Ik heb het hen volledig zelf laten uitvechten. Maar wel in het volledige huis en eventueel de tuin. Ja, de tuin, ik weet het, ik ga weer lijnrecht tegen alle regels in. Maar ik moest. Sr William gedroeg zich meer en meer als een banneling, er waren dagen dat hij maar een half uurtje langskwam, dat hij niet kwam als ik hem riep, zelfs niet om te eten, en ik was bang dat ik hem kwijt zou raken. Dus hij moest binnen kunnen, naar de slaapkamer kunnen komen, en dus moest de deur naar de keuken open, en kon de dame eventueel buiten door het luik. Maar dat deed ze niet, en dat doet ze ook nu nog steeds niet. Dat luik bedoel ik. Als tijdens de dag de deuren openstaan gaat ze de tuin in. En sinds vandaag is dat mét SW. Hij roept haar (echt waar, met miauwtjes, en je kan ze verstaan, ze zijn echt een vraag, kom je mee spelen, 't is geweldig). Ze is superslim, de woonkamer is nog steeds haar veilige haven waar ze naartoe vlucht als ze van iets schrikt. En van daaruit had ze boven al verkend, en in mijn bijzijn ook al de keuken. En enkele dagen geleden heb ik haar de veranda en de tuin laten ontdekken. Ze doet dat rustig, op haar gemak, ze ruikt uitgebreid aan de kruiden, thijm en munt hebben haar voorkeur. Op de grens van de tegels en het gras heeft ze een tijdje staan nadenken, maar ik zie Elvira nog eindeloos met één poot over en weer gaan, zou ik die nu neerzetten of niet. Helena denkt na, maar eens ze een beslissing genomen heeft gaat ze er ten volle voor, dus na kijken, snuffelen en beslissen sprong ze in één keer met alle vier haar poten een meter ver het gazonnetje op. Hindernis genomen, what's next. Dat is zo'n beetje haar modus operandus.   Nu ligt ze hier wat te zeuren en rond te hangen en hier en daar mee te spelen, ik vermoed dat ze SW mist, die in deze schemer natuurlijk op katertoer is. Wonderbaarlijk, hoe zowel hij als zij schijnen te weten dat hij dat alleen moet doen, dat zij nog te klein is om ver op stap te gaan.   

Ze hebben elkaar gevonden. Er is weer rust in huis. Er is eindelijk gespeel in huis. Liefde, harmonie. Het enige waar ik nog op hoop, is dat Helena, net als Sir William, haar angst voor mensen volledig gaat overwinnen. Ze komt soms op schoot, maar enkel als ik in de zetel zit, en ook in bed komt ze wel bij mij liggen. Nu ja, mij als trampoline gebruiken, mijn voeten bespringen, op bedmuizen jagen. Maar ze loopt nog steeds weg van mij (al gaat ze zich niet meer per sé achter de zetel verstoppen), ik moet heel voorzichtig zijn als ik haar over haar bol wil aaien, terwijl ze instant begint te spinnen als ik dat doe, maar elke keer opnieuw bekijkt ze mijn hand alsof die haar gaat slaan. Haar oppakken is absoluut geen optie, dat gaat bij haar moeilijker worden dan bij SW vrees ik. Zo ziet het er nu althans uit, maar ik had de eerste vier weken van SW's verblijf hier nooit gedacht dat hij de kat zou worden die hij nu is. Hij komt iedereen die binnenkomt, ook mensen die hij nog nooit heeft gezien, begroeten, hij komt vlak voor hun voeten staan en laat zich aaien. Ik vind het elke keer opnieuw spectaculair. Dus we geven Heleentje nog wat tijd, ze is hier 10 dagen, en ze heeft al zoveel geleerd.