Ik heb al en aantal dagen niet geschreven. Geen specifieke reden, ik heb een aantal "goede" dagen achter de rug. Dagen dat ik voor de verandering eens niet gehuild heb, dagen waarin ik voorzichtig positief was. Dochter was jarig geweest, 5 jaar, een hele prinses, en we hebben er thuis een klein besloten feestje voor gehouden. Ik heb een cake gemaakt voor haar, om uit te delen op school, een hele prestatie voor mij... Ik ben samen met de hubby naar de winkel geweest en heb boodschappen gedaan voor 4 dagen... Da's echt een megastap, anders geraak ik amper aan de boodschappen voor diezelfde dag... Want dat wil zeggen, dat ik voor het eerst sinds een halfjaar kon plannen wat we gaan eten, kon kijken wat we ervoor in huis hebben en wat we nog nodig hebben...
Ik heb ondertussen ook heel wat berichten gekregen van mensen, die ik ken, via Fb, via sms en whatsapp, van mensen die me moed wensen, die achter mij staan, die sommige situaties, zo herkenbaar vinden, en ook mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Mensen waarvan ik het nooit gedacht had, waar alles koek en ei lijkt als je de happy foto's ziet... Mensen die het ook niet van mij hadden verwacht... Omdat de maatschappij nu eenmaal van ons verwacht dat we succesvol zijn, we gaan werken tot we erbij neervallen, waarin elk jaar dat je minder werkt, ook telt voor je pensioen, als dat er nog is tegen dat je op pensioen gaat... een maatschappij waarin je amper nog rondkomt als je wil thuisblijven voor de kinderen. Ik heb daaraan gedacht, thuismoeder te worden, omdat ik dan wat minder stress heb, en wat meer tijd om me met de kinderen bezig te houden, om zo mijn schuldgevoel kwijt te krijgen. Maar dan ga je tellen, of je het einde van de maand wel kunt halen? Of je al je rekeningen kunt betalen. Of je misschien nog iets leuks kunt doen met je kinders... en dan wordt het toch wel heel krap, dan wordt er niet gespaard, dan staat er geen centje opzij om eens op vakantie te gaan. Dan wordt het al moeilijk om verjaardagsfeestjes te geven in een speeltuin, om met de mannen eens naar de Efteling te gaan. En dus weet ik dat ik op termijn terug zal moeten gaan werken. Om terug te gaan ploeteren om kinderopvang te vinden, om terug dolgedraaid thuis te komen van je werk, eten te moeten maken, kinders huiswerk te begeleiden en ze dan in bed te stoppen. Want zo waren mijn dagen. Ik zag mijn dochter anderhalf uur op een dag, en in dat anderhalf uur, zat ik haar op te jagen; eet je boterham verder, ga je tanden poetsen, pak je boekentas, het is bijna tijd om te vertrekken naar school, het is bijna tijd om naar bed te gaan. En dat wreekt zich. De dochter die 's nachts huilend wakker wordt omdat ze je mist, terwijl jij enkel kan denken aan je onderbroken nacht en de broodnodige rust die je dus niet hebt... Aan de zoon die zegt dat hij je winkel haat, omdat je er nooit bent voor hem. aan de man die vraagt om de agenda's bijeen te leggen, want hij wil weleens uit eten gaan met jou... Zal het weer net hetzelfde worden? Geen idee... Het zullen kleine stapjes moeten zijn, een cake die gebakken wordt, een boodschappentochtje met de hobby.. Eens een keertje terug make-up dragen, ook al meer dan een halfjaar geleden. De hubby die zegt dat je er goed uitziet, en het accepteren. De nog steeds aanwezige kilo's aanvaarden, omdat het rust in je hoofd geeft.. Aanvaarden dat je dus nog maar 1 broek hebt, die je past (eentje die je bent gaan kopen, anders waren het nog steeds joggingbroeken) Maar weten dat je voor die ene broek naar de winkel bent moeten gaan om te passen. En dus weer een stapje verder bent. een stapje dichter naar herstel, een stapje verreweg van de emotieloze hel. Een stapje dichter naar de echte ik, een stapje verder naar de open wereld...
Ok, ik zit nu welgeteld 4 maand en 2 weken thuis. Bijna 7 maanden als je de twee weken die ik werkte voor mijn ontslag niet meetelt. Veel mensen zeiden dat ze jaloers op me waren. Thuis zijn, tijdens de grote vakantie, geen opvang zoeken voor de kinders, tijd om ze allemaal aandacht te geven. Ik was thuis tijdens de grote vakantie, depressief te wezen, te zuchten omdat het te warm is, te zuchten omdat het te koud is... te mekkeren op de kinderen, of op de hubby... Soms heb ik goede dagen en dan schiet ik in actie, dan kan ik de hele wereld aan. Dan begin ik eens wat op te ruimen of vers eten te koken, of boodschappen te doen. Welgeteld 1 uur duren deze escapades, dan hang ik doodop in de zetel, te janken, omdat ik het niet kan. Omdat ik in de winkel stress krijg van mijn boodschappenlijstje, uit angst dat ik iets vergeet. Of dat ik iets vergeten ben op te schrijven op mijn lijstje. Dan ga ik in gedachten alle kasten af, of ik niets vergeten ben: wc-papier, patatjes, fruit, keukenrol... Dan ga ik twijfelen over welke yoghurt ik nodig he, degene die we altijd nemen of misschien toch maar eens eentje met extra omega 3 in? Keer op keer overloop ik mijn boodschappenlijstje of ik alles bijheb. Ik ben uitgeput als ik thuis kom met mijn boodschappen, amper een uur heb ik erover gedaan, maar ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen. Dan breek ik weer, omdat ik besef dat ik eigenlijk niets echt nog kan. Soms plan ik iets leuks in, met een vriendinnetje, en dan kijk ik er naar uit, maar tegen dat we goed weg zijn, ga ik in gedachten uitvluchten zoeken om terug naar huis te gaan. Excuses die ok genoeg zijn om terug naar huis te gaan, om sneller dan verwacht te vertrekken. Ik heb dit weekend een verjaardagsfeestje afgezegd van een vriendinnetje, mijn dochter was ziek (valse kroep), dus ik had een excuus. Ik voelde me schuldig, omdat ik niet alleen mijn vriendin haar feestje mis, maar ook omdat ik had afgesproken om mijn andere vriendin op te pikken en samen te rijden. Daardoor kon zij ook niet naar het feestje. Ik voelde me mij er schuldig om, maar niet schuldig genoeg om toch te gaan.
En dan hoor je op de radio: De vereniging van ziekenfondsen heeft berekend dat mensen met depressie gemiddeld 3 jaar afwezig zijn op de werkvloer... 3 jaar? Dan ben ik nu nog niet in een vijfde van de lijdensweg? Dat wil ik niet... En dus pep ik me op, doe ik moeite, want ik ga heus geen 3 jaar wegblijven van werken hoor!!! En dus ga ik niet alleen boodschappen doen, ik ga aaneensluitend Veritas eens binnen, gewoon eens kijken voor wol voor een leuke sjaal en muts voor dochter en voor de zone, en ga ik aaneensluitend de kinderen oppikken aan de schoolpoort... En dan, op het moment dat de 3 kinders in de auto zitten, en ieder strijdt voor zijn 2 minuten aandacht, besef ik plots: Ik ben er nog lang niet... En begin ik te huilen. Want het was teveel.Teveel op te korte tijd. En dus weet ik, dat ik nog wat meer tijd ga nodig hebben... Om op mijn positieven te komen, om trauma's te verwerken, om gewoon gelukkig te zijn, om weer te kunnen voelen... Tijd, die ik niet ga krijgen, want op diezelfde terugweg hoor je dat de regering langdurig zieken strenger gaat aanpakken, dat ze zullen verplicht worden om sneller te gaan werken, want anders schrappen ze je uitkering. Ik voel niet veel meer, maar ik voel wel angst... Ongelooflijk veel angst Ik ben bang dat ik nooit meer ga voelen, en dus nooit meer zal beseffen hoe graag ik mijn kinderen en mijn man wel zie. Ik ben bang ik nooit meer zonder angst zal zijn, en dus nooit meer iets nieuws wil doen. Ik ben bang dat ik nooit nog stress aankan, en dus nooit zal kunnen werken. Ik ben bang, dat de ziekenfondsen gelijk hebben, en ik dus 3 jaar dit wrak blijf Ik ban bang dat mijn uitkering geschrapt zal worden, en ik dus mijn gezin geen eten meer kan geven. Maar bovenal ik ben bang dat ik nooit meer beter wordt, en dus nooit meer geluk, liefde, blijdschap kan voelen
