Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
15-03-2012
Voor altijd
Soms zijn er momenten dat je denkt, ongelukkiger kan ik niet worden. Ik zit aan de bodem en ben helemaal leeggezogen. Elke slag van mijn hart mag de laatste zijn wat mij betreft. Geen vogelgeluid, geen zonnestraal, geen lach, geen aanraking kan mijn ijskoude, droevige lijf weer opwarmen.
Tot de wereld echt stilstaat de tijd stopt of je zou willen dat hij terugdraait. Je lijf lijkt een hoop niets te zijn geworden en de lucht lijkt ijler dan ooit. Je maag keert zich om en je adem stokt in je keel. Elke hapje lucht dat je probeert te nemen , is een hapje dat je zou willen afgeven aan een kind dat ademloos verdwenen is. Elke zorg, elke ergernis, elke wroeging lijkt een minuscuul klein akkefietje te zijn geworden. Je staart in het oneindige en hoopt dat er een sprenkeltje hoop is aan het einde van wat nooit echt zal slijten. Je voelt je geamputeerd door verdriet. Verdriet dat niet het jouwe is, maar dat we toch allemaal lijken te delen. Het is niet meer haar of zijn kind, het zijn onze kinderen. Kleine wezentjes aan de start van een ongetwijfeld boeiend leven, die nu voor eeuwig 12 blijven...
Het is zover... De kaap van 35... De dag dat mijn blog zijn einde bereikt? Dat zou toch moeten als ik mijn eigen gecreëerde titel bekijk... Een titel is daarentegen snel gewijzigd... Een gewoonte en een honger, want dat is het ondertussen voor mezelf wel geworden, niet echt...
De zin om door te lullen, van me af te schrijven blijft heel sterk aanwezig ik denk er nog even over na
Tja, ik kan me bij sommige woorden, mits de nodige verbeelding wel iets voorstellen, maar ik denk dat ik me lekker voor schut zou zetten, moest ik ze effectief gaan gebruiken in een conversatie met de jeugd van tegenwoordig. Ik merk het al bij mijn eigen dochter. Zinnen, die veel weg hebben van het algemeen Nederlands, maar die gespekt en gesausd worden met woorden die de weg naar het groene boekje nog niet hebben gevonden. En weet je wat? Ik zou me kunnen ergeren, mijn kind kunnen wijzen op het feit dat het gebruik van juiste woorden echt wel nuttig is en belangrijk voor haar toekomst. Maar ik doe het niet, want eigenlijk vind ik het vetcool ja dat woordje begrijp ik nog, zelfs zonder enige fantasie.
Het is fantastisch dat ze zelf woorden beginnen uit te vinden en er in slagen ze redelijk globaal te verspreiden. Een geheimtaal is toch iets van alle tijden. Vroeger spraken onze ouders een andere taal wanneer ze het over ons hadden, of even wilden bespreken wat papa Sinterklaas zou brengen die nacht. Nu worden we op speelse wijze de loef afgestoken door onze kinderen en zie je hen genieten wanneer je gezicht de mimiek van ik wil dit wel heel graag begrijpen niet langer kan verstoppen. En daar komt vaak de ergernis naar boven. Wat we niet meer verstaan, wordt een lastig gegeven. En als we onze kinderen niet meer verstaan wordt het vaak wantrouwen. Wij gingen ons vroeger verstoppen in de velden achter ons huis, staken de greppel in brand en aten de ajuinen van een kleine boer zijn veld op. Waren we beter? Avontuurlijker? Ik denk het niet, we waren anders, net zoals onze ouders anders waren en ons ook niet helemaal begrepen. Af en toe moet je leren loslaten en niet alles willen begrijpen. Een kind heeft zijn geheimen af en toe heel hard nodig.
Slaapkop, nog vermoeide benen vraag me niet van wat, waarschijnlijk van het kronkelen in mijn bed- een gevoel van wallen, krakende botten. Swat, het was weer zo een ochtend en dat zijn bij mij dé ochtenden die de rest van mijn dag gegarandeerd bepalen. Het wordt er zo ééntje van alles à laise heerlijk woord trouwens. Jammer dat het misbruikt wordt bij de aanbeveling van de beste Ardeense salami, die dus blijkbaar à laise is bereiden als gevolg ook à laise moet verorberd worden. Ik blijf me verbazen over de creativiteit van menig reclamemaker.
Anyway, een fantastisch woord vind ik het enkel het uitspreken ervan, brengt al een onwaarschijnlijke rust over mijn vermoeide spieren en botten, waarbij ik me spontaan begin af te vragen of ik deze nacht toch niet stiekem mijn loopschoen heb aangetrokken. Het zou in ieder geval veel verklaren!
Maar goed, zeg nu eerlijk, à laise, het klinkt toch veel beter dan op het gemak. Of is het te wijten aan mijn gebrek aan een uitgebreide woordenschat vocabulaire heeft trouwens ook een meer sexy bijklank, maar dat even tussendoor- dat ik het enkel kan vertalen naar een woord dat mijn grootouders gebruikten als synoniem voor het toilet?
Trouwens mijn à laise moment werd niet hartelijk ontvangen op de baan. Ik moet toegeven dat wanneer ze in mijn kont plakken met hun bumper, ik als enige reactie het indrukken van mijn rem kan bedenken. En eigenlijk is dat een puur automatische reactie, waarbij mijn lijf niet anders kan dan rebellerend uit de hoek te komen waarbij mijn wagen snelheden bereikt die je hoogstwaarschijnlijk een boete opleveren voor belemmering van het verkeer. Maar goed, deze ochtend gewoon netjes aan de snelheid gehouden, niet sneller, niet trager.
Toch, als je dat wil doen, dan ben je een zondagsrijder, een hopeloze chauffeur die beter zijn rijbewijs inlevert en al tijdig een plaatsje in het rusthuis reserveert. En ik geef toe, ik heb er drie minuten langer over gedaan, ik ben twee minuten langer aan het slenteren geweest op weg van mijn wagen naar mijn bureau. Heb ik nu effectief vijf minuten van mijn leven verspeeld?
Ik voel het zo niet aan. Ik heb toch maar heerlijk genoten van mijn à laise moment, hoewel de maatschappij me leek uit te spuwen .
Zeg nu niet meteen ja, want ik ga je ofwel niet geloven, een tikkeltje jaloers worden, ofwel mijn ochtendhumeur zijn werk laten doen. Ik ben er nog niet helemaal uit wat nu het minst fijne is voor jou. Dat zal waarschijnlijk afhangen van hoe wakker ik nu ben
Ben jij altijd even alert voor alles wat er rondom jou gebeurt? Altijd even attent en altijd de natte droom van elke schoonmoeder? Hou die volmondige ja echt voor jezelf ik ga me onder controle houden, hoewel het vreselijk begint te kriebelen ergens achteraan in mijn keel woorden die eruit willen komen, maar voila, ik houd ze met alle macht tegen.
Word je soms overvallen door gebeurtenissen die je leven binnenwandelen alsof het een dagelijks ritueel lijkt te zijn, maar waarvan je denkt wat moet ik hier nu mee aanvangen?
Heb je soms niet van die momenten waarop de chaos heerst en resulteert in een compleet ongeordende massa? En je zal denken daar is ze weer met haar chaos, maar ik blijf het echt een schoon ding vinden vanaf het moment je merkt welke moois eruit kan ontstaan.
Heb je soms niet van die momenten dat je verlangt naar dat beetje controle, al is het maar gewoon om het gevoel te krijgen dat je het in de hand hebt? Dat er echt wel dingen zijn die je zelf kan bepalen, hoewel heel veel zaken eigenlijk gewoon een samenloop van heel veel factoren is die je niet in de hand hebt?
Ik wil maar zeggen dat het aantrekken van twee verschillende sokken iedereen wel eens overkomt, een onbewuste handeling die je voeten wel beschermd. Toch zijn niet alle vreemde handelingen en gebeurtenissen in het leven daarom negatief beladen laat het gebeuren en pluk er de vruchten van. Al is het met een rode en een groene voet
