Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
08-05-2009
MEI, DE MAAND VAN HERDENKEN
De maand mei is de maand van herdenken van gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Mijn gedachten gaan vandaag terug naar die 23e september van 1944. Ik was toen 13 jaar maar die gebeurtenis staat nog steeds helder op mijn netvlies gebrand, net of het gisteren gebeurde en niet bijna 65 jaar geleden. De hele avond vlogen er hele zwermen Engelse vliegtuigen richting Duitsland, er was luchtalarm en er werd door afweergeschut behoorlijk op de bommenwerpers geschoten. Buiten kon je de lichtkegels van zoeklichten zien die de hemel aftastten op zoek naar vliegtuigen. Soms kon je zien dat een vliegtuig in die lichtkegels gevangen was, waarna er op geschoten werd. Het was in ieder geval zo erg dat mijn ouders besloten om in de schuilkelder van ons huis te gaan. Achter in het pakhuis van mijn vader was ondergronds een grote kelder die gebruikt werd voor o.a opslag van bananen - mijn vader was groothandelaar in groenten en fruit. Deze kelder was geschikt gemaakt om als schuilplaats te dienen met o.m. een nooduitgang. Toen laat in de avond de luchtgevechten minder werden, gingen we weer naar boven. We keken naar buiten en het leek alsof de hele stad in brand stond, een verschrikkelijk en angstaanjagend gezicht! Naderhand bleek dat rond 23.00 uur een Lancaster bommenwerper (die zich op de terugweg bevond van de aanval op het Dortmund-Ems-kanaal bij Ladbergen) neergeschoten was door een Duitse nachtjager. Dit vliegtuig stortte neer in de Hofkampstraat op de Christelijke school en het daarnaast gelegen huis van de familie Netelenbos. Hierbij kwamen zes Almelose burgers -de familie Netelenbos - om het leven. Het toestel was afkomstig van de basis Skellingthorpe in Lincolnshire. Slechts twee leden van de bemanning wisten het vliegtuig tijdig per parachute te verlaten, de vijf anderen kwamen om het leven en liggen begraven op de begraafplaats het Groenedael in Almelo. Nog eens 4 toestellen stortten die nacht in Twente neer. Aan de luchtraid van de Royal Air Force in de nacht van 23 op 24 september 1944 namen 923 Lancaster en Halifax bommenwerpers deel die in de lucht zo goed mogelijk beschermd werden door Mosquito jagers. Ongeveer 150 jonge bemanningsleden keerden niet op hun bases terug...........
De graven van een deel van de bemanning van de neergestorte Lancaster
De grafsteen van de familie Netelenbos die naast de omgekomen Engelse bemanning ligt begraven
Overzicht van alle geallieerde graven in Almelo, totaal 18 graven.
Op 4 mei vindt elk jaar de herdenking plaats van de gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Tegenwoordig wordt er ook bij vermeld "en allen die omkwamen tijdens militaire acties in én buiten Europa". Voor mij blijft echter nog steeds het eerste het belangrijkste, ook al omdat je die periode zelf hebt beleefd. Gisteren gingen mijn gedachten terug naar 4 april 1945, de dag dat het grootste deel van Almelo werd bevrijd. 's Middags werd er al gevochten op het Marktplein en vanuit ons huis aan de Haven NZ - we woonden op de eerste verdieping van het pand waar nu Riël Klumper is gevestigd -konden we de gevechten op de voet volgen. Het gekke was dat ook mijn ouders niet aan gevaar dachten. Vlak bij ons huis lag "de brug van Vermeulen", waar nu het Scheepvaarthuis staat. Deze brug was kennelijk al met dynamiet op scherp gezet want op een gegeven ogenblik lieten de Duitsers de brug in de lucht vliegen en vlogen ons de glasscherven om de oren. Een volkomen onzinnige actie want deze blokkade had geen enkele zin, het was niet meer dan vernielzucht. Tegen een uur of zes 's avonds liep iedereen naar het Marktplein om onze bevrijders te verwelkomen, terwijl je in feite midden in de gevechtszone liep. Ik kan me nog herinneren dat er 4 Canadese Stuart tanks in de Hagengracht stonden van een peleton van de Canadian Grenadier Guards. Iemand van de Binnenlandse Strijdkrachten (de monteur van fietsenmaker Jo Leloux) stond met een Canadese soldaat te praten, vervolgens klom hij op één van de tanks en wees de Canadezen de weg richting Oranjestraat en Vriezebrug. De Vriezebrug was nog niet opgeblazen en toen de eerste tank de brug op wilde rijden, gebeurde dit alsnog. Door de explosie werd één van de tracks van deze tank vernield en kon niet verder. De tweede tank, die vlak bij de brugwachterswoning stond, werd helaas geraakt door een Pantzerfaust en de beide inzittenden, Frank A. Williams en Milton R. Lewis, kwamen hierbij om het leven. Ze lagen enige tijd vlak naast de tank begraven en zijn later naar de Canadese begraafplaats in Holten overgebracht. Pas de volgende morgen werd ook het noorden van Almelo bevrijd nadat de Vriezebrug provisorisch was hersteld. Dit is de brugwachterswoning bij de Vriezebrug. Rechts in 't midden is de gedenkplaat zichtbaar die daar is aangebracht ter herdenking van de beide gesneuvelde Canadezen.
Dit is de gedenkplaat aan de brugwachterswoning
Elk jaar worden hier op 4 mei door het gemeentebestuur van Almelo bloemen neergelegd om de omgekomen Canadezen te herdenken.
Dit is de plaats waar de 2e Stuart tank werd geraakt door een Pantzerfaust. Naar ik mij herinner stond de tank zo ongeveer op de plek waar nu die rode personenauto staat. Het zijn beelden die je steeds weer opnieuw kunt oproepen ondanks het feit dat het al zo lang geleden is. Episodes uit je leven die niet verdwijnen.
Op de maandag- woensdag en vrijdagmorgen ga ik de laatste jaren naar de sportschool om mijn conditie op peil te houden. Het is overigens een verhaal op zich hoe ik daar terecht ben gekomen want ik was altijd een fervent hardloper, dus een buitensporter en dan is binnensporten maar niks, dacht ik. In de zomer van 2006 kreeg ik problemen met mijn rechterknie. Na een hardlooptraining begon mijn binnenmeniscus zodanig op te spelen dat ik nauwelijks kon training vanwege de pijn en daarom een week rust nam. Na die week de training hervat maar de rustperiode was kennelijk toch niet voldoende; de meniscus protesteerde opnieuw. Dan maar een extra weekje rust genomen, helaas hielp dat niet want de pijn in mijn knie kwam terug. De orthopeed geraadpleegd, foto's gemaakt en daaruit kwam als conclusie: een beschadigde meniscus die via een kijkoperatie bijgewerkt en hersteld kon worden. Ondertussen was het volgens de bottendokter het beste om toch zoveel mogelijk in beweging te blijven en hij raadde een sportschool aan. Na wat informatie en onderzoek belandde ik uiteindelijk bij SafeFitness, een sportschool geleid door fysiotherapeuten. Ik kreeg een aangepast programma vanwege mijn knieklachten en begon eerst tweemaal per week. Na een aantal weken werd het opgevoerd tot driemaal en dat is tot op heden zo gebleven. Het vreemde - en voor zowel de orthopeed als de fysiotherapeut onverklaarbaar - is dat mijn klachten geleidelijk steeds minder werden. Ik ben nog een keer naar de orthopeed geweest die mijn knie opnieuw bekeek en van mening was dat een operatie voorlopig niet aan de orde was! Als buitensporter is het eerst behoorlijk wennen om binnen te sporten, vooral als buiten de zon schijnt. In het begin vond ik het niet zo geweldig maar nu, na een paar jaar, kan ik er best mee leven. Op de tijden dat ik sport, is er een vaste groep en dat geeft toch ook een gezellige en vriendschappelijke band.
