Bijna 2 maand niet geschreven, heel bewust, omdat er vanalles speelde. In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn wereld. Even stilstaan bij de gebeurtenissen die ons land op mijn grondvesten deed trillen. stilstaan bij mijn gezondheid, letterlijk en figuurlijk... Een zware griep gehad, ik ging bijna dood van het hoesten...
Bijna een jaar thuis, met depressie, begin maart een jaar geleden thuis gevallen met burn-out. Hoe gaat het nu met mij? Ik weet het niet... Soms gaat het goed, en dan probeer ik optimistisch en positief te zijn. Maar een paar uur later, een dag later, gaat het niet. en dan voelt het weer aan alsof de hele wereld vergaat in mijn verdriet en in mijn zorgen. Bijna een jaar thuis, en voor de mutualiteit is dat te lang. Gedurende dit jaar, ben ik elke 3 maand op controle moeten gaan, om te bewijzen dat ik nog ziek was, om mijn uitkering te ogen krijgen. De laatste keer, eind maart, kreeg ik de boodschap, heel terloops gezegd dat ik in mei terug moest gaan werken. Of naar de RVA moest gaan, want dan ben ik een jaar thuis met uitkering en dat gaat niet. Blijkbaar is de regel zo, in dit apenland, dat als je een arbeidscontract het lopen bij een werkgever, dan kan je ziek zijn, zolang nodig. Je moet regelmatig op controle, maar je behoudt je uitkering. Als je daarentegen, zoals ik, geen werk hebt, omdat je vorige werkgever je ontslaat omdat je met een burn-out kampt, heb je slechts recht op 1 jaar uitkering. Na dat ene jaar, moet ik mezelf invalide laten verklaren om nog steun te kunnen krijgen. Invalide verklaren... Alsof het nog niet erg genoeg is, dat ik niet kan werken, omdat ik niet tegen de druk van buitenaf kan, krijg ik er nog een stempel bovenop. Deze maand heeft mij verder in de put geduwd, de put waarvan ik dacht dat ik stilaan aan het oppervlak kwam. Omdat ik alles, maar dan ook alles doe, wat de dokters mij aanraden om te doen, en zo te vechten tegen depressie. Sporten, doe ik regelmatig, lopen, fietsen. Yoga, mindfullness, relaxen Hobby, elke dag haak ik, brei ik, naai ik. Genieten van het leven, als mijn vriendinnetje thuis is, gaan we lunchen, gaan we winkelen, koken we samen. Als ik thuis ben met de kindjes, doen we spelletjes, knutselen we. Als de Ju thuis is, proberen we het gezellig te maken, kaarsje, hapje En ik geniet ervan, dat wel, maar het is geen blijvend genot. Het geeft me geen voldoening op lange termijn, en dus piek en daal ik.
En dus krijg ik het idee dat het aan mij ligt, dat ik niet gelukkig kan zijn, dat ik te veeleisend ben, dat ik teveel wil, op te korte tijd. en dan breek ik weer. Om mezelf weer bijeen te rapen, en weer opnieuw te proberen. Ik heb afspraken gemaakt om te solliciteren, maar nog voor het zover was, heb ik afgebeld met smoezen, waarom ik niet kan. Ik heb gezocht op VDAB naar vacatures die bij mij passen. En dan ie ik staan bij vereisten; werken tegen druk, targets in doel, stressbestendig... en dan, nog voor ik verder heb gelezen, ben ik al aan het huilen, en moet ik noodgedwongen stoppen. Omdat ik er nog niet klaar voor ben. De Ju zei ronduit, als jij terug moet gaan werken, dan zit je gegarandeerd binnen de maand in de psychiatrie, want je kan het nu niet aan. Maar het geeft mij gewoon, elke keer opnieuw het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.
En dus, met de medicatie gaat het langzaamaan weer slechter, en wat moeilijker en wat moeizamer.
Ik heb mijn leuke dingen. Ik ben met de dochter naar de laatste K3show gaan kijken, samen met een hoop vriendinnen, dat was fijn en genieten, maar ik ben dan ook stikop. Ik heb meegedaan aan de Spartacus run in Boom, en ik heb mijn eigen tijd van oktober vorig jaar geklopt met bijna een halfuur.
En toch krijg ik het gevoel dat de zwarte dagen weer wat zwaarder worden en dat ze er ook weer wat sneller zijn. Ofwel is het een gewenning aan de medicatie, en ook dat vind ik verschrikkelijk, want dat wil zeggen dat ik zonder medicatie nog steeds niet functioneerbaar ben. En als het niet aan gewenning ligt, wil dat dan zeggen dat mijn depressie erger wordt, zodat ik het voel, door mijn medicatie door?
Vorige week moest ik weer op controle, en toen zei diezelfde dokter mij, dat een depressie, een jaar slechts het begin is, e dat ik nog een lange weg te gaan heb...
