We zijn goed bezig. Verschillende tekens wijzen erop, dat we goed bezig zijn dus. Het eerste teken verscheen aan ons in de vorm van een ijsje, nee nee, niet zomaar een ijsje maar een supergezond, absoluut milieuvriendelijk en smakelijk ijsje in de vorm van een frisco. Niet zomaar een frisco, nee nee nee, een Hulk frisco, groen als gras. Gemaakt van erwten. Ik zie u slikken van verbazing, en dat was wij ook deden. En eerlijk, het was niet slecht, nee nee, zelfs behoorlijk smakelijk, of toch de eerste aanzet, maar groot, zoals de hulk dus en naar het einde toe was het dus wel even slikken. Het tweede teken aan de wand verscheen op de avond van 28 oktober. Bij het verlaten van de MCR zag ik een mooi manspersoon op televisie, ik keer terug op mijn stappen en ja, daar was hij weer. Een nader onderzoek en ach, nee maar, het was ikzelve, in real life. Als dat geen teken van erkenning is, wat kan een mens meer willen. Sinochem bestaat 70 jaar en dat vieren ze, zou dat misschien de reden geweest zijn dat er een camera en TV toestel staan? De controlekamer wordt extra gepoetst, drones vliegen rond onze oren, brengen de geest en het haar in de war, draken dansen en drumroffels laten de muren trillen. Rare jongens die sjinezen, werken noemen ze dat. Oh ja, heb ik al vertelt, de afstand tussen de controlekamer en ons "bureel" 2km, de controlekamer is groter dan de vertrekhal van een vliegveld in Belgie, allé toch die van Deurne en de vloer van gepolijst marmer. Alles in schril contrast van het "veldwerk" de fabriek om zo maar te zeggen. Daar is er een acuut gevaar voor vallen, stoten en opstaan, maar we worden gewaarschuwd op gepaste wijze. Om u maar even mee te geven, noeste arbeid wordt beloond. En boeiend, boeiende tijden in het verschiet.
