23 maart 1996. Mijn papa sterft, en laat ons, 10 kinderen achter bij mijn mama. Begraven, in het dorp waar ik ben opgegroeid. Omdat ik geen goede band had met mijn mama, mocht ik niet naar het kerkhof gaan. Ik heb geleerd om tegen hem te praten in gedachten, in mijn hart, in stilte. Om niet dat plekje nodig te hebben om heen te gaan. Vandaag bracht ik mijn kindjes naar mijn moeder. Ondanks het feit dat ik geen band met mijn moeder wil, vind ik het belangrijk dat mijn kinderen haar wel kennen. Ze houdt van mijn kinderen en ik ben ervan overtuigd dat ze haar best doet om de liefste bomma te zijn van de hele wereld. Mijn kinderen houden van haar, en genieten met volle teugen van hun dagje qualitytime. Maar ik heb geen behoefte om een goede band te hebben met mijn moeder. Ze heeft mij in mijn jeugd, en als jonge mama te vaak gekwetst om nu een goede band te kunnen hebben. We houden dus strikt zakelijk contact via sms om te weten wanneer de kinderen afgezet worden en wanneer ik ze terug thuis verwacht. Dat loopt goed, en momenteel is dat de beste manier. We zeggen vriendelijk hallo en goedendag en nodigen elkaar steeds uit voor een tasje koffie, en slaan het bij de ander even beleefd telkens af. Ik bracht ze dus weg, en in plaats van naar de autostrade terug te rijden zoals anders, besluit ik impulsief even naar het kerkhof te rijden, en langs mijn papa te gaan. Ik was in het dorp en het was jaren geleden dat ik er nog was geweest. Ik loop resoluut naar het graf van mijn vader en ben in de war, als ik zie dat niet zijn naam, maar een vrouwennaam daar staat. Bang dat ik voor het verkeerde graf sta, kijk ik rond, ervan overtuigd dat dat de plek is, waar mijn vader begraven was. Ik kijk op alle kruisjes, zerken en naamplaatsje, maar mijn vader zijn graf is verdwenen. Ik weet dat een graf na bepaalde tijd weggaat, en dat het eigenlijk niet veel uitmaakt, omdat ik nu nog steeds in gedachten, in mijn hart tegen hem praat. Ik kom er amper, maar het was fijn om te weten dat ik kon gaan. En nu voel ik me verloren, omdat er nu zelfs geen kruis is met zijn naam, een kleine tastbare plek om mijn vader te bezoeken...
