Wat als je dient te
wachten of
gewoonweg de ingebeelde luxe van tijd hebt?
Kinderlijk verbeeldingsvermogen neemt het dan over..
Slecht geslapen, zonet te lui geweest om de lichtschakelaar van de keuken te
gebruiken.
Veel te veel koffie-korrels bij het hete water in de tas gedaan.
Het overtollige gekorrel uit de tas willen halen in diezelfde duisternis.
T Is niet gelukt en de vingers zachtjes aangebrand.
En dat allemaal omdat de voorbije dagen zoveel verbeelding is gepasseerd
waarvan het zonde is om te negeren.
Het licht aansteken zou ideeën kunnen doen vergeten.
Soms werkt dat strip- Eureka- lampje net even anders.
Eergisteren de 2e vaccinatie voor dol op honden gaan halen. Wederom
op de spoeddienst. Cesar had gezegd dat een clinica die vaccinatie mogelijk
niet op voorraad heeft aangezien die in
Chile gratis is. En iedereen houdt wel van een beetje gratis, dus dan toch maar
naar een hospital. Betalend want voor een
vaccinatie ziet men u niet graag op een spoeddienst aankomen.
Ik was aanwezig bij het ochtendgloren en geen katte bespeuren. Men vertelt mij dat ik niet op
de spoed moet zijn maar ik gebaar me van krommen toeristen- haas.
Dus laat men mij maar flink doen, ik doe
voor hen hetzelfde.
Tijd vliegt en zo ook de gedachten;
Om vliegende tijd te doden,
denkend aan
wat is in Chili groter of kleiner dan in België.
Kleiner is;
- De gemiddelde gestalte van de Chileense mens. Wij zijn reuzen ten opzichte van
de kabouters hier.
- Het aantal kilobyte dat per internetverbinding opgesoupeerd kan worden.
Groter is;
- Het land zelf en de beschikbare oppervlakte per inwoner.
- Al het fruit.
- De zin om gezond te leven; In elk parkje staan uit metaal vervaardigde basic-
fitnesstoestellen. Op de heenweg naar het ziekenhuis, om 7uur s ochtends, zag
ik door de vitrines van de gym al mensen danig staan zweten. Fruit kost hier 80
eurocent per kilo en een snickers-reep meer dan bij ons.
- Alle insecten.
- Het aantal familiaire honden en duiven.
- Het personeelsbestand; In de winkels hebben ze 3 maal zoveel werknemers dan
in België; de 1e om het werk te doen, de 2e om de rug te
krabben van de 1e en de 3e om te zien of dat lekker is
voor de 1e. Neen, de doorsnee Chileense werknemer zou verzuipen in
het werktempo van ons machtig Europa.
- Files; omdat het tempo lager ligt terwijl er toch evenveel mensen zijn.
- Het aantal stakingen, omdat men in Chili werken op een andere manier
benadert.
- Het aantal mini-marktjes en avondwinkels. Iedereen heeft hier de dubbele
nationaliteit; Pakistan lijkt mij de voor de hand liggende keuze.
- Het aantal lelijke tattoos die te tellen zijn in het straatbeeld. Je kan het
je niet jong genoeg bedenken of men heeft al wat onuitwisbare inkt op het
lichaam staan.
- De bergen want wij hebben met de barac frituur 1 boulette van een heuvel
van, ruw geschat, 670
meter en Nederland is zo vlak als een hamburger.
- De vleesproductie; Het Chileense vlees is van enorm goeie kwaliteit en dat
voor een spotprijs.
Ik vraag me af of onze wit-blauw steak niet stiekem hiervandaan komt. Even
lekker maar zoveel duurder. En als je die saignant bakt, heb je de kleuren van
de Chileense vlag.
Dat is misschien ver gezocht maar Chili is dan ook niet bij de deur en ik heb
op dit moment teveel tijd.
- De bezorgdheid om de toerist in het ziekenhuis die voor nutteloze diensten
betaalt.Men steekt mij in een modieus
kleedje met open rug en blote kont en wordt 2 maal gecontroleerd op koorts,
bloeddruk, uitslag en geduld..
En dat voor maar 15euro, dat is een prikje.
En zo geschiedde ook.
Op aanraden van Julien de Fransman, die we ontmoet hebben in El Calafate,
besluiten we om naar Valparaiso te gaan omdat tijdens het weekend in Santiago
alles sluit.
Een pittoresk stadje aan de kust.
Een mengelmoes van kleurrijke huisjes en flats,
gebouwd op de hellingen die de kustlijn omwallen.
Een hoofdstraat met talloze vertakkingen die op hun beurt in verbinding staan
met eindeloos veel trapjes, gangetjes en liften voor mensen die met een
lactose- intolerantie of hartprobleem kampen.
Want gegarandeerd beginnen kuitjes door dat melkzuur te branden
en gaat de hartslag stevig de hoogte in bij het beklimmen van die stadsgangen.
Ergens in die wirwar vind je het huis van Pablo Neruda, wereldwijd bekend om
zijn werk.
Ik ken hem niet.
Ook een Via Via- restaurant zoals er 2 in Leuven zijn.
Die ken ik wel.
Een wereldcafé, zo is er ook 1
in Peru, Ecuador en Argentinië.
Een concept zoals de Hardrock cafés. Maar dan voor de iets rustigere mens.
Blijkt dat ze daar Belgische bieren hebben. Duvel, Marredssous, La Chouffe,
Liefmans én Rochefort 10! Men belooft u de hemel en die krijg je daar ook.
Blijkt dan 1 van het Chileense mannenkoppel die de Via Via uitbaat, in
Antwerpen heeft gewoond.
Hij spreekt wat Nederlands en doet dat beter dan wij zijn taal beheersen.
Er gratis bovenop krijg je Felix the Housecat die uw tafel en alles wat erop
ligt komt opluisteren en -eten.
Een aanrader!
Dag 2 werd ingepalmd door een tocht naar duinen, zo hoog als een flatgebouw.
Trip van 25 kilometer
waarvan 10 te voet. De helft daarvan vergezeld door een straathond.
Lieve hond. Hij bijt niet. Want men bijt de hand niet die je te voeden geeft,
zegt een Belgisch spreekwoord. Maar verstaan Chileense honden dat wel?
Onderweg passeren we de vismarkt. Zeegeur vult de neus.
Kopers en verkopers als mieren door elkaar. Af en toe een rat die wegvlucht uit
de menigte.
Pelikanen zijn toeschouwers. Wachtend op een snoepje én op de 1e rij.
Want het zijn de smeerlapjes van het strand. Af en toe een meeuw in de gigantische
bek nemen. Gewoon omdat het kan en om efkes te tonen wie de baas is in de keet.
De duinen worden groter bij het benaderen ervan. Dit is logisch.
Zo ook het besef dat het weer een pijnlijke affaire gaat worden om de top te
bereiken.
Maar het is het waard. Een voorsmaakje van de woestijn die we later in het
Noorden van Chili gaan zien.
De branding van de golven op de rotsen.
Fijn, mul zand.
De wind die het als een laag bij de grondse schuurmachine door de lucht jaagt.
Robben brullend op de achtergrond.
Pelikanen die als een eskadron van fighterjets geruisloos over je heen vliegen.
Rust..
Wegzinken in het zand en in gedachten.
- Hoe komt het dat golven altijd recht op de kust afrollen, Overal ter wereld, op hetzelfde moment? Ja, dat is verplaatsing van energie in water.
Vanwaar komt die energie? Maan, wind, licht, aardbevingen?
- Die robben. Hoe kruipen ze op die steile rots? s Morgens bij hoogtij? Om er
een ganse dag op te liggen, tam te wezen en honger te krijgen? Om er pas s
avonds vanaf te kunnen en een hapje te zoeken?
- Waarom brullen die zo tegen elkaar? En dan vooral bij valavond. Tegen Koning
Rob, op de top van zn rots, omdat de onderdanen met een hongerke zitten? Of
uit frustratie tegen de vis die ze niet kunnen pakken omdat er bij laagtij te
weinig water is en teveel bodem. En een duikje naar die vis pijn gaat doen.
- Hoe hoog kunnen pelikanen vliegen? En hoe zit dat dan wanneer je in Bolivia
op 4000 tot 6000 meter
hoogte vertoeft? Kunnen die dan relatief gezien hoger vliegen dan de pelikanen
aan de zee? Of wonen die niet in Bolivia
Enfin
Ere wie ere toekomt,
De mooie fotos komen op Ilses conto. Had er zelf geen tijd voor.
Want een versie van 10 kleine negertjes bedenken op de tonen van ik heb
de zon zien zakken in de zee is een aanslag op concentratie, creativiteit en
verbeeldingsvermogen.
Dat is imaginair. Zoals een teveel aan tijd dat ook is .
