Ongeveer een jaar nadat Mischa was overleden kregen we een verheugend telefoontje van de Airedale fokker: we mochten een hond overnemen van mensen die niet meer voor hem konden zorgen en daarom door de kennel was teruggenomen. Het bericht kwam juist op tijd want als je al weer zo lang zonder hond bent, dan begint het goed te kriebelen!

Direct naar Wierden gereden – want daar woont de fokker – en kennis gemaakt met Fellow.
Een prachtige meneer met de welluidende naam Canyon Flamboyant Fellow!

Het klikte meteen en we hadden een goed gevoel dat het met Fellow wel zou lukken, want het is natuurlijk altijd een zeker risico als je een tweejarige hond overneemt.
De eerste indrukken zijn erg belangrijk: hij was rustig en kon redelijk goed luisteren.
Uit de tijd die volgde bleek dat we Fellow goed hadden ingeschat.

Voor alle zekerheid hebben we toch een gehoorzaamheidscursus gevolgd. Men zegt dat je een wat oudere hond moeilijker opdrachten kunt leren. Gelukkig bleek Fellow de uitzondering op deze regel te zijn want hij was kennelijk toch leergierig. 
Fellow kon met alle honden van de cursus overweg en nam in korte tijd alle commando's over die geleerd moesten worden.

Van de drie Airedale terriërs die we hebben gehad, is Fellow veruit de fijnste hond geweest.
Hij was zeer sociaal naar iedereen, minder fel dan Mischa maar had toch wel het juiste karakter van een Airedale -dus eigenwijs! Maar dat weet je als je lang met dit ras hebt opgetrokken.
Hij kon goed met soortgenoten overweg, en had hij in de gaten dat een hond op een robbertje vechten uit was, dan ging hij nog eens extra hoog op de poten staan (en het was al een behoorlijke grote reu) alsof hij wilde zeggen:
"Ga het gevecht niet aan want je verliest het altijd van mij!" Kennelijk maakte dat voldoende indruk bij andere honden want het is gelukkig nooit tot een gevecht gekomen.
Ook was Fellow dol op autorijden. In de auto zat hij achteruit te kijken als we weg gingen  - we hebben een stationcar - en volgde alles met veel belangstelling wat er onderweg te zien was.
Fellow ging altijd mee op vakantie naar Callantsoog en Sint Maartenszee.
Wandelen langs het strand vond hij prachtig, met name achter de zeemeeuwen aanrennen.
Omdat we elk jaar naar Callantsoog gaan met vakantie leek het wel of hij de omgeving daar kende. Tijdens de rit er naar toe lag hij op de achterbank languit te slapen maar als we vlak bij Callantsoog waren, ging hij rechtop zitten alsof hij wilde zeggen:"Hè, hè, we zijn er weer!"

14-04-2009 om 00:00 geschreven door gerard