Ok, ik zit nu welgeteld 4 maand en 2 weken thuis. Bijna 7 maanden als je de twee weken die ik werkte voor mijn ontslag niet meetelt. Veel mensen zeiden dat ze jaloers op me waren. Thuis zijn, tijdens de grote vakantie, geen opvang zoeken voor de kinders, tijd om ze allemaal aandacht te geven. Ik was thuis tijdens de grote vakantie, depressief te wezen, te zuchten omdat het te warm is, te zuchten omdat het te koud is... te mekkeren op de kinderen, of op de hubby... Soms heb ik goede dagen en dan schiet ik in actie, dan kan ik de hele wereld aan. Dan begin ik eens wat op te ruimen of vers eten te koken, of boodschappen te doen. Welgeteld 1 uur duren deze escapades, dan hang ik doodop in de zetel, te janken, omdat ik het niet kan. Omdat ik in de winkel stress krijg van mijn boodschappenlijstje, uit angst dat ik iets vergeet. Of dat ik iets vergeten ben op te schrijven op mijn lijstje. Dan ga ik in gedachten alle kasten af, of ik niets vergeten ben: wc-papier, patatjes, fruit, keukenrol... Dan ga ik twijfelen over welke yoghurt ik nodig he, degene die we altijd nemen of misschien toch maar eens eentje met extra omega 3 in? Keer op keer overloop ik mijn boodschappenlijstje of ik alles bijheb. Ik ben uitgeput als ik thuis kom met mijn boodschappen, amper een uur heb ik erover gedaan, maar ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen. Dan breek ik weer, omdat ik besef dat ik eigenlijk niets echt nog kan. Soms plan ik iets leuks in, met een vriendinnetje, en dan kijk ik er naar uit, maar tegen dat we goed weg zijn, ga ik in gedachten uitvluchten zoeken om terug naar huis te gaan. Excuses die ok genoeg zijn om terug naar huis te gaan, om sneller dan verwacht te vertrekken. Ik heb dit weekend een verjaardagsfeestje afgezegd van een vriendinnetje, mijn dochter was ziek (valse kroep), dus ik had een excuus. Ik voelde me schuldig, omdat ik niet alleen mijn vriendin haar feestje mis, maar ook omdat ik had afgesproken om mijn andere vriendin op te pikken en samen te rijden. Daardoor kon zij ook niet naar het feestje. Ik voelde me mij er schuldig om, maar niet schuldig genoeg om toch te gaan.
En dan hoor je op de radio: De vereniging van ziekenfondsen heeft berekend dat mensen met depressie gemiddeld 3 jaar afwezig zijn op de werkvloer... 3 jaar? Dan ben ik nu nog niet in een vijfde van de lijdensweg? Dat wil ik niet... En dus pep ik me op, doe ik moeite, want ik ga heus geen 3 jaar wegblijven van werken hoor!!! En dus ga ik niet alleen boodschappen doen, ik ga aaneensluitend Veritas eens binnen, gewoon eens kijken voor wol voor een leuke sjaal en muts voor dochter en voor de zone, en ga ik aaneensluitend de kinderen oppikken aan de schoolpoort... En dan, op het moment dat de 3 kinders in de auto zitten, en ieder strijdt voor zijn 2 minuten aandacht, besef ik plots: Ik ben er nog lang niet... En begin ik te huilen. Want het was teveel.Teveel op te korte tijd. En dus weet ik, dat ik nog wat meer tijd ga nodig hebben... Om op mijn positieven te komen, om trauma's te verwerken, om gewoon gelukkig te zijn, om weer te kunnen voelen... Tijd, die ik niet ga krijgen, want op diezelfde terugweg hoor je dat de regering langdurig zieken strenger gaat aanpakken, dat ze zullen verplicht worden om sneller te gaan werken, want anders schrappen ze je uitkering. Ik voel niet veel meer, maar ik voel wel angst... Ongelooflijk veel angst Ik ben bang dat ik nooit meer ga voelen, en dus nooit meer zal beseffen hoe graag ik mijn kinderen en mijn man wel zie. Ik ben bang ik nooit meer zonder angst zal zijn, en dus nooit meer iets nieuws wil doen. Ik ben bang dat ik nooit nog stress aankan, en dus nooit zal kunnen werken. Ik ben bang, dat de ziekenfondsen gelijk hebben, en ik dus 3 jaar dit wrak blijf Ik ban bang dat mijn uitkering geschrapt zal worden, en ik dus mijn gezin geen eten meer kan geven. Maar bovenal ik ben bang dat ik nooit meer beter wordt, en dus nooit meer geluk, liefde, blijdschap kan voelen
