|
Tengzhou.
Nu 6 jaar geleden heb ik hier 5 maand van mijn leven opgeofferd.
En nu, nu ben ik hier terug. (nu wil eigenlijk zeggen enkele dagen geleden want op het ogenblik dat ik dit schrijf zijn er weer enkele dagen voorbij en is nu dus vorige week want toen was er een zeer slechte connectie en moet ik dus dit schrijven anti dateren om maar te zeggen dat dus vandaag eerder vorige week was, snapt u?)
Training geven voor een volgend , aansluitend deel van het project, een staartje aan de reactor om het zo maar eens te zeggen.
En kijk, kijk, er is niet veel veranderd, of toch, er is veel veranderd, maar ook weer niet. De geur, de geur van de hotelkamer, hetzelfde. De geur van de fabriek, steenkool met smog, hetzelfde. Herkenbaar met mijn ogen dicht. (niet echt moeilijk want het zicht was hier nooit behoorlijk hoog)
En ook herkenbaar, maar best met de ogen open, Tengzhou is nog steeds en zal dat wel blijven " het koninkrijk der koekendozen", het "Walhala van de wegversperrers" en de republiek der rijdende rotdingen"
Eerlijk, hier, (en dan bedoel ik Quanzhou dus en dus ook weer in tegenwoordige tijd en niet ge anti dateerd naar het verleden) zijn die bijna niet te bespeuren maar daar dus wel (Tengzhou dus ) Ik moet erme leren leven zegt mijn medereiziger en metgezel voor deze reis.
We proberen. We proberen.
Veel is er niet veranderd, nog steeds mooie lichtjes en een oude pagode, maar de beschaving is ook hier ingetreden, we hebben nu een Wanda plaza shopping mall.
Iets om naar uit te kijken bij een volgend bezoek aan deze mooie herinnering.
|
