Al heel lang niet meer geschreven, al bijna een halfjaar... Omdat het beter ging, omdat ik voor mezelf had uitgemaakt, hoe beter het gaat, hoe minder ik schrijf. Als ik deze blog langzaam maar zeker kan laten doodbloeden, ben ik langzaam maar zeker weer wat sterker en wat weerbaarder.
Als u dit kan lezen, weet je dus dat het niet beter gaat. Het ging beter, veel beter, langzaam maar zeker, kleine stapjes tegelijk. Medicatie afgebouwd, en stilletjesaan merkte ik, en mijn directe omgeving dat ik vooruit ging. De grote vakantie, was een groot feest. Bij een superleuke fijne trouw geweest van vrienden van ons, twas een megadagje. De dag erop verwend worden bij andere vrienden, om dan gepakt en gezakt met het hele gezinnetje een weekje naar het vakantiehuisje van mijn meter en peter te gaan. heerlijke verwennerijtjes, uitslapen, wandelen, heerlijk met ons vijven. Ongelooflijk hard genieten van de tijd met ons allen, zonder afleidingen... Thuis last minute beslissen dat we een citytripje gaan maken naar Parijs. Bij het brainstormen voor vakantieplannen zei de oudste dat hij graag eens de Eiffeltoren wil zien. Ik was ok, dus waarom niet? Auto inladen, en de volgende dag weg, uiteindelijk nog een hotelletje geboekt en de dag erop Versailles gaan bezoeken. Prachtig weekend, prachtige herinneringen. Het was ook vermoeiend, maar dat even terzijde. Zalige kinders, 32 km gewandeld op 2 dagen, zonder te mopperen, veel foto's gemaakt, veel plezier.
Een dagje naar de Efteling met mijn gezin en de prachtige familie van de hubby. Mijn schoonouders, mijn schoonzusje en haar vriend, en wij met ons allen.
een weekendje naar het vakantiehuisje van mijn meter en peter, als gast. Heerlijk verwend worden door een liefdevol koppel, met heel de familie daar aanwezig, heel veel mensen gezien die ik al jaren niet meer gezien had, en alles even hartelijk, veel babbeltjes gedaan! Nog veel meer aperitiefjes gedronken, ik ben volgens mij die 3 dagen in een constante lichte roes van plezier, genot, en lichte alcohol geweest. Dank je daarvoor nogeens, lieve Meter en Peter!
Maar nu, is het wat minder, de eerste rush van september is gedaan, 20 info-avonden op een week, terug in je ritme komen.
Vrienden van ons, 2 mensen die mij zo nauw aan het hart liggen besluiten te scheiden. We zagen het niet aankomen, maar we hielden ons hart vast voor hun 2 prachtige dochters, omdat beide ouders een temperament hebben. En onze grootste vrees werd waarheid, het spel werd hard gespeeld. Het huis, de auto, het hoederecht over de kinderen, de spaarcenten, alles is een reden tot twist. Verhalen worden verdraaid, naar ons, naar anderen, en iedereen in de naaste omgeving wordt er mee ingesleurd. Er komt geweld bij kijken, overspel en de kinderen zijn er de dupe van.
Een maand is dit bezig, een maand slaap ik maximum weer 3-4 uur per nacht, loop ik thuis als een zombie rond. Ik trek deze hele cirque niet meer. Ik loop alweer 10 dagen te twijfelen om terug mijn medicatie te pakken, omdat ik dan slaap, omdat ik dan minder pieker. Ik pieker, om een huwelijk dat het mijne niet is. Ik pieker, om kinderen, die de mijne niet zijn, hoewel ik ze even graag zie. Ik pieker omdat mijn vriendin doodongelukkig is, en koppig genoeg om door te bijten. Ik pieker, omdat haar toekomstige ex zaken vertelt, die mij ongelooflijk hard kwetsen, tegen mij, tegen anderen. Ik pieker, omdat hun dochtertjes, 6 en 3 jaar oud, nu getekend worden voor de rest van hun leven. Ik pieker, omdat hun dochtertjes, verhalen horen, die niet voor hun kleine oortjes bestemd zijn. Ik pieker, omdat ik bang ben, dat hun kindjes momenteel doodongelukkig zijn. Ik pieker, omdat ik meer wil kunnen doen, en niet bij machte ben.
Vorige week hebben we de stekker eruit getrokken. Ik kan niet helpen, ik sta er te dicht op, ben er te nauw bij betrokken. Ik voel de pijn, alsof het over mijn eigen huwelijk, mijn eigen kinderen en mijn eigen man gaat. Ik ben niet in de positie om onpartijdig te zijn, en mijn reacties beïnvloeden beide partijen. Ik neem afstand, omdat ik de verhalen niet meer aankan, wat de ander fout doet. Hoe de andere partij ineens geen goede ouder meer is, hoe alles, wat ze ooit zo graag hebben gezien in elkaar, nu een twistpunt is. Ik wil de pijn niet meer voelen. Ik wil niet meer opstaan met hen als eerste gedachte die door mijn hoofd gaat. Ik wil niet meer gaan slapen, met hen als laatste gedachte die door mijn hoofd gaat. Ik wil niet meer acute hartkloppingen krijgen als ik zie dat hun nummer op mijn gsm verschijnt, om mij te bellen. Bang om de ene partij huilend aan de lijn te krijgen, omdat er slagen zijn gevallen, om even later een andere versie te horen. Ik wil niet meer constant mijn woorden moeten afwegen, om niet het verkeerde te zeggen en dus te kwetsen. Ik wil niet meer, constant moeten balanceren op de tippen van mijn tenen. Ik wil niet aan mijn kinderen uitleggen dat als we ruzie maken, we sorry moeten zeggen, als ze constant andere verhalen zien en horen van volwassenen die duidelijk niet dezelfde signalen uitzenden. Ik wil niet aan hun kindjes moeten zeggen, dat zowel mama als papa hen het liefste van de wereld zien, omdat ze dat niet over elkaar over hun lippen krijgen. Ik wil niet aan hen moeten uitleggen dat ze moeten zorgen dat ze voor de kinderen altijd beleefd, vriendelijk en respectvol moeten zijn tegenover elkaar. Ik wil hen niet op de vingers moeten tien, omdat ik vind dat je sommige dingen beter niet vertelt aan je kinderen. Ik wil niet dat een kindje van 6 op school moet gaan vertellen dat de ene ouder slaag heeft gehad van de andere ouder. Ik wil niet degene zijn die aan hun kindjes moet uitleggen dat ook grote mensen ruzie maken, soms zelf zo hard dat ze elkaar niet meer graag zien. Ik wil niet degene zijn, die hen gaat uitleggen dat ze een tweede thuis krijgen, en dat het daar even leuk gaat zijn als in het eerste, omdat het nu even niet leuk is in het eerste huis. Ik wil niet degene zijn die aan de kindjes moet uitleggen, dat wat er ook met mama of papa gebeurt, zij niet de oorzaak zijn van deze hele situatie. Ik wil geen getuige zijn van hun ruzies. Ik wil ook geen getuige worden van de ene ouder die de kinderen in de auto steekt en voor langere tijd naar het buitenland vertrekt. Ik kan dat niet aan. en dus heb ik er de stekker uitgetrokken, en ben ik even in de anonimiteit gegaan, geen reacties meer op berichtjes, geen reactie op telefoontjes. Ik ben niet alleen in deze beslissing. ik heb die samen met mijn hubby genomen, die zich zorgen maakt om mij. Omdat ik niet slaap en dus weer lusteloos ben. Omdat ik over niets anders kan praten en mezelf in hun situatie verlies. Omdat ik sta te huilen bij de gedachte dat de kinderen, er de dupe van zijn. Ik heb deze beslissing genomen, samen met een bevriend koppel, die ook al meer dan een maand klankbord zijn. Die samen met ons, niet meer slapen, om een huwelijk dat niet het onze is, of het hunne. Ook zij hebben dezelfde afstand genomen, dat zij er ook kapot aan gaan. Nog geen week geleden, tegelijk, naar beide partijen, omdat we het niet meer kunnen. De rek, die ik in het afgelopen jaar heb uitgebouwd, is er alweer uit. Ik heb geen reserve meer. En nu krijg ik gisteren dus een berichtje, dat heel onze vriendschap in twijfel stelt, en die mijn wereld alweer op zijn kop zet. Dat ik een vriendin moet zijn, zoals ik afgelopen maand was, of dat ik geen vriendin meer ben.
