Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
28-03-2009
OPENINGSWEDSTRIJD ATLETIEK C-D-PUPILLEN
Scheidsrechter vertrek. Voordat de starter het startschot geeft, controleert de scheidsrechter of de atleten correct in de starthouding zitten. Zo ja, dan krijgt de starter een teken.
De start. Een beeld van de start 100 m. sprint. De atleten komen zojuist uit de startblokken wat goed te zien is aan de rechter Sisu atleet die een zeer snelle start heeft.
De starter. De starter heeft zojuist de atleten "weggeschoten".
Jury tijd. Links staat de scheidsrechter en op de trap zitten de juryleden tijd die de gelopen tijden met hun stopwatch klokken. De tijden van de atleten worden via lijsten doorgegeven aan het wedstrijdsecretariaat.
Hier een opname van het verspringen. De atleet zweeft door de lucht en landt vervolgens in de verspringbak die gevuld is met zand.
Afstand meten. Na de sprong wordt de afstand gemeten en door een jurylid op een lijst genoteerd.
Vandaag werd op de kunststofbaan van de Almelose Atletiek Vereniging Sisu de openingswedstrijd in 2009 voor C-D atleten en pupillen gehouden. Dit is de categorie sporters van 7 tot 14 jaar, dus vaak nog beginnende atleten en voor een aantal was dit de eerste echte wedstrijd! De weersomstandigheden waren deze zaterdag zeer slecht, de hele dag een druilerig regentje en het was nog koud ook. De microfonist was echter een positieveling want hij kondigde aan dat het vermoedelijk in de namiddag wel droog zou worden Al met al niet de meest ideale omstandigheden om voor het eerst aan een officiële wedstrijd mee te doen, laat staan om meteen topprestaties neer te zetten. Dat gebeurde ook niet maar er werd met passie gestreden voor een goede prestatie. Deze wedstrijden kenmerken zich door een grote deelname ondanks het slechte weer. Veel publiek langs de baan omdat de vaak nog jonge kinderen door hun ouders begeleid worden. Vanwege de regen ook een woud van paraplu's! Bovenstaande foto's geven een kort beeldverslag van de wedstrijd. Begonnen wordt met de sprint en verspringen, vandaar ook dit eerste deel van de reportage. Er komt nog een vervolg over hoogspringen en kogelstoten.
De winter is achter de rug, de lente twee dagen oud maar met al een paar mooie zonnige dagen. Dan begint het weer voor de volkstuinders te kriebelen want de tuin moet in gereedheid worden gebracht. De zaden zijn reeds gekocht, het land moet alleen nog worden omgespit en dat is een heel karwei! Mijn volkstuin heeft een oppervlak van 200 m² en daarop kun je heel wat verbouwen. Ja, waarom eigenlijk al die moeite om wat groente, aardappelen,aardbeien, enz. te verbouwen. Je kunt deze producten toch veel gemakkelijker in de super of op de markt kopen! Dat is waar maar dan weet je nog niet hoe die producten zijn geteeld. Alles wat van mijn tuin afkomt is zonder bestrijdingsmiddelen verbouwd en dat is ook wat waard. Bovendien is een krop sla die dezelfde dag van het land komt en gegeten wordt heel wat smakelijker! Het kost wat inspanning maar je krijgt er veel voor terug. Dat geldt natuurlijk ook voor al die andere artikelen die je verbouwt. Voor het echter zover is moet eerst de grond bewerkt worden. Afgelopen zaterdag bracht een boer uit Vriezenveen mij een vracht stalmest, die ik op de tuin heb gebracht met de kruiwagen en nu is het spitten geblazen! Gelukkig is de grond van mijn tuin heel makkelijk te bewerken want het is de plek waar vroeger een hovenier zijn bedrijf uitoefende, het is dus goede teelaarde. Ik heb de tuin in zes vakken verdeeld vanwege de aardappelteelt. Aardappels mag je om de drie jaar op dezelfde plek verbouwen om aardappelmoeheid tegen te gaan. Ik reserveer altijd twee vakken voor aardappelen (1x vroege en 1x late) vandaar die zes vakken. Eén vak is inmiddels omgespit, de rest volgt deze week als tenminste het weer geen spelbreker is.
Ik heb ook nog uitgezocht hoe de benaming volkstuin ontstaan is en dat zit als volgt: Vroeger was tuinieren alleen voorbehouden aan de adel en de geestelijken. Later gingen meerdere bevolkingsgroepen zich met tuinieren bezig houden. Aan het einde van de 19e eeuw ontstonden de arbeiderstuinen die het arbeiders mogelijk moest maken om zelf groenten te kweken zodat men meer te besteden geld overhield. Dit werd zelfs in een wet vastgelegd. Vandaar ook de benaming "volkstuinen".
Opnieuw een joint issue met Canada, nu t.g.v. het 50-jarig bestaan van de Peace Bridge. Deze brug vormt de verbinding tussen Fort Erie, Ontario en Buffalo, New York. De brug werd in 1927 geopend in de aanwezigheid van o.a. koning George V van Engeland als vredesmonument tussen de beide landen. Dit is een typisch voorbeeld van een joint issue waarvan de afbeeldingen sterk van elkaar afwijken.
Iedereen kent het Witte Huis in Washington. De architect van de residentie van de Amerikaanse president was de Ier James Hoban (1762-1831). Hij emigreerde in 1785 naar de VS, waar hij zich later liet naturaliseren tot Amerikaan. Hij nam deel aan een ontwerpwedstrijd voor een presidentiële residentie, die hij ook nog eens won. Tevens was hij verantwoordelijk voor de herbouw van het Witte Huis, nadat dit in 1812 tijdens de Tweede Onafhankelijkheidsoorlog met Engeland in brand werd gestoken. Er zijn twee uitgiftes van deze USA-zegel: op 13 oct 1981( de geboortedatum van Hoban) werd de zegel van 18c uitgegeven. Op dat moment was het binnenlands tarief voor de eerste ounce (= 28 gram) nog 18c; twee weken later werd de porto echter verhoogd tot 20c., waardoor een nieuwe zegel verscheen.
De bekende zegels, uitgegeven t.g.v. het 200-jarig bestaan van de diplomatieke betrekkingen tussen Nederland en de VS. John Adams werd als gezant van de jonge VS naar Nederland gestuurd om het verdrag te ondertekenen. Maar tevens moest hij een lening met Nederland afsluiten om de schatkist van de VS weer te vullen, die t.g.v. de Onafhankelijkheidsoorlog leeg was geworden. U ziet hier een kaart met de oorspronkelijke 13 staten, waarmee Nederland het verdrag sloot.
Dit is een copie van het originele verdrag met o. a. de handtekening van de Amerikaanse ondertekenaar Adams, de latere 2e president van de VS.
Hier een tweetal afbeeldingen van John Adams, de Amerikaanse gezant en latere president van de Verenigde Staten van Amerika.
Op de schragen van het podium komen de vloerdelen te liggen
Het opbouwen vordert gestaag!
Even werkoverleg!
Anton schroeft alles vast!
De vloerdelen worden op de schragen gelegd
Met vereende krachten wordt een sta-podium op zijn plaats gebracht
En hier staat straks het koor!
Mijn vrouw Iet is al meer dan 50 jaar lid van de chr.oratorium vereniging Sursum Corda, waar ze de sopraanpartijen zingt. Het is natuurlijk niet alleen repeteren maar regelmatig worden er concerten gegeven. Komend weekend wordt het 23e Nederlands Festival voor Vocale Ensembles (voormalige s Heerenberg-Festival) voor de 3e keer in Almelo gehouden. Dit festival wil zich profileren als een muzikale ontmoeting tussen klassieke en lichte vocale ensembles. Aan Sursum Corda is de eer te beurt gevallen om op donderdag 19 maart 2009 in de Grote Kerk te Almelo het openingsconcert te verzorgen met de Petite Messe Solennelle van Gioacchino Rossini. Medewerkenden zijn: sopraan Miranda van Kralingen, mezzosopraan Helen Lepalaan, tenor Livio Gabrielli en bas Henk van Heijnsbergen . Verder werken mee : Elske te Lindert harmonium en het Almelose pianoduo Martijn en Stefan Blaak. De muzikale leiding is in handen van Eric Kotterink. Voordat het echter zover is moet er heel wat werk verzet worden zoals de opbouw van het podium; daar zijn altijd een aantal vrijwilligers voor nodig. Hoewel alleen mijn vrouw lid van Sursum is, word ik voor deze werkzaamheden regelmatig gevraagd. Hierboven een korte impressie van het werk van de onmisbare vrijwilligers.
Bijna vijfhonderd jaar geleden, om precies te zijn in 1513, werd hetschiereiland dat nu bekend staat als Florida ontdekt door deSpanjaard Juan Ponce de León. Deze Ponce deLeon kwam met de 2e reis van Columbus naar Amerika.
De eerste Spaanse nederzetting werd in 1565 gesticht onder de naam Saint Augustine.
T.g.v. deze gebeurtenis werd door Spanje en de VSeen Joint Issueuitgegeven.
Ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan van de VS in 1976 werd door Canada en de USA een Joint Issue uitgegeven.
Op de postzegel zijn afgebeeld het borstbeeld van Benjamin Franklin, de eerste
Postmaster - General (=Directeur-Generaal) en Staatsman van de
toenmalige 13 Verenigde Staten, en een kaart van het betreffende gebied. In 1776 bestonden de Verenigde Staten uit Connecticut, >Delaware, Georgia, Maryland, Massachusetts, New Hampshire, New Jersey, New York, Pennsylvania, Rhode Island, North-Carolina, South-Carolina en Virginia.
Het wordt de hoogste tijd om weer wat te gaan vertellen over postzegels. Als je al lang postzegels verzamelt, raakt de aardigheid er op de duur een beetje vanaf omdat je bijna alles al hebt, het verzamelen wordt dan een beetje passief. Om dit te voorkomen kun je een thematische verzameling beginnen. Je kiest een bepaald thema, - muziekcomponisten bijv. - en dan ben je niet meer beperkt tot één land want je gaat zoeken naar zegels van de gehele wereld, waarop componisten voorkomen. Zo ben je weer actief aan het verzamelen. Als verzamelaar van USA postzegels heb ik een thematische verzameling Joint Issues opgezet. Een Joint Issue is een gezamenlijke postzegeluitgifte van postadministraties uit twee of soms meerdere landen; hiervoor wordt ook wel de benaming Omnibusuitgifte gebruikt. Kenmerk is dat de afbeeldingen identiek zijn met uitzondering van de waarde-aanduiding en de landennaam. Er kunnen echter ook kleine verschillen in afbeeldingen bestaan, en soms zijn de verschillen zelfs zo groot dat de zegels in 't geheel niet meer op elkaar gelijken!! Natuurlijk zijn er wel vaker zegels door meerdere landen uitgegeven naar aanleiding van een bepaalde gebeurtenis. Denk maar aan het tweehonderd jarig bestaan van de VS in 1976. Hier gaat het echter om uitgiften, die door overleg van de betreffende postadministraties zijn ontstaan.
De eerste Joint Issue De eerste Joint Issue van de VS, samen met Canada, verscheen in 1959 t.g.v. de opening van de Saint Lawrence Seaway (= de internationale vaarroute over de St. Lawrence rivier. Centraal op deze zegels staan o.m. afgebeeld de Grote Meren - onder de meaple leaf en de adelaar - met de St. Lawrence, schuin rechts naar boven.
Kaart van het grensgebied van de USA (in wit) en Canada (in geel) met in rood aangegeven de St. Lawrence rivier, die uitmondt in de AtlantischeOceaan. De St. Lawrence Seaway is van zeer groot belang voor de zeevaart, want het is de laatste verbinding tussen de Grote meren (links boven in blauw) en de wereldzeeën. Om de Grote Meren zijn n.l. veel landbouw- en zware industriegebieden geconcentreerd. De benaming Grote Meren is een samenvatting van 5 meren: het Superiormeer, het Huronmeer, het Michiganmeer, het Eriemeer en het Ontariomeer die aansluiten aan de St.Lawrence rivier.
De bovenste zegel van dit tweeluik werd uitgegeven t.g.v. het 100-jarig bestaan in 1955 van de Soo Locks bij Sault Sainte Marie in de staat Michigan. Deze sluizen verbinden het Superiormeer met het Huronmeer om een verval van 6 meter te overbruggen. De onderste postzegel geeft een mooi beeld van de ligging van de Grote Meren.
In 1984 gaven Canada en de VS opnieuw een postzegel van de St. Lawrence Seaway uit, maar nu t.g.v. het 25-jarig bestaan hiervan. In feite voldoet deze uitgifte niet meer aan de basisvoorwaarden van een Joint Issue want hij verschilt zowel in formaat als afbeelding sterk van elkaar. De VS zegel geeft een overzicht van de vaarroute, terwijl de Canadese uitgifte vooral het hoogteverschil laat zien. Enkele gegevens: * Superiormeer ligt 183 m. boven de zeespiegel; * Huron- en Michiganmeer liggen 177 m. boven de zeespiegel; dit verschil wordt overbrugt door de Soo Locks; * Eriemeer op 174 m. boven de zeespiegel dat via het 44 km. lange Welland kanaal (in de buurt van de Niagara Falls aangelegd om deze te omzeilen) verbonden is met het op 75 m. lager gelegen Ontariomeer. Het verval van 100 m. wordt overwonnen via een achttal sluizen, waar tijdens het schuttenvan de schepen enorme watermassa's worden verplaatst. Hiervan wordt gebruik gemaakt om energie op te wekken; * via nog een aantal sluizen gaat de vaarroute door de St. Lawrence Seaway om te eindigen in de Atlantische Oceaan; * het gezamenlijke US-Canada project kostte $ 466 miljoen en is het sluitstuk van een bijn a 3800 km. lange waterwegverbinding tussen de plaats Duluth, Minnesota en de Atlantische Ocaan.
Hieronder nogmaals de hoogteverschillen van de Grote Meren maar nu grafische weergegeven.
Honden blijven natuurlijk niet klein en vooral in de eerste maanden zie je ze groeien. In die periode moet je een pup ook van alles bijbrengen, het is net als met kleine kinderen. Het begint met het zindelijk maken en dat is vooral een kwestie van "goed in de gaten houden". Dat kost wat tijd maar met wat oplettendheid bemerk je snel dat de hond naar buiten moet. Vooral in het eerste levensjaar kan een hond veel bijgebracht worden en daar heeft de eigenaar later ook weer veel plezier van. Een hond die goed luistert naar commando's van zijn baas is een genot om mee om te gaan.
Mischa in de armen van onze dochter
Mischa wordt even aangehaald door het vrouwtje! De rand van de hondenmand heb ik versterkt met ijzerdraad want de rakker vond het nodig om te onderzoeken hoe sterk deze was.
Vrijdagavond j.l. was dan eindelijk de ontknoping van het avontuur van Wieger.
De aula van de c.s.g. Het Noordik aan de Noordikslaan in Almelo stroomde helemaal vol: kinderen van de Telgenborch met hun leerkrachten, ouders, grootouders, buren, de aanhang van Wilhelmina, fotografen en wie nog niet meer. Allemaal wilden ze meemaken of Wieger op tijd wakker zou worden om naar zijn eerste muziekles te gaan. Het voorjaarsconcert stond bijna helemaal in het teken van de musical "Wieger Wordt Wakker". In de voorgaande artikelen hebben de lezers al de voorgeschiedenis van Wieger kunnen lezen. En nu was het dan zover..... De stadsomroeper van Almelo - Renée Coupé - praatte het concert op luchtige wijze aan elkaar en wist de kinderen van begin tot eind te boeien. Maar eerst speelde Almelo's enige fanfare een drietal populaire nummers om de stemming erin te brengen. Geopend werd met "The A-Team", daarna "Can You Feel The Love Tonight" uit The Lion King en vervolgens het hoofdthema uit "The Simpsons". De spanning was inmiddels te snijden toen het orkest met de ouverture van "Wieger Wordt Wakker" begon, want direct hierna moesten zeventien beginnende muzikanten meespelen in "Flugels Are Cool". Hierna kwamen de kinderen van de Telgenborch aan de beurt met het liedje "Ik kan niet kiezen". Na de "Romance" mocht de hele zaal meeklappen en -stampen op de maten van "Boris". En toen eindelijk de ontknoping met de rockmuziek van "Wakker", waarin de moeder van Wieger roept: "Hé, wordt eens wakker, kom uit je bed. Je moet naar de muziekschool met je trompet!!". Het was een prachtige muzikale avond.
Een volle zaal met luisterend publiek (foto AlmeloNieuws)
Leerlingen spelen het deel "Flugels Are Cool", samen met het fanfare-orkest (foto AlmeloNieuws)
Kinderen zingen de finale met (foto AlmeloNieuws) " Hé, wordt eens wakker, kom uit je bed. Je moet naar de muziekschool met je trompet. Het mondstuk, het lesboek, ventielen goed gesmeerd. Het is er allemaal als je nieuwe noten leert."
"Je hebt een beetje kriebels want het is de eerste keer. Er is een nieuwe leraar, oh, hoe heet hij nu weer? En als ik niet goed oefen is hij strenger dan de rest! Nou het zal me niet gebeuren want ik wil in het orkest."
"Je gaat je tanden poetsen en trek je kleren aan. Nog even een ontbijtje, en dan moet ik gaan. Met de fiets naar de muziekschool, en daar doe je goed je best! En nu gaat het echt gebeuren want je wilt in het orkest!"
Ja, dit is de familie vom Garnsee! Hoe dat in elkaar zit? Onze 2e Airedale terriër Mischa is een "kind" van vader Baltus vom Garnsee en moeder Flashlight Sweet Memory - oftewel Susie. Moeder Susie bracht negen pups ter wereld en die liggen, zitten of hangen hier in de werpkist. Onder hen is natuurlijk ook onze Mischa die officieel "Canyon Dark Eyed Mischa" heet volgens de stamboom.
De titel roept voor de buitenstaander meteen vraagtekens op: wat is dat nu voor een kreet? Dat zal ik uitleggen. Zoals je in één van mijn vorige berichten hebt kunnen lezen speel ik altsaxofoon in een fanfare-orkest. Om aan nieuwe leerlingen voor ons jeugdorkest te komen - dit is een orkest van beginnende muzikanten - bezoeken we regelmatig basisscholen en geven daar demonstraties met de verschillende instrumenten uit het orkest. Een aantal kinderen, die muziek leuk vinden, geeft zich vervolgens op en zo krijgen we steeds nieuwe leden. Nu is er een soort musical met de titel "Wieger Wordt Wakker" waaraan kinderen mee kunnen doen door te zingen, te klappen en te dansen.
De musical bestaat uit zes delen, nl. Ouverture, Flugels (Bugels) are Cool, Ik kan niet kiezen, Romance, Boris en Wakker. Het muziekstuk, gecomponeerd door Carl Wittrock, gaat over Wieger, een jongen die droomt van z'n eerste trompetles. Hij maakt in zijn dromen van alles mee; zal Wieger wel op tijd wakker worden om op zijn droominstrument te spelen?
Wieger heeft één probleem want hij kan niet kiezen! Hij weet nog niet op welk instrument hij wil gaan spelen: een bugel, een trompet, een saxofoon of zo'n grote bas. Of als de buren het goed vinden, misschien wel op een drumstel!
Dit is de rode draad die door het muziekstuk loopt. Op YouTube staat een muziekfragment van het deel Boris: ga naar www. youtube.com. Tik in het zoekvenster wiegerwordtwakker(aan elkaar). Aan de linkerkant worden dan drie video's zichtbaar. Klik op de tweede video (wieger.mpg) en geniet! Toevallig is de dirigent die voor dit orkest staat ook mijn dirigent. De opname is echter van een ander orkest waarvan hij dirigent is.
Boras was overleden en onze twee kinderen waren inmiddels op zichzelf gaan wonen. Ons huis werd toch een beetje leger en daarom besloten we maar snel weer een hond te nemen. Het zou opnieuw een Airedale terriër worden! Gelukkig kenden we Hanny Verdoold, fokster van dit ras en ze woonde vlak bij ons in de buurt, in Wierden. Contact met haar opgenomen en jawel, er was een nestje op komst!! Meteen een afspraak gemaakt en tijdens het onderhoud werd besloten dat we een teefje mochten uitkiezen zodra de pups geboren waren. Op 23 oktober 1985 kregen we het verheugende bericht dat moeder Susie 9 pups ter wereld had gebracht. Een paar weken later zijn we op kraamvisite geweest en hebben meteen uit dit negental "Canyon Dark Eyed Mischa" geadopteerd. (ik heb de foto's van kleurennegatieven gescand want ik had geen dia's)
Twee jaar lang geen hond in ons gezin en dan begint het toch weer te kriebelen. Maar wat zal het worden, geen Schotse herder meer want die verhaart twee keer per jaar en dat is geen lolletje met een langharig ras. Wat boeken over hondenrassen gelezen en daar kwamen we op zeker moment de Airedale terriër tegen. Toen we ook nog de eigenschappen van de Airedale hadden gelezen waren we verkocht: het moest een Airedale worden! Het karakter was een belangrijke overweging maar ook het feit dat terriërs niet verharen maar geplukt (getrimd) moeten worden als de vacht "trimrijp" is, was een pluspunt. Informatie ingewonnen bij de Airedale Terriër Club Nederland en daar kregen we ook het adres van een fokker die een nest met pups had, geboren op 24 juli 1973. Een pup kopen ging echter niet op stel en sprong. Eerst moesten we met ons hele gezin - de kinderen incluis - opdraven in Zaandijk. Na een gesprek kregen we pas groen licht en mochten een pup uitzoeken die we na 10 weken konden ophalen. De pup kreeg van ons de naam "Boras" met als officiële stamboomnaam "Boras van de Veenboer". Boras had als ouders vader Gordon en moeder Mischa of the Yellow Home
Boras heeft 11 jaar deel uitgemaakt van ons gezin maar door een kruisverlamming moesten we de moeilijke beslissing van euthanasie nemen. Boras was gelukkig wel dol op reizen en met name ritjes met de auto vond hij prachtig. Als hij in de gaten kreeg dat we op reis gingen dan zat hij al uren van te voren in de auto.
Bonnie was onze eerste hond, een Schotse Herder of Collie. We kregen haar in 1959, nog voordat onze zoon Gert in 1960 werd geboren. Het vreemde is dat ik van haar geen kleuropnamen kan vinden, hoewel ik toch al veel foto's maakte in die tijd en dus moeten we het met een zwartwitte foto doen. Officieel heette onze hond "Bonnie van de Kiekenbelt". Het was een hele lieve hond en allesbehalve wat je van een herder zou mogen verwachten: heel zachtmoedig en ook een beetje bang. Reizen was aan haar niet besteed, daar werd ze wagenziek van. Mijn schoonouders woonden in Olst en daar gingen we regelmatig op bezoek, eerst per trein en later met de auto. Tegen de tijd dat er weer een bezoekje op het programma stond, was Bonnie verdwenen. Ze verstopte zich dan op de zolder en met een hoop vijfen en zessen kreeg je haar mee! Ze rook kennelijk dat er wat gaande was. Twaalf jaar hebben we plezier gehad van Bonnie en toen moesten we haar helaas laten inslapen.
Deze foto is gemaakt in Olst waar mijn schoonouders woonden. Mijn schoonvader en mijn zoon - nauwelijks zichtbaar achter zijn opa - staan hier op het pontveer dat via de IJssel de oevers van Overijssel en Gelderland verbindt.
De vrijdagavond is altijd bestemd voor de repetitie van mijn fanfareorkest. Het moet wel raar lopen als ik eens een keer oversla. Als ik 's morgens opsta denk ik: "ha fijn, vanavond weer lekker een partijtje blazen op mijn saxofoon". Na het avondeten eerst mijn kleinzoon ophalen en vervolgens samen naar de muziek. Als we binnen komen is het leerlingenorkest nog aan het spelen; leuk om die jonge kinderen vol overgave bezig te zien. We beginnen de repetitie altijd met een koraal om in te blazen en de instrumenten op temperatuur te brengen. Het programma is erg gevarieerd maar in tegenstelling tot vroeger wordt meer de nadruk gelegd op muziek die de jongeren aanspreekt. Veel muziek uit musicals, films en van tv series, maar ook bekende popmuziek gaat de dirigent niet uit de weg. Toch wordt gelukkig het klassieke en serieuze werk niet vergeten. Op de foto's kun je zien dat we een erg jong orkest zijn met een gemiddelde leeftijd van nog geen 30 jaar! Het is er altijd erg gezellig en de sfeer is "uit de kunst". Deze weken zijn we intensief bezig met een kleine musical die we samen met een grote groep kinderen van een basisschool gaan uitvoeren. De musical met de titel "Wieger Wordt Wakker" gaat over een jongen die voor 't eerst naar de muziekles gaat. Hij droomt hierover en weet nog niet welk instrument hij zal kiezen: een trompet, een bugel, een saxofoon of misschien wel een drumstel. Dit verhaal wordt, met een uitgesproken tekst, door de kinderen uitgebeeld. Nog een paar weken en dan is het zover! (2e foto is gemaakt door Carlo ter Ellen)
De gemiddelde verzamelaar in Nederland beperkt zich tot Nederland (en eventueel het voormalige Ned. Indië en Nieuw Guinea, Indonesië, Suriname, de Nederlandse Antillen).
Nederland Ned. Indië (Indonesië) Nw. Guinea
(Klik op de landkaarten) Antillen Suriname
Om te beginnen is dit een goede aanpak omdat het gros van de postzegels vrij gemakkelijk te verkrijgen is. Maar al verzamelende wordt het steeds moeilijker om de rest ook te bemachtigen. Onder de rest versta ik grofweg de duurdere, en dus moeilijker te verkrijgen zegels. Als dit stadium bereikt is, zakt vaak de interesse; men is niet zoveel meer aan het postzegelen, want het wordt te duur en het album blijft steeds vaker in de kast. Daarom adviseer ik alle huidige én toekomstige verzamelaars om, naast Nederland, er minstens één land en/of thematisch onderwerp bij te nemen. Een keuze maken welk(e) land(en) te kiezen is moeilijk, want dat hangt veelal van persoonlijke smaak en voorkeur af. Begin echter niet met een onbekend of weinig verzameld land, want daar zijn niet zoveel medeverzamelaars van te vinden. Om toch wat aanwijzingen te geven:
populaire landen zijn Duitsland, Zwitserland, Scandinavië, België, Frankrijk, Engeland;
ook aan te bevelen is het zgn. thematische verzamelen, dus het verzamelen van een bepaald onderwerp (dieren, planten, vlaggen, treinen, muziek, enz.,enz.) dat derhalve niet landgebonden is. Dit zijn verzamelingen met een open eind, er komt nooit een eind aan de verzameling want steeds komen er nieuwe zegels uit. Bovendien is thematisch verzamelen redelijk goedkoop;
ga eens praten met een gevorderde verzamelaar;
bezoek een paar ruilbeurzen om op de hoogte te komen wat er zoal wordt aangeboden;
en, last but not least, bezoek vrijblijvend eens een avond van de plaatselijke postzegelclub. Dat is de aangewezen plaats waar je met vragen terecht kan.
Dat zijn nog steeds verzamelobjecten. Maar waarom nu juist postzegels en niet de hierboven genoemde voorbeelden?.
Daar is een aantal redenen voor aan te voeren, zoals: a) een postzegelverzameling vertegenwoordigt een zekere waarde, hoewel hierover grote misverstanden bestaan: tussen verkoopwaarde en cataloguswaarde gaapt een grote kloof!; b) een postzegel heeft iets officieels, hij mag alleen worden uitgegeven door de postadministratie van een bepaald land; c) men steekt kennis op van landen en volken met de daaraan verbonden geschiedenis; d) allerlei onderwerpen, zoals planten, dieren, muziek, folklore en dergelijke dienen vaak als voorbeeld voor de uitgifte van zegels; e) postzegels zijn vaak fraaie kunstwerkjes, ontworpen door bekende kunstenaars; f) voor verzamelaars van postzegels bestaan verenigingen die de leden met raad en daad bijstaan; g) en heel belangrijk in deze tijd is het sociale contact onder verzamelaars.
Na deze korte inleiding iets over de aanpak van het verzamelen.
Vóór de oorlog was het mogelijk om een wereldverzameling aan te leggen omdat de postadministraties toentertijd zeer terughoudend waren met het uitgeven van nieuwe postzegels, de commercie speelde nog geen rol!! Om dit te verduidelijken, enkele cijfers: in de periode 1920 / 1930 werden door Nederland totaal iets meer dan 100 zegels uitgegeven; in de periode 1930 / 1940 bedroeg het aantal zegels 150 stuks; in de periode 1950 / 1960 bedroeg het aantal zegels 200 stuks; in de periode 1970 / 1980 was dit aantal al gestegen tot bijna 240 stuks; in de periode 1980 / 1990 waren dat er ongeveer 250 stuks; in de periode 1990 / 2000 werd het aantal van ongeveer 365 stuks bereikt. In deze opsomming zijn niet de losse velletjes, postzegelboekjes, enz. meegeteld.
U ziet, er valt in postzegelland wel wat te verdienen, althans door de producent! En dan te bedenken dat Nederland nog redelijk bescheiden is met haar uitgiftebeleid in vergelijking met veel andere landen.
Wie heeft er in het verleden al niet eens de bevlieging gehad om postzegels te sparen? Vaak werd je in je eerste schooljaren aangestoken door een vriendje of een vriendinnetje ja, ook meisjes verzamelden en verzamelen postzegels - en je sloeg driftig aan het vergaren. De hele familie werd op de hoogte gebracht van je nieuwe hobby, en links en rechts werden je de zegels aangereikt. Weliswaar geen kostbare stukken, maar toch. Meestal werden de verkregen kleinoden zonder kennis van zaken in een schrift of een eenvoudig album geplakt, in een stockboek (voorraadboek) gestoken of zonder meer opgeborgen in een sigarenkistje. Meestal was na een paar maanden de aardigheid er al weer af, ook al omdat er totaal geen lijn in zat. Er was nauwelijks begeleiding of je moest geluk hebben dat een oom of een buurman ook postzegelverzamelaar was. Gevolg: de collectie werd ergens in een hoekje van de zolder opgeborgen, waarna je overging op een nieuwe hobby.
Toch zie je vaak dat na verloop van soms vele - jaren het verzamelen van postzegels weer wordt voortgezet, de jeugdverzameling wordt van zolder gehaald en deze wordt verder uitgebreid.
Het verzamelen van postzegels is een hobby, waarmee wereldwijd miljoenen mensen in hun vrije tijd bezig zijn. Het mooie van postzegels verzamelen is dat rang, stand, leeftijd en maatschappelijke positie geen rol spelen. Doordat steeds meer mensen over vrije tijd beschikken denk maar aan mensen die vervroegd uittreden - is het tevens een welkome invulling van die tijd.
Bovendien is het leerzaam omdat postzegels veelal worden uitgegeven naar aanleiding van bepaalde gebeurtenissen of herdenkingen, om bepaalde evenementen te vieren of aan te kondigen, enzovoort. Wie had er bijv. nog gedacht aan het Marshallplan als de toenmalige PTTPost in 1997 geen herdenkingszegel had uitgegeven t.g.v. het feit dat 50 jaar geleden dit hulpprogramma het grotendeels verwoeste Europa weer op de been hielp. Ook doe je via postzegels steeds meer kennis op over allerlei landen, talen en gebeurtenissen uit die landen. Kortom: een nuttige en goede tijdsbesteding!
Als kind verzamelde ik al postzegels of zoals je zei: "ik spaar postzegels".In die tijd - in de veertiger jaren - verzamelde je nog de hele wereld. Nu is dat niet meer mogelijk omdat er sindsdien per land duizenden zegels zijn bijgekomen, en een wereldverzameling te omvangrijk en uitgebreid is geworden. Tot ongeveer 1970 verzamelde ik Nederland, Overzeese gebiedsdelen, Scandinavië en Engeland, maar daar kwam in 1972 echter drastisch verandering in. Voor mijn werk moest ik een paar weken naar de USA en vandaar uit moest er regelmatig post naar mijn firma gestuurd worden, want email bestond in die tijd nog niet. Om de brieven te frankeren kocht ik postzegelboekjes uit commerciële automaten die in de steden buiten op het trottoir stonden. Bij elk boekje was steeds een zakje met gebruikte Amerikaanse postzegels gevoegd als extra reclame. Toen ik weer thuis was bekeek ik deze zegels nader en het bleken allemaal zgn. commemoratives te zijn: ik had plotseling een hele verzameling! Commemoratives zijn zegels waarop een bepaalde gebeurtenis uit de Amerikaanse geschiedenis is afgebeeld.
Dit is een voorbeeld van een albumblad met commemoratives.
Mijn belangstelling was gewekt en ik ging me steeds meer op de USA richten en een tijd later kwam daar Canada ook nog eens bij. Van het één kwam het ander, ik werd lid van de studiegroep USA / Canada, een vereniging van uitsluitend verzamelaars / specialisten van die beide landen.
Mijn verzamelingen Scandinavië en Engeland verkocht ik en de opbrengst hiervan investeerde ik weer in USA en Canada. Over beide landen is als verzamelaar erg veel te vertellen maar dat komt misschien later nog aan bod.
Al met al niet de meest ideale omstandigheden om voor het eerst 
Mischa in de armen van onze dochter
