Race against nature, Averbode, vandaag... In een zotte bui, ongeveer een halfjaar geleden, besloten we daaraan mee te doen. Als team, met doel om hem uit te lopen... 10 km, door de natuur, met hindernissen, op en over en vaak door bossen, modderstromen, nog wat modderplassen, klimmen over fanalen en nog wat, enfin, het was een uitdaging... We gingen er voor trainen, en we zijn daar vol goede moed aan gestart... Toen kwam burn-out op de proppen, maar ik ben blijven trainen. Toen kwam er een heel onverwachts ontslag op de proppen, bovenop die burn-out... Het trainen werd moeilijker, het afspreken voor de trainingen ook. Ik wou liever gewoon in mijn bed bijven liggen, voor me uit staren en niets doen. Met moeite werd een training van mijn bed naar de zetel sloffen. sinds juli werd er dus niet meer getraind. De zin, de motivatie ontbraken me. We waren ingeschreven, met een groep, en dankzij een zeer gemotiveerde vriend en vriendin deed ik dan uiteindelijk wel mee. Ik keek er tegenop, zowel fysiek, als mentaal. Ik houd niet meer van drukte, van veel lawaai, van sociaal zijn, omdat dat veel energie van mij vergt, energie die ik niet heb... Ik ben eraan begonnen. Ik ben mezelf tegengekomen, ik heb gevloekt, gezucht, niet gehuild (want ik wou niet dat de anderen dat zagen) me afgevraagd waarom in godsnaam ik dit wou doen, mijn vrienden vervloekt omdat ze me meegesleurd hebben... Ik heb hem uitgelopen, op mijn eigen tempo, en ik heb met de hindernissen erbij er 2 uur over gedaan... Geen superscore, maar ik heb hem uitgedaan, het streefdoel.... Koud, verkleumd, bibberend met blauwe lippen en vingertoppen, maar wel met het gevoel dat ik het toch maar gedaan heb... vrienden die aan de finish stonden om mij op te vangen... Merci toppers!
Ken je dat ene gevoel? Dat warme gevoel, dat gevoel dat je hart overloopt, dat je tranen in je ogen krijgt en je intens geluk voelt? Omdat je naar je partner kijkt, de man of vrouw van je dromen, gelukkig omdat die ook voor jou heeft gekozen... Omdat je naar je kinderen kijkt, gelukkig omdat zij ook gelukkig zijn... Omdat je naar je vrienden kijkt, gelukkig omdat je je geliefd voelt, omdat je zoveel mensen om je heen hebt, die je oprecht graag zien... Mensen die er zelf voor kiezen om bij je te zijn, om hun dagen te vullen met jouw gelach, gezwans, en zich te omringen met hetgeen jij hen kan geven, hopend dat zij jou datzelfde gevoel kunnen geven... Ken je dat gevoel?
Ik kende het, ik genoot ervan, ik slorpte het op en leefde ervan... En nu, nu is het weg... Ik hunker er naar, om naar mijn kinderen te kijken en betoverd te worden door hun blik, om naar mijn man te kijken, en terug vlinders in de buik te voelen, om oprecht uit te kijken naar een date met een vriendin, om te lunchen, om te shoppen of een theetje te gaan drinken. Alles is op automatische piloot, die nog vaak hapert ook... De dagelijkse taken vallen me te zwaar, de ontbijttafel durft er wel eens te staan tot s'avonds. De was stikt in de wasmachine en de kinders klagen dat ze geen gestreken kleren meer hebben. De man, die een fulltime job heeft, neem veel over, zo ongeveer alles, en zorgt ervoor dat de meeste taken gebeuren. Dat de kinderen propere kleren hebben, dat ons huis een dweil ziet, dat er af en toe stof afgedaan wordt... Hij klaagt niet, en alleen daarvoor al verdient hij een standbeeld, of een gouden medaille. Hij houdt van mij, ondanks mijn waslijstje gebreken, en ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen van hem... Maar dat ene gevoel, ik ben het ontleerd... Ik weet dat ik van hem houd, omdat ik me geen leven zonder hem kan inbeelden, omdat ik bewust voor hem heb gekozen en er voluit voor ben gegaan. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik wou dat ik het ook kon voelen. Dat ene, hartverwarmende gevoel, dat mis ik. Dat mis ik heel intens... Omdat ik weet hoe het voelde, omdat ik weet hoe het mijn hart verwarmde... Ik kijk nog steeds elke dag naar mijn man, waarvan ik weet dat ik van hem houd, Ik kijk nog steeds naar mijn kinderen, waarvan ik weet dat ik van ze houd, waarvoor ik mijn leven zou geven zonder aarzeling, waarvoor ik alles zou doen om ze gelukkig te maken. Ik kijk nog steeds naar de wereld en smacht naar dat ene gevoel dat mijn hart verwarmt. Dat ene gevoel, dat je even zonder zorgen bent, dat al het andere in het niets laat verdwijnen... Daar wacht ik op, dag in, dag uit, en ondertussen ploeter ik verder...
30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven. Gelukkig getrouwd, 3 kinders, een huis en een huisdier... Alles wat een doorsnee mens zich kan wensen. En toch... Toch worstel ik met een ziekte, een allesbepalende ziekte... Depressie... een taboe, veel mensen kennen het niet, of toch niet goed. 30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven en ik ben depressief. Ik vecht ertegen, ik huil erom, en elke dag opnieuw heb ik het moeilijk... Ik ben een ploetermoeder, maar ik ploeter voor alle dagdagelijkse beslommeringen. Omdat mijn hoofd het niet kan omvatten, omdat mijn hart het niet kan accepteren. Omdat ook ik het niet begrijp. Het is er, niet opeens, het is een ophoping, van vele factoren. Het begon met lichamelijke klachten, en die zijn er nog steeds. Het ging verder met psychische klachten, en elke dag blijf ik ertegen vechten. Ik ben 30 jaar, en ik haat mezelf... Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo optimistisch ben, geen uitweg zie. Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo sterk was, amper vooruit geraak. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd vooruit keek, mijn blik laat hangen. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd liefde te over had, niet meer voel. Ik kan nog honderdduizend redenen bedenken, maar uiteindelijk komt het hierop neer... Ik haat mezelf, omdat ik depressief ben...
