Het slaagt nergens op, de titel van dit schrijfsel en de bureaucratie hier ten lande. Even enkele feiten op een rijtje; we zijn nu meer dan 2 maand in sjina ( meer dan twee dus), we kunnen nog tot half december blijven voor ons visum afloopt, we zijn hier op uitnodiging van een bedrijf, verbonden aan de staat, we hebben zes Covid testen doorstaan, we hebben een volledig medisch dossier om te bewijzen dat we niet opzettelijk gaan doodvallen binnen afzienbare tijd en we hebben al enkele weken gewerkt. Wat hebben we nodig om toch hier te kunnen blijven en op een normale manier te kunnen bewegen; een werkvisum, een verblijfsvergunning en een sjinese telefoon en een gezondheidsapp en een tracker app en een betaal app en een ........... Dus na 2 maand moeten we holderdebolder naar Shanghai voor onze werkvergunning, verblijfsvergunning en hoopvol onze telefoon. En we laten alles vallen en vliegen naar Shanghai op maandag. Op dinsdag na een korte stressrijke nachtrust, lees weinig rust, gaan we op stap naar het hoofdkantoor van de firma (neen niet de maffia) om de orginele licentie op te pikken. Stress stijgt, paniek nadert, we gaan niet op tijd zijn, hoe moet ge hier dat kruispunt oversteken, dat is hier niet gemaakt voor voetgangers, enz. Maar het lukt. Fase 1 is OK. Dan op zoek naar een telecom provider. Makkelijk zat in de hoofdstad van de telecom. Hmmmm, toch niet, permanently closed is zowat de meest gelezen commentaar op onze app. Maar enfin, nu hebben we er toch een gevonden, wijle blij met onze sjinese telefoon naar de balie, maar wat denkt ge, veel proberen, bellen met ons sjinees contact, afgescheept worden, teruggekeerd en met een SIMkaart en nummer en niet werkende GSM trekken we verder. Stress stijgt, miscommunicatie, regen, geen taxi enz. Maar het lukt. Fase 2 is +/- OK. En dan naar het immigratiekantoor, een afspraak met onze man in sjina, wij wachten beneden een uur, hij , jawel , boven natuurlijk. OK, fotos nemen in het paskotje, alleen de instructies al, ik word duizelig van de manier waarop dit arme hoofd moet staan. Half uurtje wachten, papieren tekenen, half uurtje wachten, naar de commisaris, drie sjinese gangsters vol ringen, Lamborghini jeans (ik wist zelfs niet dat het bestond, of zou het sjinese makelij zijn?) fotoke trekken, papieren tekenen en dan tadaa een stempel en en we hebben onze voorlopige vergunning. Nu wachten tot 6 december. Orginele licentie terugbrengen, bijna doodgereden worden door de bomma op een elektrische scooter, SIM kaart geblokkeerd van mijn GSM, en ik weet de nummer niet en de gegevens liggen hopelijk in Quanzhou, en nog steeds geen health code en sjinees GSM nummer. Vermoeiende tijden zeg ik u, vermoeiend.
