Wat als je dient te wachten of
gewoonweg de ingebeelde luxe van tijd hebt?
Kinderlijk verbeeldingsvermogen neemt het dan over..

Slecht geslapen, zonet te lui geweest om de lichtschakelaar van de keuken te gebruiken.
Veel te veel koffie-korrels bij het hete water in de tas gedaan.
Het overtollige gekorrel uit de tas willen halen in diezelfde duisternis.
’T Is niet gelukt en de vingers zachtjes aangebrand.
En dat allemaal omdat de voorbije dagen zoveel verbeelding is gepasseerd waarvan het zonde is om te negeren.
Het licht aansteken zou ideeën kunnen doen vergeten.
Soms werkt dat strip- Eureka- lampje net even anders.

Eergisteren de 2^e vaccinatie voor dol op honden gaan halen. Wederom op de spoeddienst. Cesar had gezegd dat een clinica die vaccinatie mogelijk niet op voorraad heeft aangezien die in Chile gratis is. En iedereen houdt wel van een beetje gratis, dus dan toch maar naar een hospital. Betalend want voor een vaccinatie ziet men u niet graag op een spoeddienst aankomen.
Ik was aanwezig bij het ochtendgloren en geen kat  te bespeuren. Men vertelt mij dat ik niet op de spoed moet zijn maar ik gebaar me van krommen toeristen- haas.
Dus laat men mij maar flink doen,  ik doe voor hen hetzelfde.
Tijd vliegt en zo ook de gedachten;

Om vliegende tijd te doden,
denkend aan
‘’wat is in Chili groter of kleiner dan in Belgi뒒.
Kleiner is;

- De gemiddelde gestalte van de Chileense mens. Wij zijn reuzen ten opzichte van de kabouters hier.
- Het aantal kilobyte dat per internetverbinding opgesoupeerd kan worden.

Groter is;

- Het land zelf en de beschikbare oppervlakte per inwoner.
- Al het fruit.
- De zin om gezond te leven; In elk parkje staan uit metaal vervaardigde basic- fitnesstoestellen. Op de heenweg naar het ziekenhuis, om 7uur ’s ochtends, zag ik door de vitrines van de gym al mensen danig staan zweten. Fruit kost hier 80 eurocent per kilo en een snickers-reep meer dan bij ons.
- Alle insecten.
- Het aantal familiaire honden en duiven.
- Het personeelsbestand; In de winkels hebben ze 3 maal zoveel werknemers dan in België; de 1^e om het werk te doen, de 2^e om de rug te krabben van de 1^e en de 3^e om te zien of dat lekker is voor de 1^e. Neen, de doorsnee Chileense werknemer zou verzuipen in het werktempo van ons machtig Europa.
- Files; omdat het tempo lager ligt terwijl er toch evenveel mensen zijn.
- Het aantal stakingen, omdat men in Chili ‘’werken’’ op een andere manier benadert.
- Het aantal mini-marktjes en avondwinkels. Iedereen heeft hier de dubbele nationaliteit; Pakistan lijkt mij de voor de hand liggende keuze.
- Het aantal lelijke tattoos die te tellen zijn in het straatbeeld. Je kan het je niet jong genoeg bedenken of men heeft al wat onuitwisbare inkt op het lichaam staan.
- De bergen want wij hebben met ‘’de barac frituur’’ 1 boulette van een heuvel van, ruw geschat, 670 meter en Nederland is zo vlak als een hamburger.
- De vleesproductie; Het Chileense vlees is van enorm goeie kwaliteit en dat voor een spotprijs.
Ik vraag me af of onze ‘’wit-blauw steak’’ niet stiekem hiervandaan komt. Even lekker maar zoveel duurder. En als je die saignant bakt, heb je de kleuren van de Chileense vlag.
Dat is misschien ver gezocht maar Chili is dan ook niet bij de deur en ik heb op dit moment teveel tijd.
- De bezorgdheid om de toerist in het ziekenhuis die voor nutteloze diensten betaalt.  Men steekt mij in een modieus kleedje met open rug en blote kont en wordt 2 maal gecontroleerd op koorts, bloeddruk, uitslag en geduld..
En dat voor maar 15euro, dat is een prikje.
En zo geschiedde ook.


Op aanraden van Julien de Fransman, die we ontmoet hebben in El Calafate, besluiten we om naar Valparaiso te gaan omdat tijdens het weekend in Santiago alles sluit.
Een pittoresk stadje aan de kust.
Een mengelmoes van kleurrijke huisjes en flats,

gebouwd op de hellingen die de kustlijn omwallen.
Een hoofdstraat met talloze vertakkingen die op hun beurt in verbinding staan met eindeloos veel trapjes, gangetjes en liften voor mensen die met een lactose- intolerantie of hartprobleem kampen.
Want gegarandeerd beginnen kuitjes door dat melkzuur te branden
en gaat de hartslag stevig de hoogte in bij het beklimmen van die stadsgangen.

Ergens in die wirwar vind je het huis van Pablo Neruda, wereldwijd bekend om zijn werk.
Ik ken hem niet.
Ook een Via Via- restaurant zoals er 2 in Leuven zijn.
Die ken ik wel.
Een wereldcafé, zo is er ook 1 in Peru, Ecuador en Argentinië.
Een concept zoals de Hardrock cafés. Maar dan voor de iets rustigere mens.
Blijkt dat ze daar Belgische bieren hebben. Duvel, Marredssous, La Chouffe, Liefmans én Rochefort 10! Men belooft u de hemel en die krijg je daar ook.
Blijkt dan 1 van het Chileense mannenkoppel die de Via Via uitbaat, in Antwerpen heeft gewoond.
Hij spreekt wat Nederlands en doet dat beter dan wij zijn taal beheersen.
Er gratis bovenop krijg je Felix the Housecat die uw tafel en alles wat erop ligt komt opluisteren en -eten.
Een aanrader!


Dag 2 werd ingepalmd door een tocht naar duinen, zo hoog als een flatgebouw.
Trip van 25 kilometer waarvan 10 te voet. De helft daarvan vergezeld door een straathond.
Lieve hond. Hij bijt niet. Want men bijt de hand niet die je te voeden geeft, zegt een Belgisch spreekwoord. Maar verstaan Chileense honden dat wel?

Onderweg passeren we de vismarkt. Zeegeur vult de neus.
Kopers en verkopers als mieren door elkaar. Af en toe een rat die wegvlucht uit de menigte.
Pelikanen zijn toeschouwers. Wachtend op een snoepje én op de 1e rij.

Want het zijn de smeerlapjes van het strand. Af en toe een meeuw in de gigantische bek nemen. Gewoon omdat het kan en om efkes te tonen wie de baas is in de keet.

De duinen worden groter bij het benaderen ervan. Dit is logisch.
Zo ook het besef dat het weer een pijnlijke affaire gaat worden om de top te bereiken.
Maar het is het waard. Een voorsmaakje van de woestijn die we later in het Noorden van Chili gaan zien.
De branding van de golven op de rotsen.
Fijn, mul zand.
De wind die het als een laag bij de grondse schuurmachine door de lucht jaagt.
Robben brullend op de achtergrond.
Pelikanen die als een eskadron van fighterjets geruisloos over je heen vliegen.
Rust..
Wegzinken in het zand en in gedachten.

- Hoe komt het dat golven altijd recht op de kust afrollen, Overal ter wereld, op hetzelfde moment? Ja, dat is verplaatsing van energie in water. Vanwaar komt die energie? Maan, wind, licht, aardbevingen?
- Die robben. Hoe kruipen ze op die steile rots? ’s Morgens bij hoogtij? Om er een ganse dag op te liggen, tam te wezen en honger te krijgen? Om er pas ’s avonds vanaf te kunnen en een hapje te zoeken?
- Waarom brullen die zo tegen elkaar? En dan vooral bij valavond. Tegen Koning Rob, op de top van z’n rots, omdat de onderdanen met een hongerke zitten? Of uit frustratie tegen de vis die ze niet kunnen pakken omdat er bij laagtij te weinig water is en teveel bodem. En een duikje naar die vis pijn gaat doen.
- Hoe hoog kunnen pelikanen vliegen? En hoe zit dat dan wanneer je in Bolivia op 4000 tot 6000 meter hoogte vertoeft? Kunnen die dan relatief gezien hoger vliegen dan de pelikanen aan de zee? Of wonen die niet in Bolivia…

Enfin…
Ere wie ere toekomt,
De mooie foto’s komen op Ilse’s conto.

20-04-2015, 05:35 geschreven door Kenny  

17-04-2015, 12:15 geschreven door Kenny  

Laatste dag bij het internationaal gezelschap en die ochtend is best grappig.

Wakker om 7, Chris de Amerikaan horen trippelen en die snijdt ´s morgens altijd wat fruit in de keuken. Aussie Ben blijft zoals verwacht in z’n mand liggen.

Tijd om naar de living te tsjokken met een tas koffie in de hand, waarop het lijkbleek gezicht van de gebronzeerde Spanjaard Nacho de kamer komt ingelopen, 1 been in de broekspijp, de andere in zijn hand, samen met nog 7 andere dingen;

- Fuck, fuck, what’s the time man?
- 7:30, Nacho..
- Shit, fuck.. Fu-fu-fuck!
- Do you need to go to school or work, Nacho?
- Work, somebody is waiting for me, do you have a cell? Ondertussen met trillende hand al 1 kous aangedaan, de andere broekspijp nog steeds in z’n linkerhand.
- No man, no Chilean SIM!
- Mine isn’t charching and I don’t know why!
- Nacho, your keys!
- Yes, thank you!
- I’ll keep the door open for you.
- Thanks, man, th…

En weg was ie.

Met ongebonden veters de trap aflopend, boxer op z’n hoofd, andere kous rond z’n oren. Blij dat ik de voordeur hoorde dichtklappen en daar geen bloederig boeltje moest opkuisen.

Alvast geen schildpaddengangetje..
Enkele dagen geleden, bij het aankomen op de interim- verblijfplaats voor dat weekend, zag ik een hond bij een bouwwerf staan.
De hond bleef trouw aan de poort zitten terwijl de bouwvakkers een nieuw gebouw uit de assen van het oude deden rijzen.
Tijdens het weekend zag ik de hond  op de verlaten bouwwerf rondzwerven.
Ooit die verhalen gelezen van hondjes die niet van de zijde van gestorven baasjes willen wijken?
Al is het maar die koude grafzerk bewaken.
Wat een lieve perro. Trouw als ie zijn kan.

We verlaten het huis voor de laatste keer.
Lieve perro zit naast de voordeur.
Kijkt me aan met die puppyblik.
Vertederend steek ik mijn hand uit voor die vervolmakende aai
en..

Hapklaar is Kees.
En Jaap ,
die zit in de vinger.

Zoals een kleine die net kei hard geschrokken is,
wegdraaiend van de hond.,
en zoals ne flinke met bloeiend  vingerke,
niet geklaagd,
zoekend naar wat ontsmettingsalcohol want met die vuile hond weet ge maar nooit.
Maar, hey, ik heb 3 vaccinaties tegen dolheid voor honden gehad,
dus kan ik tegen een klein aaitje van de hondenmond.
Maar dat werkt zo dus niet, zegt googlehond.
Neen hoor, it buys you some time vooraleer die 1e symptomen opduiken, zegt ie.
Stijve nek, check,
die slechte matras.
Prikkelbaarheid, check,
want ge bent lastig op uzelf.

Dan toch naar Hospital Clinica omdat ge toch nooit zeker bent van een viruske.
En waar heeft die vuile perro allemaal niet uitgehangen vooraleer ie bedacht om van een vinger zijn ontbijt te maken.

Aan de infobalie van de urgentia bijt ik van mij af;
‘’ Soy moridido por un perro qui tiens rabia possible.
en ik heb hulp nodig, nu! Por favor!’’
Zij, in haar beste Spaans tegen mij:
‘’Euh, ik versta u niet. Trekt u hier maar e nummerke señor en zet u maar als ne flinke in de rij.

14-04-2015, 15:39 geschreven door Kenny