De afgelopen dagen heb ik kleine stapjes genomen. Kleine stapjes, verplicht, omdat hordespringen niet echt ging. kleine stapjes, puur op gevoel, mijn grenzen aftasten... Een dagje gaan winkelen, en een luncheke doen. Diezelfde dag gaan boodschappen doen, en van her naar der rijden voor de activiteiten van de kinderen. Kinderen afhalen na schooltijd, tussenin naar de muziekschool om de jongens af te zetten, en snel naar de winkel voor het eten van de avond.Thuiskomen, eten voorbereiden, en de jongens gaan afhalen van de muziekschool. Terug thuiskomen, eten op tafel, afruimen en huiswerk begeleiden. Uitgeput in de zetel ploffen wanneer de 2 kleinsten in bed liggen, en bang zijn voor de volgende dag, voor de weerbots. Wonderwel goed slapen en ook de volgende dag OK zijn. Niet super, maar wel energiek genoeg om de ontbijttafel af te ruimen.
Voor de eerste keer in een jaar heb ik gekuist... Niet dat er in een jaar niets was gebeurd, maar we hadden voordien een poetsvrouw, die wekelijks kwam voor de grote poets... Die hadden we opgezegd nadat ik ziek werd en ontslag kreeg. De hubby nam veel op zich, ook het poetsen, maar ons huishouden leed eronder. En vandaag heb ik gepoetst... De keuken, en de badkamer, en nu ben ik kapot. Maar het is een mijlpaal... De living, da's voor morgen...
