Dikwijls zijn er niet geïntreseerden in je publiek, spelen op de GSM of slapen.
Maar daar doen we het niet voor.
Oh, wacht even, u bent niet mee, hahaha, ge dacht toch niet dat ik op zondagmorgen een beetje idioot achter een bal ging rennen, of een rondje joggen langs de kerk. Met gewichten sleuren of indoor fietsen op een fiets zonder doel?
Neeeeeeeen, neen, nee , sorry voor de verwarring, training in dit geval slaat op het inwijden van personen in de edele kunst van het polymeermaken.
In de fabriek in Belgie is het al zo'n beetje mijn taak om de jonge, nieuwe werknemers mee te begeleiden, maar hier is het de laatste tijd bijna mijn hoofdtaak geworden. Ben ik er goed in? Ja, denk ik. Toch wel.
La Coquerie heeft me er zeker bij geholpen, het feit dat ik mezelf graag hoor praten is een plus.
Bescheiden als ik ben vind ik het fijn om mijn kennis en inzichten te delen, samen met de collegas. Niki vormt de ideale sidekick, is goed in powerpoint achtige dingen, neemt sommige stukken voor zijn rekening en bedient de technische infrastructuur.
Het komt er, mijn inziens, op aan om het processysteem te begrijpen.
De fundamentele beginselen, de basis. Als je dat doorhebt vallen de dingen meestal op hun plaats.
En natuurlijk een gedreven "homebase" waar je met je vragen terechtkan, AKA een goede procesingenieur.
En als je die basis hebt en begrijpt is het ook gemakkelijker om het over te brengen aan mijn" studenten"
Maar ge wordt er moe van, heel moe.
Respect voor de leerkrachten die dit doen voor hun hele loopbaan, mij niet gezien, veel te slecht betaalt.
Stop all the clocks, cut off the telephone, Prevent the dog from barking with a juicy bone, Silence the pianos and with muffled drum Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead Scribbling on the sky the message 'She is Dead'. Put crepe bows round the white necks of the public doves, Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
She was my North, my South, my East and West, My working week and my Sunday rest, My noon, my midnight, my talk, my song; I thought that love would last forever: I was wrong.
The stars are not wanted now; put out every one, Pack up the moon and dismantle the sun, Pour away the ocean and sweep up the wood; For nothing now can ever come to any good. WH Auden, Funeral blues
In liefdevolle herinnering; Annie Gevaert 02/04/1935 - 22/04/2021
Het ging goed, al zeg ik het zelf, het ging wreed goed. De opleiding voor het nieuwe project dus, wel te verstaan, een beetje improvisatie, een sausje van lef met een portie branie en de 5 dagen waren zo om. Vanaf hier moet ge de tekst lezen in de stijl van de "Mannen van de Gamma" uit het Peulengaleis: "En dan hebben ze ons bewierookt en gaven ze applaus en hebben ze ons toegejuicht en vonden ze ons toffe jongeeuuns." En dan nu terug normaal;
Het ging dus goed.
Reizen blijft een uitdaging, ook in Sjina, niet zoals in ons thuisland, dat heb ik begrepen, maar voor buitenlanders hier blijft het een uitdaging en we zien dus af om naar Weifang te reizen, het grootste vliegerfestival van Sjina.
Maar Mr. Qin neemt ons mee op een nachtelijk uitstapje naar Tai'erzhuang (probeert dat maar eens correct uit te spreken)
Een beetje geschiedenis, Tai'erzhuang is natuurlijk bekend van de slag om Tai'erzhuang ; de eerste grote overwinning voor China tegen Japan.
Juist, in de 2e Sino-Japanse oorlog in 1938. Strategisch gelegen aan het "Grand Canal", alwaar men ooit is begonnen met graven in de Sui dynastie, verder tijdens de Qin, Han, Tang, Song, Ming en Qing dynastie, ik verzin dat dus niet, dat is dus echt waar.
Nu is dit een stukje werelderfgoed, het langste kanaal in de wereld, 1800 km lang. (kwatongen beweren slechts 1794 km) En dus gelegen aan Tai'erzhuang, een oud stadje, waarvan de eerste vermeldingen dateren van de Qin dynastie, lang geleden dus (221-207 BC) Nachtelijk bezoek met sterren, maanwandelaars, lichtgevende champignons en een walgelijk zoet broodje met een créme van koude spaghettisaussmaak uit een vervallen blik. Wie kan daar aan weerstaan! En het is officieel, ik ben een oude vent, gratis toegang voor bejaarden, ik dus, eat your heart out Zitouni.
Nu 6 jaar geleden heb ik hier 5 maand van mijn leven opgeofferd.
En nu, nu ben ik hier terug. (nu wil eigenlijk zeggen enkele dagen geleden want op het ogenblik dat ik dit schrijf zijn er weer enkele dagen voorbij en is nu dus vorige week want toen was er een zeer slechte connectie en moet ik dus dit schrijven anti dateren om maar te zeggen dat dus vandaag eerder vorige week was, snapt u?)
Training geven voor een volgend , aansluitend deel van het project, een staartje aan de reactor om het zo maar eens te zeggen.
En kijk, kijk, er is niet veel veranderd, of toch, er is veel veranderd, maar ook weer niet. De geur, de geur van de hotelkamer, hetzelfde. De geur van de fabriek, steenkool met smog, hetzelfde. Herkenbaar met mijn ogen dicht. (niet echt moeilijk want het zicht was hier nooit behoorlijk hoog)
En ook herkenbaar, maar best met de ogen open, Tengzhou is nog steeds en zal dat wel blijven " het koninkrijk der koekendozen", het "Walhala van de wegversperrers" en de republiek der rijdende rotdingen"
Eerlijk, hier, (en dan bedoel ik Quanzhou dus en dus ook weer in tegenwoordige tijd en niet ge anti dateerd naar het verleden) zijn die bijna niet te bespeuren maar daar dus wel (Tengzhou dus ) Ik moet erme leren leven zegt mijn medereiziger en metgezel voor deze reis.
We proberen. We proberen.
Veel is er niet veranderd, nog steeds mooie lichtjes en een oude pagode, maar de beschaving is ook hier ingetreden, we hebben nu een Wanda plaza shopping mall.
Iets om naar uit te kijken bij een volgend bezoek aan deze mooie herinnering.
Zo stilaan beginnen we to het meubilair van het hotel te horen. Zoals de stoelen in de eetzaal en de tafels in de kamers. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik nu in de categorie behoor van de bedden, behaaglijk en uitnodigend na een lange dag, of tot de zetels in de lounge, knus en comfortabel om weg te zakken met een goed glas whiskey. Ik geloof toch eerder in een keukenstoel, basic, saai maar daar waar je hem nodig hebt.
Om maar te zeggen, Hilton hotel, Riverside in Quanzhou, het begint een beetje onze "thuis" te worden.
Een klein stukje meubilair. Als we na weerom een vermoeiende dag tegen elkaar zeggen "Let's go home" (ja we spreken Engels tegen elkaar, maar dat ter zijde), "Let's go home dus" zeggen we tegen elkaar, dan bedoelen we niet Texas of Louisiana, Merksem of Boom of Aartselaar, maar dan bedoelen we er dus onze Hilton mee.
En ik geloof, nee ben er bijna zeker van dat ze ons ook graag hebben. Zo kregen we laatstleden een uitnodiging voor een "Wet T-shirt" contest. Haa, nu heb ik dus uw aandacht hé. De aanleiding is "Earth hour", een uurtje voor bewustwording van de klimaatverandering en de natuur. Speak for nature, om het zo maar eens te zeggen! (Wij zijn nu wel niet de best geplaatste personen om mee uit te pakken op een Voordenatuurevent, met onze polymeer achtergrond) Een activiteit waarbij wereldwijd het licht wordt uitgedaan voor een uur.
En hier doen we aan beschilderen van een T-shirt in "Natuur" thema.
Het verband is me niet helemaal duidelijk, maar we zijn de zaak genegen en blijven een uurtje langer van de fles sterke drank.
Zo zijn we weer een beetje meer betrokken bij de natuur en de Hilton crew. Onze dank is oprecht. En we mogen nog een beetje blijven.
Dit artikel is niet geschikt voor gevoelige stellingbouwers en lezers onder de eenmetervijftig.
Het is u misschien opgevallen, maar het is verdacht stil aan deze zijde van de oceaan.
De spannendste gebeurtenis in onze dagelijkse routine is de keuze bij de lunch, nemen we de gebakken beenderen of gaan we toch voor de vetrandjes met platgekookte jeweetmaarnooitwateropjebordligt-achtige groensels? Met rijst of noedels, neen geen frieten, laten we aub politiek correct blijven.
Jaja, we hebben onze hoogtes en laagtes, dezer dagen vooral laagtes. Maar laten we het maar nu over onze hoogtes hebben, wel eigenlijk over de sjinese hoogtes.
Voorbeelden te over.
Kunnen zo in het handboek, werken op hoogtes voor dummy's.
Vergis u niet, men heeft de voorbije jaren een gigantische stap gezet richting veiliger werken, echt waar, op mijn eerste communie zieltje.
Dus geen stellingen meer in bamboe en karton, geen ijzerdraad om stellingbuis bij elkaar te binden. En een stellingskeuringstag.
Maar vooraleer u op hoogte te begeven, misschien wel even overwegen of we toch niet beter met beide voeten op de grond blijven, laten we het juiste perspectief niet uit het oog verliezen.
Gisteren een "meeting" gehad, zo'n on line ding, broom, vroom, zoom of zoiets. Ge kent dat wel, een gezellig onderonsje, een virtuele koffieklets, kortom een digitale samenkomst met de afdeling.
Cosy, gekeuvel over ditjes en datjes, koetjes en kalfjes.
Tot er iemand je op de man af vraagt; " En, hoe gaat het met je"
Ik wist even niet wat te zeggen, even maar. En al gauw zeg je dan; "cavakes, het gaat", want zeg nu , eerlijk, sommige zaken gooi je toch niet plompverloren in de groep. Misschien is dat wel de bedoeling, maar je diepste zieleroerselen toevertrouwen aan een verzameling mensen. Er zitten notabene exemplaren bij die ik nog nooit gezien heb, namen die geen bel of twee doen rinkelen, personen waarvan ik het bestaan niet eens van vermoedde.
Het is al zeldzaam dat je op het werk iemand tegenkomt die je vertrouwt, iemand waar je tegen mag zagen en klagen en waar je met je beslommeringen terecht kan. Waar je, en dat is al helemaal een rariteit, je al dan niet mindere, ervaringen mee kan delen. Iemand die ook in die situatie zit of zat, je gevoelens begrijpt die er spelen nadat je een telefoongesprek van thuis hebt afgerond.
Jaja, we hebben allemaal ons goede en minder goede dagen, hoogtes en laagtes. En dan is een dichte collega beter dan een digitale koffieklets, we houden elkaar recht.
Ik wist dus even niet wat zeggen, en dat wil heel wat zeggen. Om maar te zeggen, dat zal me niet gauw meer overkomen. Meer dan een welgemeende platitude zal het niet worden vrees ik, maar wees niet bang, we houden elkaar's handjes vast als het nodig is, ik en mijn collega.
Maar toch bedankt om het te vragen, het gaat goed met me.
We rijgen de dagen aan elkaar zoals de parels van het halssnoer aan je nek. De dagen wisselen met de nachten wisselen met de dagen wisselen met de nachten. Het verschil tussen maandag donderdag en zondag vervaagt. Traag gaan de weken over in maanden. De tijd vloeit langzaam voorbij en heeft geen effect meer op de vooruitgang. Van ons project toch niet, toch niet zichtbaar. Tastbaar. Merkbaar.
Een nieuwe week diende zich aan, een week vol beloften van progressie, een week vol opportuniteiten, spannende zaken en mijlpalen voor de mensheid.
Het was er eentje van wachten op Godot, slapen onder de lantaarns van het lampionnen festival en overgeven. En slapen en meer wachten. En slapen.
Een stap voorwaarts leidt ons niet noodzakelijk naar een volgende stap in de ingeslagen richting.
Chinees Nieuwjaar is gedaan, feesten zitten erop. We zullen het geweten hebben. Iedereen aan de test voor het virus dat niet genoemd mag worden. Iedereen wil zijn idee, zijn wetten stellen, zijn of haar visie op de werken opleggen. En weten die nu nog niet dat het mijn wetten, mijn visie, mijn ideeënn zijn die tellen, alleen de mijn. ( ach allé, die van ons, van de firma dus, ik heb hier eigenlijk niet veel in de pap te brokken)
Hoe was het ook alweer in Echternacht?
Maar versterking is onderweg, 2 in quarantaine, 1 in medisch observatie en het geheime wapen uit APP wordt nu snel opgestuurd.
Wat schaft de pot is zowat het spannendste wat er gebeurt dezer dagen en weken. Zucht.
Oh ja, de lente is in dit land! En ik heb de zee gezien. En ik heb platte band gereden en moest 17 km terug stappen naar het hotel. En de sjinese fietsenmaker moest ermee lachen.
Nachtshiften. 29°C in de controlekamer. Alle dagen stress over de compressor die niet blijft draaien, Amerikaanders die niet mogen vliegen wegens zomaar, geen reden. Teveel drank en te weinig fysieke liefde.
Jaja, ge maakt hier wat mee.
Maar, maar maar. Vandaag hebben we geslapen, echt kunnen slapen , niet zomaar geslapen, slechts een maal wakker en dan tot 11h00. Kunt ge dat geloven. En dan op zoek naar ontbijt, en koffie, veel hete koffie. Met een zoetje. Exploreren dan maar.
Het lawaai van de stad vervaagt. Sereniteit. Rust. Een plek waar je tot jezelf komt.
De " Islamic Holy Tombs" van Quanzhou. Een Islamitisch kerkhof. Het oudste en best bewaarde van China.
Hier liggen twee apostelen van de Islam, Sahabas. De derde en de vierde apostel. En die leefde rond 618AD in China, waarvan dus 2 in deze omgeving.
Het belang van deze plaats wordt duidelijk als je de expohall binnenkomt en de fotogalerij bekijkt van alle wereldleiders die hier ooit op bezoek zijn geweest.
Dit is verdraaid een stad met een boeiend verleden.
En nadien, eindelijk eens een vliegerke gaan oplaten, het werd tijd, verdomme wat een mooie dag in het paradijs.
Chinees nieuwjaar komt eraan en dat zullen we geweten hebben.
Als semi-officiele inwoner hebben we met zijn allen een feest pakket gekregen, gewoon, omdat we brave mensen zijn. Welopgevoed en eerlijk. Geen vieze ziektes en virussen dragen.
Omdat we bijdragen tot het algemeen welzijn van de PRC.
Alle productjes zijn "local authentic" en met de hand gemaakt,( wat moet ge er u ook bij voorstellen, met de hand gemaakt).
Thee, gedroogde vruchten, iets dat op konijnenkeutels lijkt. ( en eerlijk toegegeven er ook een beetje naar ruikt) maar de kers op de taart is toch een pakket Garlic sugar.
Misschien is mijn Engels toch niet heel goed , maar Garlic sugar, garlic= look, ja? sugar = suiker, ja?
Enfin, mijn cadeautjes om aan oma door te geven zijn gekozen.
Een extra week gevang voor Niki, de som staat op 4 weken.
Hij mag, sorry moet wel komen werken, maar zonder iemand te zien. Al wie met hem in contact komt moet nog maar eens een uitstrijkje laten maken, hopelijk is het anaal uitstrijkje een fabeltje.
Geen engelstalige krant meer sinds enkele dagen.
Een teken aan de wand?
Vorige week kon ik, ondanks een geldige health code toch een bezienswaardigheid niet binnen.
Toeval?
Is er meer gaande dan men laat uitschijnen? Verdraaide hypocrieten. Baaldag.
Ode aan de floshen en de chochons, de NCB'ers en de APP'ers, allé sommige dan toch en aan de toevallige passanten en crewleden,
Ik moet u vertellen over een boek dat me werd toegezonden door een vriend.
Ja hoor, ook ik heb vrienden, niet veel en ik ben slecht in het onderhouden van vriendschappen.
Daar ben ik me bewust van. De vriendschappen die ik heb vertonen een grote variatie aan achtergrond en interesse. Van alle rangen en standen, om het zo maar eens te benoemen. Verschillend in de mate en snelheid waarin ik me aan hen erger en omgekeerd. En hoe snel we dat vergeten en vergeven hebben. Langdurig en kortstondig, intensief of met grote tussenpauzes. Ge kent dat wel ; "verdomme, ik ben de verjaardag van Ajay weer vergeten!"
Enfin, we hadden het over een boek.
We schrijven maart 2020, de eerste periode van ophokplicht door "een virus dat niet genoemd mag worden".
Bruno B zend naar een groep vrienden, waaronder ik dus, een boek. Eentje om te lezen, uw horizon te verbreden. Of zoals Bruno B zelf zegt; het kijkt op een andere wijze naar de dagelijkse realiteit in onze wereld.
2 weken later, geen boek. 2 maand later, geen boek en we vergeten stilaan.
We schrijven september 2020, de eerste week van de Quarantaine in Xiamen. Boodschap van het thuisfront. Een boek is aangekomen. Via Heusden, Berchem, Leuven, Charleloi tot in exotisch Merksem.
En of ik dat graag zou lezen. Hmm.
We schrijven 16 november 2020. In de bagage van een collega steekt een boek. Feitenkennis van Hans Rosling.
10 stellingen, ondersteunt met data, anekdotes en persoonlijke ervaringen, geschreven in een vlot leesbare stijl.
Soms zijn er onderwerpen waarvan je je niet realiseert, dat wist ik eigenlijk al, maar geloofde het niet. Soms besef je, zo kijk ik naar ook naar de wereld en mijn omgeving en nu ga je toch proberen om dat een beetje bij te sturen. En soms is het me een beetje kort door de bocht, zeggen dat de invloed van de paus verwaarloosbaar is aan de hand van de cijfers van gebruik van voorbehoedsmiddelen onder de katholieken of dat Mao geen politieke erfenis achterlaat aan de hand van de geboortecijfers in China, is mijn inziens een nogal eenzijdige benadering en ik denk dat een paar miljoen Chinezen daar ook niet mee akkoord zijn. Maar dat is dan ook de grootste bijdrage van het boek, het doet je nadenken over een aantal stellingen en zaken, over je eigen kijk op de wereld en even stilstaan bij de feiten. Dus, steek het haardvuur aan, neem een dekentje en weet dat de chimpansees het beter weten dan 90% van de ondervraagden. En dankzij Bruno B zijn we weer een ietsie pietse wijzer geworden.
Dinsdag 19 januari 2021, juist 4 maand na ons vertrek uit Belgie.
Een vrije dag, zo kan ik dit weekend al werkend doorbrengen zonder roofbouw te plegen op mijn fragiele gemoedstoestand.
Na ontbijt met de broeders en een flink kakske zijn wijle (ik dus) vertrokken om een stukje van de wereld te verkennen.
15 km met de fiets tot de voet van Zimaoshan, een bergske van een 580 m hoogte.
We wandelen de steile helling op. Het is nog niet te warm, maar ik zweet al als een paard, het is steil. En hijgen, hijgen, en naar adem snacken. Dedju, het zal toch niet waar zijn zeker, na 4 maand afzondering, ben ik de uitzondering met 4 maand incubatie periode voor de ziekte die niet genoemd mag worden? En tot overmaat van ramp omt er aan de andere kant een koppel met 2 tieners al vrolijk fluitend over de weg.
Mijn hart klopt als razend, de wind n de rug bezorgt me ijskoude rillingen. Waarom, waarom toch doe ik dit. Ik zak neer op een stuk rots. Kijk om me heen door mijn met tranen vertroebelde ogen en realiseer me ; hierom, daarom doe ik dit, voor dat zicht, en ja de inspanning die zich laat voelen.
Ik sta fier recht en stap verder. ( ha, nu had ik u allen nogal eens liggen he, ge had schrik, geef maar toe)
200 meter verder kom ik een parkeerplaats tegen , voor auto's en daar staat dus hoogstwaarschijnlijk de auto van dat koppel,, natuurlijk, valsspelers zijn het.
En wij, wij klimmen verder (ik dus)
Een kleine 200 onder de top staat een nagelnieuwe oude tempel en na een weesgegroetje en een onze vader haast ik me met flukse beweging naar de top.
Weerom een award voor moed en zelfopoffering. Maar het was boeiend, ontzettend boeiend en vermoeiend.
De dynamiek is veranderd sinds de 2 Amerikaanse collegas zijn aangekomen.
Daarvoor waren Zitouni en ik op elkaar aangewezen, we voelden instinctief aan hoe de andere zich voelde en nu is het toch meer aftasten, een deel van de spontaniteit is weg.
Ik ben meer op mijn hoede, sommige dingen kan en wil je toch niet delen met (bijna) onbekenden, sommige onderwerpen kan je beter vermijden.
De taal, hoe goed mijn Engels toch is (alle dagen ontvang ik complimenten over mijn Angelsaksische taal, maar het kan dus zijn dat ze me bekakt vinden), blijft een drempel als het niet alleen gezever is.
Speelt ook mee: de vertaler kan nu alles verstaan en wij verdenken hem ervan een klikspaantje te zijn en we passen een beetje op. Kortom, we zoeken al eens makkelijker de eenzaamheid op. Ik pas al eens als er een stapje in de wereld wordt gezet. Dus ja, er heerst een andere dynamiek in onze gelederen. En de volgende mensen zijn onderweg om het team te versterken, dus Zitouni kan niet al zijn aandacht aan mij spenderen, ik ga me nog verwaarloosd vinden.
Maar vandaag zijn we nog eens samen op stap geweest, het was geweldig, maar daar vertel ik u een andere keer over.
Och ja, ik moest ook nog eens iets schrijven over Beijing zeker, later dan maar, nu eerst solden gaan doen.
Vooruitgang, of beter, het gebrek aan vooruitgang.
Het mag een soap worden genoemd.
Voorbeeld nummer 1; werken in sjina. Nu meer dan drie maand na onze aankomst is er weinig vooruitgang te merken. En als er dan toch iets klaar raakt wordt het de dag erna geheid terug doorgebrand, afgeslepen of ergens anders aan gelast. De hoofdcontractor, doet zijn zin, de subcontractor staakt, de buitenlandse firma's worden genegeerd in het beste geval, naar huis gestuurd in het slechtse geval.
En wij, wij wachten op versterking, de rest van het team. Geen tickets beschikbaar, veranderende regels voor het bekomen van een visum en nu worden ook op dagelijkse basis de regels voor corona gewijzigd, lees strenger gemaakt. Na 2 testen in Belgie (bloed en neusuitstrijkje) in te brengen via een APP en goedgekeurd (dus geen smartphone, geen toegang tot sjina) nu ook 2 testen in Nederland (we vliegen vanuit Schiphol) in te brengen via een APP en goedgekeurd en dat alles binnen de 48 uur.
Het kan dus al eens mislopen.
En wij maar verder werken met het ons ter beschikking gestelde zijnde gereedschap.
Er werd me toegefluisterd dat ik op mijn blog , nogal vaak en snel op een enigszins negatieve manier over mijn ervaringen spreek en schrijf.
Welnu dit stukje gaat over elegantie.
Dit gaat over positieve ervaringen en berichtgeving.
Op vrijdag was het hoofdstukje "werken" in Beijing afgesloten en heb ik ervan geprofiteerd om een extra dag in te lassen en toch een stukje van de stad te kunnen zien. ( geheel terzijde, maar als duiding bij de zaak, ik was hier om het veiligheidssysteem te testen voor een komend sjinees project, dus ja, 5 dagen hard werken)
Dankzij de bereidwillige steun en medewerking (zie je wel dat ik positief kan zijn) van de mensen waarmee ik samenwerkte hadden we een ticket kunnen bemachtigen voor de verboden vrucht, heu stad. Maar daarover later meer, we hebben het over elegantie dus.
Wat me reeds aan de ingang opviel was dat verschillende mensen zeer mooi opgekleed waren in "historische" klederdracht, kompleet met haardracht, juwelen en schoeisel. Wel schoeisel niet altijd, maar we blijven positief. Ze schrijden dan door de verboden stad, nemen kokette poses aan, worden veelvuldig gefotografeerd door vriendje, man of zoals ikzelf, toevallige passanten. Het is koud in de verboden stad en toch wachten ze geduldig tot de fotograaf de juiste lichtinval vindt, luisteren braaf naar de instructies van manlief en laten hun make-up corrigeren wanneer nodig.
Ja, de dames stralen een onwaarschijnlijke elegantie uit.
En dan zie je deze dames s'avonds in het hotel hun mondmasker wegnemen, aan hun maaltijd beginnen en je waant je in de riolen van de stad Antwerpen, slurpen, smekken, hun kommetje noedels tot onder hun kin, met hun stokken de brij in hun mond schuiven de meest ergerlijke geluiden producerend die je voor mogelijk houdt. Beentjes van het gevogelte uitspuwend tussen de rest van het voedsel, dessert, soep, rijst en wat er niet benoemd kan worden. En die geluiden, koude rillingen krijg ik ervan. Waar hadden we het over? Juist elegantie, bon.
