De laatste tijd blijf ik het meest in het atelier van de Mapaches (=de wasberen) (de "jongeren")
Ik heb ondervonden dat de kinderen meer aan je hebben als je er regelmatig bent, als ze weten dat je komt ipv steeds te veranderen van groep. Die groep ligt mij wel.
Het is een heel verscheidene groep van gehandicapte jongeren. Zo verscheiden dat het moeilijk is om een activiteit te plannen waarbij iedereen naar zijn kunnen genoeg uitgedaagd kan worden.Het niveau varieert van zwaar mentaal gehandicapt tot licht mentaal.En dan heb je nog blind, doofstom, gedragsgestoord,spastisch, ADHD, Downsyndroom,...Bepaalden moeten van elkaar gescheiden worden , of ze kloppen erop... anderen pakken vanalles af, anderen kunnen niet stil zitten , anderen roepen kunnen niet praten en zoals Sandrita bv die altijd maar mamamamama zegt en daardoor anderen soms irriteert en ook in de kloppen deelt, maar zelf ook kloppen uitdeelt enz... En toch functioneert het. Misschien zit Galo (blind + mentaal ) wel te vaak alleen maar anderzijds zit hij vaak mee te luisteren naar wat er allemaal gaande is en af en toe hoor je hem lachen 
Xabi heeft steeds zorg voor anderen die iets nodig hebben , en wuift constant in hun richting, duidelijk makend met de enkele halve woordjes die hij uitspreekt dat ze aandacht nodig hebben. Miguel is het manusje van alles, kun je overal heen sturen om dingen te gaan halen, met alle technische snufjes kan hij overweg. Adelita is heel empatisch en troost wie het nodig heeft maar is vaak zelf een plaagstok. Als iemand zich niet gedraagt, krijgt hij vaak commentaar van de anderen , wordt op zijn plaats gezet.
Maar soms loopt gans de boel ook wel eens in het 100  . Ik kan er nu wel mee lachen maar soms is het ook zweten hoor. Gelukkig krijg ik meer en meer pak op de taal waardoor ze beter gaan luisteren...
De laatste tijd werken we rond ADL (activiteiten dagelijks leven) : tanden poetsen,opruimen, poetsen, kleren opvouwen, afwassen enz... Mensen moeten hier beleefd, welopgevoed en vriendelijk zijn: als we in de keuken binnenkomen : "Buenas tardes" en "gracias" en "por favor" en "Dios te page"... zeggen als we weggaan ;)
Caro en José: hij kan bijna geen enkele activiteit afronden,ontsnapt vaak maar is al beter "educado" (da's een van de doelen hier )dan toen hij toekwam. Maar hij is een plezier voor de kleintjes, hij helpt ze vaak , ook als ze moeten eten en je kan hem dan ook vaak daar vinden. wij zijn allen tia's (tantes) voor hem
de activiteit was een aankleedpopje kleuren en uitknippen: Henry kan dat perfect (maar praten lukt hem niet - hij kan soms wel eens ontploffen en agressief bulderen , en gemeen kloppen of nijpen
Cintia , moet apart gezet, is een zenuwachtig brabbelend meisje die haar vriendschap probeert te kopen door koekjes en snoepjes rond te delen , vooral bij de lastigaars. Daardoor ontstaat soms ruzie. Ze werkt anders wel heel goed mee
Miguel ,onze 'technicus' wordt door mij over het lichaam ondervraagd
En ook Veronica , die soms verlegen maar met iedereen overeen komt , veel lacht en ook een grote hulp is, licht mentaal gehandicapt: ze is de enige die goed kan schrijven
Rebeca (links) , met nogal wisselend humeur , halfzijdigverlamd door vroeggeboorte , en naar Inge zegt op scan ook weinig hersenen. Soms sta je verstelt dat ze dan toch nog zoveel kunnen... ; in het midden Sandrita die altijd maar mamama roept en rechts Adelita. hier heeft er zeker iemand iets gedaan dat niet mocht.
Sedert een maand heeft ze valse tanden. Aanvankelijk was ze er fier op , maar ze wil haar onderste tanden niet inhouden om te eten , al is het soep... En toch moet ze het leren... iedere maaltijd krijgt ze het toch voor elkaar om onder haar trui te verdwijnen en haar tanden onder haar borsten te verstoppen . en dan roept ze mij soms en fluistert met haar vinger voor haar mond : sssshhhht!!!
Xabi , José en Fabricio die geafronteerd is als ik hem vergeet te begroeten.
José, wat een heilig zantje hier
Henry met een vies gezicht en Marcela die nu wel even op haar stoel zit. Marcela zou hier al van jongsaf aan komen. Ze vertoont heel veel gedragsstoornissen maar kan ook heel behulpzaam zijn , op haar zenuwachtige manier.Waarschijnlijk heeft het veel te maken met het overlijden van haar mama en de weinige aandacht die ze van haar papa krijgt en haar maar wat aan haar lot overlaat. Een tijdje geleden zag iemand van de opvoedsters van Tapori dat ze aan de kant van de weg , helemaal opgesmukt ,de jongens van de scholen stond op te wachten... Steeds op zoek naar een beetje aandacht en bij ons vaak op een negatieve manier. Het is soms moeilijk om die cirkel te doorbreken....
Carlitos: geboren in USA, uit een verslaafde moeder en daardoor mentaal beschadigd.Hij kent een beetje Engels en is daar heel fier op. Hij heeft ook beweegruimte nodig en ging al 2x erg uit de bol met veel agressiviteit waarbij hij met vanalles begon te gooien en te kloppen. Maar hij kan ook ontzettend lief zijn.Hier probeerden we te schrijven, beginnend met kopiëren. In de bibliotheek vonden we een kleuterboekje in het Engels (eso es iyes (inglés)?) zoals hij altijd vraagt.
Miguel en Veronica , onze 2 slimsten
Xabi met zijn slap handje . ik schrok onlangs toen ik hoorde dat hij al 32 jaar was. maar de mentale leeftijd van een peuter
Stoelendans: Galo, Cintia, Albita,Xabi ,? en Mayra
Albita, is doofstom maar kan een enorme plaagstok zijn, dan trekt ze de deur soms toe voor je neus of wil niet naar binnen of niet mee naar huis , soms met gesleur en getrek tot gevolg
speeltijd, soms samen met de kleintjes
Marcela, opnieuw op zoek naar de grens 
|
