3 uur en half duurt het voor een hoogopgeleide, ervaren sjinese medewerker van de firma (neen niet de mafia) om een sjinese GSM te voorzien van een sjinees telefoonnummer en om hem te laten werken. Drieendertig keer een een paswoord ingeven, liefst verschillend, 27 keer het telefoonnummer, 29 keer je gegevens inbrengen, tot zelfs de vraag beantwoorden waar hebben je ouders elkaar ontmoet, dheu, wie weet dat of wil dat zelfs weten, maar dan, als bij wonder verschijnt hij, de health code, voor Shanghai weliswaar, niet voor Quanzhou, maar dit mag gezien worden als een gigantisch succes.
Welkom in de boeiende wereld van de toekomst, nu mijn eigen GSM terug werkend krijgen en we kunnen spreken van een geslaagde dag.
Het slaagt nergens op, de titel van dit schrijfsel en de bureaucratie hier ten lande. Even enkele feiten op een rijtje; we zijn nu meer dan 2 maand in sjina ( meer dan twee dus), we kunnen nog tot half december blijven voor ons visum afloopt, we zijn hier op uitnodiging van een bedrijf, verbonden aan de staat, we hebben zes Covid testen doorstaan, we hebben een volledig medisch dossier om te bewijzen dat we niet opzettelijk gaan doodvallen binnen afzienbare tijd en we hebben al enkele weken gewerkt. Wat hebben we nodig om toch hier te kunnen blijven en op een normale manier te kunnen bewegen; een werkvisum, een verblijfsvergunning en een sjinese telefoon en een gezondheidsapp en een tracker app en een betaal app en een ........... Dus na 2 maand moeten we holderdebolder naar Shanghai voor onze werkvergunning, verblijfsvergunning en hoopvol onze telefoon. En we laten alles vallen en vliegen naar Shanghai op maandag. Op dinsdag na een korte stressrijke nachtrust, lees weinig rust, gaan we op stap naar het hoofdkantoor van de firma (neen niet de maffia) om de orginele licentie op te pikken. Stress stijgt, paniek nadert, we gaan niet op tijd zijn, hoe moet ge hier dat kruispunt oversteken, dat is hier niet gemaakt voor voetgangers, enz. Maar het lukt. Fase 1 is OK. Dan op zoek naar een telecom provider. Makkelijk zat in de hoofdstad van de telecom. Hmmmm, toch niet, permanently closed is zowat de meest gelezen commentaar op onze app. Maar enfin, nu hebben we er toch een gevonden, wijle blij met onze sjinese telefoon naar de balie, maar wat denkt ge, veel proberen, bellen met ons sjinees contact, afgescheept worden, teruggekeerd en met een SIMkaart en nummer en niet werkende GSM trekken we verder. Stress stijgt, miscommunicatie, regen, geen taxi enz. Maar het lukt. Fase 2 is +/- OK. En dan naar het immigratiekantoor, een afspraak met onze man in sjina, wij wachten beneden een uur, hij , jawel , boven natuurlijk. OK, fotos nemen in het paskotje, alleen de instructies al, ik word duizelig van de manier waarop dit arme hoofd moet staan. Half uurtje wachten, papieren tekenen, half uurtje wachten, naar de commisaris, drie sjinese gangsters vol ringen, Lamborghini jeans (ik wist zelfs niet dat het bestond, of zou het sjinese makelij zijn?) fotoke trekken, papieren tekenen en dan tadaa een stempel en en we hebben onze voorlopige vergunning. Nu wachten tot 6 december. Orginele licentie terugbrengen, bijna doodgereden worden door de bomma op een elektrische scooter, SIM kaart geblokkeerd van mijn GSM, en ik weet de nummer niet en de gegevens liggen hopelijk in Quanzhou, en nog steeds geen health code en sjinees GSM nummer. Vermoeiende tijden zeg ik u, vermoeiend.
Moeilijk, het wordt ontzettend moeilijk. Vooral s`morgens.
s`Morgens heb ik het kwaad.
s`Morgens is nooit mijn favoriet moment van de dag geweest, maar nu, nu is s`morgens echt moeilijk, onaangenaam moeilijk.
Ken je dat gevoel, wakker worden met het hels lawaai van de wekker, niet goed beseffen waar je bent, de kamer niet herkennen, niet thuisvoelen, geen idee hebben wat je hier doet. Een beetje zoals een baby moet voelen bij de geboorte, je wordt met geweld uit je warme, veilige omgeving gerukt, een kakafonie van geluid bereikt je bewustzijn, niet goed beseffend wat er wordt verwacht en tot overmaat van ramp krijg je een pets op je billen die je echt niet verdient (voor je eigen goed zeggen ze). Zo voel ik me dus s`morgens. En de pets op de billen? Wel mijn laatste greintje Antwerpen, thuis, houvast is daarstraks in mijn mond gesmolten. Mijn fopspeen die dit leven draaglijk maakt.
Er beweegt iets in het land van de visums, beter gezegd het werkvisum.
Voor je in Sjina mag werken heb je nodig: een uitnodigingsbrief, zoiets als een oproepingsbrief voor je dienstplicht van het leger, maar de jongere, die kennen dat niet hé, een letter of invitation dus. Ten tweede stalen zenuwen en een medisch dossier. En het helpt dat je kan zwaaien met ronkende titels diploma's en speciale getuigschriften. (niks voor mij dus)
Nu ja, we zijn hier nog maar twee maand en ons visum loopt af op 16 december, dus er moet wel wat bewogen worden en daarom gaan we morgen op medische controle. En hebben we pasfoto's nodig volgens de plaatselijke vereisten, dus gaan we op zoek naar een fotograaf.
Er komt hulp van het hotel en hulp van een medewerker van het kantoor in Shangai.
En dan staan we in een fancy boetiek, blijkbaar is dit de plaats, maar och neen, ze zijn reeds gestopt voor vandaag ( wie wil er nu net voor sluiting nog twee mottige buitenlanders optutten en fotograferen), naar de volgende dan maar.
Dit is zo'n, hoe zal ik het zeggen, portretfotograaf? Gespecialiseerd in pre huwelijkse foto's en we mogen mee naar boven, langs een metalen trap, de zolderkamer.
Spannend hé.
Ingericht als een fotostudio, echtentechtig waar, kompleet met kunstfotograaf. Nog nooit zoveel moeite moeten doen om Zitouni's dubbele kin te camoufleren, mijn scheve kop er recht op te krijgen, de gepaste gelaatsuitdrukking aan te houden en het colknopke dicht van het hemd, het moet deftig zijn.
Wel wat gelachen, en schoon dat we zijn, zonde van ze al af te moeten geven. ( neeeeeeeen ge moogt ze niet zien)
En nadien op kosten van de firma, afdeling Shanghai, nog uit eten in een lokaal restaurant, en we moeten nuchter zijn voor het medisch onderzoek.
ps, als ge de foto niet ziet, dat ligt niet aan de drank, wel aan de beperking van het www
ps2, voor de kleintjes onder jullie, een colknopke is het knoopje aan de kraag van een hemd.
Gezien of gemerkt misschien? De enigszins verwarde, dubbele berichten zonder foto's en foto's zonder berichten en foto's?
Ja toch, het ligt dus niet aan mij, of toch niet alleen aan mij dan toch.
Er is een verandering opgetreden in de wereldwijde toegang tot het wereldwijdeweb. Beperkingen zo u wil, geen Instagram meer en dus ook geen verderfelijke foto's van hoge gebouwen.
Enfin, we zoeken naar een oplossing. We zijn hier nog niet klaar.
Misschien is de rekening van het hotel nog niet betaald? Kan zijn, er staan nog rekeningen open, misschien is dat de verklaring.
Maar boeiend is het nog steeds , boeiende tijden in het vooruitzicht.
Na een stressvolle week, vol blowing plans, visa zorgen, SIS reviews, loonsonderhandelingen en DCS perikelen hebben we dan toch vrijdagavond ons verblijf voor de komende dertig dagen kunnen bestendigen. Mr.Berakki is vanaf nu een "Diamant member" en alhoewel hij zegt er niks om te geven kan hij al dagen over niks anders meer spreken. Het voordeel is dat hij nu naar de lounge mag voor happy hour en hij een vriend mag/kan meebrengen, en raad nu toch eens wie die vriend is? Dus zaterdagmorgen luxe ontbijt en niet op de kamer, met, zeer belangrijk , koffie. Plan voor deze dag; de LUOYANG brug over de Luoyangrivier, neen neen neen niet in Luoyang, in Quanzhou. Eeen schone brug over slijk. Duizend jaar oud en nog steeds staande. En dan weten dat in die tijd dit de eerste stenen brug in sjina was, en door de stroming bijna weggespoeld tijdens de bouw. Even Wikifrankie spelen; tadaa; begonnen in 1053 nC, en afgewerkt in 1058, doordat de ondergrond nogal slijkerig was en door de grote stroming richting zee zijn de pijlers in de vorm van de boeg van een schip. En als golfbreker heeft men oesterbanken rond de pijlers aangelegt die zo de fundatie van de brug hebben verstevigd. Zeg nu nog eens dat ge hier niks opsteekt.
Duizend jaar en nog steeds te gebruiken. En nu bouwen ze torens die na vijf jaar reeds ver hun houdbaarheidsdatum hebben overschreden. Maar daarover meer in een volgende aflevering van de avonturen van een man en zijn heuu, zijn vriend?
PS. twee uur later stond er wel water onder de brug hoor.
PS2. Er zijn wel wat werkjes uitgevoerd om de brug te bewaren voor de toekomst.
Wat denken die hier wel, dat het geld op onze rug groeit.
Ik ben geshockeerd, verbouwereerd en ontdaan. Ik kocht daarnet een rolletje plakband, tape zo u wil. Het grenst aan het misdadige wat ze ervoor durven vragen.
Al even misdadig als tandpasta met kersensmaak, ik dacht dat dat enkel voorkwam in boeken van Piet Pienter en Bert Bibber
(!!!!!! Tandpasta "Smak", nu met ansjovissmaak !!!!!!)
maar het is werkelijkheid. Pom lacht zich een breuk als hij nog moest leven.
Neen, een rolletje, 0.20 Yuan, 5 rolletjes dan 1 Yuan, maar dat maakt wel de prijs van 1 Euro voor 37 rolletjes, 1 Euro hé.
1 Euro, dat moest me even van het hart, 1 euro voor 37 rolletjes. Nha, het is eruit.
Zondagmorgen. Half elf. Koffie, echte koffie, ik heb nood aan echte koffie. Zondagmorgen. Half elf. En met wie kunnen we dat moment beter delen dan met mijn enige vriend hier aanwezig. Zitouni. De buurt hier wemelt van de gezellige terrasjes, maar het koffiehuis, dat is gesloten. (dat van die terrasjes is verzonnen hoor, ik wil de sfeer luchtig houden) Zondagmorgen. Half elf. En geen koffie? Wat o wat zullen we nu doen? Is er dan geen plek in Quanzhou die kan voldoen aan onze zwarte eis. Dr.Goegel brengt raad in de vorm van een shoppingcenter , met pleziervoorzieningen (lees dus koffie), en dus wij op de bus voor een rit naar het onbekende (en we weten nu, erop is geen probleem) En tijdens de rit verschijnt in de hoek van ons oog een historische site met een bekend logo van een bekend merk, we springen van de bus en daar is het, de mooiste plek op aarde. De mooiste plek op aarde voor wie koffie van Starbucks lust. (*) Een oude historische site ,gerestaureerd, bestaande uit steegjes, huisjes en huizen, pleintjes en vijvertjes. En dus een Starbucks in een van de huisjes, met koffie en een post, en een soevenirwinkeltje en en en, teveel om te vatten. Je waant jezelf in China. Wat is het leven aangenaam, met een koffie in de maag , kuierend door gezellige steegjes en ik vind nog bonsaipotjes op de koop toe. Boeiende dag, ik zeg het u, het was een boeiende dag. (*) naar Blankenberge, van Hugo Matthysen
Schone liedjes duren niet lang. Is het daarom dat de sjinese liedjes ellenlang worden uitgerekt? Is het daarom dat die eindeloos doorzeuren? Of staan we er niet genoeg voor open? Klinkt het moedeloos, dan is dat omdat het ook zo is. De dagelijkse beslommeringen en zorgen over ons visum hebben nu ook ons dagelijks humeur beïnvloed. Ik verklaar me nader; naar mijn gevoel is de houding van de sjinese ambtenarij ten opzichte van buitenlanders sterk verhard en doen ze er alles aan om het leven ons het leven in China moeilijk te maken. Nog niet helemaal duidelijk vermoed ik, dus, ik verklaar me nader; zaterdag plannen we een bezoek aan Xiamen, met de trein, voor mij een van de beste vervoersmiddelen in China, proper, betrouwbaar en naar verhouding vrij eenvoudig te nemen. Dus met de bus naar het station, in het station een ticket voor de trein van 10:21 naar Xiamenbei. Geen noemenswaardige obstakels tot dusver. Een korte rit tegen 205 km/h. Maar dan begint het gezever, om het station te verlaten temperatuur opmeten, dat is niks, zijn we ondertussen gewoon, een reeks van 15 hooggeplaatste functionarissen op een rij aan een tafel en de vreemdelingen worden eruit gepikt, natuurlijk (en zo voel ik ook eens wat discriminatie is) en dan moeten we een APP eke inscannen, lukt niet wegens geen sjinese telefoon, nummer ingeven, idem dito enz. Op het laatste een blad tekenen en in rode inkt vingerafdrukken achterlaten, we kunnen verder. Vervolgens willen we de ferry nemen naar het meest interessante eiland, het Schel't oversteken zeg maar, only for sjineeskes, we worden verder gestuurd naar de cruiseterminal, de goesting ebt verder weg. s'Avonds huiswaarts, hetzelfde verhaal met de APP, temperatuur, eindeloos gezever, geen directe verbinding enz. Nu is de goesting wel helemaal over, fustratie aan deze zijde van de tafel. Maar het jufrouwke bij het thuiskomen in het station van Quanzhou geeft ons weer hoop voor een betere en fijnere samenwerking. Maar treinreizen zal er de eerste dagen niet meer inzitten, het is even genoeg geweest.
We zijn goed bezig. Verschillende tekens wijzen erop, dat we goed bezig zijn dus. Het eerste teken verscheen aan ons in de vorm van een ijsje, nee nee, niet zomaar een ijsje maar een supergezond, absoluut milieuvriendelijk en smakelijk ijsje in de vorm van een frisco. Niet zomaar een frisco, nee nee nee, een Hulk frisco, groen als gras. Gemaakt van erwten. Ik zie u slikken van verbazing, en dat was wij ook deden. En eerlijk, het was niet slecht, nee nee, zelfs behoorlijk smakelijk, of toch de eerste aanzet, maar groot, zoals de hulk dus en naar het einde toe was het dus wel even slikken. Het tweede teken aan de wand verscheen op de avond van 28 oktober. Bij het verlaten van de MCR zag ik een mooi manspersoon op televisie, ik keer terug op mijn stappen en ja, daar was hij weer. Een nader onderzoek en ach, nee maar, het was ikzelve, in real life. Als dat geen teken van erkenning is, wat kan een mens meer willen. Sinochem bestaat 70 jaar en dat vieren ze, zou dat misschien de reden geweest zijn dat er een camera en TV toestel staan? De controlekamer wordt extra gepoetst, drones vliegen rond onze oren, brengen de geest en het haar in de war, draken dansen en drumroffels laten de muren trillen. Rare jongens die sjinezen, werken noemen ze dat. Oh ja, heb ik al vertelt, de afstand tussen de controlekamer en ons "bureel" 2km, de controlekamer is groter dan de vertrekhal van een vliegveld in Belgie, allé toch die van Deurne en de vloer van gepolijst marmer. Alles in schril contrast van het "veldwerk" de fabriek om zo maar te zeggen. Daar is er een acuut gevaar voor vallen, stoten en opstaan, maar we worden gewaarschuwd op gepaste wijze. Om u maar even mee te geven, noeste arbeid wordt beloond. En boeiend, boeiende tijden in het verschiet.
De cronologie is zoek, maar dat zal u worst wezen.
Het is nu woensdag maar het gebeurde dus op zaterdag, nu bent u dus mee hoop ik. Na dus onze verplichte 14 daagse retraite in een gesloten instelling en een week "medisch" toezicht in Hui'an zijn we aangekomen in hotel nr 3, en met de reclasseringsambtenaar, oei sorry, relocatie moet het zijn, gaan we een beetje scouts spelen en een geschikt hotel zoeken voor hopelijk de rest van onze tijd. Verdacht snel hebben we de keuze van 4 naar 2 gebracht, wegens budget en ligging, en die 2 bezoeken we. En verdacht snel hebben we een keuze gemaakt, ik laat u even raden, een hotel dat rustig gelegen is, met uitstekende service en faciliteiten of een hotel uit een lokale keten, elk weekend trouwfeesten, met vuurwerk en dronken medemensen en straatlawaai en roken toegelaten op alle plaatsen in het hotel. (ik kan u verzekeren, de walm komt je tegemoet zodra je de lift open doet, het lijkt op reclame voor koffie, met kleur) Nu maar hopen dat we toestemming krijgen voor het hotel van onze keuze. Maar dat wil wel zeggen dat we de namiddag kunnen invullen met verkenning van de buurt. Langs het kabelend water van de rivier, op sommige plaatsen bijna door de rivier, het is overstromingsgebied of zo. Na enkele km kunnen we de brug oversteken naar het "oude stadsdeel. soms waan je jezelf in een ander China, soms kijk je op een muur van torengebouwen, al dan niet nog in aanbouw, indien niet zijn ze reeds flink aan het verslijten. En aan het eind is er een Starbucks, voor onze amerikaanse vrienden die later op het jaar aankomen. Een geslaagde dag, en we sluiten die af met gouden vocht uit de Schotse hoog en laaglanden. Het worden boeiende tijden zeg ik u.
En wij die dachten dat we in een slapend provinciestadje terecht waren gekomen. Dat is hier verdraaid groot, en met groot bedoel ik dus groot. Een van de grootste nog bestaande houten brug ter wereld in Quanzhou, 70 km, een oude pagode, 45 km en ga maar door. Maar we moeten toch iets doen op een zonnige zondag en we nemen een taxi naar de nabij gelegen bergformatie, Qingyuan mountains (mijn sjinees gaat erop vooruit, vind je niet) Er staat vanalles op dat door mensenhanden is gemaakt, van vroegere en latere tijden en een rondje in de bergen, hoe zwaar kan dat zijn. 140 yuan inkom armer beginnen we vol goede moed aan een tochtje naar Lao-tzu of tse of, maakt het uit. Grondlegger van het Taoïsme en Chinees filosoof uit de 6e eeuw VC. Voila, weer wat geleerd. Een wandeling dus, eerste deel eenvoudig, we leggen Lao-tzu niet te ver zodat men maar een klein stukje moet wandelen, want ik heb de indruk dat men dat hier niet zo graag doet. Na Lao-tzu (hoeveel keer moeten we dit nog aanhoren) stappen we de hoogte in, trappen tot de stupa van een andere dode sjinees, en hoger gaan we, naar een grot, een uitgedroogde waterval (als je wil weten hoe een uitgedroogde waterval eruit ziet; als een hoop stenen) en trappen, veel trappen, een uitgedroogd meertje, verboden te zwemmen in drie talen, een liggende Boedha in een mooie verzorgende tempel, en trappen, veel trappen, een stuwmeer en aan dat stuwmeer, tadaa een post kantoor, en ja trappen, veel trappen. Weerom een tempeltje, maar tegen dan hebben we het wel gehad met trappen, veel te veel trappen. Maar de grote winnaar in de prijs voor schoonheid is de natuur, afwisselend bos, rotspartijen, meertjes en ja onnatuurlijk veel trappen. Volgens mijn GSM 18754 stappen en 176 verdiepingen afgelegd, ik had het niet beter kunnen tellen. en ja, ik weet het, we zijn hier om te werken, maar morgen zullen de trappen iets moeizamer gaan vrees ik.
We hebben het gevonden, made in Belgie. De opdracht luidde, breng iets mee vanuit China dat niet "made in China" is, moeilijker dan u denkt. Korea, ja, een auto hier en daar, maar moeilijk mee te pakken, iets Japans kom je al eens tegen maar meebrengen naar Belgie, maar ik denk dat haar man dat niet zo leuk zou vinden. Maar nu dus heb ik het gevonden, gemaakt in Mol, in de stille kempen.
Waarin een klein land groots kan zijn;
Oh ja, voor de betrokken firma; sponsoring mag altijd. (Grapjeuuuuuuu)
We zijn een week verder. Na 5 Covid testen gaan we eindelijk te weten komen of we vrij van virussen zijn. Maar dat is voor morgen. Ondertussen staan de koffers klaar om naar het volgende hotel te verkassen. Maar u vraagt zich hoogstwaarschijnlijk eerder af hoe onze eerste week op het werk was. Ik zal u niet verder in spanning houden, of toch misschien. Voor we ook maar een stap richting fabriek gaan eerst....tadaaa; Eerst de veiligheidsintroductie en kennismaking met de gedragsregels, in het Chinees, presentatie in het Chinees, vragenlijst, in het Chinees, antwoorden, in het Chinees, het klinkt als sjinees voor mij. Maar op het einde van de rit zijn we allen geslaagd, met certificaat en stempel. Toegangsbadge in handen gaan we een roze toekomst tegemoet. Het voelt aan als thuiskomen, grondplan van de eenheid, de mensen , het gebruikte gereedschap, de werkethos; dit is wat ik ervan heb verwacht.
Elke dag volgt er een strak schema; opstaan en westers ontbijt (sorry, dit ben ik sarcastisch) met degelijke koffie (oeps, I did it again) de wagen in, inbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) en dan aan de slag tot de noen, uitbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) ,eten, inbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) , werken tot de avond, wagen in, eten , nog even bellen of zo en slapen.
Free at last. Vandaag 04/10/2020 zijn we 14 dagen in China en met een officieel certificaat met stempel mogen we afscheid nemen van de kwelling genaamd quarantaine. Vooraleer de nieuwe lichting onverlaten het hotel inneemt moeten deze twee hun biezen pakken. Met medelijden en ook enig leedvermaak zien we deze voorovergebogen aan een terrastafeltje, worstelend met koffers en paperassen in 8-voud een voor een het hotel instrompelen voor hun 14-daagse retraite. We mogen dan al vrij van twee, drie en vier russen zijn, de straat oversteken om een foto te nemen van het hotel is nog steeds levensbedreigend voor de inwoners van PRC. Er wacht ons een rit van een klein uurtje naar Hui'an voor onze "medical observation week" volgend hotel, deels uitpakken, temperatuur opmeten en dan kunnen we eindelijk, at last de benen strekken en een eerste verkenning op het grondgebied van onze tijdelijke speeltuin beginnen. De stad is niet zo groot en we stappen flink door en komen snel aan de rand, de berg op en na een flinke klim kunnen we genieten van een drankje en zicht op een pagode. En s'avonds mogen we zelfs ons eigen eten kiezen. Hoera hoera hoera. Samen met een toekomstige ex-collega die hier al 3 maand zit brengen we onze eerste avond in gezelschap door. Ik weet het, maar na 2 weken niks of niemand kan men niet kieskeurig zijn, is het niet. Morgen onze eerste dag richting fabriek voor de veiligheidsintroductie en kennismaking. En als de verhalen kloppen beloven het boeiende tijden te worden.
Niet voor hypochonders, een artikel in de krant over de huidge periode van virussen. Dan mag ik met recht zeggen, 14 dagen quarantaine is absoluut niet voor hypochonders. Jaren heb ik ervan gedroomd om "hypochonders" te kunnen gebruiken in een zin. Maar terug naar de kern van de zaak, 14 dagen quarantaine, niet voor hypochonders. Elke dag komt er 2 x iemand je temperatuur opmeten, en bij elke 0.5 graad verhoging denk je, "lap, ik heb het aan je rekker". En de aanpassing van het spijsverteringsstelsel aan de Chinese keuken helpt ook al niet echt, als je me begrijpt. Je probeert er een zekere dagindeling op na te houden om toch niet ten prooi te vallen aan melancholische buien en heimwee. We tellen verder af naar zondag. Geduld is blijkbaar een schoon deugd en dat hebben we met hopen. Tot weldra. O ja, om de gevolgen van de voeding tgen te gaan neem je een welbekend geneesmiddel en dan kom je uit bij Constipation blues.
