Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
15-02-2009
MIJN POSTZEGELS (2)
Wat is er nu zo leuk aan postzegels verzamelen?
Wie heeft er in het verleden al niet eens de bevlieging gehad om postzegels te sparen? Vaak werd je in je eerste schooljaren aangestoken door een vriendje of een vriendinnetje ja, ook meisjes verzamelden en verzamelen postzegels - en je sloeg driftig aan het vergaren. De hele familie werd op de hoogte gebracht van je nieuwe hobby, en links en rechts werden je de zegels aangereikt. Weliswaar geen kostbare stukken, maar toch. Meestal werden de verkregen kleinoden zonder kennis van zaken in een schrift of een eenvoudig album geplakt, in een stockboek (voorraadboek) gestoken of zonder meer opgeborgen in een sigarenkistje. Meestal was na een paar maanden de aardigheid er al weer af, ook al omdat er totaal geen lijn in zat. Er was nauwelijks begeleiding of je moest geluk hebben dat een oom of een buurman ook postzegelverzamelaar was. Gevolg: de collectie werd ergens in een hoekje van de zolder opgeborgen, waarna je overging op een nieuwe hobby.
Toch zie je vaak dat na verloop van soms vele - jaren het verzamelen van postzegels weer wordt voortgezet, de jeugdverzameling wordt van zolder gehaald en deze wordt verder uitgebreid.
Het verzamelen van postzegels is een hobby, waarmee wereldwijd miljoenen mensen in hun vrije tijd bezig zijn. Het mooie van postzegels verzamelen is dat rang, stand, leeftijd en maatschappelijke positie geen rol spelen. Doordat steeds meer mensen over vrije tijd beschikken denk maar aan mensen die vervroegd uittreden - is het tevens een welkome invulling van die tijd.
Bovendien is het leerzaam omdat postzegels veelal worden uitgegeven naar aanleiding van bepaalde gebeurtenissen of herdenkingen, om bepaalde evenementen te vieren of aan te kondigen, enzovoort. Wie had er bijv. nog gedacht aan het Marshallplan als de toenmalige PTTPost in 1997 geen herdenkingszegel had uitgegeven t.g.v. het feit dat 50 jaar geleden dit hulpprogramma het grotendeels verwoeste Europa weer op de been hielp. Ook doe je via postzegels steeds meer kennis op over allerlei landen, talen en gebeurtenissen uit die landen. Kortom: een nuttige en goede tijdsbesteding!
Als kind verzamelde ik al postzegels of zoals je zei: "ik spaar postzegels".In die tijd - in de veertiger jaren - verzamelde je nog de hele wereld. Nu is dat niet meer mogelijk omdat er sindsdien per land duizenden zegels zijn bijgekomen, en een wereldverzameling te omvangrijk en uitgebreid is geworden. Tot ongeveer 1970 verzamelde ik Nederland, Overzeese gebiedsdelen, Scandinavië en Engeland, maar daar kwam in 1972 echter drastisch verandering in. Voor mijn werk moest ik een paar weken naar de USA en vandaar uit moest er regelmatig post naar mijn firma gestuurd worden, want email bestond in die tijd nog niet. Om de brieven te frankeren kocht ik postzegelboekjes uit commerciële automaten die in de steden buiten op het trottoir stonden. Bij elk boekje was steeds een zakje met gebruikte Amerikaanse postzegels gevoegd als extra reclame. Toen ik weer thuis was bekeek ik deze zegels nader en het bleken allemaal zgn. commemoratives te zijn: ik had plotseling een hele verzameling! Commemoratives zijn zegels waarop een bepaalde gebeurtenis uit de Amerikaanse geschiedenis is afgebeeld.
Dit is een voorbeeld van een albumblad met commemoratives.
Mijn belangstelling was gewekt en ik ging me steeds meer op de USA richten en een tijd later kwam daar Canada ook nog eens bij. Van het één kwam het ander, ik werd lid van de studiegroep USA / Canada, een vereniging van uitsluitend verzamelaars / specialisten van die beide landen.
Mijn verzamelingen Scandinavië en Engeland verkocht ik en de opbrengst hiervan investeerde ik weer in USA en Canada. Over beide landen is als verzamelaar erg veel te vertellen maar dat komt misschien later nog aan bod.
Toen ik eind 1993 met de VUT ( een soort prépensioen) ging, kon ik mijn lange duurlopeen overdag afwerken. Soms alleen, maar meestal met mijn loopmaatje - waarmee ik ook bij Sisu trainde - een lange duurloop langs het Nordhorn kanaal, door de prachtige omgeving van de Wateregge of een heuveltraining in de Holterberg. Uit die periode dateren mijn beste prestaties. Dat lijkt tegenstrijdig want je wordt ouder, maar door veel trainen én geen zakelijke beslommeringen meer aan je hoofd lijden je prestaties daar kennelijk niet onder. Wat heet: uit de tijd dateren mijn nog steeds bestaande clubrecords. Ga maar na: 1993 de SISU Halve Marathon (voor 't laatst vanaf de baan op 't Maatveld naar de prachtige Twickelse bossen bij Delden en terug) in een tijd van 1 uur 37 minuten en 17 seconden;
1993 De 30 km. van LAAC Twente in een tijd van 2 uur 30 minuten en 36 seconden.
Helaas is aan mijn loopbaan als wegatleet een jaar of vier geleden een eind gekomen door een slepende meniscus blessure. Om mijn conditie op peil te houden sport ik nu drie keer per weekin een sportschool. Dat viel in het begin erg tegen als je altijd buiten gesport hebt maar dat gaat nu uitstekend.
Hardlopen is een schitterende sport, mits je er van houdt Buitenstaanders vragen me soms wat er nu zo leuk aan is. Bij zo'n vraag kan ik mij wat voorstellen want ook ik heb een hardloopwedstrijd wel eens vanaf de zijlijn gevolgd. Je ziet dan sporters in allerlei fraaie en vaak minder fraaie loopstijlen voorbij komen: hardlopend, soms waggelend en steunend met een vertrokken gezicht, meestal zwetend als een otter, maar ook in een prachtige loopstijl. Kijk maar naar een marathon, en dan bij voorkeur voorbij het 30 of 35 km. punt. Daar beginnen de natuurlijke reserves op te raken en alleen wilskracht houdt de atleet letterlijk nog in de benen! Soms wandelend, met een strak gezicht waarvan je kan aflezen dat hij of zij niet meer helemaal "op de wereld" is, maar de bijna iedereen gaat op karakter door en finisht uiteindelijk. De leek vindt dit maar niks maar ik kan de lezer verzekeren dat het een enorme voldoening geeft wanneer je het einddoel bereikt hebt.
Toch weet ik uit een lange loopervaring dat er niets ontspannender is dan een eind hardlopen. Toen ik nog aan het arbeidsproces deelnam, ging ik altijd direct na mijn werk een eind "hollen". Hoe vermoeid je geestelijk ook was, na afloop onder de douche en je was weer helemaal fris in je hoofd . Het is een bekend en vaststaand feit dat voor mensen die overspannen zijn hardlopen een uitstekende therapie is.
In mijn eerste blogbericht roerde ik al even de atletiek aan, dus het wordt de hoogste tijd om hierover ook wat te schrijven. Allereerst hoe ik daarin verzeild raakte. Het klinkt wellicht wat onlogisch maar ik kwam met de atletiek in aanraking doordat ik in de winter van 1983 met zaalvoetbal mijn achillespees scheurde. Ik was in die tijd elftalleider van een jeugdelftal van Oranje Nassau, het was winterstop, de jongens wilden toch voetballen en dus de zaal opgezocht. Partijtjes gespeeld, de leiders natuurlijk ook meedoen. Op een zeker ogenblik leek het net of ik een schop op mijn achillespees kreeg, terwijl er toch niemand in de buurt was. Bij het versnellen was kennelijk mijn pees doormidden gescheurd!! Om een lang verhaal toch kort te houden: twee weken ziekenhuis, negen maanden revalidatie. Op advies van mijn fysiotherapeut ben ik aan het eind van de revalidatie voorzichtig gaan hardlopen. Eerst een tijdje voor mijzelf getraind maar vanaf oktober 1984 bij de Almelose Atletiek Vereniging SISU. En dat werd het begin van een nieuwe hobby, de wegatletiek! Per week twee keer trainen op de baan van SISU, eerst op het Maatveld en vanaf 2000 op de nieuwe kunststofbaan aan de Kolthofsingel. Daarnaast ook nog één of twee keer per week een langere duurloop in de omgeving van Almelo - meestal de Gravenallee en de Wateregge, maar ook vaak in Nijderdal de heuvels in. Per jaar heb ik gegevens bijgehouden in een bureau-agenda: het trainingsprogramma, afstanden per training en/of wedstrijd, weersomstandigheden, enz. Al bladerende hierin zie ik dat ik bijv. in 1987 aan trainingen en wedstrijden 2035 km. onder mijn voeten heb door laten gaan.
Dit is de kunststofbaan aan de Kolthofsingel
Het vreemde is dat ik van mijn atletiekactiviteiten weinig foto's heb. Dat is ook wel logisch want je neemt tijdens een wedstrijd natuurlijk geen camara mee, en toch heb ik er nog enkele gevonden.
Op 10 jan. 1987 nam ik deel aan de Halve Marathon van "De Gemzen" in Heerde, een wedstrijd die ik niet snel zal vergeten. Het was een strenge winter en op die zaterdag vroor het 10 graden en of dat nog niet genoeg was, er stond een felle NO wind. Koud, koud en nog eens koud dus maar snel lopen om warm te blijven.
De start van de halve marathon
Samen met Paulien Schoonewille van Sisu onderweg naar de finish!
Ik eindigde in een tijd van 1 uur, 38 minuten en 22 seconden en dat bij min 10° C!
In MIJN ORKEST (2) heb ik al het één en ander geschreven over de verschillende blaasorkesten. Nu een aantal foto's van de diverse secties van het fanfareorkest van Wilhelmina. Alle opnamen zijn gemaakt tijdens de repetitie van 23 mei 2008.
De bugels zijn het hart van de fanfare,ze zijn de melodiesectie.
De trombonesectie
De baritons met de hoorns en de saxen
De trompetsectie
De sopraansax met daarachter de alt-en tenorsaxen
De sectie "zware jongens": de es- en de besbassen!!
In MIJN ORKEST (1) heb ik het fanfareorkest al even genoemd. Ik wil daar wat nader op ingaan. Blaasmuziek wordt gespeeld door fanfareorkesten, harmonieorkesten en brassband. Wat zijn nu de verschillen? Een fanfare (uit het Arabisch: 'fanfar') is een muziekensemble dat bestaat uit koperblazers en slagwerk, aangevuld met saxofoons. Fanfares zijn vooral typisch voor Nederland en België. Een harmonieorkest bestaat uit koperblazers, slagwerkers en saxofoons maar er spelen bovendien houtblazers als klarinet, dwarsfluit, hobo en fagot in mee. Een brassband is een orkest met koperen blaasinstrumenten en een percussiesectie. De brassband komt oorspronkelijk uit het Verenigd Koninkrijk en wordt gekenmerkt door een strikte bezetting. Aangezien ik in een fanfare speel en verder dus geen enkele ervaring heb met een harmonie, kan ik uiteraard ook het meeste over dat orkest vertellen. Wilhelmina is een heel gezellig orkest met veel jonge muzikanten. De gemiddelde leeftijd ligt net beneden de 30 jaar (29,88 om precies te zijn !) en dat is bijzonder laag! We hebben veel scholieren en studenten in het orkest en repeteren daarom op de vrijdagavond om de studenten de gelegenheid te geven naar de repetities te komen als ze in de weekenden naar huis komen. Ik vind het heel bijzonder dat ik, samen met mijn kleinzoon Jorick, in het orkest speel: hij speelt bariton en ik altsaxofoon.
In mijn eerste bericht op deze blog heb ik al geschreven dat één van mijn hobby's is - misschien zelfs wel mijn grootste hobby - het maken van muziek. Hoewel ik altijd al graag naar allerlei soorten muziek luisterde, was het zelf spelen van een instrument nooit bij mij opgekomen. Toch ben ik dat op latere leeftijd nog gaan doen. Dat zit als volgt: blaasorkesten geven op basisscholen regelmatig demonstraties met allerlei blaasinstrumenten om kinderen hiervoor enthousiast te maken, nieuwe leden te werven en hen vervolgens de gelegenheid te geven om muzieklessen te volgen. Zo ook de chr. orkestvereniging Wilhelmina, het enige fanfare-orkest in Almelo. Muzikanten van Wilhelmina bezochten in 2003 basisschool de Heemde waar mijn kleinzoon Jorick leerling was. Ze gaven een demonstratie op verschillende blaasinstrumenten, de kinderen mochten deze ook proberen en na de demonstratie kwam hij enthousiast thuis met een grote koffer met daarin een bariton!
Dit is mijn kleinzoon Jorick, spelend op zijn bariton.
Thuis oefenen was één maar met zo'n grote toeter op zijn fiets naar de repetities was wat anders, dus moest er vervoer komen. Daar werd opa voor aangezocht en dat vond ik ook wel leuk. Tijdens die repetities maakte ik regelmatig een praatje met mensen van Wilhelmina. Eén van hen, Henk Blaak, kon zeer enthousiast over muziek spreken en die vonk is toen kennelijk op mij overgesprongen. Hij vroeg mij of ik er ook niet voor voelde om een instrument te gaan spelen. Saxofoon vond ik altijd al een prachtig instrument; dus trok ik uiteindelijk de stoute schoenen aan en ging op auditie bij saxofoonleraar Gerard Grobben. Hij vond het geen probleem om een 72-jarige les te geven. Eerst een aantal uren Muziek op Maat om te zien of altsax spelen zou lukken en toen dat in derdaad het geval was definitief op muziekles. Ik had het voordeel dat ik vroeger op de lagere school op blokfluitles was geweest en dus nog iets van het notenschrift wist. In mei 2004 slaagde ik al voor mijn A-diploma. In september 2004 ging ik meespelen in het aspirantenorkest van Wilhelmina. Dat is een orkest van beginnende muzikanten van jong tot oud. Helaas werden de lessen van de muziekschool zo duur - gemeentesubsidies vielen weg - dat ik daarmee stopte. Ik was ondertussen "bevorderd" om in het A-orkest mee te spelen en doe dit nog steeds met heel veel plezier. Soms mis ik de lessen van Grobben maar er zijn altijd wel mensen in het orkest om me iets duidelijk te maken. Dit is het A-orkest van Wilhelmina tijdens het Nederlandse Kampioenschap Fanfare in Musis Sacrum in Arnhem.
Eén van mijn vele hobby's is muziek en dan niet alleen luisteren naar muziek maar ook zelf spelen. Over het zelf muziek maken zal ik later nog een apart hoofdstuk schrijven.
Ik ben een liefhebber van zowel het klassieke als het populaire genre. Dat vraagt echter om een toelichting want zowel "klassiek" en "populair" is zo'n algemeen begrip dat daar wel een nadere omschrijving op moet volgen.
Klassiek: Ik luister graag naar symfonische muziek van componisten als bijv. Bach, van Beethoven, Mozart, Händel, Tsjaikowsky, enz., kortom de romantische componisten. Maar ook operamuziek - met name van Italiaanse componisten - kan ik erg waarderen. Aangezien mijn vrouw Iet zingt in een oratoriumkoor is dit genre mij ook bekend en woon hiervan concerten bij.
Populair: Dat is ook al een breed begrip maar voor mij is dat vooral muziek uit de 40-er en 50-er jaren. Orkesten van Benny Goodman, Arty Shaw, Stan Kenton, Glenn Miller, Woody Herman zijn mijn favourieten. Ook van jazzmuziek ben ik een groot liefhebber en dan met name de oude jzazz, dixieland.
Blaasmuziek: De laatste jaren is mijn belangstelling ook gericht op de blaasmuziek doordat ikzelf in een fanfare-orkest speel. Vooral in Engeland zijn prachtige brassband (Fodens, Black Dyke) te beluisteren, maar ook de blaasorkesten in Nederland zijn van een hoog niveau.
Sinds de opkomst van de digitale camera is er heel wat veranderd in de fotowereld. Momenteel blader ik door een jaargangen van een fotoblad uit 2001. Al lezende valt het mij nu op dat de digitale fotografie nog zeer jong is. Zo'n vijftien jaar geleden zag ik voor 't eerst iemand foto's maken met een digitale camera. Het duurde een eeuwigheid voordat een volgende opname kon worden gemaakt en de kwaliteit was ook niet om over naar huis te schrijven. Wat natuurlijk wel zeer bijzonder was dat de gemaakte opnamen direct bekeken konden worden! Digitale camera's hebben nu veel meer mogelijkheden dan camera's uit het eind van de 20e eeuw, denk alleen maar aan de mogelijkheden van het histogram en de witbalans, het instellen van de ISO-waarden, de zoommogelijkheden, enz.
Wat is een histogram?
Een histogram geeft van een beeld in een grafiek weer het aantal pixels per helderheidswaarde. Op de verticale as staan de aantallen en de horizontale as vermeldt de helderheidswaarden van 0 aan de linker kant voor volledig zwart tot 255 aan de rechter kant voor volledig wit.
Wat is witbalans?
Verschillende lichtbronnen (zoals zonlicht, gloeilampen of TL-lampen) hebben een eigen kleurtemperatuur - ze bevatten verschillende hoeveelheden groen, rood en blauw licht. Hierdoor zien de kleuren van objecten onder verschillend licht er net iets anders uit - iets dat wij nauwelijks merken, omdat het menselijk brein erop getraind is om die verschillen weg te denken.
In een camera moeten de verschillen in kleurtemperatuur echter gecompenseerd worden. Dat gebeurt door het instellen van de witbalans - de combinatie van groen, rood en blauw die samen perfect wit oplevert.
De witbalans kan automatisch ingesteld worden, maar op meer geavanceerde modellen kunt u ook de witbalans handmatig aanpassen aan het omgevingslicht.
Mijn eerste digitale camera was een Canon Powershot A60 die ik in 2003 kocht. Het was een klein, handzaam model met toch veel meer mogelijkheden dan mijn oude analoge camera's. Daarmee heb ik bijna vier jaar met veel plezier gefotografeerd, waarna mijn kleinzoon de trotse eigenaar werd. In 2007 kocht ik een Canon S3 IS, een zgn. hybride of "bridge"camera. De camera lijkt op de spiegelreflex maar heeft geen verwisselbaar objectief. Met een zoombereik tot 200 mm zijn de mogelijkheden bijna onbeperkt. Tegenwoordig hebben veel camera's standaard IS, wat staat voor Image Stabilizer. Deze vinding maakt het mogelijk uit de hand scherpe foto's met het grootste telebereik vast te leggen mits de omstandigheden niet al te beroerd zijn.
Vanaf de 50-er jaren ben ik al een fanatiek amateurfotograaf. In die tijd waren er nog geen digitale camera's - het woord moest volgens mij nog uitgevonden worden! - dus alles ging op de ouderwetse manier, analoog. D.w.z. filmpje in het toestel, goed kijken voordat je een opname maakte en dan afdrukken; film ontwikkelen en dan na het afdrukken van de negatieven zag je pas het resultaat! Ik begon met een eenvoudige 6x6 camera voor het maken van zwart/wit foto's, een Baldaflex. Dat was een klapcamera met een balg, een stuks of 6 sluitertijden, de afstand moest je zelf instellen en dat was het dan. Toch waren er te veel beperkingen met dit toestel bij het fotograferen en je gaat op zoek naar een betere camera met meer mogelijkheden. In die tijd waren er voor het 6x6 formaat een aantal Japanse merken zoals Yashica, Mamyia, Beautiflex die tussen de fl. 100 en fl. 200 kostten. Rollei was marktleider in het 6x6 segment maar voor mij onbetaalbaar vanwege de prijs want een Rolleiflex kostte al snel zo'n 700 á 800 gulden en dat was erg veel geld. Minolta - bekend van kleinbeeldcamera's - dacht ook in de 6x6 markt een graantje mee te kunnen pikken en bracht een tweeogige 6x6 op de markt die een getrouwe kopie was van de beroemde Rolleiflex. Deze uitmuntende camera, die minstens zo goed was als een Rollei en de helft goedkoper, werd commercieel echter een miskleun. In de opruiming kocht ik deze camera voor fl. 200, ik heb er duizenden foto's mee gemaakt, nooit mankementen mee gehad en is me tot aan het digitale tijdperk trouw geleven! Naast mijn zwart/wit fotografie kocht ik een kleinbeeldcamera voor het maken van kleurendia's. Begonnen met een simpele meetzoekercamera maar al snel ingeruild voor een betaalbare spiegelreflex van het merk Praktica. Niet al te duur en toch van een redelijke kwaliteit. De Praktica werd gemaakt in de voormalige Zeiss fabrieken en door het Oost-Duitse bewind in de DDR werden voortgezet. Niet al te lang mee gefotografeerd want ik kocht snel een Canon FTb en dat was één van de beste camera's ooit door Canon vervaardigd. Een halfautomaat met nog een geheel aluminium chassis (daarna kwam de plastic periode!). Tegenwoordig is een FTb een colletors item en dat zegt genoeg! In de loop van de tijd schafte ik allerlei objectieven, flitsers, tussenringen, balgapparaten en wat dies meer aan. Gevolg was wel dat de fototas steeds groter maar ook zwaarder werd. Als amateurfotograaf beschik je natuurlijk over een doka (= een donkere kamer) waar je je belichte films kunt ontwikkelen en afdrukken. Je wilt echter ook vergrotingen maken en de eerste vergroter heb ik zelf gebouwd: een kolom op een plank, een lampenhuis met daaronder een oude platencamera als scherpstelling. Jaren prima mee gewerkt maar uiteindelijk toch een Durst vergroter gekocht, het neusje van de zalm onder de amateurvergroters. Toen de kleurennegatieffilms aan hun opmars begonnen, werd bij de Durst een kleurenanalyser met toebehoren gekocht maar dat liep uiteindelijk op een teleurstelling uit. Ik heb toen een aantal jaren weinig of niets aan fotografie gedaan en ik zal uitleggen waarom. Zwart/wit vergroten is een prachtige bezigheid. In de doka bij een veilige verlichting (vergrotingspapier is voor een bepaald spectrum uit het licht niet gevoelig) zie je na het belichten van het fotopapier het beeld in de ontwikkelbak opkomen. Je ziet direct of de foto goed is maar bij kleuren vergrotingen ligt dat even anders. Alles moet in het pikkedonker gebeuren, je moet op de tast naar papier e.d. zoeken, alle handelingen gaan op tijd en temperatuur. Maar dat is nog niet alles. Ik weet niet hoe het nu is maar in die tijd moest je van een pak kleurenpapier eerst een correctiefactor bepalen. Had je die uiteindelijk gevonden dan moest er van de te vergroten kleurenfoto eerst een proefstrook gemaakt worden voor belichtingstijd en het bepalen van de 3 kleurfactoren geel, magenta en cyaan. Pas daarna kon het feitelijke vergroten beginnen en je had het goed gedaan als je op één avond 2 vergrotingen gemaakt had en dat schiet niet erg op. Daar ben ik uiteindelijk op afgeknapt en heb de hele handel verkocht aan een knaap die de fotovakschool in Apeldoorn ging volgen. En toen kwam het digitale tijdperk! In minder dan tien jaar is de gehele fotografie op zijn kop gezet. Bijna iedereen heeft nu een digitale camera waarmee je foto's maakt die nagenoeg nooit mislukken. George Eastman, de oprichter van Kodak, bracht eind 19e eeuw de eerste camera voor het grote publiek uit onder de slogan "you press the button, we do the rest". Hij had een visionaire blik!
Zo maar een paar foto's, gemaakt in de omgeving van Almelo.
Ducdalven in tegenlicht Het bevroren Twentekanaal bij de Dollengoorbrug De Bellinckhof Zo maar een hek in een weiland Een boerenhoeve in het winterlandschap
Het is mijns inziens voor de lezer en lezeres prettig om te weten waarom ik aan een blog ben begonnen. Daar hoort vanzelfsprekend een toelichting op. Welnu, daar gaat-ie, maar eerst een korte levensbeschrijving!!
Ik ben altijd al een druk bezet persoon geweest, ik heb nogal wat hobby's en ben actief in het verenigings- en kerkelijk leven. Dat was ik al toen ik nog werkte maar nu ik al een aantal jaren gepensioneerd ben, heb ik hiervoor nog meer tijd. Dacht ik, maar het is net of er steeds dingen bijkomen. Ik ben altijd een echte verenigingsman geweest, en nog. Ik ben geen type dat lid is van een vereniging en verder niets doet. Nee, besturen en actief in allerlei commissies hoort er dan ook bij. Ik hou er niet van om het verenigingsleven vanaf "de zijlijn" te bekijken: niet alleen rechten maar ook plichten. Om een indruk te krijgen wat ik zoal deed en doe, volgt hierna een korte opsomming van activiteiten en hobby's:
1) muziek maken, ik speel altsax in de fanfare van de chr.orkestvereniging Wilhelmina Almelo, maar daarover later veel meer! 2) fotografie, vroeger analoog maar nu digitaal; dat onderdeel zal ook nog wel een vervolg hebben! 3) postzegels verzamelen van Canada en de VS; levert voldoende stof voor allerlei artikeltjes. 4) actief in de plaatselijke atletiekvereniging SISU als lid van de wedstrijd organisatie commissie, de materiaalploeg en materiaalonderhoud 5) secretaris van de plaatselijke computerclub MCCA 6) secretarisvan de volkstuinenvereniging in onze wijk 6) ledenadministrateur van mijn wijkkerk 7) bibliotheekbeheer van mijn postzegelclub PCA, beheer van de postzegelstock, samensteller van veilingen en soms veilingmeester ad hoc.
Ik zal best nog wat vergeten zijn maar het lijstje wordt anders veel te lang!!
Waarom de titel "Mijn fotomuziekpost" ? Ik heb mijn blog "Mijn fotomuziekpost" genoemd omdat hierin mijn meeste hobby's zijn samengevat, t.w. fotografie, muziek en postzegels verzamelen. Over elk onderwerp zal ik later uitvoeriger schrijven, het ene wat uitgebreider dan het andere. Dat hangt niet alleen af waar je de meeste tijd in steekt maar nog meer waar je het liefste mee bezig bent.
In MIJN ORKEST (1) heb ik het fanfareorkest al even genoemd. Ik wil daar wat nader op ingaan.
Dit is mijn kleinzoon Jorick, spelend op zijn bariton.
