|
The death road van La Paz vergelijken met de Cerro Calvario in Copacabana Bolivia kan een vat vol cryptisch gedoe worden.
En het is 6u30 in Peru. Moe en koud.
Het is 13u30 in België. Uw middagpauze en uw boterhammekens aan het verteren.
Beetje moe en koud en warm tegelijk aan het blazen om naar huis te kunnen gaan.
Dus kortweg.
The death road is een lijdensweg waar de adrenaline van u de meest levendige mens ter wereld maakt.
De Cerro is een lijdensweg waar de brandende spiertjes van u de meest creperende mens del mundo maken.
De ene snelt naar beneden gedurende 63 km, de andere krijgt u klein na 600 meter.
Kruisjes tonen de plaatsen aan waar de arrogante mens, de onoplettenden of simpelweg de ongelukkigen de afgrond zijn ingetuimeld.
14 kruisjes geven de lijdensweg van de Heer Jezus Chistus aan op de cerro.
Alcohol, het gemeenschappelijk ritueel.
Uw fietsband, de grond en tong worden overgoten met pure alcohol vooraleer ge naar beneden knalt.
Zegening van moeder aarde die verondersteld wordt u uw leven te kunnen behouden.
Beneden aankomend, het perfecte excuus om te vieren.
De gekochte valse briefjes geld, speelgoedauto´s en bloemen worden op de cerro besprenkeld met donker bier.
Zegening van goederen, De Heer JeCe wordt verondersteld de deelnemers een fijn jaar te laten beleven.
Boven vertoevend, het perfecte excuus om u poepeloere te drinken.
Het enige verschil. Bij de ene hoef je de berg niet meer op.
De andere moet ge nog stiepel naar beneden.
Geluk zit em in de kleintjes. Een ongelukske ook.
Maar Puno dus.
Vooraleer ge de stad kunt binnenrijden moet de grens Bolivia- Peru overgestoken worden.
Een lachertje in vergelijking met andersom. Chaos maar eerlijk.
Voor de ex- collega´s:
De Peruaanse versie van de Michel Joris Zaliger zit daar achter een bureau.
Bulderstem en hart van goud.
Mensen die zijn bureau te snel binnenstappen worden tegen de muur geplakt.
Met luid geklak 4 stempels op een klein papiertje drukkend.
Peru,
Rustig langs Lago Titicaca cruised..
Puno dus.
Gezellige stad.
Tuktuk´s die de straten onveilig maken.
Zoals elke stad rond het meer, gebouwd op een heuvelkam.
Kuitenburners dus.
Schoolfeest daar.
Enfin, het begin van het schooljaar.
En dat feest duurt er een week.
Iedereen opgetut. Mensen die elkaar een jaar niet zien staan er te keuvelen vol pret.
Voor 1 keer geen vreemde blikken naar de gringo die staat te fotograferen.
Alle klassen, leerkrachten en anderen staan in de straten rondom het hoofdplein vol ongeduld te trappelen om hun intrede te maken voor publiek,
hun land en vooral de legerleiding.
En dat is gene kak ginder. Zelfs diegenen die al de pamper aandoen doe mee. Respect
Allemaal zoekend naar die glimp van bewondering van Señor de hoogste legerpief die in Puno woont.
Zittend voor de kerk, hoog op hun troon, genietend van hun status.
1 keer staan ze recht om te salueren.
Voor deze kerels.
Beentjes gaan hoog de lucht in wanneer hun peletonleider het zo aangeeft.
Beetje raar ook, want wat anarchisme is er 1tje ook niet vreemd.
En het is net op dat moment dat de trots der natie, de vlag, strategisch door de wind wordt neergehaald.
Geen stress. Dat gebeurt nu eenmaal.
Met respect voor vaderland wordt deze door 4 man opgevouwen, zoals ze dat enkel in het leger kunnen, en afgevoerd.
Puno dus.
Copacabana maakt gewag van zo´n mooi eiland, Isla del Sol.
Bolivianen kennende,
Na 2 maand onderhandelen in de straten mag dat gezegd worden, verkopen ze zowat alles voor "mooi".
Pas. Maar geen oordeel vellend, want er niet geweest.
De Peruaan vertrouw ik dan meer.
En terecht.
Tenminste iets speciaals die Islas flotantes de los Uros.
87 drijvende en verankerde eilandjes in Lago titicaca.
Spreek je zuiver Spaans dan betekent titicaca eerder iets lachwekkends.
In Castellano en Quecha, hun talen, betekent dat van grijze puma tot grijze steen. Of versteende puma?
Met het bootje, tuffend tegen 2 knopen.
Drijvende controlepost passerend.
Aanmeren aan een dorpje.
8 families in hutjes.
Elk eilandje een president, die even uitlegt hoe die eilandjes gemaakt worden.
En dat is best clever. Blokken aarde die door fijne boomwortels bij elkaar wordt geklit, worden gebruikt als boei.
De Uros houden zich bezig met vissen, massa´s toeristen ontvangen en hun eilandjes onderhouden.
Elke week moet er een nieuwe laag riet gelegd worden want de onderkant rot weg.
Koken wordt op een aparte laag gedaan.
Aan roken doen ze niet mee. Er moet maar eens een peuk net niet in het water belanden.
6 toeristen op het dak van de boot een pafke plegen.
Beetje geambeteerd wegens het niet weten wat met de peuk te doen.
De ene steekt die in de zak. De andere kucht eens en keilt die bijna onopgemerkt het meer in.
Tochtje in de mercedes van lago titicaca.
Inkomsten voor visdraad en nylon om hun hutten samen te houden.
Meisjes die roeien als de besten. Evenwicht op hout in het water als volleerde waterlibellen.
"Interessant" is de gedachte bij het terugkeren naar het vasteland.
De zon in het gezicht, die bij gebrek aan factor 30 mijn teut wat schroeit.
Even verschroeiende keuze om door te rijden of om nog wat te blijven.
Nee, Arequipa wacht.
Vulkaanland en lijkend op het noorden van Chili..
En net die heb ik gemist.
Dorre landschappen.
Eindeloze verten.
Rokende vulkanen.
Dolle lama´s..
Tuktuk op die boel.
|
