Ik heb al en aantal dagen niet geschreven. Geen specifieke reden, ik heb een aantal "goede" dagen achter de rug. Dagen dat ik voor de verandering eens niet gehuild heb, dagen waarin ik voorzichtig positief was. Dochter was jarig geweest, 5 jaar, een hele prinses, en we hebben er thuis een klein besloten feestje voor gehouden. Ik heb een cake gemaakt voor haar, om uit te delen op school, een hele prestatie voor mij... Ik ben samen met de hubby naar de winkel geweest en heb boodschappen gedaan voor 4 dagen... Da's echt een megastap, anders geraak ik amper aan de boodschappen voor diezelfde dag... Want dat wil zeggen, dat ik voor het eerst sinds een halfjaar kon plannen wat we gaan eten, kon kijken wat we ervoor in huis hebben en wat we nog nodig hebben...
Ik heb ondertussen ook heel wat berichten gekregen van mensen, die ik ken, via Fb, via sms en whatsapp, van mensen die me moed wensen, die achter mij staan, die sommige situaties, zo herkenbaar vinden, en ook mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Mensen waarvan ik het nooit gedacht had, waar alles koek en ei lijkt als je de happy foto's ziet... Mensen die het ook niet van mij hadden verwacht... Omdat de maatschappij nu eenmaal van ons verwacht dat we succesvol zijn, we gaan werken tot we erbij neervallen, waarin elk jaar dat je minder werkt, ook telt voor je pensioen, als dat er nog is tegen dat je op pensioen gaat... een maatschappij waarin je amper nog rondkomt als je wil thuisblijven voor de kinderen. Ik heb daaraan gedacht, thuismoeder te worden, omdat ik dan wat minder stress heb, en wat meer tijd om me met de kinderen bezig te houden, om zo mijn schuldgevoel kwijt te krijgen. Maar dan ga je tellen, of je het einde van de maand wel kunt halen? Of je al je rekeningen kunt betalen. Of je misschien nog iets leuks kunt doen met je kinders... en dan wordt het toch wel heel krap, dan wordt er niet gespaard, dan staat er geen centje opzij om eens op vakantie te gaan. Dan wordt het al moeilijk om verjaardagsfeestjes te geven in een speeltuin, om met de mannen eens naar de Efteling te gaan. En dus weet ik dat ik op termijn terug zal moeten gaan werken. Om terug te gaan ploeteren om kinderopvang te vinden, om terug dolgedraaid thuis te komen van je werk, eten te moeten maken, kinders huiswerk te begeleiden en ze dan in bed te stoppen. Want zo waren mijn dagen. Ik zag mijn dochter anderhalf uur op een dag, en in dat anderhalf uur, zat ik haar op te jagen; eet je boterham verder, ga je tanden poetsen, pak je boekentas, het is bijna tijd om te vertrekken naar school, het is bijna tijd om naar bed te gaan. En dat wreekt zich. De dochter die 's nachts huilend wakker wordt omdat ze je mist, terwijl jij enkel kan denken aan je onderbroken nacht en de broodnodige rust die je dus niet hebt... Aan de zoon die zegt dat hij je winkel haat, omdat je er nooit bent voor hem. aan de man die vraagt om de agenda's bijeen te leggen, want hij wil weleens uit eten gaan met jou... Zal het weer net hetzelfde worden? Geen idee... Het zullen kleine stapjes moeten zijn, een cake die gebakken wordt, een boodschappentochtje met de hobby.. Eens een keertje terug make-up dragen, ook al meer dan een halfjaar geleden. De hubby die zegt dat je er goed uitziet, en het accepteren. De nog steeds aanwezige kilo's aanvaarden, omdat het rust in je hoofd geeft.. Aanvaarden dat je dus nog maar 1 broek hebt, die je past (eentje die je bent gaan kopen, anders waren het nog steeds joggingbroeken) Maar weten dat je voor die ene broek naar de winkel bent moeten gaan om te passen. En dus weer een stapje verder bent. een stapje dichter naar herstel, een stapje verreweg van de emotieloze hel. Een stapje dichter naar de echte ik, een stapje verder naar de open wereld...
