Al heel lang niet meer geschreven, al bijna een halfjaar... Omdat het beter ging, omdat ik voor mezelf had uitgemaakt, hoe beter het gaat, hoe minder ik schrijf. Als ik deze blog langzaam maar zeker kan laten doodbloeden, ben ik langzaam maar zeker weer wat sterker en wat weerbaarder.
Als u dit kan lezen, weet je dus dat het niet beter gaat. Het ging beter, veel beter, langzaam maar zeker, kleine stapjes tegelijk. Medicatie afgebouwd, en stilletjesaan merkte ik, en mijn directe omgeving dat ik vooruit ging. De grote vakantie, was een groot feest. Bij een superleuke fijne trouw geweest van vrienden van ons, twas een megadagje. De dag erop verwend worden bij andere vrienden, om dan gepakt en gezakt met het hele gezinnetje een weekje naar het vakantiehuisje van mijn meter en peter te gaan. heerlijke verwennerijtjes, uitslapen, wandelen, heerlijk met ons vijven. Ongelooflijk hard genieten van de tijd met ons allen, zonder afleidingen... Thuis last minute beslissen dat we een citytripje gaan maken naar Parijs. Bij het brainstormen voor vakantieplannen zei de oudste dat hij graag eens de Eiffeltoren wil zien. Ik was ok, dus waarom niet? Auto inladen, en de volgende dag weg, uiteindelijk nog een hotelletje geboekt en de dag erop Versailles gaan bezoeken. Prachtig weekend, prachtige herinneringen. Het was ook vermoeiend, maar dat even terzijde. Zalige kinders, 32 km gewandeld op 2 dagen, zonder te mopperen, veel foto's gemaakt, veel plezier.
Een dagje naar de Efteling met mijn gezin en de prachtige familie van de hubby. Mijn schoonouders, mijn schoonzusje en haar vriend, en wij met ons allen.
een weekendje naar het vakantiehuisje van mijn meter en peter, als gast. Heerlijk verwend worden door een liefdevol koppel, met heel de familie daar aanwezig, heel veel mensen gezien die ik al jaren niet meer gezien had, en alles even hartelijk, veel babbeltjes gedaan! Nog veel meer aperitiefjes gedronken, ik ben volgens mij die 3 dagen in een constante lichte roes van plezier, genot, en lichte alcohol geweest. Dank je daarvoor nogeens, lieve Meter en Peter!
Maar nu, is het wat minder, de eerste rush van september is gedaan, 20 info-avonden op een week, terug in je ritme komen.
Vrienden van ons, 2 mensen die mij zo nauw aan het hart liggen besluiten te scheiden. We zagen het niet aankomen, maar we hielden ons hart vast voor hun 2 prachtige dochters, omdat beide ouders een temperament hebben. En onze grootste vrees werd waarheid, het spel werd hard gespeeld. Het huis, de auto, het hoederecht over de kinderen, de spaarcenten, alles is een reden tot twist. Verhalen worden verdraaid, naar ons, naar anderen, en iedereen in de naaste omgeving wordt er mee ingesleurd. Er komt geweld bij kijken, overspel en de kinderen zijn er de dupe van.
Een maand is dit bezig, een maand slaap ik maximum weer 3-4 uur per nacht, loop ik thuis als een zombie rond. Ik trek deze hele cirque niet meer. Ik loop alweer 10 dagen te twijfelen om terug mijn medicatie te pakken, omdat ik dan slaap, omdat ik dan minder pieker. Ik pieker, om een huwelijk dat het mijne niet is. Ik pieker, om kinderen, die de mijne niet zijn, hoewel ik ze even graag zie. Ik pieker omdat mijn vriendin doodongelukkig is, en koppig genoeg om door te bijten. Ik pieker, omdat haar toekomstige ex zaken vertelt, die mij ongelooflijk hard kwetsen, tegen mij, tegen anderen. Ik pieker, omdat hun dochtertjes, 6 en 3 jaar oud, nu getekend worden voor de rest van hun leven. Ik pieker, omdat hun dochtertjes, verhalen horen, die niet voor hun kleine oortjes bestemd zijn. Ik pieker, omdat ik bang ben, dat hun kindjes momenteel doodongelukkig zijn. Ik pieker, omdat ik meer wil kunnen doen, en niet bij machte ben.
Vorige week hebben we de stekker eruit getrokken. Ik kan niet helpen, ik sta er te dicht op, ben er te nauw bij betrokken. Ik voel de pijn, alsof het over mijn eigen huwelijk, mijn eigen kinderen en mijn eigen man gaat. Ik ben niet in de positie om onpartijdig te zijn, en mijn reacties beïnvloeden beide partijen. Ik neem afstand, omdat ik de verhalen niet meer aankan, wat de ander fout doet. Hoe de andere partij ineens geen goede ouder meer is, hoe alles, wat ze ooit zo graag hebben gezien in elkaar, nu een twistpunt is. Ik wil de pijn niet meer voelen. Ik wil niet meer opstaan met hen als eerste gedachte die door mijn hoofd gaat. Ik wil niet meer gaan slapen, met hen als laatste gedachte die door mijn hoofd gaat. Ik wil niet meer acute hartkloppingen krijgen als ik zie dat hun nummer op mijn gsm verschijnt, om mij te bellen. Bang om de ene partij huilend aan de lijn te krijgen, omdat er slagen zijn gevallen, om even later een andere versie te horen. Ik wil niet meer constant mijn woorden moeten afwegen, om niet het verkeerde te zeggen en dus te kwetsen. Ik wil niet meer, constant moeten balanceren op de tippen van mijn tenen. Ik wil niet aan mijn kinderen uitleggen dat als we ruzie maken, we sorry moeten zeggen, als ze constant andere verhalen zien en horen van volwassenen die duidelijk niet dezelfde signalen uitzenden. Ik wil niet aan hun kindjes moeten zeggen, dat zowel mama als papa hen het liefste van de wereld zien, omdat ze dat niet over elkaar over hun lippen krijgen. Ik wil niet aan hen moeten uitleggen dat ze moeten zorgen dat ze voor de kinderen altijd beleefd, vriendelijk en respectvol moeten zijn tegenover elkaar. Ik wil hen niet op de vingers moeten tien, omdat ik vind dat je sommige dingen beter niet vertelt aan je kinderen. Ik wil niet dat een kindje van 6 op school moet gaan vertellen dat de ene ouder slaag heeft gehad van de andere ouder. Ik wil niet degene zijn die aan hun kindjes moet uitleggen dat ook grote mensen ruzie maken, soms zelf zo hard dat ze elkaar niet meer graag zien. Ik wil niet degene zijn, die hen gaat uitleggen dat ze een tweede thuis krijgen, en dat het daar even leuk gaat zijn als in het eerste, omdat het nu even niet leuk is in het eerste huis. Ik wil niet degene zijn die aan de kindjes moet uitleggen, dat wat er ook met mama of papa gebeurt, zij niet de oorzaak zijn van deze hele situatie. Ik wil geen getuige zijn van hun ruzies. Ik wil ook geen getuige worden van de ene ouder die de kinderen in de auto steekt en voor langere tijd naar het buitenland vertrekt. Ik kan dat niet aan. en dus heb ik er de stekker uitgetrokken, en ben ik even in de anonimiteit gegaan, geen reacties meer op berichtjes, geen reactie op telefoontjes. Ik ben niet alleen in deze beslissing. ik heb die samen met mijn hubby genomen, die zich zorgen maakt om mij. Omdat ik niet slaap en dus weer lusteloos ben. Omdat ik over niets anders kan praten en mezelf in hun situatie verlies. Omdat ik sta te huilen bij de gedachte dat de kinderen, er de dupe van zijn. Ik heb deze beslissing genomen, samen met een bevriend koppel, die ook al meer dan een maand klankbord zijn. Die samen met ons, niet meer slapen, om een huwelijk dat niet het onze is, of het hunne. Ook zij hebben dezelfde afstand genomen, dat zij er ook kapot aan gaan. Nog geen week geleden, tegelijk, naar beide partijen, omdat we het niet meer kunnen. De rek, die ik in het afgelopen jaar heb uitgebouwd, is er alweer uit. Ik heb geen reserve meer. En nu krijg ik gisteren dus een berichtje, dat heel onze vriendschap in twijfel stelt, en die mijn wereld alweer op zijn kop zet. Dat ik een vriendin moet zijn, zoals ik afgelopen maand was, of dat ik geen vriendin meer ben.
Bijna 2 maand niet geschreven, heel bewust, omdat er vanalles speelde. In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn wereld. Even stilstaan bij de gebeurtenissen die ons land op mijn grondvesten deed trillen. stilstaan bij mijn gezondheid, letterlijk en figuurlijk... Een zware griep gehad, ik ging bijna dood van het hoesten...
Bijna een jaar thuis, met depressie, begin maart een jaar geleden thuis gevallen met burn-out. Hoe gaat het nu met mij? Ik weet het niet... Soms gaat het goed, en dan probeer ik optimistisch en positief te zijn. Maar een paar uur later, een dag later, gaat het niet. en dan voelt het weer aan alsof de hele wereld vergaat in mijn verdriet en in mijn zorgen. Bijna een jaar thuis, en voor de mutualiteit is dat te lang. Gedurende dit jaar, ben ik elke 3 maand op controle moeten gaan, om te bewijzen dat ik nog ziek was, om mijn uitkering te ogen krijgen. De laatste keer, eind maart, kreeg ik de boodschap, heel terloops gezegd dat ik in mei terug moest gaan werken. Of naar de RVA moest gaan, want dan ben ik een jaar thuis met uitkering en dat gaat niet. Blijkbaar is de regel zo, in dit apenland, dat als je een arbeidscontract het lopen bij een werkgever, dan kan je ziek zijn, zolang nodig. Je moet regelmatig op controle, maar je behoudt je uitkering. Als je daarentegen, zoals ik, geen werk hebt, omdat je vorige werkgever je ontslaat omdat je met een burn-out kampt, heb je slechts recht op 1 jaar uitkering. Na dat ene jaar, moet ik mezelf invalide laten verklaren om nog steun te kunnen krijgen. Invalide verklaren... Alsof het nog niet erg genoeg is, dat ik niet kan werken, omdat ik niet tegen de druk van buitenaf kan, krijg ik er nog een stempel bovenop. Deze maand heeft mij verder in de put geduwd, de put waarvan ik dacht dat ik stilaan aan het oppervlak kwam. Omdat ik alles, maar dan ook alles doe, wat de dokters mij aanraden om te doen, en zo te vechten tegen depressie. Sporten, doe ik regelmatig, lopen, fietsen. Yoga, mindfullness, relaxen Hobby, elke dag haak ik, brei ik, naai ik. Genieten van het leven, als mijn vriendinnetje thuis is, gaan we lunchen, gaan we winkelen, koken we samen. Als ik thuis ben met de kindjes, doen we spelletjes, knutselen we. Als de Ju thuis is, proberen we het gezellig te maken, kaarsje, hapje En ik geniet ervan, dat wel, maar het is geen blijvend genot. Het geeft me geen voldoening op lange termijn, en dus piek en daal ik.
En dus krijg ik het idee dat het aan mij ligt, dat ik niet gelukkig kan zijn, dat ik te veeleisend ben, dat ik teveel wil, op te korte tijd. en dan breek ik weer. Om mezelf weer bijeen te rapen, en weer opnieuw te proberen. Ik heb afspraken gemaakt om te solliciteren, maar nog voor het zover was, heb ik afgebeld met smoezen, waarom ik niet kan. Ik heb gezocht op VDAB naar vacatures die bij mij passen. En dan ie ik staan bij vereisten; werken tegen druk, targets in doel, stressbestendig... en dan, nog voor ik verder heb gelezen, ben ik al aan het huilen, en moet ik noodgedwongen stoppen. Omdat ik er nog niet klaar voor ben. De Ju zei ronduit, als jij terug moet gaan werken, dan zit je gegarandeerd binnen de maand in de psychiatrie, want je kan het nu niet aan. Maar het geeft mij gewoon, elke keer opnieuw het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.
En dus, met de medicatie gaat het langzaamaan weer slechter, en wat moeilijker en wat moeizamer.
Ik heb mijn leuke dingen. Ik ben met de dochter naar de laatste K3show gaan kijken, samen met een hoop vriendinnen, dat was fijn en genieten, maar ik ben dan ook stikop. Ik heb meegedaan aan de Spartacus run in Boom, en ik heb mijn eigen tijd van oktober vorig jaar geklopt met bijna een halfuur.
En toch krijg ik het gevoel dat de zwarte dagen weer wat zwaarder worden en dat ze er ook weer wat sneller zijn. Ofwel is het een gewenning aan de medicatie, en ook dat vind ik verschrikkelijk, want dat wil zeggen dat ik zonder medicatie nog steeds niet functioneerbaar ben. En als het niet aan gewenning ligt, wil dat dan zeggen dat mijn depressie erger wordt, zodat ik het voel, door mijn medicatie door?
Vorige week moest ik weer op controle, en toen zei diezelfde dokter mij, dat een depressie, een jaar slechts het begin is, e dat ik nog een lange weg te gaan heb...
22 maart 2016... Een zwarte dag, een dag die in ieder zijn geheugen gekerfd wordt, met zwarte inkt, en die niet snel zal vervagen. Een zwarte dag, omdat ons kleine landje, aangevallen werd. Door mensen, zoals ons, maar met een andere ideologie... Met dromen en wensen, mensen zoals jij en ik, waar ergens iets is misgegaan in hun hoofd. Waardoor ze vinden dat ze moeten strijden voor hun ideale wereld, waardoor ze vinden dat ze mensen moeten pijn doen. Het doet pijn, aan u en aan mij, aan elke Belg, Vlaming, aan elke Europeaan. Net zoals in Parijs komen mensen de straat op, om stille weerstand te bieden. Om aan de wereld te laten zien, dat er solidariteit is, liefde, en troost. Ik ben niet te juiste persoon om oordelen te vellen, ik kan slechts zeggen wat ik voel, wat ik denk. Ik voel een onbeschrijflijke pijn, bij het zien van de beelden. Mensen die in paniek weglopen, mensen die gewond zijn, of mensen die nog erger zijn. Niet alleen voor die mensen die daar zijn, op het moment van de feiten. Maar voor de algemene mensheid in deze wereld. Ik denk aan de mensen aan de andere kant van de wereld, die opgroeien met deze angst en paniek. Ik denk aan de mensen, niet zover weg, die hopen op een beter leven. Ik denk aan al de mensen die op de vlucht zijn voor geweld, oorlog, honger en dood. Al die mensen, waar Wij (Europeanen, Belgen, Vlamingen) niet naar omkijken. Het is mooi, onze Belgische driekleur te zien op alle internationale gebouwen... Maar waar waren de Turkse vlaggen toen er op een maand tijd 3 aanslagen waren? Het is hartverwarmend, onze profielfoto op Facebook met de cover van onze vlag erover. Maar wanneer zetten we de kleuren van Syrie op? Is het een ver-van-mijn-bed-show op dat moment? Het is te ver weg, we kennen die mensen niet persoonlijk? Ik ken iemand, iemand die mij zeer nauw aan het hart ligt, een jonge man, van allochtone afkomst. 2 jaar ouder als ik, 2 jaar geleden gehuwd, wonend in Brussel, werkend op Zaventem. Toen ik op de radio hoorde wat er gebeurd was,stond mijn hart stil. Het enige dat ik kon denken was: Is hij OK? Gelukkig wel, en dan kon ik ademhalen, maar stel je voor, dat dit je dagelijkse realiteit is. Dat de ik-ben-veilig-knop op Facebook niet kan indrukken, omdat ze dat gewoon niet hebben voor jouw regio. Dat je de ene dag werkt, studeert, lacht en liefhebt, en de volgende dag is alles, waar je van houdt weggevaagd. Door een bom, afgeschoten door het rijke Westen, het Westen waar je niet welkom bent. Ik vind het moeilijk om te zien dat er onderscheid gemaakt wordt in mens-zijn. Jij bent van Europa, jij bent onze vriend, als jouw land geraakt wordt, staan we verenigd op om een een vuist te maken. jij bent niet van Europa, als jouw land geraakt wordt, ben je zelfs geen hoogtepunt in ons journaal
#je suis Belge #je suis Charlie #je suis Paris #je suis Alleppo #je suis Syrie #je Suis Turquie #je suis humaine...
Lieve Zus, Dit is een boodschap voor jou, aan jou. Omdat er een aantal zaken zijn die ik je moet vertellen. Jij ben de enige, van de familie, waar ik een band mee heb. Een goede band, als ik het zo mag omschrijven.
Ik denk, als je het begrip "grote zus" opzoekt, dat je volgende omschrijving tegenkomt: een tweede moeder, iemand die de kleine zus beschermt, mee opvoedt, en die er is voor de grote en kleine geheimpjes van het leven. Allez, dat is toch wat ik vind dat een grote zus moet zijn. Ik heb als jouw grote zus gefaald... Ik was er niet voor jou toen jij het nodig had. Ik maakte vaak alles nog erger... Ik heb je vaak pijn gedaan. Ik was niet de grote zus die jij verdiende. Nu ben jij ondertussen de grotere van ons twee. En ergens voldoe je ook aan de beschrijving van de grote zus, die ik eigenlijk had moeten zijn voor jou. Je berichtte mij, na de vorige blog over papa. Ik wist niet dat je mijn blog leest, en ik ben je dankbaar dat je het doet. Dat je me er niets van zegt, maar dat je er bent voor mij, door een simpele whatsapp, vind ik bijzonder. Jij bent de eerste aan wie ik heb gedacht in het ziekenhuis, na mijn overdosis... En ik voelde me schuldig. Omdat ik weet dat jij met dezelfde herinneringen als mij rondloopt. Omdat ik weet, dat ik ook een deel van jouw herinneringen heb gemaakt. Ik heb er spijt van, en ik wil dat je weet dat ik je bijzonder vind. Omdat je mij, zonder al te veel poespas vergeven hebt, nog voor ik het je vroeg. Omdat je onze demonen uit het verleden een plaats hebt gegeven. Omdat ik weet dat je ook een dip hebt gehad, net zoals ik., weliswaar op een andere manier... Maar omdat je er kordaat mee bent omgegaan, en het een plaats hebt gegeven. En ergens ben ik jaloers op je... Omdat je mama vergeven hebt. En omdat je een goede band hebt met haar, en ongedwongen en familiaal met haar omgaat, als enige van de 5 die weg zijn gegaan. Ik vind je bijzonder, zus, en ik wil dat je dat weet. Omdat je een prachtig gezinnetje hebt, en een supermooie zoon. Omdat ik zie, dat de opvoeding die jij en ik hebben gekregen, van jou geen bitter persoon heeft gemaakt. Omdat je een geweldige mama bent, die onnoemelijk veel liefde in haar hart draagt. Omdat je een lieve grote zus bent, en soms gewoon een vriendin. We zien elkaar niet vaak, en daar heb ik een groot aandeel in. Maar ik vind het top dat je er bent, wanneer ik je bel, en ik hoop dat je weet dat ik er ook voor jou ben! Het is misschien te laat om een goede grote zus te zijn, maar ik wil in elk geval dat je weet, Jij bent een topzus
23 maart 1996. Mijn papa sterft, en laat ons, 10 kinderen achter bij mijn mama. Begraven, in het dorp waar ik ben opgegroeid. Omdat ik geen goede band had met mijn mama, mocht ik niet naar het kerkhof gaan. Ik heb geleerd om tegen hem te praten in gedachten, in mijn hart, in stilte. Om niet dat plekje nodig te hebben om heen te gaan. Vandaag bracht ik mijn kindjes naar mijn moeder. Ondanks het feit dat ik geen band met mijn moeder wil, vind ik het belangrijk dat mijn kinderen haar wel kennen. Ze houdt van mijn kinderen en ik ben ervan overtuigd dat ze haar best doet om de liefste bomma te zijn van de hele wereld. Mijn kinderen houden van haar, en genieten met volle teugen van hun dagje qualitytime. Maar ik heb geen behoefte om een goede band te hebben met mijn moeder. Ze heeft mij in mijn jeugd, en als jonge mama te vaak gekwetst om nu een goede band te kunnen hebben. We houden dus strikt zakelijk contact via sms om te weten wanneer de kinderen afgezet worden en wanneer ik ze terug thuis verwacht. Dat loopt goed, en momenteel is dat de beste manier. We zeggen vriendelijk hallo en goedendag en nodigen elkaar steeds uit voor een tasje koffie, en slaan het bij de ander even beleefd telkens af. Ik bracht ze dus weg, en in plaats van naar de autostrade terug te rijden zoals anders, besluit ik impulsief even naar het kerkhof te rijden, en langs mijn papa te gaan. Ik was in het dorp en het was jaren geleden dat ik er nog was geweest. Ik loop resoluut naar het graf van mijn vader en ben in de war, als ik zie dat niet zijn naam, maar een vrouwennaam daar staat. Bang dat ik voor het verkeerde graf sta, kijk ik rond, ervan overtuigd dat dat de plek is, waar mijn vader begraven was. Ik kijk op alle kruisjes, zerken en naamplaatsje, maar mijn vader zijn graf is verdwenen. Ik weet dat een graf na bepaalde tijd weggaat, en dat het eigenlijk niet veel uitmaakt, omdat ik nu nog steeds in gedachten, in mijn hart tegen hem praat. Ik kom er amper, maar het was fijn om te weten dat ik kon gaan. En nu voel ik me verloren, omdat er nu zelfs geen kruis is met zijn naam, een kleine tastbare plek om mijn vader te bezoeken...
Bijna Drie Weken Niet geschreven. Da's op zich zeker niet slecht, want hoe beter ik me voel, hoe minder ik schrijf. Ik voel me goed, ik voel me zelfs best wel ok. Het ritme van de schooldagen steekt terug goed in mijn lijf. En ik haal terug wat voldoening uit mijn dagelijkse bezigheden. Koken, wassen en strijken, huishouden, was en plas. Het geeft me wel wat rust om daarmee bezig te zijn. Het loopt nog steeds niet op rolletjes, soms gebeurt er een paar dagen achtereen niets, maar das geen erg. We zitten niet meer in een acuut gestreken-kleren-tekort, of in een dringend geen-proper-servies-in-de-kast probleem. Dus ons gezin kan een dag of twee niet wassen en strijken aan. Vorig weekend hadden we een feestje gepland voor onze vrienden voor de verjaardagen van onze 2de zoon en die van mij te vieren. Niet lang van tevoren gepland. dinsdag gepland, iedereen uitgenodigd voor zondag. Omdat ik al een week goed was, omdat we de week ervoor een druk weekend hadden met 2 verjaardagsfeestjes bij vrienden op verplaatsing. die waren kei vermoeiend, maar ik heb er vlotjes doorheen gegaan. Vrijdag en zaterdag gebakken voor het feestje, macarons in 3 verschillende smaken, taart en koekjes, boodschappen doen. Uitgeput lag ik zondag in de zetel, ik kon geen papa meer zeggen, maar het was een superleuke en gezellige dag! Op het drukste waren er 12 kindjes en ongeveer evenveel volwassenen. Het was druk, lawaaierig, maar wel superfijn. Dit weekend komen de familie van de hubby voor de verjaardag te vieren van zoonlief die er 9 is geworden... Deze week samen met de hubby ons huis gepoetst, ieders een deel. en dan de rest van de dag uitgeput in de zetel hangen. Maar hé, het zijn kleine stapjes, die ik tegenwoordig al huppelend neem...
Alweer 10 dagen niet geschreven. Zonder bijzondere reden. Het gaat OK. Niet geweldig, om van de daken te springen, maar ook niet jankend in een hoekje zittend. Ik ben nog steeds ongelooflijk moe, maar vele mensen samen met mij. Het is koud, het is donker, en nu begrijp ik wat ze zeggen over de winterdip...
Het schoolleven is alweer begonnen, en de kindjes zitten terug in het schoolritme. Ik ook, van boodschappen doen tot mijn huis onderhouden, het begint terug wat automatisme te worden. Ik probeer wat extra's te doen, af en toe eens een kast leeg te ruimen, soms lukt het, soms niet. Wanneer het niet lukt, voel ik me niet meer schuldig, het schuldgevoel begint te minderen. Bijna een jaar lang heb ik me schuldig gevoeld, omdat ik thuis was, omdat ik geen zin meer had in het leven. Omdat we aan het sparen waren om te kunnen verbouwen, maar door mijn ziekte niet meer konden verder sparen. Omdat we door mijn ziekte genoodzaakt waren om aan die centjes te moeten zitten, om het dagelijkse leven te kunnen betalen. Elke week naar de psycholoog, het telt door... Regelmatig naar de psychiater, dat trek je wel terug van de ziekenkas, maar dat kost ook een bom geld he... Maar het werpt zijn vruchten af, in de zin, dat ik mezelf niet meer zo streng bekijk. Ik bekijk mijn depressie niet meer als een persoonlijk falen. Eerder een val, en nu is het aan mij om op te krabbelen en verder te stappen. Het is moeilijk, want ik bekeek mezelf als zwak, omdat ik niet meer functioneerde. Ik bekeek mezelf als een loser, als nutteloos, en eindelijk begint dat gevoel weg te ebben. Veel mensen hebben mij in de afgelopen maanden gecontacteerd, omdat ze herkennen wat ik schrijf, omdat ze herkennen wat ik voel. Mensen waarvan ik het nooit had verwacht, mensen die, in mijn ogen alles hebben om gelukkig te zijn. Stabiele thuis, liefhebbende partner, ongelooflijk lieve kinderen, uitgebreide vriendenkring. Mensen waar ik naar opkeek, omdat ze in mijn ogen het walhalla hadden bereikt. Die mensen, zeggen mij dat ze steun halen uit mijn blog, omdat ze weten dat ze niet alleen zijn. Ik zeg altijd dank je, en ik ben blij dat ik ergens mee kan helpen. Ik ben geen prater, en ik praat niet graag over mezelf, maar deze blog geeft mij verlichting. Ik schrijf het van mij af, en ik ben aan niemand verantwoording verschuldigd. Niemand die mij raar bekijkt omdat ik een andere mening heb, een redelijk uitgesproken mening over een aantal zaken. Maar goed, het gaat dus stilaan beter, en ik kijk uit voor de eindmeet, maar ik denk dat ik eerst nog wat etappes zal moeten doorgaan...
31 jaar ben ik ondertussen, net geworden. 31 jaar, en al bijna een jaar aan het ploeteren. Komt het door de drukte van december? Ik ben uitgeput, en lusteloos. Misschien heb ik teveel hooi op mijn vork genomen in december. Om een leuke kerst te hebben thuis, om een leuk eindejaar te hebben. School is terug begonnen, en ik moet er alweer uit om 6 uur. Nog moe zijn wanneer de kinderen naar school zijn en geen zin hebben om iets te doen. De energie die ik had afgelopen weken is weer verminderd. En dus heb ik deze week veel rustig aan gedaan. Breien in de zetel, haken, of gewoon wat rusten. Kei erg, want ik had veel plannen om te doen wanneer de kinderen terug naar school zouden gaan. Mijn huis eens opruimen, mijn berghok eens uitmesten. Die planen zijn dus opzij geschoven, omdat ik geen energie heb. Mij verjaardag heb ik hangend in de zetel doorgebracht, niet eens de fut om lekker te koken. daarom dus simpele kost en misschien vandaag of morgen uitgesteld vieren.
Ik maak me wat zorgen over mensen die me nauw aan het hart liggen en sukkelen met hun gezondheid. Dicht bij mij, vriendinnen die er altijd zijn voor mij, die ploeteren met hun verbouwingen, gezondheid van henzelf en hun kinderen. Familie die sukkelt met hun gezondheid, en ik die me er zorgen over maakt. Wat als.. Onbewust en bewust houdt het me bezig, en mijn gedachten dwalen. Hoppen van het een naar het ander, moeilijk om mezelf te concentreren op een boek, op een programma. en het frustreert mij mateloos. Mijn cursus ligt nog steeds aan de kant, ik ben er al eens aan begonnen, al een halfjaar doe ik er moeite voor, maar ik geraak nog steeds niet verder dan blz 15, van de cursus. Omdat ik me niet kan concentreren, en ik mezelf erin opboei... Het is vermoeiend, en vervelend, en dus ga ik in de zetel hangen.
Beste wensen... Zo hoort het, als je elkaar voor het eerst ziet, na oudjaar. Beste wensen, en een goei gezondheid. In een adem, als een automatisme wordt het gewenst aan iedereen die we kennen.
Ik ben blij om 2015, af te kunnen sluiten. Ik heb enorm veel geleerd, over mezelf, over anderen. Geleerd dat ik niet altijd sterk moet zijn, dat ik ook eens mag vallen. Geleerd dat ik wat zachter moet zijn, voor anderen en voor mezelf. Vooral voor mezelf, want die lat blijft hoog liggen. Ik weet nu dat ik een handvol echte, goede, trouwe vrienden heb, die me steunen als het eens wat minder gaat... Inge, Melissa, Nadine, Steve, Lander, Marc, Roos, jullie zijn je gewicht in goud waard! Weet dat ik er ook voor jullie zal staan, als dat nodig is. Ik wist, en dat is nogmaals bevestigd, dat ik getrouwd ben met de allerbeste, liefste man die ik kon inbeelden. En ik hoop dat ik ook het beste ben voor hem... Ik heb drie prachtige, lieve en gezonde kinderen, die ik op handen draag, en hoop enkel dat ik voor hen de moeder kan zijn, die ik zelf zou gewild hebben. Ik heb een geweldige Meter en Peter, en ook hun gezin, draag ik diep in mijn hart. Voor deze zaken was 2015 een topjaar.
Maar deze periode heeft ook zijn dalen gekend. Ik heb gevoeld hoe het is om te falen, om te vallen, om op te geven. Want dat heb ik gedaan, tijdens een zware periode. Burn-out, verlies van mijn werk, dat ik zo graag deed, een zwart gat. Vragen stellen wie ik ben, was en wil zijn en het antwoord niet weten. Niet weten wat ik wil, niet weten hoe ik het wil...
Maar het is nu 2016, en ik wil optimistisch zijn. Ik wil mezelf terugvinden, en terug weten wie ik ben. Ik wil terug een uitdaging vinden professioneel, en terug ambities koesteren. Ik wil terug kunnen genieten van kleine dingen, en weten dat ik veel grote dingen al heb.
Voor iedereen die dit leest wens ik enorm veel liefde, vriendschap en een goede gezondheid, want dat zijn volgens mij de mijlpalen in het leven...
Den 28ste vandaag, Kerst is al gepasseerd. Veel eten, cadeautjes, gezellig samenzijn... Gisteren ben ik met mijn gezinnetje op bezoek geweest bij mijn meter en peter. Ge hebt meters en peters, maar ik heb een Meter en een Peter. Met hoofdletters, want dat zijn ze wel waard. Het contact was verwaterd en wat verloren geweest toen ik puberde en op eigen benen ging staan. Maar gisteren zagen we elkaar terug na 10 jaar. En het voelde aan alsof het maar een week was. De deur gaat open, en de liefde stroomt over. Mijn hubby die zich direct op zijn gemak voelt, de kindjes die zalig speelden, en de gemoedelijke, gezellige sfeer. Hun kinderen, die langs de achterdeur binnenstromen, en zich gezellig mee aan de tafel zetten. Een dikke knuffel, een warme lach... Ik zat daar, gezellig tussen de bende, en ik heb met volle teugen genoten. Van het geroezemoes, want soms hoorde ik niet wat er gezegd werd, kijkend naar de hubby, die gezellig meekeuvelt, en mij gewoon thuis voelen. En gewoon genieten... Niets moeten, gezellig tetteren, ook over mindere onderwerpen, mijn jeugd, mijn ouders, mijn broers en zussen. Maar telkens met het grootste respect, en met onnoemlijk veel liefde. Mijn rebelliestreken en al de streken die ik heb uitgehaald (en neem het van mij aan, het zijn er wel wat...) werden bedekt door de mantel der liefde. Nooit heb ik zo'n warme thuis gehad, en gisteren voelde het alsof ik niets anders geweten heb, dan daarbij te horen en dat deed zalig veel deugd...
Kerst hebben we onder ons doorgebracht, Kerstavond met vrienden van ons, die van middags zijn komen tafelen, gezellig met de kindjes. een WII dancebattle onder 4 volwassenen, toen de kindjes al in bed lagen. Mijn lieve echtgenoot die de benen van onder zij lijf heeft gedanst. het was mooi om te zien... Gezelschapspelletjes spelen bij de schoonouders, met de schoonzus en de schoonbroer, en met lollige cadeautjes als troostprijs. Gewoon, ongedwongen genieten...
Ik wens het jullie allemaal toe, want we hebben het allemaal nodig. Liefde, vrienden, mensen om je heen die je het beste gunnen, en die het beste in jezelf losmaken. Vrolijke Kerst allemaal...
De afgelopen dagen heb ik kleine stapjes genomen. Kleine stapjes, verplicht, omdat hordespringen niet echt ging. kleine stapjes, puur op gevoel, mijn grenzen aftasten... Een dagje gaan winkelen, en een luncheke doen. Diezelfde dag gaan boodschappen doen, en van her naar der rijden voor de activiteiten van de kinderen. Kinderen afhalen na schooltijd, tussenin naar de muziekschool om de jongens af te zetten, en snel naar de winkel voor het eten van de avond.Thuiskomen, eten voorbereiden, en de jongens gaan afhalen van de muziekschool. Terug thuiskomen, eten op tafel, afruimen en huiswerk begeleiden. Uitgeput in de zetel ploffen wanneer de 2 kleinsten in bed liggen, en bang zijn voor de volgende dag, voor de weerbots. Wonderwel goed slapen en ook de volgende dag OK zijn. Niet super, maar wel energiek genoeg om de ontbijttafel af te ruimen.
Voor de eerste keer in een jaar heb ik gekuist... Niet dat er in een jaar niets was gebeurd, maar we hadden voordien een poetsvrouw, die wekelijks kwam voor de grote poets... Die hadden we opgezegd nadat ik ziek werd en ontslag kreeg. De hubby nam veel op zich, ook het poetsen, maar ons huishouden leed eronder. En vandaag heb ik gepoetst... De keuken, en de badkamer, en nu ben ik kapot. Maar het is een mijlpaal... De living, da's voor morgen...
Decembermaand, de gezelligste tijd van het jaar. En ik denk alleen maar: Wat een gedoe... Wat een gedoe om voor 3 kinderen Sinterklaas te kopen, om voor drie kinderen kerst te kopen, om budget wat in het oog te houden en er niet over te gaan. Om er toch voluit over te gaan en u niet schuldig te voelen. Om de sint, die in elke straat loopt, in elke winkel je tegen het lijf loopt. Om in elke winkel kerstversiering te zien hangen, cadeautjes zien liggen, zo gezellig en knus. De afgelopen 2 kerstmissen was ik aan het werk, was ik van september al aan het voorbereiden, plannen maken, budgetten opmaken, voor de winkel, voor thuis. Alle cadeautjes voor de familie waren begin september al aangekocht, zodat ik kon focussen op de winkel. Extra leveringen ontvangen, stock zo plannen dat alles erin past. Vanaf oktober beginnen inpakken, honderden pakketjes op 1 dag. Winkel die perfect lag, stock die perfect lag. Complimenten krijgen van mensen hoger op de ladder, omdat je je zaakjes op orde hebt. Omdat je zo perfect op schema ligt, kunnen helpen bij andere winkels, omdat het hun eerste kerst is, omdat ze niet voorbereid zijn. Honderden pakketjes inpakken voor een andere winkel. morgens wat vroeger starten, avonds wat later naar huis, zodat ook zij een goeie maand halen. In december meer dan verwacht draaien, bijna een kwart omzet extra halen. Maar uitgeput zijn... Nu zie ik foto's op Facebook verschijnen, van voormalige collega's die klaar zijn voor de decembermaand te knallen. En hoewel ik ergens blij ben dat ik de druk niet meer heb, voel ik me verlaten, eenzaam en doelloos. Een heel jaar kijk je uit naar die december, omdat die ene maand de kroon is van een jaar hard werken. En nu heb ik geen doel meer om voor te gaan. Ik wil de wereld kunnen inkijken met grote ogen, vol vertrouwen en zonder angst. Dat is mijn persoonlijk doel, er weer voor kunnen gaan, niet meer doemdenken. Maar professioneel? Nog geen idee wat het zal worden.
Momenteel gaat het OK. Niet goed, maar ook niet slecht. Ik voel me lusteloos, en hangerig, en tegelijk wil ik wel eens buiten komen. Ik heb weinig energie, geduld veel ergernissen voor het kleinste. Ik ben weer heel moe, ik slaap niet goed, en niet voldoende. Ik kruip er op tijd in, maar kan er niet uit wanneer de wekker loopt... Is het de drukte van december die mij zo maakt? Ik denk het wel... De drukte en gedoe die rond december hangt, maakt mij misschien wel wat weemoedig, en ik houd er niet echt van.
Ik zit hier voor u, met een glimlach... Een glimlach, dames en heren, uit het diepste van mijn hart, en ziel. Een glimlach, die zegt dat ik er wel kom, dat alles wel in orde komt. Om iets kleins, om iets pietluttig, maar het was een warme glimlach, die mijn hart en ziel verwarmde... Ik zat met de dochter in de auto, op de achterbank. We reden naar huis, na school, en het zonnetje scheen. De dochter tetterde, zoals enkel mijn dochter kan tetteren. Opeens werd het stil, en ik dacht dat ze aan het nadenken was om iets te zeggen, maar toen ik naar achter keek, zag ik dat ze aan het indommelen was. Haar ogen vielen dicht en haar hoofd viel schuin. Ik zet de radio wat stiller, en het zonnetje scheen door de voorruit. Terwijl mijn dochter lichtjes begon te snurken, kreeg ik plots een warm gevoel vanbinnen. Het was kort, begon in mijn hart en stroomde door mijn buik. Het gevoel dat alles wel in orde komt, dat alles wel op zijn pootjes terecht komt, en dat ik er wel zal komen. Een jaar heb ik gewacht op dat gevoel, en sinds ik het heb gevoeld, kan ik niet meer stoppen met glimlachen. Echtgenoot merkte het, en ook de kinderen vinden mij opgewekt. En ik, ik kan enkel glimlachen...
Om het zonnetje dat schijnt, om de dochter die snurkt. Om de kleine dingen des leven...
Tien dagen niet geschreven, tien dagen dat ik heb geleefd... Geen grote zaken, een koffietje gaan drinken. Over de markt slenteren, eens lekker koken, eens iets nieuws uitproberen. Mijn naaimachine nog eens bovengehaald en een toiletzak ineengestoken. Mijn cursus bedrijfsbeheer bovengehaald en ook effectief al wat gestudeerd. Ik ga de goede kant uit, en ik huppel...
In september heb ik een zelfmoordpoging achter de rug gehad. Nog voor deze blog geboren was, toen ik nog alleen stond in mijn verdriet, in mijn pijn en mijn onzekerheden. Ik nam antidepressiva, diegene waar ik niet van kon eten, en mij opfokte... Waardoor ik constant geprikkeld werd, waar ik enorm ambetant werd. Er was geen concrete aanleiding, ik had ruzie met de hobby. Ik ben getrouwd met een lieve man, maar ook ons huwelijk heeft zijn ups en downs. En nu hadden we dus ruzie. Niets speciaals, want er vallen af en toe wel eens woorden bij ons... Nooit erg, en nooit voor lange duur... Maar nu was het anders. Het voelde voor mij anders, ik was op... Ik kon nergens meer aan denken, dan aan vertrekken. Ik sliep al meer dan een jaar niet meer, inslapen was moeilijk, doorslapen een hel. Daarom had de huisarts mij inslaappillen voorgeschreven, en die lagen daar. Ik heb ze allemaal genomen, en in mijn bed gekropen. De hubby kwam naar boven, om onze woordenwisseling uit te praten, maar kreeg geen reactie meer van mij, ik was al weg. Den 100 is mij komen halen en mijn maag werd leeggepompt.. Ik weet er niets meer van, ik weet enkel dat gevoel van voor ik mijn medicatie innam, de ongelooflijke pijn in mijn hart. Dan pas wakker worden op de spoed, de echtgenoot die naast mijn bed zit en mijn hand vastheeft.
Alles is toen in een versnelling gegaan, psychiater en een heel crisisteam psychologen kwamen dagelijks aan huis. Gedurende acht weken, die nu net afgelopen zijn. Een dikke pluim voor die mensen, want die stonden dag en nacht klaar voor mij. Ik heb dit aan heel weinig mensen verteld, bijna niemand wist van mijn depressie af. Mijn zus, die huilend aan de lijn hing, over waarom, en ik die enkel kon antwoorden, dat ik niet sterk was, niet zo sterk als haar. Mijn beste vriendin, die in shock was en ondanks haar eigen drukke agenda en haar gezinnetje, klaarstond om een uur mijn kant op te rijden, om bij mij te zijn. Mijn schoonouders, die direct naar ons zijn gekomen en de kinderen hebben opgevangen, zodat de Ju bij mij kon zijn.
Ondertussen zijn we dus 2 maand verder, en ik heb nog steeds een enorm verlangen om weg te zijn. Ik zal niet snel nog een poging ondernemen, ik heb er mensen mee gekwetst die ik te graag zie. Maar ik heb nog steeds een verlangen om aan dit leven te ontsnappen... Ik zie geen reden om te blijven. De Ju en de kinderen zullen opgevangen worden. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die aan mijn kinderen zullen vertellen hoe graag ik hen heb gezien, en die leuke anekdotes kunnen vertellen over mij. Mijn huis is afbetaald en ook de begrafeniskosten zullen gedekt zijn. Ik zal het niet doen, maar ik blijf me alle dagen afvragen waarom ik er nog ben. Ik heb mijn jeugd overleefd, ik heb alle mishandelingen ondergaan, zonder een krimp te geven. In mijn jeugddossier stond er dat ik geschonden uit mijn jeugd ben gekomen. Ik weet dat er mensen waren die stappen hebben ondernomen om mij daar weg te krijgen. Maar ik heb het overleefd... Ik heb de eerste moeilijke jaren na het uit huis gaan overleefd, het alleen wonen, gaan werken om een inkomen te hebben. In een restaurant, alle dagen na school, tot laat in de avond. Studeren, want ik wou mijn diploma halen. Verliefd worden op een jongeman met veel gladde praatjes, zwanger worden op mijn 18e en in de steek gelaten worden door diezelfde jongeman. Stoppen met school, voltijds gaan werken, kind krijgen, huur betalen, werken werken werken. Rekeningen niet kunnen betalen, omdat er pampers gekocht moesten worden, omdat er pap gekocht moest worden, allemaal op mijn eentje. Zonder een krimp te geven... Mijn toekomstige echtgenoot leren kennen, nog een kind krijgen, huwen, een huis kopen, nog een kind krijgen. Mijn schoonzus verliezen, mijn schoonvader die tegen kanker moest vechten... Ik heb het overleefd, zonder een krimp te geven. En nu, net wanneer mijn leven op de rails was, dat alles liep zoals het liep, valt alles weg. Ik heb een prachtige man, ik ben gelukkig getrouwd. Ik heb 3 prachtige kinderen, ik ben een gezegende moeder. Ik heb een huis, ik heb een huisdier. Ik heb een uitgebreide vriendenkring, vele mensen die mij echt nauw aan het hart liggen, ook al horen we elkaar niet vaak... Ik heb alles om gelukkig te zijn, en ik kan het niet.
Alweer een hele week niet geschreven, en da's een goed teken... Dat wil zeggen dat het betert, kleine stapjes tegelijk. Ik probeer niet aan hordespringen te doen, of niet stil te staan, ik probeer kleine stapjes te doen.
Vorige week kreeg ik n mailtje van iemand die me nauw aan het hart ligt. Iemand die mij kent van toen ik, als klein Chineesje, aankwam uit mijn geboorteland. Iemand die mijn familie kent, mijn ouders en mijn broers en zussen. Iemand die blijkbaar wist hoe ongelukkig ik was, heel mijn jeugd lang, en die mij heeft weten rebelleren, ontsporen, terugkrabbelen.
Ik had nooit geweten dat mensen wisten hoe ongelukkig ik was. Ik dacht dat het niet opviel, dat ik de schijn mooi hoog hield, zoals van ons werd gevraagd. Maar ik denk dat mensen in de verste verte nog niet weten hoe erg het er bij ons aan toe ging. Ik zag er altijd piekfijn uit, mooie, nette kleren, maar ik had enorm veel littekens. Niet aan de buitenkant, want er was geen fysiek geweld bij ons thuis. Het psychische weegt nog steeds door. Ik ben opgegroeid als de 4e oudste van 10 kinderen, allemaal geadopteerd. Drie via een adoptiebureau, de 7 anderen hebben mijn ouders privé geadopteerd. Om een of andere reden, was ik niet het droomkind waar mijn ouders van hielden. Samen met mij, ook een zus en 2 broers, die niet gelukkig waren thuis. Er heerste een leef en overleefcultuur. Punten scoren door je broers en zussen te verklikken, pesten waar je maar kon, om toch een beetje aandacht te krijgen als klein kind. Later, als groot kind, deed ik er alles voor om thuis niet op te vallen, zo klein, zo stil mogelijk leefde ik mijn leven. Een leven dat getekend werd door extreme straffen, door psychologische terreur. Zonder eten naar bed moeten, en ook de volgende dag niet uit je bed mogen komen, zodat ik s'nachts de koekenkast ging leegpikken om de volgende dag iets te eten te hebben. Dik genoemd worden wanneer je je eerste vrouwelijke vormen krijgt. Mijn naam is gedurende jaren "walvis", "nijlpaard" en dergelijke geweest. Mijn eerste BH moeten vragen aan mijn meter en peter, en die bij thuiskomst werd afgenomen en aan je zus werd geschonken. Opgesloten worden op het toilet (1x1m) en daar de volledige dag moeten zitten, terwijl je ouders met je broers en zussen naar het sinterklaasfeest gingen. Sinterklaas die komt en voor iedereen grote cadeautjes brengt, en voor mij een kleinigheid. Kerstcadeaus die je krijgt van andere mensen, werden afgenomen en aan andere kinderen gegeven. Dagboek werd gelezen, en aangepast wanneer hij niet correct werd bevonden. Buitengesloten worden, wanneer het sneeuwt, met enkel je pyjama aan en sloffen, en je vergeten binnen te halen, zodat je nacht buiten blijft. Om dan kwaad te worden, wanneer je midden in de nacht op de deurbel drukt om aub binnen te mogen. Elke avond moest ik, vanaf het 4e leerjaar koken, voor het hele gezin, en nadien ook opruimen. Om 20 uur moest het licht uit, dus huiswerk dat niet gemaakt was, moest ook zo terug mee naar school. Tegenvallende rapporten resulteerden in naamswijzigingen, van walvis werd het lompe walvis, debiel, dikke mongool. Kinderen die uitkeken naar schoolvakanties heb ik nooit begrepen. Een zaterdagjobke vinden en je loon integraal moeten afgeven bij thuiskomst. Als er boterhammen gesmeerd werden voor op school, werd de charcuterie die zuur rook of verkleuringen had, of schimmel voor mijn neus geschoven, pas als dat op was, kregen ik verse charcuterie. Blokverlof, halve dagen thuis om te studeren voor je examen, werden bladeren harken in de tuin, auto wassen, badkamer schrobben- namiddagen. Leerkrachten, die bezorgd waren en mijn moeder telefoneerden, werden op de mouw gespeld dat ik lui was en geen zak wou doen voor school. Middags thuis moeten eten, ongeveer 2 km van school vandaan, en alleen moeten afruimen. Niet op tijd klaar, vertrok moeder met de kinderen, en ik mocht alleen naar school stappen, zodat ik altijd te laat was. Wou ik toch de fiets pakken, reed ze achter mij met de auto, probeerde mij in te halen, en heeft mij uiteindelijk een keer in de gracht gereden. Ik had geluk, het was droog geweest, maar ik lag in de gracht. Mijn moeder stapte uit de auto, raapte mijn fiets op, zette hem in de auto en reed naar huis. Ik moest verder te voet naar school. Ik kende een lieve vrouw een straat verder, en zij bracht mij regelmatig naar school, zodat ik niet te laat was, maar mijn zus, even oud als ik, verklikte dat ik wel op tijd op de schoolbanken zat, en weer werd ik gestraft. 1000 keer moeten opschrijven dat ik moest luisteren, 1000 keer moeten opschrijven, dat te voet ook effectief te voet was. Tot ik werd verteld dat het uit den boze was om nog naar die lieve dame te gaan, want dat er anders wat zou zwaaien. Telkens als mensen lucht kregen van hoe het er bij ons thuis aan toe ging, werd dat contact verbroken. Mijn eerste humaniora, 3 jaar heb ik er gezeten, samen met 1 broer en 1 zus, de broer van het begin, de zus pas het derde jaar. Ik kon de schijn ophouden, dat alles ok was, maar mijn broer niet. Hij orde ervoor dat het CLB ingelicht was, dat de onderdirectrice zich begon te moeien met ons. Mijn moeder kon iedereen overtuigen dat het aan hem lag, en ik moest dat bevestigen. Broer is na school nooit meer thuis gekomen. Politie werd verwittigd, en ik moest liegen tegen de politie over wat er was gebeurd. Mijn broer woon nu alleen, en heeft geen contact met ons, niemand van de familie. Het jaar erop, begon het voor mij te moeilijk te worden om de schijn op te houden. Ik vertelde aan de onderdirectrice wat er aan de hand was. Ik liep weg van school, en van huis om niet meer thuis te moeten wonen. Via de jeugdrechtbank werd ik geplaatst in een jeugdinstelling, waar ik uiteindelijk van mijn 12 tot mijn 14 regelmatig ben geweest. Tussentijden, waarin mijn moeder me smeekte naar huis te komen, en we herbegonnen met een nieuwe lei, die, zo bleek snel, al eens beschreven was geweest. Mijn moeder, veranderde mij van school. En ik, had geen andere keus. In de nieuwe school, was er een leerkracht, die zich mijn lot aantrok. Die regelmatig vroeg hoe het met mij was. Die door mijn masker heen keek. Die af en toe liet nablijven, maar dan met mij een chocomelk ging drinken om mij mijn hart te laten luchten. Toen mijn moeder dat te weten kwam, zei ze mij dat hij eigenlijk excuses zocht om uiteindelijk misbruik van mij te kunnen maken, en hij dus kortgezegd een pervert was. Thuis gewoond en volgehouden tot mijn 16e, en dan weer weggegaan, omdat ik wist dat je op je 16e in aanmerking kwam om te gaan begeleid zelfstandig wonen. Dat heb ik ook effectief gedaan, op 18 jaar en 3 dagen, had ik een studio in hartje Antwerpen en begon mijn volwassen leven. Erachter komen dat de dag voor je 18e, je gehele spaarrekening is leeggehaald door je moeder, die tot je 18 een volmacht heeft op je spaarrekening. Ploeteren om rond te komen, te studeren en te werken om alle rekeningen te betalen. Mijn jeugd, nee niet echt om op terug te kijken... En blijkbaar waren er mensen die dicht bij mij stonden, die dat wisten, aan wie ik nooit iets gezegd heb, althans niet bewust. Het doet me ongelooflijk veel plezier om die mail te lezen, en ik hoop dat we terug een mooie relatie kunnen opbouwen.
Een volledige week niet geschreven, eerst even bekomen van de slechte dagen. Dan even op mijn positieven komen. Ik wil graag sommige mensen bedanken, ik noem ze niet bij naam, maar als ik het over jou heb, heb je t wel door. Iemand die 5 minuten na mijn vorige blog gepost werd, belde en vroeg of het wel ging. Iemand die me smst dat we daar avonds kunnen eten, zodat ik niet moet koken. Die wanneer we aan tafel zitten, het luchtig houdt, zodat ik me niet sterk moet houden. Die dan bovendien nog gezond eten op tafel zet, zodat ik me niet met druk maken over de kilo's die erbij komen. Ik ben gezegend met een handvol vrienden, die ik iedereen toewens.... Mensen die oprecht om me geven, waarbij ik kan balen, en die me gewoon een knuffel geven. Mensen die me gewoon ook even stilletjes laten zitten omdat ik daar behoefte aan heb. Of die even de vermanende vinger naar mijn kinderen opsteekt, omdat ik er de fut niet voor heb. Die er ook voor zorgen dat ik elke dag iets doe, dat ik me niet nutteloos voel. Mensen die een weekend weggaan, en me een dagje uitnodigen om uit te waaien aan zee. Die ervoor zorgen dat het een gezellige dag wordt.
De medicatie werkt, moet ik toegeven, goed. De sombere dagen worden minder, gaan sneller voorbij. Er zijn nog dagen dat ik wanhopig ben, dat ik met mezelf geen blijf weet, maar ze verminderen... Vroeger voelde ik me de hele dag verschrikkelijk, nu nog enkele momenten per dag. En die momenten waaien over, blijven niet meer de hele dag hangen. Ik voel nog steeds niet, geen liefde, geen ontroering, geen extase, geen vreugde. Het lijkt alsof ik enkel de negatieve gevoelens voel of herken. Kan van de medicatie komen, die stompen wat af. Die zorgen ervoor dat de pijn wat minder scherp is, maar ook dat de vreugde wat minder groot is. Misschien herken ik het gewoon niet, een afgezwakte vreugde, of een afgezwakte liefde. Misschien moet ik gewoon leren leven met wat minder liefde, met een hart dat niet meer overloopt. Maar ik heb het moeilijk om me daar bij neer te leggen.
Ondertussen ben ik 6 maanden thuis en ik heb nog geen vooruitzicht in de toekomst, professioneel en privé. Ik zou graag een winkel starten, eentje met leuke mooie zelfgemaakte spulletjes, en alle dingen om ze zelf ook te kunnen maken. Maar ik ben bang. Dat ik mezelf ga voorbijlopen. Dat ik ga flippen als ik stress heb. Dat ik grote investeringen ga doen en ze niet kan aflossen, dat ik ga falen... De uitkering van de ziekenkas gaat deze maand zakken, en ook daar maak ik me zorgen over. Omdat we weleens een stuk maand overhouden aan het einde van de pré. Omdat ons spaarboekje zienderogen slinkt, zonder dat we decadente uitgaves doen. Sinterklaas komt eraan, kerst en nieuwjaar, en ik heb nog niets voor de kinderen en voor de hubby. Ik maak me zorgen over mijn man, die veel van me overpakt, dat hij niet meer leeft... Hij doet het huishouden, veel van de was en strijk, en werkt nog shiften. Ik ben bang dat hij zichzelf voorbij loopt, en dus op hetzelfde pad belandt als ik.
Vorige keer zei ik dat het goed ging, en dat ik kleine stapjes vooruit aan het maken ben. Ik was wat te vroeg met juichen, want er is een terugval... Het gaat een aantal dagen goed, en dan ben ik opgelucht. dat ik het einde van de tunnel kan zien, en ik misschien wel terug in de wereld kan staan als een zelfverzekerde, sterke vrouw. Of meisje, ik ben er tenslotte nog maar dertig.... Dat ik mijn huis onder handen kan nemen, en kan opruimen, dat ik terug ga kunnen genieten van de kleine dinges des leven... Maar het probleem is, dat ik geen kleine pasjes kan nemen... Ik sta stil of ik doe aan hordespringen... Ik heb gesprongen, en ben gevallen. Met mijn neus in de realiteit De realiteit waarin ik na een afwasmachine uit te laden, een halfuur moet zitten, omdat ik moe ben. waarin ik weer moeilijker in slaap val, en vaker wakker word. waarin ik huil omdat al mijn toekomstplannen in rook opgaan.. Ik wil zoveel en houd me zo sterk, maar diep vanbinnen weet ik niet meer wat ik wil. Diep vanbinnen zit ik, piepklein, te huilen, omdat ik mijn masker niet durf af te nemen. Omdat de mensen dan gaan zien, dat er in mij helemaal geen goedlachs chineesje zit. En omdat ik bang ben om mezelf tegen te komen, met de realiteit... k ben bang, dat als ik aan de mensen laat zien, wat mij bezighoudt, of waar ik mee worstel, dat ik breek, dat ik mezelf niet meer bijeen kan houden. Dat ik zo uiteen val, dat ik niet meer te lijmen val. Dat ik geen toekomstplannen meer mag maken. Ik voel me zo machteloos, omdat het mij verlamt, omdat ik dit niet in de hand heb. En dus sta ik weeral stil.
Ik heb al en aantal dagen niet geschreven. Geen specifieke reden, ik heb een aantal "goede" dagen achter de rug. Dagen dat ik voor de verandering eens niet gehuild heb, dagen waarin ik voorzichtig positief was. Dochter was jarig geweest, 5 jaar, een hele prinses, en we hebben er thuis een klein besloten feestje voor gehouden. Ik heb een cake gemaakt voor haar, om uit te delen op school, een hele prestatie voor mij... Ik ben samen met de hubby naar de winkel geweest en heb boodschappen gedaan voor 4 dagen... Da's echt een megastap, anders geraak ik amper aan de boodschappen voor diezelfde dag... Want dat wil zeggen, dat ik voor het eerst sinds een halfjaar kon plannen wat we gaan eten, kon kijken wat we ervoor in huis hebben en wat we nog nodig hebben...
Ik heb ondertussen ook heel wat berichten gekregen van mensen, die ik ken, via Fb, via sms en whatsapp, van mensen die me moed wensen, die achter mij staan, die sommige situaties, zo herkenbaar vinden, en ook mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Mensen waarvan ik het nooit gedacht had, waar alles koek en ei lijkt als je de happy foto's ziet... Mensen die het ook niet van mij hadden verwacht... Omdat de maatschappij nu eenmaal van ons verwacht dat we succesvol zijn, we gaan werken tot we erbij neervallen, waarin elk jaar dat je minder werkt, ook telt voor je pensioen, als dat er nog is tegen dat je op pensioen gaat... een maatschappij waarin je amper nog rondkomt als je wil thuisblijven voor de kinderen. Ik heb daaraan gedacht, thuismoeder te worden, omdat ik dan wat minder stress heb, en wat meer tijd om me met de kinderen bezig te houden, om zo mijn schuldgevoel kwijt te krijgen. Maar dan ga je tellen, of je het einde van de maand wel kunt halen? Of je al je rekeningen kunt betalen. Of je misschien nog iets leuks kunt doen met je kinders... en dan wordt het toch wel heel krap, dan wordt er niet gespaard, dan staat er geen centje opzij om eens op vakantie te gaan. Dan wordt het al moeilijk om verjaardagsfeestjes te geven in een speeltuin, om met de mannen eens naar de Efteling te gaan. En dus weet ik dat ik op termijn terug zal moeten gaan werken. Om terug te gaan ploeteren om kinderopvang te vinden, om terug dolgedraaid thuis te komen van je werk, eten te moeten maken, kinders huiswerk te begeleiden en ze dan in bed te stoppen. Want zo waren mijn dagen. Ik zag mijn dochter anderhalf uur op een dag, en in dat anderhalf uur, zat ik haar op te jagen; eet je boterham verder, ga je tanden poetsen, pak je boekentas, het is bijna tijd om te vertrekken naar school, het is bijna tijd om naar bed te gaan. En dat wreekt zich. De dochter die 's nachts huilend wakker wordt omdat ze je mist, terwijl jij enkel kan denken aan je onderbroken nacht en de broodnodige rust die je dus niet hebt... Aan de zoon die zegt dat hij je winkel haat, omdat je er nooit bent voor hem. aan de man die vraagt om de agenda's bijeen te leggen, want hij wil weleens uit eten gaan met jou... Zal het weer net hetzelfde worden? Geen idee... Het zullen kleine stapjes moeten zijn, een cake die gebakken wordt, een boodschappentochtje met de hobby.. Eens een keertje terug make-up dragen, ook al meer dan een halfjaar geleden. De hubby die zegt dat je er goed uitziet, en het accepteren. De nog steeds aanwezige kilo's aanvaarden, omdat het rust in je hoofd geeft.. Aanvaarden dat je dus nog maar 1 broek hebt, die je past (eentje die je bent gaan kopen, anders waren het nog steeds joggingbroeken) Maar weten dat je voor die ene broek naar de winkel bent moeten gaan om te passen. En dus weer een stapje verder bent. een stapje dichter naar herstel, een stapje verreweg van de emotieloze hel. Een stapje dichter naar de echte ik, een stapje verder naar de open wereld...
Ok, ik zit nu welgeteld 4 maand en 2 weken thuis. Bijna 7 maanden als je de twee weken die ik werkte voor mijn ontslag niet meetelt. Veel mensen zeiden dat ze jaloers op me waren. Thuis zijn, tijdens de grote vakantie, geen opvang zoeken voor de kinders, tijd om ze allemaal aandacht te geven. Ik was thuis tijdens de grote vakantie, depressief te wezen, te zuchten omdat het te warm is, te zuchten omdat het te koud is... te mekkeren op de kinderen, of op de hubby... Soms heb ik goede dagen en dan schiet ik in actie, dan kan ik de hele wereld aan. Dan begin ik eens wat op te ruimen of vers eten te koken, of boodschappen te doen. Welgeteld 1 uur duren deze escapades, dan hang ik doodop in de zetel, te janken, omdat ik het niet kan. Omdat ik in de winkel stress krijg van mijn boodschappenlijstje, uit angst dat ik iets vergeet. Of dat ik iets vergeten ben op te schrijven op mijn lijstje. Dan ga ik in gedachten alle kasten af, of ik niets vergeten ben: wc-papier, patatjes, fruit, keukenrol... Dan ga ik twijfelen over welke yoghurt ik nodig he, degene die we altijd nemen of misschien toch maar eens eentje met extra omega 3 in? Keer op keer overloop ik mijn boodschappenlijstje of ik alles bijheb. Ik ben uitgeput als ik thuis kom met mijn boodschappen, amper een uur heb ik erover gedaan, maar ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen. Dan breek ik weer, omdat ik besef dat ik eigenlijk niets echt nog kan. Soms plan ik iets leuks in, met een vriendinnetje, en dan kijk ik er naar uit, maar tegen dat we goed weg zijn, ga ik in gedachten uitvluchten zoeken om terug naar huis te gaan. Excuses die ok genoeg zijn om terug naar huis te gaan, om sneller dan verwacht te vertrekken. Ik heb dit weekend een verjaardagsfeestje afgezegd van een vriendinnetje, mijn dochter was ziek (valse kroep), dus ik had een excuus. Ik voelde me schuldig, omdat ik niet alleen mijn vriendin haar feestje mis, maar ook omdat ik had afgesproken om mijn andere vriendin op te pikken en samen te rijden. Daardoor kon zij ook niet naar het feestje. Ik voelde me mij er schuldig om, maar niet schuldig genoeg om toch te gaan.
En dan hoor je op de radio: De vereniging van ziekenfondsen heeft berekend dat mensen met depressie gemiddeld 3 jaar afwezig zijn op de werkvloer... 3 jaar? Dan ben ik nu nog niet in een vijfde van de lijdensweg? Dat wil ik niet... En dus pep ik me op, doe ik moeite, want ik ga heus geen 3 jaar wegblijven van werken hoor!!! En dus ga ik niet alleen boodschappen doen, ik ga aaneensluitend Veritas eens binnen, gewoon eens kijken voor wol voor een leuke sjaal en muts voor dochter en voor de zone, en ga ik aaneensluitend de kinderen oppikken aan de schoolpoort... En dan, op het moment dat de 3 kinders in de auto zitten, en ieder strijdt voor zijn 2 minuten aandacht, besef ik plots: Ik ben er nog lang niet... En begin ik te huilen. Want het was teveel.Teveel op te korte tijd. En dus weet ik, dat ik nog wat meer tijd ga nodig hebben... Om op mijn positieven te komen, om trauma's te verwerken, om gewoon gelukkig te zijn, om weer te kunnen voelen... Tijd, die ik niet ga krijgen, want op diezelfde terugweg hoor je dat de regering langdurig zieken strenger gaat aanpakken, dat ze zullen verplicht worden om sneller te gaan werken, want anders schrappen ze je uitkering. Ik voel niet veel meer, maar ik voel wel angst... Ongelooflijk veel angst Ik ben bang dat ik nooit meer ga voelen, en dus nooit meer zal beseffen hoe graag ik mijn kinderen en mijn man wel zie. Ik ben bang ik nooit meer zonder angst zal zijn, en dus nooit meer iets nieuws wil doen. Ik ben bang dat ik nooit nog stress aankan, en dus nooit zal kunnen werken. Ik ben bang, dat de ziekenfondsen gelijk hebben, en ik dus 3 jaar dit wrak blijf Ik ban bang dat mijn uitkering geschrapt zal worden, en ik dus mijn gezin geen eten meer kan geven. Maar bovenal ik ben bang dat ik nooit meer beter wordt, en dus nooit meer geluk, liefde, blijdschap kan voelen
Ken je het? Een drukke dag op het werk, thuiskomen, theetje zetten, heerlijk douchen met een weldadig schuimende douchegel, heerlijk voedende bodycreme, lekker zittende homewear aan, en heerlijk relaxed zijn tegen dat het bedtijd is... Als je een winkel binnenkomt, overvalt je een gevoel van weldadigheid, zachte muziek, heerlijk kopje thee aangeboden door een perfect opgemaakte jongedame. Geen verkooppraatjes, maar welgemeend advies van wat je wel moet gebruiken om je dagelijkse routines om te zetten in rituelen... Ik heb voor dit merk gewerkt, met enorm veel plezier, met enorm veel enthousiasme. Als shopmanager, leidinggevende functie. Een merk, dat mij nauw aan het hart lag, omdat ik mezelf erin herken, omdat mijn uiterlijk het merk vertegenwoordigde... Elke dag opgemaakt, alsof ik een galabal had, nageltjes perfect gemanicuurd, haren mooi opgestoken. Omdat ik van het merk houd, maar ook omdat het bij de voorwaarden van je contract hoort. Voor deze functie heb ik een kinderopvang gesloten, voor deze functie hebben wij een vierde kind uitgesloten voor deze functie leefde ik dag en nacht. Ik niet alleen, samen met mij, vele andere collega's die andere winkels leiden. Collegialiteit was er met hopen, voorstellingen van nieuwe producten werd steeds opnieuw een feestje om naar uit te kijken. Maar plots wordt een klein merk groot, gaat het snel, misschien wel te snel. Voorwaarden worden eisen, eisen worden waarschuwingen. Collegialiteit was er nog steeds, maar het aangename tetterke werd af en toe een klaaguurtje. Soms was het moeilijk, voldoen aan de nieuwe eisen. Maar je doet het, omdat je van je job houdt, omdat je je job niet als job beschouwt, maar als een kindje, waarin je al je energie steekt. Nieuwe eisen, strengere eisen, hogere targets, aan alles voldeden we... We, omdat je dat niet alleen doet, je bent een team, assistent manager, salesmanagers, regioverantwoordelijken. Hogere bonbedragen, hogere verkoop, meer klanten trekken, goede mysteryshopresultaten, meer eisen van hoe je de klanten benadert, hoe je ze overtuigt, en hoe je ze behandelt. Elke zin die je zegt, hoort bij het verplichte scenario, en steeds meer ben je het ideale uithangbord, steeds minder ben je jezelf... Je gaat ervoor, je leeft ervoor, je offert er alles voor op. Je doet je administratie van thuis uit, zodat je meer in de winkel staat, bij je team, bij de klanten, die je ondertussen kent van gezicht, waarvan je weet welke geuren zij graag hebben, zodat je perfect inspeelt op hun behoeftes, terwijl je minder tijd aan hen besteedt, waardoor je weer meer tijd hebt om andere mensen in de winkel te krijgen, die dan op hun beurt weer klanten zullen worden... Je gaat ervoor, en elke dag wordt je wat meer vermoeid, heb je wat meer moeite met kleine dagdagelijkse dingen. En toen kwamen er geruchten, en roddels, niet van de collega's, wel van mensen die bij je in de winkel staan, die je vertrouwt, die bij je team horen... Tot op een dag, dan rijd je naar huis en vraag je je af, als ik met deze snelheid tegen die boom / paal / andere auto rijd, ben ik dan dood? Diezelfde rit, bel je naar je partner, die op dat moment in de volle avondspits thuis bezig is, (kinderen eten geven, wassen, huiswerk begeleiden) en kan je enkel huilen. Niet meer kunnen slapen, niet meer uit je bed kunnen. Huilen omdat je geen kleingeld hebt voor de parkeermeter, huilen voor alles. Naar de dokter gaan, omdat je denkt dat je een ijzertekort hebt, want je bent moe, moe, moe. De dokter schrijft je rust voor, 2 maanden en vermeld voorzichtig "burn-out". Je wilt lachen en zeggen, "dat is niet voor mij hoor!" maar het enige dat je kan, is huilen. Dus huil je... Twee maanden later, ga je werken, niet omdat je er klaar voor bent, want dat was je nog niet... Je gaat werken, en verbijt de tranen, want dat is het enige dat je die 2 maand hebt gedaan. Je gaat werken, want je krijgt telefoon van je hoofdkantoor: "je winkel gaat achteruit, dat is jouw verantwoordelijkheid" "je bent geen goede shopmanager, want bij een goede shopmanager loopt alles perfect, ook al ben je niet aanwezig" "je bent geen goede shopmanager, want je laat je eigen team in de steek" Je gaat werken, want je houdt van je job, en je wilt niemand in de steek laten. Je gaat werken, omdat er geruchten zijn dat iemand, die je vertrouwt, op je postje aast. Je gaat werken, omdat je wilt bewijzen dat je wel goed bent in je job. Je gaat werken, hoewel je er niet klaar voor bent. Na twee weken komen opeens de mensen van je hoofdkantoor in je winkel binnen en krijg je je ontslag. Omdat je ergens een fout hebt gemaakt, omdat je niet meer voldoet aan de lange waslijst van eisen. Mensen die je vertrouwt, in je eigen team krijgen promotie en steken je het mes in de rug. De job die je zo graag doet, wordt ineens de aftrap naar een zwart gat. Een gat, dat zo diep is, dat je het daglicht niet meer ziet. Een gat, dat aan je zelfvertrouwen knaagt, aan je vertrouwen in de mensheid.
