|
Laatse stop in Brazilië. Corumba.
Net door de Pantanal gereden,
Wilt u graag levend worden opgegeten door mosquitos. Langs hier!
Ontelbare dieren noemen de Pantanal "thuis".
Kaaimannen, slangen, otters, vogels met rare bekken en te gekke kleuren,
beesten die niet in mijn encyclopedie staan.
Het dierenmoeras.
Gekozen voor een 120 km lange hobbelweg om die bewoners te bekijken.
Spotten van:
Kaaiman: 1 punt
Elke nieuwe vogel: 2 punten
Groot beest: 3 punten
Monkey: 5 punten
Otter: 5 punten
Slang: 10 punten
Alle 6 gezien: 35 punten erbij.
Jaguar is Yathzee: Vette 50 erbij.
De punten vliegen in het rond.
De muggen ook wanneer ge uitstapt om een foto te nemen.
Lange broek aandoen is lekker, denkt ge.
Die sloebers vinden hun weg via pijpen, kraag..
Niet de 1e keer dat die leperds dat spelleke spelen, me dunkt.
Ja ja, Daar!
2 kaaimannen!
Maar terwijl ge door uw kijkvensterke van uw camera loert bent ge voor de rest blind voor dat wat rondom u gebeurt.
Splash!
Adrenaline giert door uw lijf.
2 meter achteruit deinzen want pakweg 8 meter verder in het water staat een otter lelijk te doen .
En die beesten hebben tanden.
Goeie raad. Van otters blijf je braaf weg.
Allé kom, nog ene foto dan, aangezien roekeloosheid hier uit den boze is
en ogen op mijn gat nog uitgevonden moet worden.
Ja! Een slang , 10 p...
Blob- blob doen de wielen.. Neee..
Doodsstrijd van een anderhalve meter lang serpent..
Toch foto nemen. Triest eigenlijk.
Beetje doodsstrijd in mezelf ook.
1 slang gezien en dat beest overreden.
Zindert wat na terwijl we de veerboot nemen om de Rio Pantanal over te steken.
I hope Karma doesn´t bite me in the ass..
De woorden zijn nog niet koud of we krijgen al een warme welkom aan de Boliviaanse grens.
Karma f*ucked me right up that alley, zeggen ze in stoute films.
Documentje hier en als het kan, hetzelfde daar.
"Klopt hier ni hé vriend, dat chassis nummer.": zegt señor Boliviano.
"Wat dan niet, Señor B. Die nummers zijn toch dezelfde.": zeg ik eerbiedig.
"Ja maar, de letterkens staan niet op het documentje.":aldus Bolivar.
¨ Kan ik er wat aan doen, it´s the Chilean way¨: vervolgt Gringo.
" Passeer 11 kilometer maar eens verderop bij de flikken voor een stempelke": maant Anti- gringo man aan.
Doen we het of toch maar niet..
Best wel.
Dat 8 euro kostend stempelke gaan halen, dat we uiteindelijk voor de helft betalen, is een gelukje.
Want 300 kilometer verder schrapt Señor Me gusta gringo´s ons met een potlood van zijn toeristenlijst.
Weer Boliviaans avontuur.
Het land van de bidons.
Ze bij elk tankstation vullen want ge krijgt niet overal benzine want blankies lusten ze niet altijd.
Bidons die opblazen wanneer ge met de auto weer eens 1500 meter stijgt en vacuum zuigen wanneer ge daalt.
El país van het aftellen aan de kruispunten.
Want het paneel vertelt hoelang het groen blijft en hoelang rood.
Tuffers die bij nummers 3,2 en 1 wat gas bijgeven.
Verkeersregels, die bestaan, maar zijn eigenlijk niet echt.
The country van de 1001 talen. Spaans, Castellano, Quesha en nog 998 andere dialecten.
Le pays van de na elke hobbel, is er een put in de weg.
Van de Zuid Koreaanse migranten die u niet in de ogen kijken en weigeren elektronica te verkopen.
Van onderhandelen met de corrupte flikken die dat touwtje over de weg spannen waarbij een over en weer getrek van documenten plaatsvindt totdat er 1 verliest of beiden winnen.
Politie credentials worden hier gewoon uit de sjiekenbak gedraaid.
1 Bolivianos te veel in de portefeuille, uw kans om bij de runderpolitie een jobke te verkijgen.
Maar vooral, het land van uitersten. Zo mooi en zo lelijk.
De Boliviaan gooit alles uit de autoruit. Zonde.
Ze hebben er alles maar ge moet maar net het juiste plaatske weten te vinden om het te kunnen bemachtigen.
Zoek maar eens in een land van 1 miljoen vierkante meter groot.
Van de grens naar Santa Cruz. Voor de 2e keer.
Deze keer om naar La Paz te trekken.
Via Cochabamba.
En dat is gene kado.
11uur over de bergachtige 490 km.
En die enkele baan deel je met donkey en kar, tourbus, vrachtwagen, damned fools behind a steering wheel en mist in uitverkoop.
Begeleid op de tonen van Raaa-di- oooo Queee Pá-sa.
90ties boenk music. "Wats kgebeurt"?
Eens wat anders dan de panfluiten, fluflu´s en de charango´s die we gewend zijn.
Charango´s, even klein als mandolines maar in de vorm van een gitaar gegoten.
4 keer plink- plink, 4 keer plonk-plonk erna. Plunk ertussen voor de verrassende melodieverandering.
En iedereen in Torotoro speelt geplonk.
De stad met bijhorend Parque Nacional de Torotoro is enkel te bereiken via een hobbel- en/of kasseiweg van 134 km waarbij Parijs-Roubaix een kinderspel is.
En we hebben chance want net groot feest van 1 of andere patroonheilige.
Geplink langs alle kanten, de cerveza plonkt in de hoofden van zowat iedereen.
Wanneer ge rond 13u aankomt en de straten bezaaid zijn met dronkelappen, in alle mogelijk posities hun roes uitslapend,
dan bedenkt ge dat dat bachanaal van ´s morgens begint of dat pintjes op 2800 meter hoogte tot eigenaardige situaties kan leiden.
Of allebei.
Vrouwen in typische klederdracht. Ge zou kunnen denken:
Tiens, tiens, die hebben hier allemaal een flink billenspel.
Neen, dat zijn 5 tot 10 rokken over elkaar.
En dat is nodig op 3000 meter hoogte,
want daaronder is er tocht.
Hoe ge dat weet?
--Op dat hurkje langs de weg.--
--Handjes op de rok--
--Kleine pippie--
--En weer van de hopsakee--
--Dartelend onderweg.--
--Vlechtjes in de wind.--
De chjarango´s plunken tot in de nacht door.
Pas rond de zessen overstemd door hanen die in een even ontstemd koor de volgende dag inluiden.
Douche nemen en een gids gaan boeken in het toerismebureau.
"Zonder gids, no parque voor u": zegt vlechtje in het toerismebureau.
Graci-ass..
Lijkt geldgewin maar achteraf bekeken, maar goed dat Elias meegaat.
Elias, kerel van 21. Al 10 jaar gids, zegt ie..
Conditie,check.
Ervaring, ja ze.
Uitleg, dik in orde.
Gezwind als een berggeit loopt ie de rotsen van Itas city op, voor de foto.
Met de handjes op de rug trippelt ie over de rotsen de grot van Umajalanta in.
Met sprekend gemak doorheen de spelonken van de grot tot op 118 meter diep.
Wij, krampachtig proberen te volgen.
Bijna even snel maar niet zonder kleer- en spierscheuren.
Dat manneke overdrijft niet. Wij wel.
Op naar La Paz.
Goeiendag en bedankt.
|
