Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
28-02-2009
WIEGER WORDT WAKKER
De titel roept voor de buitenstaander meteen vraagtekens op: wat is dat nu voor een kreet? Dat zal ik uitleggen. Zoals je in één van mijn vorige berichten hebt kunnen lezen speel ik altsaxofoon in een fanfare-orkest. Om aan nieuwe leerlingen voor ons jeugdorkest te komen - dit is een orkest van beginnende muzikanten - bezoeken we regelmatig basisscholen en geven daar demonstraties met de verschillende instrumenten uit het orkest. Een aantal kinderen, die muziek leuk vinden, geeft zich vervolgens op en zo krijgen we steeds nieuwe leden. Nu is er een soort musical met de titel "Wieger Wordt Wakker" waaraan kinderen mee kunnen doen door te zingen, te klappen en te dansen.
De musical bestaat uit zes delen, nl. Ouverture, Flugels (Bugels) are Cool, Ik kan niet kiezen, Romance, Boris en Wakker. Het muziekstuk, gecomponeerd door Carl Wittrock, gaat over Wieger, een jongen die droomt van z'n eerste trompetles. Hij maakt in zijn dromen van alles mee; zal Wieger wel op tijd wakker worden om op zijn droominstrument te spelen?
Wieger heeft één probleem want hij kan niet kiezen! Hij weet nog niet op welk instrument hij wil gaan spelen: een bugel, een trompet, een saxofoon of zo'n grote bas. Of als de buren het goed vinden, misschien wel op een drumstel!
Dit is de rode draad die door het muziekstuk loopt. Op YouTube staat een muziekfragment van het deel Boris: ga naar www. youtube.com. Tik in het zoekvenster wiegerwordtwakker(aan elkaar). Aan de linkerkant worden dan drie video's zichtbaar. Klik op de tweede video (wieger.mpg) en geniet! Toevallig is de dirigent die voor dit orkest staat ook mijn dirigent. De opname is echter van een ander orkest waarvan hij dirigent is.
Boras was overleden en onze twee kinderen waren inmiddels op zichzelf gaan wonen. Ons huis werd toch een beetje leger en daarom besloten we maar snel weer een hond te nemen. Het zou opnieuw een Airedale terriër worden! Gelukkig kenden we Hanny Verdoold, fokster van dit ras en ze woonde vlak bij ons in de buurt, in Wierden. Contact met haar opgenomen en jawel, er was een nestje op komst!! Meteen een afspraak gemaakt en tijdens het onderhoud werd besloten dat we een teefje mochten uitkiezen zodra de pups geboren waren. Op 23 oktober 1985 kregen we het verheugende bericht dat moeder Susie 9 pups ter wereld had gebracht. Een paar weken later zijn we op kraamvisite geweest en hebben meteen uit dit negental "Canyon Dark Eyed Mischa" geadopteerd. (ik heb de foto's van kleurennegatieven gescand want ik had geen dia's)
Twee jaar lang geen hond in ons gezin en dan begint het toch weer te kriebelen. Maar wat zal het worden, geen Schotse herder meer want die verhaart twee keer per jaar en dat is geen lolletje met een langharig ras. Wat boeken over hondenrassen gelezen en daar kwamen we op zeker moment de Airedale terriër tegen. Toen we ook nog de eigenschappen van de Airedale hadden gelezen waren we verkocht: het moest een Airedale worden! Het karakter was een belangrijke overweging maar ook het feit dat terriërs niet verharen maar geplukt (getrimd) moeten worden als de vacht "trimrijp" is, was een pluspunt. Informatie ingewonnen bij de Airedale Terriër Club Nederland en daar kregen we ook het adres van een fokker die een nest met pups had, geboren op 24 juli 1973. Een pup kopen ging echter niet op stel en sprong. Eerst moesten we met ons hele gezin - de kinderen incluis - opdraven in Zaandijk. Na een gesprek kregen we pas groen licht en mochten een pup uitzoeken die we na 10 weken konden ophalen. De pup kreeg van ons de naam "Boras" met als officiële stamboomnaam "Boras van de Veenboer". Boras had als ouders vader Gordon en moeder Mischa of the Yellow Home
Boras heeft 11 jaar deel uitgemaakt van ons gezin maar door een kruisverlamming moesten we de moeilijke beslissing van euthanasie nemen. Boras was gelukkig wel dol op reizen en met name ritjes met de auto vond hij prachtig. Als hij in de gaten kreeg dat we op reis gingen dan zat hij al uren van te voren in de auto.
Bonnie was onze eerste hond, een Schotse Herder of Collie. We kregen haar in 1959, nog voordat onze zoon Gert in 1960 werd geboren. Het vreemde is dat ik van haar geen kleuropnamen kan vinden, hoewel ik toch al veel foto's maakte in die tijd en dus moeten we het met een zwartwitte foto doen. Officieel heette onze hond "Bonnie van de Kiekenbelt". Het was een hele lieve hond en allesbehalve wat je van een herder zou mogen verwachten: heel zachtmoedig en ook een beetje bang. Reizen was aan haar niet besteed, daar werd ze wagenziek van. Mijn schoonouders woonden in Olst en daar gingen we regelmatig op bezoek, eerst per trein en later met de auto. Tegen de tijd dat er weer een bezoekje op het programma stond, was Bonnie verdwenen. Ze verstopte zich dan op de zolder en met een hoop vijfen en zessen kreeg je haar mee! Ze rook kennelijk dat er wat gaande was. Twaalf jaar hebben we plezier gehad van Bonnie en toen moesten we haar helaas laten inslapen.
Deze foto is gemaakt in Olst waar mijn schoonouders woonden. Mijn schoonvader en mijn zoon - nauwelijks zichtbaar achter zijn opa - staan hier op het pontveer dat via de IJssel de oevers van Overijssel en Gelderland verbindt.
