Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
16-07-2013
OOGSTMAAND
De maand augustus wordt ook wel aangeduid als de oogstmaand. Vraag volkstuinders echter in welke maand de meeste groenten uit de tuin worden gehaald en zij zullen zeggen: "Dat doen we in de maand juli!".
In die maand worden met name doperwten, kapucijners, bieten, tuinbonen, worteltjes geoogst. Feitelijk is het jammer dat zo veel van die producten tegelijk oogstrijp zijn want het liefst zou je al die producten zo vers van het land willen eten. Helaas gaat dat niet maar gelukkig zijnde meeste geschikt om in te vriezen zodat we er later toch weer van kunnen genieten.
Het valt mij op dat dit jaar vooral de doperwten een grote opbrengst geven.
Vanmorgen is de Enterse zomp "De Vriendschap" in Almelo aangekomen voor ruim een week durende internationale promotievaart. Niet alleen N-O Overijssel wordt bezocht maar ook Laar/Emlichheim aan de Vecht wordt met een bezoek vereerd.
Men wil hiermee meer bekendheid geven welke toeristische mogelijkheden een vaart met de zomp kan bieden. Delegaties van de gemeente Almelo, Stadsherstel, Stadsmuseum en de Historische vereniging mochten als eersten een korte vaart richting Aadorp en terug naar het centrum van de stad maken.
Vanmiddag gaat de zomp richting Vriezenveen en daarna via Vroomshoop en Gramsbergen naar Emlichheim.
De zomp is een oud scheepstype, dat vooral werd gebruikt ten oosten van de IJssel. Op de rivieren en beken, Overijsselse Vecht, Regge, Schipbeek en Berkel werden deze scheepjes gebruikt tussen 1670 en 1925. De zomp is als type een praam met een groot laadruim bij geringe diepgang.
De laatste tijd ben ik bezig met macrofotografie. Dat is het fotograferen van onderwerpen op ware grootte of zelfs nog groter, dus 1:1 en groter. Meestal zijn de onderwerpen te vinden in de wereld van bloemen en insecten maar er zijn natuurlijk meer dingen te bedenken.
Voor macrofotografie kun je helaas niet volstaan met de standaard lens van je fotocamera. Je bent aangewezen op speciale macro objectieven, tussenringen of voorzetlenzen, al naar gelang de dikte van je portemonnee. Van mijn buurman heb ik momenteel te leen een tweetal lenzen, t.w. een 50 mm en een 100 mm. macro-objectief.
Een half uur geleden zag ik plotseling op onze voorruit een hele dikke vlieg zitten aan de buitenkant. Snel camera gepakt, 100 mm objectief op het toestel, camera op statief en dan scherpstellen. Zie hieronder het resultaat.
Deze foto is gemaakt met als achtergrond het dak van mijn overbuurman.
Hier heb ik het statief iets laten zakken zodat nu de heldere hemel als achtergrond dient.
We hebben in onze tuin een vijver. Hierin wonen uiteraard vissen, mooie goud-oranjekleurige vissen die regelmatig aan de oppervlakte zwemmen. Op bezoek komen ook vaak libellen, die volgens Wikipedia onder de insecten worden gerangschikt. Er zouden 71 soorten in Nederland voorkomen maar bij ons zie ik alleen maar de blauwe en de bruine.
Ruim twee jaar geleden besloot ik om met mijn blog tijdelijk te stoppen en een zgn. "sabatical year" te nemen. Maar ja, niets doen is ook wat en mede op aandrang van mijn kleinkinderen moest ik zo nodig op Facebook. Och, in het begin is dat wel aardig. Je hoort en leest nog eens wat en je blijft op de hoogte van wat iedereen zo doet op een dag! Maar op de lange duur ging ik mij toch afvragen waar ik mee bezig was. Bij sommige berichten dacht ik: "Waar gaat dit nu weer over?"
Overigens niets ten nadele van het grootste deel van de facebookers die wel over leuke en interessante dingen schrijven.
Maar goed, ik ga toch maar weer terug naar mijn blog en dit is de eerste!!
Hopelijk blijven de facebookers mij ook volgen op mijn blog www.blogger.be/gerard1931.
Het is al meer dan een maand geleden dat ik voor't laatst wat op mijn blog schreef. Gebrek aan inspiratie, gebrek aan tijd? Beide zijn deels waar, want het is toch een hele opgaaf om telkens weer iets op te schrijven. In het begin heb je onderwerpen genoeg maar langzamerhand droogt de bron op. Ook tijdgebrek speelt een rol. Als gepensioneerde behoor je voldoende tijd te hebben maar het tegendeel is waar, althans wat mijzelf betreft. Mijn vele hobbies vragen behoorlijk wat van mijn vrije tijd. Dus heb ik na lang nadenken besloten om ook modern te doen en een sabbatical in te gelasten! Wellicht ga ik mijn blog toch na enige tijd missen en begin ik weer met schrijven.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik een bericht op mijn blog heb geplaatst. De ene keer heb ik meer stof tot schrijven dan de andere keer maar vandaag krijg ik wat ingevingen. Hoe dat komt weet ik niet maar het zal wel aan het mooie weer liggen, de zon schijnt en daar krijg ik altijd een goed gevoel bij. De donderdag is mijn vaste dag van het uitlaten van de hond van de buurman. Met Blue maak ik altijd een wandeling door het bos achter de Europaflat. Zon, dus camera mee en de ogen goed de kost geven. Het resultaat is hieronder te zien.
De akkers liggen er nog maagdelijk bij maar binnenkort,als het droger is, gaat de ploeg er door.
Met de mooie en zonnige dagen vallen de hazelaars extra op door hun groengele kleuren. Zijn het de voorbodes van de lente of bedriegt de schijn? Ik denk dat het laatste het geval is want verder is er in de natuur nog niet zoveel te beleven. Maar toch, als de zon op zo'n heester schijnt wekt het de indruk van de naderende lente. Nou, voor mij mag hij komen!!
De hazelaar (corylus avellana) is een heester uit de familie van de berken.
De lange geelgroene slierten die aan de takken hangen is de mannelijke bloeuwijze.
Gisteravond hebben we - dat is de fanfare van Wilhelmina - weer eens een mooi concert gegeven in het verzorgingshuis "Het Meulenbelt". Daar worden mensen met lichamelijke of geestelijke klachten verpleegd die niet meer zelfstandig kunnen wonen. De nieuwe recreatiezaal was niet alleen behoorlijk gevuld met bewoners van het huis maar ook met belangstellenden. We speelden een zeer gevarieerd programma dat, gezien de reacties uit de zaal, erg op prijs werd gesteld.
In onze wijkkerk is het mogelijk dat bijv. een koor, een groep gemeenteleden, de jeugd of een orkest een kerkdienst voorbereid en ook uitvoert. Op deze manier wordt de mogelijkheid gecreëerd mensen binnen en buiten de gemeente elkaar te laten ontmoeten. Adoptiediensten vinden plaats in de maanden met vijf zondagen, zodat in 2011 de maanden januari, mei, juli, oktober en december hiervoor in aanmerking komen. Het orkest waarin ik speel heeft ook zo'n kerkdienst geadopteerd en wel op 30 januari, dus morgen. Er is een kleine commissie gevormd die de dienst voorbereid. Er zal veel gezongen en gemusiceerd worden waarbij stukken worden uitgevoerd die normaal niet in een kerkdienst gehoord worden. Eerst heeft de commissie de te zingen liederen uitgezocht en vervolgens de bijbehorende muziek. Hier en daar moest een beroep worden gedaan op anderen omdat het orkest niet alle muziekstukken in huis heeft.
Psalm 150 is de rode draad die door de dienst loopt want in deze psalm wordt nadrukkelijk gewezen op allerlei muziekinstrumenten. Aangehaald worden de harp, fluit en cither, tamboerijn en bazuin. Uiteraard wordt psalm 150 gezongen maar de dirigent heeft ook gekozen voor een bewerking van die psalm. De bekende componist voor blaasmuziek, Jacob de Haan, heeft een stuk hierover geschreven met de titel "Song of Praise".
Nog een leuke bijzonderheid is dat de overdenking door onze voorzitter wordt gedaan die tevens predikant is.
Een paar weken hebben we flink op de stukken gerepeteerd en morgenvroeg moet de dienst staan als een huis. Ik heb er in ieder geval een goed gevoel bij.
Een keer per jaar houden verenigingen een ledenvergadering. Daar wordt aan de leden verteld wat er in het afgelopen jaar is gebeurd, hoe de financiële toestand eruit ziet, wat er het komende jaar gaat gebeuren, enz. Met andere woorden: het wel en wee van de club of vereniging. Door het bijwonen van zo'n bijeenkomst blijf je als lid op de hoogte van de gang van zaken. Het vreemde is echter dat deze jaarvergaderingen nu niet bepaald de best bezochte zijn. Integendeel, kennelijk vindt een deel van de leden het prima en alleen als het niet goed gaat komt later de kritiek. Ik ben van twee verenigingen secretaris en dan weet je het wel want de secretaris moet het voorbereidende papierwerk doen: uitnodigingen versturen, jaaroverzichten maken, enz. Nu was dat in het verleden een hele klus: eerst de verslagen maken, daarna kopiëren, in enveloppen doen en per post versturen. Dat is sinds de invoering van het internet een stuk makkelijker. Het verslag en de uitnodiging maken, als bijlage in een emailtje zetten, de groep leden in "Aan" van een email plaatsen, klikken op "Verzenden" en het is voor elkaar. Van mijn postzegelclub kreeg ik ook dit jaar weer zo'n uitnodiging. O.m. schrijft de voorzitter een stukje dat ik u niet wil onthouden want het spreekt mij in ieder geval bijzonder aan. Hij zegt: "Nagenoeg alle verenigingen hebben te kampen met ledenverlies. Volgens mij is dat een cultuurverschijnsel. Mensen willen minder gebonden zijn en het aanbod van andere hobby's blijft toenemen. De moderne informatica neemt daarin een steeds dominantere plaats. Denkt u maar aan het surfen op het internet, "sociale contacten" via Twitter en het verzamelen van zoveel mogelijk "vrienden" via Facebook. En dat is nog maar een klein aantal van het grote aanbod op dit gebied. Volgens mij onderhoud je geen echte sociale contacten en maak je geen echte vrienden via electronische communicatie. Dat is naar mijn idee alleen mogelijk als mensen elkaar daadwerkelijk ontmoeten zoals bijv. op verenigingen". Hij merkt verder nog op dat het van zijn kant geen vorm van weerstand of onkunde is ten aanzien van de hedendaagse informatica. Hij beschouwt zich als bovengemiddeld computerkundige maar ziet wel degelijk de onzinnige en nutteloze mogelijkheden daarvan. Ik ben het helemaal met hem eens, u ook?
Vanmorgen zijn we naar Olst en Wijhe geweest om naar het hoge water van de IJssel te kijken. Olst is het geboortedorp van mijn vrouw dus voor haar is veel herkenbaar.
Het water bij Wijhe staat van dijk tot dijk.
De kribben in de IJssel liggen geheel onder water. Op de kop van de kribben staan "kribbakens", een merkteken voor de scheepvaart. Stroomopwaarts zijn ze roodgekleurd (bakboord) en groengekleurd (stuurboord). Tussen deze bakens stroomt de IJssel.
Gezicht op Olst.
't Veerhuys is gesloten vanwege het hoge water. Het "Terras aan de IJssel" doet nu wat wrang aan.
De scheepvaart zoekt voorzichtig de weg tussen de bakens.
Het Olster veer ligt nu onbereikbaar midden in de watermassa.
Het veer is gestremd. Bewoners uit Olst, die naar de overkant moeten, kunnen daar alleen via Deventer of Zwolle komen.
Op vrijdagavond heb ik altijd orkestrepetitie; dat is een vast gegeven, vakanties uitgezonderd. Maar op de eerste vrijdag van het nieuwe jaar houden we de nieuwjaarsreceptie en dan geen muziek. We wensen elkaar een gelukkig en gezond maar ook vooral een muzikaal goed 2011. Wat doe je verder op die avond? Alleen een beetje kletsen, een hapje en een drankje? De feestcommissie bedacht drie jaar geleden een andere formule en dat resulteerde in sjoelwedstrijden. Om het geheel een internationaal tintje te geven - dirigent Martijn woont nl. een paar kilometer over de grens - kreeg de wedstrijd de naam SJOELMEISTER KAMPIOENSCHAP WILHELMINA. Hieronder wat beelden van die avond.
De lijsten van de deelnemers worden ingevuld........
....terwijl de sjoelstenen al op de deelnemers liggen te wachten.
Rob is geconcentreerd aan het sjoelen
met dit resultaat na de 1e beurt
Onze jeugd kan er ook wat van!
Voorzitter Bartelt sjoelt als enige vanuit een zittende houding
Stefan controleert de uitslagenlijst: klopt dit wel?
De stand van één van de groepen na drie beurten. Alleen Evelien gaat door met 320 punten.
Johanneke wordt nauwlettend op de vingers gekeken.
En de winnares is.....Evelien!!
De sjoelende muzikanten gaan na afloop nog even op de foto
Onze taal is steeds in beweging. Nieuwe uitdrukkingen en woorden ontstaan uit het niets maar verdwijnen ook weer plotseling. Met name onze jeugd is heel sterk in het bedenken én gebruiken van modewoorden. Met de strenge winter van de afgelopen weken nog in mijn achterhoofd las ik onlangs dat de overheid een "zoutloket" had opgericht. Wat moet ik me daarbij voorstellen, een ambtenaar die achter een loketje zit en zakjes zout uitdeelt? Nee, het blijkt slechts een verdeelsysteem te zijn om aangesloten gemeenten de mogelijkheid te bieden zout elders te betrekken als er niet meer voldoende voorraad is. Een tijdje geleden werd het woord "precies" te pas en te onpas gebruikt. Ik hoorde dat nieuwjaarsrecepties niet mogen worden afgeschaft want je kunt er zo goed "netwerken!" Ja. ja, onder genot van de nodige gratis borreltjes en hapjes. Kost wel een "paar centen" maar toch. Nu valt mij op dat ik de laatste weken herhaaldelijk het woord "Ja klopt" hoor gebruiken als de ondervraagde persoon instemt met hetgeen tegen hem gezegd wordt. Hoe lang zal dit ingeburgerd blijven, een paar weken, een maand? Ja klopt!
Elk jaar organiseert mijn atletiekvereniging SISU de Oudejaarscross op 31 december. Deze cross is een wedstrijd over begaanbare wegen, bospaden, door een bos en over bouwland, een echte croos. Ik heb zitting in de WOC - Wedstrijd Organisatie Commissie - die het goede verloop van de cross regelt. Daar komt van alles bij kijken zoals inschrijving van deelnemers regelen, parcours uitzetten, sponsors zoeken, juryleden aanzoeken, posten op diverse punten, verkeersregelaars, enz., enz. Elk jaar is het opnieuw spannend hoe het bouwland eruit ziet want het is een perceel waarop mais wordt verbouwd. In het najaar wordt dit land omgeploegd en dan moet je maar afwachten hoe dat gebeurt. Vaak moeten we hier en daar de gaten en kuilen bijwerken zodat de atleten er redelijk over kunnen lopen. Is het een nat najaar, dan geeft dit de meeste hoofdbrekens hoewel het wel een cross moet blijven! Dit jaar organiseren we de cross voor de 36e keer. Vanmorgen hebben we het parcours gecontroleerd op begaanbaarheid en u raadt het al: het gaat niet door!!! Door de vele sneeuwval en de bevroren ondergrond hebben we helaas moeten besluiten de cross voor het eerst in de geschiedenis af te gelasten. Met name het bouwland vinden we te riskant omdat de gaten en kuilen door de sneeuw niet meer zijn te zien. Maar ook voor het eerst nu eens een rustige oudejaarsdag!
Vannacht om kwart over één word ik wakker door muziek. Ik stoot mijn vrouw aan en zeg tegen haar: "Ze zijn er weer!!" Met "ze" bedoel ik het kerstensemble van Wilhelmina. Elk jaar gaat een aantal muzikanten - meestal 4 of 5 blazers - van mijn fanfare in de kerstnacht op pad om bij leden, familie en kennissen de mooie melodie van "Stille Nacht, heilige Nacht" te spelen. Elke keer als ik dit hoor word ik ontroerd door de prachtige klanken in de stille kerstnacht. Na de muzikanten een heel goed kerstfeest te hebben gewenst, gaan we weer naar bed. Ongeveer om drie uur 's nachts word ik weer wakker en hoor ik de bekende melodie opnieuw in de vrieskoude nacht. Rob, één van de blazers, woont in de straat achter ons en ik denk dan bij mezelf: "Ze zijn weer thuis". Hartelijk bedankt.
Vanmiddag speelde het kerstensemble van Wilhelmina in de binnenstad van Almelo. Onder winterse omstandigheden bliezen ze bekende kerstnummers de koude lucht in.
Zelfs de kerstman kwam even langs om naar de muziek te luisteren.
Elke donderdag heb ik de hond van mijn buurman te gast. Als het mooi weer is maken we altijd het rondje door het bos achter de Europaflat, hier in de wijk. Nu in de winter met al die sneeuw is het daar prachtig.
