Een volledige week niet geschreven, eerst even bekomen van de slechte dagen. Dan even op mijn positieven komen. Ik wil graag sommige mensen bedanken, ik noem ze niet bij naam, maar als ik het over jou heb, heb je t wel door. Iemand die 5 minuten na mijn vorige blog gepost werd, belde en vroeg of het wel ging. Iemand die me smst dat we daar avonds kunnen eten, zodat ik niet moet koken. Die wanneer we aan tafel zitten, het luchtig houdt, zodat ik me niet sterk moet houden. Die dan bovendien nog gezond eten op tafel zet, zodat ik me niet met druk maken over de kilo's die erbij komen. Ik ben gezegend met een handvol vrienden, die ik iedereen toewens.... Mensen die oprecht om me geven, waarbij ik kan balen, en die me gewoon een knuffel geven. Mensen die me gewoon ook even stilletjes laten zitten omdat ik daar behoefte aan heb. Of die even de vermanende vinger naar mijn kinderen opsteekt, omdat ik er de fut niet voor heb. Die er ook voor zorgen dat ik elke dag iets doe, dat ik me niet nutteloos voel. Mensen die een weekend weggaan, en me een dagje uitnodigen om uit te waaien aan zee. Die ervoor zorgen dat het een gezellige dag wordt.
De medicatie werkt, moet ik toegeven, goed. De sombere dagen worden minder, gaan sneller voorbij. Er zijn nog dagen dat ik wanhopig ben, dat ik met mezelf geen blijf weet, maar ze verminderen... Vroeger voelde ik me de hele dag verschrikkelijk, nu nog enkele momenten per dag. En die momenten waaien over, blijven niet meer de hele dag hangen. Ik voel nog steeds niet, geen liefde, geen ontroering, geen extase, geen vreugde. Het lijkt alsof ik enkel de negatieve gevoelens voel of herken. Kan van de medicatie komen, die stompen wat af. Die zorgen ervoor dat de pijn wat minder scherp is, maar ook dat de vreugde wat minder groot is. Misschien herken ik het gewoon niet, een afgezwakte vreugde, of een afgezwakte liefde. Misschien moet ik gewoon leren leven met wat minder liefde, met een hart dat niet meer overloopt. Maar ik heb het moeilijk om me daar bij neer te leggen.
Ondertussen ben ik 6 maanden thuis en ik heb nog geen vooruitzicht in de toekomst, professioneel en privé. Ik zou graag een winkel starten, eentje met leuke mooie zelfgemaakte spulletjes, en alle dingen om ze zelf ook te kunnen maken. Maar ik ben bang. Dat ik mezelf ga voorbijlopen. Dat ik ga flippen als ik stress heb. Dat ik grote investeringen ga doen en ze niet kan aflossen, dat ik ga falen... De uitkering van de ziekenkas gaat deze maand zakken, en ook daar maak ik me zorgen over. Omdat we weleens een stuk maand overhouden aan het einde van de pré. Omdat ons spaarboekje zienderogen slinkt, zonder dat we decadente uitgaves doen. Sinterklaas komt eraan, kerst en nieuwjaar, en ik heb nog niets voor de kinderen en voor de hubby. Ik maak me zorgen over mijn man, die veel van me overpakt, dat hij niet meer leeft... Hij doet het huishouden, veel van de was en strijk, en werkt nog shiften. Ik ben bang dat hij zichzelf voorbij loopt, en dus op hetzelfde pad belandt als ik.
