Opnieuw een joint issue met Canada, nu t.g.v.
het 50-jarig bestaan van de Peace Bridge.
Deze brug vormt de verbinding tussen Fort Erie,
Ontario en Buffalo, New York.
De brug werd in 1927 geopend in de aanwezigheid
van o.a. koning George V van Engeland als
vredesmonument tussen de beide landen.
Dit is een typisch voorbeeld van een joint issue waarvan
de afbeeldingen sterk van elkaar afwijken.








Iedereen kent het Witte Huis in Washington.
De architect van de residentie van de Amerikaanse
president was de Ier James Hoban (1762-1831).
Hij emigreerde in 1785 naar de VS, waar hij zich
later liet naturaliseren tot Amerikaan. Hij nam deel
aan een ontwerpwedstrijd voor een presidentiële
residentie, die hij ook nog eens won. Tevens was hij
verantwoordelijk voor de herbouw van het Witte Huis,
nadat dit in 1812 tijdens de Tweede Onafhankelijkheidsoorlog
met Engeland in brand werd gestoken.
Er zijn twee uitgiftes van deze USA-zegel: op 13 oct 1981(
de geboortedatum van Hoban) werd de zegel van 18c uitgegeven.
Op dat moment was het binnenlands tarief voor de eerste
ounce (= 28 gram) nog 18c; twee weken later werd de porto
echter verhoogd tot 20c., waardoor een nieuwe zegel verscheen. 

















De bekende zegels, uitgegeven t.g.v. het 200-jarig
bestaan van de diplomatieke betrekkingen tussen Nederland en de VS. John Adams werd als gezant van de jonge VS naar Nederland gestuurd om het verdrag te ondertekenen.
Maar tevens moest hij een lening met Nederland afsluiten om de schatkist van de VS weer te vullen, die t.g.v. de Onafhankelijkheidsoorlog leeg was geworden. U ziet hier
een kaart met de oorspronkelijke 13 staten, waarmee Nederland het verdrag sloot.



















Dit is een copie van het originele
verdrag met o. a. de handtekening
van de Amerikaanse ondertekenaar
Adams, de latere 2e president van de VS.

Hier een tweetal afbeeldingen van John Adams, de Amerikaanse gezant en latere president van de Verenigde Staten van Amerika.

18-03-2009 om 15:46 geschreven door gerard  

Aanvoer van de onderdelen voor het podium	Op de schragen van het podium komen de vloerdelen te liggen
Het opbouwen vordert gestaag!	Even werkoverleg!
Anton schroeft alles vast!	De vloerdelen worden op de schragen gelegd
Met vereende krachten wordt een sta-podium  op zijn plaats gebracht	En hier staat straks het koor!

18-03-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

                                  
Bijna vijfhonderd jaar geleden, om precies te zijn in 1513, werd het schiereiland dat
nu bekend staat als Florida ontdekt door de Spanjaard Juan Ponce de León.
Deze Ponce de Leon kwam met de 2e reis van Columbus naar Amerika.

De eerste Spaanse nederzetting werd in 1565 gesticht onder de naam Saint
Augustine.

T.g.v. deze gebeurtenis werd door Spanje en de VS  een Joint Issue  uitgegeven. 


                                   

Ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan van de VS in 1976  werd door Canada en de USA een Joint Issue uitgegeven.

Op de postzegel zijn afgebeeld het borstbeeld van Benjamin Franklin, de eerste

Postmaster - General (=  Directeur-Generaal) en Staatsman van de

toenmalige 13 Verenigde Staten, en een kaart van het betreffende gebied.
In 1776 bestonden de Verenigde Staten uit Connecticut, >Delaware, Georgia, Maryland,
Massachusetts, New Hampshire, New Jersey, New York, Pennsylvania, Rhode Island,
North-Carolina, South-Carolina en Virginia. 

16-03-2009 om 14:16 geschreven door gerard  

Het wordt de hoogste tijd om weer wat te gaan vertellen over postzegels.
Als je al lang postzegels verzamelt, raakt de aardigheid er op de duur een beetje vanaf omdat je bijna alles al hebt, het verzamelen wordt dan een beetje passief.
Om dit te voorkomen kun je een thematische verzameling beginnen. Je kiest een bepaald thema, - muziekcomponisten bijv. - en dan ben je niet meer beperkt tot één land want je gaat zoeken naar zegels van de gehele wereld, waarop componisten voorkomen. Zo ben je weer actief aan het verzamelen.
Als verzamelaar van USA postzegels heb ik een thematische verzameling Joint Issues opgezet.
Een Joint Issue is een gezamenlijke postzegeluitgifte van postadministraties uit twee of soms meerdere landen; hiervoor wordt ook wel de benaming Omnibusuitgifte gebruikt. Kenmerk is dat de afbeeldingen identiek zijn met uitzondering van de waarde-aanduiding en de landennaam. Er kunnen echter ook kleine verschillen in afbeeldingen bestaan, en soms zijn de verschillen zelfs zo groot dat de zegels in 't geheel niet meer op elkaar gelijken!! Natuurlijk zijn er wel vaker zegels door meerdere landen uitgegeven  naar aanleiding van een bepaalde gebeurtenis. Denk maar aan het tweehonderd jarig bestaan van de VS in 1976. Hier gaat het echter om uitgiften, die door overleg van de betreffende postadministraties zijn ontstaan.

                                                                                     De eerste Joint Issue
                                                                      
De eerste Joint Issue van de VS, samen met Canada,  verscheen in 1959 t.g.v. de opening van de
Saint Lawrence Seaway (= de internationale vaarroute over de  St. Lawrence rivier. Centraal op deze zegels staan
o.m. afgebeeld de Grote Meren - onder de meaple leaf en de adelaar - met de St. Lawrence, schuin rechts naar boven.
       

                                                                  
Kaart van het grensgebied van de USA (in wit) en Canada (in geel) met in rood aangegeven de St. Lawrence rivier, die
uitmondt in de AtlantischeOceaan. De St. Lawrence Seaway is van zeer groot belang voor de zeevaart, want het is de
 laatste verbinding tussen de Grote meren (links boven in blauw) en de wereldzeeën. Om de Grote Meren zijn n.l. veel
landbouw- en zware industriegebieden geconcentreerd.
De benaming Grote Meren is een samenvatting van 5 meren: het Superiormeer, het Huronmeer, het Michiganmeer,
het Eriemeer en het Ontariomeer die aansluiten aan de St.Lawrence rivier.

                        

In 1984 gaven Canada en de VS opnieuw een postzegel van de St. Lawrence Seaway uit, maar nu t.g.v. het 25-jarig bestaan
 hiervan. In feite voldoet deze uitgifte niet meer aan de basisvoorwaarden van een Joint Issue want hij verschilt zowel in formaat
als afbeelding sterk van elkaar.
De VS zegel geeft een overzicht van de vaarroute, terwijl de Canadese uitgifte vooral het hoogteverschil laat zien.
Enkele gegevens:
* Superiormeer ligt 183 m. boven de zeespiegel;
* Huron- en Michiganmeer liggen 177 m. boven de zeespiegel; dit verschil wordt overbrugt door de Soo Locks;
* Eriemeer op 174 m. boven de zeespiegel dat via het 44 km. lange Welland kanaal (in de buurt van de Niagara Falls aangelegd
   om deze te omzeilen) verbonden is met het op 75 m. lager gelegen Ontariomeer. Het verval van 100 m. wordt overwonnen via een achttal
   sluizen, waar tijdens het schutten van de schepen enorme watermassa's worden verplaatst. Hiervan wordt gebruik gemaakt om energie
   op te wekken;
* via nog een aantal sluizen gaat de vaarroute door de St. Lawrence Seaway om te eindigen in de Atlantische Oceaan;
* het gezamenlijke US-Canada project kostte $ 466 miljoen en is het sluitstuk van een bijn a 3800 km. lange waterwegverbinding
   tussen de plaats Duluth, Minnesota en de Atlantische Ocaan.

Hieronder nogmaals de hoogteverschillen van de Grote Meren maar nu grafische weergegeven.


(wordt vervolgd)

09-03-2009 om 11:28 geschreven door gerard  

De aula van de c.s.g. Het Noordik aan de Noordikslaan in Almelo stroomde helemaal vol: kinderen van de Telgenborch met hun leerkrachten, ouders, grootouders, buren, de aanhang van Wilhelmina, fotografen en wie nog niet meer. Allemaal wilden ze meemaken of Wieger op tijd wakker zou worden om naar zijn eerste muziekles te gaan.
Het voorjaarsconcert stond bijna helemaal in het teken van de musical "Wieger Wordt Wakker". In de voorgaande artikelen hebben de lezers al de voorgeschiedenis van Wieger kunnen lezen. En nu was het dan zover.....
De stadsomroeper van Almelo - Renée Coupé - praatte het concert op luchtige wijze aan elkaar en wist de kinderen van begin tot eind te boeien.
Maar eerst speelde Almelo's enige fanfare een drietal populaire nummers om de stemming erin te brengen. Geopend werd met "The A-Team", daarna "Can You Feel The Love Tonight" uit The Lion King en vervolgens het hoofdthema uit "The Simpsons".
De spanning was inmiddels te snijden toen het orkest met de ouverture van "Wieger Wordt Wakker" begon, want direct hierna moesten zeventien beginnende muzikanten meespelen in "Flugels Are Cool". Hierna kwamen de kinderen van de Telgenborch aan de beurt met het liedje "Ik kan niet kiezen". Na de "Romance" mocht de hele zaal meeklappen en -stampen op de maten van "Boris".
En toen eindelijk de ontknoping met de rockmuziek van "Wakker", waarin de moeder van Wieger roept: "Hé, wordt eens wakker, kom uit je bed. Je moet naar de muziekschool met je trompet!!".
Het was een prachtige muzikale avond.


Een volle zaal met luisterend publiek                                                                       (foto AlmeloNieuws)


Leerlingen spelen het deel "Flugels Are Cool", samen met het fanfare-orkest             (foto AlmeloNieuws)


Kinderen zingen  de finale met                                                                                 (foto AlmeloNieuws)
" Hé, wordt eens wakker, kom uit je bed.
Je moet naar de muziekschool met je trompet.
Het mondstuk, het lesboek, ventielen goed gesmeerd.
Het is er allemaal als je nieuwe noten leert."


"Je hebt een beetje kriebels want het is de eerste keer.
Er is een nieuwe leraar, oh, hoe heet hij nu weer?
En als ik niet goed oefen is hij strenger dan de rest!
Nou het zal me niet gebeuren want ik wil in het orkest."


"Je gaat je tanden poetsen en trek je kleren aan.
Nog even een ontbijtje, en dan moet ik gaan.
Met de fiets naar de muziekschool, en daar doe je goed je best!
En nu gaat het echt gebeuren want je wilt in het orkest!"

09-03-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

Ja, dit is de familie vom Garnsee! Hoe dat in elkaar zit?
Onze 2e Airedale terriër Mischa is een "kind" van vader Baltus vom Garnsee en moeder Flashlight Sweet Memory - oftewel Susie.
Moeder Susie bracht negen pups ter wereld en die liggen, zitten of hangen hier in de werpkist.
Onder hen is natuurlijk ook onze Mischa die officieel "Canyon Dark Eyed Mischa" heet volgens de stamboom.

05-03-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

28-02-2009 om 11:59 geschreven door gerard  

	Het nest Airedale pups, 4 teefjes en 5 reutjes.
	Dit is Mischa! Is het niet een "scheetje"?

27-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

Twee jaar lang geen hond in ons gezin en dan begint het toch weer te kriebelen. Maar wat zal het worden, geen Schotse herder meer 
want die verhaart twee keer per jaar en dat is geen lolletje met een langharig ras. Wat boeken over hondenrassen gelezen en daar
kwamen we op zeker moment de Airedale terriër tegen. Toen we ook nog de eigenschappen van de Airedale hadden gelezen waren
we verkocht: het moest een Airedale worden! Het karakter was een belangrijke overweging maar ook het feit dat terriërs niet verharen
maar geplukt (getrimd) moeten worden als de vacht "trimrijp" is, was een pluspunt.
Informatie ingewonnen bij de Airedale Terriër Club Nederland en daar kregen we ook het adres van een fokker die een nest met pups
had, geboren op 24 juli 1973. Een pup kopen ging echter niet op stel en sprong. Eerst moesten we met ons hele gezin - de kinderen
incluis -  opdraven in Zaandijk. Na een gesprek kregen we pas groen licht en mochten een pup uitzoeken die we na 10 weken konden ophalen.
De pup kreeg van ons de naam "Boras" met als officiële stamboomnaam "Boras van de Veenboer". Boras had als ouders  vader Gordon
en moeder Mischa of the Yellow Home





Boras heeft 11 jaar deel uitgemaakt van ons gezin maar door een kruisverlamming moesten we de moeilijke beslissing van euthanasie nemen. Boras was gelukkig wel dol op reizen en met name ritjes met de auto vond hij prachtig. Als hij in de gaten kreeg dat we op reis gingen dan zat hij al uren van te voren in de auto.

25-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

Bonnie was onze eerste hond, een Schotse Herder of Collie. We kregen haar in 1959, nog voordat onze zoon Gert in 1960 werd geboren. Het vreemde is dat ik van haar geen kleuropnamen kan vinden, hoewel ik toch al veel foto's maakte in die tijd en dus moeten we het met een zwartwitte foto doen. Officieel heette onze hond "Bonnie van de Kiekenbelt". Het was een hele lieve hond en allesbehalve wat je van een herder zou mogen verwachten: heel zachtmoedig en ook een beetje bang. Reizen was aan haar niet besteed, daar werd ze wagenziek van. Mijn schoonouders woonden in Olst en daar gingen we regelmatig op bezoek, eerst per trein en later met de auto. Tegen de tijd dat er weer een bezoekje op het programma stond, was Bonnie verdwenen. Ze verstopte zich dan op de zolder en met een hoop vijfen en zessen kreeg je haar mee! Ze rook kennelijk dat er wat gaande was. Twaalf jaar hebben we plezier gehad van Bonnie en toen moesten we haar helaas laten inslapen.

Deze foto is gemaakt in Olst waar mijn schoonouders woonden. Mijn schoonvader en mijn zoon - nauwelijks zichtbaar achter zijn opa - staan hier op het pontveer dat via de IJssel de oevers van Overijssel en Gelderland verbindt.

24-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

20-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

18-02-2009 om 16:03 geschreven door gerard  

Welk land ga je verzamelen?

De gemiddelde verzamelaar in Nederland beperkt zich tot Nederland (en eventueel het voormalige Ned. Indië en Nieuw Guinea, Indonesië,
Suriname, de Nederlandse Antillen).


 
       Nederland                     Ned. Indië (Indonesië)                         Nw. Guinea

    (Klik op de landkaarten)
             Antillen                                    Suriname

Om te beginnen is dit een goede aanpak omdat het gros van de postzegels vrij gemakkelijk te verkrijgen is. Maar al verzamelende wordt het steeds moeilijker om de rest ook te bemachtigen. Onder de rest versta ik grofweg de duurdere, en dus moeilijker te verkrijgen zegels. Als dit stadium bereikt is, zakt vaak de interesse; men is niet zoveel meer aan het postzegelen, want het wordt te duur en het album blijft steeds vaker in de kast. Daarom adviseer ik alle huidige én toekomstige verzamelaars om, naast Nederland, er minstens één land en/of thematisch onderwerp bij te nemen. Een keuze maken welk(e) land(en) te kiezen is moeilijk, want dat hangt veelal van persoonlijke smaak en voorkeur af. Begin echter niet met een onbekend of weinig verzameld land, want daar zijn niet zoveel medeverzamelaars van te vinden. Om toch wat aanwijzingen te geven:

• populaire landen zijn Duitsland, Zwitserland, Scandinavië, België, Frankrijk, Engeland;
• ook aan te bevelen is het zgn. thematische verzamelen, dus het verzamelen van een bepaald onderwerp (dieren, planten, vlaggen, treinen, muziek, enz.,enz.) dat derhalve niet landgebonden is. Dit zijn verzamelingen met een “open eind”, er komt nooit een eind aan de verzameling want steeds komen er nieuwe zegels uit. Bovendien is thematisch verzamelen redelijk goedkoop;
• ga eens praten met een gevorderde verzamelaar;
• bezoek een paar ruilbeurzen om op de hoogte te komen wat er zoal wordt aangeboden;
• en, last but not least, bezoek vrijblijvend eens een avond van de plaatselijke postzegelclub. Dat is de aangewezen plaats waar je met vragen terecht kan.

17-02-2009 om 18:45 geschreven door gerard  

Maar waarom nu juist postzegels?

Je kunt bijvoorbeeld het volgende  verzamelen:

suikerzakjes,
 lucifersdoosjes,


sigarenbandjes.

Dat zijn nog steeds verzamelobjecten.
Maar waarom nu juist postzegels en niet de hierboven genoemde voorbeelden?.
 
Daar is een aantal redenen voor aan te voeren, zoals:
a) een postzegelverzameling vertegenwoordigt een zekere waarde, hoewel hierover grote misverstanden bestaan: tussen verkoopwaarde en 
    cataloguswaarde gaapt een grote kloof!;
b) een postzegel heeft iets “officieels”, hij mag alleen worden uitgegeven door de postadministratie van een bepaald land;
c)  men steekt kennis op van landen en volken met de daaraan verbonden geschiedenis;
d) allerlei onderwerpen, zoals planten, dieren, muziek, folklore en dergelijke dienen vaak als voorbeeld voor de uitgifte van zegels;
e) postzegels zijn vaak fraaie kunstwerkjes, ontworpen door bekende kunstenaars;
f) voor verzamelaars van postzegels bestaan verenigingen die de leden met raad en daad bijstaan;
g) en heel belangrijk in deze tijd is het sociale contact onder verzamelaars.

Na deze korte inleiding iets over de aanpak van het verzamelen.

Vóór de oorlog was het mogelijk om een wereldverzameling aan te leggen omdat de postadministraties toentertijd zeer terughoudend waren met het uitgeven van nieuwe postzegels, de commercie speelde nog geen rol!! Om dit te verduidelijken, enkele cijfers:
in de periode 1920 / 1930 werden  door Nederland totaal iets meer dan 100 zegels uitgegeven;
in de periode 1930 / 1940 bedroeg het aantal zegels 150 stuks;
in de periode 1950 / 1960 bedroeg het aantal zegels 200 stuks;
in de periode 1970 / 1980 was dit aantal al gestegen tot bijna 240 stuks;
in de periode 1980 / 1990 waren dat er ongeveer 250 stuks;
in de periode 1990 / 2000 werd het aantal van ongeveer 365 stuks bereikt.
In deze opsomming zijn niet de losse velletjes, postzegelboekjes, enz. meegeteld.

U ziet, er valt in postzegelland wel wat te verdienen, althans door de producent! En dan te bedenken dat Nederland nog redelijk bescheiden is met haar uitgiftebeleid in vergelijking met veel andere landen.

16-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

Wat is er nu zo leuk aan postzegels verzamelen?

Wie heeft er in het verleden al niet eens de bevlieging gehad om postzegels te “sparen”? Vaak werd je in je eerste schooljaren aangestoken door een vriendje of een vriendinnetje – ja, ook meisjes verzamelden en verzamelen postzegels - en je sloeg driftig aan het vergaren. De hele familie werd op de hoogte gebracht van je nieuwe hobby, en links en rechts werden je de zegels aangereikt. Weliswaar geen kostbare stukken, maar toch. Meestal werden de verkregen kleinoden zonder kennis van zaken in een schrift of een eenvoudig album geplakt, in een stockboek (voorraadboek) gestoken of zonder meer opgeborgen in een sigarenkistje. Meestal was na een paar maanden de aardigheid er al weer af, ook al omdat er totaal geen lijn in zat. Er was nauwelijks begeleiding of je moest geluk hebben dat een oom of een buurman ook postzegelverzamelaar was. Gevolg: de “collectie” werd ergens in een hoekje van de zolder opgeborgen, waarna je overging op een nieuwe hobby.

Toch zie je vaak dat na verloop van – soms vele - jaren het verzamelen van postzegels weer wordt voortgezet, de jeugdverzameling wordt van zolder gehaald en deze wordt verder uitgebreid.

Het verzamelen van postzegels is een hobby, waarmee wereldwijd miljoenen mensen in hun vrije tijd bezig zijn. Het mooie van postzegels verzamelen is dat rang, stand, leeftijd en maatschappelijke positie geen rol spelen. Doordat steeds meer mensen over vrije tijd beschikken – denk maar aan mensen die vervroegd uittreden - is het tevens een welkome invulling van die tijd.

Bovendien is het leerzaam omdat postzegels veelal worden uitgegeven naar aanleiding van bepaalde gebeurtenissen of herdenkingen, om bepaalde evenementen te vieren of aan te kondigen, enzovoort.
Wie had er bijv. nog gedacht aan het Marshallplan als de toenmalige PTTPost in 1997 geen herdenkingszegel had uitgegeven t.g.v. het feit dat 50 jaar geleden dit hulpprogramma het grotendeels verwoeste Europa weer op de been hielp. Ook doe je via postzegels steeds meer kennis op over allerlei landen, talen en gebeurtenissen uit die landen. Kortom: een nuttige en goede tijdsbesteding!

15-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

Als kind verzamelde ik al postzegels of zoals je zei: "ik spaar postzegels".In die tijd - in de veertiger jaren - verzamelde je nog de hele wereld. Nu is dat niet meer mogelijk omdat er sindsdien per land duizenden zegels zijn bijgekomen, en een wereldverzameling te omvangrijk en uitgebreid is geworden.
Tot ongeveer 1970 verzamelde ik Nederland, Overzeese gebiedsdelen, Scandinavië en Engeland, maar daar kwam in 1972 echter drastisch verandering in. Voor mijn werk moest ik een paar weken naar de USA en vandaar uit moest er regelmatig post naar mijn firma gestuurd worden, want email bestond in die tijd nog niet. Om de brieven te frankeren kocht ik postzegelboekjes uit commerciële automaten die in de steden buiten op het trottoir stonden. Bij elk boekje was steeds een zakje met gebruikte Amerikaanse postzegels gevoegd als extra reclame. Toen ik weer thuis was bekeek ik deze zegels nader en het bleken allemaal zgn. commemoratives te zijn: ik had plotseling een hele verzameling!
Commemoratives zijn zegels waarop een bepaalde gebeurtenis uit de Amerikaanse geschiedenis is afgebeeld.



Dit is een voorbeeld van een albumblad met commemoratives.

 Mijn belangstelling was gewekt en ik ging me steeds meer op de USA richten en een tijd later kwam daar Canada ook nog eens bij. Van het één kwam het ander, ik werd lid van de studiegroep USA / Canada, een vereniging van uitsluitend verzamelaars / specialisten van die beide landen.



Mijn verzamelingen Scandinavië en Engeland verkocht ik en de opbrengst hiervan investeerde ik weer in USA en Canada.
Over beide landen is als verzamelaar erg veel te vertellen maar dat komt misschien later nog aan bod.

15-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

Toen ik eind 1993 met de VUT ( een soort prépensioen) ging, kon ik mijn lange duurlopeen overdag afwerken. Soms alleen, maar meestal met mijn loopmaatje - waarmee ik ook bij Sisu trainde - een lange duurloop langs het Nordhorn kanaal, door de prachtige omgeving van de Wateregge of een heuveltraining in de Holterberg.
Uit die periode dateren mijn beste prestaties. Dat lijkt tegenstrijdig want je wordt ouder, maar door veel trainen én geen zakelijke beslommeringen meer aan je hoofd lijden je prestaties daar kennelijk niet onder. Wat heet: uit de tijd dateren mijn nog steeds bestaande clubrecords.
Ga maar na:

1993 de SISU Halve Marathon (voor 't laatst vanaf de baan op 't Maatveld naar de prachtige Twickelse bossen bij Delden en terug) in een tijd van 1 uur 37 minuten en 17 seconden;


1993 De 30 km. van LAAC Twente in een tijd van 2 uur 30 minuten en 36 seconden.

Helaas is aan mijn loopbaan als wegatleet een jaar of vier geleden een eind gekomen door een slepende meniscus blessure. Om mijn conditie op peil te houden sport ik nu drie keer per weekin een sportschool. Dat viel in het begin erg tegen als je altijd buiten gesport hebt maar dat gaat nu uitstekend.

14-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

Hardlopen is een schitterende sport, mits je er van houdt
Buitenstaanders vragen me soms wat er nu zo leuk aan is. Bij zo'n vraag kan ik mij wat voorstellen want ook ik heb een hardloopwedstrijd wel eens vanaf de zijlijn gevolgd. Je ziet dan sporters in allerlei fraaie en vaak minder fraaie loopstijlen
voorbij komen: hardlopend, soms waggelend en steunend met een vertrokken gezicht, meestal zwetend als een otter, maar ook in een prachtige loopstijl.
Kijk maar naar een marathon, en dan bij voorkeur voorbij het 30 of 35 km. punt. Daar beginnen de natuurlijke reserves op te raken en alleen wilskracht houdt de atleet letterlijk nog in de benen! Soms wandelend, met een strak gezicht waarvan je kan aflezen dat hij of zij niet meer helemaal "op de wereld" is, maar de bijna iedereen gaat op karakter door en finisht uiteindelijk. De leek vindt dit maar niks maar ik kan de lezer verzekeren dat het een enorme voldoening geeft wanneer je het einddoel bereikt hebt.

Toch weet ik uit een lange loopervaring dat er niets ontspannender is dan een eind hardlopen. Toen ik nog aan het arbeidsproces deelnam, ging ik altijd direct na mijn werk een eind "hollen". Hoe vermoeid je geestelijk ook was, na afloop onder de douche en je was weer helemaal fris in je hoofd .
Het is een bekend en vaststaand feit dat voor mensen die overspannen zijn hardlopen een uitstekende therapie is.

14-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard  

09-02-2009 om 00:00 geschreven door gerard