In september heb ik een zelfmoordpoging achter de rug gehad. Nog voor deze blog geboren was, toen ik nog alleen stond in mijn verdriet, in mijn pijn en mijn onzekerheden. Ik nam antidepressiva, diegene waar ik niet van kon eten, en mij opfokte... Waardoor ik constant geprikkeld werd, waar ik enorm ambetant werd. Er was geen concrete aanleiding, ik had ruzie met de hobby. Ik ben getrouwd met een lieve man, maar ook ons huwelijk heeft zijn ups en downs. En nu hadden we dus ruzie. Niets speciaals, want er vallen af en toe wel eens woorden bij ons... Nooit erg, en nooit voor lange duur... Maar nu was het anders. Het voelde voor mij anders, ik was op... Ik kon nergens meer aan denken, dan aan vertrekken. Ik sliep al meer dan een jaar niet meer, inslapen was moeilijk, doorslapen een hel. Daarom had de huisarts mij inslaappillen voorgeschreven, en die lagen daar. Ik heb ze allemaal genomen, en in mijn bed gekropen. De hubby kwam naar boven, om onze woordenwisseling uit te praten, maar kreeg geen reactie meer van mij, ik was al weg. Den 100 is mij komen halen en mijn maag werd leeggepompt.. Ik weet er niets meer van, ik weet enkel dat gevoel van voor ik mijn medicatie innam, de ongelooflijke pijn in mijn hart. Dan pas wakker worden op de spoed, de echtgenoot die naast mijn bed zit en mijn hand vastheeft.
Alles is toen in een versnelling gegaan, psychiater en een heel crisisteam psychologen kwamen dagelijks aan huis. Gedurende acht weken, die nu net afgelopen zijn. Een dikke pluim voor die mensen, want die stonden dag en nacht klaar voor mij. Ik heb dit aan heel weinig mensen verteld, bijna niemand wist van mijn depressie af. Mijn zus, die huilend aan de lijn hing, over waarom, en ik die enkel kon antwoorden, dat ik niet sterk was, niet zo sterk als haar. Mijn beste vriendin, die in shock was en ondanks haar eigen drukke agenda en haar gezinnetje, klaarstond om een uur mijn kant op te rijden, om bij mij te zijn. Mijn schoonouders, die direct naar ons zijn gekomen en de kinderen hebben opgevangen, zodat de Ju bij mij kon zijn.
Ondertussen zijn we dus 2 maand verder, en ik heb nog steeds een enorm verlangen om weg te zijn. Ik zal niet snel nog een poging ondernemen, ik heb er mensen mee gekwetst die ik te graag zie. Maar ik heb nog steeds een verlangen om aan dit leven te ontsnappen... Ik zie geen reden om te blijven. De Ju en de kinderen zullen opgevangen worden. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die aan mijn kinderen zullen vertellen hoe graag ik hen heb gezien, en die leuke anekdotes kunnen vertellen over mij. Mijn huis is afbetaald en ook de begrafeniskosten zullen gedekt zijn. Ik zal het niet doen, maar ik blijf me alle dagen afvragen waarom ik er nog ben. Ik heb mijn jeugd overleefd, ik heb alle mishandelingen ondergaan, zonder een krimp te geven. In mijn jeugddossier stond er dat ik geschonden uit mijn jeugd ben gekomen. Ik weet dat er mensen waren die stappen hebben ondernomen om mij daar weg te krijgen. Maar ik heb het overleefd... Ik heb de eerste moeilijke jaren na het uit huis gaan overleefd, het alleen wonen, gaan werken om een inkomen te hebben. In een restaurant, alle dagen na school, tot laat in de avond. Studeren, want ik wou mijn diploma halen. Verliefd worden op een jongeman met veel gladde praatjes, zwanger worden op mijn 18e en in de steek gelaten worden door diezelfde jongeman. Stoppen met school, voltijds gaan werken, kind krijgen, huur betalen, werken werken werken. Rekeningen niet kunnen betalen, omdat er pampers gekocht moesten worden, omdat er pap gekocht moest worden, allemaal op mijn eentje. Zonder een krimp te geven... Mijn toekomstige echtgenoot leren kennen, nog een kind krijgen, huwen, een huis kopen, nog een kind krijgen. Mijn schoonzus verliezen, mijn schoonvader die tegen kanker moest vechten... Ik heb het overleefd, zonder een krimp te geven. En nu, net wanneer mijn leven op de rails was, dat alles liep zoals het liep, valt alles weg. Ik heb een prachtige man, ik ben gelukkig getrouwd. Ik heb 3 prachtige kinderen, ik ben een gezegende moeder. Ik heb een huis, ik heb een huisdier. Ik heb een uitgebreide vriendenkring, vele mensen die mij echt nauw aan het hart liggen, ook al horen we elkaar niet vaak... Ik heb alles om gelukkig te zijn, en ik kan het niet.
Alweer een hele week niet geschreven, en da's een goed teken... Dat wil zeggen dat het betert, kleine stapjes tegelijk. Ik probeer niet aan hordespringen te doen, of niet stil te staan, ik probeer kleine stapjes te doen.
Vorige week kreeg ik n mailtje van iemand die me nauw aan het hart ligt. Iemand die mij kent van toen ik, als klein Chineesje, aankwam uit mijn geboorteland. Iemand die mijn familie kent, mijn ouders en mijn broers en zussen. Iemand die blijkbaar wist hoe ongelukkig ik was, heel mijn jeugd lang, en die mij heeft weten rebelleren, ontsporen, terugkrabbelen.
Ik had nooit geweten dat mensen wisten hoe ongelukkig ik was. Ik dacht dat het niet opviel, dat ik de schijn mooi hoog hield, zoals van ons werd gevraagd. Maar ik denk dat mensen in de verste verte nog niet weten hoe erg het er bij ons aan toe ging. Ik zag er altijd piekfijn uit, mooie, nette kleren, maar ik had enorm veel littekens. Niet aan de buitenkant, want er was geen fysiek geweld bij ons thuis. Het psychische weegt nog steeds door. Ik ben opgegroeid als de 4e oudste van 10 kinderen, allemaal geadopteerd. Drie via een adoptiebureau, de 7 anderen hebben mijn ouders privé geadopteerd. Om een of andere reden, was ik niet het droomkind waar mijn ouders van hielden. Samen met mij, ook een zus en 2 broers, die niet gelukkig waren thuis. Er heerste een leef en overleefcultuur. Punten scoren door je broers en zussen te verklikken, pesten waar je maar kon, om toch een beetje aandacht te krijgen als klein kind. Later, als groot kind, deed ik er alles voor om thuis niet op te vallen, zo klein, zo stil mogelijk leefde ik mijn leven. Een leven dat getekend werd door extreme straffen, door psychologische terreur. Zonder eten naar bed moeten, en ook de volgende dag niet uit je bed mogen komen, zodat ik s'nachts de koekenkast ging leegpikken om de volgende dag iets te eten te hebben. Dik genoemd worden wanneer je je eerste vrouwelijke vormen krijgt. Mijn naam is gedurende jaren "walvis", "nijlpaard" en dergelijke geweest. Mijn eerste BH moeten vragen aan mijn meter en peter, en die bij thuiskomst werd afgenomen en aan je zus werd geschonken. Opgesloten worden op het toilet (1x1m) en daar de volledige dag moeten zitten, terwijl je ouders met je broers en zussen naar het sinterklaasfeest gingen. Sinterklaas die komt en voor iedereen grote cadeautjes brengt, en voor mij een kleinigheid. Kerstcadeaus die je krijgt van andere mensen, werden afgenomen en aan andere kinderen gegeven. Dagboek werd gelezen, en aangepast wanneer hij niet correct werd bevonden. Buitengesloten worden, wanneer het sneeuwt, met enkel je pyjama aan en sloffen, en je vergeten binnen te halen, zodat je nacht buiten blijft. Om dan kwaad te worden, wanneer je midden in de nacht op de deurbel drukt om aub binnen te mogen. Elke avond moest ik, vanaf het 4e leerjaar koken, voor het hele gezin, en nadien ook opruimen. Om 20 uur moest het licht uit, dus huiswerk dat niet gemaakt was, moest ook zo terug mee naar school. Tegenvallende rapporten resulteerden in naamswijzigingen, van walvis werd het lompe walvis, debiel, dikke mongool. Kinderen die uitkeken naar schoolvakanties heb ik nooit begrepen. Een zaterdagjobke vinden en je loon integraal moeten afgeven bij thuiskomst. Als er boterhammen gesmeerd werden voor op school, werd de charcuterie die zuur rook of verkleuringen had, of schimmel voor mijn neus geschoven, pas als dat op was, kregen ik verse charcuterie. Blokverlof, halve dagen thuis om te studeren voor je examen, werden bladeren harken in de tuin, auto wassen, badkamer schrobben- namiddagen. Leerkrachten, die bezorgd waren en mijn moeder telefoneerden, werden op de mouw gespeld dat ik lui was en geen zak wou doen voor school. Middags thuis moeten eten, ongeveer 2 km van school vandaan, en alleen moeten afruimen. Niet op tijd klaar, vertrok moeder met de kinderen, en ik mocht alleen naar school stappen, zodat ik altijd te laat was. Wou ik toch de fiets pakken, reed ze achter mij met de auto, probeerde mij in te halen, en heeft mij uiteindelijk een keer in de gracht gereden. Ik had geluk, het was droog geweest, maar ik lag in de gracht. Mijn moeder stapte uit de auto, raapte mijn fiets op, zette hem in de auto en reed naar huis. Ik moest verder te voet naar school. Ik kende een lieve vrouw een straat verder, en zij bracht mij regelmatig naar school, zodat ik niet te laat was, maar mijn zus, even oud als ik, verklikte dat ik wel op tijd op de schoolbanken zat, en weer werd ik gestraft. 1000 keer moeten opschrijven dat ik moest luisteren, 1000 keer moeten opschrijven, dat te voet ook effectief te voet was. Tot ik werd verteld dat het uit den boze was om nog naar die lieve dame te gaan, want dat er anders wat zou zwaaien. Telkens als mensen lucht kregen van hoe het er bij ons thuis aan toe ging, werd dat contact verbroken. Mijn eerste humaniora, 3 jaar heb ik er gezeten, samen met 1 broer en 1 zus, de broer van het begin, de zus pas het derde jaar. Ik kon de schijn ophouden, dat alles ok was, maar mijn broer niet. Hij orde ervoor dat het CLB ingelicht was, dat de onderdirectrice zich begon te moeien met ons. Mijn moeder kon iedereen overtuigen dat het aan hem lag, en ik moest dat bevestigen. Broer is na school nooit meer thuis gekomen. Politie werd verwittigd, en ik moest liegen tegen de politie over wat er was gebeurd. Mijn broer woon nu alleen, en heeft geen contact met ons, niemand van de familie. Het jaar erop, begon het voor mij te moeilijk te worden om de schijn op te houden. Ik vertelde aan de onderdirectrice wat er aan de hand was. Ik liep weg van school, en van huis om niet meer thuis te moeten wonen. Via de jeugdrechtbank werd ik geplaatst in een jeugdinstelling, waar ik uiteindelijk van mijn 12 tot mijn 14 regelmatig ben geweest. Tussentijden, waarin mijn moeder me smeekte naar huis te komen, en we herbegonnen met een nieuwe lei, die, zo bleek snel, al eens beschreven was geweest. Mijn moeder, veranderde mij van school. En ik, had geen andere keus. In de nieuwe school, was er een leerkracht, die zich mijn lot aantrok. Die regelmatig vroeg hoe het met mij was. Die door mijn masker heen keek. Die af en toe liet nablijven, maar dan met mij een chocomelk ging drinken om mij mijn hart te laten luchten. Toen mijn moeder dat te weten kwam, zei ze mij dat hij eigenlijk excuses zocht om uiteindelijk misbruik van mij te kunnen maken, en hij dus kortgezegd een pervert was. Thuis gewoond en volgehouden tot mijn 16e, en dan weer weggegaan, omdat ik wist dat je op je 16e in aanmerking kwam om te gaan begeleid zelfstandig wonen. Dat heb ik ook effectief gedaan, op 18 jaar en 3 dagen, had ik een studio in hartje Antwerpen en begon mijn volwassen leven. Erachter komen dat de dag voor je 18e, je gehele spaarrekening is leeggehaald door je moeder, die tot je 18 een volmacht heeft op je spaarrekening. Ploeteren om rond te komen, te studeren en te werken om alle rekeningen te betalen. Mijn jeugd, nee niet echt om op terug te kijken... En blijkbaar waren er mensen die dicht bij mij stonden, die dat wisten, aan wie ik nooit iets gezegd heb, althans niet bewust. Het doet me ongelooflijk veel plezier om die mail te lezen, en ik hoop dat we terug een mooie relatie kunnen opbouwen.
