Ken je het? Een drukke dag op het werk, thuiskomen, theetje zetten, heerlijk douchen met een weldadig schuimende douchegel, heerlijk voedende bodycreme, lekker zittende homewear aan, en heerlijk relaxed zijn tegen dat het bedtijd is... Als je een winkel binnenkomt, overvalt je een gevoel van weldadigheid, zachte muziek, heerlijk kopje thee aangeboden door een perfect opgemaakte jongedame. Geen verkooppraatjes, maar welgemeend advies van wat je wel moet gebruiken om je dagelijkse routines om te zetten in rituelen... Ik heb voor dit merk gewerkt, met enorm veel plezier, met enorm veel enthousiasme. Als shopmanager, leidinggevende functie. Een merk, dat mij nauw aan het hart lag, omdat ik mezelf erin herken, omdat mijn uiterlijk het merk vertegenwoordigde... Elke dag opgemaakt, alsof ik een galabal had, nageltjes perfect gemanicuurd, haren mooi opgestoken. Omdat ik van het merk houd, maar ook omdat het bij de voorwaarden van je contract hoort. Voor deze functie heb ik een kinderopvang gesloten, voor deze functie hebben wij een vierde kind uitgesloten voor deze functie leefde ik dag en nacht. Ik niet alleen, samen met mij, vele andere collega's die andere winkels leiden. Collegialiteit was er met hopen, voorstellingen van nieuwe producten werd steeds opnieuw een feestje om naar uit te kijken. Maar plots wordt een klein merk groot, gaat het snel, misschien wel te snel. Voorwaarden worden eisen, eisen worden waarschuwingen. Collegialiteit was er nog steeds, maar het aangename tetterke werd af en toe een klaaguurtje. Soms was het moeilijk, voldoen aan de nieuwe eisen. Maar je doet het, omdat je van je job houdt, omdat je je job niet als job beschouwt, maar als een kindje, waarin je al je energie steekt. Nieuwe eisen, strengere eisen, hogere targets, aan alles voldeden we... We, omdat je dat niet alleen doet, je bent een team, assistent manager, salesmanagers, regioverantwoordelijken. Hogere bonbedragen, hogere verkoop, meer klanten trekken, goede mysteryshopresultaten, meer eisen van hoe je de klanten benadert, hoe je ze overtuigt, en hoe je ze behandelt. Elke zin die je zegt, hoort bij het verplichte scenario, en steeds meer ben je het ideale uithangbord, steeds minder ben je jezelf... Je gaat ervoor, je leeft ervoor, je offert er alles voor op. Je doet je administratie van thuis uit, zodat je meer in de winkel staat, bij je team, bij de klanten, die je ondertussen kent van gezicht, waarvan je weet welke geuren zij graag hebben, zodat je perfect inspeelt op hun behoeftes, terwijl je minder tijd aan hen besteedt, waardoor je weer meer tijd hebt om andere mensen in de winkel te krijgen, die dan op hun beurt weer klanten zullen worden... Je gaat ervoor, en elke dag wordt je wat meer vermoeid, heb je wat meer moeite met kleine dagdagelijkse dingen. En toen kwamen er geruchten, en roddels, niet van de collega's, wel van mensen die bij je in de winkel staan, die je vertrouwt, die bij je team horen... Tot op een dag, dan rijd je naar huis en vraag je je af, als ik met deze snelheid tegen die boom / paal / andere auto rijd, ben ik dan dood? Diezelfde rit, bel je naar je partner, die op dat moment in de volle avondspits thuis bezig is, (kinderen eten geven, wassen, huiswerk begeleiden) en kan je enkel huilen. Niet meer kunnen slapen, niet meer uit je bed kunnen. Huilen omdat je geen kleingeld hebt voor de parkeermeter, huilen voor alles. Naar de dokter gaan, omdat je denkt dat je een ijzertekort hebt, want je bent moe, moe, moe. De dokter schrijft je rust voor, 2 maanden en vermeld voorzichtig "burn-out". Je wilt lachen en zeggen, "dat is niet voor mij hoor!" maar het enige dat je kan, is huilen. Dus huil je... Twee maanden later, ga je werken, niet omdat je er klaar voor bent, want dat was je nog niet... Je gaat werken, en verbijt de tranen, want dat is het enige dat je die 2 maand hebt gedaan. Je gaat werken, want je krijgt telefoon van je hoofdkantoor: "je winkel gaat achteruit, dat is jouw verantwoordelijkheid" "je bent geen goede shopmanager, want bij een goede shopmanager loopt alles perfect, ook al ben je niet aanwezig" "je bent geen goede shopmanager, want je laat je eigen team in de steek" Je gaat werken, want je houdt van je job, en je wilt niemand in de steek laten. Je gaat werken, omdat er geruchten zijn dat iemand, die je vertrouwt, op je postje aast. Je gaat werken, omdat je wilt bewijzen dat je wel goed bent in je job. Je gaat werken, hoewel je er niet klaar voor bent. Na twee weken komen opeens de mensen van je hoofdkantoor in je winkel binnen en krijg je je ontslag. Omdat je ergens een fout hebt gemaakt, omdat je niet meer voldoet aan de lange waslijst van eisen. Mensen die je vertrouwt, in je eigen team krijgen promotie en steken je het mes in de rug. De job die je zo graag doet, wordt ineens de aftrap naar een zwart gat. Een gat, dat zo diep is, dat je het daglicht niet meer ziet. Een gat, dat aan je zelfvertrouwen knaagt, aan je vertrouwen in de mensheid.
Antidepressiva... Medicatie waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze zou moeten nemen. waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze nodig zou hebben, dat ik ze zou omarmen. Ik ben er bijna een halfjaar geleden mee gestart, omdat ik niet meer functioneerde. Ik was er geen fan van, laat ons eerlijk zijn, het is toch moeilijk om toe te geven dat je medicatie nodig hebt om een mens te zijn. Medicatie, die langere tijd nodig heeft om een effect te voelen, waarvan ik vanaf dag 1 iets voelde... Niet meer eten, trillerig, vapeurs, misselijk, draaierig. De dokter zei dat ik de eerste dagen wat last kon hebben van kleine bijwerkingen, maar dat ik mest volhouden, het was medicatie voor de lange termijn... Na 6 weken, was ik bijna 6 kilo kwijt, was ik nog steeds trillerig, misselijk en had ik nog steeds vapeurs. Ik verdroeg geen basilicum, geen citrusvruchten, geen zwarte of groene thee, en alles lag zwaar op mijn maag. 1 hapje was genoeg om te weten af ik kon verder eten, of over de pot kon gaan hangen. Omdat ik geen fut had om iets te doen, was de medicatie oppeppend, zodat je actiever wordt, en je gestimuleerd wordt om buiten te komen. Ik werd er nerveus van, trillerig en opgefokt van alles wat mij irriteerde... Onlangs kreeg ik nieuwe medicatie voorgeschreven, medicatie die mij kalmer maakt. Waardoor ik sinds een jaar eindelijk weer kan doorslapen, dat ik ook mijn nachturen en mijn oh zo nodige rust haal. Pilletjes die ervoor zorgen dat mijn hoofd niet altijd warrig is, dat ik terug een glimp kan zien van wie ik ben. Maar ook medicatie die ervoor zorgt dat ik ongelooflijk bijkom, dat ik elke kast die ik tegenkom, opentrek en kijk wat ik kan eten. Medicatie die van muizestrontjes (chocolade hagelslag voor zij die niet uit Antwerpen komen) een lekkernij maken om zo in de mond te kappen. Medicatie die zorgt dat "Buggles met kruidenkaas" iets is om voor naar huis te haasten. Die zorgt dat een stukje fruit als snack wordt omgezet naar 1banaan, 2 pêchen, een halve meloen en een mango. Die ervoor zorgt dat ik eet, en alweer aan het bedenken ben, wat ik nog kan eten, en die gezond, zout, zoet allemaal door elkaar kan halen zonder problemen. Die er ook voor zorgt dat ik op drie weken tijd ondertussen 8 kilo ben bijgekomen. Die er dus ook voor zorgt dat ik ga twijfelen als ik voor de spiegel sta, dat ik huil omdat ik nog enkel joggingbroeken kan dragen. Het zijn bijwerkingen, zegt de psychiater, die jammer genoeg bij deze specifieke mediatie horen. Medicatie waarvan mijn hoofd zachter wordt. Medicatie die ongelooflijk zin geeft om te eten, zo erg, dat als ik ergens ben, waar geen eten voorhanden is, ik al mijn nagels bijt. Medicatie waardoor ik weer naar de wereld durf te kijken, maar waar ik dik van word. Waarvan ik minder zelfdestructief ben, maar die knaagt aan mijn zelfbeeld. Medicatie waarvan ik blij ben dat het bestaat, maar die ik vervloek wanneer ik op de weegschaal sta... Medicatie die ik broodnodig heb, maar me op een ander vlak in de steek laat...
Mindfulness, ooit al van gehoord? Het bewust worden van het hier en nu... Werd mij aangeraden door een van mijn psychologen... Ik heb een oefening geprobeerd, samen met haar, en eerlijk, ik lag bijna te slapen. Misschien niet moeilijk, ik slaap al een jaar niet goed, maar kom, dat buiten beschouwing gelaten, was ik even ontspannen... Misschien, zegt de psychologe, moet je eens denken om aan yoga te gaan doen. Ik vond Yoga altijd wat geiten-wollen-sokken achtig wat zweverig... Maar misschien moet ik me erin verdiepen... lange telefoon gehad met een vriendinnetje, in hetzelfde schuitje als ik, elkaar even oppeppen... Met ander vriendinnetje naar Ikea gegaan, dochterlief is volgende week jarig (bijna 5 jaar!) en ik wou nog een leuk kadootje vinden... Taart gegeten met haar en ander vriendinnetje, want eten is momenteel mijn liefste bezigheid... Leuk om eens met mensen over andere dingen te praten, en niet over mij.
Het jammere is, dat mensen mij niet begrijpen, dat mensen depressie niet begrijpen. Ik laat altijd naar buitenuit uitschijnen dat alles in orde is, er bestaan geen betere gezinnetjes als de onze. Maar schijn bedriegt vaak, en in mijn geval is dat echt zo. Ik ben zo opgevoed, en ken niets anders. Wat er ook gebeurde, als we buiten kwamen als kind, zagen we eruit om door een ringetje te halen, haartjes in model, kleertjes pik en span, maar niemand zag wat er achter de schermen van mijn (t)huis gebeurde. Ik ben geadopteerd, en samen met mij nog 9 andere kinderen. Vader stierf op jonge leeftijd aan een ziekte, waarvan ik nu nog steeds niet weet welke. Zulke dingen werden niet naar de kinderen gecommuniceerd. Mijn moeder bleef achter met 10 kinderen, waarvoor ik alle respect heb (ik word soms al gek van 3...). Maar niemand wist hoe ongelukkig ik was als kind, hoevaak ik huilend in slaap ben gevallen, hopende dat ik de volgende dag ergens anders woonde. Ergens waar mijn mama en papa van mij hielden. Dat is het gevoel dat ik heb, ik ben niet in de positie om te zeggen dat mijn moeder niet van mij hield, ik voelde het alleen niet... Maar bij ons zagen de mensen enkel en alleen, hoe goed wij het deden, naar school blijven gaan, altijd gekleed in de laatste mode en grote merken. Mensen moeten echt gedacht hebben dat alles van een leien dakje liep. Dat is wat ik wil dat de mensen van mijn gezin denken, en jarenlang heb ik dat ook kunnen volhouden. Mensen die ik nu goed ken, zeggen vaak dat ze dachten dat wij alles op een rijtje hadden. En eerlijk? Ik dacht dat ook... Jarenlang heb ik gevochten voor geluk, voor een carrière, voor mijn gezin, voor mijn huis en al wat ik maar wou. Er was een periode dat het geluk niet opkom, dat ik carrière maakte, kon doorgroeien, hogere posities, meer loon, meer dit en meer dat... Het gaf me voldoening, drang naar meer, en het maakte mij zo, dat ik dacht dat ik gelukkig was, als ik dat ene hogere postje kreeg, als ik die 100 euro meer verdiende... En plots... Plots kon ik niet meer, kon ik niet meer opstaan, niet meer slapen, niet meer eten en niet meer lachen. Ik kon niet meer liefhebben, niet meer genieten, niet meer werken. Niet meer functioneren, maar ook geen controle afgeven, nog steeds wou ik dat alles perfect was, dat iedereen bewondering had voor wat ik deed, of wie ik was, omdat in mijn hoofd, houden de mensen enkel van je, omdat je succesvol bent, omdat je goed je boterham verdient, en omdat je Iemand bent. Dat is wat ik mijn hele leven heb geleerd... Wist ik veel dat ik al iemand was...
Zoals mijn lief vriendinneke stuurde: een kleine stap voor de mensheid, een zevenmijls-stap voor Chineesje... Zo was het inderdaad. Ik was tevreden met mijn prestatie die ik had neergezet in Averbode met de Race against Nature, die voor mij eigenlijk een persoonlijkheidstest was. Ik heb die 10 kilometer op karakter gedaan, want een conditie, daar moest ik niet echt op rekenen. Ik moest en zou die uitlopen, omdat ik dat verschuldigd was aan mezelf, aan mijn vrienden. Ik heb me die dag geamuseerd, tegen verwachting in. Ik heb me die dag niet sterker moeten voordoen dan ik was, leuker moeten doen, dan ik me voelde, en het was fijn. Het was zelfs zo fijn, dat ik in april weer zo eentje ga doen. Misschien moet ik gaan trainen, want uiteraard wil ik mijn tijd kloppen. Maar goed, the day-after, was een mindere dag... mijn oudste zoon was de avond voordien aan het ravotten, hubbylief had hem gewaarschuwd, hier gaan tranen komen als ge zo verdergaat... Uiteraard zijn kinders van 11 eigenwijs en zelfzeker genoeg om die theorie uit te testen. Zoonlief, sprong van een trapje en landt verkeerd, slaagt zijn voet om en besluit niets tegen zijn papa te zeggen, om een "ik heb het toch gezegd" reactie te vermijden. 's Ochtends komt ie uit zijn bed, tranen rollen van zijn snoet, want zijn voet doet toch wel heel zeer. Niets aan te zien, geen zwelling, geen verkleuringen, maar toch maar naar de huisarts. De dokter heeft zijn voet amper aangeraakt, en zoon huilt tranen met tuiten van pijn. Dokter stuurt ons door naar Spoed, want hij is ervan overtuigd dat er ergens een beentje gebroken is. Naar spoed, waarvan iedereen weet, dat, als ge doorgestuurd wordt, spoed niet perse spoed betekent... Na 3,5(!!!!!) uur wachten, platen genomen, komt de dokter ons vertellen dat er geen breuken te zien zijn, en na het voelen en betasten van de voet, weet ze ook niet welke spier er verrokken zou kunnen zijn... Haar reactie was: We zullen der een verbandje ronddoen, en zal wal beteren... Zoonlief van 11, heeft dus een dag geskipt van school, voor een voet waar niets mis mee was. Ik heb een beloofd saunaatje , (mij beloofd voor het uitlopen van Race Against Nature), moeten afzeggen, want de gezondheid van mijn zoon primeert... Vanochtend huppelde mijn zoon door het huis, alsof er nooit een windel heeft rondgezeten...
