Nooit maar dan eens nooit ben je hier zeker van de weersvoorspellingen. Het was dan ook weer twijfelen tot het laatste ogenblik of we zouden vertrekken. Maar wie niet waagt, blijft ... :), en 'den Frank' leek toch weer wat optimistischer naar het weekend toe te kijken. De bloesemmeter vertelde ons dat de peren-en kersenbomen volop in bloei staan en gelijk had hij. Zoals 'onze kalle' , dat is dus de auto-gps, wel meer doet, zond ze ons direct door de velden, prachtig dat wel, maar smalletjes en toch 5 km korter dan langs de grote baan.
In Borgloon deden we een paar keer hetzelfde toertje, op zoek naar parking Nieuwland, waar er de zaterdag een geocache-event zou plaatsvinden. Uiteindelijk kwamen we terecht op de juiste plaats, een lokale politieman wees ons zelfs een plekje aan. Maar dan kwam de mevrouw aan die meehielp aan het event, en zij reed dan met haar auto voor naar de voorziene parking voor campers. We stonden er heerlijk rustig, en hadden twee nachten zelfs alle plaats voor ons alleen.
Aangezien het toen al middag was, aten we eerst een paar sandwiches en trokken dan de wandelschoenen aan. Het werd een mooie cachewandeling tussen de bloesems. Het bleef de hele dag droog en het was zelfs nog lekker warm in het zonnetje. Alle caches werd gevonden en we konden ook de bonus vinden. Tijd om nog een paar enkelingen te zoeken, wat boodschappen te doen en een terrasje. Na de apero in Fons volgde er nog een kaasschotel.
De volgende dag konden we vanaf 10u30 terecht in de tenten van het event. We kregen een boekje met de nieuwste cachen in de streek in en we besloten eerst een toertje van ongeveer 7 km te doen. Door de andere cachers was het bij aanvang nogal druk, maar gelukkig ging het vanaf nr 4 beter. Er passeerden ook vele wandelaars. Ja , het is hoogseizoen in Limburg. 's Middags keerden we even naar de tenten terug en we aten er een lekker vettige braadworst. Brandstof genoeg voor de tweede ronde : deze keer namen we de fietsen. Wow, zalig , kilometers downhill, dat ging vooruit. Het toertje 'de verzetstrijders' was heel afwisselend, best pittig af en toe, maar we slaagden er toch maar weer in alles netjes te loggen. De terugweg was wat minder, ja, terug was dus de hele weg klimmen é. En net op dat moment was er een stevige regenbui. Midden de helling konden we gelukkig wat schuilen en ... op adem komen. We waren nog op tijd in de tent om een frisse pint te drinken en de trekking van de tombola mee te maken. Helaas, geen prijs, maar wel leute. Tussen de bloesems en met een ondergaande zon deden we nog een klein wandelingetje en sloten dan de avond af met een aperitiefje en een lekkere maaltijd.
Zondag zou dan de slechtste dag worden met winterse buien. Maar 's morgens vroeg was er nog een stralend blauwe lucht, dus we besloten er nog een wandeling aan te breien. We reden naar Sint-Truiden en begonnen er een wandeling aan het bekende kazerne. Onderweg hadden we dus inderdaad een hagelbui te verduren, gelukkig duurde het niet te lang. We stekten nog een frietje en vertrokken rond 13 uur naar huis. Onderweg kregen we zowat alle weertypes te verduren, maar we kwamen veilig thuis.
Onder het motto, t moet niet ver zijn om leuk te worden : Machelen aan de Leie
Vrij weekend, tamelijk droog weer voorspeld en zondag vroeg terug moeten zijn om naar het Brugs Beertje Geocache-event te gaan. We moeten het dus niet te ver zoeken : En het werd Machelen, bij Zulte aan de Leie. Een prachtige camperplaats aan de rand van het kraaknette stadje. Kostprijs : 8 euro voor 72 uur, gratis electriciteit, gratis water en wc lozen, en vers water voor 1 euro extra. Prima voor ons. En voor de camperliefhebbers met kids : er is ook een speelpleintje.
En wij konden er ook fijn spelen : op korte afstand zo'n 50 heel afwisselende caches te vinden. We deden een toertje vrijdagnamiddag, waar we wel een paar regenbuitjes moesten trotseren. En ook zaterdag hadden we 17 km op de gps-teller. We kregen er heel wat smileys als beloning bij. Ondertussen was het echt genieten van de mooie streek, langs de Leie, langs enkele zijtakken van de Leie, door kleine bosjes, langs enkele kerkwegels. En onder een stralend zonnetje ziet alles er nog mooier uit.
Verder viel er in Machelen niet zo veel te beleven. Er is een supermarktje, een beenhouwer, een apotheker, een Frans militair kerkhof en niet zo heel veel cafeetjes. Wij gingen tweemaal bij dezelfde zaak langs ; meer een soort tea-room waar ze lekkere chocolaatjes verkochten. Maar ze hadden er ook een pintje en een nogal witte kirr. Maar : t smaakte.
Onze eerste nacht op deze camperplaats was heel rustig en dat zal het meestal wel zijn. De tweede nacht konden we een fuif van de Chiro meemaken vanop de eerste rij :) Tot in de vroege uurtjes konden we discodansen in bed. 't Is weer een keer wat anders é.
Zondagmorgen was het opruimen en op weg naar Brugge. Het event was weer 'mega' en rond 15 uur waren we thuis, nog op tijd om de finale van Paris-Roubaix te volgen.
Nog even geduld voor we het vliegtuig opgaan, tijd om alvast even terug te blikken. De laatste dagen in Bavaro waren een rustige afsluiter. Het uitzicht was machtig, de azuurblauwe zee, hagelwitte stranden, palmbomen,... Het cliche van een vakantie in de Dominicaanse republiek. Hier ben je echter ver weg van het echte Dominicaanse leven. Het is goed dat we beiden leerden kennen.En onze voorkeur gaat uit naar hoe het leven er echt is. Ik onthou vooral : de vriendelijkheid van de mensen, de schoonheid van het bergachtige groene binnenland, de bachata en merengue die overal luidop speelt, de chaos in de hoofdstad, de prachtige watervallen, de wandelingen, de stranden,...maar toch ook de armtierige huisje, met niet meer dan een golfplaat gemaakt, maar waar de was evengoed hangt te drogen, de vele straathonden ( mijn ventje verdient hier een medaille voor hoe hij ondanks zijn angst hiermee omging),,de vele motoconcho's, de vele flikken op straat (nog nooit zoveel geweren gezien in mijn leven). Nog een pluim voor het openbaar vervoer die steeds op tijd vertrok. De vele vooroordelen over dit land wil ik ook ten stelligste tegenspreken. Ja, je kan hier heus buiten je resort komen zonder overvallen te worden.
Onze tweede grote reis, na Maleisie, mogen we zeker meer dan geslaagd noemen. We steken er veel voorbereiding in, maar het loont. We vroegen ons af, na Maleisie, als we dan echt gewoon chance hadden gehad, maar he, we did it again e. Echt super gevoel!! Wij twee samen.
Het laatste dagje in Las Terrenas werd vooral op het strand doorgebracht. Wat zonnen, en wat voorbereiding voor de volgende verplaatsing. S avonds dan nog happy hour in een mojitobar en een lekkere maaltijd met krab. En de volgende dag wat vroeger uit bed : eerst met de bus naar Santo Domingo, een taxi gedeeld met een jong duits koppeltje en dan nog vier uur bus naar bavaro, waar we een klein beetje te vroeg uitstapten en daardoor zo n 2,5 km moesten stappen naar ons appartementje op het strand. Prachtige ligging.Maar wat verder Bavaro betreft : echt het cliche, het ene resort na het andere, zo ver je kan wandelen, en dat deden we ook. Dag 1 al 15 km in de benen, rode voeten van in het water te lopen, een schorteblauwe arm van tegen ee hutje gesmeten te worden door de onstuimige zee, tja moeilijk uit te leggen maar het mag ook niet te saai worden e,... Toch twee volle uren in de zon gelegen en s avonds toch lokaal restaurant gevonden en lekker gegeten en beseffen dat drie cuba libres er ene teveel was.
Vroeg uit de veren vandaag want om 7u45 komen ze ons oppikken om vanuit El Limon te vertrekken naar Samana. Elk jaar komen hier honderden bultruggen vanuit het noorden naartoe om te paren of hun baby s te baren. Het is vandaag officieel het einde van dit seizoen, maar Santi verzekert ons dat we ze te zien krijgen. Na ongeveer een drie kwartier rijden, komen we in Samana aan, waar onze boot al ver in de baai start. We gaan full speed vooruit, de boot vaart tegen de golven in en valt dan terug met een harde klap naar beneden. Ik ben niet geboren met zeebenen en probeer me te concentreren op de horizon. Na zo n kwartier wordt er 'iets' gespot, de motor wordt stilgelegd en we wachten. De boot rolt nu alle kanten uit ,pff ik voel me niet zo goed. Nee, niks te zien. De schipper krijgt tips binnen, hup weer volle gas vooruit. Weer even stilliggen, in de verte zien we het gespuit van de bultruggen maar tegen dat we daar zijn is het weer niks. Onze gids wordt alsmaar stiller. Zo gaat het meer dan een uur door. Mijn maag begint te protesteren, op een gegeven moment kunnen die vissen me gestolen worden. Maar dan zijn ze er en zo dichtbij. Ik kan er maar half van genieten, want intussen hangt mijn kopje overboord, je weet wel. Het schouwspel maakt veel goed, wat een beesten zeg. Eentje duikt er zowaar onder onze boot. Prachtig! Daarna varen we nog naar cayo levando, met hagelwitte stranden. Hier werden de bacardi rum reclame filmpjes opgenomen. Marnix snorkelt wat en ziet kleurrijke visjes passeren. Rond half een varen we terug. We eten nog een lekkere maaltijd, inktvis en ja, iets wat uit zo n grote exotische schelp komt, het heet hier lambi. Het heeft iets weg van wulloks. Heerlijk. We worden teruggebracht naar ons hotel,waar we verder niet zoveel doen . kan ook niet want de electriciteit is uitgevallen, wat hier wel meer gebeurd en de generator werkt ook niet altijd even goed mee. Morgen rustdag en verplaatsing naar volgende en laatste stop voorbereiden.
Gisteren vroeg uit de veren want er gaat maar 1 busje per dag naar Las Terrenas en die vertrekt om kwart na zeven. In Sanchez moeten we overstappen in een al weer overvolle guagua.het gaat steil de bergen in, soms lijken we meer stil te staan dan vooruit te gaan, maar geleidelijk aan raakt het aftandse busje toch boven. Voor de prijs van ongeveer 18 euro voor ons twee hebben zijn we vijf uur onder de baan geweest en zijn we 200 km verder. We logeren bij El Balata en ja hoor, terug een Italiaanse gastvrouw. Onze kamer is al vrij, we checken in en nemen een welkome douche. Even op adem komen en dan gaan we op verkenning in wat eens een vissersdorpje was en nu ingenomen is door Fransen en Italianen. Toch geraken we heel onverwacht in een cafeetje tussen de locals, waar net een vissersbootje arriveert. Mannen snellen toe m de boot op het strand te helpen trekken met behulp van twee boomstammen, en de vis wordt van boord gehaald en ter plaatse gefileerd. Er zijn drie joekels van vissen bij ,zij noemen ze dorados. Prachtig toch om dat te zien!!! Op de terugweg eten we calamares en we kruipen vroeg in bed. Ik met verschrikkelijke tandpijn die zelfs met twee pijnstillers niet overgaat. Waar dit vandaan komt, i don t know. Gelukkig sta ik de volgende morgen en is het zo goed als verdwenen. Vanmorgen opgestaan met regen. Moeilijk om plannen te maken, want blijft het zo of klaart het op? Niemand heeft een pasklaar antwoord. We gaan alvast naar de stad, regenvesten worden aangedaan enweer afgedaan ,warm is het wel. Op een gegeven moment is het een stortvlaag, we schuilen en blijven twijfelen of we naar El Limon gaan om de watervallen te bezoeken of niet. Als het even ophoudt met regenen, komt er net een guagua die die richting uitgaat en voor we het weten zijn we op weg. We zijn er na een half uurtje rijden. We stappen binnen bij Santi die excursies aanbiedt en een restaurantje uitbaat. Hij is Spanjaard en wordt zo n beetje aanbevolen door vele toeristische boekjes. We gaan per paard!!! Het kan ook soms te voet maar door de hevige regenval is het nu toch wat riskant. We krijgen een gids mee, die leidt ons paard op een paar plaatsen de rivier over. Soms gaat het steil omhoog en soms weer even omlaag. Scary soms, vooral als dat paard even zijn voet misplaatst. We rijden toch zo n drie kwartier en moeten dan nog zo'n twintig minuten te voet verder. We kunnen al een glimp opvangen van de 55 meter hoge waterval, schitterend! Maar eerst moeten we ja tevoet een rivier over. De gids houdt me goed vast, marnix moet zijn plan trekken. We komen heelhuids bij de waterval aan en genieten van het zicht en de verfrissende douche. Daarna volgt de tocht in omgekeerde volgorde. Wat een belevenis. Volgt nog een typische Dominicaanse maaltijd en een guagua terug. De dag is weer geslaagd, dit nemen ze ons weer niet meer af.
Hier ben ik weer,hopelijk gaat het nu wat vlotter.ok, de reis naar sosua met de guagua. Hoe werkt dat nu juist? Wel, het is een klein minibusje, het ene oogt al mooier dan het andere, als je meewilt steek je je hand op, ze stoppen, vol of niet, en dan proppen ze je erbij. Onze rugzakken werden op de schoot van een oude man gesmeten , ik schaamde me dood en dan werden wij erbij gepropt, de deur kon met moeite toe. Helaas waren wij dan nog niet de laatste , zeker vijf man teveel. Als je eruit wilt dan roep je wat voor ons moeilijk is als je geen spaans spreekt en niemand anders engels of wat dan ook. Ok, we zijn op de juiste plaats uitgestapt, wonder boven wonder en daarna was het nog zo n tien minuutjes stappen naar b&b pavillion. Wat een prachtig huis weeral en opnieuw met een Italiaanse gastvrouw. En dat voor een spotprijsje van 17 euro de nacht, blijkbaar een vergissing op de site maar goed voor ons. De dag bracht verder alleen maar rust, wat zonnen ,even het zwembad in, even naar het strand op vijf minuten wandelen, lezen,... S avonds konden we mee aan tafel schuiven voor nog geen vier euro de man , je eet wat de pot schaft maar niks mis met de eenvoudige eerlijke italiaanse keuken he. Heerlijk stille nacht, lekker ontbijt, wat bewolkt maar we gaan voor die ene cache die we na een korte tijd kunnen loggen. Tijd voor het strand in sosua zelf, het Blankenberge van de Dominicaanse republiek maar dan in Caraibean style. We starten onder de paraplu, ahum ja tegen de regen, maar gelukkig duurt dit liedje hier nooit niet lang en kunnen we eens een dag bakken in de zon en zwemmen in de zee. Op de terugweg zien we een konvooi van wel 100 wagens allen voor de promotie van de huidige president die hoopt in mei te worden herkozen. En ja, the president himself zien we ook staan zwaaien. De verdere activiteiten van de dag zijn, douchen, pintje drinken, wat internetten, lezen en straks weer allen samen aan tafel. Benieuwd wat de pot straks schaft. Ik gok op Italiaans.
Een zalige nacht gehad, een heerlijk uitgebreid ontbijt, klaar zijn we om de Torres di Isabel aan te vallen. Het grote kruisbeeld, gemaakt naar het grote Jesus beeld in Rio, zie je al van ver stain, het ziet er eerst nog piepklein uit, maar hoe meer we naderen hoe indrukwekkender het er uitziet. We nemen De kabelbaan, die wwarschijnlijk een afdankertje is van italie en Na zo n tiental minuutjes bereiken we De top. Het uitzicht is nog mooier en spectaculairder dan verwacht. Wow!! Een aanrader!!! We wandelen nog even rond in de botanische tuinen en blijven genie ten. Eenmaal terug beneden wandelen we door de drukke hoofdbaan naar de zee. In de oude stad bestellen we een knabbeltje en een verfrissingstje. De km s zitten toch weer een keer in de benen. Nog even doorbijten tot het hotel. We kijken plots allebei raar op. Zien we nu wel goed? Er staat daareen te kakken in een kokosnoot.en were is t prijs. Net een half uur blog bijgevuld en weer alles weg. Ik krijg er t schijt van. Ah nee, sorry voor taalgebruik maar dit hier gaat al zo traag. Kortere versie dan maar weer. S avonds pizza laten komen en met glaasje wijn erbij zitten praten met de italianen. En beseffen dat daar wonen ook niet altijd rozegeur en maneschijn is. Volgende dag guagua genomen naar sosua. En weet je wa? Voor de derde keer is tekst weg. T zal voor een andere keer zijn gasten
Gisteren een superdagje gehad. Ondanks de vele verhalen dat De jimenoa 1 waterval niet te voet te bereiken is, hebben wij, de twee oudjes, het toch maar weer gelapt. Weliswaar ja langs de baan,maar .daar waar de jonge amerikaan vond dat het te druk, te ver, te lastig was, gingen wij door en bereikten we na 7,5 km de toegangspoort naar de water val: steil naar beneden op een glibberig pad. Maar dit was zo de in spanning waard! Hier zou de opening scene van Jurassic park opgenomen zijn. De dino s kwamen deze keer niet in beeld. Maar wij waren onder de indruk. Na de picknick was het werken geblazen, mijn cancelara s kuiten werkten helemaal niet mee. Man man, Mr natuurlijk is opgeven geen optie. Dan nog eens evenveel km s terug en meer want we moesten nog geld afhalen en wat broodjes halen voor de volgende dag. Wat deed het deugd een boekje te lezen op ons terras met ja een Cuba libre erbij. Ondertussen waren hier heel wat nieuwe jonge gasten bijgekomen. De gedeelde kamers zijn hier heel gegeerd onder de jonge lui. S avonds deden we iets super zot: gewoon met de taxi(8 Euro) enkel naar een super bekend restaurant in de bergen, met een prachtig zicht op de stad.een tafel vol kaarsen , lekkere inktvis, en dezelfde taxi die op ons wachtte, mag het eens iets meer zijn? Onze laatste nacht in de bergen was helaas niet zo super. De jeugd besloot een feestje te bouwen tot zo maar Liefst drie uur in de morgen. Me not like e. Om acht uur uit bed want de bus naar LA Vega vertrekt om tien uur. Stipt! In LA Vega is de vorige bus naar Puerto plata wat in retard zodat wij eigenlijk vroeger dan voorzien onze aansluiting hebben.De rit verloopt euh goed maar hobbelig. We rijden door mooie landschappen maar zien ook armtierige huisjes, waar de kleurrijke was hangt te drogen. Na zo'n twee uur worden we afgezet aan het station en nog eens bewijst de gps zijn diensten en staan we 3,5 km verder voor een slagboom. 'T is ne keer wa anders zeggen we dan. Gelukkig , Na een paar telefoontjes komt de eigenaar van ons volgend verblijf ons tegemoed. We zijn bij een italiaanse familie terechtgekomen. Wat een huis zeg! We nestelen ons in de tuin bij het zwembad. Marnix moet even de knop omdraaien want er lopen hier drie honden rond waaronder 1 jonge schaper. Een uurtje later lopen we langs de caraibische zee, drinken een pintje en eten we wat. Marnix waagt zich aan geitevlees, ik hou het wat simpeler. Lang hou ik het niet meter uit nu na de voorbije korte nacht. Slaapwel.
Gisteren wat vroeger opgestaan. Ontbijtdame niet te zien dus trommelden ze een jonge gast uit bed om ons vlug wat toasten te maken. Ja sorry, we hebben een bus te halen. Tot het bus station was het zo n drie km stappen,wel te verstaan in 28gr. Als ik hier iets uit kan leren, wel dit doe ik waarschijnlijk geen tien jaar meer. Ja schat mss geraak je toch eens in een all in met me. De bus vertrok netjes op tijd en onderweg gaven we onze ogen goed de kost. Veel wegenwerken, veel armtierige hutjes langs De Kant, kleurrijke tapijten te koop,... De laatste km s reed de bus langzaam de berg op.rond De middag kwamen we aan en was het weer tijd om de rugzakken op te hijsen en de gps in route te steken. Na zo n 15 minuutjes wandelen kregen we toch onze bedenkingen. De baan ging over in grintweg, de grintweg werd euh ik weet niet, iets met veel putten en plassen. Was dit de juiste weg? Even vragen, maar spaans spreken wij niet en niemand hier Engels. Met handen en gebaren en ja een slag in en we waren er toch.onze gastvrouw bood ons een kop koffie aan en toonde ons onze maker in dit prachtig huis. Onze eerste boeking via air. Benb is geslaagd. We settelden ons, namen een douche en wachtten, tot De serieuze tropische bui over was. Daarna trokken we het stadje in. Zowat halverwege hadden we toch prijs. Een serieuze vlaag op onze nek en nat tot op t vel. Gelukkig blijft het warm en drogen de kleren snel. We doen wat boodschappen en drinken een grande cervessas. De bachata en meringue knalt uit de boxen. Heerlijk!! S avonds brengen we de tijd door in de villa en maken zelf een pasta klaar. Dag twee. Na het ontbijt maken we onze zakjes klaar voor een wandeling naar 1 van de watervallen. Het gaat goed tot we aan de rivier komen die we volgens plan moeten oversteken. Door de hevige regenval lijkt deze ons toch wat te omstuimig , te diep en te breed. Helaas, geen plan b. Terug en alles opnieuw bekijken. We gain voor De baiguate waterfall deze keer, volgens de boekjes De minst spectaculaire, maar we zien wel. We genieten in ieder geval van de wandeling, iedereen zegt vriendelijk ola, en ja het blijft wel een eindje wandelen. Geen enkele andere toerist te zien en zij krijgen geen gelijk. We hebben uiteindelijk De waterval voor ons zelf. En die viel ons helemaal niet tegen. De weg terug leek alweer heel wat korter en we konden zelfs een cache pakken. Terug een frisse pint bij ons stamcafeetje aan het park, wat boodschappen voor de avond en chillen geblazen.
Deze morgen had ik het hier wel zo n beetje gehad. Eerst op weg naar yet palacio national. Mooi om te zien en netjes gevraagd of ik wel een foto mocht nemen. Ja soms leert men uit zijn fouten. Dan op weg naar De bus terminal om de bus van morgen te reserveren. So far so good. Bedoeling was om daarna naar downtown te trekken, de nieuwe stad. Maar wat een drukte, wat een lawaai wat een stank, pff, nee dit is also wandelen langs de ring van Brussel. Geen fun aan. Over naar plan b. Terug naar de kust. Eenmaal daar was het heel wat beter. Lekkere maaltijd, een drankje, en even later platte rust op een strandje. Volgt nog een Cuba libre voor twee euro, een pint kost meer al is het Dan een grote. Een douche en straks nog iets gaan eten. Gisteren was dan toch iets anders.
Het begon al met het ontbijt. De dame was vermist. Wanneer die zou arriveren, geen mens die het wist. Enfin rond 10 u was het toch zover. En dat het smaakte dat was zeker. We volgden daarna een wandeling in de oude stad om dan verder te trekken langs een brede boulevard. He wat nu weer. Een brommertje met 2 flikken volgt ons discreet, ze zeggen niks en houden af en toe een auto tegen om ons veilig over te laten. Als we bij een monument aankomen, zijn ze gerust. Dit is blijkbaar een politie Ter bescherming van toeristen. We willen daarna verder wandelen door een paar parken om De tres ojos, grotten, te bezoeken. Maar oh nee, we worden tegen gehouden. Waar gaan jullie heen ? Door het park? Nee veel te gevaarlijk! Je wordt overvallen, be stolen,... Door wie? Geen mens te zien. Als we dan toch doorgaan, langs de grote baan, blijven de agenten ons in De gaten houden. Wij beiden snappen er niks van. We zijn beiden niet vlug bang maar ook niet naief. We voelen hier geen negatieve vibes, maar op den duur, net door die agenten, stellen we ons toch vragen. De grotten met ondergrondse azuur blauwe meren waren de wandeling waard. Als we aan de uitgang terug komen staat de flik er nog.wijselijk en tegen onze zin nemen we een taxi terug. 1-0 voor de politie. Een frisse pint met een paar tapas en ,s avonds een lekkere pina colada en een heerlijke maaltijd met zicht op zee. Een leuke afsluiter van een bewogen dag
C en D zijn aan de beurt. Caraiben en Dominicaanse republiek
Een wijziging in het vluchtschema maakte het voor ons noodzakelijk om een nachtje bij the boeken. Ibis budget leek ons prima voor wat het diende : slapen. De speciale lijnbus naar De luchthaven wachtte ons om vijf uur op en een half uur later waren De rugzakken al weg en was het tijd voor ontbijt. En dan was het wachten op take-off. Stipt om acht uur steeg De jet air dreamliner op. Weet je wat? Ik zit hier een half te tokkelen op dit tabje, het verslag is geschreven en hup niks meer. Stress en frustatie op vakantie. Nee toch!!! Kleine opsomming dan maar : 9 uur vliegen, 25 graden warmer, half uur wachten op guagua, met 11 man in autootje, zeer chaotisch verkeer, door wat achterbuurt , politie stopt, zet ons af voor hotel, hotel niet zoals verwacht, verkenning, Cuba libre, mofonge specialiteit en vroeg nr bed. Sorry voor De schrijfwijze
Dichtbij de deur en toch een bezoekje waard. Camperplaats is wel gesloten wegens heraanleg , het weggetje ernaast was een optie, maar voelde niet goed aan. Dus een tiental km verderop Hondschote gaan verkennen. Er zijn daar een aantal plaatsen bij de oude molen, het is er rustig en om het hoekje is er een sanizuil waar water genomen en geloosd kan worden. Alle plannen waren voorzien voor Bergues, dus reden we eerst terug naar daar, parkeerden er op de parking en spijsden eerst onze magen met een sandwich en wat warme soep. Wandelschoenen aan en klaar voor een 27-delige cachereeks, in en om het mooie vestingstadje. Eerst volgden we een wandelpad om vervolgens in een wel heel slijkig bosje terecht te komen. Een aantal schuivers hoorden erbij, maar we konden ons recht houden, aan de takken van de bomen :). Daarna kwamen we wat meer in de bewoonde wereld terecht : Bergues was vroeger een Vlaams en Vlaamstalig stadje en noemt dan ook Sint-Winoksbergen. Af en toe zie je zelfs Vlaamse benamingen. De middeleeuwse stadsomwallingen zijn wel 5 km lang en af en toe kan je door een poort de stad binnen of buiten. Op de markt vind je het na de oorlog wederopgebouwde belfort. Ook daar werden de caches gevonden en zo hadden we tegen de avond heel wat smileys bij. Boodschappen werden gedaan, en de weg naar Hondschote werd aangevat. Plaats zat nog daar. Tijd voor de apero en een lekkere kaasschotel, alhoewel, ik heb al betere gegeten. Als je natuurlijk iets nieuws wil proberen , kan het alle kanten uit. Even schrikken als het plots al twintig voor twaalf is, man , waar is die tijd gebleven. Bed in dus. Na een rustige nacht, werd er ontbeten. Een hele avond verwarming hoog zetten is blijkbaar toch een aanslag op de batterij. Die stond dus betrekkelijk laag, waardoor de verwarming haperde. We besloten nog de hele dag in Bergues te blijven zoals voorzien en daarna naar huis te rijden. We kochten eerst nog een paar lekkere koffiekoeken voor onderweg en begonnen rond 11 uur aan de toer door het bos van Bergues, een heel groot en mooi aangelegd bos. Het was zonnig maar er stond een frisse strakke wind. Doorstappen is de boodschap maar cachen zonder stoppen is niet mogelijk. Op het einde van de dag hadden we toch weer 16 km op de teller. Mmm, een beetje verkleumd, maar toch deugd gehad er van en ook van die wafel met slagroom en chocoladesaus achteraf! Kort maar krachtig weekend.
Fons staat al véél te lang stil!!! Tijd om het seizoen in te zetten en alles eens goed op te laden. Starten ging feilloos, de weersvoorspellingen waren minder. De bestemming : Aarschot. Er zou een nieuwe camperplaats zijn aan de rand van de stad, met voorzieningen. Waar we ditmaal toch wel willen gebruik van maken, om de woonbatterij eens goed op te laden. Minimum aan water mee en met toch een flauw zonnetje op weg. De parking werd vlug gespot, maar helaas, geen plaats! Op naar plan nummer 2. Camping Schoonhoven, een eindje verderop. Twee gigantische honden stonden er ons al blaffend op te wachten. Tweemaal raden wie de honneurs mocht waarnemen en de chalet binnenstappen? Juist. Plaats was er zeker en toch maar beter op de betonnen plaat in plaats van op het sompige weiland. We konden aan de electriciteit en met een paar jetons te kopen voor warm water waren we voor 20 euro de nacht geholpen. Euh, wel, pas later bleek dat het water volledig was afgesloten wegens winterseizoen en er dus geen koud en dus ook geen warm water was en één geopende wc met een vieze bruine brui in. Schandalig! Sluit dan beter je camping of informeer je klanten op een correcte manier over de gesloten faciliteiten en vraag wat minder geld. Nee, hier maak ik absoluut geen reclame voor!
Enfin, je moet er altijd het beste van maken. Op dus naar Aarschot city, waar we eerst een croque gingen eten. Marnix had er zowaar touche van de 'waiter' himself. Haha. En het leverde zelfs een gratis croqueje op. Tja, wat zeg je daar op? Terug op stap dan maar met als doel : onze eerste wherigo - cache. Voor wie het nu hoort donderen in Keulen : Dit is een soort cache waarbij je op je gps een soort zoektocht hebt geïnstalleerd. Deze had als thema Beeldenroute en bracht ons met gebruik van de kompas naar verschillende beelden in Aarschot. Eenmaal je het beeld genaderd ben, krijg je uitleg erover en zo leer je wat bij. Er kwamen ook nog een paar quiz-vragen tevoorschijn maar uiteindelijk deed dat er eigenlijk niet echt toe. Deze tocht bracht ons alweer op mooi, minder bekende stukjes stad, natuur, waar je als toerist allesbehalve zou komen. En op het einde kwam je dan bij de bekende eind-caches waar we onze naam konden noteren. Het pré-aperitiefje was welkom. We bleven er wat langer plakken dan voorzien en deden daarna nog wat inkopen. 's Avonds voorzagen we lekkere hapjes met een drankje, meer moest dat niet zijn om de dag af te sluiten.
Na een voortreffelijke nacht en een ok-ontbijt, een 'geen' warme douche, gingen we op zoek naar het station van Aarschot. We kwamen er net op tijd om de trein naar Diest te nemen, zo'n vijftien minuutjes sporen. Daar aangekomen bleek dat we eigelijk al eens in Dienst geweest waren. Is dit het begin van Alzheimer light? :) Want er geweest zijn en niet echt iets herkennen? Wij alletwee trouwens niet. En nee, we waren bloednuchter. Enfin, we pakten hier deze keer wat caches, aten er een potteke warme soep en wel, we hadden het dan zowat gezien. Het weer was ook niet echt dat meer, dus we besloten de trein terug te nemen, nog wat boodschappen te doen en wat te relaxen in Fons. Voor 's avonds hadden we een tafeltje gereserveerd bij Kop of Munt. Jammer dat de hapjes maar kwamen als de aperitief al op was, maar verder was alles ok, en gezellig, zo voor een Valentijnsavondje. Nog een nachtelijke wandeling terug naar Fons in het pikdonker en we hadden het weer gehad.
Zondagmorgen was het weer al niet veel beter. Tijd om op te kramen en rustig naar huis te keren.
Ja Fons, we kunnen het nog!
PS (bijgevoegd op 18/2) We contacteerden de eigenaar van de camping. Blijkbaar was de camping gesloten en dat werd niet doorgegeven aan de dochter die de camping enkele dagen runde. Mijnheer beloofd ons het betaalde geld terug te storten. Waarvoor dank voor zijn eerlijkeheid
Hoe kan je het jaar beter inzetten dan met een trip to the city of London? En niet alleen de stad op zich bezoeken was een punt, maar Marnix zou er ook een halve marathon lopen. Veel om naar uit te kijken. Ik hoefde natuurlijk alleen maar een kleine valies in te pakken, Marnix had meer voorbereidingen te doen. Trainingen werden in weer en wind afgewerkt, uitstapjes uitgedokterd, ...Klaar ? Go! De rit met de Eurostar verliep vlekkeloos en wat was het eerste werk dat we deden toen we buiten kwamen? Haha, niet lachen, een cache pakken, een piepkleine midden op een druk kruispunt. En geen mens die raar kijkt é. That's London, i guess. Daarna was het tijd voor een English Breakfast, met alles erop en eraan. Heerlijk en maagvullend voor een tijdje mee voort te kunnen. Voldaan en vol verwachting doken we de metro in. Een Indische tempel in Londen? Blijkbaar. Zou dit echt zo indrukwekkend zijn als op de foto's? Na een kwartiertje metro en een korte wandeling, zagen we in de verte vlaggetjes verschijnen. We waren op de juiste weg. Het parkje door, waar we tot tweemaal toe, zonder vragen, enthousiast de weg werden gewezen. En dan: wow, ja daar was het. Kippevel : De Shri Swaminarayan Mandir tempel. Onze rugzakken konden we afgeven aan de parkwachter en gratis konden we de tempel bezoeken. Echt adembenemend, ieder detail, vingers, tenen, lippen,...met de handen uitgehouwen uit het prachtige marmer. Voor twee pond, daar moet je het niet voor laten é, konden we ook een klein museum binnen waar we meer leerden over de bouw van de tempel en hun godsdienst. Dit is echt een a-typische bezoekswaardigheid als je naar Londen gaat, maar oh zo aan te raden. Even een paar haltes terug richting centrum, daar wat rondkuieren en wat caches zoeken (wat verrassend mooie en minder bekende plaatsjes opleverde). Want wie hoorde al van de Carreras Cigarette Factory, een prachtig Art Deco gebouw in Camden? Twee grote zwarte katten flankeren de statige trappen. Of al eens het huis gezien waar de opnames gebeurden van de Bbc-reeks van Sherlock? Strange dit live te zien. Zoals bijna elke keer dat we Londen bezoeken, mocht ook deze keer Camden niet ontbreken. Het was hier echter wel heel druk deze keer , mijn gedacht! Op dan maar naar ons hotelletje dichtbij Victoriapark. Hotel Citystay werd deze keer vooral gekozen voor zijn ligging ten opzichte van het loopparcours. Behalve een paar details, wel ok voor een paar nachtjes. Een douche, een avondwandeling in de buurt en een lekkere burger in de Greedy Cow, zo sloten we de eerste dag af.
Vroeg op dan maar, ontbijt in self-service, basic maar meer dan genoeg van alles, Marnix schoot in zijn loopkleren en een 'go'naar de start. De halve marathon ging door in Victoria park en bestond uit rondjes van ongeveer 3,5 km. Miezerregen was een beetje spelbreker, maar het kon erger. De grootste spelbreker was de verkoudheid waar Marnix sinds een paar dagen last van had. Het was de bedoeling zijn vorig record te verbreken, maar reeds na ronde 1 gaf hij aan dat hij zonder stress zou uitlopen en niet meer naar de tijd te kijken. Het leek dan ook alsof hij inderdaad zijn rondjes op het gemak afhaspelde. Maar de laatste halve ronde keek ik even naar de aftelklok. Hé, er is toch nog een mogelijkheid om dat record te breken??? Of niet? Ja komaan, geef nog een duwtje bij... En ja , he did it again. Man zeg, wat is dat, zonder verkoudheid en pijne bil, is dit zeker vatbaar voor nog een verbetering. Deze telt alvast voor twee. Well-done schat!Tijd om te rusten dan maar? No way, was het antwoord, ik ben hier niet in Londen om te rusten. Terug naar het centrum dus om verder heel wat plaatsjes af te dweilen, langs St-Pauls, Temple bar, kleine steegjes in de omgeving van Fleet Street, Covent Garden, Neals Yard , windowshopping in Regent 's en Oxford-street en een lekkere pasta om af te sluiten. Alvorens de metro terug te nemen, kon er nog een wandelingetje langs de Thames af , en dan was het op. Tijd om als een blok in slaap te vallen.
Enigszins uitgeslapen maar met stramme spieren begonnen we de alweer laatste dag van dit uitje. Met op het programma: eerst richting Olympic parc om dat zo langs de River Lee een cachereeks aan te vatten, richting centrum, en te eindigen bij de Thames. Dat was weeral eens een serieus reeksje. Weer een heel ander zicht op Londen, woonboten, graffity, stukjes natuur, een oud gebouw, prachtige nieuwe appartementsblokken, van alles wat. Eten en drinken was welkom! Wat we dan ook deden in een pub bij Borough Market. Lekker. En weer wat energie. De stalletjes op de markt waren meestal gesloten, maar we komen hier zeker eens terug. We hadden er ook een prachtig zicht op de Shard, nooit waren we er dichter bij als nu. De tijd was gekomen om richting station te sporen. Nog even wat proviand inslaan voor onderweg en versleten maar met een voldaan gevoel konden we huiswaarts trekken.
Londen, weer verrassend, weer een paar geheimen prijsgegeven, maar waarschijnlijk nog zo veel te ontdekken
Man wat gaat de tijd snel, nog een volledige dag te gaan en we klinken alweer op een nieuw jaar.
We wensen elkaar dan opnieuw veel geluk en een goeie gezondheid, zonder al te veel bij stil te staan hoe belangrijk die gezondheid wel is. Met mama ging het eventjes minder goed, maar gelukkig is het ergste achter de rug en geniet ze weer met volle teugen. Dit jaar zijn we extra dankbaar dat we nog allemaal samen het nieuwe jaar mogen ingaan.
Een nieuw jaar is niet alleen om vooruit te kijken en nieuwe plannen te maken , maar ook om eens terug te blikken op het voorbije jaar. En hier spreken we dan vooral over het Fons-jaar é.
We gingen in totaal 7 weekendjes op stap met de camper. Ik dacht eventjes, wat povertjes, maar nee, het jaar daarvoor waren we evenveel weg. Tweemaal gingen we ook voor een weekje op trektocht : eenmaal richting Normandië als pasgetrouwd koppel en eenmaal richting Eifel. En zoals jaarlijks een gewoonte is, gingen we ook een dag of tien met de kids op zomervakantie. Er kwamen dan ook 5290 kilometers bij op de teller. Voor de echte camperaars zal dit niet veel voorstellen, maar als werkend koppel, met kinderen , zijn we al blij dat we deze tijd toch met elkaar kunnen spenderen.
Vergeet niet het weekendje Londen, waar de oudjes nog met veel plezier van nagenieten, en het lang weekendje Rome, waar wij met ons tweetjes evenveel van nagenieten. Het weekje Rhodos zijn niet alleen herinneringen op fotopapier, maar vooral herinneringen in ons koppetje, die niet uit te wissen zijn.
Je hoort ons helemaal niet klagen over het voorbije jaar dus.
En we kijken ook al met veel enthousiasme uit naar het nieuwe jaar die al vol plannen zit : we starten eind januari in Londen waar Marnix een halve marathon zal lopen. In maart zijn we een kleine drie weken op tocht in de Dominicaanse Republiek. De voorbereidingen daarvan zijn zo goed als volledig. En we boekten zelfs al onze zomervakantie : We gaan naar Wales! Meer daarover ten gepaste tijde.
Vrienden, kennissen, familie, onbekende bloglezers : Ik wens jullie alvast een schitterend nieuw jaar toe. Gezondheid heb je niet zelf in de hand, maar probeer het geluk zelf te omarmen. Er zijn nog zoveel mooie dingen in de wereld, zet je hart er voor open. Een verdraagzamere wereld is zo veel mooier!
Het is eens iets anders : een city trip naar Rome laten voorafgaan door een weekendje Breda. Dat had natuurlijk een reden en die reden was dat Marnix een marathon zou lopen in Etten-Leur, dichtbij Breda dus. Een hele speciale marathon dan nog, al is het om heel persoonlijke redenen : De eerste marathon na de hersenoperatie van anderhalf jaar geleden. De voorbereiding liepen voortreffelijk, maar de dag zelf moet het natuurlijk ook allemaal in de plooi willen vallen. En meer dan dat. Ik zelf was dan ook de zenuwachtigste van de twee denk ik. Al met een krop in de keel namen we afscheid zodat ik een half uurtje voor de start met het Willytje naar km 4 kon rijden, waar ik hem de eerste keer hoopte te zien. Ik fietste van hier naar daar en kon toch zo'n 6 keer supporteren. Op km 34 kreeg ik het teken te zien dat hij moe was, ik crosste naar de finishplaats waar ik met een bang hartje stond te wachten tot hij weer in zicht zou komen. En ja hoor. Met zwierende armen kwam hij in minder dan 4 uur tijd over de meet gelopen. Wat een overwinning voor hem, wat een prestatie! Chapeau man, ik zie de chirurg nog ongelovig zijn hoofd schudden toen je de vraag stelde of het lopen er ooit nog zou inzitten. En je doet het toch maar!!!!
Op naar Rome dus, geen tijd om wat bij te komen. Om half vier uit bed om met een vroege trein naar Zaventem te sporen. En dan daar aankomen , op zoek gaan naar de B&B, wat toch zo'n kleine 4 km van het station lag, koffers uitpakken en direct weer op stap om een eerste wandeling aan te vatten langs de bekendste fonteinen van Rome. Te voet terug naar de B&B en het vat was op ! Nog nooit heb ik Marnix weten om half tien in bed liggen. De reden zal duidelijk zijn zeker? Ik had geen marathon in de benen, maar moest niet onder doen.
De B&B was een beetje als zelfservice opgezet : koffie of thee kon gemaakt worden in de gemeenschappelijke keuken, het mandje met toastjes, voorverpakte croissants, confituurtjes, Nutella, koekjes stond klaar op de kamer en werd elke dag aangevuld. Ik heb het al met minder moeten doen als 'colazione' . Pijnlijke spiertjes of niet : vol moed begonnen we een nieuwe wandeling, weer gevonden op reisroutes.be. Elf kilometer langs de bekendste monumenten. Tja, kan ik hier woorden aan verspillen, is mijn woordenschat groot genoeg om de schoonheid van deze stad te beschrijven? Het besef dat deze gebouwen hier eeuwen geleden gebouwd werden, de rijkdom binnen de kerken, de sfeer, de vele toeristen,... Eén ding is toch wel jammer hé, ... we moeten nog eens terug :) De Trevi fontein was gesloten en stond droog, onmogelijk om er een centje in te gooien om het geluk af te dwingen dus, en ook de Spaanse trappen waren verboden terrein door restauratiewerken. En er zijn natuurlijk nog heel wat plaatsen dat we niet konden bezoeken door tijdsgebrek.
Aan pizze en paste geen gebrek trouwens, eenvoudig maar vol smaak. We konden er niet rap genoeg van krijgen. Ik was ook heel content dat ik nog een mondje Italiaans kon spreken. Zelfs een niet-alledaags gesprek aan de telefoon met de eigenaar van de B&B over de sleutel van de buitenvoordeur die ik gebroken had , en moest vervangen worden, enz, kon tot een goed einde gebracht worden. Misschien grammaticaal niet helemaal correct (maar grammatica is niet één van mijn specialiteiten en ook niet één van mijn favoeriten), maar we geraakten eruit en dat vind ik toch het voornaamste.
Dag drie werd de wekker aangezet. Om 10 uur hadden we ticketten gereserveerd om het Vaticaanse museum en de Sixtijnse kapel te bezoeken. Dit maal namen we de metro, poepsimpel en spotgoedkoop en we mochten lekker dicht op elkaar geplakt staan. Voordeel : omvallen was onmogelijk. Zonder aanschuiven vatten we de toer aan in de verschillende 'stanze' van het museum. Het ene al interessanter dan de ander, maar er was oh zo veel te zien. Nekpijn hou je er gegarandeerd aan over van constant naar die prachtige plafonds te kijken. Als apotheose kom je dan uiteindelijk in de Sixtijse kapel aan. Prachtig, overweldigend, maar een klein beetje teniet gedaan door de vele bazige bewakers, die constant tot stilte moesten aanmanen en ons constant naar een andere plaats lieten aanschuiven. Maar eenmaal in je leven dit zien, kan ik aanbevelen. Een beetje moe geslenterd, verorberden we eerst een broodje nog in het cafetaria van het museum zelf, en daarna gingen we op zoek naar het Sint-Pietersplein. Een nieuw wow-gevoel kondigde zich aan. Een cache werd er ook gelogd en daarna besloten we een lange polonaise mee te beleven. Bijna het hele plein rond was het aanschuiven geblazen om de baseliek binnen te kunnen gaan. Uiteindelijk stonden we na anderhalf uur binnen. Net toen het ophield met regenen. Maar het was het wachten waard! Wat een rijkdom, wat een schoonheid. Ik vrees dat als we voortaan gelijk welke kerk bezoeken deze in het niet zal vallen als we aan deze baseliek denken. Hier hadden we beslist nog meer uren kunnen spenderen, maar de avond valt snel en de hongerigen en dorstigen moeten ook geholpen worden natuurlijk.
Op onze laatste dag in Rome besloten we vooral wat rond te slenteren, hier en daar nog wat sfeer op te snuiven, wat winkeltjes te bekijken en te genieten van de heerlijke temperatuur. Na het lekkere eten, met zicht op het Colloseum, konden we nog wat lekker languit in het gras liggen zonnen. En dan werd het stilaan tijd om richting stazione Termini te gaan en de bus terug te nemen naar het vliegveld. Na een rustige vlucht, een treinreis en een kort autoritje kwamen we rond middernacht terug in onze eigen 'casa' aan.
Weersvoorspellingen maken het moeilijk. De volledige voorbereidingen waren klaar om een weekje in de Loire te vertoeven. Het weer zou er echter spelbreker zijn. Pas twee dagen voor vertrek maakten we een resolute beslissing :we gingen de andere kant uit. De Eifelstreek was ons nog onbekend, de grote lijnen werden uitgeschreven, de rest zou improviseren worden. Even mijn knopje omdraaien en er voor gaan. Alhoewel, het knopje moest even serieus omgedraaid worden, maar dan om heel andere redenen. Mama had slecht nieuws. We twijfelden serieus over al dan niet vertrekken, maar nu konden we toch niet veel meer doen dan de onderzoeken afwachten. En moesten we nodig zijn, op 3 uur sta je thuis é. Dus, wij op weg naar Hellenthal. Langzaam weliswaar, files en omleidingen waar schering en inslag. Het was dan ook al middag toen we aankwamen. Na de lunch en verkenning van het piepkleine, weinig levendige stadje, trokken we de wandelschoenen aan voor een toer rond de Olefstalsperre, een groot stuwmeer waar je volledig rond kan. We hadden door de beslissing niet zo veel tijd gestoken in caches te downloaden, dus werden het ouderwetse wandelingen: bordjes volgen en doorstappen. Onze kuitspieren werden op de proef gesteld, gelukkig wisten ze toen nog niet wat hen de volgende dag te wachten stonden. Dat werd de prachtige burchtenwandeling, op zich maar 17 km, maar met hier en daar een omweggetje om iets te bezoeken, hadden we toch minstens 20 km te stappen. De wandeling was best pittig, serieuze hellingen op, weer af, leuke dorpjes onderweg, heel mooi. De wandeling eindigt bij Blankenheim Walt. We dachten daar een welverdiende pint te kunnen drinken, maar nee, meer dan een aftands station was er niet. We namen de trein terug tot Kall en dan een bus terug naar Hellenthal. Man, ze moesten ons weer niet in slaap wiegen.
De volgende dag verplaatsten we ons naar Schalkenmehrmaaren. De camping lag bij het meer en behoorde bij een hotel. Schalkenmehrenen Maar is één van de drie Maaren, naast de Gemündener Maar en het Weinfelder Maar. De eerste dag namen we het rustiger: een tweetal caches werden gezocht en gevonden (zo vonden we ook een oud stationnetje en hadden we een prachtig zicht op de Maar) en liepen we rustig rond de Maar. Een frisse pint was er deze keer wel te vinden, levensmiddelen echter niet. Gelukkig hadden we nog een voorraadje mee in de frigo en moesten we zonder honger naar bed. De volgende morgen kon Marnix wel broodjes vinden en na een lekker ontbijt, gingen we terug op stap naar Daun. De wandeling ging door de bossen en af en toe hadden we zicht op alledrie de Maaren. We beklommen ook de Drunketurm bij het Weinfeldener Maar ( bijnaam Totenmaar), het stadje dat erbij hoorde werd in de 16de eeuw volledig verwoest door de pest. We kwamen Daun binnen via het Kurpark, een mooi aangelegd parkje net buiten de stad. We hadden van Daun meer verwacht. Het leek ons wat doods, of lag het aan de op zondag gesloten winkeltjes of aan het ondertussen slechte weer? We aten er een lekker broodje en dat was het . We keerden terug via een oude spoorwegbedding, door de regen. Tegen dat we terug bij Fons waren, waren we doorweekt. De rest van de namiddag werd dan ook doorgebracht binnen, met wat lezen, een beetje internetten en een spelletje. 's Avonds gingen we eten in het restaurant bij het hotel. De wildragout was lekker en werd zonder nonssens op het bord geschikt, een kommetje appelcompote en spätzel erbij en dat was het. Als afsluiter dronk Marnix een Irish Coffee en ik at nog een gigantische Banana Split, zonder bananen (tja als ze op zijn, zijn ze op hé ). Reken nog dat we begonnen met een aperitiefje, een half litertje wijn en afsloten met de rekening van net geteld geen 50 euro, mogen we toch concluderen dat het hier in België een stuk duurder is om uit eten te gaan.
En nu nog het toetje : Het moest er eindelijk eens van komen om mijn broer te bezoeken in Froschhausen bij Seligenstadt. En nu we maar 200 km verder moesten, konden we deze kans niet laten liggen. We werden van harte ontvangen en na de babbels, kwam ook mijn schoonzus thuis van haar werk. Samen bezochten we het mooie Seligenstadt, met de mooie kloostertuinen, de basiliek, de Main, het mooie marktplein,... We aten er lekkere taart op een terrasje en moesten daarna op de vlucht voor een regenbui. 's Avonds gingen we nog lekker eten met zicht op Königsee en sloten de avond af met een babbel en herinneringen ophalen. Het deed deugd even samen te zijn. Bedankt Filip en Sabine, voor de hartelijke ontvangst!
De terugreis was gelukkig minder filevol en we waren blij mama terug te zien. Achteraf gezien was het goed dat we er toch eventjes tussenuit waren, maar het was genoeg geweest. We zijn terug en paraat!
Belouil, nog een paar dagjes weg om de vakantie mee af te sluiten
Tja, het kriebelt altijd een beetje é, maar nog een paar dagjes vrij om dan zaterdag weer aan de slag te gaan? Dat kun je niet beter opvullen dan nog even Fons te laten bollen. De bestemming werd voorgesteld door Marnix, dankzij de vele caches in de omgeving daar. Onze 1000ste cache komt eraan, dus ja, wij weg. In Belouil zelf was het even zoeken naar een geschikte parkeerplaats, het werd een verharde plaats aan de achterzijde van de dienst Toerisme. We kwamen aan rond het middaguur, dus smeerde ik eerst wat sandwiches, die we op een bankje in de zon opaten. En dan konden we eraan beginnen. De eerste cache van de reeks lag dichter dan verwacht. We reden de hele tijd door prachtige boswegeltjes, hier en daar moesten we een stukje te voet verder. Een lange broek was weer eens handig, é schat? De caches liggen nu eenmaal niet altijd langs het paadje. Dat hebben we ondertussen wel al geleerd, maar ja sommige ezels stoten zich ... jawel meer dan één keer aan de zelfde steen :) Zo'n 20 km verder kwamen we terug in de bewoonde wereld. Tijd dus voor een verfrissing. Het cafeetje kon duidelijk ook wat opfrissing gebruiken en de mensen die er zaten eveneens, maar als de nood hoog is, is alles goed. En ja, tweede les van de geocachers : reken niet te veel op cafeetjes of restaurantjes langs de weg. Ze zijn dun bezaaid, heel dun. We breiden er nog een rondje Ferrerro aan, slechts 6,5 km te gaan maar best wel pittig. Marnix kon er nog eens de aap uit hangen, daarmee bedoel ik alleen maar in een boom klimmen hé en we werden ook nog eens verrast door de aanwezigheid van een hertje die ons heel stil stond aan te kijken. Prachtig. Het was toch uiteindelijk 19 uur toen we terug op de parking waren. De apero was meer dan welkom en de kaasschotel smaakte meer dan dat. Voor de nacht kregen we nog gezelschap van een Italiaanse en een Duitse mobilhome.
De volgende morgen werden we gewekt door wat regendruppels. Gelukkig waren die bijna voorbij toen we op de fiets vertrokken voor een megacachedag. We konden onze 1000ste loggen en misschien een dagrecord neerzetten. De reeks begon in Quevaucamps op zo'n kwartiertje fietsen. In het begin ging het heel vlotjes, de fietspaden lagen er redelijk bij, terug midden in de bossen. En ja hoor: de 1000ste werd een feit!!!!! Ongeveer in het midden van de reeks aten we onze picknick en met nieuwe energie reden we er verder op los. We waren dan ook rond half zes in Belouil terug. Ik at er een ijsje en we dronken er ook een lokaal gebrouwen biertje. Onze laatste krachten, oei dat klinkt een beetje overdreven, werden bovengehaald om nog een rondje rond het kasteel te doen. Prachtig hoor, zo met de ondergaande zon. We waren terug op het zelfde uur bij Fons. Wat een leuke dag!
Nog één toertje voor we naar huis terugkeerden, dat stond op het programma. Maar het toertje viel wat tegen. Na de prachtige ritten door de bossen, reden we nu meer tussen de huizen en langs kerkwegeltjes langs de achterzijde van huizen. Niet alle caches waren even verzorgd, een paar 'did not finds', nieuwsgierige 'dreuzels', en gewoon , misschien ook minder fut zeker. Het was lekker warm, zalig om buiten te zijn, maar we besloten er toch maar mee op te houden. Terug naar fons dan maar waar we eerst de boterkoeken opaten en daarna naar huis terug.
Dit jaar brachten we de zomervakantie door in het piepkleine Saint-Michel-en l'herm op camping La Dive. Doorgaan op een zondag bleek een hele goeie zet, er was nauwelijks verkeer op de baan. Om 15 uur stond dan ook al alles geïnstalleerd en waren we klaar om op ontdekking te gaan in het stadje. De kids doken ook nog even het zwembad in en probeerde alle 4 de glijbanen uit en we sloten de avond af met een etentje op de camping. Aguillon-sur mer ligt op zo'n 7 km, daar waren de wat grotere winkels en was er meer te doen. Ook in het daarnaast liggende Faut-sur-Mer slenterden we in het enige toeristische straatje en lagen we een paar uur op het strand. Het ijsje was superlekker en we pakten er een paar caches. Verder werd er vooral veel gelezen, ja zelfs door Aäron dit jaar, kubb gespeeld, af en toe een duik in het zwembad,... We deden ook mee aan de plaatselijke sneukeltocht. We waren met de groep van de camping ingeschreven en begonnen vrij laat aan de toer. We begonnen met de lokale aperitief, nee vraag ons niet verder wat het juist was maar het smaakte. Het animatieteam van de camping deed hard hun best om ons te animeren en hoe later het werd hoe meer animatie. Dat lag vooral aan de wijn die aan volonté geschonken werd en die ook nog eens meegenomen werd om de dorst onder de baan te lessen. Hoe donkerder het werd hoe minder ze de weg nog wisten. Nu, uiteindelijk geraakten we er wel en iedereen had een leuke avond. De hele tijd hadden we mooi weer, eentje op een late middag regen, zodat we ook 's avonds binnen moest koken en eten.
Het bezoekje aan La Rochelle was een meevaller, net niet meer in de Vendée, maar heel levendig en vol toeristen. Niet erg hoor, we zijn ook toeristen é en we aten er heerlijk verse vis! In la Tranche sur mer hebben we ook nog een keer rondgelopen en op het strand gelegen.
Na een dag of tien konden we met min of meer even weinig verkeer terug huiswaarts keren.
Ik ben Heidi
Ik ben een vrouw en woon in Bredene () en mijn beroep is Administratief bediende.
Ik ben geboren op 04/04/1965 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, linedance, muziek, lezen, handwerk, wandelen, geocaching.
