Van Florianopilis, schiereiland der stranden.

Enkelen zijn verborgen, te bereiken via boot of te voet.
Mooi en zelfs wat Leonardo di Caprio- achtig.

Zonder de wietplantages, in de plaats ervan een tros kolibri´s.

naar Joinville, stad van het mierenhotel. Geen attractie.

Een bende Ferdie´s in kamer 137. 

Erna naar Ponta Grossa, dickhead stad, nee echt. Dat is de vertaling ervan.

Dickhead is niet alleen. Não-Me-Toque, don´t touch me, is er ook. En die liggen niet naast elkaar.

Via Maringa, de hoogste kathedraal van Brazilië ofte een betonnen verkeerskegel van 143 meter staat daar.

Opeens slingert de weg de lucht in. Een brug van 1200 meter lang.

De rivier die die overbrugt is er 1 van, exact afgemeten, 4880 km. 

Rio Parana. 
De grens tussen 2 provincies. 

De grens tussen 2 levensstijlen. 

De lijn tussen 2 types landschappen.

Loofwoudachtig versus palmbomerij.

Beschaving volgt elkaar niet zo snel meer op.

Tijd om weer 2 bidons gasolina te tanken bij elke beurt.

Want hier wilt ge niet staan liften omdat ge de domoorpanne aan uw broek hebt.

We zijn op weg naar Dourados. 

Niet te verwarren met de chips, al zou die wel eens vlot opgevreten kunnen worden.

Bijna de mytische stad El Dorado. "The golden one", in een begrijpbare taal vertaald, vind je daar wel .
Niet Midas, de kerel die alles wat ie aanraakte in goud deed veranderen , maar wel Rodrigo en z´n familie.

Een couchsurfhost voor 1 nacht. Een boom van een vent. 

Te grappig om een charismatische 2 meter in een kleine auto te zien sukkelen.

Onbekenden in z´n huis halen omdat z´n werk het niet mogelijk maakt om te reizen. 

Om op die manier andere culturen te leren kennen en Engels te leren.

Een militair die tijdens de lunchtijd een cursus Engels volgt bij Edouardo. een vrijwilliger van 20 jaar oud. 

Niet naar de goesting van de commandant.
Te ijdel of te lui om de cursus te volgen tijdens dat vrije uurtje en bijgevolg het niet kunnen uitstaan dat zijn militaire ondergeschikten in het dagelijks leven zijn rang overstijgen.

Zo puur die man.. 
Een inspiratie voor velen. 
Mezelf incluis.

Sukkelend in het Engels, al zingend en op z´n gitaar . 
Maar de schaamte overwinnen om fouten te maken.

Zichzelf niet al te serieus nemen, het leven wel.

Wat was die verbolgen dat we maar 1 nacht konden blijven.

Ik trek m´n woorden in betreft "Brazilianen en smaak". 

Z´n vrouw Marta prepareerde effe een mais-brij klaar. 

Daar eet ge potten leeg van als het niet onbeleefd zou zijn.

De mooiste couchsurf-ervaring tot nu toe.

Laatste stad voor eindbestemming Bonito.

Eindbestemming voor even. 

Want daar blijkt het zo mooi te zijn dat we er even op adem kunnen komen.

Is nodig want de vochtigheidsgraad gaat er steil de hoogte in.

En rokerslongen hebben dat niet zo graag. 

Vanwege de regen en het gebrek aan elektriciteit in de regio, dat wordt daar opgegeten,

gaan we naar een hostel om de volgende routes naar Bolivia uit te stippelen.

De HI Hostel- keten.

Leuke sfeer, alle voorzieningen. Koks, toerismebureau, mini-zwembad, 

10 mensen die hier onopgemerkt werken om de reizigers de beste ervaring te geven.

Dat lukt hen voorbeeldig.

Op zaterdag een rapelafdaling geboekt in Abismo de Anhumas. 

72 meter de diepte in om daar wat te snorkelen.

Men heeft het einde van die verticale watergrot nog niet gevonden en dat gaat met die holle, halve paraplu ook niet gebeuren. 

Onbekend terrein, altijd leuk..