukkig was de aflossing pas 's avonds laat, maar toen ik aan het vertrek stond, was nog vanalles ontregeld. Doel: geen goede tijd, want dat zat er al helemaal niet in, maar toch proberen om Rene en Michael te kloppen. Volgens mij is er zelfs een weddenschap met Michael lopende...
Vertrek was alcoholisch moordend... Michael en Rene gingen in het kielzog van Leo mee, en ik kon helemaal niet aanpikken. Na 200m hadden ze zo'n 20m voorsprong. Ik vreesde toen het ergste. Toch kon ik toen beetje bij beetje terugkomen. Bij 400m pikte ik bijna terug aan, bij 500m stak ik beiden voorbij, om toch nog redelijk te finishen, en bijna zelfs terug bij Leo te geraken. Leo, die die dag wel reeds 28 km had getraind, maar liever dat dan een kater . Michael pakte opnieuw uit met zijn ondertussen legendarische eindjump, maar te laat! Weddenschap gewonnen! Ben benieuwd of de andere partij zich die nog herinnert . Tijd: ietske onder 2'30", eigenlijk schandalig, maar gezien de "uitzonderlijke omstandigheden"...
Conclusie: niet te doen, een wedstrijd lopen op basis van alcohol. Hopelijk nooit meer , want dat is echt geen lachertje.
Op deze bijna-warmste/heetste dag sinds de metingen trokken we naar het verre Lommel voor het PK aflossingen. Atla traditioneel zeer ruim aanwezig met liefst 43 ploegen. Heidi behaalt samen met Carin/Annie/Olga goud op de 4x800m, ik samen met Jos D/Michael/Leo op de 4x1500m. Maar wat hebben we ervoor gezwoegd! Na een even hete douche trokken we terug richting Lanaken, waar we nog werden getrakteerd op een overheerlijke bbq! P.S. Eindelijk Frans Pasmans, tot nu een digitaal iemand uit Nl. Brabant, eens in levende lijve ontmoet!
Niet teveel woorden aan vuil maken, de foto's zeggen genoeg . Prachtige organisatie. Magnifiek parcours. Verschrikkelijke afdalingen. Marteling voor àlles, maar vooral voor de achillespezen. Krampen tijdens laatste ronde, ondanks héél veel drinken onderweg. Warm. Ondanks de miserie kijk ik nu al uit naar de volgende editie... Laat maar komen, Micha/Joeri!
Ja ja, ik met mijn groot bakkes alweer. "Ik ben daar gewoonweg niet voor gemaakt", "nooit meer", "hou me tegen als ik weer zo'n rare plannen heb", enzovoorts enzoverder... Ondertussen ingeschreven voor de eerste Coal Miner's trail, 46 km over de terrils van Waterschei en Zwartberg, meer dan 700 hoogtemeters, met een achttal beklimmingen van de terrils... Initiatief van Micha Havreluk, Joeri De Coninck e.a., de joggingclub van Genk. Prachtig initiatief, kijk maar eens op http://www.cmtrail.be, toen ik die site bekeek kon ik niet anders dan me in te schrijven , had eenvoudigweg geen keuze . Doel: het deze keer eens vlot uitlopen, zonder te moeten wandelen, zonder krampen te krijgen, en eens gezond en wel aan te komen. Gezien het parcours en de afstand geen sinecure, maar toch gaat dat lukken Hierna alvast enkele sfeerbrengers, zeg nu zelf, hoe kun je hieraan weerstaan?
Véél te vroeg moeten opstaan, na een zeer korte en woelige nacht. In Stein aangekomen, de andere deelnemers begroet, waaronder nog 4 Atla-ers Gust, Bart, Benny en Ghislain. Els had jammer genoeg verstek moeten laten gaan. Over de wedstrijd kunnen we kort zijn: rustig en soepel gestart, doch nog zeer suf, tot Meeswijk gewoonweg verstandig gelopen. Daarna een tijdje moeten wachten voor de oversteek via het veer, waardoor tempo serieus werd gebroken. Daarna in toch wel serieuze vaart tot km.-punt 25, Voulwammes, met de wind volop tegen. In het gezelschap van Gust, die ondanks het gemis aan trainingen toch goed kon volgen. Daarna terug richting noorden, en na 30 km begon het toch wel moeizaam te gaan. Ondanks dat ik de handrem constant had aangetrokken. Na 35 km moesten we met een bootje de Maas oversteken. Dit was niet simpel, we moesten zelf de Maas inspringen om in het bootje te geraken, en natuurlijk er terug uitspringen, het water in. En toen was mijn pijp helemaal uit. Steken, krampen, ongelooflijk gewoon. Bij mij meestal/altijd tekenen van uitdroging, en alhoewel ik veel had gedronken onderweg, was het inderdaad weer zover. Ook wel dankzij de felle wind, over de regenbuien zullen we nog maar zwijgen . Ik zei Gust om maar door te lopen, het had geen zin om bij me te blijven. En toen begon de calvarietocht pas echt. Wat heb ik die laatste 15 km àfgezien ! 6 km voor het einde is Bart me ook nog gepasseerd. Heb zo'n 15 keer moeten stoppen, om daarna eerst te stappen en dan te proberen om héél voorzichtig terug te beginnen joggen. Ongelooflijk gewoon. Bij de laatste bevoorrading enkele cola's binnengespeeld, zodat ik de laatste km's toch iets minder heb moeten stoppen ...
Uiteindelijk toch met een goed gevoel gefinisht, en reuzetrots op de Atla-maatjes, want die hebben stuk voor stuk een geweldige prestatie neergezet. Ghislain dérde! Gust 7de, Bart 8ste en ik werd nog net 9de. Voor de rest van de zwalpende bende waaronder Benny die nog knap 13de werd. Achteraf bleken we ook nog het ploegenklassement te hebben gewonnen. Het werd dus nog gezellig, temeer daar de vierende Han Frenken en Stichting Ultraloop Stein hadden gezorgd voor een wedstrijdje waar nog lang over gepalaverd zal worden, én ze hadden ervoor gezorgd dat de inwendige mens heel goed versterkt werd achteraf. Maar die spieren en die gewrichten achteraf, man man man toch! En ik heb nauwelijks gelopen ...
Conclusie: ik ben echt niet voor dat lange werk gemaakt. Ik verbruik gewoonweg veel te veel, en zweet veel meer dan de doorsnee medemens. Waardoor de zoutvoorraad heel snel slinkt, enzovoorts enzoverder, met alle gevolgen vandien. Het zij zo, 'k zal nooit een Spartathlon kunnen lopen. Jammer maar helaas. Maar dat zal me niet beletten om vele andere leuke en mooie wedstrijden te lopen, en er vooral van te genieten (achteraf). En me misschien toch af en toe nog eens zo'n folieke te permitteren .
Zaterdagmorgen het grote avontuur. En dan nog vlakbij: 50 km langs beide zijden van Maas en Julianakanaal, en dat allemaal ter gelegenheid van Han Frenken van Stichting Ultraloop Stein die 50 jaar jong wordt. Nog nooit heb ik zo ver gelopen. Daarom is het resultaat ook minder belangrijk. Vlot aankomen, gezond aankomen, geen blessures oplopen, en er zolang mogelijk van proberen te genieten. Daarom: met de rem op vertrekken. Altijd het moeilijkste . Wat we allemaal mogen verwachten is me nog niet zo duidelijk, we moeten namelijk ook twee maal de Maas oversteken. Een keertje via het veer in Meeswijk (denk ik toch), maar er is ook sprake van een keertje de Maas oversteken zonder dat er een veer of brug in de buurt is . Ben benieuwd, heb hier in elk geval heel lang naar uitgekeken, hoop alleen dat ik me niet "kapot" ga lopen.
Terwijl Heidi bijna een ganse dag ging taekwondo-en (jaja, stage in Kinrooi, achtereenvolgens poomsae, kickboksen en sparring ), ging den deze met de jongens naar Lafelt, waar dit jaar de Grote Oversteekrun plaatsvond. Ter plaatse was het zeker zo gezellig als twee jaar geleden in Rosmeer. Op het programma, ook al wegens de kids, stond de 5 km. En dat bleek gezien de hitte vandaag, de bijwijlen felle wind, het golvende parcours en het wedstrijdverloop voldoende.
Mooie wedstrijd. Over de gekende veldwegetjes aldaar. Met een toch wel supersterke Johnny Jeurissen, hoe is die vooruit gegaan zeg. Op het laatst heb ik de tweede nog bijgehaald, maar die bleek in de sprint véél sneller. Nu, allemaal jonge gasten, de tweede master is lange tijd op korte afstand blijven volgen, maar in the end moest ie toch wat meer terrein prijsgeven.
En zo, na Heidi vorige week, in de prijzen gevallen: 3de algemeen, 1ste master. Fijn, dat motiveert natuurlijk. En nu morgen een lange langzame duurloop, zodat ik toch een béétje ben voorbereid op de 50 km van Stein.
Onze plannen voor de Bilzenrun: Heidi 5 km, ikzelf 10 km, en de kids daarna de kidsrun. Nu, van die kidsrun kwam niets meer in huis, want de regen viel de ganse dag met bakken uit de hemel. Alleen de 5 km werd gedeeltelijk gespaard. Dus hebben Aron en Tomas moeten wachten tot ma en pa hun loopje hadden gedaan, om daarna met volle goesting de brasserie te gaan opzoeken . Eerst was Heidi aan de beurt. Ondanks haar zeer beperkte looptrainingen, ging het toch al heel wat beter dan in Munsterbilzen. Uiteindelijk wist ze zelfs het (natte) podium op te klimmen in haar categorie! Den deze verging het heel wat moeilijker tijdens de 10 km. Twee jaar geleden nog 7de, nu niet in de top 20. Harken om onder de 40' te geraken. Dat lukte uiteindelijk toch nog vlot, alhoewel de schoenen heel zwaar waren geworden door al die nattigheid. Maar uiteindelijk beter loopweer dan bij 30°C waar Bilzen in het verleden een patent op leek te hebben. Uiteindelijk was het een mooie dag. Heel wat oude bekenden tegen het lijf gelopen. Bij het doornemen van de uitslagen ook een heel aantal mensen gemist, maar dat hopen we een volgende keer goed te maken. We zijn terug gemotiveerd en genieten er met volle teugen van, en dat is hetgene dat telt! Enkele "sfeer"beelden (met dank aan Bult):
Moe? Kapot! Topfit? Bès te gek! Supergemotiveerd trokken we met ons ganse gezin richting Munsterbilzen voor de jaarlijkse Kristoffelloop. Aron en Tomas zouden de kidsrun meelopen (Aron voor de laatste keer want volgend jaar is onze kerel daarvoor te oud ), Heidi en ik zouden aan de 5 (correctie 5.2) km meedoen. Onze kids deden dat supergoed, Aron werd tweede en Tom zesde van het groepje aanwezige kinderen. Om zich direct na aankomst te storten op de inhoud van de bekomen snoepzak...
Daarna probeerden wij ons met onze oude knoken op gang te trekken. Omdat er de eerste km's een wreed felle tegenwind stond, probeerden we ons met een achttal te verstoppen achter de niet al te brede rug van Kevin Vanbrabant, die geacht werd op dit moment de sterkste te zijn. Dat leidde tot bijwijlen mooie taferelen, het treintje dat dan weer naar links, dan weer naar rechts trok. Daarna werd doorgetrokken. Nog een tijdje samen gelopen met Danny Curvers, die ik trouwens al heel lang niet meer had gezien, om dan op zoek te gaan naar de nummer vier, die ik na een lange inhaalrace, op minder dan 100 m van de meet, kon verschalken. De eindtijd, 19.45 over 5.2 km is om te janken, maar gezien de langzame eerste kilometers en de nog lang niet optimale conditie wel te begrijpen. Toch nog vierde en eerste veteraan (+40).
Heidi werd, nadat er de laatste weken door omstandigheden van lopen weer niet veel in huis kwam, en na vele jaren geen wedstrijdje meer te hebben gelopen, toch nog mooi vijfde dame (derde seniore -40), zodat we, na het nuttigen van een aantal lekkere Keizer Karels, allebei het podium mochten opklimmen en een hele stapel handdoeken mee naar huis konden nemen . Voor herhaling vatbaar!
De kuiten zijn, sinds ik terug ben beginnen lopen, voortdurend een probleem geweest. Een viertal keren een scheurtje in de kuitspier, met de nodige miserie tot gevolg, maar ook een aantal keren een contractie of verrekking, net zoals vorige week tijdens de Atla-training (op mijn eentje) of enkele weken ervoor na de verschrikkelijke (maar o zo mooie) Geuldalloop. Maar: verstand gebruikt en 't is ondertussen alweer verleden tijd. Nu verder verstand gebruiken. En: ik heb me jeanettenkousen aangeschaft, ter recuperatie na wedstrijden en zware trainingen, want voorlopig krijg ik die dingen in het openbaar niet aan . Nog een fotootje van de Geuldalloop:
'k Had me al ingeschreven voor de Overmuntheloop, maar wat heb ik afgezien de week ervoor! Die verzuring in de kuiten, enorm gewoon, nooit meegemaakt. Vanalle middeltjes geprobeerd, maar het beterde nauwelijks. 's Vrijdags (de Geuldalloop was 's zaterdags) pas terug wat kunnen lopen, en nog enorme last. 's Zaterdags leek het draaglijk, dus toch maar naar Urmond getrokken, voor een (redelijk) vlakke wedstrijd over bijna 7 km. Niet zoveel volk daar. Het nageslacht van Patrick Delait had de jeugdwedstrijden al gedomineerd. Daarna vertrokken we met een kleinere groep, waarvan de meesten dan ook nog de 3,4 km bleken te lopen. De eerste km ging goed, maar daarna begonnen de kuiten opnieuw parten te spelen. En dus stokte het tempo ook (heel) wat. De laatste km's nog een duelletje uitgevochten met een jonge kerel, die ook nog eens werd gehaast. Heeft zich toch kapot moeten lopen, om net voor me te eindigen . Bleek dat ie nog derde was geworden. Zonder kuitperikelen was die plaats dus voor mij geweest, maar ik ben er niet kapot van . Ondertussen heb ik van Heidi lange kousen geleend, en blijken ook die lange janettenkousen toch wel hun nut te hebben. Zal er mij dus ook maar gaan aanschaffen, al zal ik ze voorlopig enkel maar na wedstrijden/zware trainingen, en onder een lange broek dragen .
Maar eens naar een wedstrijdje getrokken, al was het niet helemaal van harte. De goesting was (alweer) ver te zoeken. Maar 'k heb nu eenmaal doelen nodig, en die waren er de laatste tijd niet echt. Tenzij je blessurevrij raken een doelstelling kunt noemen. En wat voor een wedstrijd! De Geuldalloop met start en aankomst in Berg en Terblijt kun je eigenlijk wel een bergloop noemen, met ondermeer de Lijkenweg als "killer". Bedoeling was om nog eens de nodige weerstand op te doen. Het werd meer dan dat... Dit kuiken trok namelijk de verkeerde schoenen, trials, aan, in de veronderstelling dat er de nodige "pratsj" zou liggen. Niet dus. Omdat de zooltjes me een vorige keer (Mesjerberg) enorm hadden gehinderd, heb ik ze eruit gehaald. Met als resultaat: veel te grote schoenen . Die nauwelijks nog dempten, vooral tijdens de enorm lange afdalingen, op een overwegend stenen ondergrond, speelde dat serieus parten. Met als gevolg: verzuring van de kuiten, met volledige verzuring op het eind. En dat zou nog bijna een week duren... Over de wedstrijd kunnen we dan ook kort zijn: enorm afgezien, maar meer door die verzuring dan door de inspanning . Het zal me (alweer) leren... Toch ook wel een beetje content dat ik nog eens een wedstrijd had gelopen. Nou ja, gelopen... Het kan alleen maar beteren nu.
Vorige zaterdag hebben we allevier examen afgelegd om de gele gordel taekwondo te behalen, én we zijn allevier geslaagd! Een fotootje ter bewijs. Van Aron is er jammer genoeg enkel de neus en zijn rechteroog te zien (naast trainer Skevos) . Tom heeft zich natuurlijk tussen de meisjes genesteld . Een ander bewijs was mijn rechterhand, die zondag heel opgezwollen was . Maar dat hebben we er graag voor over, no pain no gain! (op de foto klikken om te vergroten)
. Op gegeven moment werd de idee geopperd om een aantal ploegen samen te stellen voor de olympische aflossing van de Atla-meeting 's anderendaags. Voor ik het wist, zou ik de 800m gaan lopen, gevolgd door Bart W (400m), Guido G en Dirk M (beiden 200m). Gevolg: een aantal tegenstanders op de 800m kwamen me spontaan extra Duvels presenteren 
. Michael pakte opnieuw uit met zijn ondertussen legendarische eindjump, maar te laat! Weddenschap gewonnen! Ben benieuwd of de andere partij zich die nog herinnert 
. Tijd: ietske onder 2'30", eigenlijk schandalig, maar gezien de "uitzonderlijke omstandigheden"...
trokken we terug richting Lanaken, waar we nog werden getrakteerd op een overheerlijke bbq! P.S. Eindelijk Frans Pasmans, tot nu een digitaal iemand uit Nl. Brabant, eens in levende lijve ontmoet!
.
Hierna alvast enkele sfeerbrengers, zeg nu zelf, hoe kun je hieraan weerstaan?
. Ik zei Gust om maar door te lopen, het had geen zin om bij me te blijven. En toen begon de calvarietocht pas echt. Wat heb ik die laatste 15 km àfgezien 
.
. Ben benieuwd, heb hier in elk geval heel lang naar uitgekeken, hoop alleen dat ik me niet "kapot" ga lopen.
. 
. Een ander bewijs was mijn rechterhand, die zondag heel opgezwollen was 
