Alweer 10 dagen niet geschreven. Zonder bijzondere reden. Het gaat OK. Niet geweldig, om van de daken te springen, maar ook niet jankend in een hoekje zittend. Ik ben nog steeds ongelooflijk moe, maar vele mensen samen met mij. Het is koud, het is donker, en nu begrijp ik wat ze zeggen over de winterdip...
Het schoolleven is alweer begonnen, en de kindjes zitten terug in het schoolritme. Ik ook, van boodschappen doen tot mijn huis onderhouden, het begint terug wat automatisme te worden. Ik probeer wat extra's te doen, af en toe eens een kast leeg te ruimen, soms lukt het, soms niet. Wanneer het niet lukt, voel ik me niet meer schuldig, het schuldgevoel begint te minderen. Bijna een jaar lang heb ik me schuldig gevoeld, omdat ik thuis was, omdat ik geen zin meer had in het leven. Omdat we aan het sparen waren om te kunnen verbouwen, maar door mijn ziekte niet meer konden verder sparen. Omdat we door mijn ziekte genoodzaakt waren om aan die centjes te moeten zitten, om het dagelijkse leven te kunnen betalen. Elke week naar de psycholoog, het telt door... Regelmatig naar de psychiater, dat trek je wel terug van de ziekenkas, maar dat kost ook een bom geld he... Maar het werpt zijn vruchten af, in de zin, dat ik mezelf niet meer zo streng bekijk. Ik bekijk mijn depressie niet meer als een persoonlijk falen. Eerder een val, en nu is het aan mij om op te krabbelen en verder te stappen. Het is moeilijk, want ik bekeek mezelf als zwak, omdat ik niet meer functioneerde. Ik bekeek mezelf als een loser, als nutteloos, en eindelijk begint dat gevoel weg te ebben. Veel mensen hebben mij in de afgelopen maanden gecontacteerd, omdat ze herkennen wat ik schrijf, omdat ze herkennen wat ik voel. Mensen waarvan ik het nooit had verwacht, mensen die, in mijn ogen alles hebben om gelukkig te zijn. Stabiele thuis, liefhebbende partner, ongelooflijk lieve kinderen, uitgebreide vriendenkring. Mensen waar ik naar opkeek, omdat ze in mijn ogen het walhalla hadden bereikt. Die mensen, zeggen mij dat ze steun halen uit mijn blog, omdat ze weten dat ze niet alleen zijn. Ik zeg altijd dank je, en ik ben blij dat ik ergens mee kan helpen. Ik ben geen prater, en ik praat niet graag over mezelf, maar deze blog geeft mij verlichting. Ik schrijf het van mij af, en ik ben aan niemand verantwoording verschuldigd. Niemand die mij raar bekijkt omdat ik een andere mening heb, een redelijk uitgesproken mening over een aantal zaken. Maar goed, het gaat dus stilaan beter, en ik kijk uit voor de eindmeet, maar ik denk dat ik eerst nog wat etappes zal moeten doorgaan...
