Ik was deze ochtend op weg naar het werk en zoals zo velen stond ook ik deze keer in file. Even een ergernis over mijn lippen, en hele kleine, onverstaanbare vloek, maar dan het amusement van file rijden.

Naast mij een wagen met 3 kinderen in. Eentje de leeftijd van mijn dochter, voor zover ik kon zien uiteraard. Met muziek in de oren, terwijl de rest van de wagen redelijk op stelten werd gezet door de rest van de bende. Afgesloten van de wereld, ging haar hoofd op en neer. Op het ritme van de muziek veronderstel ik.

Wat zou er in dat hoofdje omgaan? Zit ook zij wat in de knoop met zichzelf? Is ook zij een gevecht aan het leveren met de hormonen?

Ze keek me aan en ik gaf haar een glimlach. Ik kreeg weinig terug. Ach, misschien een ochtendhumeur ging er door mijn hoofd. En tegelijkertijd besefte ik dat ik zo een reactie van mijn eigen dochter steevast zou afschuiven op het beginnend puberen.

In elk kind van ongeveer 10 herken ik mijn eigen dochter. Is het omdat ik misschien op zoek ben naar iets herkenbaars? Ben ik onbewust op zoek naar gelijkenissen om bepaalde puberale gedragingen makkelijker te kunnen omarmen? Zoek ik naar de gedragingen van andere ouders om te analyseren en te stelen met mijn ogen? Zoek ik naar reacties die ik kan becommentariëren om mijn eigen reactie een pluim te geven?

Of mis ik mijn dochter gewoon, nu ze bij haar papa is?