22 maart 2016... Een zwarte dag, een dag die in ieder zijn geheugen gekerfd wordt, met zwarte inkt, en die niet snel zal vervagen. Een zwarte dag, omdat ons kleine landje, aangevallen werd. Door mensen, zoals ons, maar met een andere ideologie... Met dromen en wensen, mensen zoals jij en ik, waar ergens iets is misgegaan in hun hoofd. Waardoor ze vinden dat ze moeten strijden voor hun ideale wereld, waardoor ze vinden dat ze mensen moeten pijn doen. Het doet pijn, aan u en aan mij, aan elke Belg, Vlaming, aan elke Europeaan. Net zoals in Parijs komen mensen de straat op, om stille weerstand te bieden. Om aan de wereld te laten zien, dat er solidariteit is, liefde, en troost. Ik ben niet te juiste persoon om oordelen te vellen, ik kan slechts zeggen wat ik voel, wat ik denk. Ik voel een onbeschrijflijke pijn, bij het zien van de beelden. Mensen die in paniek weglopen, mensen die gewond zijn, of mensen die nog erger zijn. Niet alleen voor die mensen die daar zijn, op het moment van de feiten. Maar voor de algemene mensheid in deze wereld. Ik denk aan de mensen aan de andere kant van de wereld, die opgroeien met deze angst en paniek. Ik denk aan de mensen, niet zover weg, die hopen op een beter leven. Ik denk aan al de mensen die op de vlucht zijn voor geweld, oorlog, honger en dood. Al die mensen, waar Wij (Europeanen, Belgen, Vlamingen) niet naar omkijken. Het is mooi, onze Belgische driekleur te zien op alle internationale gebouwen... Maar waar waren de Turkse vlaggen toen er op een maand tijd 3 aanslagen waren? Het is hartverwarmend, onze profielfoto op Facebook met de cover van onze vlag erover. Maar wanneer zetten we de kleuren van Syrie op? Is het een ver-van-mijn-bed-show op dat moment? Het is te ver weg, we kennen die mensen niet persoonlijk? Ik ken iemand, iemand die mij zeer nauw aan het hart ligt, een jonge man, van allochtone afkomst. 2 jaar ouder als ik, 2 jaar geleden gehuwd, wonend in Brussel, werkend op Zaventem. Toen ik op de radio hoorde wat er gebeurd was,stond mijn hart stil. Het enige dat ik kon denken was: Is hij OK? Gelukkig wel, en dan kon ik ademhalen, maar stel je voor, dat dit je dagelijkse realiteit is. Dat de ik-ben-veilig-knop op Facebook niet kan indrukken, omdat ze dat gewoon niet hebben voor jouw regio. Dat je de ene dag werkt, studeert, lacht en liefhebt, en de volgende dag is alles, waar je van houdt weggevaagd. Door een bom, afgeschoten door het rijke Westen, het Westen waar je niet welkom bent. Ik vind het moeilijk om te zien dat er onderscheid gemaakt wordt in mens-zijn. Jij bent van Europa, jij bent onze vriend, als jouw land geraakt wordt, staan we verenigd op om een een vuist te maken. jij bent niet van Europa, als jouw land geraakt wordt, ben je zelfs geen hoogtepunt in ons journaal
#je suis Belge #je suis Charlie #je suis Paris #je suis Alleppo #je suis Syrie #je Suis Turquie #je suis humaine...
