In september heb ik een zelfmoordpoging achter de rug gehad. Nog voor deze blog geboren was, toen ik nog alleen stond in mijn verdriet, in mijn pijn en mijn onzekerheden. Ik nam antidepressiva, diegene waar ik niet van kon eten, en mij opfokte... Waardoor ik constant geprikkeld werd, waar ik enorm ambetant werd. Er was geen concrete aanleiding, ik had ruzie met de hobby. Ik ben getrouwd met een lieve man, maar ook ons huwelijk heeft zijn ups en downs. En nu hadden we dus ruzie. Niets speciaals, want er vallen af en toe wel eens woorden bij ons... Nooit erg, en nooit voor lange duur... Maar nu was het anders. Het voelde voor mij anders, ik was op... Ik kon nergens meer aan denken, dan aan vertrekken. Ik sliep al meer dan een jaar niet meer, inslapen was moeilijk, doorslapen een hel. Daarom had de huisarts mij inslaappillen voorgeschreven, en die lagen daar. Ik heb ze allemaal genomen, en in mijn bed gekropen. De hubby kwam naar boven, om onze woordenwisseling uit te praten, maar kreeg geen reactie meer van mij, ik was al weg. Den 100 is mij komen halen en mijn maag werd leeggepompt.. Ik weet er niets meer van, ik weet enkel dat gevoel van voor ik mijn medicatie innam, de ongelooflijke pijn in mijn hart. Dan pas wakker worden op de spoed, de echtgenoot die naast mijn bed zit en mijn hand vastheeft.
Alles is toen in een versnelling gegaan, psychiater en een heel crisisteam psychologen kwamen dagelijks aan huis. Gedurende acht weken, die nu net afgelopen zijn. Een dikke pluim voor die mensen, want die stonden dag en nacht klaar voor mij. Ik heb dit aan heel weinig mensen verteld, bijna niemand wist van mijn depressie af. Mijn zus, die huilend aan de lijn hing, over waarom, en ik die enkel kon antwoorden, dat ik niet sterk was, niet zo sterk als haar. Mijn beste vriendin, die in shock was en ondanks haar eigen drukke agenda en haar gezinnetje, klaarstond om een uur mijn kant op te rijden, om bij mij te zijn. Mijn schoonouders, die direct naar ons zijn gekomen en de kinderen hebben opgevangen, zodat de Ju bij mij kon zijn.
Ondertussen zijn we dus 2 maand verder, en ik heb nog steeds een enorm verlangen om weg te zijn. Ik zal niet snel nog een poging ondernemen, ik heb er mensen mee gekwetst die ik te graag zie. Maar ik heb nog steeds een verlangen om aan dit leven te ontsnappen... Ik zie geen reden om te blijven. De Ju en de kinderen zullen opgevangen worden. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die aan mijn kinderen zullen vertellen hoe graag ik hen heb gezien, en die leuke anekdotes kunnen vertellen over mij. Mijn huis is afbetaald en ook de begrafeniskosten zullen gedekt zijn. Ik zal het niet doen, maar ik blijf me alle dagen afvragen waarom ik er nog ben. Ik heb mijn jeugd overleefd, ik heb alle mishandelingen ondergaan, zonder een krimp te geven. In mijn jeugddossier stond er dat ik geschonden uit mijn jeugd ben gekomen. Ik weet dat er mensen waren die stappen hebben ondernomen om mij daar weg te krijgen. Maar ik heb het overleefd... Ik heb de eerste moeilijke jaren na het uit huis gaan overleefd, het alleen wonen, gaan werken om een inkomen te hebben. In een restaurant, alle dagen na school, tot laat in de avond. Studeren, want ik wou mijn diploma halen. Verliefd worden op een jongeman met veel gladde praatjes, zwanger worden op mijn 18e en in de steek gelaten worden door diezelfde jongeman. Stoppen met school, voltijds gaan werken, kind krijgen, huur betalen, werken werken werken. Rekeningen niet kunnen betalen, omdat er pampers gekocht moesten worden, omdat er pap gekocht moest worden, allemaal op mijn eentje. Zonder een krimp te geven... Mijn toekomstige echtgenoot leren kennen, nog een kind krijgen, huwen, een huis kopen, nog een kind krijgen. Mijn schoonzus verliezen, mijn schoonvader die tegen kanker moest vechten... Ik heb het overleefd, zonder een krimp te geven. En nu, net wanneer mijn leven op de rails was, dat alles liep zoals het liep, valt alles weg. Ik heb een prachtige man, ik ben gelukkig getrouwd. Ik heb 3 prachtige kinderen, ik ben een gezegende moeder. Ik heb een huis, ik heb een huisdier. Ik heb een uitgebreide vriendenkring, vele mensen die mij echt nauw aan het hart liggen, ook al horen we elkaar niet vaak... Ik heb alles om gelukkig te zijn, en ik kan het niet.
Alweer een hele week niet geschreven, en da's een goed teken... Dat wil zeggen dat het betert, kleine stapjes tegelijk. Ik probeer niet aan hordespringen te doen, of niet stil te staan, ik probeer kleine stapjes te doen.
Vorige week kreeg ik n mailtje van iemand die me nauw aan het hart ligt. Iemand die mij kent van toen ik, als klein Chineesje, aankwam uit mijn geboorteland. Iemand die mijn familie kent, mijn ouders en mijn broers en zussen. Iemand die blijkbaar wist hoe ongelukkig ik was, heel mijn jeugd lang, en die mij heeft weten rebelleren, ontsporen, terugkrabbelen.
Ik had nooit geweten dat mensen wisten hoe ongelukkig ik was. Ik dacht dat het niet opviel, dat ik de schijn mooi hoog hield, zoals van ons werd gevraagd. Maar ik denk dat mensen in de verste verte nog niet weten hoe erg het er bij ons aan toe ging. Ik zag er altijd piekfijn uit, mooie, nette kleren, maar ik had enorm veel littekens. Niet aan de buitenkant, want er was geen fysiek geweld bij ons thuis. Het psychische weegt nog steeds door. Ik ben opgegroeid als de 4e oudste van 10 kinderen, allemaal geadopteerd. Drie via een adoptiebureau, de 7 anderen hebben mijn ouders privé geadopteerd. Om een of andere reden, was ik niet het droomkind waar mijn ouders van hielden. Samen met mij, ook een zus en 2 broers, die niet gelukkig waren thuis. Er heerste een leef en overleefcultuur. Punten scoren door je broers en zussen te verklikken, pesten waar je maar kon, om toch een beetje aandacht te krijgen als klein kind. Later, als groot kind, deed ik er alles voor om thuis niet op te vallen, zo klein, zo stil mogelijk leefde ik mijn leven. Een leven dat getekend werd door extreme straffen, door psychologische terreur. Zonder eten naar bed moeten, en ook de volgende dag niet uit je bed mogen komen, zodat ik s'nachts de koekenkast ging leegpikken om de volgende dag iets te eten te hebben. Dik genoemd worden wanneer je je eerste vrouwelijke vormen krijgt. Mijn naam is gedurende jaren "walvis", "nijlpaard" en dergelijke geweest. Mijn eerste BH moeten vragen aan mijn meter en peter, en die bij thuiskomst werd afgenomen en aan je zus werd geschonken. Opgesloten worden op het toilet (1x1m) en daar de volledige dag moeten zitten, terwijl je ouders met je broers en zussen naar het sinterklaasfeest gingen. Sinterklaas die komt en voor iedereen grote cadeautjes brengt, en voor mij een kleinigheid. Kerstcadeaus die je krijgt van andere mensen, werden afgenomen en aan andere kinderen gegeven. Dagboek werd gelezen, en aangepast wanneer hij niet correct werd bevonden. Buitengesloten worden, wanneer het sneeuwt, met enkel je pyjama aan en sloffen, en je vergeten binnen te halen, zodat je nacht buiten blijft. Om dan kwaad te worden, wanneer je midden in de nacht op de deurbel drukt om aub binnen te mogen. Elke avond moest ik, vanaf het 4e leerjaar koken, voor het hele gezin, en nadien ook opruimen. Om 20 uur moest het licht uit, dus huiswerk dat niet gemaakt was, moest ook zo terug mee naar school. Tegenvallende rapporten resulteerden in naamswijzigingen, van walvis werd het lompe walvis, debiel, dikke mongool. Kinderen die uitkeken naar schoolvakanties heb ik nooit begrepen. Een zaterdagjobke vinden en je loon integraal moeten afgeven bij thuiskomst. Als er boterhammen gesmeerd werden voor op school, werd de charcuterie die zuur rook of verkleuringen had, of schimmel voor mijn neus geschoven, pas als dat op was, kregen ik verse charcuterie. Blokverlof, halve dagen thuis om te studeren voor je examen, werden bladeren harken in de tuin, auto wassen, badkamer schrobben- namiddagen. Leerkrachten, die bezorgd waren en mijn moeder telefoneerden, werden op de mouw gespeld dat ik lui was en geen zak wou doen voor school. Middags thuis moeten eten, ongeveer 2 km van school vandaan, en alleen moeten afruimen. Niet op tijd klaar, vertrok moeder met de kinderen, en ik mocht alleen naar school stappen, zodat ik altijd te laat was. Wou ik toch de fiets pakken, reed ze achter mij met de auto, probeerde mij in te halen, en heeft mij uiteindelijk een keer in de gracht gereden. Ik had geluk, het was droog geweest, maar ik lag in de gracht. Mijn moeder stapte uit de auto, raapte mijn fiets op, zette hem in de auto en reed naar huis. Ik moest verder te voet naar school. Ik kende een lieve vrouw een straat verder, en zij bracht mij regelmatig naar school, zodat ik niet te laat was, maar mijn zus, even oud als ik, verklikte dat ik wel op tijd op de schoolbanken zat, en weer werd ik gestraft. 1000 keer moeten opschrijven dat ik moest luisteren, 1000 keer moeten opschrijven, dat te voet ook effectief te voet was. Tot ik werd verteld dat het uit den boze was om nog naar die lieve dame te gaan, want dat er anders wat zou zwaaien. Telkens als mensen lucht kregen van hoe het er bij ons thuis aan toe ging, werd dat contact verbroken. Mijn eerste humaniora, 3 jaar heb ik er gezeten, samen met 1 broer en 1 zus, de broer van het begin, de zus pas het derde jaar. Ik kon de schijn ophouden, dat alles ok was, maar mijn broer niet. Hij orde ervoor dat het CLB ingelicht was, dat de onderdirectrice zich begon te moeien met ons. Mijn moeder kon iedereen overtuigen dat het aan hem lag, en ik moest dat bevestigen. Broer is na school nooit meer thuis gekomen. Politie werd verwittigd, en ik moest liegen tegen de politie over wat er was gebeurd. Mijn broer woon nu alleen, en heeft geen contact met ons, niemand van de familie. Het jaar erop, begon het voor mij te moeilijk te worden om de schijn op te houden. Ik vertelde aan de onderdirectrice wat er aan de hand was. Ik liep weg van school, en van huis om niet meer thuis te moeten wonen. Via de jeugdrechtbank werd ik geplaatst in een jeugdinstelling, waar ik uiteindelijk van mijn 12 tot mijn 14 regelmatig ben geweest. Tussentijden, waarin mijn moeder me smeekte naar huis te komen, en we herbegonnen met een nieuwe lei, die, zo bleek snel, al eens beschreven was geweest. Mijn moeder, veranderde mij van school. En ik, had geen andere keus. In de nieuwe school, was er een leerkracht, die zich mijn lot aantrok. Die regelmatig vroeg hoe het met mij was. Die door mijn masker heen keek. Die af en toe liet nablijven, maar dan met mij een chocomelk ging drinken om mij mijn hart te laten luchten. Toen mijn moeder dat te weten kwam, zei ze mij dat hij eigenlijk excuses zocht om uiteindelijk misbruik van mij te kunnen maken, en hij dus kortgezegd een pervert was. Thuis gewoond en volgehouden tot mijn 16e, en dan weer weggegaan, omdat ik wist dat je op je 16e in aanmerking kwam om te gaan begeleid zelfstandig wonen. Dat heb ik ook effectief gedaan, op 18 jaar en 3 dagen, had ik een studio in hartje Antwerpen en begon mijn volwassen leven. Erachter komen dat de dag voor je 18e, je gehele spaarrekening is leeggehaald door je moeder, die tot je 18 een volmacht heeft op je spaarrekening. Ploeteren om rond te komen, te studeren en te werken om alle rekeningen te betalen. Mijn jeugd, nee niet echt om op terug te kijken... En blijkbaar waren er mensen die dicht bij mij stonden, die dat wisten, aan wie ik nooit iets gezegd heb, althans niet bewust. Het doet me ongelooflijk veel plezier om die mail te lezen, en ik hoop dat we terug een mooie relatie kunnen opbouwen.
Een volledige week niet geschreven, eerst even bekomen van de slechte dagen. Dan even op mijn positieven komen. Ik wil graag sommige mensen bedanken, ik noem ze niet bij naam, maar als ik het over jou heb, heb je t wel door. Iemand die 5 minuten na mijn vorige blog gepost werd, belde en vroeg of het wel ging. Iemand die me smst dat we daar avonds kunnen eten, zodat ik niet moet koken. Die wanneer we aan tafel zitten, het luchtig houdt, zodat ik me niet sterk moet houden. Die dan bovendien nog gezond eten op tafel zet, zodat ik me niet met druk maken over de kilo's die erbij komen. Ik ben gezegend met een handvol vrienden, die ik iedereen toewens.... Mensen die oprecht om me geven, waarbij ik kan balen, en die me gewoon een knuffel geven. Mensen die me gewoon ook even stilletjes laten zitten omdat ik daar behoefte aan heb. Of die even de vermanende vinger naar mijn kinderen opsteekt, omdat ik er de fut niet voor heb. Die er ook voor zorgen dat ik elke dag iets doe, dat ik me niet nutteloos voel. Mensen die een weekend weggaan, en me een dagje uitnodigen om uit te waaien aan zee. Die ervoor zorgen dat het een gezellige dag wordt.
De medicatie werkt, moet ik toegeven, goed. De sombere dagen worden minder, gaan sneller voorbij. Er zijn nog dagen dat ik wanhopig ben, dat ik met mezelf geen blijf weet, maar ze verminderen... Vroeger voelde ik me de hele dag verschrikkelijk, nu nog enkele momenten per dag. En die momenten waaien over, blijven niet meer de hele dag hangen. Ik voel nog steeds niet, geen liefde, geen ontroering, geen extase, geen vreugde. Het lijkt alsof ik enkel de negatieve gevoelens voel of herken. Kan van de medicatie komen, die stompen wat af. Die zorgen ervoor dat de pijn wat minder scherp is, maar ook dat de vreugde wat minder groot is. Misschien herken ik het gewoon niet, een afgezwakte vreugde, of een afgezwakte liefde. Misschien moet ik gewoon leren leven met wat minder liefde, met een hart dat niet meer overloopt. Maar ik heb het moeilijk om me daar bij neer te leggen.
Ondertussen ben ik 6 maanden thuis en ik heb nog geen vooruitzicht in de toekomst, professioneel en privé. Ik zou graag een winkel starten, eentje met leuke mooie zelfgemaakte spulletjes, en alle dingen om ze zelf ook te kunnen maken. Maar ik ben bang. Dat ik mezelf ga voorbijlopen. Dat ik ga flippen als ik stress heb. Dat ik grote investeringen ga doen en ze niet kan aflossen, dat ik ga falen... De uitkering van de ziekenkas gaat deze maand zakken, en ook daar maak ik me zorgen over. Omdat we weleens een stuk maand overhouden aan het einde van de pré. Omdat ons spaarboekje zienderogen slinkt, zonder dat we decadente uitgaves doen. Sinterklaas komt eraan, kerst en nieuwjaar, en ik heb nog niets voor de kinderen en voor de hubby. Ik maak me zorgen over mijn man, die veel van me overpakt, dat hij niet meer leeft... Hij doet het huishouden, veel van de was en strijk, en werkt nog shiften. Ik ben bang dat hij zichzelf voorbij loopt, en dus op hetzelfde pad belandt als ik.
Vorige keer zei ik dat het goed ging, en dat ik kleine stapjes vooruit aan het maken ben. Ik was wat te vroeg met juichen, want er is een terugval... Het gaat een aantal dagen goed, en dan ben ik opgelucht. dat ik het einde van de tunnel kan zien, en ik misschien wel terug in de wereld kan staan als een zelfverzekerde, sterke vrouw. Of meisje, ik ben er tenslotte nog maar dertig.... Dat ik mijn huis onder handen kan nemen, en kan opruimen, dat ik terug ga kunnen genieten van de kleine dinges des leven... Maar het probleem is, dat ik geen kleine pasjes kan nemen... Ik sta stil of ik doe aan hordespringen... Ik heb gesprongen, en ben gevallen. Met mijn neus in de realiteit De realiteit waarin ik na een afwasmachine uit te laden, een halfuur moet zitten, omdat ik moe ben. waarin ik weer moeilijker in slaap val, en vaker wakker word. waarin ik huil omdat al mijn toekomstplannen in rook opgaan.. Ik wil zoveel en houd me zo sterk, maar diep vanbinnen weet ik niet meer wat ik wil. Diep vanbinnen zit ik, piepklein, te huilen, omdat ik mijn masker niet durf af te nemen. Omdat de mensen dan gaan zien, dat er in mij helemaal geen goedlachs chineesje zit. En omdat ik bang ben om mezelf tegen te komen, met de realiteit... k ben bang, dat als ik aan de mensen laat zien, wat mij bezighoudt, of waar ik mee worstel, dat ik breek, dat ik mezelf niet meer bijeen kan houden. Dat ik zo uiteen val, dat ik niet meer te lijmen val. Dat ik geen toekomstplannen meer mag maken. Ik voel me zo machteloos, omdat het mij verlamt, omdat ik dit niet in de hand heb. En dus sta ik weeral stil.
Ik heb al en aantal dagen niet geschreven. Geen specifieke reden, ik heb een aantal "goede" dagen achter de rug. Dagen dat ik voor de verandering eens niet gehuild heb, dagen waarin ik voorzichtig positief was. Dochter was jarig geweest, 5 jaar, een hele prinses, en we hebben er thuis een klein besloten feestje voor gehouden. Ik heb een cake gemaakt voor haar, om uit te delen op school, een hele prestatie voor mij... Ik ben samen met de hubby naar de winkel geweest en heb boodschappen gedaan voor 4 dagen... Da's echt een megastap, anders geraak ik amper aan de boodschappen voor diezelfde dag... Want dat wil zeggen, dat ik voor het eerst sinds een halfjaar kon plannen wat we gaan eten, kon kijken wat we ervoor in huis hebben en wat we nog nodig hebben...
Ik heb ondertussen ook heel wat berichten gekregen van mensen, die ik ken, via Fb, via sms en whatsapp, van mensen die me moed wensen, die achter mij staan, die sommige situaties, zo herkenbaar vinden, en ook mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Mensen waarvan ik het nooit gedacht had, waar alles koek en ei lijkt als je de happy foto's ziet... Mensen die het ook niet van mij hadden verwacht... Omdat de maatschappij nu eenmaal van ons verwacht dat we succesvol zijn, we gaan werken tot we erbij neervallen, waarin elk jaar dat je minder werkt, ook telt voor je pensioen, als dat er nog is tegen dat je op pensioen gaat... een maatschappij waarin je amper nog rondkomt als je wil thuisblijven voor de kinderen. Ik heb daaraan gedacht, thuismoeder te worden, omdat ik dan wat minder stress heb, en wat meer tijd om me met de kinderen bezig te houden, om zo mijn schuldgevoel kwijt te krijgen. Maar dan ga je tellen, of je het einde van de maand wel kunt halen? Of je al je rekeningen kunt betalen. Of je misschien nog iets leuks kunt doen met je kinders... en dan wordt het toch wel heel krap, dan wordt er niet gespaard, dan staat er geen centje opzij om eens op vakantie te gaan. Dan wordt het al moeilijk om verjaardagsfeestjes te geven in een speeltuin, om met de mannen eens naar de Efteling te gaan. En dus weet ik dat ik op termijn terug zal moeten gaan werken. Om terug te gaan ploeteren om kinderopvang te vinden, om terug dolgedraaid thuis te komen van je werk, eten te moeten maken, kinders huiswerk te begeleiden en ze dan in bed te stoppen. Want zo waren mijn dagen. Ik zag mijn dochter anderhalf uur op een dag, en in dat anderhalf uur, zat ik haar op te jagen; eet je boterham verder, ga je tanden poetsen, pak je boekentas, het is bijna tijd om te vertrekken naar school, het is bijna tijd om naar bed te gaan. En dat wreekt zich. De dochter die 's nachts huilend wakker wordt omdat ze je mist, terwijl jij enkel kan denken aan je onderbroken nacht en de broodnodige rust die je dus niet hebt... Aan de zoon die zegt dat hij je winkel haat, omdat je er nooit bent voor hem. aan de man die vraagt om de agenda's bijeen te leggen, want hij wil weleens uit eten gaan met jou... Zal het weer net hetzelfde worden? Geen idee... Het zullen kleine stapjes moeten zijn, een cake die gebakken wordt, een boodschappentochtje met de hobby.. Eens een keertje terug make-up dragen, ook al meer dan een halfjaar geleden. De hubby die zegt dat je er goed uitziet, en het accepteren. De nog steeds aanwezige kilo's aanvaarden, omdat het rust in je hoofd geeft.. Aanvaarden dat je dus nog maar 1 broek hebt, die je past (eentje die je bent gaan kopen, anders waren het nog steeds joggingbroeken) Maar weten dat je voor die ene broek naar de winkel bent moeten gaan om te passen. En dus weer een stapje verder bent. een stapje dichter naar herstel, een stapje verreweg van de emotieloze hel. Een stapje dichter naar de echte ik, een stapje verder naar de open wereld...
Ok, ik zit nu welgeteld 4 maand en 2 weken thuis. Bijna 7 maanden als je de twee weken die ik werkte voor mijn ontslag niet meetelt. Veel mensen zeiden dat ze jaloers op me waren. Thuis zijn, tijdens de grote vakantie, geen opvang zoeken voor de kinders, tijd om ze allemaal aandacht te geven. Ik was thuis tijdens de grote vakantie, depressief te wezen, te zuchten omdat het te warm is, te zuchten omdat het te koud is... te mekkeren op de kinderen, of op de hubby... Soms heb ik goede dagen en dan schiet ik in actie, dan kan ik de hele wereld aan. Dan begin ik eens wat op te ruimen of vers eten te koken, of boodschappen te doen. Welgeteld 1 uur duren deze escapades, dan hang ik doodop in de zetel, te janken, omdat ik het niet kan. Omdat ik in de winkel stress krijg van mijn boodschappenlijstje, uit angst dat ik iets vergeet. Of dat ik iets vergeten ben op te schrijven op mijn lijstje. Dan ga ik in gedachten alle kasten af, of ik niets vergeten ben: wc-papier, patatjes, fruit, keukenrol... Dan ga ik twijfelen over welke yoghurt ik nodig he, degene die we altijd nemen of misschien toch maar eens eentje met extra omega 3 in? Keer op keer overloop ik mijn boodschappenlijstje of ik alles bijheb. Ik ben uitgeput als ik thuis kom met mijn boodschappen, amper een uur heb ik erover gedaan, maar ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen. Dan breek ik weer, omdat ik besef dat ik eigenlijk niets echt nog kan. Soms plan ik iets leuks in, met een vriendinnetje, en dan kijk ik er naar uit, maar tegen dat we goed weg zijn, ga ik in gedachten uitvluchten zoeken om terug naar huis te gaan. Excuses die ok genoeg zijn om terug naar huis te gaan, om sneller dan verwacht te vertrekken. Ik heb dit weekend een verjaardagsfeestje afgezegd van een vriendinnetje, mijn dochter was ziek (valse kroep), dus ik had een excuus. Ik voelde me schuldig, omdat ik niet alleen mijn vriendin haar feestje mis, maar ook omdat ik had afgesproken om mijn andere vriendin op te pikken en samen te rijden. Daardoor kon zij ook niet naar het feestje. Ik voelde me mij er schuldig om, maar niet schuldig genoeg om toch te gaan.
En dan hoor je op de radio: De vereniging van ziekenfondsen heeft berekend dat mensen met depressie gemiddeld 3 jaar afwezig zijn op de werkvloer... 3 jaar? Dan ben ik nu nog niet in een vijfde van de lijdensweg? Dat wil ik niet... En dus pep ik me op, doe ik moeite, want ik ga heus geen 3 jaar wegblijven van werken hoor!!! En dus ga ik niet alleen boodschappen doen, ik ga aaneensluitend Veritas eens binnen, gewoon eens kijken voor wol voor een leuke sjaal en muts voor dochter en voor de zone, en ga ik aaneensluitend de kinderen oppikken aan de schoolpoort... En dan, op het moment dat de 3 kinders in de auto zitten, en ieder strijdt voor zijn 2 minuten aandacht, besef ik plots: Ik ben er nog lang niet... En begin ik te huilen. Want het was teveel.Teveel op te korte tijd. En dus weet ik, dat ik nog wat meer tijd ga nodig hebben... Om op mijn positieven te komen, om trauma's te verwerken, om gewoon gelukkig te zijn, om weer te kunnen voelen... Tijd, die ik niet ga krijgen, want op diezelfde terugweg hoor je dat de regering langdurig zieken strenger gaat aanpakken, dat ze zullen verplicht worden om sneller te gaan werken, want anders schrappen ze je uitkering. Ik voel niet veel meer, maar ik voel wel angst... Ongelooflijk veel angst Ik ben bang dat ik nooit meer ga voelen, en dus nooit meer zal beseffen hoe graag ik mijn kinderen en mijn man wel zie. Ik ben bang ik nooit meer zonder angst zal zijn, en dus nooit meer iets nieuws wil doen. Ik ben bang dat ik nooit nog stress aankan, en dus nooit zal kunnen werken. Ik ben bang, dat de ziekenfondsen gelijk hebben, en ik dus 3 jaar dit wrak blijf Ik ban bang dat mijn uitkering geschrapt zal worden, en ik dus mijn gezin geen eten meer kan geven. Maar bovenal ik ben bang dat ik nooit meer beter wordt, en dus nooit meer geluk, liefde, blijdschap kan voelen
Ken je het? Een drukke dag op het werk, thuiskomen, theetje zetten, heerlijk douchen met een weldadig schuimende douchegel, heerlijk voedende bodycreme, lekker zittende homewear aan, en heerlijk relaxed zijn tegen dat het bedtijd is... Als je een winkel binnenkomt, overvalt je een gevoel van weldadigheid, zachte muziek, heerlijk kopje thee aangeboden door een perfect opgemaakte jongedame. Geen verkooppraatjes, maar welgemeend advies van wat je wel moet gebruiken om je dagelijkse routines om te zetten in rituelen... Ik heb voor dit merk gewerkt, met enorm veel plezier, met enorm veel enthousiasme. Als shopmanager, leidinggevende functie. Een merk, dat mij nauw aan het hart lag, omdat ik mezelf erin herken, omdat mijn uiterlijk het merk vertegenwoordigde... Elke dag opgemaakt, alsof ik een galabal had, nageltjes perfect gemanicuurd, haren mooi opgestoken. Omdat ik van het merk houd, maar ook omdat het bij de voorwaarden van je contract hoort. Voor deze functie heb ik een kinderopvang gesloten, voor deze functie hebben wij een vierde kind uitgesloten voor deze functie leefde ik dag en nacht. Ik niet alleen, samen met mij, vele andere collega's die andere winkels leiden. Collegialiteit was er met hopen, voorstellingen van nieuwe producten werd steeds opnieuw een feestje om naar uit te kijken. Maar plots wordt een klein merk groot, gaat het snel, misschien wel te snel. Voorwaarden worden eisen, eisen worden waarschuwingen. Collegialiteit was er nog steeds, maar het aangename tetterke werd af en toe een klaaguurtje. Soms was het moeilijk, voldoen aan de nieuwe eisen. Maar je doet het, omdat je van je job houdt, omdat je je job niet als job beschouwt, maar als een kindje, waarin je al je energie steekt. Nieuwe eisen, strengere eisen, hogere targets, aan alles voldeden we... We, omdat je dat niet alleen doet, je bent een team, assistent manager, salesmanagers, regioverantwoordelijken. Hogere bonbedragen, hogere verkoop, meer klanten trekken, goede mysteryshopresultaten, meer eisen van hoe je de klanten benadert, hoe je ze overtuigt, en hoe je ze behandelt. Elke zin die je zegt, hoort bij het verplichte scenario, en steeds meer ben je het ideale uithangbord, steeds minder ben je jezelf... Je gaat ervoor, je leeft ervoor, je offert er alles voor op. Je doet je administratie van thuis uit, zodat je meer in de winkel staat, bij je team, bij de klanten, die je ondertussen kent van gezicht, waarvan je weet welke geuren zij graag hebben, zodat je perfect inspeelt op hun behoeftes, terwijl je minder tijd aan hen besteedt, waardoor je weer meer tijd hebt om andere mensen in de winkel te krijgen, die dan op hun beurt weer klanten zullen worden... Je gaat ervoor, en elke dag wordt je wat meer vermoeid, heb je wat meer moeite met kleine dagdagelijkse dingen. En toen kwamen er geruchten, en roddels, niet van de collega's, wel van mensen die bij je in de winkel staan, die je vertrouwt, die bij je team horen... Tot op een dag, dan rijd je naar huis en vraag je je af, als ik met deze snelheid tegen die boom / paal / andere auto rijd, ben ik dan dood? Diezelfde rit, bel je naar je partner, die op dat moment in de volle avondspits thuis bezig is, (kinderen eten geven, wassen, huiswerk begeleiden) en kan je enkel huilen. Niet meer kunnen slapen, niet meer uit je bed kunnen. Huilen omdat je geen kleingeld hebt voor de parkeermeter, huilen voor alles. Naar de dokter gaan, omdat je denkt dat je een ijzertekort hebt, want je bent moe, moe, moe. De dokter schrijft je rust voor, 2 maanden en vermeld voorzichtig "burn-out". Je wilt lachen en zeggen, "dat is niet voor mij hoor!" maar het enige dat je kan, is huilen. Dus huil je... Twee maanden later, ga je werken, niet omdat je er klaar voor bent, want dat was je nog niet... Je gaat werken, en verbijt de tranen, want dat is het enige dat je die 2 maand hebt gedaan. Je gaat werken, want je krijgt telefoon van je hoofdkantoor: "je winkel gaat achteruit, dat is jouw verantwoordelijkheid" "je bent geen goede shopmanager, want bij een goede shopmanager loopt alles perfect, ook al ben je niet aanwezig" "je bent geen goede shopmanager, want je laat je eigen team in de steek" Je gaat werken, want je houdt van je job, en je wilt niemand in de steek laten. Je gaat werken, omdat er geruchten zijn dat iemand, die je vertrouwt, op je postje aast. Je gaat werken, omdat je wilt bewijzen dat je wel goed bent in je job. Je gaat werken, hoewel je er niet klaar voor bent. Na twee weken komen opeens de mensen van je hoofdkantoor in je winkel binnen en krijg je je ontslag. Omdat je ergens een fout hebt gemaakt, omdat je niet meer voldoet aan de lange waslijst van eisen. Mensen die je vertrouwt, in je eigen team krijgen promotie en steken je het mes in de rug. De job die je zo graag doet, wordt ineens de aftrap naar een zwart gat. Een gat, dat zo diep is, dat je het daglicht niet meer ziet. Een gat, dat aan je zelfvertrouwen knaagt, aan je vertrouwen in de mensheid.
Antidepressiva... Medicatie waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze zou moeten nemen. waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze nodig zou hebben, dat ik ze zou omarmen. Ik ben er bijna een halfjaar geleden mee gestart, omdat ik niet meer functioneerde. Ik was er geen fan van, laat ons eerlijk zijn, het is toch moeilijk om toe te geven dat je medicatie nodig hebt om een mens te zijn. Medicatie, die langere tijd nodig heeft om een effect te voelen, waarvan ik vanaf dag 1 iets voelde... Niet meer eten, trillerig, vapeurs, misselijk, draaierig. De dokter zei dat ik de eerste dagen wat last kon hebben van kleine bijwerkingen, maar dat ik mest volhouden, het was medicatie voor de lange termijn... Na 6 weken, was ik bijna 6 kilo kwijt, was ik nog steeds trillerig, misselijk en had ik nog steeds vapeurs. Ik verdroeg geen basilicum, geen citrusvruchten, geen zwarte of groene thee, en alles lag zwaar op mijn maag. 1 hapje was genoeg om te weten af ik kon verder eten, of over de pot kon gaan hangen. Omdat ik geen fut had om iets te doen, was de medicatie oppeppend, zodat je actiever wordt, en je gestimuleerd wordt om buiten te komen. Ik werd er nerveus van, trillerig en opgefokt van alles wat mij irriteerde... Onlangs kreeg ik nieuwe medicatie voorgeschreven, medicatie die mij kalmer maakt. Waardoor ik sinds een jaar eindelijk weer kan doorslapen, dat ik ook mijn nachturen en mijn oh zo nodige rust haal. Pilletjes die ervoor zorgen dat mijn hoofd niet altijd warrig is, dat ik terug een glimp kan zien van wie ik ben. Maar ook medicatie die ervoor zorgt dat ik ongelooflijk bijkom, dat ik elke kast die ik tegenkom, opentrek en kijk wat ik kan eten. Medicatie die van muizestrontjes (chocolade hagelslag voor zij die niet uit Antwerpen komen) een lekkernij maken om zo in de mond te kappen. Medicatie die zorgt dat "Buggles met kruidenkaas" iets is om voor naar huis te haasten. Die zorgt dat een stukje fruit als snack wordt omgezet naar 1banaan, 2 pêchen, een halve meloen en een mango. Die ervoor zorgt dat ik eet, en alweer aan het bedenken ben, wat ik nog kan eten, en die gezond, zout, zoet allemaal door elkaar kan halen zonder problemen. Die er ook voor zorgt dat ik op drie weken tijd ondertussen 8 kilo ben bijgekomen. Die er dus ook voor zorgt dat ik ga twijfelen als ik voor de spiegel sta, dat ik huil omdat ik nog enkel joggingbroeken kan dragen. Het zijn bijwerkingen, zegt de psychiater, die jammer genoeg bij deze specifieke mediatie horen. Medicatie waarvan mijn hoofd zachter wordt. Medicatie die ongelooflijk zin geeft om te eten, zo erg, dat als ik ergens ben, waar geen eten voorhanden is, ik al mijn nagels bijt. Medicatie waardoor ik weer naar de wereld durf te kijken, maar waar ik dik van word. Waarvan ik minder zelfdestructief ben, maar die knaagt aan mijn zelfbeeld. Medicatie waarvan ik blij ben dat het bestaat, maar die ik vervloek wanneer ik op de weegschaal sta... Medicatie die ik broodnodig heb, maar me op een ander vlak in de steek laat...
Mindfulness, ooit al van gehoord? Het bewust worden van het hier en nu... Werd mij aangeraden door een van mijn psychologen... Ik heb een oefening geprobeerd, samen met haar, en eerlijk, ik lag bijna te slapen. Misschien niet moeilijk, ik slaap al een jaar niet goed, maar kom, dat buiten beschouwing gelaten, was ik even ontspannen... Misschien, zegt de psychologe, moet je eens denken om aan yoga te gaan doen. Ik vond Yoga altijd wat geiten-wollen-sokken achtig wat zweverig... Maar misschien moet ik me erin verdiepen... lange telefoon gehad met een vriendinnetje, in hetzelfde schuitje als ik, elkaar even oppeppen... Met ander vriendinnetje naar Ikea gegaan, dochterlief is volgende week jarig (bijna 5 jaar!) en ik wou nog een leuk kadootje vinden... Taart gegeten met haar en ander vriendinnetje, want eten is momenteel mijn liefste bezigheid... Leuk om eens met mensen over andere dingen te praten, en niet over mij.
Het jammere is, dat mensen mij niet begrijpen, dat mensen depressie niet begrijpen. Ik laat altijd naar buitenuit uitschijnen dat alles in orde is, er bestaan geen betere gezinnetjes als de onze. Maar schijn bedriegt vaak, en in mijn geval is dat echt zo. Ik ben zo opgevoed, en ken niets anders. Wat er ook gebeurde, als we buiten kwamen als kind, zagen we eruit om door een ringetje te halen, haartjes in model, kleertjes pik en span, maar niemand zag wat er achter de schermen van mijn (t)huis gebeurde. Ik ben geadopteerd, en samen met mij nog 9 andere kinderen. Vader stierf op jonge leeftijd aan een ziekte, waarvan ik nu nog steeds niet weet welke. Zulke dingen werden niet naar de kinderen gecommuniceerd. Mijn moeder bleef achter met 10 kinderen, waarvoor ik alle respect heb (ik word soms al gek van 3...). Maar niemand wist hoe ongelukkig ik was als kind, hoevaak ik huilend in slaap ben gevallen, hopende dat ik de volgende dag ergens anders woonde. Ergens waar mijn mama en papa van mij hielden. Dat is het gevoel dat ik heb, ik ben niet in de positie om te zeggen dat mijn moeder niet van mij hield, ik voelde het alleen niet... Maar bij ons zagen de mensen enkel en alleen, hoe goed wij het deden, naar school blijven gaan, altijd gekleed in de laatste mode en grote merken. Mensen moeten echt gedacht hebben dat alles van een leien dakje liep. Dat is wat ik wil dat de mensen van mijn gezin denken, en jarenlang heb ik dat ook kunnen volhouden. Mensen die ik nu goed ken, zeggen vaak dat ze dachten dat wij alles op een rijtje hadden. En eerlijk? Ik dacht dat ook... Jarenlang heb ik gevochten voor geluk, voor een carrière, voor mijn gezin, voor mijn huis en al wat ik maar wou. Er was een periode dat het geluk niet opkom, dat ik carrière maakte, kon doorgroeien, hogere posities, meer loon, meer dit en meer dat... Het gaf me voldoening, drang naar meer, en het maakte mij zo, dat ik dacht dat ik gelukkig was, als ik dat ene hogere postje kreeg, als ik die 100 euro meer verdiende... En plots... Plots kon ik niet meer, kon ik niet meer opstaan, niet meer slapen, niet meer eten en niet meer lachen. Ik kon niet meer liefhebben, niet meer genieten, niet meer werken. Niet meer functioneren, maar ook geen controle afgeven, nog steeds wou ik dat alles perfect was, dat iedereen bewondering had voor wat ik deed, of wie ik was, omdat in mijn hoofd, houden de mensen enkel van je, omdat je succesvol bent, omdat je goed je boterham verdient, en omdat je Iemand bent. Dat is wat ik mijn hele leven heb geleerd... Wist ik veel dat ik al iemand was...
Zoals mijn lief vriendinneke stuurde: een kleine stap voor de mensheid, een zevenmijls-stap voor Chineesje... Zo was het inderdaad. Ik was tevreden met mijn prestatie die ik had neergezet in Averbode met de Race against Nature, die voor mij eigenlijk een persoonlijkheidstest was. Ik heb die 10 kilometer op karakter gedaan, want een conditie, daar moest ik niet echt op rekenen. Ik moest en zou die uitlopen, omdat ik dat verschuldigd was aan mezelf, aan mijn vrienden. Ik heb me die dag geamuseerd, tegen verwachting in. Ik heb me die dag niet sterker moeten voordoen dan ik was, leuker moeten doen, dan ik me voelde, en het was fijn. Het was zelfs zo fijn, dat ik in april weer zo eentje ga doen. Misschien moet ik gaan trainen, want uiteraard wil ik mijn tijd kloppen. Maar goed, the day-after, was een mindere dag... mijn oudste zoon was de avond voordien aan het ravotten, hubbylief had hem gewaarschuwd, hier gaan tranen komen als ge zo verdergaat... Uiteraard zijn kinders van 11 eigenwijs en zelfzeker genoeg om die theorie uit te testen. Zoonlief, sprong van een trapje en landt verkeerd, slaagt zijn voet om en besluit niets tegen zijn papa te zeggen, om een "ik heb het toch gezegd" reactie te vermijden. 's Ochtends komt ie uit zijn bed, tranen rollen van zijn snoet, want zijn voet doet toch wel heel zeer. Niets aan te zien, geen zwelling, geen verkleuringen, maar toch maar naar de huisarts. De dokter heeft zijn voet amper aangeraakt, en zoon huilt tranen met tuiten van pijn. Dokter stuurt ons door naar Spoed, want hij is ervan overtuigd dat er ergens een beentje gebroken is. Naar spoed, waarvan iedereen weet, dat, als ge doorgestuurd wordt, spoed niet perse spoed betekent... Na 3,5(!!!!!) uur wachten, platen genomen, komt de dokter ons vertellen dat er geen breuken te zien zijn, en na het voelen en betasten van de voet, weet ze ook niet welke spier er verrokken zou kunnen zijn... Haar reactie was: We zullen der een verbandje ronddoen, en zal wal beteren... Zoonlief van 11, heeft dus een dag geskipt van school, voor een voet waar niets mis mee was. Ik heb een beloofd saunaatje , (mij beloofd voor het uitlopen van Race Against Nature), moeten afzeggen, want de gezondheid van mijn zoon primeert... Vanochtend huppelde mijn zoon door het huis, alsof er nooit een windel heeft rondgezeten...
Race against nature, Averbode, vandaag... In een zotte bui, ongeveer een halfjaar geleden, besloten we daaraan mee te doen. Als team, met doel om hem uit te lopen... 10 km, door de natuur, met hindernissen, op en over en vaak door bossen, modderstromen, nog wat modderplassen, klimmen over fanalen en nog wat, enfin, het was een uitdaging... We gingen er voor trainen, en we zijn daar vol goede moed aan gestart... Toen kwam burn-out op de proppen, maar ik ben blijven trainen. Toen kwam er een heel onverwachts ontslag op de proppen, bovenop die burn-out... Het trainen werd moeilijker, het afspreken voor de trainingen ook. Ik wou liever gewoon in mijn bed bijven liggen, voor me uit staren en niets doen. Met moeite werd een training van mijn bed naar de zetel sloffen. sinds juli werd er dus niet meer getraind. De zin, de motivatie ontbraken me. We waren ingeschreven, met een groep, en dankzij een zeer gemotiveerde vriend en vriendin deed ik dan uiteindelijk wel mee. Ik keek er tegenop, zowel fysiek, als mentaal. Ik houd niet meer van drukte, van veel lawaai, van sociaal zijn, omdat dat veel energie van mij vergt, energie die ik niet heb... Ik ben eraan begonnen. Ik ben mezelf tegengekomen, ik heb gevloekt, gezucht, niet gehuild (want ik wou niet dat de anderen dat zagen) me afgevraagd waarom in godsnaam ik dit wou doen, mijn vrienden vervloekt omdat ze me meegesleurd hebben... Ik heb hem uitgelopen, op mijn eigen tempo, en ik heb met de hindernissen erbij er 2 uur over gedaan... Geen superscore, maar ik heb hem uitgedaan, het streefdoel.... Koud, verkleumd, bibberend met blauwe lippen en vingertoppen, maar wel met het gevoel dat ik het toch maar gedaan heb... vrienden die aan de finish stonden om mij op te vangen... Merci toppers!
Ken je dat ene gevoel? Dat warme gevoel, dat gevoel dat je hart overloopt, dat je tranen in je ogen krijgt en je intens geluk voelt? Omdat je naar je partner kijkt, de man of vrouw van je dromen, gelukkig omdat die ook voor jou heeft gekozen... Omdat je naar je kinderen kijkt, gelukkig omdat zij ook gelukkig zijn... Omdat je naar je vrienden kijkt, gelukkig omdat je je geliefd voelt, omdat je zoveel mensen om je heen hebt, die je oprecht graag zien... Mensen die er zelf voor kiezen om bij je te zijn, om hun dagen te vullen met jouw gelach, gezwans, en zich te omringen met hetgeen jij hen kan geven, hopend dat zij jou datzelfde gevoel kunnen geven... Ken je dat gevoel?
Ik kende het, ik genoot ervan, ik slorpte het op en leefde ervan... En nu, nu is het weg... Ik hunker er naar, om naar mijn kinderen te kijken en betoverd te worden door hun blik, om naar mijn man te kijken, en terug vlinders in de buik te voelen, om oprecht uit te kijken naar een date met een vriendin, om te lunchen, om te shoppen of een theetje te gaan drinken. Alles is op automatische piloot, die nog vaak hapert ook... De dagelijkse taken vallen me te zwaar, de ontbijttafel durft er wel eens te staan tot s'avonds. De was stikt in de wasmachine en de kinders klagen dat ze geen gestreken kleren meer hebben. De man, die een fulltime job heeft, neem veel over, zo ongeveer alles, en zorgt ervoor dat de meeste taken gebeuren. Dat de kinderen propere kleren hebben, dat ons huis een dweil ziet, dat er af en toe stof afgedaan wordt... Hij klaagt niet, en alleen daarvoor al verdient hij een standbeeld, of een gouden medaille. Hij houdt van mij, ondanks mijn waslijstje gebreken, en ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen van hem... Maar dat ene gevoel, ik ben het ontleerd... Ik weet dat ik van hem houd, omdat ik me geen leven zonder hem kan inbeelden, omdat ik bewust voor hem heb gekozen en er voluit voor ben gegaan. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik wou dat ik het ook kon voelen. Dat ene, hartverwarmende gevoel, dat mis ik. Dat mis ik heel intens... Omdat ik weet hoe het voelde, omdat ik weet hoe het mijn hart verwarmde... Ik kijk nog steeds elke dag naar mijn man, waarvan ik weet dat ik van hem houd, Ik kijk nog steeds naar mijn kinderen, waarvan ik weet dat ik van ze houd, waarvoor ik mijn leven zou geven zonder aarzeling, waarvoor ik alles zou doen om ze gelukkig te maken. Ik kijk nog steeds naar de wereld en smacht naar dat ene gevoel dat mijn hart verwarmt. Dat ene gevoel, dat je even zonder zorgen bent, dat al het andere in het niets laat verdwijnen... Daar wacht ik op, dag in, dag uit, en ondertussen ploeter ik verder...
30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven. Gelukkig getrouwd, 3 kinders, een huis en een huisdier... Alles wat een doorsnee mens zich kan wensen. En toch... Toch worstel ik met een ziekte, een allesbepalende ziekte... Depressie... een taboe, veel mensen kennen het niet, of toch niet goed. 30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven en ik ben depressief. Ik vecht ertegen, ik huil erom, en elke dag opnieuw heb ik het moeilijk... Ik ben een ploetermoeder, maar ik ploeter voor alle dagdagelijkse beslommeringen. Omdat mijn hoofd het niet kan omvatten, omdat mijn hart het niet kan accepteren. Omdat ook ik het niet begrijp. Het is er, niet opeens, het is een ophoping, van vele factoren. Het begon met lichamelijke klachten, en die zijn er nog steeds. Het ging verder met psychische klachten, en elke dag blijf ik ertegen vechten. Ik ben 30 jaar, en ik haat mezelf... Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo optimistisch ben, geen uitweg zie. Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo sterk was, amper vooruit geraak. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd vooruit keek, mijn blik laat hangen. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd liefde te over had, niet meer voel. Ik kan nog honderdduizend redenen bedenken, maar uiteindelijk komt het hierop neer... Ik haat mezelf, omdat ik depressief ben...
