Een goede week is het nu. We zijn eraan begonnen en wanneer en hoe het gaat eindigen is een groot vraagteken.

Wit is nog niet volledig zwart, maar begint een grijs tintje te krijgen. Zinnetjes worden niet afgemaakt, maar wel doorgedreven. De deur heeft het al eens moeten bekopen, maar dat was dan de wind die met gesloten ramen zijn werk doet.

Het is spannend, uitdagend, confronterend, maar ook best angstaanjagend.

Ga ik van tijd tot tijd eens niet over de rooie gaan? Waarschijnlijk meer dan ik me nu voorneem.

Ga ik mijn telling tot 10 kunnen doen, dan slikken en gewoon op een heel rustige manier de conversatie aangaan? Ik vrees er nu al voor.

Ga ik haar begrijpen en gaat zij willen dat ik haar begrijp? Gaat ze me afstoten om dan weer aan te trekken en uit te spuwen?

Ga ik echt zo een moeder worden zoals tienerdochters hun moeder vaak bekijken? Je begrijpt me wel, zo een echte moeder van ‘jij bent mijn moeder’. Kan je dat toontje horen? Niet dat hoge happy toontje maar op het einde van de zin gaan we wat omlaag en een glimlach komt er niet bij kijken.

Zou ik geheimen mogen weten, verliefdheden, stiekeme dingen die je maar toevertrouwd aan een paar enkelingen? Mag ik de tranen opvangen die gepaard gaan met het zoeken naar jezelf? Mag ik de lach delen die een traan afwisselt wanneer ik haar troost, als ik mag troosten?

Puberen…het lijkt gisteren.