Het is zwaar tijdens deze dagen. We hebben kerst gevierd maar het is moeilijk want, heb ik teveel plezier, dan voel ik me schuldig tegenover jou en wanneer ik verdrietig ben weet ik dat jij dit ook niet wil. Dat schuldgevoel is er nog steeds en ik weet dat ik dit niet moet hebben maar kan er niet tegen vechten, zo zit ik eenmaal in elkaar. De eindejaarsperiode is nooit echt mijn favoriete periode geweest maar jij hebt hier vorig jaar verandering in gebracht. Alles was versierd, het was super gezellig, ... zalige momenten om naar terug te denken. Nu denk ik daar nog veel aan terug, aan die goeie momenten en dat doet zo'n pijn. Waarom moesten we jou toch afgeven? Je was nog zo jong.
Je vader was gisteren heel blij dat hij thuis was. Hij geniet van elk moment en dat heeft hij ons ook duidelijk gemaakt. Hij is zeer gelukkig dat hij nog een kans heeft gekregen om te leven en hij beseft maar al te goed dat het veel slechter had kunnen aflopen. 'Ik heb een 2de kans gekregen en die ga ik nemen met beide handen' zei hij gisteren. We zijn heel blij voor hem dat hij nog steeds bij ons is maar waarom heb jij die kans niet gekregen?
Er is iets met Sofie en ze wil er niet over praten maar ik zie dat ze met iets zit. Zaterdagavond is ze zelfs thuis gebleven en dit is niet echt van haar gewoonte. Meestal gaat ze iets drinken met haar vrienden maar nu ... nee, ze zit met iets. Dacht eerst dat ze ruzie had met Tim maar hij heeft ook al gevraagd of ik weet wat er aan de hand is met Sofie dus dat kan het al niet zijn. Dus Sofie, als je dit leest en je wil erover wil praten dat ben ik er om te luisteren.
Met je vader gaat het de goede richting uit, elke dag is hij iets beter. Morgennamiddag mag hij zelfs naar huis om Kerstmis te vieren maar woensdagnamiddag moet hij terug naar het ziekenhuis. Hij heeft nog een lange weg voor de boeg maar hij is zeer gemotiveerd en dat is het positief.
Heb vandaag veel gedaan. De nieuwe en laatste binnendeur geschilderd en geplaatst, de muur een beetje geretoucheerd. Nadat het huis proper gepoetst was ben ik naar de winkel geweest en uiteindelijk toch maar mijn kerstboom gezet. Zometeen nog een goeie film zoeken en de avond kan niet meer stuk. Zou dit meer moeten doen, meer genieten van het leven ... je hebt het me nochtans veel gezegd ... genieten is heel belangrijk is het leven en gelijk heb je.
Ik ben deze week kwaad, razend, gefrustreerd geweest. En dat allemaal voor iemand die het niet waard is. Mijn vader heeft voor mij een leuk geschenk achter gelaten, schuld, schuld en nog eens schuld. Maar ik zal dit heel beleefd afwijzen, bedankt maar nee bedankt, voor mij niet! Ga me er niet meer druk in maken, de bom zal nog wel een paar keer ontploffen maar dan boven het hoofd van iemand anders.
Uw vader is ook aan de beterhand, zijn evenwicht is redelijk goed, zijn rechterkant is perfect, alleen zijn linkerkant is aangetast, dus praten en eten is iets moeilijker maar hij heeft veel moed. De revalidatie zal nog een hele tijd duren maar hij komt er wel, daar gaan we allemaal voor zorgen. Er is zelfs sprake dat hij met kerst- en oudejaarsavond naar huis mag komen. We zijn allemaal heel opgelucht dat het goed gaat met hem.
Volgende week is het Kerstmis, heb nog steeds geen kerstboom gezet, misschien moet ik dit maar eens doen dit weekend. Een beetje kerstsfeer in huis brengen. Maar eerst wil ik mijn laatste deur plaatsen, ze is geschilderd dus klaar om te installeren.
Gisteren rond half 10 thuis gekomen, me wat proberen te ontspannen, wat blijkbaar niet goed is gelukt, rond 11u gaan slapen, ondertussen zijn we half 6 in de ochtend en heb ik ongeveer een 2-tal uurtjes geslapen. Maar ik vrees dat ik niet de enige ben geweest, heb Sofie ook een paar keer horen opstaan deze nacht. De toestand van je vader is niet echt positief, hij is stabiel maar ligt in een coma en hoe langer deze duurt hoe slechter. Het enige wat we kunnen doen is er zijn en tegen hem praten en hopen dat hij erdoor komt. Sofie heeft het zo moeilijk en ik kan haar niet helpen. Ik kon jou ook niet helpen, ik kon jou niet genezen. Het is zo moeilijk!
Ik heb slecht nieuws. Gisteren voormiddag werd ik gebeld door je moeder, je vader was onwel geworden op het werk en naar het ziekenhuis gebracht, het ziet er ernstig uit. Ze vroeg of ik Sofie wou ophalen aan school en direct naar daar kwam. Aangekomen in het ziekenhuis waren ze nog steeds bezig met je vader, na een uur kwam er een dokter vertellen dat hij een hersenbloeding heeft gehad en dat de situatie ernstig is. Hij ligt op intensieve zorgen, de komende uren zijn cruciaal. We zijn de hele dag in het ziekenhuis gebleven. Gisterenavond zijn we naar huis gekomen om wat te slapen, wat proberen te slapen. Zopas naar het ziekenhuis gebeld om te informeren en zijn toestand is stabiel maar nog steeds kritiek. Het is wachten hoe hij reageert op de medicatie. Maar wat daarna? Hoe komt hij hieruit?
Heb deze namiddag goed nieuws gekregen. De administratieve molen loopt op zijn einde, nog even wachten op een paar goedkeuringen. Ondanks deze dagen kijk ik er wel naar uit.
Ik wil een kind, maakt niet uit of het een jongen of een meisje is. Als het maar gezond en gelukkig wordt.
Gisteren was het een moeilijke dag, alles wat ik ook maar deed liep verkeerd af, heb zelfs 2 glazen laten vallen. En op zo'n momenten denk ik veel aan je en dan voel ik de depressieve bui hangen. Ik weet wel dat er goeie en slechte dagen zijn en gezien de periode die eraan komt vrees en hoop ik dat de slechte dagen de bovenhand niet krijgen. Heb geen zin om vandaag op te staan, wil in mijn bed blijven liggen en slapen maar ja, dat laatste kan ik ook niet. Kan ik eigenlijk wel iets goed doen de laatste tijd? Gisteren vroeg er me iemand wat ik heel graag zou willen voor onder de kerstboom te leggen. Het enige wat ik wil is rust in mijn leven en gewoon 1 keer een nachtje slapen zonder wakker te worden. Die nachtelijke uurtje die ik wakker lig, worden vermoeiend, ben 's morgens zo moe en als ik dan kan blijven liggen in het weekend word ik toch nog vroeg wakker. Dus voor mij een pakje met het slaapmannetje erin.
Het is al bijna 1 jaar geleden dat je overleden bent en het doet nog steeds veel pijn. En dit jaar zullen we voor het eerst kerst vieren zonder jou. Men weet pas wat men mist als het er niet meer is, dat ondervind ik nu heel erg. Nu breekt er een tijd aan die ik graag wil overslaan maar helaas gaat dit niet. Overal waar je komt is er een kerstsfeer, gezelligheid, kerstmuziek, ... maar zelf vind ik de moed niet om onze kerstboom te zetten. Eigenlijk wil ik gewoon niets doen met deze dagen en hopen dat ze snel voorbij zijn maar ik weet dat jij dit niet zou willen. Vorig jaar met kerst was je in je nopjes, kerstmis was helemaal jouw ding, de kerstboom zetten en versieren, lichtjes en kaarsjes overal in huis, het was zo gezellig en nu ... nu moeten we dit alleen doen. Het worden lange, zware en moeilijk dagen.
De kerstperiode komt er ook aan en ik zie er tegenop. Heb helemaal geen zin om een kerstboom te zetten of om dit te vieren. Het is zo raar om dit te doen zonder jou. Maar ik weet dat ik me hierover moet zetten, het leven gaat door en wij moeten verder zonder jou. Jouw ouders hebben me uitgenodigd om dit samen te vieren ook al hebben ze er zelf niet zoveel zin in. Maar het is zoals ze zeggen, de feestdagen worden nooit meer zoals vroeger want er zal een lege plaats aan tafel zijn en dat net jij, die zo kon genieten van de kerstperiode er niet meer zal zijn, dat doet pijn. Je zou het veel erger vinden dat we dit niet meer zouden vieren dus gaan we proberen om het toch een beetje gezellig te maken.
Heb gisteren veel gedaan. 's morgens nog wat gesukkeld met mijn coax kabels, uiteindelijk is het me toch gelukt om alles goed aan te sluiten. In de namiddag het konijnen ren anders ingedeeld om de vechtende konijn uit elkaar te halen, nog een paar meubelen verhuisd, gordijnrails omhoog gehangen, digibox geïnstalleerd, ...
Uiteindelijk moe en voldaan rond 9u in de zetel in slaap gevallen. Rond half 11 belde Sofie, om te vragen of ze nog mocht langskomen. Aan haar stem kon ik horen dat er iets was dus ze was meer dan welkom anders ook trouwens. Nog geen tien minuten later was ze er al, zij en Tim waren in de buurt. Tim wou nog iets gaan drinken met zijn vrienden en Sofie had daar niet veel zin in dus daarom kwam ze eens langs. Zag meteen dat er iets mis was maar ze wou er niet over praten. We hebben wat tv gezien maar nog geen half uur daarna kwam het er allemaal uit, ze heeft tranen met tuiten gehuild. Ik vrees dat ik de laatste tijd zoveel met mezelf ben bezig geweest dat ik niet gezien heb dat Sofie het zo moeilijk had. Jouw kleine zus zit er een beetje door en ik wil er zijn voor haar, ze heeft me ook enorm gesteund toen ik het nodig had en nu ga ik de rollen maar eens omdraaien. Ze is blijven slapen, morgen kunnen we nog wat praten want maak me echt ongerust. Onder die stoere bolster zit een heel klein hartje dat gebroken is maar ik ga meer dan mijn best doen om er te zijn voor haar.
Nu ga ik proberen om zelf nog wat te slapen om mijn slaaptekort in te halen.
De beslissing is genomen, de administratieve molen gaat zijn gang. Nu is het afwachten tot alles in orde is en dan gaan we ervoor. Op goed geluk en positief denken.
Ik heb een beslissing genomen ... denk ik ... nee weet het zeker. Ik ga het proberen, wat heb ik uiteindelijk te verliezen? Kan ik nog dieper zakken dan nu? Je hebt me eens kans gegeven om iets geweldigs te doen en ik moet daar gewoon voor gaan, voor de volle 100%. Ga straks bellen om te zeggen dat ik het ervoor ga want hoe langer ik wacht hoe meer ik ga twijfelen.
Het waren spannende dagen de voorbije week. Begin deze week met Sofie gaan skydiven, dat was fantastisch, zo'n geweldig gevoel van vrijheid, stress en ontspanning. Alle kwaadheid uit mijn lichaam en puur ontspannen, echt een dag om nooit te vergeten.
Als ik dan hoor hoe sommige mensen klagen over de dingen in hun leven, over hun partner, over de kinderen, over allerhande zaken. Wees gewoon blij met wat je hebt en geniet want het leven kan zo snel voorbij zijn. Maar dat is iets wat de meeste mensen niet beseffen voor het te laat is en dan is er geen weg meer terug. Ik kan het niet genoeg benadrukken maar de kleine dingen in het leven zijn zo belangrijk. Kan me nog zoveel dingen herinneren die we zalig vonden, dingen die een mens soms dag dagelijks doet maar er gewoon niet bij stilstaat. Met onze blote voeten door het gras lopen ... de wind door onze haren ... de kinderen zien spelen ... een lange wandeling in het bos ... even heerlijk onderuit liggen in de zon ... kijken naar de vogels in de lucht ... er zijn zoveel ontelbare momenten in het leven alleen beseft niet iedereen dit want geluk, dat maak je zelf.
Heb voor het eerst sinds weken, sinds maanden bijna 7u geslapen, ben zo ontspannen en dit alles door je lieve zus Sofie, bedankt. Ze heeft me gisteren getrakteerd op een ontspannende dag, alhoewel ik het eerst niet zag zitten ben ik toch meegegaan, gelukkig maar, want heb er absoluut geen spijt van. We hebben ons zo geamuseerd, zoveel gelachen, alle stress van de laatste weken en maanden is eruit. Moet wel zeggen dat haar idee van ontspanning niet echt door ons gezien werd door ontspanning, eerder veel spanning en stress, maar heb gisteren geleerd dat je adrenaline kan omzetten in ontspanning. Het klinkt misschien raar maar het voelde zo goed, alle opgekropte woede en stress uit je lichaam duwen.
Je hebt een schat een zus, maar ben er zeker van dat je dat zelf ook wel weet. Sofie, nogmaals bedankt voor gisteren!
Heb eindelijk het gevoel dat ik stilletjes aan uit mijn put aan het kruipen ben. Ik weet dat ik er nog lang niet ben maar door dat duwtje in mijn rug, gaat het wel al de positieve richting uit. Er zijn nog een paar grote en belangrijke beslissingen te nemen en moet daar eigenlijk eens werk van maken en de knoop doorhakken. Dit is misschien iets voor de komende weken.
Het wordt tijd dat ik mijn leven terug op het juiste spoor zet, ik moet vooruit in plaats van achteruit. Het is ondertussen al bijna 11 maanden geleden dat je overleden bent en ik mis je nog steeds elke dag evenveel. Ik weet dat moet verdergaan met mijn leven maar het is zo moeilijk. 1 stap vooruit en 2 achteruit, zo zak in alsmaar dieper in de put terwijl ik het omgedraaid zou moeten doen en beetje bij beetje eruit moet klimmen maar altijd is er wel iets of iemand die me dieper duwt. Misschien zijn ze er wel op uit om me voor gek te laten verklaren, dan zijn ze gerust, dan hebben ze geen last meer van mij.
Men kan vanbuiten niet zien wat er vanbinnen met iemand gebeurt. De meeste merken zelfs niet eens dat het zo diep zit, mijn eigen schuld waarschijnlijk want ik zou mijn gevoelens maar meer moeten laten zien. Maar waarom? Om me nog dieper in de put te duwen, nee bedankt, het is zo al moeilijk genoeg. Een straatje zonder einde.
Ik heb de laatste dagen heel veel aan jou gedacht. Het is net of ik alles terug herbeleef ... de administratieve mallemolen ... het verdriet ... de pijn ... de slapeloze nachten. Dat laatste heb ik trouwens nog steeds, geloof dat ik nog geen enkele nacht heb doorgeslapen sinds jij er niet meer bent. Ben gisteren nochtans vrij ontspannen gaan slapen maar het nu bijna 3u en lig weeral wakker. Tegen de ochtend val ik terug in slaap voor een uurtje of twee soms en dan is het tijd om op te staan. Kan me zelfs het gevoel niet meer herinneren om 's morgens uitgerust uit bed te stappen. Vijf, zes uur slaap per nacht, geloof me, het is zeer vermoeiend.
Weet je wat me het meeste pijn doet? Dat mijn familie nu wel tijd kan vrijmaken om naar de crematie te komen. Voor jou ging het allemaal niet, dat was anders zeggen ze. Voor mij gaat het om de steun die je krijgt, toen had ik ze nodig, nu niet. Ach, ik probeer er mij niet druk in te maken. Ze zeggen altijd uw familie kan je niet kiezen maar je vrienden wel ... in mijn geval mag ik me dan gelukkig prijzen, heb goeie vrienden die er zijn als ik ze nodig heb.
Nog enkele dagen doorbijten. Dit weekend ga ik proberen me eens goed te ontspannen, heb nog geen plannen en denk dat die er ook niet zullen komen, gewoon rustig thuisblijven. Een goed boek of dvd om deze na een uur weg te leggen of af te zetten omdat ik me niet herinner wat ik het voorbije uur heb gelezen of gezien, mmm leuk. Nee echt, ga mijn best doen.
Mijn vader is deze middag overleden. Ondanks het feit dat hij zijn fouten had, ben ik blij dat hij rust heeft gevonden en zonder pijn is overleden. Maar toch geeft het me een dubbel gevoel, ben verdrietig maar ook kwaad ... ik weet niet goed hoe ik me voel, hoe ik me moet voelen? Er zijn zoveel gevoelens.
Ik hoop echt dat mijn familie, mijn familie niet is. Ik ben echt beschaamd in hun plaats. De relatie met mijn vader is helemaal geen honderd procent maar ik heb wel respect voor zijn situatie integenstelling tot anderen. Gisterenavond zaten ze gewoon ruzie te maken over wie wel en niet binnen mag in de kamer. Gewoon niet te doen, ze hebben niet de minste vorm van respect, tegenover niemand op die afdeling. Roepen en tieren, uiteindelijk door de security buiten gezet maar dat was blijkbaar niet genoeg om te beseffen dat ze verkeerd waren. Nee, allebei roepen ze nog een paar vrienden/familieleden op om nog meer te roepen en te tieren.
Fien, ben heeft blij dat jij hiervan gespaard bent gebleven. Nooit zijn er bij jou zo'n discussies of conflicten geweest, altijd hebben we ervoor gezorgd dat er een positieve sfeer was. Ja, misschien is die situatie anders, ik kwam en kom nog steeds perfect overeen met jouw familie. Wij hebben nog nooit woorden gehad, laat staan over zoiets belachelijk. Nu moet ik er zijn om mijn familie te steunen, maar waar waren zij, toen ik ze nodig had? Mijn zus is af en toe op bezoek geweest maar al de rest? Denk zelfs dat er enkele zijn die je nooit hebben komen bezoeken, laat staan mij/ons steunen. Mijn familie, zou er een boek over kunnen schrijven. Kan misschien beter een soap maken, afleveringen gegarandeerd!
Het is zwaar tijdens deze dagen. 
